Τρίτη 2 Ιουνίου 2009

«Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα» και η πολλαπλή επικαιρότητά του

«Ο Friedrich Engels είπε κάποτε: η αστική κοινωνία βρίσκεται μπροστά σ’ ένα δίλημμα: ή πέρασμα στο Σοσιαλισμό ή επιστροφή στη Βαρβαρότητα. Τι σημαίνει «επιστροφή στη Βαρβαρότητα» στο επίπεδο του ευρωπαϊκού πολιτισμού μας; Διαβάσαμε μέχρι τώρα αυτά τα λόγια και τα επαναλαμβάνομε χωρίς να κατανοούμε το βάθος τους, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε την τρομερή σοβαρότητά τους. Μια ματιά γύρω μας αυτή τη στιγμή δείχνει, τι σημαίνει επιστροφή της αστικής κοινωνίας στη Βαρβαρότητα. Ο παγκόσμιος πόλεμος – ακριβώς αυτό σημαίνει επιστροφή στη Βαρβαρότητα. Ο θρίαμβος του ιμπεριαλισμού οδηγεί στην καταστροφή του πολιτισμού» (Rosa Luxemburg, Απρίλης 1915)

Η προβολή ενόψει ευρωεκλογών του περίφημου και πάντα διαχρονικά επίκαιρου – όσο υπάρχει καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός – ιστορικο-φιλισοφικο-πολιτικού συνθήματος-διλήμματος του διεθνούς επαναστατικού εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα» (μ’ εξαίρεση την σε αντιδραστική κατεύθυνση παραποίησή του απ’ την αντικομμουνιστική τροτσκιστική ομάδα Καστοριάδη)  απ’ τον αρχηγό του μεγαλοαστικού κόμματος του ΠΑΣΟΚ, Γ.Παπανδρέου, κυριάρχησε για μέρες στην πολιτική προεκλογική αντιπαράθεση, προκαλώντας ποικίλες αντιδράσεις με πιο χαρακτηριστική εκείνη του μοναχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ που ξεπέρασε κάθε όριο αντιδραστικότητας αλλά και γελοιότητας και αγραμματοσύνης.

Η ηγεσία της ΝΔ με πρωτοστάτες το «σοφό-ιστορικό» αλλά και πολύ ταιριαστό δίδυμο των Καραμανλή-Αντώναρου ερμήνευσε τη «Βαρβαρότητα» ως εξύβριση των ψηφοφόρων της ΝΔ (εξαιρετικά «πρωτότυπη και ιστορικού χαρακτήρα» ερμηνεία – συνοδευόμενου και απ’ το φλύαρο, υπερφίαλο και προκλητικό φασιστοειδές Π.Παναγιωτόπουλο που κορδωτός-κορδωτός, διαφημίζοντας την κραυγαλέα αγραμματοσύνη του, απέδωσε, σε τηλεοπτική συζήτηση, στο Μαρξ το σύνθημα και όχι στους Εγκελς-Λούξεμπουργκ (παλιότερα μιλούσε για τις «γάτες του Μάο» αντί του Τενγκ, κλπ.,κλπ.).

Η αναφορά του Γ.Παπανδρέου στο σύνθημα-δίλημμα «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα» έχει καθαρά δημαγωγικό χαρακτήρα με στόχο την εξαπάτηση των πλατιών λαϊκών μαζών, γιατί το ΠΑΣΟΚ ήταν απ’ την ίδρυσή του, παρά την αναφορά στα συνθήματα της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας μα ακόμα και σ’ εκείνα της νέας χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας, και εξακολουθεί να είναι ένα μεγαλοαστικό κόμμα (και όχι σοσιαλδημοκρατικό όπως ισχυρίζονται οι χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ) που υπερασπίζεται τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, και κατά συνέπεια ο «Σοσιαλισμός» του δεν έχει καμία σχέση με το Σοσιαλισμό των Μαρξ-Ενγκελς-Λένιν-Στάλιν που οικοδομήθηκε στη Σοβιετική Ένωση τη λενινιστική-σταλινιστική περίοδο (1917-1953).

Η σοσιαλδημοκράτισσα Α.Παπαρήγα απαντώντας στο Γ.Παπανδρέου δήλωσε (21 Μάη 2009) σχετικά με αυτό το ζήτημα: «όση σχέση έχει ο φάντης με το ρετσινόλαδο, άλλη τόση έχει το ΠΑΣΟΚ με το Σοσιαλισμό» (       ), «ξεχνώντας προφανώς:

πρώτο, πως μια ολόκληρη και πλέον δεκαετία το σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ προπαγάνδιζε σ’ όλους τους τόνους, ότι από κοινού με το ΠΑΣΟΚ θα έφερναν την «Αλλαγή» και το «Σοσιαλισμό» στον τόπο,

δεύτερο, ότι τα χρουστσοφικά κόμματα, μαζί και το «Κ»ΚΕ, θα εγκαθίδρυαν στον κόσμο από κοινού με τα σοσιαλιστικά-σοσιαλδημοκρατικά κόμματα το «Σοσιαλισμό»: «οι κομμουνιστές (σ.σ. οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές), που αποδίδουν αποφασιστική σημασία στην ενότητα της εργατικής τάξης, τάσσονται υπέρ της συνεργασίας με τους σοσιαλιστές και τους σοσιαλδημοκράτες, για να εγκαθιδρύσουν σήμερα ένα προοδευτικό δημοκρατικό καθεστώς και στο μέλλον τη σοσιαλιστική κοινωνία» («Διεθνής Σύσκεψη των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων, 5-17 Ιούνη 1969, Μόσχα», σελ. 29, «Verlag Frieden und Sozialismus», Prag 1969),

τρίτο, και τελευταίο, ο «Σοσιαλισμός» των χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατών ηγετών του «Κ»ΚΕ δεν έχει κι’ αυτός καμία απολύτως σχέση με το Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό των Μαρξ-Ενγκελς-Λένιν-Στάλιν που οικοδομήθηκε στη Σοβιετική Ένωση τη λενινιστική-σταλινιστική περίοδο (1917-1953), αφού και στο τελευταίο 18ο Συνέδριό τους διατηρούν τη θέση της διεθνούς χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας, ότι στη Σοβιετική Ένωση και της περιόδου 1953-1990 υπήρχε τάχα και «οικοδομούνταν ο Σοσιαλισμός» – παρά την απουσία επαναστατικού κομμουνιστικού κόμματος και προπαντός την ανατροπή της Διχρατορίας του Προλεταριάτου και την αντικατάστασή της με το λεγόμενο «κράτος όλου του λαού» (=διχτατορία της νέας αστικής τάξης) αλλά και την εφαρμογή των καπιταλιστικών οικονομικών μεταρρυθμίσεων που διέλυσαν ολοσχερώς τις σοσιαλιστικές-κομμουνιστικές σχέσεις παραγωγής και οδήγησαν στην πλήρη παλινόρθωση του καπιταλισμού που ολοκληρώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ΄60 – και επομένως προβάλλουν  και προπαγανδίζουν ως «Σοσιαλισμό» τον παλινορθωμένο καπιταλισμό της χρουστσο-μπρεζνιεφο-γκορμπατσοφικής περιόδου.

Πέρα απ΄τις ψευτοδιαμάχες των αστικών και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων αλλά και των άλλων αντεπαναστατικών ομάδων (τροτσκιστών, κλπ.), το επαναστατικό ιστορικο-φιλοσοφικο-πολιτικό σύνθημα «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα», που βρέθηκε στο επίκεντρο της ιδεολογικο-πολιτικής αντιπαράθεσης εξαιτίας ιδιαίτερα του πρώτου παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού πολέμου, είχε και θα έχει και στο μέλλον μια διαχρονική και πολλαπλή επικαιρότητα όσο υπάρχει καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός, επειδή συνδέεται με σειρά άλυτα στα πλαίσια του καπιταλισμού προβλήματα:

πρώτο, εκφράζει τη διαρκή αντιπαράθεση μεταξύ καπιταλισμού – σοσιαλισμού-κομμουνισμού, δηλ. την αντιπαράθεση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας (άγρια εκμετάλλευση και καταπίεση, μόνιμη ανεργία, φτώχεια και απόλυτη εξαθλίωση του προλεταριάτου, κλπ.,κλπ.) και του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού ως αναγκαία ιστορικά και αναπόφευκτη προοπτική λύσης των προβλημάτων της εργατικής τάξης και των λαών, διατηρώντας έτσι μόνιμα στην επικαιρότητα την επαναστατική ταξική πάλη για τη βίαιη-ένοπλη ανατροπή του καπιταλισμού,

δεύτερο, εκφράζει και «κρατάει» στην επικαιρότητα και στο κέντρο την καθημερινή και διαρκή πολιτικο-οικονομική ταξική πάλη της εργατικής τάξης για την υπεράσπιση των ταξικών της συμφερόντων απ’ τις μόνιμες επιθέσεις του κεφαλαίου, εναρμονισμένης-υποταγμένης πάντα στην πάλη για την προώθηση της βίαιης προλεταριακής επανάστασης,

τρίτο, σε περιόδους ιμπεριαλιστικών πολέμων εκφράζει και τοποθετεί στο κέντρο των καθηκόντων του προλεταριάτου και των λαών την πάλη κατά της αιματηρής βαρβαρότητας των πολέμων που μπορούν να εξαλειφθούν μόνο με την ανατροπή-κατάργηση του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού,

τέταρτο, σε περιόδους φασισμού εκφράζει και θέτει στο κέντρο της ταξικής πάλης του προλεταριάτου και των λαών, όλων των αντιφασιστικών δυνάμεων, την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών,

πέμπτο, σε περιόδους οικονομικών κρίσεων υπερπαραγωγής, φασιστικοποίησης και ανόδου των εθνικιστικών-ρατσιστικών δυνάμεων,  όπως σήμερα, θέτει στο κέντρο των καθηκόντων του προλεταριάτου και των λαών την ταξική πάλη κατά της νέας πρωτοφανούς Βαρβαρότητας του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού: της Βαρβαρότητα των πολέμων, της μαζικής ανεργίας, της φτώχειας, της πείνας και εξαθλίωσης, της φασιστικοποίησης και του φασισμού αλλά και του εθνικισμού-ρατσισμού, κλπ.,κλπ.

«Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα»! Να το πάντα και μόνιμα επίκαιρο σύνθημα όσο υπάρχει καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός.

Δεν υπάρχουν σχόλια: