Ι.
Σήμερα περισσότερο παρά σε κάθε άλλη περίοδο, το κόμμα μας έχει επιταχτικό καθήκον να εντείνει την εργασία στη στρατολογία νέων μελών.
Το κύριο χαρακτηριστικό της σημερινής περιόδου είναι ότι τα πλατιά στρώματα των εργατών είτε οργανωμένα είναι αυτά είτε ανοργάνωτα, πιεζόμενα από διαρκώς αυξανόμενο βάρος της οικονομικής και πολιτικής καταπίεσης της κεφαλαιοκρατίας, μπαίνουν κάθε μέρα και περισσότερο στην ταξική πάλη, με μια συνεχή αυξανόμενη μαχητικότητα.
Τα μαζικά κινήματα του τελευταίου καιρού: οι απεργίες των μεταλλωρύχων, των λιπασμάτων, των υφαντουργείων και ταπητουργείων, των φορτοεκφορτωτών, των κεραμοποιών και ξυλουργών, οι ταξικές μάχες των ανέργων καπνεργατών, η τελευταία απεργιακή κίνηση των τροχιοδρομικών και γενικότερα όλων των εργατών μεταφοράς δείχνουν ξεκάθαρα το βαθμό της αριστεροποίησης των μαζών.
Οι διαθέσεις των φτωχών χωρικών που η κατάσταση τους επίσης χειροτερεύει χαρακτηρίζονται από μαζικές εξεγέρσεις της Οιτύλου, Σκριπούς, Δράμας, Θάσου, Μακρονίτσης, Κιλκίς και τις τελευταίες κινήσεις των φτωχών χωρικών της Κρήτης. Το κράτος της μπουρζουαζίας με τον αριστούχο οργανωτή πολέμων επικεφαλής ακολουθεί τα βήματα του Μουσολίνι και του Τσαγκώφ, του Καραγιώργεβιτς στα μέτρα εναντίον των εργατών και ιδιαίτερα της πρωτοπορίας τους, του ΚΚΕ και της ΟΚΝΕ, με αποκλειστικό σκοπό να στερήσει τις μάζες από την πρωτοπορία τους.
Οι σοσιαλφασίστες μέσα στις συνθήκες της σημερινής περιόδου είναι τα αισχρά όργανα της Κυβέρνησης των εμποροβιομηχανικών επιμελητηρίων και πράκτορες της αστυνομίας. Αλλά και οι λικβινταριστές και οι αχρωμάτιστοι δεν μένουν «ανεξέλικτοι». Οι σοσιαλφασίστες είναι απλώς η πρωτοπορία τους.
Παρ’ όλα αυτά, παρ’ όλη την κρατική τρομοκρατία και τις προδοσίες των πρακτόρων της μπουρζουαζίας μέσα στο εργατικό στρατόπεδο, οι μάζες κάτω από τις συνθήκες της σημερινής περιόδου εξεγείρονται, ο αγώνας των εργατών και για τις στοιχειώδεις απαιτήσεις παίρνει απ’ την πρώτη ώρα οξύτατο πολιτικό χαρακτήρα. Κείνο που προ παντός άλλου χρειάζεται σήμερα στην περίοδο της πυρετώδικης προετοιμασίας ιμπεριαλιστικών πολέμων και οξύτατων ταξικών μαχών είναι: Η ξεκαθαρισμένη σταθερή επαναστατική ηγεσία των μαζικών κινημάτων, όχι μόνο για την καθοδήγηση, αλλά και για την προπαρασκευή και οργάνωση των κινημάτων αυτών. Ο ηγέτης αυτός δεν μπορεί να είναι άλλος απ’ το Κομμουνιστικό Κόμμα.
Για να μπορέσει όμως το κόμμα να εκπληρώσει στη σημερινή περίοδο το καθήκον του αυτό είναι απαραίτητο πρώτα απ’ όλα να έχει τη βάση του, τα θεμέλια του εκεί που βρίσκονται οι πλατιές μάζες των εργατών, στα εργοστάσια κατά πρώτιστο λόγο.
Η ύπαρξη σήμερα πυρήνων μέσα στις σπουδαιότερες επιχειρήσεις, εργοστάσια χημικών προϊόντων, σιδηροδρόμους, βαπόρια, λιμάνια, μεταλλεία, υφαντουργεία, ταπητουργεία, καπνομάγαζα, κτλ, αποκτά στη συγκεκριμένη στιγμή σπουδαιότατη σημασία στην οργάνωση και καθοδήγηση της ταξικής πάλης των μαζών. Απ’ την άποψη αυτή η δίμηνη καμπάνια στρατολογία μελών , που άνοιξε το κόμμα, έχει μια εξαιρετική σημασία ανάλογη με τη σημασία της ηγεσίας των ταξικών μαχών των μαζών μέσα στην τρίτη μεταπολεμική περίοδο.
Η ύπαρξη όχι μόνο ενός πυρήνα αλλά ακόμα και ενός κομμουνιστή μέσα σε ένα εργοστάσιο, σε μια επιχείρηση, σε ένα χωριό αποκτά τεράστια σημασία σήμερα, που οι μάζες εξεγείρονται.
Η σημερινή περίοδος όχι μόνο επιβάλλει μια πλατειά στρατολογία νέων μελών και ιδιαίτερα μελών απ’ τα εργοστάσια, αλλά και διευκολύνει κατά πολύ την εργασία μας για στρατολογία. Καμιά αμφιβολία ότι στις μάζες που εξεγείρονται, απεργούν, κατεβαίνουν σε διαδηλώσεις, φρουρούν την απεργία τους, προτάσσουν τα στήθια τους στις λόγχες και τις σφαίρες των χωροφυλάκων του Βενιζέλου υπάρχουν εργάτες μη μέλη του κόμματος που πρωτοστατούν στην πάλη. Οι εργάτες αυτοί πρέπει να μπούνε μέσα στο κόμμα το δίχως άλλο. Και μπαίνουν, αρκεί ο πυρήνας να ηγείται στην πάλη των μαζών, να μη διστάζει να εμφανίσει το πρόσωπο του σαν το κόμμα της εργατιάς μέσα στη διεξαγωγή της ταξικής πάλης. Αρκεί να ξέρει να διακρίνει τους εργάτες αυτούς να τους τραβάει στις γραμμές του, στις γραμμές του κόμματος, να τους στρατολογεί μαζικά μέσα στους ταξικούς αγώνες.
Το ζήτημα γενικά της στρατολογίας εργατών μέσα στο κόμμα και ειδικά της μαζικής στρατολογίας μέσα στους ταξικούς αγώνες είναι θεμελιώδες. Δίχως μια τέτοια στρατολογία μας είναι αδύνατο να κάνουμε κόμμα μαζών με ισχυρή εργοστασιακή βάση.
Και στο σημείο αυτό πρέπει να καταπολεμήσουμε αμείλικτα κάθε σεχταρισμό, κάθε δισταγμό, κάθε αντίληψη αισχρής δεξιάς προέλευσης που απαιτεί πρώτα να ’ναι «μορφωμένοι» οι εργάτες, είτε ηγέτες και ύστερα να τους πάρει έναν έναν και αυτό ύστερα από «χιλιάδες μαθημάτων», είτε «διαλέξεων» μέσα στο κόμμα.
«Ριζοσπάστης», Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 1929
ΙΙ.
Το γεγονός της αριστεροποιήσης των εργαζομένων μαζών θέτει επιτακτικότατα την ανάγκη πλατιάς στρατολογίας προλετάριων στο Κόμμα και διευκολύνει τη στρατολογία αυτή.
Κάθε δισταγμός στην προοπτική αυτή σημαίνει άρνηση αυτής της ίδιας της αριστεροποίησης που εκδηλώνεται σήμερα με το αυξανόμενο απεργιακό κύμα των εργατικών μαζών και τις συνεχείς εξεγέρσεις των φτωχών χωρικών.
Η αντίληψη ότι μέσα στις συνθήκες παρανομίας το καθήκον μας είναι περισσότερο η συγκράτηση των μελών που έχουμε και λιγότερο μια πλατιά στρατολογία είναι εκδήλωση σεχταριστική και παραγνώριση του χαρακτήρα της τρίτης μεταπολεμικής περιόδου της εποχής ραγδαίων εξεγέρσεων μέσα στην οποία υπάρχει η σημερινή τρομοκρατία.
Η τρομοκρατία υπάρχει και θα ενταθεί ως την ώρα της ανατροπής της εξουσίας της μπουρζουαζίας. Αλλά ταυτόχρονα η αριστεροποίηση των μαζών κάθε μέρα φέρνει και καινούργια στρώματα εργατών στο στρατόπεδο της ταξικής πάλης, κάνει τις μάζες να αγωνίζονται όχι μόνο για τις οικονομικές απαιτήσεις, αλλά και για τους πολιτικούς σκοπούς της εργατικής τάξης.
Αλλιώς πρέπει να βλέπουμε την τρομοκρατία σε περίοδο κάλμας, παθητικότητας των εργατικών μαζών και αλλιώς στην περίοδο της αριστεροποίησης και των εξεγέρσεων των μαζών.
Δε μπορούμε να κρατήσουμε στο Κόμμα όλα τα μέλη που ‘χουμε σήμερα μέσα στους ταξικούς αγώνες της τρίτης περιόδου.
Ένα μέρος απ’ αυτά, εκείνα που νοσταλγούν την εποχή που καλούνταν ο Στρατής να αναλάβει την ηγεσία των απεργιών, θα φύγουν, πρέπει να διωχθούν γιατί στέκονται εμπόδιο στο ρόλο του Κόμματος μέσα στη σημερινή περίοδο των οδοφραγμάτων.
Απ’ την άλλη μεριά μέσα στις μάζες που σπρώχνονται στα οδοφράγματα απ’ αυτές τις συνθήκες της ζωής που γεννά η οικονομική «σταθεροποίηση» της μπουρζουαζίας και οι προετοιμασίες των πολέμων, βλέπουμε σωρία εξωκομματικών εργατών που σκοτώνονται στις ταξικές μάχες. Μπορούμε ή όχι να πάρουμε στο Κόμμα τους εξωκομματικούς αυτούς εργάτες που προτάσσουν κάθε μέρα τα στήθια τους στις λόγχες και τις σφαίρες των χωροφυλάκων του Βενιζέλου; Στο ερώτημα αυτό μπορούμε να απαντήσουμε χωρίς δισταγμό, ναι. Μπορούμε απ’ τους εργάτες αυτούς να διαλέξουμε πάρα πολλούς για μέλη του Κόμματος. Και ακόμα χωρίς αυτούς δε μπορούμε να συνδεθούμε με τη μάζα των εργατών, δε μπορούμε να προετοιμάσουμε, να οργανώσουμε και να ηγηθούμε στις ταξικές συγκρούσεις, τους εργάτες αυτούς τους έχουμε μέσα στα μάτια κάθε μέρα: στα οδοφράγματα του Αγρινίου, στις εκστρατείες των καπνεργατών της Θάσου, στην απεργία του «Αλατίνη», στην απεργιακή κίνηση των τροχιοδρομικών, στην εξέγερση των αγροτών του Κιλκίς κλπ . Θα τους ιδούμε όταν καταλάβουμε πράγματι πως πρέπει να βάνουμε για κεντρικό οργανωτικό μας καθήκον τη στρατολογία μελών, σε κάθε ώρα και στιγμή, σε κάθε κίνηση μας προς τη μαζική δουλειά.
Όταν έχουμε μέσα μας το δισταγμό, όσον αφορά την προοπτική πλατιάς στρατολογίας εργατών σε περιόδους τρομοκρατίας.
Όταν θέλουμε εργάτες να ’ναι πρώτα μαρξιστές και κατόπιν να μπουν στο Κόμμα, όταν ο πυρήνας, εν ονόματι του αχρωμάτιστου δεν εμφανίζεται με το πρόσωπο του στα μαζικά κινήματα. Όταν τα μέλη διστάζουν να συνδυάσουν την πάλη των μαζών για τις οικονομικές απαιτήσεις με τον πόλεμο, με τις πολιτικές ελευθερίες, με την εξουσία της Μπουρζουαζίας: δε θα μπορέσουμε ποτέ να ιδούμε ότι υπάρχουν πολλοί εργάτες για να πάρουμε πολύ εύκολα στο Κόμμα, αλλά ταυτόχρονα ούτε οι εργάτες αυτοί θα μπορέσουν να μας ιδούν σαν Κόμμα και να αισθανθούν την ανάγκη να μπουν μέσα σ’ αυτό.
«Ριζοσπάστης», Σαββάτο 26 Οκτωβρίου 1929
ΙΙΙ.
Πρέπει να καταπολεμηθεί η σεχταριστική αντίληψη που επικρατεί πάνω στο ζήτημα της πλατιάς στρατολογίας εργατών.
Οι σύντροφοι που δεν αποκρούουν με την προοπτική της πλατιάς στρατολογίας, που παραδέχονται όμως ότι η τρομοκρατία κάνει τους εργάτες να μη θέλουν, να φοβούνται να μπούνε στο Κόμμα, πέφτουν σε Σεχταρισμό. Στην ουσία αρνούνται την προοπτική της Στρατολογίας και ακόμα αυτήν την αριστεροποίηση των μαζών.
Τα εμπόδια που στέκονται μπροστά στην πραγματοποίηση μιας πλατιάς στρατολογίας δεν είναι αντικειμενικά. Η τρομοκρατία πολύ περισσότερο σε περίοδο ανόδου και όχι καθόδου του εργατικού κινήματος δεν είναι δυνατό να σταθεί εμπόδιο γιατί τώρα που περνούμε ακριβώς την περίοδο δραστηριοποίησης της εργατικής τάξης, μαχητικής και μαζικής αντίστασης των εργατών στην οικονομ8ική και πολιτική καταπίεση της μπουρζουαζίας.
Τα εμπόδια πρέπει να τα αναζητήσουμε στις υποκειμενικές μας αδυναμίες.
Στην αδυναμία των πυρήνων να καταπιαστούν με τις οικονομικές απαιτήσεις των εργατών του περιβάλλοντος τους και στη μεγαλύτερη αδυναμία τους να συνδυάσουν τις απαιτήσεις αυτές με τα πολιτικά μας συνθήματα. Οι πυρήνες μας βλέπουν σαν το μοναδικό τους καθήκον να συνεδριάζουν, να κριτικάρουν, να φιλοσοφούν κα όχι να προετοιμάζουν, να οργανώνουν και να ηγούνται της πάλης των εργατών του περιβάλλοντος τους.
Τα μέλη μας τις πιο πολλές φορές δε διαφωνούν με τη γραμμή του Κόμματος, διαφωνούν όμως όσον αφορά την πρακτική εφαρμογή της γραμμής αυτής.
Διστάζουν να τεθούν επί κεφαλής των απεργιακών κινημάτων, δυσανασχετούν στην πολιτικοποίηση της οικονομικής πάλης των εργατών, δεν θέλουν να πάρουν καινούργια, μέλη στο Κόμμα για να μη δουν τα εσωτερικά «χάλια» του πυρήνα και απογοητευθούν.
Να σε γενικές γραμμές ποιες είναι οι αιτίες που στέκονται εμπόδια στην πραγματοποίηση μιας πλατιάς στρατολογίας εργατών στο Κόμμα.
Η έλλειψη πολιτικής μαζικής δουλειάς των πυρήνων, οι δισταγμοί στην εμφάνιση του Κόμματος, στην πολιτικοποίηση της οικονομικής πάλης, στην ηγεσία των αγώνων των εργατών, οι προσπάθειες απόκρυψης του ρόλου του Κόμματος μέσα στο εργατικό κίνημα σημαίνει κρύψιμο του κόμματος απ’ τους εργάτες, πράγμα που κάνει τους εργάτες να μη βλέπουν και να μη ξέρουν τίποτα απ’ το Κόμμα της τάξης τους και κατά συνέπεια να μην αισθάνονται την ανάγκη να μπουν μέσα σε αυτό.
Απ’ την άλλη πλευρά ούτε το Κόμμα μπορεί να διακρίνει τους εργάτες αυτούς που πρωτοστατούν στην ταξική πάλη, να τους πλησιάσει και αν τους τραβήξει στις γραμμές του.
Τους εξωκομματικούς αυτούς εργάτες θα τους ιδούμε και θα μας ιδούν όταν είμαστε κάθε μέρα μαζί τους, όταν εμείς οργανώνουμε και ηγούμαστε του αγώνα τους.
Τους εργάτες αυτούς μπορούμε να τους πάρουμε στο Κόμμα και θα θελήσουν οι ίδιοι να μπουν στις τάξεις μας. Πρέπει να τους χρησιμοποιήσουμε στην καθημερινή μας δουλειά στην οργάνωση της ταξικής πάλης.
Ο πυρήνας και το κάθε μέλος σε κάθε πολιτική καμπάνια, σε κάθε απεργία, σε κάθε μαζική δράση πρέπει να καταλάβει ότι μεταξύ των βασικών του καθηκόντων είναι και η οργάνωση της επιρροής τους, η στρατολογία μελών στο Κόμμα.
Τα μέλη μέσα στην καθημερινή τους δουλειά και ιδιαίτερα σε στιγμές μαζικών κινητοποιήσεων, επισημαίνουν τους επαναστάτες εργάτες που πρωτοστατούν μαζί τους στον αγώνα, τους παρακολουθούν ιδιαίτερα, τους καλούν σε συσκέψεις, τους αναλύουν τις απόψεις του Κόμματος πάνω στα ζητήματα της καθημερινής πάλης, τους δίνουν τον τύπο του Κόμματος και του πυρήνα, τους προπαγανδίζουν συστηματικά και κυρίως τους τραβούν μαζί τους στην οργάνωση επιτροπών πάλης.
Με τον τρόπο αυτό απ’ τη μια μεριά αποχτούν συνεργάτες στην καθημερινή τους δράση, απ’ την άλλη, τους συνεργάτες αυτούς τους τραβούν στο Κόμμα.
Τα μέλη του Κόμματος πρέπει να καταλάβουν την τεράστια σημασία που έχει σήμερα η πλατιά στρατολογία εργατών, μια στρατολογία ανάλογη με το πλάτεμα της συμμετοχής των εργατικών μαζών στην ταξική πάλη.
Η δίμηνος καμπάνια στρατολογίας έχει στη συγκεκριμένη στιγμή μια μεγάλη σπουδαιότητα για τη μαζικοποίηση του Κόμματος και ανάλογα με τη σπουδαιότητα αυτή, πρέπει να ενταθεί και η δραστηριότητα του Κόμματος προς το καθήκον αυτό της στρατολογίας.
«Ριζοσπάστης», Κυριακή 26 Οκτωβρίου 1929
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου