Παρασκευή 11 Απριλίου 2008

Ο σοσιαλδημοκράτης Μαϊλης ξερνάει τόνους αντιζαχαριαδικής χολής

Αναδημοσιεύουμε ένα κείμενο από το φύλλο 228 (15-31 Μάη 2006) της εφημερίδας μας

Σε εκδήλωση στο Σκοπευτήριο Καισαριανής για την εκτέλεση απ' τούς γερμανούς των 200 ηρώων κομμουνιστών, οργανωμένη απ' το χρουστσωφικό «Κ»ΚΕ('56), κεντρικός ομιλητής, ήταν ο πολύς Μάκης Μαϊλης απ' τους πιο βαμμένους σοσιαλδημοκράτες της ηγεσίας αυτού του αστικορεβιζιονιστικού κόμματος.

Άρχισε την ομιλία με αναφορά στα 60χρονα του ένδοξου και ηρωικού Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, που «συνεχίζει πολλούς να εμπνέει και άλλους να προκαλεί» για να καταλήξει σχετικά με τον αγώνα του ΔΣΕ: «κι αν θέλουμε να κρίνουμε αντικειμενικά τα τότε γεγονότα, πρέπει να αναλογιστούμε ότι είχε κάθε δικαίωμα ο λαός να πάρει τα όπλα. Το λάθος ήταν ότι δεν πάρθηκαν όλα τα απαραίτητα μέτρα, ώστε ο ΔΣΕ να προετοιμαζόταν καλύτερα για να έχει μεγάλες πιθανότητες νίκης. Και βεβαίως, πρώτα απ' όλα, για να προετοιμαστεί το πολιτικό κίνημα στις πόλεις και τα χωριά, να δώσει το νέο αγώνα δίχως ταλαντεύσεις, με καθαρή στρατηγική γραμμή» (« Ρ» 9/5/ 2006, σελ. 10).

Φυσικά από ένα ξεσκολισμένο δεξιό οπορτουνιστή σοσιαλδημοκράτη τύπου Μαϊλη δεν θα μπορούσε να περιμένει κανείς τίποτε διαφορετικό δηλ. από το να ξεράσει τόνους αντιζαχαριαδικής χολής μ' αφορμή την αναφορά στο ΔΣΕ.

Σ' αντιπαράθεση και πλήρη αντίθεση με τον Μ. Μαϊλη και το σύνολο της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ(‘56) ας σημειωθούν τα παρακάτω:

Πρώτο, πολύ όψιμα οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες «ενδιαφέρονται» για το ΔΣΕ όταν αυτοί σχεδόν 50 ολόκληρα χρόνια συκοφαντούν το ΔΣΕ, χαρακτηρίζοντας τον ηρωικό επαναστατικό του αγώνα «τυχοδιωκτισμό» του Νίκου Ζαχαριάδη: «η αριστερίστικη τυχοδιωκτική γραμμή, του Ζαχαριάδη στην περίοδο του ένοπλου αγώνα 1946-1949» («σαράντα χρόνια του ΚΚΕ 1918-1958», σελ. 657, εκδ. 1958). Μια θέση που τη διατηρούν ακόμα και σήμερα μα αποφεύγουν να προβάλλουν, την αποσιωπούν σκόπιμα για να εξαπατήσονν τους αγωνιστές. «Θυμούνται» τώρα τον αγώνα του ΔΣΕ απλά για ψηφοθηρικούς λόγους δηλ. να υφαρπάξονν ψήφους απ' τους επιζώντες αντάρτες του ΔΣΕ και τους συγγενείς τους για να στηρίξουν καλύτερα την πολιτική της αντιδραστικής αστικής τάξης. Όμως τα όπλα των ηρωικών ανταρτών του ΔΣΕ δύσκολα χωρούν στις κάλπες των αστικών εκλογών και σ’ κοινές του «ειρηνικού κοινοβουλευτικού περάσματος στο σοσιαλισμό».

Δεύτερο, «ξεχνούν» ότι κατά χιλιάδες έδιωξαν απ' τις δουλειές στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες τους ένδοξους αντάρτες και αξιωματικούς του ΔΣΕ, κατά εκατοντάδες τους έριξαν στις φυλακές και κατά δεκάδες τους εξόρισαν στη Σιβηρία και σ' άλλες περιοχές των τότε ρεβιζιονιστικών χωρών οι αποστάτριες χρουστσωφικές κυβερνητικές κλίκες αυτών των χωρών (με υπόδειξη των ελλήνων χρουστσωφικών του ΚΚΕ) - μαζί και τον Νίκο Ζαχαριάδη - επειδή μετά το '56 υπεράσπισαν τον ηρωικό τους ένοπλο αγώνα σ' αντίθεση με τους χρουστσωφικούς αποστάτες που τον χαρακτήρισαν, όπως προαναφέρθηκε, «τυχοδιωκτισμό».

Τρίτο, η γραμμή των σημερινών σοσιαλδημοκρατών ηγετών του «Κ»ΚΕ('56) είναι το «κοινοβουλευτικό πέρασμα στο σοσιαλισμό» - γνωστή γραμμή της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας - και επομένως είναι σε πλήρη ρήξη με την επαναστατική μαρξιστική γραμμή της βίαιης ένοπλης επανάστασης και κατά συνέπεια και με τον ένοπλο αγώνα του ΔΣΕ, καθοδηγούμενο απ' τον αταλάντευτο ηγέτη Νίκο Ζαχαριάδη, «μια απ' τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος» (Νιγιάζοφ, Τασκένδη 1955) για τον οποίο ο ΣΤΑΛΙΝ είχε πει στον Νιγιάζοφ κατά την διάρκεια των εργασιών του 19ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ (1952): «Τον βλέπεις αυτόν; Αυτός είναι μεγάλος ηγέτης. Θα κάνει την επανάσταση όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη» (Π. Δημητρίου: «Εκ βαθέων», σελ. 202-203, Αθήνα 1997).

Τέταρτο, παρόλο που ο Μ. Μαϊλης δεν τολμά να αναφερθεί ονομαστικά στο μεγάλο κομμουνιστή ηγέτη Νίκο Ζαχαριάδη, η επίθεσή του στόχο έχει τον Νίκο Ζαχαριάδη ο οποίος δεν προετοίμασε τάχα «το πολιτικό κίνημα στις πόλεις και στα χωριά», δεν έδωσε τάχα «το νέο αγώνα δίχως ταλαντεύσεις» και ακόμα χειρότερα «με καθαρή στρατηγική γραμμή» για να νικήσει ο ΔΣΕ αποσιωπώντας σκόπιμα:

α) την προδοσία του δασκάλου του αποστάτη και πράκτορα τον ιμπεριαλισμού Τίτο που περνώντας το 1948 ανοικτά στο στρατόπεδο του ιμπεριαλισμού άλλαξε τον τότε συσχετισμό δυνάμεων σε βάρος του κινήματος, επέτρεψε στα μοναρχοφασιστικά στρατεύματα να χτυπήσουν απ' το γιουγκοσλάβικο έδαφος το ΔΣΕ και επιπλέον έδωσε εντολή και σε γιουγκοσλάβικα στρατεύματα να χτυπήσουν και χτύπησαν πισώπλατα το ΔΣΕ.

β) το συστηματικό σαμποτάζ μαζικής ανάπτυξης του ΔΣΕ από τον ομοϊδεάτη δάσκαλό του Μάρκο Βαφειάδη και τους δεξιούς οπορτουνιστές της Σιαντικής ηγεσίας, ο οποίος παρόλο που είχε εντολή απ' το Κόμμα να αναπτυχθεί μαζικό αντάρτικο απ' τον Ιούνη του ‘46 ώστε ο ΔΣΕ το 1947 να φτάσει τις 50.000-60.000 μαχητές, αυτός έστελνε τους αγωνιστές πίσω στο «μαχαίρι» της μοναρχοφασιστικής αντίδρασης και ο Σιάντος τους αξιωματικούς του ΕΛΑΣ στους τόπους εξορίας.

γ) την προδοσία της Σιαντικής ηγεσίας με αποκορύφωμα τη Βάρκιζα, την παράδοση των όπλων και τη διάλυση των κομματικών Οργανώσεων και την καθοδήγηση όσων υπήρχαν από δεξιά οπορτουνιστικά στοιχεία (Αθήνα, Θεσσαλονίκη κ.λπ.) που συστηματικά σαμπόταραν την ανάπτυξη του ΔΣΕ.

δ) ότι το ΚΚΕ σ' αντίθεση με τους ψευδείς ισχυρισμούς του σοσιαλδημοκράτη Μαϊλη είχε «καθαρή στρατηγική» δηλ. στρατηγικός σκοπός του δεύτερου ένοπλου αγώνα του ΔΣΕ ήταν η απελευθέρωση της χώρας απ' τον αγγλοαμερικάνικο ιμπεριαλισμό, η συντριβή της μοναρχοφασιστικής αστικής εξουσίας και η εγκαθίδρυση Λαϊκής Δημοκρατίας: «η επανάσταση που έκανε ο ΔΣΕ ήταν σοσιαλιστική και η εξουσία που εγκαθίδρυε όπου επικρατούσε, ήταν δικτατορία τον προλεταριάτου» («Βοήθημα για την ιστορία του ΚΚΕ», σελ. 132, 253, εκδ. 1952) και θα έλυνε παρεπιπτόντως παράλληλα και τα άλυτα αστικοδημοκρατικά προβλήματα (εξάρτηση, γη κ.λπ.). Και δεν ήταν «σεχταριστική», αλλά αντίθετα μαρξιστική, η πολιτική «που ξεκινούσε από την αντίληψη πως ο ένοπλος αγώνας 1946-1947 δεν ήταν αντιϊμπεριαλιστικός εθνικοαπελευθερωτικός και δημοκρατικός αγώνας αλλά σοσιαλιστική επανάσταση» («σαράντα χρόνια του ΚΚΕ 1918-1958», σελ. 646, εκδ.1958), όπως ισχυρίζονταν η διορισμένη χρουστσωφική ηγεσία Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη κ.λπ. του «Κ»ΚΕ(56) και επαναλαμβάνει-αναμασά στην ομιλία του ο σοσιαλδημοκράτης Μ. Μαϊλης (= «αντιϊμπεριαλιστικός χαρακτήρας της πάλης του ΔΣΕ»). Ασφαλώς είναι σωστή η εκτίμηση του Κόμματος ότι «η επανάσταση που έκανε ο ΔΣΕ ήταν σοσιαλιστική», γιατί η τότε ύπαρξη, σε κείνη την ιστορική περίοδο, της τότε σοσιαλιστικής σταλινικής Σοβιετικής Ένωσης και του σοσιαλιστικού στρατοπέδου «διευκόλυνε και επέτρεπε το πέρασμα στη σοσιαλιστική επανάσταση και ανοικοδόμηση χωρίς να είναι αναγκαίο προηγούμενα το πέρασμα από το καπιταλιστικό στάδιο ανάπτυξης» και στη χώρα μας, «λύνοντας παράλληλα και τα αστικοδημοκρατικά προβλήματα» («Βοήθημα για την ιστορία τον ΚΚΕ», σελ. 253, εκδ. 1952).

Ο ηρωικός ένοπλος αγώνας του ΔΣΕ εμπνέει μόνο τους επαναστάτες κομμουνιστές σταλινιστές ζαχαριαδικούς που ακολουθούν την επαναστατική γραμμή της βίαιης ένοπλης επανάστασης ως το μόνο και αναπόφευκτο δρόμο για την ανατροπή της εξουσίας της αντιδραστικής αστικής τάξης και «προκαλεί»-τρομοκρατεί όχι μόνο την αστική τάξη αλλά και τους λακέδες της χρουστσωφικούς σοσιαλδημοκράτες τύπου Μ. Μαϊλη που ακολουθούν τον αστικό δρόμο του «ειρηνικού κοινοβουλευτικού περάσματος στο σοσιαλισμό»: «κυβέρνηση αντιϊμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων με βάση το κοινοβούλιο» («Πρόγραμμα του ΚΚΕ», σελ. 39, Αθήνα 1996).

Σ' άλλο σημείο της ομιλίας του ο Μ. Μαϊλης ισχυρίζεται ψευδέστατα ότι «το ΚΚΕ δε έκανε και δεν πρόκειται να κάνει δήλωση αποκήρυξης, δήλωση μετανοίας» («Ρ» 9/5/2006, σελ. 11), τη στιγμή που είναι πασίγνωστο ότι οι δεξιές οπορτουνιστικές ηγεσίες του υπέγραψαν δυο φορές ΔΗΛΩΣΗ: μια το 1956 με την υιοθέτηση-υπεράσπιση της σοσιαλδημοκρατικής γραμμής του 20ου Συνεδρίου του «ειρηνικού περάσματος στο σοσιαλισμό» και μια το 1974 (2 Οκτώβρη) που την υπέγραψε εκ μέρους της ηγεσίας ο Χ. Φλωράκης στον Άρειο Πάγο, δίνοντας έτσι και τις δύο φορές «εξετάσεις στην πλουτοκρατία» περνώντας τις με άριστα.

Όσον αφορά τον άλλο επίσης ψευδέστατο ισχυρισμό ότι «όλοι όσοι νομίζουν ότι θα μας στριμώξουν να παίξουμε κι εμείς το λεγόμενο αντισταλινικό ρόλο» είναι πασίγνωστο ότι οι προδότες χρουστσωφικοί ρεβιζιονιστές όλων των χωρών, με επικεφαλής τη φασιστική κλίκα των Χρουστσώφ-Μπρέζνιεφ, ήταν αυτή που πρωτοστάτησε στην κατασυκοφάντηση του Ιωσήφ Στάλιν, έκαναν επίσημη σημαία τους τον αντισταλινισμό, ξεπερνώντας σε επινοήσεις και λάσπες σε βάρος του ακόμα και τις πιο ικανές μυστικές υπηρεσίες των ιμπεριαλιστικών χωρών, την Ιντέλιτζενς Σέρβις και ΣΙΑ.

Τέλος, η «αντεπανάσταση στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες» δεν έγινε «στα 1989- 1991 όπως ισχυρίζεται ο Μ. Μαϊλης, εκπροσωπώντας το σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ(΄56) και προβάλλοντας την αντιμαρξιστική αστική αυτή αντίληψη-εκτίμησή του, που δεν έχει καμία σχέση με την ιστορική αλήθεια και πραγματικότητα, αφού η χρουστσωφική ρεβιζιονιστική αντεπανάσταση πραγματοποιήθηκε μετά το θάνατο-δολοφονία του Στάλιν με την ανατροπή της δικτατορίας τον προλεταριάτου στη Σοβιετική Ένωση - που αποτελεί και την πρώτη προϋπόθεση και αφετηρία της παλινόρθωσης του καπιταλισμού - ανατροπή που επίσημα επισφραγίστηκε με τη σοσιαλδημοκρατική γραμμή του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ το Φλεβάρη τον '56: γραμμή κατεδάφισης τον σοσιαλισμού, σταδιακής παλινόρθωσης του καπιταλισμού που ολοκληρώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ‘60, και διάλυσης του σοσιαλιστικού στρατοπέδου και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Αυτό που πραγματοποιήθηκε στα 1989-1991 ήταν αντεπανάσταση μέσα στη χρουστσωμπρεζνιεφική ρεβιζιονιστική αντεπανάσταση δηλ. πέρασμα από τον παλινορθωμένο κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό ιδιαίτερου τύπου, ή αλλιώς, κατά τους χρουστσωφικούς ρεβιζιονιστές «πραγματικό σοσιαλισμό», στον παραδοσιακό καπιταλισμό της ατομικής ιδιοκτησίας των δυτικών καπιταλιστικών χωρών.

Δεν υπάρχουν σχόλια: