μέρος Α’ | μέρος Β’ | μέρος Γ'
Τα νέα Μαρξιστικά-Λενινιστικά κόμματα δε μπορούν να περιορίζονται μόνο στην έκδοση μιας εφημερίδας ή ενός περιοδικού, τα οποία, φυσικά, έχουν περιορισμένη κυκλοφορία. Αυτά τα μέσα προπαγάνδας έχουν τη σημασία τους, αλλά συχνά αποτυγχάνουν να επιφέρουν τα επιθυμητά αποτελέσματα μέσα στις μάζες, πόσο μάλλον να διεισδύσουν και να οργανώσουν τη δουλειά μέσα στους μαζικούς χώρους. Τόσο οι Μαρξιστικές-Λενινιστικές νόρμες οι οποίες οργανώνουν, παθιάζουν και κάνουν το κόμμα συνεπές και μαχητικό, όσο και η διείσδυση, οργάνωση και πάλη μέσα στα συνδικάτα ή σε άλλους μαζικούς χώρους της εργατικής τάξης, είναι ζητήματα μεγάλης σημασίας για την επανάσταση. Τα Μαρξιστικά-Λενινιστικά κόμματα, ειδικά στην Ευρώπη, δεν πρέπει να μένουν παθητικοί θεατές πίσω από τα οδοφράγματα στα οποία μάχεται η εργατική τάξη. Στη Λατινική Αμερική, πολλά Μαρξιστικά-Λενινιστικά κόμματα που συγκροτήθηκαν πρόσφατα, μετά το 1960, αγωνίζονται στην παρανομία έδρασαν σε γενικές γραμμές όχι μόνο σωστά για την ανάπτυξή τους και την εκπαίδευση τους με τη θεωρία του Μαρξισμού-Λενινισμού, αλλά συνόδευσαν αυτή τους τη δραστηριότητα με συγκεκριμένες δράσεις, με επιθέσεις κατά τις απεργίες και τις διαδηλώσεις, δίνοντας το αγωνιστικό παράδειγμα. Βέβαια, υπέστησαν και απώλειες σε αυτές τις επιθέσεις, αλλά το κόμμα δε μπορεί να βαδίσει στον επαναστατικό δρόμο, δε μπορεί να είναι η εμπροσθοφυλακή του προλεταριάτου και των προοδευτικών και επαναστατικών στοιχείων, χωρίς απώλειες και χωρίς να δίνει ένα τέτοιο μαχητικό παράδειγμα.
Βέβαια, πρέπει να γίνεται νόμιμη δουλειά, αλλά παράλληλα με αυτή τη δουλειά το κόμμα πρέπει να δημιουργήσει μια παράνομη δύναμη η οποία θα διευθύνει τη νόμιμη δουλειά. Ακριβώς αυτή η δύναμη του κόμματος είναι η πιο μαχητική, το πιο αποφασιστικό του τμήμα, το οποίο κατανοεί πλήρως και σωστά την κατάσταση και διευθύνει τη δράση. Μερικά Μαρξιστικά-Λενινιστικά κόμματα δεν έχουν κατά νου αυτό το δίδαγμα του Μαρξισμού-Λενινισμού. Με την απατηλή προπαγάνδα τους, με τα δήθεν αριστερά συνθήματα, τα οποία στην πραγματικότητα ήταν αντιδραστικά συνθήματα στην υπηρεσία του κεφαλαίου, τα κόμματα της αστικής τάξης εξαπάτησαν την εργατική τάξη και τα επαναστατικά στοιχεία, γιατί, όπως ξέρουμε, τα ρεβιζιονιστικά κόμματα σε όλη τους τη δραστηριότητα στοχεύουν να επιτύχουν συμμαχίες με την αστική τάξη και τα κόμματα της, ικανοποιούμενα με τις λίγες παραχωρήσεις που προσφέρει η αστική τάξη μέσω μεταρρυθμίσεων. Αυτοί οι σύντροφοι είναι ικανοποιημένοι με μερικές επιτυχίες που είχαν μέσω διαδηλώσεων στους δρόμους και συγκεντρώσεων και ομιλιών στις πλατείες. Αλλά αυτό δεν αρκεί για να διδάξουμε την εργατική τάξη πώς να αγωνίζεται και να κάνει ένα ένα τα βήματα προς την επανάστασης μέχρι και το τελευταίο βήμα, που είναι η αποφασιστική επίθεση ενάντια στο μηχανισμό της καπιταλιστικής καταπίεσης.
Αναλογιζόμενα ότι σε χώρες στις οποίες δρουν, υπάρχουν συνθήκες ώστε να δημιουργηθεί η δυνατότητα για τη νομιμοποίηση τους, κάποια κόμματα, τα οποία τώρα είναι στην παρανομία, ήρθαν αντιμέτωπα με το ερώτημα: «πώς πρέπει να δράσουμε;». Θεωρώ ότι η νομιμοποίηση του κόμματος είναι δίκοπο μαχαίρι: είναι θετική από την άποψη ότι γίνονται αντιληπτές οι μορφές και τα όρια αυτής της νομιμοποίησης, αλλά από την άλλη, είναι αρνητική από την άποψη ότι τα στοιχεία της αστικής τάξης, αντιδραστικά στοιχεία, ρεβιζιονιστικά στοιχεία και πράκτορες της αντίδρασης διεισδύουν στις τάξεις του κόμματος στην περίοδο της νομιμότητας. Κατ’ αυτό τον τρόπο, δημιουργείται η δυνατότητα να διεισδύσουν από το νόμιμο τμήμα του κόμματος στο τμήμα που δουλεύει στην παρανομία, άνθρωποι εκπαιδευμένοι για σαμποτάζ. Για να μπορέσει το κόμμα να δρα αποτελεσματικά στη φάση της παρανομίας, τα μέλη του δεν πρέπει να περιορίζονται στην άσκηση προπαγάνδας για κοινοβουλευτικές μεταρρυθμίσεις, όπως κάνουν τα ρεβιζιονιστικά κόμματα που συνδέονται ανοιχτά με την αντίδραση, αλλά πρέπει να πάνε μέσα τις μάζες, να δουλέψουν μαζί τους και να τις οργανώσουν μ’ ένα επαναστατικό τρόπο, κερδίζοντας τες και απομακρύνοντάς τες από την επιρροή του κεφαλαίου και των κομμάτων του. Διαφορετικά, τα επιθυμητά αποτελέσματα δε μπορούν να επιτευχθούν.
Είναι αλήθεια ότι το τμήμα του κόμματος που θα εμφανίζεται νόμιμα, θα έχει τη δυνατότητα να κινηθεί μέσα στις πλατιές μάζες πιο εύκολα και να οργανώσει ενιαία μέτωπα με αυτές ενάντια στην εξουσία της μπουρζουαζίας, να διεξάγει προπαγάνδα και να τις επηρεάσει με δράσεις. Αλλά το κόμμα πρέπει να τις επηρεάζει με δράσεις, όχι στην σοσιαλδημοκρατική και ρεβιζιονιστική κατεύθυνση, γιατί σε αυτή την περίπτωση η εργατική τάξη δε θα μπορεί να ξεχωρίσει τους Μαρξιστές-Λενινιστές από τους ρεβιζιονιστές και δε θα υποκινείται σε πιο προωθημένες ενέργειες από αυτές που τις έχουν διδάξει η σοσιαλδημοκρατία και ο σύγχρονος ρεβιζιονισμός. Αντίθετα, η δημιουργία μετώπων και η διεύρυνση της επιρροής του τμήματος του κόμματος που είναι νόμιμο και το οποίο είναι στενά συνδεδεμένο με το άλλο τμήμα του κόμματος που δρα στην παρανομία, πρέπει να μεγαλώνει τον ξεσηκωμό του λαού και με αυτό τον τρόπο η επαναστατική κατάσταση που δημιουργείται να μετατρέπεται σε πλεονέκτημα. Είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε πώς να εκμεταλλευόμαστε τις αντιθέσεις που υπάρχουν μεταξύ του ντόπιου και του ξένου κεφαλαίου, μεταξύ της ντόπιας αστικής τάξης και του προλεταριάτου. Αυτό το έργο θα εδραιώσει την ύπαρξη του κόμματος και την μαχητική γραμμή του, θα διαδώσει το γνήσιο Μαρξισμό-Λενινισμό και θα αποκαλύψει τον ρεβιζιονισμό.
Είναι απολύτως απαραίτητο να ξεμπροστιαστεί ο ρεβιζιονισμός και τα κόμματα του, με το περιεχόμενο τους, τις μεθόδους και τις πολιτικές τους, αν και η αποκάλυψη τους μέσω των εφημερίδων, των περιοδικών και των ομιλιών πρέπει να συνοδευτεί με δράσεις έτσι ώστε το προλεταριάτο να δει ξεκάθαρα τη διαφορά μεταξύ των Μαρξιστικών-Λενινιστικών κομμάτων και των ρεβιζιονιστικών και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, όχι μόνο επειδή οι πολιτικοί και ιδεολογικοί σκοποί τους διαφέρουν, αλλά ιδιαίτερα επειδή το κόμμα του προλεταριάτου παλεύει να βάλει τους σκοπούς του σε εφαρμογή και με αυτό τον τρόπο θα ενισχύσει τις γραμμές του με τέτοια στοιχεία με την αποδοχή τους ως μέλη του κόμματος. Μόνο μέσω μιας τέτοιας δουλειάς μπορούν τα Μαρξιστικά-Λενινιστικά κόμματα των καπιταλιστικών χωρών να είναι σίγουρα ότι θα ενισχυθούν οι γραμμές τους με πεπεισμένους και πειθαρχημένους ανθρώπους, πιστούς στο Μαρξισμό-Λενινισμό, έτοιμους για την επανάσταση μέσω της βίας και όχι μέσω μεταρρυθμίσεων.
Είναι θεμελιώδες να καταλάβουν τα μέλη των κομμάτων που δρουν σε καπιταλιστικές χώρες ότι βρίσκονται σε ανηλεή πάλη με τη μπουρζουαζία και τον κατασταλτικό μηχανισμό της, ιδιαίτερα με τα κόμματα της, συμπεριλαμβανομένων των ρεβιζιονιστικών κομμάτων. Επομένως, πρέπει να είναι ξεκάθαρο και να θυμούνται πάντα ότι αυτός ο αγώνας απαιτεί κόπο και υλικές και πνευματικές θυσίες.
Αν δεν αντιληφθούν κατ’ αυτό τον τρόπο την ύπαρξη τους ως μέλη του κόμματος και τη δουλειά και τον αγώνα τους στις γραμμές του, τότε το κόμμα στο οποίο στρατεύονται δε μπορεί να χαρακτηριστεί ένα γνήσιο επαναστατικό κόμμα, αλλά θα είναι ένα επαναστατικό κόμμα μόνο στα λόγια. Ένα τέτοιο κόμμα θα διαλυθεί στην πρώτη δύσκολη στιγμή, μάλιστα είναι πιθανό να διαλυθεί ακόμα και πριν φτάσει μια τέτοια στιγμή. Σε περιόδους οι οποίες είναι φαινομενικά ήσυχες, αλλά οι οποίες δεν είναι και ποτέ δε μπορούν να γίνουν ήσυχες, ένα τέτοιο κόμμα παραμένει ενωμένο απλά επειδή δεν αποτελεί πνευματική, πολιτική ή υλική απειλή για κανέναν.
Εμείς τα Μαρξιστικά-Λενινιστικά κόμματα πρέπει να δουλεύουμε ώστε να δημιουργήσουμε από μόνοι μας τα μέσα της προπαγάνδας και του αγώνα μας, χωρίς την υλική βοήθεια κανενός, γιατί κανένας δε θα δώσει τη βοήθεια του χωρίς καταστροφικά πολιτικά κίνητρα.
Για εμάς τους Μαρξιστές-Λενινιστές είναι ανεπίτρεπτο να δουλεύουμε με τα πρότυπα και τις μεθόδους δουλειάς των μόνιμων γραφειοκρατών των ρεβιζιονιστικών κομμάτων, οι οποίοι ασχολούνται με εμπορικές συμφωνίες αντί του επαναστατικού έργου. Είναι καθήκον μας να διδάξουμε στα μέλη του κόμματος και στα στοιχεία που κινητοποιούνται γύρω από αυτό, να κάνουν μικρές θυσίες, ενώ παράλληλα να προετοιμάζονται για μεγαλύτερες θυσίες, μέχρι και να δώσουν τη ζωή τους στον αγώνα που διεξάγεται τώρα και σ’ αυτούς που θα ακολουθήσουν στο μέλλον ενάντια στην αστική τάξη.
Υπό αυτή την έννοια, το ζητούμενο για τα Μαρξιστικά-Λενινιστικά κόμματα που δρουν στις καπιταλιστικές χώρες είναι να γίνουν κόμματα των οδοφραγμάτων, κόμματα των καταλήψεων εργοστασίων, των συγκρούσεων με τις δυνάμεις του συστήματος, και όχι κόμματα που υποτάσσονται στους νόμους, τους κανονισμούς και τους τύπους που έχει δημιουργήσει η αντίδραση. Αυτό είναι λογικό και θεμιτό, επειδή όλα αυτά τα δημιουργήματα της αντίδρασης και του κεφαλαίου έχουν ως στόχο την καταστολή της επανάστασης και τα γνήσια κόμματα έχουν το χρέος να μην υπακούν σ’ αυτά, αλλά να τους επιτίθονται. Λέγοντας αυτό, δεν συνηγορώ στο να δρούμε με περιπετειώδεις τρόπους. Όπως υπογράμμισα παραπάνω, πρέπει να λογαριάζουμε που βρίσκονται τα αδύναμα σημεία, αν και, για μια ακόμη φορά, χωρίς ιδεολογικο-πολιτικά σωστή και οργανωτική δραστηριότητα δε μπορούμε να τα εκμεταλλευτούμε.
Η σημαντική περίοδος που διανύει σήμερα ο καπιταλιστικός κόσμος, η περίοδος της μεγάλης κρίσης, είναι αντικειμενικά η κατάλληλη για να εξαπολυθούν επιθέσεις στο κεφάλαιο στα αδύναμα του σημεία. Εξαρτάται από εμάς τους Μαρξιστές-Λενινιστές να κατανοήσουμε αυτές τις αδυναμίες σε βάθος έτσι ώστε η πάλη και η αντίσταση να αναπτυχθεί τόσο στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες όσο και στις υπανάπτυκτες χώρες. Η ευθύνη που βαρύνει τα Μαρξιστικά-Λενινιστικά κόμματα των αναπτυγμένων χωρών είναι να εκπληρώσουν τα καθήκοντά τους και να δώσουν το παράδειγμα στα Μαρξιστικά-Λενινιστικά κόμματα ή τα επαναστατικά στοιχεία των υπανάπτυκτων χωρών.
Επί του παρόντος μπορούμε να πούμε ότι οι εργαζόμενες μάζες και τα προοδευτικά στοιχεία στις οικονομικά υπανάπτυκτες χώρες, οι οποίες υποφέρουν από την καταπίεση του κεφαλαίου, είναι περισσότερο πρωτοπόρες, περισσότερο δραστήριες, περισσότερο μαχητικές από αυτές των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών και παρόλο που δεν υπάρχουν Μαρξιστικά-Λενινιστικά κόμματα σε αυτές, έχουν αποδείξει την ανωτερότητα τους στη διεξαγωγή αγωνιστικών δραστηριοτήτων ενάντια στην εσωτερική αντίδραση και την εξωτερική επέμβαση. Αυτό δείχνει ότι η καπιταλιστική μπουρζουαζία των μητροπόλεων έχει μεγάλη πείρα στην καταπίεση και εκμετάλλευση και, προφανώς, αν και υπάρχουν εκεί Μαρξιστικά-Λενινιστικά κόμματα, ο λαός έχει συνηθίσει να υπομένει αυτή την καταπίεση και να παραπλανάται από την ψεύτικη δημοκρατία και ελευθερίες, τις οποίες προασπίζονται τα υποτιθέμενα δημοκρατικά κόμματα.
Το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι οι μητροπόλεις συνεχίζουν να καταπιέζουν τις υπανάπτυκτες, νέο-αποικιακές χώρες και λογικά, ότι τα Μαρξιστικά-Λενινιστικά κόμματα σε μερικές χώρες καταπιεστές δεν αντιδρούν με την απαιτούμενη επαναστατική δύναμη για να αποτρέψουν αυτή την καταπίεση. Μπορεί να διαπιστωθεί ότι η απαραίτητη διεθνιστική αλληλεγγύη με τους προοδευτικούς λαούς των ηπείρων που επαναστατούν ενάντια στο διπλό ζυγό του ξένου και του ντόπιου κεφαλαίου, δεν υπάρχει σε αυτές τις χώρες. Αυτό είναι ένα μείζον πρόβλημα κεφαλαιώδους σημασίας, το όποίο πρέπει να ενδιαφέρει όλους του Μαρξιστές-Λενινιστές, και πρώτα από όλα, τα Μαρξιστικά-Λενινιστικά κόμματα στις χώρες που κυβερνούνται από το κεφάλαιο.
Το κόμμα μας γνωρίζει αυτά τα προβλήματα, τα έχει στην ημερήσια διάταξη, καταβάλει κάθε προσπάθεια και έχει προσανατολίσει όλη του την πολιτική, προπαγάνδα και αγκιτάτσια, όπως επίσης και τις ενέργειές του, στην κατεύθυνση της διεθνιστικής βοήθειας προς τα Μαρξιστικά-Λενινιστικά κόμματα και τον εθνικό απελευθερωτικό αγώνα των λαών. Σε αυτό το στάδιο, οι εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες των λαών των υπανάπτυκτων χωρών έχουν μεγάλη σημασία, γιατί αποδυναμώνουν γενικά το καπιταλιστικό σύστημα και διευκολύνουν την ανάπτυξη αστικών δημοκρατικών επαναστάσεων και το μετασχηματισμό τους σε προλεταριακές επαναστάσεις. Ως εκ τούτου, είναι καθήκον των κομμουνιστικών δυνάμεων, όπου και αν βρίσκονται, να βασίζουν τις δράσεις και τις δραστηριότητες τους και να καθοδηγούνται από τη μεγάλη μας επαναστατική θεωρία, το Μαρξισμό-Λενινισμό, να την αφομοιώσουν καλά και με ακρίβεια και μέσω πρακτικών ενεργειών, να υποκινούν και να οδηγούν τις μάζες στην επανάσταση.
Παρατηρούμε με λύπη ότι μερικά Μαρξιστικά-Λενινιστικά κόμματα δεν κατανοούν σωστά το ζήτημα αυτό, δεν ενεργούν δραστήρια, δηλαδή δε συνοδεύουν την προπαγάνδα τους, όσο αδύναμη κι αν είναι, με συγκεκριμένες δράσεις, τις οποίες μπορούν να πραγματοποιήσουν μόνο αν το αγωνιστικό πνεύμα υπάρχει στις γραμμές τους. Πράγματι, σε μερικές χώρες υπάρχουν περιπτώσεις που δε βλέπουμε τις Μαρξιστικές-Λενινιστικές ομάδες ή κόμματα να έχουν διακριτή δράση είτε με πολιτικές ενέργειες, είτε πυροδοτώντας απεργίες, αντιστάσεις και διαδηλώσεις. Τέτοιες ενέργειες θα κέντριζαν το ενδιαφέρον των εργατών οι οποίοι θα έβλεπαν ότι οι πρακτικές των Μαρξιστών-Λενινιστών έρχονται σε σύγκρουση με τα συνθήματα που λένε οι ρεβιζιονιστές και οι σοσιαλδημοκράτες στις απεργίες και στις διαδηλώσεις. Δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι διαδηλώνουν στις πλατείες διαφόρων πόλεων και τα Μαρξιστικά-Λενινιστικά κόμματα θα δυναμώσουν και θα επιβληθούν αν οι εκπρόσωποι τους βρουν το θάρρος να βγουν με τα μικρόφωνα τους και να απευθυνθούν στο λαό με τη γραμμή τους προκειμένου να τους εξηγήσουν πώς οφείλουν να μετατρέψουν τις απεργίες και τις διαδηλώσεις που κάνουν σε πολιτικές απεργίες και διαδηλώσεις, και να μην περιορίζονται σε οικονομικές απεργίες ή «ειρηνικές» απεργίες.
Ο εχθρός, που βρίσκεται στην εξουσία, φοβάται τέτοιες πολιτικές απεργίες, γι’ αυτό το λόγο τις αποκαλεί άγριες απεργίες. Το ζήτημα εδώ δεν είναι να βγούμε έξω με τα όπλα ή να ανοίξουμε πυρ εναντίον τους, αλλά πρέπει να αντισταθούμε στα όργανα καταστολής του συστήματος, την αστυνομία, τους καραμπινιέρους, το στρατό και την ίδια στιγμή, να αποκαλύψουμε τα κακά των καπιταλιστικών και ρεβιζιονιστικών κομμάτων στο λαό που συγκεντρώνεται στους δρόμους και τις πλατείες. Αυτό, για παράδειγμα, είναι ένα πεδίο στο οποίο μπορούν οι Μαρξιστές-Λενινιστές να κινητοποιήσουν τις μάζες. Αλλά υπάρχουν και άλλα πεδία και μέθοδοι δουλειάς όπως αυτή, οι οποίες προετοιμάζουν τη κοινή γνώμη για ποιο σκληρές ενέργειες ενάντια στην υπάρχουσα άθλια κατάσταση, έτσι ώστε οι λαοί να δουν περισσότερο καθαρά την κρίση του καθεστώτος, την παγκόσμια οικονομική και χρηματοπιστωτική κρίση, τη μεγάλη ενεργειακή κρίση, που όλες οι συνέπειές τους, σε τελική ανάλυση, φορτώνονται στις πλάτες της εργατικής τάξης.
Η εργατική τάξη δε μπορεί να ακολουθήσει τους αγωνιστές μας, τις Μαρξιστικές-Λενινιστικές ομάδες ή κόμματα, αν δε μας δει σε δράση, γιατί όσον αφορά τα μέσα προπαγάνδας τα οποία κατέχει η καπιταλιστική αστική τάξη και τα κόμματα της, αυτά είναι πολύ πιο ισχυρά από τα δικά μας. Επομένως, οι λαϊκές μάζες πρέπει να δουν εμάς, τους κομμουνιστές και τους ανθρώπους της δράσης, σε ενέργειες ενάντια στην επιβαλλόμενη τάξη, ενάντια στο status quo, ενάντια στην περιορισμένη δραστηριότητα που επιβάλει η αστική τάξη.
Ο σκοπός της προπαγάνδας της μπουρζουαζίας είναι να διατηρήσει τους ψηφοφόρους της. Με το να λέει ότι ψηφίζοντας αυτό ή το άλλο αστικό κόμμα η κατάσταση θα αλλάξει, το κάθε αστικό κόμμα προσπαθεί να καλλιεργήσει κούφιες ελπίδες στην εργατική τάξη και τις εργαζόμενες μάζες, και μ’ αυτό τον τρόπο ψηφοθηρεί. Το μοναδικό αποτέλεσμα αυτής της προπαγάνδας είναι να νανουρίζει την επαναστατική ενέργεια των μαζών για να αποκοιμηθεί, ενώ εμείς οι Μαρξιστές-Λενινιστές έχουμε το καθήκον να κινητοποιήσουμε τις μάζες σε συγκεκριμένες δράσεις.
Οπουδήποτε η καπιταλιστική αστική τάξη ενεργεί, παλεύει με όλη της τη δύναμη να αντιμετωπίσει την τρομερή οικονομική κρίση που την έχει καταλάβει, και η οποία αντί να μειώνεται, γίνεται βαθύτερη με την μετακύλιση των συνεπειών της στις πλάτες των μαζών. Η ενεργειακή κρίση, η οικονομική κρίση, οι αυξήσεις στις τιμές, ο πληθωρισμός, η ανεργία και η τρομοκρατία που μέρα με τη μέρα παίρνει φοβερές διαστάσεις, ξυπνούν τη δυσπιστία των πλατιών μαζών του λαού προς τα καθεστώτα που τους διαφεντεύουν, αλλά ταυτόχρονα, τρομοκρατούν τα μεσαία λαϊκά στρώματα, συσκοτίζουν την εικόνα τους για το μέλλον, για τους τρόπους και τα μέσα για να ξεφύγουν από την κρίση, δηλαδή να βρουν διέξοδο από το καθεστώς που γεννά όλα τα δεινά. Ακριβώς εδώ και σε αντίθεση με αυτή την κατάσταση, το φορτίο πέφτει σε εμάς τους Μαρξιστές-Λενινιστές και στα κόμματα μας να αντιμετωπίσουμε το αντίθετο ρεύμα, να βρούμε τρόπους, μέσα και φόρμες για να κινητοποιήσουμε τις μάζες.
Σε πολλές καπιταλιστικές χώρες όπου η κρίση είναι μεγάλη, η τρομοκρατία, η οποία υποστηρίζεται από το κεφάλαιο, παίρνει μεγάλες διαστάσεις. Προκειμένου να ξεφύγουν από την κρίση και να συντρίψουν οποιαδήποτε πιθανότητα εξέγερσης και επανάστασης της εργατικής τάξης και του λαού, οι αντιδραστικές δυνάμεις σε αυτές τις χώρες προετοιμάζουν το έδαφος για ένα απολυταρχικό κράτος, για τη φασιστική δικτατορία. Αν οι εργαζόμενες μάζες, εμείς τα Μαρξιστικά-Λενινιστικά κόμματα και οι προοδευτικοί λαοί δεν αντιληφθούμε ότι η φασιστική δικτατορία έρχεται ως αποτέλεσμα της δύσκολης κατάστασης την οποία αντιμετωπίζει η εξουσία των καπιταλιστών και δεν παλέψουμε εναντίον της, τότε, αργά ή γρήγορα ο φασισμός θα εγκαθιδρυθεί, γιατί η κρίση θα συνεχιστεί, αφού ο καπιταλισμός θα παλέψει για να προστατέψει το εισόδημα του σε βάρος των εργαζόμενων μαζών που θα φτωχύνουν ακόμα περισσότερο. Με το να είναι απροετοίμαστες, επειδή δεν αντιλαμβάνονται πως συμβαίνει κάτι τέτοιο και δεν αγωνίζονται ενάντια σε αυτή και στις άλλες ενέργειες του κεφαλαίου, οι μάζες θα αποδεχτούν την κατοχή του φασιστικού κύκλου, νομίζοντας ότι θα είναι μια διέξοδος από την κρίση. Στην πραγματικότητα, δε θα είναι μια διέξοδος για την εργατική τάξη και τους εργαζόμενους, γιατί ο φασισμός αντιπροσωπεύει την πιο θηριώδη δικτατορία του κεφαλαίου, η οποία θα καταπιέζει τις λαϊκές μάζες ακόμα περισσότερο από ότι σήμερα. Είναι το τελευταίο καταφύγιο του κεφαλαίου.
Σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες, ξεχωριστά ή στο σύνολο τους, στον πολιτικό, στρατιωτικό και οικονομικό οργανισμό στον οποίο έχουν συσπειρωθεί, υπάρχει μια κατάσταση τρομερής κρίσης, η οποία έχει επιφέρει συνέπειες στην οικονομία και σε όλους τους άλλους τομείς της ζωής της χώρας και έχει προκαλέσει κατάσταση εσωτερικής αποσύνθεσης του καπιταλιστικού κράτους και έξαρση του εθνικισμού. Γι’ αυτό το λόγο, στις καπιταλιστικές και ρεβιζιονιστικές χώρες, βλέπουμε την ανάπτυξη βαθιών αντιθέσεων, όχι μόνο μεταξύ των κρατών που συνεργάζονται μέσα σ’ αυτά τα μπλοκ, αλλά επίσης μέσα στα ξεχωριστά κράτη. Ακόμα και στη λεγόμενη σοσιαλιστική κοινότητα υπάρχει σήμερα μια πολύ μεγάλη κρίση, που προκλήθηκε από τις σχέσεις εξάρτησης στη Σοβιετική Ένωση, η οποία βρίσκεται και η ίδια σε μεγάλη οικονομική-χρηματοοικονομική κρίση. Οι άλλες χώρες, οι δορυφόροι της Σοβιετικής Ένωσης, παρομοίως, υποφέρουν τις συνέπειες της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Έτσι, τελευταία είδαμε μια μεγάλη αύξηση της τιμής κάθε είδους εμπορευμάτων σ’ αυτές τις χώρες, μιας αύξησης που έφτασε το 50%. Αυτό έχει οδιγήσει τις πλατιές μάζες του λαού σε μια σιωπηρή εξέγερση, και σε μερικές περιπτώσεις, όπως στη Σοβιετική Ένωση, την Τσεχοσλοβακία και την Πολωνία, σε ανοιχτές συγκρούσεις.
Τα εξωτερικά χρέη αυτών των χωρών είναι κολοσσιαία. Ανέρχονται σε δισεκατομμύρια δολάρια. Αυτά τα κράτη αντιμετωπίζουν τη χρεοκοπία, γιατί δε δύνανται να αναπτύξουν περαιτέρω την οικονομία τους, ή ακόμα να πληρώσουν τα υπάρχοντα χρέη τους στη Σοβιετική Ένωση και τις άλλες καπιταλιστικές χώρες. Γι’ αυτό υπάρχει μεγάλη δυσαρέσκεια μέσα σε αυτό μπλοκ. Όπου δεν υφίσταται εθνική ενότητα, έχουν αρχίσει να εκδηλώνονται εθνικιστικές ομάδες.
Έχω πει σε άλλες περιστάσεις ότι ο σύγχρονος ρεβιζιονισμός δημιούργησε δύσκολες και πολύπλοκες οικονομικές, πολιτικές και ιδεολογικές καταστάσεις. Διασπά την πολιτική ενότητα των χωρών και υποδαυλίζει τον απεγνωσμένο εθνικισμό. Μ’ άλλα λόγια, ο μοντέρνος ρεβιζιονισμός υποκινεί τα πιο αντιδραστικά, φασιστικά εθνικιστικά στοιχεία για να δημιουργήσει τέτοιες καταστάσεις οι οποίες είναι προς το συμφέρον του καπιταλιστικού κόσμου. Επομένως, τόσο στα καπιταλιστικά κράτη όσο και στα κράτη που κυβερνούνται από τους ρεβιζιονιστές, η επαναστατική κατάσταση, σαν αντικειμενικός όρος για το θρίαμβο της επανάστασης, έχει ωριμάσει. Το μόνο πράγμα που λείπει είναι η σπίθα που θα ανάψει την επανάσταση, που θα οργανωθεί και θα καθοδηγηθεί, για την ανατροπή της αστικής τάξης, είτε αυτή είναι της καπιταλιστικής Δύσης, είτε της ρεβιζιονιστικής Ανατολής.
Το πιο τρανταχτό παράδειγμα αυτής της κατάστασης βρίσκουμε στη Γιουγκοσλαβία, όπου το εθνικό ζήτημα έχει γίνει τόσο οξύ όσο ήταν την περίοδο του Δεύτερου Παγκόσμιου Πόλεμου. Η κατάσταση δεν έχει φτάσει ακόμα στο στάδιο όπου γίνεται ανάφλεξη, αλλά η φωτιά μπορεί να ξεσπάσει λόγω του τιτοϊκού καθεστώτος, το οποίο, αντίθετα με την προπαγάνδα του για «ενότητα και αδελφοσύνη», διχάζει τα έθνη και τις εθνότητες όλο και περισσότερο στη Γιουγκοσλαβία. Οι αντιδραστικοί κύκλοι από τα πιο ισχυρά κέντρα λειτουργούν για τη διάσπαση, τον κατακερματισμό και την κατάκτηση της ηγεμονίας στη Γιουγκοσλαβίας. Αυτοί οι κύκλοι είναι οι απόγονοι του αντιμαρξιστικού, καπιταλιστο-ρεβιζιονιστικού καθεστώτος, οι οποίοι πυροδοτούν έχθρες και διαχωρισμούς ανάμεσα στους λαούς.
Ο λαός μας έχει ένα σοφό γνωμικό: «η φτώχεια γεννά το διχασμό», και αυτή η φτώχεια είναι αποτέλεσμα των καπιταλιστικών καθεστώτων. Ο λαός σ’ αυτές τις χώρες είναι φτωχός, επομένως, για να ξεφύγουν από τη φτώχεια, πρέπει οπωσδήποτε οι εξαθλιωμένοι να γίνουν συνειδητοί και να κατανοήσουν τις καταστάσεις, πρέπει να οργανωθούν και να κοπιάσουν για να οργανώσουν την αντίσταση ενάντια στην καταπίεση, να οργανώσουν τη λαϊκή δύναμη κρούσης, η οποία σταδιακά θα γίνει μια τρομερή δύναμη ενάντια στο σάπιο καπιταλιστικό καθεστώς, όπου η κατάσταση είναι ώριμη για επαναστατική δράση.
Η Μαρξιστική-Λενινιστική μας θεωρία διδάσκει: κάθε επαναστατική δραστηριότητα πρέπει να κατευθύνεται από τη Μαρξιστική-Λενινιστική επαναστατική θεωρία την οποία κατέχει, υπερασπίζεται και εφαρμόζει πιστά το Μαρξιστικό-Λενινιστικό κόμμα. Ο σκοπός κάθε γνήσιου επαναστατικού κινήματος πρέπει να είναι η εγκαθίδρυση της δικτατορίας της εργατικής τάξης. Αυτή η δικτατορία με κανένα τρόπο δε συνεπάγεται ότι η εργατική τάξη και το Μαρξιστικό-Λενινιστικό κόμμα της δεν πρέπει να συνδεθούν με όλες αυτές τις τάξεις και τα στρώματα του πληθυσμού τα οποία ενδιαφέρονται να εναντιωθούν στο καταπιεστικό καπιταλιστικό και ρεβιζιονιστικό σύστημα. Αντιθέτως, η δικτατορία της εργατικής τάξης προϋποθέτει συμμαχία με την εργαζόμενη αγροτιά, την προοδευτική διανόηση, κλπ.
Στις γραμμές των ανέργων στις καπιταλιστικές-ρεβιζιονιστικές χώρες υπάρχει μια μεγάλη δύναμη ανθρώπων που εξεγείρονται γιατί δεν έχουν φαγητό. Σε αυτές τις χώρες υπάρχει μια μεγάλη δύναμη ανθρώπων που εξεγείρονται γιατί οι προοπτικές για μια αξιοπρεπή ζωή έχουν κλείσει για αυτούς. Δε μπορούν να βρουν δουλειά, και απελπισμένοι από αυτή την κατάσταση, διαφθείρονται εύκολα και παρασύρονται από την ειδική εντατική προετοιμασία του καθεστώτος να εμπλακούν σε τρομοκρατικές πράξεις. Αυτή είναι η πηγή της συμμετοχής νέων ανθρώπων στις τρομοκρατικές «ερυθρές ταξιαρχίες». Πολλοί από αυτούς τους νέους ανθρώπους δε βλέπουν άλλη διέξοδο εκτός από τις τρομοκρατικές ενέργειες. Εμείς, οι Μαρξιστές-Λενινιστές, πρέπει να δείξουμε σ’ αυτούς ότι οι μεμονωμένες τρομοκρατικές ενέργειες και ο γκανγκστερισμός, στις οποίες τους έχει εμπλέξει το καπιταλιστικό καθεστώς και προσπαθεί να τους εμπλέξει ακόμα περισσότερο, δεν φέρνουν καμιά βελτίωση της κατάστασης για το λαό, τη νεολαία, ή τους άνεργους, αλλά, αντιθέτα, προκαλούν το φασιστικό πραξικόπημα της αντιδραστικής μπουρζουαζίας. Αυτές οι ομάδες νέων δεν είναι τίποτα άλλο από την εμπροσθοφυλακή του φασισμού. Μπροστά σε αυτά τα καπιταλιστικά φαινόμενα, εμείς οι Μαρξιστές-Λενινιστές δεν πρέπει να μείνουμε αδρανείς. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να τρομοκρατούνται οι μάζες από τις ενέργειες των αναρχικών και των τρομοκρατών, αλλά αντίθετα πρέπει να δουλέψουμε ώστε ο λαός αυτής ή της άλλης καπιταλιστικής χώρας να μη τους φοβάται.
Όταν οι Μαρξιστές δρουν ενάντια στους τρομοκράτες, είναι πιθανό οι ταξικοί εχθροί να τους χρεώσουν ότι "παίρνουν μέρος στη δραστηριότητα στοιχείων που στηρίζουν το καπιταλιστικό καθεστώς", αλλά οι συκοφαντίες των εχθρών δεν πρέπει να εμποδίσουν την επαναστατική δραστηριότητα. Οι Μαρξιστές-Λενινιστές δρουν σε δύο παράλληλες κατευθύνσεις: τόσο ενάντια στο καθεστώς που βρίσκεται στην εξουσία, ενάντια στα αστικά κόμματα, είτε είναι σοσιαλδημοκρατικά, είτε σοσιαλιστικά ή ρεβιζιονιστικά, και την ίδια στιγμή, επίσης, ενάντια στην τρομοκρατία. Οι επαναστάτες δε μπορούν να διεξάγουν αυτόν τον αγώνα, μόνο με την έκδοση μιας εφημερίδας, αλλά με το να διεξάγουν εκτεταμένη πολιτική, ιδεολογική προπαγάνδα και να δρουν μαζί με τις μάζες προκειμένου να κάνουν ολοφάνερη σε αυτές την αλήθεια και να τις πείσουν με συγκεκριμένες ενέργειες, ενάντια στα δεινά της παλιάς κοινωνίας. Οι εχθροί πρέπει να δεχτούν επίθεση σε όλα τα μέτωπα σε ενότητα με τις μάζες, αλλιώς, δε μπορεί να έρθει η επιτυχία. Για να γίνει αυτό απαιτείται γερή οργάνωση, θάρρος και πολλές θυσίες από τα Μαρξιστικά-Λενινιστικά κόμματά μας.
Σε αυτές τις δύσκολες στιγμές, που ο εβρισκόμενος σε κρίση καπιταλισμός επιδιώκει να εγκαθιδρύσει τη βάρβαρη δικτατορία του, είναι απαραίτητες οι θυσίες από τη μεριά των Μαρξιστών-Λενινιστών, της εργατικής τάξης και των προοδευτικών στοιχείων, αλλά κάθε επαναστατική πράξη απαιτεί θάρρος, ευφυΐα και ρωμαλέες ενέργειες. Δεν πρέπει να υπάρξει καμιά υποχώρηση μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση.
Ένα καλό παράδειγμα είναι ο δίκαιος και ηρωικός αγώνας του παλαιστινιακού λαού για την απελευθέρωση των εδαφών του, τα οποία έχει καταλάβει και κατέχει το Ισραήλ. Τον υποστηρίζουμε παρόλο που δεν καθοδηγείται από Μαρξιστές-Λενινιστές. Τον υποστηρίζουμε αφού είναι αγώνας εθνικοαπελευθερωτικός, αντι-ιμπεριαλιστικός. Αποτιμώντας τον αγώνα τους πρέπει να θαυμάσουμε τη γενναιότητα με την οποία αντιμετωπίζουν αμέτρητες δυσκολίες ενάντια σε εξαιρετικά ισχυρές δυνάμεις, οπλισμένες μέχρι τα δόντια, όπως οι αμερικανοί ιμπεριαλιστές και οι ισραηλινοί σιωνιστές. Πρέπει επίσης να σημειώσουμε το γεγονός ότι, την ίδια στιγμή, οι παλαιστίνιοι έχουν να παλέψουν επίσης ενάντια στις αντιδραστικές αραβικές δυνάμεις. Έχουν μείνει χωρίς πατρίδα, αλλά έχουν τη δύναμη της ψυχής τους και τη δύναμη των όπλων τους , το θάρρος και τους τίμιους στόχους τους να απελευθερώσουν την πατρίδα τους, πράγμα που τους κρατάει ζωντανούς. Αγωνίζονται με νύχια και με δόντια ενάντια στους Ισραηλινούς Σιωνιστές, αγωνίζονται για την ύπαρξη τους ως λαός και για το δικαίωμα τους να έχουν μια δική τους πατρίδα. Είναι χρήσιμο για τα Μαρξιστικά-Λενινιστικά κόμματα των καπιταλιστικών χωρών να έχουν κατά νου αυτή την αξιοθαύμαστη πείρα για να οργανώσουν τον αγώνα τους, να εμπνευστούν από το παράδειγμα της αντίστασης αυτού του μικρού λαού ο οποίος, αν και είναι εκτοπισμένος και διασπαρμένος, είναι σε θέση να συγκεντρώνει τις δυνάμεις του για το μεγάλο σκοπό. Αγωνίζονται με τις μεθόδους που τους επιτρέπουν οι συνθήκες της αστικής κυριαρχίας για τη δημιουργία ενός Παλαιστινιακού κράτους, προβάλλοντας αντίσταση στις μεγάλες δυνάμεις του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού.
Παρά τις κάποιες ενέργειες τρομοκρατικού χαρακτήρα από μερικές ομάδες, ενέργειες που εμείς οι Μαρξιστές-Λενινιστές δεν υποστηρίζουμε, ο αγώνας του παλαιστινιακού λαού, γενικά, είναι ένας απελευθερωτικός αγώνας και πρέπει να βοηθηθεί.
Τα καθήκοντα που προκύπτουν για εμάς τους Μαρξιστές-Λενινιστές σ’ αυτές τις περιστάσεις είναι σίγουρα πολύ μεγάλα και πολύ δύσκολα, γιατί οι εχθροί μας είναι πολυάριθμοι, καλά οργανωμένοι και πολύ ισχυροί. Αυτά τα καθήκοντα γίνονται ακόμα μεγαλύτερα και περισσότερο δύσκολα για τα Μαρξιστικά-Λενινιστικά κόμματα που δρουν στις καπιταλιστικές χώρες. Αλλά, η βαθιά και σωστή κατανόηση του Μαρξισμού-Λενινισμού, αυτού του αλάνθαστου οδηγού που μας καθοδηγεί και μας κατευθύνει σε κάθε βήμα της ζωής και της ιδεολογικής γραμμής, όπως επίσης και στον οργανωτικό τομέα, ο αποτελεσματικός συνδυασμός της νόμιμης και παράνομης δραστηριότητας, η επιλογή αξιόπιστων συμμάχων και συμμαχιών, κλπ, θα κάνουν τον αγώνα μας και την υπερνίκηση των δυσκολιών ευκολότερη και θα μας οδηγήσουν στη νίκη ενάντια στους αστούς-ρεβιζιονιστές εχθρούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου