Κάθε φορά που τα πράγματα ζορίζουν, οι ρεβιζιονιστές δείχνουν το πόσο μακριά βρίσκονται από την εργατική τάξη, τις αγωνίες, τις ανάγκες και προπάντων τον επαναστατικό της στόχο.
Η σημερινή κρίση τους βρίσκει αμήχανους, φοβισμένους και κυρίως ξεδιάντροπα με το μέρος των κεφαλαιοκρατών να παλεύουν για «θετικές λύσεις» μέσα στο σύστημα, να κάνουν αναλύσεις πιο πίσω και απ΄ τους αναλυτές των αστών για το πόσο περαστική είναι η σημερινή κρίση, για το πόσο δυνατός είναι ο καπιταλισμός που πάντα ξεπερνάει τις κρίσεις του.
Πάντα έτσι έκαναν: θλιβεροί νεροκουβαλητές της σοσιαλδημοκρατίας, δεν βλέπουν την κατάρρευση μιας ολόκληρης περιόδου του ιμπεριαλισμού, δεν μιλάνε για το τι σημαίνει για τους προλετάριους ο κανιβαλισμός που γέννησε την κρίση και αυτός που έρχεται σαν η τάχατες λύση της, κυρίως γιατί φοβούνται.
Όσο κι αν στη σημερινή βαθιά κρίση που αγγίζει όλο το οικοδόμημα του ιμπεριαλισμού στη σημερινή του φάση, τάχουν καταφέρει να αδυνατίσουν την εργατική τάξη με την προδοσία τους, με την απουσία ενός επαναστατικού μπολσεβίκικου μαρξιστικού-λενινιστικού-σταλινικού κόμματος και έτσι δεν είναι άμεσα χειροπιαστή η ενιαία επαναστατική απάντηση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, φοβούνται, γιατί ξέρουν πως κρίση σημαίνει ότι το κεφαλαιοκρατικό σύστημα περνάει στη φάση των σπασμών της αναπόφευκτης καταστροφής του. Ξέρουν πως το προλεταριάτο θα έχει παρά τη θέλησή τους την αυθόρμητη αντίδρασή του και τρέμουν στην ιδέα της συνάντησης και πάλι του αυθόρμητου κινήματος με την επαναστατική θεωρία του προλεταριάτου που θα σημάνει πως δεν ξεμπλέξανε οριστικά με τη προλεταριακή επανάσταση, δεν μπορούνε να αντιμετωπίσουνε το μαρξισμό-λενινισμό της εποχής μας, το σταλινισμό.
Όντας μισοαγράμματοι, αλλά κυρίως ουραγοί των αστών, δεν μπορούν να κάνουν τους κομμουνιστές να πιστέψουν πως το επαναστατικό ζαχαριαδικό ΚΚΕ όχι μόνο φωτίζει τα βήματά τους, αλλά είναι επίκαιρο σήμερα παρά ποτέ σε εποχές που οι κεφαλαιοκράτες τρεκλίζουν και η εργατική τάξη είναι πάντα η ατμομηχανή που μέσα απ΄ τη διχτατορία της θα οδηγήσει και πάλι την ανθρωπότητα, από την προϊστορία στην ιστορία.
Τρέμουν την κρίση, γιατί οξύνει τις ταξικές αντιθέσεις και την ταξική πάλη, και επιπλέον γιατί αυτή επιβεβαιώνει το μαρξισμό-λενινισμό-σταλινισμό. Γιατί καταρρέουν οι θεωρίες πως ζούμε σε μια τάχατες διεθνοποιημένη «μεταιμπεριαλιστική» εποχή που μέσα στα πλαίσιά της ισχύουν τα σύνθηματα: «ο άνθρωπος πάνω από τα κέρδη», «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός» δηλαδή ένας «ανθρώπινος πιο ευαίσθητος» καπιταλισμός, η αλλιώτικα με λιγότερο ξεδιάντροπα λόγια, αυτά του χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ, η απάντηση στη διχτατορία της αστικής τάξης είναι μια ασαφής «λαϊκή εξουσία», που θα «επιτευχθεί» χωρίς επανάσταση, χωρίς τσάκισμα του καπιταλισμού, χωρίς διχτατορία του προλεταριάτου, δηλαδή ένα πιο καλά μασκαρεμένο σοσιαλδημοκρατικό μερεμέτισμα του καπιταλισμού.
Πέφτουν τα χρηματιστήρια όλα μαζί, η οικονομική ανάπτυξη παντού και στις «μητροπόλεις» του ιμπεριαλισμού είναι στάσιμη και όλα δείχνουν ότι περπατάει ολοταχώς προς αρνητικούς ρυθμούς, ο ίδιος ο Υπουργός Οικονομίας της Γερμανίας Πέερ Στάϊμπουργκ δηλώνει στις 15/10/2008 πως η ανάπτυξη που αναμένεται θα είναι «λίγο πάνω απ’ το μηδέν», σα συμπλήρωμα των προβλέψεων των αμερικανών αναλυτών. Οι τραπεζο-ασφαλιστικοί τοκογλυφικοί κολοσσοί που κάλπαζαν ως τα χτες στα μονοπωλιακά τους κέρδη «πτωχεύουν», οι κρατικοποιήσεις(!) έρχονται σαν μονόδρομος σωτηρίας σε περίοδο που είχε αποθεωθεί ο ανεξέλεγκτος νεοφιλελευθερισμός που τώρα φραστικά αμφισβητείται ή και αναθεματίζεται για τις «ακρότητές» του. Αλλά πρώτα και κύρια, υπάρχει η εξαθλίωση της εργατικής τάξης που μεγαλώνει, τα μεσαία στρώματα της πόλης και του χωριού που προλεταριοποιoύνται βίαια, η οικονομική στασιμότητα μαζί με το πληθωρισμό που κάνουν τους πολλούς να μη μπορούν να επιβιώσουν, να μένουν χωρίς στέγη, να χάνoυν τις στοιχειώδεις ασφαλιστικές τους καλύψεις, να τρώνε κατά εκατομμύρια από τις «ελεημοσύνες» των κλεφτών τους, ολόκληρη η εργατική τάξη σε ιμπεριαλιστικές και εξαρτημένες χώρες να «πονάει», βουλιάζοντας σε σωματικές και ψυχικές αρρώστιες που δεν είναι ατομικά μεμονωμένα προβλήματα.
Όλα ήρθαν τόσο ξαφνικά; Τι συμβαίνει λοιπόν, είναι μια μπόρα που θα περάσει;
Τι τα προκάλεσε όλα αυτά;
Όλα αυτά τα φαινόμενα, μαζί και η σημερινή κρίση (πέραν των όποιων ιδιομορφιών της), δεν είναι καθόλου νέα ούτε τόσο ξαφνικά ήρθαν, υπήρξαν και στο παρελθόν (συνοδεύοντας μόνιμα το καπιταλιστικό σύστημα και απορρέουν απ’ τους οικονομικούς νόμους λειτουργίας του) και μ’ αυτά ασχολήθηκε επανειλημμένα και τα ανέλυσε το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.
Ο Στάλιν στο κλασικό έργο του, «Οικονομικά προβλήματα του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ» γράφει: «Τα βασικά χαραχτηριστικά και οι βασικές απαιτήσεις του βασικού οικονομικού νόμου του σύγχρονου καπιταλισμού θα μπορούσαν να διατυπωθούν π.χ, με τον εξής τρόπο: εξασφάλιση του ανώτατου καπιταλιστικού κέρδους μέσω της εκμετάλλευσης, της καταστροφής και της εξαθλίωσης της πλειοψηφίας του πληθυσμού της δοσμένης χώρας, μέσω της υποδούλωσης και της συστηματικής καταλήστευσης των λαών των άλλων χωρών, ιδιαίτερα των καθυστερημένων χωρών, τέλος, μέσω των πολέμων και της στρατιωτικοποίησης της λαϊκής οικονομίας που χρησιμοποιούνται για την εξασφάλιση των πιο υψηλότερων κερδών», και πιο κάτω: «η ανάγκη ακριβώς να πετύχει τα ανώτατα κέρδη, σπρώχνει τον μονοπωλιακό καπιταλισμό σε τέτοια ριψοκίνδυνα βήματα, σαν την υποδούλωση και τη συστηματική καταλήστευση των αποικιών και άλλων καθυστερημένων χωρών, τη μετατροπή μιας σειράς ανεξάρτητων χωρών σε εξαρτημένες χώρες, την οργάνωση νέων πολέμων, που είναι για τους επικεφαλής του σύγχρονου καπιταλισμού η καλύτερη «μπίζνες» για το τράβηγμα των ανώτατων κερδών, τέλος, τις προσπάθειες κατάχτησης της παγκόσμιας οικονομικής κυριαρχίας’’ ( Εκδ. «Μνήμη», 1977).
Ο Στάλιν απ’ το Νοέμβρη του 1951, γράφει πως ο ιμπεριαλισμός, ο μονοπωλιακός καπιταλισμός του χρηματιστικού κεφαλαίου καταστρέφει και εξαθλιώνει τις μάζες τόσο της κάθε μιας ιμπεριαλιστικής χώρας, όσο και των άλλων χωρών που καταληστεύει άγρια, κάνοντας ριψοκίνδυνα βήματα για την κατάχτηση του ανώτατου μονοπωλιακού κέρδους και έχοντας πάντα σαν καλύτερη μπίζνα το πόλεμο που ενισχύει την προσπάθεια για την κατάχτηση απ’ τους ιμπεριαλιστές, της παγκόσμιας κυριαρχίας.
Αυτή η κεφαλαιώδικη ανάλυση βοηθάει να κατανοήσουμε τις κρίσεις ιδιαίτερα τις σημαντικές, γενικευμένες σ’ όλα τα ιμπεριαλιστικά κέντρα ,όπως είναι και η σημερινή:
Πριν ακόμη από την περίοδο του ιμπεριαλισμού, οι κρίσεις ήταν σύμφυτες με τον καπιταλισμό και αναπόφευκτες: «η κυριαρχία της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, η αναρχική-αυθόρμητη πορεία της παραγωγής, οδήγησαν στη ρήξη της οικονομικής ισορροπίας μεταξύ των διαφόρων κλάδων παραγωγής, σε συνδυασμό με την ανάπτυξη της αντίθεσης μεταξύ της τάσης για απεριόριστη επέχταση της παραγωγής και της περιορισμένης κατανάλωσης των προλεταριακών μαζών (γενική υπερπαραγωγή), πράμα που επέφερε τις περιοδικά επαναλαμβανόμενες καταστροφικές κρίσεις και τη μαζική ανεργία του προλεταριάτου» («Πρόγραμμα & Καταστατικό της Γ΄ Κομμουνιστικής Διεθνούς», Εκδ. «Ειρήνη», 1975).
Στην περίοδο του ιμπεριαλισμού ο Στάλιν φωτίζει τη φυσιογνωμία και την ένταση των κρίσεων, δείχνοντας τη διαλεχτική σχέση ανάμεσα στις κολοσσιαίες παραγωγικές δυνατότητες του μονοπωλιακού καπιταλισμού και στη συμπίεση της αγοραστικής δύναμης του προλεταριάτου στα τελευταία ελάχιστα όρια: «η βάση της κρίσης βρίσκεται στην αντίθεση που υπάρχει ανάμεσα στον κοινωνικό χαραχτήρα της παραγωγής και την κεφαλαιοκρατική μορφή ιδιοποίησης των αποτελεσμάτων της παραγωγής. Έκφραση αυτής της βασικής αντίθεσης του καπιταλισμού είναι η αντίθεση ανάμεσα στην κολοσσιαία αύξηση των παραγωγικών δυνατοτήτων του καπιταλισμού, αύξηση που αποβλέπει στην αποκόμιση του μέγιστου κεφαλαιοκρατικού κέρδους, και στο σχετικό περιορισμό της αγοραστικής ικανότητας των μαζών των εκατομμυρίων εργαζομένων, που το βιοτικό επίπεδό τους οι κεφαλαιοκράτες προσπαθούν πάντοτε να το κρατάνε μέσα στα πλαίσια των τελευταίων ελαχίστων ορίων’’ (Οι επισημάνσεις του συγγραφέα, «Πολιτική Λογοδοσία της Κ.Ε στο 16ο Συνέδριο του ΚΚ(Μπ.) της ΕΣΣΔ»-Απαντα 12ος τόμος).
Ας αναφέρουμε και το Λένιν, που τολμούν να επικαλούνται που και που οι αναθεωρητές: «η εξάλειψη των κρίσεων με τα καρτέλ είναι μύθος των αστών οικονομολόγων που εξωραΐζουν τον καπιταλισμό με κάθε τρόπο. Απεναντίας, το μονοπώλιο που δημιουργείται σ’ ορισμένους κλάδους της βιομηχανίας, δυναμώνει και οξύνει το χάος, που χαρακτηρίζει όλη την καπιταλιστική παραγωγή στο σύνολό της» (Β.Ι.ΛΕΝΙΝ: Άπαντα -τομ. 22).
Όσο για το πόσο ξαφνικά ήρθε και αυτή η κρίση, ας προσεχθεί η ανάλυση από την «Πολιτική Οικονομία» της Ακαδημίας Επιστημών της ΕΣΣΔ, Οικονομικό Ινστιτούτο («πολιτικές και λογοτεχνικές εκδόσεις», 1954): «πριν ξεσπάσει η κρίση, η παραγωγή φτάνει το πιο ψηλό επίπεδο, οι δυνατότητες όμως πούλησης φαίνονται ακόμα μεγαλύτερες. Η υπερπαραγωγή υπάρχει πια, όμως σε λανθάνουσα μορφή. Η κερδοσκοπία υψώνει τις τιμές, και εξογκώνει υπέρμετρα τη ζήτηση εμπορευμάτων. Οι πιστώσεις κρύβουν σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό την υπερπαραγωγή: οι τράπεζες εξακολουθούν να πιστώνουν τη βιομηχανία και το εμπόριο, συντηρώντας τεχνητά τη διεύρυνση της παραγωγής. Όταν η υπερπαραγωγή φτάσει στον ανώτατο βαθμό ξεσπά η κρίση»
Ας θυμηθούμε εδώ ξανά τα λόγια του Στάλιν, για τα «ριψοκίνδυνα βήματα» του μονοπωλιακού καπιταλισμού και την παράλληλη προσπάθειά του, να κρατηθεί η αγοραστική ικανότητα των εργαζομένων στα «τελευταία ελάχιστα όρια»
Τα ριψοκίνδυνα βήματα κάθε λογής, με τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους κατάχτησης νέων αγορών να μαίνονται σ’ ολόκληρο τον πλανήτη, τη μετατροπή όλο και περισσότερων χωρών σε εξαρτημένες μέσω και της οικονομίας των «χαρτιών», (εξ ου και η εκρηχτική εμφάνιση των φαινομένων αρχικά και κυρίως στα χρηματιστήρια), τη βλέπουμε καθαρά από τότε που φαινόταν ότι η οικονομική ανάπτυξη ιδίως σε επιμέρους κλάδους, όπως η κατασκευές ανθούσαν, και η αξία της γης απογειωνόταν διεθνώς.
Τότε που ήταν υπαρχτή η προσπάθεια του καπιταλισμού μέσω της καταχρέωσης των λαϊκών νοικοκυριών να πετύχει, ταυτόχρονα με τη διεύρυνση της παραγωγής, την παραμονή της αγοραστικής δύναμης των εργαζόμενων στα ελάχιστα όριά της, ώστε να βοηθηθεί η απορρόφηση αυτής της παραγωγής.
Ιδιαίτερα αξιοποιούταν η ανασφάλεια των εργαζόμενων μαζών για το «αύριο», και διοχετευόταν έντεχνα στη στροφή για τοκογλυφική χρέωσή τους για την αγορά σπιτιών. Σπιτιών για να μη «μείνει τελικά στο δρόμο», για να διασφαλίσει, στο επίπεδο τουλάχιστον της στοιχειώδικης διαβίωσης, τα παιδιά του.
Τα αποτελέσματα; Εκρηχτική αύξηση των τοκογλυφικών στεγαστικών κύρια δανείων σε όλες τις ιμπεριαλιστικές αλλά και μέσου βαθμού ανάπτυξης, κεφαλαιοκρατικές χώρες. Εκρηχτική αύξηση της οικοδομικής δραστηριότητας με φτηνό χρήμα για τους κατασκευαστικούς κολοσσούς μέσω των τραπεζών και του χρηματιστηρίου για να αυξήσουν παραπέρα τη παραγωγή τους. Εκρηχτική αύξηση της αξίας της γης. Όλα αυτά για να φανεί, πως τα πράγματα δεν ήρθαν τόσο ξαφνικά όσο λένε οι αστοί και συναινούν χωρίς να το λένε καθαρά, οι μόνιμα «αιφνιδιασμένοι» ρεβιζιονιστές. (Αλήθεια ποια ήταν η συνολική τους παρέμβαση πριν την εκδήλωση της κρίσης, όταν φλυαρούσαν κλαψουρίζοντας απλά για την ακρίβεια, κάνοντας τα γνωστά τους «εικονικά-τηλεοπτικά» κινήματα. Σύνδεσαν ποτέ την ακρίβεια, τη φτώχεια της εργατικής τάξης, τη διόγκωση της ανεργίας, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους με οτιδήποτε θα έδειχνε πως χωρίς να έχουν μαντικές ικανότητες για ακριβή προσδιορισμό της εκδήλωσης της κρίσης, μπορούν πάντως να δουν, τη συνολική πορεία και να τη συνδέσουν με τα «καμπανάκια» που ήδη χτυπούσαν. Αυτά όμως, προϋποθέτουν να μην έχεις πάρει «διαζύγιο» απ’ το μαρξισμό-λενινισμό-σταλινισμό. Να αναλύεις την οικονομική βάση επιστημονικά κι όχι να παρεμβαίνεις με ταξικά «ουδέτερες», άρα στην υπηρεσία του συστήματος, ηθικολογίες για «δικαιοσύνη» στα πλαίσια του καπιταλισμού που σαπίζει)
Και ακόμη παραπέρα, για να ξανάρθουμε στα «ριψοκίνδυνα βήματα». Η αναζήτηση με βουλιμία του ανώτατου, του μονοπωλιακού κέρδους είναι που δημιουργεί τα τερατώδικα φαινόμενα, όπως η χορήγηση στεγαστικών δανείων ακόμη και σε άνεργους (!) στις ΗΠΑ, με το ρίσκο να δίνεται πάσα από τους ραντιέρηδες χρηματιστές, σε καλυμμένα πακέτα που αλλάζουν χέρια, μέχρι που να φτάσουν και στις ίδιες τις κεντρικές τράπεζες των εξαρτημένων χωρών με τη μορφή «επενδυτικών προϊόντων και ομολόγων» που υπόσχονταν τρελές αποδόσεις. Για να φανεί έτσι, πως ο τοπικός και διεθνής ρόλος του χρηματιστηρίου στη συνολική του λειτουργία στην εποχή του καπιταλισμού που σαπίζει, είναι να μεταβιβάζει ζεστό χρήμα στο μονοπωλιακό κεφάλαιο, παίρνοντάς το από τους μικρούς καπιταλιστές και από τις χώρες που βίαια γίνονται εξαρτημένες από τους ιμπεριαλιστές, ακολουθώντας υποταγμένες τις επιλογές τους. (Το Ισλανδικό «θαύμα» και η θαυμαστή επιβεβαίωση με την κατάρρευσή του, πως εξάρτηση και διατήρηση οικονομικής ευμάρειας και ανάπτυξης είναι αδύνατο να πηγαίνουν μαζί)
Και έρχεται η στιγμή που η κρίση εκδηλώνεται, που είναι ταυτόχρονη σ’ όλες τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές χώρες και που τα αποτελέσματά της, έρχονται βίαια και σε πολύ μικρό-πυκνό χρονικό διάστημα.
Άλλωστε: «κατά κανόνα, οι κεφαλαιοκρατικές κρίσεις υπερπαραγωγής έχουν καθολικό χαρακτήρα. Αρχίζουν σε κάποιον κλάδο παραγωγής κι αγκαλιάζουν γρήγορα όλη την εθνική οικονομία. Αφού γεννηθούν σε μια ή περισσότερες χώρες, επεκτείνονται σ’ όλο τον κεφαλαιοκρατικό κόσμο. Κάθε κρίση οδηγεί σε απότομο περιορισμό της παραγωγής, στην πτώση των κεντρικών τιμών των εμπορευμάτων και των χρηματιστηριακών τιμών των μετοχών και στην ελάττωση του όγκου του εσωτερικού και εξωτερικού εμπορίου» («Πολιτική Οικονομία» της Ακαδημίας Επιστημών της ΕΣΣΔ, Οικονομικό Ινστιτούτο, «πολιτικές και λογοτεχνικές εκδόσεις», 1954).
Η χρουστσοφική και λοιπή αναθεώρηση ακολουθεί τους αστούς οικονομολόγους στις αναζητήσεις- αναλύσεις τους, για τάχατες στρατηγική μεταστροφή του σύγχρονου καπιταλισμού από νεοφιλελεύθερο σε κευνσιανό με παρέμβαση του κράτους.
Ξεχνά ότι σύμφωνα με την επαναστατική θεωρία της εργατικής τάξης, αυτή η κρατική παρέμβαση γίνεται πάντα στις κρίσεις και οι κρατικοποιήσεις που επιχορηγούν και πάλι το μονοπωλιακό κεφάλαιο από τις εργαζόμενες μάζες επιτείνοντας την εξαθλίωσή τους, είναι ο κανόνας.
Όμως η αναθεώρηση ξεχνά επιλεχτικά και όχι τυχαία: η κρατική παρέμβαση στην οικονομία κύρια στις ιμπεριαλιστικές χώρες δείχνει πως η λενινιστική-σταλινική ανάλυση για το ρόλο του κράτους ισχύει πλέρια, κόντρα στις τροτσκίζουσες αντιλήψεις που όλοι οι αναθεωρητές πρεσβεύουν.
Η κρίση που βιώνουμε είναι το «τέλος του νεοφιλελεύθερου μοντέλου» (!), όπως διατείνεται με αφέλεια ο γνωστός τροτσκιστής Joel Geier (μτφ. Θ. Λυκουργιάς για τη ΔΕΑ ). Τέτοια επιστημονική ανάλυση, από τους τροτσκιστές «αιμοδότες θεωρίας» των αντιμαρξιστικών οικονομικών απόψεων, που έχουν βαθιά επηρεάσει, παρά τις μετά βδελυγμίας διαψεύσεις, και το χρουστσοφικό «Κ»ΚΕ. (η «μικροιμπεριαλιστική» Ελλάδα, καθιστά επάξια την Παπαρήγα ως τον αριθμητικά μεγαλύτερο πολιτικό εκφραστή του πιο παλιοχρονισμένου τροτσκισμού).
Η πραγματικότητα βέβαια είναι πως η σημερινή κρίση, πρόκειται για εκδήλωση της γενικής κρίσης του συστήματος στην εποχή του ιμπεριαλισμού και όχι για κάποια «κρίση των νεοφιλελεύθερων κερδοσκόπων». Ούτε είμαστε σε περίοδο «πλανητικού υπεριμπεριαλισμού» ούτε ποτέ αυτός υπήρξε η θα υπάρξει, όταν αρκεί μια στιγμή για να φανεί ξανά και ξανά ο πρωταγωνιστικός ρόλος του κράτους. Η Ελλάδα από την άλλη, δεν είναι μια εξαρτημένη μεν αλλά «μικροιμπεριαλιστική στην ουσία της» χώρα, γιατί το τάχατες αυτόνομο «ντόπιο χρηματιστικό κεφάλαιο» δεν είναι παρά υπεργολάβοι των μονοπωλίων που έχουν υποταγμένη την ελληνική οικονομία και εξαθλιωμένο το προλεταριάτο. Γιατί στην πραγματικότητα, είναι μια εξαρτημένη χώρα με μέσο βαθμό ανάπτυξης, που αν και έχει προχωρήσει στην καπιταλιστική της ολοκλήρωση, παραμένει επίκαιρη και σήμερα η λιτή κατανοητή από τις λαϊκές μάζες και βαθιά επιστημονική εχτίμηση του μεγάλου ηγέτη του κομμουνιστικού κινήματος της χώρας, Νίκου Ζαχαριάδη, για «μπατίρικη ντόπια αστική τάξη».
Και επιπρόσθετα πρέπει να σημειωθεί πως οι κρατικοποιήσεις σε περιόδους κρίσης ενισχύουν κύρια τις «πολεμικές επενδύσεις», αφού η στρατιωτικοποίηση της κεφαλαιοκρατικής οικονομίας είναι αυτή που φέρνει την αύξηση των ανώτατων κερδών των μονοπωλίων και από την άλλη κάνει ακόμη πιο φανερό πως η λενινιστική-σταλινική αντίληψη για το αναπόφευκτο του πολέμου σα συνέπεια των αντιφάσεων και αδιεξόδων του συστήματος, κάνει φύλλο και φτερό τις αντιλήψεις των ρεβιζιονιστών περί «ειρηνικής ανάπτυξης του ιμπεριαλισμού» αλλά και για «ειρηνικό κοινοβουλευτικό πέρασμα», για αντιμετώπιση του πολέμου με μικροαστικό «πασιφισμό», για «αντιιμπεριαλιστικό» αγώνα σαν τάχατες ξεχωριστό-ενδιάμεσο βήμα, από τον αγώνα για το συνολικό τσάκισμα του καπιταλισμού, για αντικατάσταση του ίδιου του τσακίσματος του καπιταλισμού, από «μεταβατικά» μπογιατίσματά του.
Οι κρίσεις λειτουργούν για το προλεταριάτο σα μεγενθυτικός φακός και καταλύτης, της πραγματικότητας και της συνείδησής του, και αυτό φοβούνται όσοι ξέκοψαν από την επαναστατική θεωρία και πράξη του.
Με τις αμηχανίες για κάτι που «κυκλικό είναι και θα περάσει» και τον ακολουθητισμό τους στις σοσιαλδημοκρατικές-τροτσκιστικές δοξασίες, οι χρουστσοφικοί προσπαθούν να ξεπεράσουν ένα γεγονός μεγάλης σημασίας για την εργατική τάξη ανώδυνα και πρόχειρα, δείχνοντας καθαρά την περιφρόνησή τους στην ίδια την εργατική τάξη.
Γιατί: «οι κρίσεις επιφέρουν όξυνση των ταξικών αντιθέσεων ανάμεσα στο προλεταριάτο και στην αστική τάξη, ανάμεσα στις βασικές μάζες της αγροτιάς και τους τσιφλικάδες, τους τοκογλύφους και τους κουλάκους που τις εκμεταλλεύονται. Στις συνθήκες κρίσης η εργατική τάξη χάνει πολλές καταχτήσεις, που είχε κερδίσει ύστερα από μακροχρόνιο και σκληρό αγώνα ενάντια στους εκμεταλλευτές και το αστικό κράτος. Αυτό δείχνει στους εργάτες πως ο μοναδικός δρόμος σωτηρίας από την αθλιότητα και την πείνα είναι η ανατροπή της εξουσίας της αστικής τάξης, η εξάλειψη της κεφαλαιοκρατικής μισθωτής δουλείας. Οι πιο πλατειές μάζες του προλεταριάτου, που καταδικάζονται από τις κρίσεις σε τεράστιες στερήσεις, διαποτίζονται από ταξική συνείδηση και επαναστατική αποφασιστικότητα. Η ανικανότητα της αστικής τάξης να διευθύνει τις παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας υποσκάφτει την πίστη των μικροαστικών στρωμάτων του πληθυσμού στο απαρασάλευτο της κεφαλαιοκρατικής τάξης πραγμάτων. Όλα αυτά οδηγούν στην όξυνση της ταξικής πάλης στην κεφαλαιοκρατική κοινωνία» «Πολιτική Οικονομία» της Ακαδημίας Επιστημών της ΕΣΣΔ, Οικονομικό Ινστιτούτο («πολιτικές και λογοτεχνικές εκδόσεις», 1954).
Κι’ αυτό ακριβώς είναι που φοβούνται! Και δίκαια.
Γιατί αυτήν ακριβώς την περίοδο, οι αποστάτες χρουστσοφικοί και οι λοιποί «κοσμοπολίτες» και λοιποί «λαθολόγοι» της αναθεώρησης, με ουσιαστική ταύτιση της στάσης τους, δεν έχουν να πουν τίποτε πέρα από κάποιες που και που «ταξικές» φλυαρίες, για το πως – έστω και αμυντικά – θα πρέπει να απαντήσει η εργατική τάξη σε όσα έχουν έρθει και κυρίως σε όσα έρχονται, από δω και πέρα.
Για την απάντηση στη παραπέρα εξαθλίωση του προλεταριάτου, για τη διόγκωση κι’ άλλο του εφεδρικού εργατικού στρατού που θα συμπιέσει συνολικά τη θέση της τάξης, προς τα κάτω.
Για το πως οργανωτικά και πολιτικά θα δράσει «για τον εαυτό της» η εργατική τάξη σήμερα. Πως θα ενσωματώσει τα νέα ηλικιακά προλεταριακά στρώματα, που δεν είναι τυχαίο, πως τους γυρνούν τη πλάτη παρόλα τα «λαικίστικα»-μικροαστικά ανοίγματά τους, απέναντί τους. Πως θα ενσωματωθούν πλέρια στην τάξη – και όχι στη λογική μιας έντονα αμφιλεγόμενης στάσης απέναντί τους – τα ταξικά μας αδέρφια, οι μετανάστες, ενάντια στο κοινό εχθρό. Πως θα γίνει έμπραχτα και στο συνδικαλιστικό και στο πολιτικό επίπεδο, η ισότιμη συμμετοχή των άνεργων, του εφεδρικού εργατικού στρατού, που παραμένει στα απομονωμένα αδιέξοδά του, χωρίς φωνή, χωρίς συμμετοχή, σαν και να μην είναι κομμάτι της εργατικής τάξης.
Τα ζητήματα είναι άμεσα και τα ερωτήματα είναι αμείλικτα. Είναι εύκολες οι φτηνές γενικολογίες πως περνάμε μια «κυκλική κρίση» που θα περάσει, αλλά είναι πράγματι η τωρινή κατάσταση μια απλή ρουτίνα και μόνο, και κυρίως πως αυτή θα ξεπεραστεί, και σε ποια κατεύθυνση;
Ναι, είναι αλήθεια πως όλες οι κρίσεις εντάσσονται στον κυκλικό χαραχτήρα της κεφαλαιοκρατικής αναπαραγωγής. Η γενική όμως κρίση με τις συνεχείς και εντεινόμενες σε μέγεθος και διάρκεια εκδηλώσεις της, κάνει τη σημερινή κρίση ιδιαίτερα σημαντική (άλλωστε η κάθε φορά εκδήλωσή της, είναι έτσι κι αλλιώς σημαντική για το προλεταριάτο). Σήμερα, οι ίδιοι οι κορυφαίοι αστοί αναλυτές παραδέχονται πως το εύρος και η ένταση της κρίσης πλησιάζουν τις αντίστοιχες του κραχ του 1929. Η δήθεν – ως τα σήμερα – «ενδεχόμενη ύφεση» αποδεικνύεται πως έχει σε όλα τα ιμπεριαλιστικά «κέντρα», χαραχτήρα βαθιάς και παρατεταμένης ύφεσης (στασιμότητα). Στην ουσία αυτό είναι η απόδειξη πως οι εφεδρείες του συστήματος που ζει συνέχεια τα αδιέξοδά του, διαρκώς μειώνονται. Άλλωστε η κυκλικότητα των κρίσεων όχι απλά δεν αμβλύνει, αλλά φέρνει κάθε φορά και πιο κοντά, το ιστορικό τέλος του σαπισμένου κεφαλαιοκρατικού συστήματος.
Αυτοί που ξέκοψαν απ’ την επαναστατική προοπτική του προλεταριάτου, καταφεύγουν σήμερα για άλλη μια φορά σε γενικόλογες «κουβεντούλες».
Αυτό που έχει όμως ανάγκη η ισχυρά χτυπημένη εργατική τάξη, είναι η συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης αλλά και η αντίστοιχη επαναστατική πράξη από το ΔΙΚΟ της κόμμα. Από ένα μπολσεβίκικο επαναστατικό ΚΚΕ, άξιο συνεχιστή των παραδόσεων του ΚΚΕ 1918-1955. Το επαναστατικό ζαχαριαδικό κόμμα του προλεταριάτου που δεν έχει καμία σχέση με όσους αποτελούν «θετική πολιτική δύναμη» του συστήματος. Για όσους δουλεύουν για τη θετική αντιμετώπιση της κρίσης τρέμοντας την οργή της εργατικής τάξης, που βλέπουν πως έρχεται. Που δεν έχει καμιά σχέση με την προδοσία του επαναστατικού σταλινικού-ζαχαριαδικού ΚΚΕ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου