Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2007

Σχετικά με τα γεγονότα στη Ναντιγκράμ

Ένα άρθρο από το περιοδικό «Επαναστατική Δημοκρατία» για την χέρι-χέρι δράση της αστυνομίας και του «Κ»Κ Ινδίας (Μαρξιστικό) ενάντια σε διαδηλωτές αγρότες. Τα Κ»Κ Ινδίας (Μαρξιστικό) και Κ»Κ Ινδίας είναι χρουστσωφικά κόμματα που από καιρό έχουν περάσει ανοιχτά πλέον στο στρατόπεδο της αντίδρασης. Ενδέχεται να υπάρξουν διορθώσεις στην μετάφραση μέχρι τη δημοσίευση του κειμένου στην εφημερίδα και ίσως να προστεθούν επεξηγηματικές σημειώσεις και μια ενημέρωση για τις πιο πρόσφατες εξελίξεις.

Οι 14 νεκροί, οι τραυματίες, οι βιασθέντες και ο άγνωστος αριθμός αγνοουμένων στη Ναντιγκράμ, τα πυροβολημένα θύματα από κοινού από την αστυνομία και από τους τραμπούκους «Κ»Κ Ινδίας (Μαρξιστικό) στις 14 Μαρτίου, επιβεβαιώνουν καταφανώς τον πόνο των περιθωριοποιημένων κολίγων που υποφέρουν από την τρομοκρατία της κυβέρνησης και του κράτους. Το Σινγκούρ και η Ναντιγκράμ μοιράζονται την οργή τους με το λαό του Κασιπούρ και του Καλινγαναγκάρ στην Ορίσα, τους αγρότες που αυτοκτονούν κατά δεκάδες χιλιάδες, τα θύματα του Salva Judum στο Χαττισγκάρ, τους εκδιωχθέντες από τις Ειδικές Οικονομικές Ζώνες, που ορίστηκαν από την κεντρική κυβέρνηση σε όλα τα μήκη και πλάτη της χώρας ανεξάρτητα από την πολιτική τοποθέτηση των τοπικών κυβερνήσεων των κρατιδίων. Σε αυτά τα γεγονότα βλέπουμε την αντίσταση των φυλών και των αγροτών στην πολιτική της ιμπεριαλιστικής και νεοφιλελεύθερης παγκόσμιας οικονομικής τάξης πραγμάτων, που υποδεικνύεται από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Παγκόσμια Τράπεζα και υποστηρίζεται από την μπουρζουαζία, τους μεγαλογαιοκτήμονες και τα πολιτικά τους κόμματα. Η RSS (Rashtriya Swayamsevak Sangh, Εθνική Ένωση Εθελοντών) και το «Κ»ΚΙ(Μ) ίδρυσαν κάτι σαν ενιαίο «μέτωπο» που υποστηρίζει ότι «δεν υπάρχει άλλος δρόμος» από την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Κάτω από αυτήν την «φανταχτερή» βιτρίνα την τους βρίσκεται η πραγματικότητα των φτωχών αγροτών και των φυλών, πού στερούνται το δικαίωμά τους στα μέσα παραγωγής μέσω εξω-οικονομικού καταναγκασμού, με αποτέλεσμα να πλουτίζουν οι Ινδοί και ξένοι καπιταλιστές. Είναι η διαδικασία, που ο Μαρξ όρισε ως «πρωταρχική συσσώρευση κεφαλαίου». Το ίδιο το Ινδικό κράτος διευκολύνει την διαδικασία αυτή αγοράζοντας γη για λογαριασμό των Ινδών και ξένων καπιταλιστών, σε τιμές μακράν κατώτερες από την εμπορική τους αξία, επιδοτώντας έτσι την πλουτοκρατία σε βάρος των φτωχών αγροτών και φυλών. Τούτο είναι πολύ συχνό στις περιφέρειες των Ινδικών κρατιδίων των Γκουτζαράτ, Μαντίγια Πραντές και Άντρα Πραντές.
Η Δυτική Βεγγάλη, το Σινγκούρ και η Ναντιγκράμ αντιμετωπίζουν μια κρίση που οφείλεται στον ιδιαίτερο τρόπο ανάπτυξής τους. Το ινδικό κομμουνιστικό κίνημα από την γέννησή του, όπως και αλλού, προώθησε την πρόταση ότι η μεταβίβαση της γαιοκτησίας στους καλλιεργητές δημιουργεί μια εσωτερική αγορά, η οποία καθιστά δυνατή την εκβιομηχάνιση της χώρας στην βάση μιας ανάπτυξης σε δημοκρατικό δρόμο προς όφελος των εργαζομένων. Η επικράτηση του ρεφορμισμού από την δεκαετία του ’50 σταμάτησε αυτήν την προσπάθεια. Αυτοί που για μια ακόμη φορά έθεσαν την δεκαετία του ’60 το ζήτημα για αγροτική επανάσταση στην Ινδία ήταν οι ναξαλίτες χωρικοί και οι επαναστάτες κομμουνιστές. Ως απάντηση σε αυτό, το ρεφορμιστικό «Δημοκρατικό Αριστερό Μέτωπο» της Δυτικής Βεγγάλης επιτάχυνε μια αναδιανομή της γης την δεκαετία του ’70 που βελτίωσε την θέση των κολίγων ενώ άφησε άθικτες τις φεουδαρχικές δομές. Αυτή ήταν η βάση για την μακρόχρονη πολιτική εξουσία και κυριαρχία της ρεφορμιστικής αριστεράς στη Δυτική Βεγγάλη επί τρεις δεκαετίες. Η αλλαγή του συστήματος επίμορτης καλλιέργειας, αν και οδήγησε σε μια ανάκαμψη της αγροτικής παραγωγής της Βεγγάλης, ωστόσο δεν οδήγησε ποτέ ούτε στην κατάργηση της φεουδαρχικής γαιοκτησίας, ούτε στην διανομή της γης στους καλλιεργητές, παρά μόνο στην εμφάνιση ενός συστήματος συνεταιρισμών μεταξύ των καλλιεργητών, συμβατού με την μεταρρύθμιση του καπιταλιστικού συστήματος γεωργίας. Παρόμοια, δεν δόθηκε καμιά προοπτική για την βιομηχανική ανάπτυξη της χώρας που να είναι βασισμένη στην δημιουργία οικονομικών αποθεμάτων μέσω δημόσιων οργανισμών. Η ολοκληρωτική αποτυχία να δρομολογηθεί μια οικονομική ανάπτυξη σε δημοκρατικό δρόμο, παρ’ όλες τις αξιοσημείωτες προόδους της παραγωγής στο γεωργικό τομέα κατά τις δεκαετίες της διοίκησης του Γιώτη Μπασού στην Δυτική Βεγγάλη, θα μπορούσε να οδηγήσει μόνο στο αδιέξοδο της οικονομικής στασιμότητας. Υπό την τρέχουσα θητεία του ανώτερου διοικητή Buddhadeb Bhattacharya η διακυβέρνηση του «αριστερού μετώπου», στην προσπάθεια της να ξεφύγει από αυτήν την στασιμότητα, στράφηκε υπέρ ενός πλήρως απελευθερωμένου νεοφιλελεύθερου προγράμματος οικονομικής ανάπτυξης σε συνεργασία με το μεγάλο Ινδικό και ξένο κεφάλαιο, μέσω της εγκαθίδρυσης των Ειδικών Οικονομικών Ζωνών. Ένα μεγάλο κομμάτι των εργαζομένων στην γεωργία, που του έχουν ήδη ληστέψει ακόμη τα στοιχειώδη προς το ζην οικονομικά αγαθά, θα αποστερηθεί τη γη του, παίρνοντας σαν αντάλλαγμα μια μηδαμινή αποζημίωση, ενώ όσοι κολίγοι δεν έχουν νόμιμους τίτλους δεν θα αποζημιωθούν καθόλου. Πολλοί από τους πολίτες της Ναντιγκράμ αντιμετωπίζουν ένα μέλλον της φτώχειας και της απόλυτης εξαθλίωσης που τους αναγκάζει, είτε είχαν είτε δεν είχαν στηρίξει το «Κ»ΚΙ(Μ) στο παρελθόν, να υπεραμυνθούν τα προς το ζην τους από την εισβολή του Ινδονησιακού ομίλου Σαλίμ και της σχεδιαζόμενης Ειδικής Οικονομικής Ζώνης.
Η αυξανόμενη πίεση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού σε πολιτικό επίπεδο αποσκοπεί στην παραπέρα προώθηση της ατζέντας της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης στην Ινδία και την πληρέστερη ευθυγράμμιση της χώρας με τις επιταγές της αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής ανά τον κόσμο. Τα δύο μεγαλύτερα κόμματα της μπουρζουαζίας και των μεγαλοτσιφλικάδων, το «Ινδικό Εθνικό Κονγκρέσο» και το Κόμμα των Λαών της Ινδίας (Bharatiya Janata Party, BJP) κατά βάση συμφωνούν με την πολιτική των ΗΠΑ. Ωστόσο, τμήματα του «Κ»ΚΙ και του «Κ»ΚΙ(Μ) διατηρούν σοβαρές επιφυλάξεις ως προς το θέμα αυτό. Πρέπει να θεωρηθεί θετικό ότι ο σημερινός αγώνας του λαού στο Σινγκούρ και στη Ναντιγκράμ εξανάγκασαν την κεντρική κυβέρνηση να ξανασκεφτεί και να εξωραΐσει την πολιτική των Ειδικών Οικονομικών Ζωνών στην χώρα και οδήγησε στην καθυστερημένη, και απρόθυμη επανεξέταση του ρόλου τους από τα κόμματα της κυβέρνησης του «αριστερού» μετώπου της Δυτικής Βεγγάλης. Το καθήκον της στιγμής είναι να ενώσουμε όλες τις δημοκρατικές δυνάμεις που μάχονται τις επιπτώσεις των νεοφιλελεύθερων προγραμμάτων με στόχο να τα ανακόψει, να τα αντιστρέψει και να τα αντικαταστήσει από ένα σταθερό πρόγραμμα βιομηχανικής ανάπτυξης βασισμένο στην επαρκή υποστήριξη προς τους εν δυνάμει απόκληρους και στην συγκατάθεση των εργαζομένων: γι’ αυτό χρειάζεται να ασκηθεί ισχυρή, σταθερή και διαρκής πίεση στην κυβέρνηση του «αριστερού» μετώπου της Δυτικής Βεγγάλης. Αυτός πρέπει να είναι ο άμεσος στόχος όλων των γνήσιων αριστερών και δημοκρατικών δυνάμεων της χώρας.

Περιοδικό «Επαναστατική Δημοκρατία»

Μετάφραση στα ελληνικά «Εφημερίδα Ανασύνταξη»

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Πεθαίνοντας στο Μπουένος Άϊρες.


Μπουένος Άϊρες , Μάρτιος 1976. Η κυβέρ­νηση της Ισαβέλλας Περόν , γυναίκας του με­γάλου εθνικιστή Περόν , περνάει δύσκολες στιγμές. Χωρίς τον Περόν στο τιμόνι της
Αρ­γεντινής όπως είχε γίνει από το 1943-1955 και απ' το 1973 ως το θάνατο του το 1974 η Αργεντινή ετοιμάζεται να δεχτεί ένα νέο πραξικόπημα...
Οι descamisados (αυτοί που δεν έχουν πουκάμισο) διαμαρτύρονται έντονα στους δρόμους. Ο έλεγχος έχει φύγει από τα χέρια της Ισαβέλλας Περόν και αρχίζει να περνάει στους στρατιωτικούς. Στους δρόμους του Μπουένος Άϊρες οι Κομμουνιστές και οι «α­ριστεροί» Εθνικιστές , η Σοσιαλιστική πτέρυγα του Περονικού κόμματος , συγκρούονται με την αστυνομία που οι τραυματίες και από τις δύο πλευρές είναι αρκετές δεκάδες. Οι ε­κατοντάδες μολότοφ απ' τη μια πλευρά , τα καπνογόνα και οι αντλίες της αστυνομίας από την άλλη , θυμίζουν Βιετνάμ. Η αστική τάξη στην προσπάθειά της να αισχροκερδήσει , το ύψος της υπεξαιρέσεως των δανείων που είχε πάρει η χώρα έφτανε το 85% είχε ρίξει το λαό σε μια άνευ προηγουμένου φτώ­χια.



Στην εκκλησία του Αγίου Λουκά μια ομάδα 50 κομμουνιστών υποχωρεί κάτω από την ά­γρια καταδίωξη της αστυνομίας. Στην πλα­τεία Λανγκιστέρα συναντιέται με μια άλλη ο­μάδα , από 120 περίπου άτομα , περονιστών σοσιαλιστών. Σε αυτή την ομάδα ήμουν και εγώ. Γνωρι­στήκαμε αμέσως γιατί φορούσαν κόκκινα μαντήλια και δύο-τρεις από αυτούς κρατού­σαν σημαίες με το σφυροδρέπανο. Εμείς ντυμένοι «παραδοσιακά» , φορούσαμε μαύ­ρα μαντήλια , κρατούσαμε την σημαία της Αρ­γεντινής και πολλοί από εμάς είχαμε στις τσέπες του παντελονιού μας περιβραχιόνιο του Εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος ...


Για ένα-δύο λεπτά κανείς μας δεν μίλαγε. Σε μια στιγμή καμιά εικοσαριά άνδρες των ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας φαίνονται μπροστά στο δρόμο και αρχίζουν να μαςκυ­νηγούν. Τότε εγώ φωνάζω προς τους κομ­μουνιστές : ακολουθήστε μας. Αυτοί χωρίς καν να σκεφτούν έρχονται από πίσω μας. Ε­κείνη την ώρα ανάμεσά μας δεν υπήρχαν Κομμουνιστές ή Εθνικοσοσιαλιστές , αλλά μαχόμενοι αντικαπιταλιστές. Στο δρομάκι του Μαγκράτος , με σπρέι ένας κομμουνι­στής γράφει στον τοίχο : «κάτω η δικτατορία του κεφαλαίου» και ετοιμάζεται να υπογρά­ψει με ένα σφυροδρέπανο. Καταλαβαίνον­τας τι πάει να κάνει ένας δικός μας παίρνει το σπρέι μέσα από τα χέρια του και υπογρά­φει με την σβάστικα.


Προχωρώντας προς την Λεωφόρο Λαμαν­γκρίτε συναντήσαμε μια αμερικανική τράπε­ζα. Αμέσως 2 κομμουνιστές και 7 δικοί μας σπάζουν τα τζάμια της και βάζουν φωτιά στα έπιπλα. Πενήντα μέτρα πιο κάτω δύο διμοιρίες από κρανοφόρους της αστυνομίας μας αιφνιδιάζουν και μας περικυκλώνουν. Βλέ­ποντας τις σημαίες με τα σφυροδρέπανα
νο­μίζουν ότι είμαστε όλοι κομμουνιστές. Αμέ­σως εγώ σαν αρχηγός της δικής μου ομάδας μια και ήμουν ο μεγαλύτερος φωνάζω : σύν­τροφοι ώρα να βγάλουμε τα περιβραχιόνιο.



Μέσα σε μισό λεπτό και οι 120 περίπου φο­ράμε το περιβραχιόνιο με την σβάστικα και στεκόμενοι μπροστά στους μπάτσους φω­νάζαμε : « κάτω η καπιταλιστική δημοκρατία , Ζήτω ο σοσιαλισμός Ζήτω η Αργεντινή ». Οι α­στυνομικοί κάθονται ακίνητοι σαν υπνωτι­σμένοι μας κοιτούν. Αμέσως λέω στους συντρόφους μου , παιδιά να σπάσουμε τον κλοιό. Σε δευτερόλεπτα έχουμε πέσει πάνω στους αστυνομικούς και οι πρώτοι από εμάς ξεφεύγουν.

Εγώ με καμιά δεκαπενταριά εθνικιστές και έναν κομμουνιστή παίρνω το δρόμο που ο­δηγούσε στην πλατεία Λατιέρα. Φτάνοντας στην πλατεία πέφτουμε σε δεύτερο μπλόκο. Κάνοντας να ξεφύγουμε η αστυνομία απαν­τάει με πυροβολισμούς. Καθώς έτρεχα ακούω δίπλα μου τη φωνή του συντρόφου Μιγκέλ , Χουάν βοήθεια με χτύπησαν. Κοιτάω και τον βλέπω γεμάτο στα αίματα. Την ίδια στιγμή 20 μέτρα μπροστά μου σωριάζεται από τους πυροβολισμούς έ­νας άλλος σύντροφος ο Αλφρέδο , τελειό­φοιτος της Νομικής. Προσπαθώ να σηκώσω τον Μιγκέλ φωνά­ζοντας καθίκια αστυνομικοί φονιάδες του λαού πριν προχωρήσω δέκα μέτρα , πέντε ­έξι μπάτσοι έπεσαν πάνω μου και με χτυπού­σαν με τα γκλόπ.
Το μόνο που θυμάμαι πριν λιποθυμήσω απ' το ξύλο ήταν η φωνή του α­δελφού μου Χούλιο , που καθώς τον οδηγού­σαν στην κλούβα φώναζε : Ζήτω ο Εθνικοσο­σιαλισμός ! Ζήτω η πατρίδα ! .




Συνήλθα στα μπουντρούμια της ασφά­λειας. Στο ίδιο κελί ήμασταν 40 άτομα. Προσπάθησα να σηκωθώ και όταν μπόρεσα να σταθώ στα πόδια μου , κάποιος με πλησία­σε και δίνοντας μου τσιγάρο με ρώτησε : « κομμουνίστα ; » όχι του απάντησα « χιτλε­ριάνο ». Με κοίταξε και χωρίς να πει τίποτα γύρισε πίσω στην θέση του. Σε 3/4 περίπου ένας αστυνομικός άνοιξε την πόρτα και είπε : Ποίος είναι ο Χιτλερικός εδώ ; Πηγαίνοντας' προς το μέρος του, του λέω εγώ. « Έβγα έξω » , μου είπε , σε θέλει ο υπα­στυνόμος. Περνώντας το διάδρομο βλέπω να κατεβάζουν απ' τις σκάλες τον αδελφό μου Χούλιο μέσα στα αίματα.Χούλιο φωνάζω και κάνω να τρέξω προς το μέρος του. Μερικοί αστυνομικοί έπεσαν πά­νω μου και με οδήγησαν σηκωτό στο γραφείο του υπαστυνόμου. Μπαίνοντας μέσα , ο υπα­στυνόμος καθόταν στο γραφείο μαζί με μια δακτυλογράφο και με έναν άλλον με πολιτι­κό που το στυλ του θύμιζε πράκτορα σε ται­νία του κινηματογράφου. Με ρώτησε αν ήθε­λα τσιγάρο ή καφέ και του απάντησε όχι.


Κα­τόπιν με ρώτησε τ' όνομά μου. Χουάν Ντε Α­κίβε , του απάντησα. Είσαι εθνικοσοσιαλι­στής ; μου είπε. Ναι , του απάντησα. Γιατί ; Με ξαναρωτάει. Γιατί είμαι εργάτης και δεν ανέ­χομαι να ζω σαν ζώο εγώ και η οικογένειά μου , αλλά ούτε και ο λαός της Αργεντινής να δουλεύει για ένα κομμάτι ψωμί και η πατρίδα μου να πατρονάρεται απ' τους αμερικάνους.
Γελώντας μου ξαναλέει όπως αφού είμαι ε­θνικοσοσιαλιστής θα είμαι και πατριώτης και σαν πατριώτης δεν θα πρέπει να αγωνίζομαι κατά του καπιταλισμού και του στρατού , αλ­λά μόνο κατά του κομμουνισμού. Εγώ του α­πάντησε πως ακριβώς επειδή είμαι πατριώ­της θα αγωνίζομαι υπέρ του Σοσιαλισμού , για μια ανεξάρτητη δίκαιη , Εθνικοσοσιαλιστική Αργεντινή. Εκείνη την ώρα αυτός που έμοιαζε με πρά­κτορας -όπως στον κινηματογράφο- του είπε κάτι στο αυτί. Αμέσως γυρνάει και μου λέει , θέλω όλα τα ονόματα των εθνικοσοσια­λιστών που βρίσκονται στο Περονικό κόμμα.


Εγώ γελώντας ειρωνικά του απαντάω: μή­πως θέλεις και τα ονόματα αυτών που έχετε σκοτώσει ή βασανίσει ; Ύστερα φτάνοντας προς το μέρος του , του λέω: Εθνικοσοσιαλι­στής είμαι , όχι χαφιές της αστυνομίας. Οι υπόλοιπες 57 ημέρες που έμεινα στα μπουντρούμια ήταν ένα σωστό μαρτύριο. Έ­φτασαν στο σημείο να με απειλήσουν ότι θα σκοτώσουν τον αδελφό μου , αν δεν μαρτυ­ρήσω τα ονόματα. Τους απάντησα ότι ο αδελφός μου είναιε­θνικοσοσιαλιστής και ξέρει γιατί πεθαίνει. Ε­κείνη την ώρα δεν γνώριζα ότι τον είχαν ήδη σκοτώσει τα γουρούνια. Χωρίς να ξέρω γιατί , μετά από αυτό το χρο­νικό διάστημα με άφησαν ελεύθερο. Όταν ε­πέστρεψε σπίτι μου έμαθα ότι όλοι μας είχα­με συλληφθεί και πολλοί είχαν δολοφονηθεί. Μέσω ενός γνωστού , μετά από μια βδομά­δα έμαθα ότι με είχαν αφήσει ελεύθερο για να με παρακολουθούν και να δουν ποιους θα συναντούσα.



Μάταιος κόπος γιατί δεν υπήρχε κανένας « ελεύθερος » Το κωμικό είναι ότι όσους εί­χαν συλλάβει ή σκοτώσει , τους παρουσίαζαν ως κομμουνιστές. Εν ονόματι της πατρίδας πάντα..
Μετά από ένα μήνα περίπου κατάφερα να το σκάσω στην Ισπανία. Το πως το έσκασα θα χρειαζόταν μήνες για να το εξιστορήσω. Τώρα έχω επιστρέψει στο Μπουένος Άϊρες.

Με τη «δημοκρατία .. δεν έχει αλλάξει φυσικά τίποτα. Όποιοι κυβερνούσαν με το προσωπείο της Χούντας , σήμερα κυβερνούν με το πρόσωπο της «Δημοκρατίας...Στο Περονικό κόμμα υπάρχουν δυστυχώς πολλοί φιλελεύθεροι. Εγώ φυσικά ανήκω στην εθνικιστική του πτέρυγα και πιο συγκε­κριμένα στην Εθνικοσοσιαλιστική. Ο αγώνας ξαναρχίζει από την αρχή. Θα έμαθες φαντάζομαι την δολοφονία του συντρόφου Γκερένιο. Οι πολυεθνικές ο' αυτή τη δολοφονία μαζί με την αστυνομία είναι χωμένες ως το κόκκαλο.
Ο αγώνας όμως θα συνεχιστεί έστω και αν χρειαστεί να πεθάνουμε όλοι.


Ζήτω η Αργεντινή ! , Ζήτω ο Σοσιαλισμός !
Με Εθνικοσοσιαλιστικούς χαιρετισμούς
Χουάν Ντε Ακίβε
Εργάτης


Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο δωδέκατο τεύχος του Εθνικοεπαναστατικού περιοδικού «Αντίδοτο»