Β. Επαναστατικές Δίκες της δεκαετίας του ΄30 – συνέχιση και όξυνση της ταξικής πάλης
Οι επαναστατικές αλλαγές των δυο πρώτων δεκαετιών στη Σοβιετική Ένωση στον οικονομικό τομέα οδηγούν στα μέσα της δεκαετίας του ΄30 στην οικοδόμηση της οικονομικής βάσης του σοσιαλισμού και στην εξάλειψη όλων των εκμεταλλευτριών τάξεων, αλλαγές που βρήκαν την έκφραση και κατοχύρωσή τους στο νέο Σύνταγμα (1936) της χώρας. Ο Στάλιν αναλύοντας την οικονομικο-κοινωνικο-ταξική κατάσταση σ’ εκείνη τη φάση ανάπτυξης της Σοβιετικής Ένωσης σημειώνει-συμπεραίνει σχετικά με την ταξική διάρθρωση: «σαν αποτέλεσμα του νικηφόρου τέλους του εμφυλίου πολέμου, η τάξη των τσιφλικάδων είχε πια εξαλειφθεί. Κι’ όσο για τις άλλες εκμεταλλεύτριες τάξεις, συμμερίστηκαν την τύχη της τάξης των τσιφλικάδων. Εξαφανίστηκε η τάξη των καπιταλιστών απ’ τον τομέα της βιομηχανίας. Εξαφανίστηκε η τάξη των κουλάκων απ’ τον τομέα της αγροτικής οικονομίας. Εξαφανίστηκαν οι έμποροι και οι κερδοσκόποι απ’ τον τομέα της εμπορευματικής κυκλοφορίας. Έτσι εξαλείφθηκαν όλες οι εκμεταλλεύτριες τάξεις. Έμεινε η εργατική τάξη. Έμεινε η τάξη των αγροτών. Έμειναν οι διανοούμενοι» (Ι.Β.Στάλιν: Ζητήματα Λενινισμού, σελ 676, 1950, Εκδ. «Νέα Ελλάδα»). Όμως παραμένουν ακόμα τα υπολείμματα όλων των εκμεταλλευτριών τάξεων, ενώ ταυτόχρονα προστίθενται σ’ αυτά και τα νέα αστικά στοιχεία που αναπόφευκτα γεννιούνται λόγω του μεταβατικού χαρακτήρα του σοσιαλισμού που δεν είναι ακόμα ολοκληρωμένη αταξική κομμουνιστική κοινωνία αλλά κι’ εκείνατα αστικά στοιχεία που προέρχονται απ’ τον εκφυλισμό πρώην επαναστατών κατά τη διάρκεια της πορείας οικοδόμησης του σοσιαλισμου-κομμουνισμού. Η πείρα της οικοδόμησης του σοσιαλισμού έδειξε ότι καθόλη τη διάρκεια των επαναστατικών μετασχηματισμών στον οικονομικό τομέα – με όργανο τη Διχτατορία του Προλεταριάτου και ταυτόχρονη διαρκή ισχυροποίησή της υπο την καθοδήγηση του ΚΚ Μπολσεβίκων – απ’ το ΄17 ως τα μέσα της δεκαετίας του ΄30, η οικονομία της Σοβιετικής ‘Ενωσης κινήθηκε προς την κατεύθυνση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού μέσα από τεράστιες και πρωτοφανείς δυσκολίες αλλά και διαρκή όξυνση της ταξικής πάλης που προκαλείται απ’ τη λυσσαλέα αντίσταση που προβάλλουν οι εκμεταλλεύτριες τάξεις που κάποιες υπήρχαν την πρώτη δεκαετία ως τις αρχές της δεύτερης αλλά και τα υπολείμματά τους στη συνέχεια μαζί με τα νέα εκφυλισμένα αστικά στοιχεία, που βρήκαν πολιτικούς εκφραστές και μέσα στο κόμμα των Μπολσεβίκων με την παρέκκλιση απ’ το μαρξισμό και τον αστικό εκφυλισμό διαφόρων ηγετικών στελεχών (Μπουχάριν, Τρότσκι, Ζηνόβιεφ, Κάμενεφ, κλπ.) τα οποία έπρεπε πολιτικό-ιδεολογικά να τσακιστούν ανελέητα για να προχωρήσει η οικοδόμηση του σοσιαλισμού αλλά ακόμα και να εξοντωθούν όταν προχώρησαν στη συγκρότηση παράνομων τρομοκρατικών ομάδων για τη δολοφονία ηγετικών στελεχών του κόμματος και του κράτους και μετατράπηκαν σε πράκτορες και κατασκόπους του διεθνούς ιμπεριαλισμού, σε πρώτη γραμμή της ιμπεριαλιστικής ναζιφασιστικής χιτλερικής Γερμανίας. Γνωστές είναι οι δολοφονίες των Σ.Μ.Κίροφ, Β.Ρ. Μενζίσκι, Β.Β. Κουϊμπισεφ, Α.Μ. Γκόρκι, αλλά και ο σχεδιασμός δολοφονίας και άλλων στελεχών: « το τροτσκιστο-ζηνοβιεφικό Κέντρο, που δεν περιορίστηκε μόνο στη δολοφονία του συντρόφου KIROW, προετοίμαζε σειρά τρομοκρατικών ενεργειών ενάντια στους συντρόφους STALIN, WOROSCHILOW, SHDANOW, KAGANOWITSCH, L.M. ORDSHONIKIDSE, KOSSIOR και POSTYSCHEW» («Prozessberichtueber die Strafsachedes Trotzkistisch-Sinowjewistischen Terroristischen Zentrums», σελ. 181, Moskau 1936). Σ’ εκείνη την κρίσιμη δεκαετία του ΄30 για τη Σοβιετική Ένωση, στον καπιταλιστικό κόσμο η μεγάλη οικονομική κρίση του 29-33 δεν προκάλεσε, πέρα απ’ τ’ άλλα, μόνο όξυνση της αντίθεσης προλεταριάτου-μπουρζουαζίας όπου η αστική τάξη για να καταπνίξει την επαναστατική πάλη του προλεταριάτου καταφεύγει στο φασισμό, μα ακόμα μεγαλύτερη όξυνση των ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και την άνοδο του φασισμού στη Γερμανία – όξυνση που προμήνυε το ξέσπασμα νέου πολέμου μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων αλλά και τη στροφή του ενάντια στη σοσιαλιστική Σοβιετική Ένωση που συνέχιζε εντατικά σ’ όλα τα επίπεδα την οικοδόμηση του σοσιαλισμού σε συνθήκες άγριας καπιταλιστικής περικύκλωσης. Μια κρίση που όξυνε τον ανταγωνισμό μεταξύ των μεγάλων ιμπεριαλιστικών χωρών για νέες αγορές, σφαίρες επιρροής και το ξαναμοίρασμα του κόσμου, ξαναμοίρασμα που αναπόφευκτα οδηγούσε σε νέο πόλεμο. Όμως «κάθε φορά που οι καπιταλιστικές αντιθέσεις αρχίζουν να οξύνονται, η αστική τάξη στρέφει τα βλέμματά της προς την ΕΣΣΔ. Ίσως να μπορεί να λυθεί τούτη ή εκείνη η αντίθεση του καπιταλισμού, ή όλες μαζί οι αντιθέσεις σε βάρος της ΕΣΣΔ, της χώρας αυτής των Σοβιέτ, που είναι η Ακρόπολη της επανάστασης και που μόνο με την ύπαρξή της επαναστατικοποιεί την εργατική τάξη και τις αποικίες και στέκεται εμπόδιο στην προετοιμασία ενός νέου πολέμου, στέκεται εμπόδιο στο ξαναμοίρασμα του κόσμου» (ΣΤΑΛΙΝ). Στη ιμπεριαλιστική Γερμανία τα μονοπώλια προωθούν στην εξουσία τη ναζιφασιστική χιτλερική συμμορία και στη συνέχεια σχηματίζεται ο άξονας Βερολίνο-Ρώμη-Τόκιο και υπογράφεται μεταξύ τους στρατιωτική συμφωνία. Γνωρίζοντας η Σοβιετική Ένωση ότι σε κάποια στιγμή ο πόλεμος θα στρέφονταν εναντίον της, έπρεπε, πέρα απ’ την εκμετάλλευση των ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, να δυναμώσει όχι μόνο την άμυνά της αλλά και να ξεκαθαρίσει και σφυρηλατήσει το εσωτερικό της μέτωπο με τη συντριβή-καταστροφή των διαφόρων αντεπαναστατικών τρομοκρατικών ομάδων που είχαν ήδη πολύ μακριά προχωρήσει στην αντεπαναστατική τους δράση (δολιοφθορές, συνομωσίες, δολοπλοκίες, σαμποτάζ, σκευωρίες, δηλητηριάσεις, δολοφονίες αλλά και κατασκοπεία): είχαν μετεξελιχθεί σε πράκτορες και κατασκόπους των ιμπεριαλιστικών φασιστικών χωρών και ως στόχο τους είχαν την υπονόμευση-υπόσκαψη της άμυνας της Σοβιετικής Ένωσης – κατάσταση-γεγονός επικίνδυνο που όξυνε έντονα την ταξική πάλη στο εσωτερικό της Σοβιετικής Ένωσης ενόψει και στις παραμονές του Β΄ παγκόσμιου πολέμου που οδήγησε αναπόφευχτα στη διεξαγωγή των γνωστών ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΩΝ ΔΙΚΩΝ (μορφή ταξικής πάλης αλλά και μορφή όξυνσης της ταξικής πάλης) σε βάρος των προδοτών κατασκόπων μπουχαρινικών, τροτσκιστών, κλπ., για τις οποίες ξεσήκωσαν μεγάλο συκοφαντικό θόρυβο ενάντια στην ΕΣΣΔ η διεθνής αντίδραση, οι τροτσκιστές και οι σοσιαλδημοκράτες αλλά και διάφοροι άλλοι οπορτουνιστές. Και τώρα μερικές παρατηρήσεις για τις ΔΙΚΕΣ: Όπως είναι γνωστό, τα υλικά των Δικών – πουδεν διεξάχθηκαν «κεκλεισμένων των θυρών» αλλά δημόσια και ανοιχτά – έχουν εκδοθεί σε τρεις τόμους απ’ το Λαϊκό Επιτροπάτο Δικαιοσύνης της ΕΣΣΔ:η πρώτη Δίκη (19-24 Αυγούστου 1936): «ProzessberichtueberdieStrafsachedesTrotzkistisch-SinowjewistischenTerroristischenZentrums», Moskau 1936 (σελίδες 185), η δεύτερη Δίκη (23-30 Γενάρη 1937): «ProzessberichtueberdieStrafsachedesSowjetfeindlichenTrotzkistischenZentrums», Moskau 1937 (σελίδες 636) και η τρίτη Δίκη (2-13 Μάρτη 1938): «ProzessberichtueberdieStrafsachedesAntisowjetischen „BlocksderRechtenundTrotzkististen“», Moskau 1938 (σελίδες 872). 1. «Δίκες των απόψεων» των κατηγορουμένων ή των εγκληματικών πράξεών τους;Ο ισχυρισμός των διαφόρων καλά πληροφορημένων αντιδραστικών (ή άλλων από άγνοια), ότι οι Δίκες της Μόσχας της δεκαετίας του ΄30 ήταν «δίκες των απόψεων» των κατηγορουμένων δηλ. δίκες φίμωσης-απαγόρευσης των απόψεων τους είναι ολωσδιόλου αστήρικτος και ψευδής, έχει όμως έναν εξόφθαλμο και σαφή αλλά ανομολόγητο πολιτικό στόχο – μέσω της διαστρέβλωσης-παραποίησης της ιστορικής αλήθειας – τη δυσφήμηση και κατασυκοφάντηση του σοσιαλισμού εκείνης της περιόδου ως συστήματος «αντιδημοκρατικού», «ανελεύθερου» και «καταπιεστικού» (ο σοσιαλισμός-διχτατορία του Προλεταριάτου είναι χίλιες φορές δημοκρατικότερος απ’ τον καπιταλισμό-διχτατορία της αστικής τάξης). Ο παραπάνω ισχυρισμός ότι οι Δίκες ήταν δήθεν «δίκες ιδεών» όχι μόνο δεν έχει απολύτως καμιά βάση μα και πολύ περισσότερο δεν έχει σχέση ούτε με την ιστορική αλήθεια, κι’ αυτό διαπιστώνεται-προκύπτει καταρχήν εύκολα απ’ τη μελέτη των στενογραφημένων (=πλήρης στενογράφηση) πρακτικών των Δικών (αφορούν όχι τις ιδέες αλλά τις πράξεις των κατηγορουμένων), αλλά και επιπλέον – που είναι και το σπουδαιότερο – διαψεύδεται πλήρως απ’ την τότε πραγματικότητα στη Σοβιετική Ένωση: όλα τα βιβλία των κατηγορουμένων πρώην στελεχών είχαν δημοσιευθεί, εκδοθεί και κυκλοφορήσει στη Σοβιετική Ένωση παρά τις λαθεμένες και αντιμαρξιστικές απόψεις, ενώ πολλά απ’ αυτά είχαν εκδοθεί και σε διάφορες γλώσσες στο εξωτερικό σε εκδοτικούς οίκους φιλικά προσκείμενους στο εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα και προπαντός εκείνα του πολυγραφότατου Νικολάϊ Μπουχάριναπ’ τα οποία ας αναφερθεί μόνο μία περίπτωση βιβλίου, που σε κάποιους είναι ίσως περισσότερο γνωστή επειδή στις λαθεμένες και αντιμαρξιστικές του απόψεις άσκησε κριτική ο Στάλιν (Στάλιν: «η δεξιά παρέκκλιση στο ΚΚ (Μπ) της ΕΣΣΔ, 1929, τόμος 12ος ). Πρόκειται για το βιβλίο του Ν. Μπουχάριν: «Ο δρόμος προς το σοσιαλισμό» που κυκλοφόρησε σχεδόν ταυτόχρονα, το 1925, στη Σοβιετική Ένωση και στην Αυστρία: N.Bucharin: “DerWegzumSozialismus”, VerlagfuerLiteraturundPolitikWien 1925 (στα ελληνικά: Ν. Μπουχάριν: «Ο δρόμος προς το σοσιαλισμό και η συμμαχία με την αγροτιά», εκδ. Αναγνωστίδη, χ.χ.) Άλλα και ο ίδιος ο Μπουχάριν στον πρόλογο της γερμανικής έκδοσης επιβεβαιώνει την έκδοση αυτής της μπροσούρας σ’ άλλες γλώσσες: «αυτές οι σκέψεις δικαιολογούν, νομίζω, τη δημοσίευση της μπροσούρας σε άλλες γλώσσες» (N.Bucharin: “DerWegzumSozialismus”, σελ. 6, VerlagfuerLiteraturundPolitikWien 1925). (Όποιος έχει έστω και στοιχειώδη γνώση της διεθνούς βιβλιογραφίας και της ιστορίας του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος γνωρίζει τα παραπάνω). Αυτά τα λίγα είναι υπεραρκετά τόσο για την αντίκρουση αυτού του χοντροειδέστατου ψεύδους των αντιδραστικών, αλλά και των διαφόρων αντεπαναστατών (τροτσκιστών, παλιών σοσιαλδημοκρατών αλλά και εκείνων της νέας χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας) όσο και για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας, και επιπλέον τη διάλυση του ορυμαγδού των συκοφαντικών επινοήσεων του ίδιου του Τρότσκι περί Δικών «μόνο και μόνο για τις ιδέες τους». 2. «Κεκλεισμένων των θυρών» ή δημόσια-ανοιχτήδιεξαγωγή των Δικών; Οι εκπρόσωποι της διεθνούς αντίδρασης, οι σοσιαλδημοκράτες, οι τροτσκιστές και οι διάφοροι αντισταλινικοί οπορτουνιστές όταν αναφέρονται στις επαναστατικές Δίκες της Μόσχας αφήνουν σκόπιμα να εννοηθεί ότι αυτές έγιναν (τάχα) «κεκλεισμένων των θυρών» με προφανή στόχο να διαβάλλουν και να συκοφαντήσουν το σοσιαλισμό και τη Διχτατορία του Προλεταριάτου, εμφανίζοντάς τα στα μάτια της εργατικής τάξης και των λαών ως «ανελεύθερα,αντιδημοκρατικά και καταπιεστικά». Αποκρύβουν, αποσιωπώντας απ’ τους αναγνώστες και ακροατές τους, ότι όλες οι Δίκες – με εξαίρεση μια – έγιναν δημόσια-ανοιχτά και με ακροατήριο. Σ’ αυτές συμμετείχαν οι διπλωματικοί εκπρόσωποι των διαφόρων χωρών, δημοσιογράφοι από διάφορα κράτη, νομικοί αλλά και σοβιετικοί εργαζόμενοι, κάτι που δεν τολμά, τουλάχιστον εν μέρει, να αμφισβητήσει (για να μην φανεί εντελώς αναξιόπιστος) ούτε το χρουστσοφικό φασιστοειδές και ελεεινός λασπολόγος του ΣΤΑΛΙΝ, Ντμιτρι Βολκογκόνοφ: «κλήθηκαν να παρακολουθήσουν τη δίκη ξένοι ανταποκριτές, ακόμα και διπλωμάτες» (Ντμιτρι Βολκογκόνοφ: «Θρίαμβος και τραγωδία», Ι.Β. ΣΤΑΛΙΝ, πολιτικό πορτρέτο, βιβλίο 1ο,μέρος 2ο , σελ. 316, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή» Αθήνα 1990). Σχετικά μ’ αυτό το ζήτημα διαβάζουμε στη «Rundschau»: «η αίθουσα, στην οποία γίνεται η δίκη, είναικατάμεστη.Στη δίκη συμμετέχουν εκπρόσωποι του ξένου και σοβιετικού τύπου, εκπρόσωποι του διπλωματικού Σώματος και πολυάριθμοι εργάτες επιχειρήσεων» («RUNDSCHAU» ueberPolitik, WirtschaftundArbeiterbewegung, Νο 10, 3/3/1938, σελ. 17, BASEL). Αλλά και ο αμερικανός Πρέσβης στη Μόσχα, JosephE. Davies, νομικός ο ίδιος, που πήρε μέρος σε όλες τις συνεδριάσεις διηγείται σχετικά:. «στις 12 το μεσημέρι πήγα, συνοδευόμενος από τον Henderson, στο χώρο διεξαγωγής των δικών. Έχουν παρθεί ιδιαίτερα μέτρα για να εξασφαλιστούν θέσεις για τα μέλη του διπλωματικού σώματος» και: «στις δυο πλευρές του μεσαίου τμήματος υπήρχαν σειρές καθισμάτων, γεμάτα με διάφορες ομάδες «εργατών», που σε κάθε συνεδρίαση άλλαζαν, με εξαίρεση ορισμένες σειρές στο κέντρο, που είχαν κρατηθεί για τους ξένους ανταποκριτές αλλά και για το διπλωματικό σώμα. Λέγεται, ότι οι διάφορες «ομάδες εργατών» έχουν αποστολή να μεταφέρουν στις τοπικές τους Οργανώσεις ότι άκουσαν» (Joseph E. Davies: «Als USA-Botschafter in Moskau, authentischeundvertraulicheBerichteueberdieSowjet-Union bis Oktober 1941», σελ. 18 και 28, Steinberg Verlag Zuerich 1943, τίτλος του αμερικάνικου πρωτότυπου: “MISSIONTOMOSCOW”). Απ’ την πληθώρα των ξένων ανταποκριτών που συμμετείχαν και παρακολουθούσαν τις Δίκες ας αναφερθούν μόνο οι προερχόμενοι απ’ τις ΗΠΑ δημοσιογράφοι. Ο Davies αναφέρει και τα ονόματά τους: «μεταξύ αυτών ήταν οι WalterDuranty και HaroldDenny απ’ τους NewYorkTimes, JoeBarnew και JoePhillips απ’ τη NewYorkHeraldTribune, CharlieNutter ή DickMassock απ’ τη AssociatedPress, NormanDeuel και HenryShapiro απ’ την UnitedPress, JimBrown απ’ την InternationalNews και SpencerWilliamsως εκπρόσωπος τηςManchesterGuardian»., απ’ τους οποίους «ο Shapiro ήταν νομικός και κατείχε ακαδημαϊκό τίτλο της Νομικής Σχολής του Πανεπιστήμιο της Μόσχας» (JosephE. Davies: «AlsUSA-BotschafterinMoskau,», σελ. 211-212, SteinbergVerlagZuerich 1943). Όσον αφορά τη διεξαγωγή των Δικών και τον κατασυκοφαντημένο επαναστάτη εισαγγελέα σύντροφο AndrejJ. Wyschinski, ο αμερικανός Πρέσβης σημειώνει: «ο εισαγγελέας διηύθυνε τη δίκη ήσυχος και γενικά με αξιοθαύμαστη αυτοσυγκράτηση», ενώ για την κατάσταση των κατηγορουμένων γράφει: «στην εμφάνιση των κατηγορουμένων δεν υπήρχε τίποτε το περίεργο. Φαίνονταν καλοθρεμμένοι και σε κανονική φυσική κατάσταση» (JosephE. Davies: «AlsUSA-BotschafterinMoskau,», σελ. 29, SteinbergVerlagZuerich 1943). Σχετικά με το νομικό σκέλος διεξαγωγής των Δικών απ’ τον ηγέτη της προδοτικής αυστριακής σοσιαλδημοκρατίας, OttoBauer, πληροφορούμαστε: «ο διαπρεπής άγγλος νομικός D. N. Pritt διαπίστωσε, ότι η διαδικασία των Δικών ήταν άψογη και οι κατηγορούμενοι μπόρεσαν να απολογηθούν ελεύθερα ενώπιον του δικαστηρίου» (OttoBauer:GrundsaetzlicheszudenHinrichtungeninMoskau, στο: «DerKampf», 10/1936, σελ. 396).Επικρίνοντας ο OttoBauer τις Δίκες εκτιμά, ότι ενώ «το σχέδιο Συντάγματος ήταν η πρώτη μεγάλη νίκη των δημοκρατικών τάσεων, η δίκη όμως ενάντια στους Sinowjew, Kamenjew, Smirnow, το νέο κύμα τρομοκρατίας, που ακολούθησε την καταδίκη και την εκτελέση των παλιών συνεργατών του Λένιν, ήταν η χειρότερη υποτροπή σ’ αυτή την πορεία ανάπτυξης» (στο ίδιο, σελ. 394). Όμως παρόλα αυτά και παρά τις αντίθετες εκτιμήσεις-διαπιστώσεις διαπρεπών νομικών D. N. Pritt, PierreVillar, JosephE. Davies, κλπ. ο αντιδραστικός Βολκογκόνοφ δεν εμποδίζεται ούτε διστάζει να γράψει, αυτογελοιοποιούμενος, ότι «για τους περισσότερους κατηγορούμενους δεν έμενε παρά να συμφωνήσουν στην απολογία τους με τον Βισίνσκι» και «όλοι οι κατηγορούμενοι συμφώνησαν με τον εισαγγελέα, δέχτηκαν ανεπιφύλακτα τις τερατώδεις κατηγορίες». Επιπλέον μιλάει για «ωμή παραβίαση της νομιμότητας» και «παραβίαση των στοιχειωδών κανόνων τις σοσιαλιστικής νομιμότητας» (Ντμιτρι Βολκογκονοφ: «Θρίαμβος και τραγωδία», Ι.Β. ΣΤΑΛΙΝ, πολιτικό πορτρέτο, βιβλίο 1ο ,μέρος 2ο , σελ. 312, 315, 317 και 320, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή» Αθήνα 1990), αλλά και πριν απ’ αυτόν η αποστάτρια προδοτική σοσιαλδημοκρατική αντισταλινική κλίκα των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ-Σουσλόφ-Μικογιάν, κλπ. Όποιος ενδιαφέρεται για την ιστορική αλήθεια αλλά και για την αντικειμενική πληροφόρηση δεν έχει παρά να μελετήσει τα πλήρη στενογραφημένα πρακτικά των τριών προαναφερόμενων τόμων (1693 σελίδες) αλλά και τον τύπο του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος (φυσικά και τον αστικό τύπο της εποχής). Η μόνη δίκη που δεν έγινε δημόσια – και αυτό επειδή αφορούσε ζητήματα άμυνας της Σοβιετικής Ένωσης και μάλιστα στις παραμονές του πολέμου – ήταν η δίκη του «μικρού Ναπολέοντα» Tuchatschewski, που, γοητευμένος απ’ την ισχύ της ναζιστικής χιτλερικής Γερμανίαςθαύμαζε το γερμανικό στρατό, επιδίωκε-σχεδίαζε να ανατρέψει με στρατιωτικό πραξικόπημα τη Διχτατορία του Προλεταριάτου στη Σοβ. Ένωση. Αρχές του ΄36, ταξιδεύοντας ο Tuchatschewskiαπ’ τη Μόσχα στο Λονδίνο για να πάρει μέρος στην κηδεία του βασιλιά GeorgesV, πέρασε απ’ τη Βαρσοβία και το Βερολίνο και συναντήθηκε με πολωνούς και γερμανούς στρατηγούς, ενώ κατά την επιστροφή του απ’ το Λονδίνο στο Παρίσι σε γεύμα της εκεί σοβιετικής πρεσβείας εκθειάζει δημόσια τη χιτλερική Γερμανία και συμβουλεύει το ρουμάνο υπουργό Εξωτερικών NicolaTitulescu να προσδέσει τη χώρα του στη νέα Γερμανία: « Ο Tuchatschewski που καθόταν στο ίδιο τραπέζι με τον υπουργό Εξωτερικών NicolaTitulescu εξηγούσε στο Ρουμάνο διπλωμάτη: «MonsieurleMinistre, είναι άδικο να συνδέεται την καριέρα σας και την τύχη του έθνους σας με χώρες οι οποίες είναι γερασμένες και “τελειωμένες” όπως είναι η Μεγάλη Βρετανία και η Γαλλία. Οφείλομε να στρέψομε τα βλέμματά μας στη νέα Γερμανία. Η Γερμανία για ορισμένο τουλάχιστον χρονικό διάστημα θα αναλάβει την ηγεσία της ευρωπαϊκής Ηπείρου. Είμαι πεπεισμένος, ότι ο Χίτλερ θα συμβάλλει στη σωτηρία όλων μας». Αυτές οι παρατηρήσεις του Tuchatschewskiσημειώθηκαν και από τον επίσης προσκαλεσμένο Ρουμάνο διπλωμάτη και επικεφαλή της υπηρεσίας Τύπου της παρισινής ρουμανικής Πρεσβείας, E. SchachananEsseze. Η διάσημη πολιτική συγγραφέας GenevièveTabouis διηγείται αργότερα στο βιβλίο της «MannenntmichKassandra»: «Είδα τον Tuchatschewski για τελευταία φορά την ημέρα της κηδείας του βασιλιάς GeorgesV. Σε γεύμα της σοβιετικής Πρεσβείας ο ρώσος Στρατηγός εμφανίστηκε πολύ ανοιχτός στις συνομιλίες με τους Politis, Titulescu, Herriot και Boncour … Μόλις είχε επιστρέψει από ένα ταξίδι του στη Γερμανία και δεν χόρταινε να εγκωμιάζει τους ναζί. Καθόταν δεξιά μου, και όταν αναφέρονταν σε μια φανταστική συμμαχία μεταξύ Χίτλερ και μεγάλων δυνάμεων, επαναλάμβανε συνεχώς: “ MadameTabouis, οι Γερμανοί είναι ήδη τώρα ακατανίκητοι!” Τι τον παρακινούσε σε τόσο ενθουσιώδεις δηλώσεις; Του είχαν οι γερμανοί διπλωμάτες, που εύκολα βρήκαν επαφή μ’ αυτόν τον άνδρα που προέρχονταν απ’ την παλιά ρωσική σχολή, κάνει πλύση εγκεφάλου μέσω μιας ιδιαίτερα εγκάρδιας υποδοχής; Όμως εκείνο το βράδυ δεν ήμουν μόνο εγώ που αισθανόμουν ανήσυχη απ’ τις ενθουσιώδεις ομιλίες του. Ένας απ’ τους καλεσμένους – ένας σημαντικός διπλωμάτης – μου ψιθύρισε στ’ αυτί όταν εγκαταλείψαμε την Πρεσβεία: “Λοιπόν, μπορώ μόνο να ελπίζω, ότι δεν σκέπτονται έτσι όλοι οι ρώσοι”» (MichaelSayers – AlbertE. Kahn: «DiegrosseVerschwoerung», σελ. 310-311, VerlagVolkundWelt, Berlin (DDR) 1949, αμερικάνικος τίτλος: “TheGreatConspiracyagainstRussia”). 3. «Απόσπαση» ομολογιών μέσω «βασανιστηρίων»-«πιέσεων» ή εθελοντική παραδοχή των εγκλημάτων εκ μέρους των κατηγορουμένων; Η διεθνής αντίδραση, οι αντεπαναστάτες τροτσκιστές, οι προδότες σοσιαλδημοκράτες και όλοι οι εχθροί του σοσιαλισμού εστίασαν, πέραν των άλλων, τη συκοφαντική τους εκστρατεία ενάντια τη Σοβιετική Ένωση – και μάλιστα στις παραμονές του πολέμου – στον ψευδή ισχυρισμό ότι οι ομολογίες των κατηγορουμένων ήταν δήθεν αποτέλεσμα «πίεσης και βασανιστηρίων». Ο μύθος της ολωσδιόλου αβάσιμης αυτής εκδοχής συνεχίζεται και στις μέρες μας όπως δείχνουν οι αναφορές διαφόρων αντιδραστικών «ιστορικών» και δημοσιογράφων μεταξύ των οποίων τελευταία και μιας γερμανίδας δημοσιογράφου: «οι ομολογίες, η πορεία των δικών, είναι το αποτέλεσμα των βασανιστηρίων» (ChristianeReymann-Βερολίνο), αλλά και πολύ πριν τη δημοσιογράφο (μισό και πλέον αιώνα), οι χρουστσοφικοί γκεμπελίσκοι λασπολόγοι του ΣΤΑΛΙΝισχυρίζονταν (το ΄56) ότι οι ομολογίες αποσπούνταν τάχα «με την άσκηση μέσων φυσικής βίας, τα βασανιστήρια» (Ν. Χρουστσόφ: η «μυστική έκθεση» στο 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ, σελ. 53, εκδ. «Θεμέλιο», Αθήνα 1989). Ας σημειωθεί καταρχήν ότι το «επιχείρημα» αυτό της αντισταλινικής αντίδρασης όλων των αποχρώσεων (απ’ τους φασίστες ως τους τροτσκιστές αλλά και τους παλιούς και τους νέους χρουστσοφικούς σοσιαλδημοκράτες, κλπ.) δεν αποτελεί μόνο ένα γοητευτικό και ελκυστικό παραμύθι για μικρά παιδιά αλλά είναι επιπλέον και ένα γελοίο «επιχείρημα» όταν αφορά ηγετικά στελέχη με πολύχρονη πείρα και πολιτικό κύρος – και μάλιστα όταν αυτά διαθέτουν το μεγάλο κύρος του παλιού επαναστάτη. Φαντάζει ακόμα γελοιότερο το «επιχείρημα» περί «απόσπασης ομολογιών» με «βασανιστήρια και πιέσεις», αν αναλογιστεί κανείς ότι στη χώρα μας ο επαναστάτης κομμουνιστής Νίκος Μπελογιάννης δεν υπέκυψε στις πιέσεις και στις γοητευτικές προσφορές της ντόπιας αντίδραση (να τον κάνουν υπουργό), προτιμώντας περήφανα το εκτελεστικό απόσπασμα παρά τον εξευτελισμό. Αλλά όχι μόνο αυτός, μα και οι πολλές εκατοντάδες εργάτες-αγρότες – κι’ αυτό έχει ακόμα πολύ μεγαλύτερη σημασία γιατί πολλοί απ’ αυτούς δεν ήξεραν ούτε καν να διαβάζουν και να γράφουν – οι οποίοι, παρά τα μεσαιωνικά φρικτά βασανιστήρια, αρνήθηκαν την υπογραφή των εξευτελιστικών και ταπεινωτικών «δηλώσεων μετανοίας» και την υποταγή στην αντίδραση, πηγαίνοντας περήφανα και θαρραλέα στα εκτελεστικά απόσπασμα της ντόπιας αμερικανόδουλης μοναρχοφασιστικής αντίδρασης. Βέβαια αυτά δεν εμποδίζουν τους διάφορους αντισταλινικούς συκοφάντες (με «πρώτους και καλύτερους» τους προδότες χρουστσοφικούς σοσιαλδημοκράτες διεθνώς)να κατασκευάζουν μύθους και ψεύδη. Ο πολύς IsaakDeutscher με τη «σοβαρότητα» του επαγγελματία συκοφάντη τροτσκιστή, γράφει: «οι κατηγορούμενοι έλπιζαν πως οι ομολογίες τους θα έσωζαν τις οικογένειές τους και μπορεί να διατηρούσαν και μια αμυδρή ελπίδα να σωθούν και οι ίδιοι» (Ισαάκ Ντωϋτσερ: ΣΤΑΛΙΝ, τομ. Β, σελ. 357, εκδ. «Χρησμός», Αθήνα 1972). Δεν πρόσεξε όμως και του διέφυγε μια «μικρή» λεπτομέρεια: πως οποιαδήποτε ομολογία-παραδοχή ανάλογων εγκληματικών πράξεων τιμωρούνταν στην τότε Σοβιετική Ένωση με την ποινή του θανάτου, πράγμα που γνώριζε ο καθένας μα και καλύτερα απ’ όλους οι ίδιοι οικατηγορούμενοι. Επομένως πως, λοιπόν, είναι δυνατόν να υπήρξε έστω «και μια αμυδρή ελπίδα να σωθούν και οι ίδιοι;». Η ουρανομήκης αυτή κοτσάνα του σοβαροφανούς Ισαάκ Ντωϋτσερ ξεπερνάει ακόμα και εκείνες τις παροιμιώδεις, ανυπέρβλητες και άφταστες σε γελοιότητα ανοησίες του προδότη ρεβιζιονιστή-τροτσκιστή αντεπαναστάτη Νικήτα Χρουστσοφ: ο Στάλιν «ήταν ικανός να κοιτάξει έναν άνθρωπο και να του πει: «Γιατί ξεφεύγει σήμερα το μάτι σου;» ή «Γιατί γυρίζεις τόσο συχνά το πρόσωπό σου, και δεν με κοιτάς ίσια στα μάτια» (Ν. Χρουστσόφ: η «μυστική έκθεση» στο 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ, σελ. 53, εκδ. «Θεμέλιο», Αθήνα 1989). Τις ίδιες γελοίες συκοφαντίες επαναλαμβάνει και ο ασυναγώνιστος, μεγάλος και «συναρπαστικός» παραμυθάς, αγαπημένο «παιδί» της προδοτικής σοσιαλδημοκρατικής κλίκας των Φλωράκη-Παπαρήγα (έκδωσε στα ελληνικά το χυδαίο και συκοφαντικό μα πρωτίστως αντιδραστικό φασιστικό λιβελογράφημα: «Θρίαμβος και τραγωδία») λασπολόγος Ντμιτρι Βολκογκόνοφ που γράφει για το ΣΤΑΛΙΝ: «τους Ζινιόβιεφ και Κάμενεφ τους κατέβαλε με την εξάντληση, την πείνα και την απάτη, τον Πιατακόφ και τους «συνενόχους» του με τα βασανιστήρια» (Ντμιτρι Βολκογκόνοφ: «Θρίαμβος και τραγωδία», Ι.Β. ΣΤΑΛΙΝ πολιτικό πορτρέτο, βιβλίο 1ο ,μέρος 2ο , σελ. 305-306, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή» Αθήνα 1990).«Οι ανακριτές διέθεταν μεγάλη ποικιλία μέσων βίας για να αποσπάσουν τις απαιτούμενες «ομολογίες»» (στο ίδιο σελ. 314), ενώ για το Μπουχάριν γράφει ότι «τον απειλούσαν, τον εκβίαζαν» (σελ. 318), κλπ. Αυτή είναι η επαίσχυντη κατάντια των προδοτών χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατών. Όμως ο Βολκογκόνοφ, το χρουστσοφικό αυτό φασιστοειδές (αλλά και ο διεθνής χρουστσοφισμός, μαζί του και οι Φλωράκης-Παπαρήγα) έχουν όλοι τους τη μεγάλη ατυχία να διαψεύδονται – και μάλιστα 52 χρόνια πριν – από έναν αυτόπτη μάρτυρα και μάλιστα νομικό μα και εκπρόσωπο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, τον τότε Πρέσβη των ΗΠΑ στη Μόσχα, JosephE. Davies, που παρακολουθούσε καθημερινά τις Δίκες: «στην εμφάνιση των κατηγορουμένων δεν υπήρχε τίποτε το περίεργο. Φαίνονταν καλοθρεμμένοι και σε κανονική φυσική κατάσταση» (JosephE. Davies: «AlsUSA-BotschafterinMoskau,», σελ. 29, SteinbergVerlagZuerich 1943). Λίγες επιπλέον σύντομες αλλά σημαντικές παρατηρήσεις σχετικά μ’ αυτό το ζήτημα: πρώτο, κανένας κατηγορούμενος δεν δήλωσε στις δημόσιες-ανοιχτές δίκες ότι βασανίστηκε, δεύτερο, ο άψογος τρόπος διεξαγωγής των Δικών τους εξασφάλισε την ελεύθερη απολογία, σύμφωνα και με τη διαπίστωση του διακεκριμένου άγγλου νομικού D. N. Pritt αλλά και άλλων νομικών μεταξύ των οποίων του αμερικανού Πρέσβη, νομικού, JosephE. Davies, τρίτο, ο εκπρόσωπος του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, πρέσβης των ΗΠΑ στη Μόσχα, Davies, δεν είδε τους κατηγορούμενους «βασανισμένους» αλλά αντίθετα, όπως προαναφέρθηκε, «καλοθρεμμένους και σε καλή σωματική και φυσική κατάσταση» ούτε αναφέρει ότι επικρατούσε κατά τη διάρκεια των δικών καθεστώς ανελευθερίας και τρομοκρατίας, αφού ο Wyschinski διεξήγαγε τις Δίκες με «αξιοθαύμαστη αυτοσυγκράτηση», τέταρτο, αν οι κατηγορούμενοι ομολογούσαν ψευδώς κάποιες εγκληματικές πράξεις, κάτω, ας πούμε, από «πίεση-βασανιστήρια», δηλ. ομολογούσαν εγκλήματα που δεν είχαν διαπράξει – όπως ισχυρίζεται η διεθνής αντίδραση (φασίστες, ψευτοαντιφασίστες, τροτσκιστές, σοσιαλδημοκράτες, χρουστσοφικοί, κλπ.) – τότε θα οδηγούνταν άδικα αλλά σίγουρα στο εκτελεστικό απόσπασμα, αφού οι εγκληματικές αυτές πράξεις τιμωρούνταν με την ποινή του θανάτου στην τότε ΣοβιετικήΈνωση. Όμως στην περίπτωση του Μπουχάριν υπάρχει ευτυχώς επιπλέον και μια σημαντικότατη μαρτυρία, η οποία δυστυχώς είναι σχεδόν εντελώς άγνωστη και της οποίας τη βαρύνουσα σημασία δεν πρόσεξαν-αξιολόγησαν καθόλου οι ελάχιστοι γνώστες της:όσα παραδέχτηκε ο Μπουχάριν δημόσια στη δίκη επιβεβαιώνονται, δεκαετίες αργότερα, απ’ τη σπουδαία μαρτυρία του στενότατο φίλου και ομοϊδεάτη του, αποστάτη JulesHumbert-Droz και επομένως ο συνωμότης Μπουχάριν ηθελημένα ομολόγησε τα εγκλήματά του, χωρίς τις υποτιθέμενες «πιέσεις-βασανιστήρια». Ο πολύ στενός πολιτικός και προσωπικός φίλος του Μπουχάριν, Ελβετός JulesHumbert-Droz, πρώην γραμματέας της ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ (1921-1928), σε συνέντευξή του (30/10/1965) αλλά και σε γράμμα του (22/11/1965) στον A.G.Loewy μιλώντας για την τελευταία συνάντησή του με το Μπουχάριν είπε: «είδα το Μπουχάριν για τελευταία φορά τέλη Μάη 1929. Με πληροφόρησε για δυο πράγματα: 1. οισύντροφοί του Rykow, Tomsky και άλλοι είχαν σχεδιάσει ένα Μπλοκ με τους Τροτσκιστές. Ο Tomsky είχε έρθει σε επαφή με τον Kamenew. 2. Η αντιπολίτευση σχεδιάζει την οργάνωση ατομικής τρομοκρατίας ενάντια στο Στάλιν» (A.G.Loewy: DieWeltgeschichteistdasWeltgericht, σελ. 373, EuropaVerlagWien 1969). Επίσης ο ίδιος στο δεύτερο τόμο των απομνημονευμάτων του γράφει: «πριν από την αναχώρησή μου (για Λατινική Αμερική) επισκέφτηκα μια τελευταία φορά το Μπουχάριν, επειδή δεν ήξερα αν θα τον ξαναδώ κατά την επιστροφή μου. Είχαμε μια μακρά και ειλικρινή συνομιλία. Με ενημέρωσε σχετικά με τις επαφές της ομάδας του με την ομάδα των Sinowjew-Kamenew για το συντονισμό του αγώνα ενάντια στην εξουσία του Στάλιν. Ο Μπουχάριν μου είπε ακόμα ότι είχαν αποφασίσει να προσφύγουν στην ατομική τρομοκρατία για να απαλλαχτούν απ’ το Στάλιν! Αυτή ήταν η τελευταία συνομιλία μας. Εκείνοι που μετά το θάνατο του Λένιν θα μπορούσαν, στη βάση της διαθήκης του, να εξοντώσουν πολιτικά το Στάλιν, προσπαθούσαν να τον εξοντώσουν φυσικά, όταν αυτός είχε σταθερά στα χέρια το κόμμα και το μηχανισμό της αστυνομίας-ασφάλειας του κράτους.» (KarlHofmaier: «MemoireneinesSchweizerKommunisten / 1917-1947», σελ. 142, rotpunktverlagZuerich 1978 και «MemoiresdeJulesHumbert-Droz» τόμος 2, σελ. 379-380). Και ο κομμουνιστής KarlHofmaier σχολιάζει τη στάση του αποστάτη Droz: «και για το κοινό Τροτσκιστο-Μπουχαρινικό δολοφονικό κέντρο ο Humbert-Droz σιώπησε ως το θάνατό του! Αυτό είναι και το επαίσχυντο τέλος του για πολλά χρόνια γραμματέα της Κομμουνιστικής Διεθνούς». (στο ίδιο, σελ. 380). (Αργότερα ο αποστάτης Droz γίνεται γενικός Γραμματέας του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Ελβετίας 1946-1959). Να, λοιπόν, σε τι συνίσταται η «αξιοπιστία» των προδοτών χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών λασπολόγων του ΣΤΑΛΙΝ και του γκεμπελίσκου Βολκογκόνοφ: 35 και πλέον χρόνια μετά τη σημαντικότατη μαρτυρία ενός στενότατου πολιτικού και προσωπικού φίλου του Μπουχάριν, του Humbert-Droz,σύμφωνα με την οποία ο Μπουχάρινσχεδίαζε να εξοντώσει και φυσικά το ΣΤΑΛΙΝ, στη συνέχιση της λασπολογίας: «απειλούσαν και εκβίαζαν το Μπουχάριν» και «αποσπούσαν» τάχα ομολογίες δια της «βίας». Είναι προφανές – προκύπτει και απ’ τα παραπάνω – ότι οι κατηγορούμενοι υποχρεώθηκαν να ομολογήσουν τις εγκληματικές τους πράξεις όχι από «βασανιστήρια-πιέσεις» αλλά αντίθετα εξαιτίας της νομικής και πολιτικής συγκρότησης του κατηγορητηρίου εκ μέρους του Εισαγγελέα αλλά και τα συντριπτικά επιβαρυντικά στοιχεία που είχαν συγκεντρωθεί σε βάρος τους. Πέρα απ’ αυτά, ιδιαίτερο ενδιαφέρον και μεγάλη σημασία έχουν οι γνώμες-εκτιμήσεις των ξένων διπλωματών για τις Δίκες και την ύπαρξη ή όχι του τροτσκιστο-μπουχαρινικού Κέντρου και την τρομοκρατική του δράση. Ο αμερικανός Πρέσβη Davies σημειώνει σχετικά: «έχω μιλήσει με πολλούς, μάλιστα με σχεδόν όλα τα μέλη του εδώ διπλωματικού σώματος,και με μια ίσως μοναδική εξαίρεση όλοι είναι της γνώμης ότι οι συνεδριάσεις απέδειξαν ξεκάθαρα την ύπαρξη ενός πολιτικού μυστικού σχεδίου και μια συνομωσία με σκοπό την εξάλειψη της κυβέρνησης» (JosephE. Davies: «AlsUSA-BotschafterinMoskau,», σελ. 35, SteinbergVerlagZuerich 1943). Σ’ άλλο σημείο γράφει: «ένας άλλος διπλωμάτης ο … ακόλουθος, μου έκανε χθες μια διαφωτιστική παρατήρηση. Μιλούσαμε για τη δίκη εκφράστηκε, ότι οι κατηγορούμενοι είναι χωρίς αμφιβολία ένοχοι, εμείς όλοι που παρακολουθήσαμε τις συνεδριάσεις, συμφωνούμε σ’ αυτό. Αντίθετα ο κόσμος στο εξωτερικό, σύμφωνα με τον τύπο, φαίνεται να σκέφτεται, ότι οι δίκες είναι καθαρή σκηνοθεσία (το αποκάλεσε πρόσοψη),ο ίδιος όμως ξέρει ότι δεν είναι έτσι, παρόλο αυτό δεν θα είναι κακό, εάν ο κόσμος στο εξωτερικό πιστεύει κάτι τέτοιο». (Joseph E. Davies: «Als USA-Botschafter in Moskau,», σελ. 86-67, Steinberg Verlag Zuerich 1943). Και αλλού: «η εδώ κατάσταση είναι όπως πάντα εντυπωσιακή. Κατά την κρίση αυτών που παρακολουθούν τα γεγονότα από παλιότερα η κατάσταση είναι εξαιρετικά σοβαρή. Οι πιο κατάλληλοι να κρίνουν πιστεύουν προφανώς, ότι κατά πάσα πιθανότατα ήταν εν εξελίξει μια δεδηλωμένη συνομωσία με σκοπό στρατιωτικό πραξικόπημα – που δεν στρεφόταν κατ’ ανάγκην ενάντια στο Στάλιν, αλλά στην κατεύθυνση απολιτικοποίησης και ενάντια στο κόμμα – και ότι ο Στάλιν χτύπησε με χαρακτηριστική ταχύτητα, τόλμη και δύναμη. Σ’ ολόκληρη τη χώρα πραγματοποιήθηκε μια βίαιη επιχείρηση «εκκαθάρισης». Κατά την αντίληψη των πιο ψύχραιμα σκεπτόμενων στο διπλωματικό σώμα η κυβέρνηση δεν κινδυνεύει άμεσα και είναι ακόμα ισχυρή»(JosephE. Davies: «AlsUSA-BotschafterinMoskau,», σελ. 123-124, SteinbergVerlagZuerich 1943). Τέλος σε γράμμα στην κόρη του (9 Μάρτη 1938) έγραφε: «κατά τη διάρκεια της περασμένης βδομάδας παρακολούθησα τις συνεδριάσεις της δίκης του Μπουχάριν ….Αποκαλύπτεται-γίνεται ορατό το σχέδιο μιας συνωμοσίας που σκόπευε στην ανατροπή της τωρινής κυβέρνησης και παραλίγο να στεφθεί με επιτυχία» (JosephE. Davies: «AlsUSA-BotschafterinMoskau,», σελ. 207, SteinbergVerlagZuerich 1943). 4. Άγρια συκοφαντική εκστρατεία της αντίδρασης, των τροτσκιστών και της σοσιαλδημοκρατίας. Η διεθνής αντίδραση, σε πρώτη γραμμή ο άξονας Βερολίνο-Ρώμη-Τόκιο, και μαζί χερι-χέρι οι αντεπαναστάτες τροτσκιστές, με τη συμπαράσταση και της σοσιαλδημοκρατίας, πρωτοστάτησαν στην εκστρατεία κατασυκοφάντησης της Σοβιετικής Ένωσης του Στάλιν. Ένα απ΄ τα κυριότερα στηρίγματα της συκοφαντικής εκστρατείας υπήρξαν οι ηγέτες της προδοτικής σοσιαλδημοκρατίας, εκστρατεία που γνώρισε πλατιά δημοσιότητα στον ημερήσιο και περιοδικό της τύπο αλλά και σε διαμαρτυρίες. Σ’ αυτή τη συκοφαντική εκστρατεία υποχρεώθηκε να απαντήσει το διεθνές εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα, με πρώτο έναν απ’ τους ηγέτες του, το GeorgiDimitroff, που απάντησε στους σοσιαλδημοκράτες ηγέτες αμέσως με ένα άρθρο του με το χαρακτηριστικό τίτλο «Υποστήριξη στους αδίστακτους τρομοκράτες, σημαίνει βοήθεια στο φασισμό!», προσδιορίζοντας έτσι με σαφήνεια το πολιτικό περιεχόμενο της διαμάχης-πάλης, αλλά και τονίζοντας ευθύς εξαρχής ότι «δεν είναι δυνατόν να διαβάζει κανείς το τηλεγράφημα που τόσο βιαστικά έστειλαν στη σοβιετική κυβέρνηση μ’ αφορμή τη δίκη του τρομοκρατικού τροτσκιστο-ζηνοβιεφικού Κέντρου οι επίσημοι εκπρόσωποι της σοσιαλιστικής διεθνούς και της διεθνούς Ομοσπονδίας συνδικάτων, DeBrouckere,, Adler, Citrine και Schevenels χωρίς βαθύτατη αγανάκτηση», για να σημειώσει αλλού ακριβέστερα και ορθότατα: «η δίκη ενάντια στους τρομοκράτες, τους πράκτορες του φασισμού, είναι αναπόσπαστο τμήμα του αντιφασιστικού αγώνα της διεθνούς εργατικής τάξης» (GeorgiDimitroff: “GemeineTerroristeninSchutznehmen, bedeutetdemFaschismushelfen!”, στο: «RUNDSCHAU» ueberPolitik, WirtschaftundArbeiterbewegung, 5. Jahrgang, Νο 38, 27/8/1936, σελ. 1541, BASEL). Ο αντεπαναστάτης Τρότσκι, που είχε ήδη από μενσεβίκος σοσιαλδημοκράτης μετεξελιχθεί σε πράκτορα του φασισμού και προδότη της πατρίδας του της Σοβιετικής Ένωσης, οργάνωσε μια «αντι-δίκη», με τη λεγόμενη «DeweyCommission» (1937-38) που είχε πρόεδρο τον επιφανέστερο ιδεολογικό εκπρόσωπο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, το γνωστό διεθνώς, πραγματιστή φιλόσοφο και υπεραντιδραστικό JohnDewey (1859-1952, που τώρα βρήκε την κατάλληλη ευκαιρία να καταδικάσει τον «ολοκληρωτισμό» δηλ. να συκοφαντήσει τη Σοβιετική Ένωση) που έληξε άδοξα, αφού δεν κατάφερε να ανασκευάσει τα αποδεικτικά στοιχεία των Δικών της Μόσχας, παρόλο που ο υπερφίαλος συνεργάτης των χιτλερικών μας διαβεβαιώνει: «είχα την ευκαιρία να δώσω εξηγήσεις προφορικές και γραπτές μπροστά στην επιτροπή Ερεύνης για τις «δίκες της Μόσχας» που πρόεδρός τους ήταν ο Τζων Ντούϊ, και ούτε μια απ’ τις αναφορές αυτές που παρουσίασα δεν αμφισβητήθηκε» (Λ. Τρότσκι: Στάλιν, τομ. Γ΄, σελ. 436, εκδ. «Δωδώνη», Αθήνα 1972). Ο Τρότσκι, λοιπόν, «έδωσε εξηγήσεις» στην Επιτροπή που «σκάρωσε» ο ίδιος! Δηλαδή «Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει», που λέει ο λαός μας. Ήταν τέτοια η «σοβαρότητα» της διαβόητης «αμερικάνικης επιτροπής για την υπεράσπιση του Τρότσκι» που έδωσε στη δημοσιότητα μια δήλωση με 17 υπογραφές προσωπικοτήτων απ’ τους οποίους οι 7 δήλωσαν ότι χρησιμοποιήθηκε το όνομά τους χωρίς τη δική τους συγκατάθεση, δεν γνώριζαν τη δήλωση πριν τη δημοσίευσή της και κανένας δεν τους ρώτησε. Μεταξύ εκείνων που διαμαρτυρήθηκαν ήταν: «ο καθηγητής FranzBoas, ο καθηγητής Goldenweiser του Πανεπιστημίου Wiscounsin, ο καθηγητής Lundberg, συγγραφέας του βιβλίου «Οι εξήντα οικογένειες της Αμερικής», ο καθηγητής Kilpatrick του Πανεπιστημίου της Κολούμπια, ο καθηγητής LeonardvonRoscoe του Πανεπιστημίου Wiscounsin, ο συγγραφέας BurtonRoscoe και ο WoodKrutsch» («RUNDSCHAU» ueberPolitik, WirtschaftundArbeiterbewegung, 5. Jahrgang, Νο 16, 17/3/1938, σελ. 504, BASEL). Όμως αυτό που έχει μεγάλο και ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι το περιεχόμενο της συμφωνίας του Τρότσκι με τους Ναζί. Ο τροτσκιστής Pjatakow κατά την συνάντηση του με τον Τρότσκι σε προάστιο του Όσλο το δεύτερο δεκαήμερο του Δεκέμβρη 1935, ενημερώθηκε από πρώτο χέρι για τη συμφωνία Τρότσκι-Γερμανών Ναζί και τη σχεδιαζόμενη ημερομηνία έναρξης του πολέμου: «Ο Pjatakow γνώριζε πολύ καλά, ότι ο ισχυρισμός αυτός δεν ήταν προϊόν φαντασίας. Ο Τρότσκι, λοιπόν, των ενημερώνει για τις μακρόχρονες διαπραγματεύσεις του με τον Hess, αναπληρωτής Αρχηγός του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος, αποτέλεσμα των οποίων ήταν μια συμφωνία, «μια απολύτως δεσμευτική συμφωνία», που πραγματοποιήθηκε μεταξύ του ίδιου και της κυβέρνησης του Γ΄ Ράιχ. Οι ναζί προθυμοποιήθηκαν να βοηθήσουν τους τροτσκιστές στη Σοβιετική Ένωση να πάρουν την εξουσία. «Αυτή η φιλική στάση», είπε ο Τρότσκι, «δεν πρέπει φυσικά να ερμηνευθεί ως απόδειξη ιδιαίτερων συμπαθειών προς τους τροτσκιστές. Ανταποκρίνεται απλά στα αληθινά συμφέροντα των φασιστών και καθορίζεται από τις δικές μας υποσχέσεις». Η συμφωνία που έκλεισε ο Τρότσκι με τους ναζί περιελάμβανε 5 ρήτρες. Ως ανταμοιβή για τη βοήθεια που η Γερμανία θα παρείχε στους τροτσκιστές στον αγώνα τους για την εξουσία στη Σοβιετική Ένωση, ο Τρότσκι δεσμεύτηκε: 1. να κρατά απέναντι στη γερμανική κυβέρνηση φιλική στάση γενικά και να συνεργάζεται με τη Γερμανία σ’ όλα τα σπουδαία διεθνή ζητήματα, 2. να κάνει εδαφικές παραχωρήσεις (Ουκρανία), 3. να επιτραπεί σε γερμανούς βιομηχάνους μέσω εκχωρήσεων (ή με όποιον άλλο τρόπο) να εγκαταστήσουν επιχειρήσεις στην ΕΣΣΔ, οι οποίες θα αποτελούσαν αναγκαίο συμπλήρωμα της γερμανικής οικονομίας (σιδηρομετάλλευμα, Μαγγάνιο, πετρέλαιο, χρυσό, ξυλεία, κλπ.), 4. να δημιουργήσει ευνοϊκούς όρους εργασίας στην ΕΣΣΔ για τους γερμανούς ιδιώτες επιχειρηματίες, 5. σε περίπτωση πολέμου στην πολεμική βιομηχανία και στο μέτωπο να αναληφθεί εντατική δράση σαμποτάζ, που θα ακολουθούν το κοινά επεξεργασμένο σχέδιο μεταξύ του γερμανικού Στρατιωτικού Επιτελείου και του Τρότσκι». ……«Μετά από δυο ώρες ο Pjatakow άφησε το σπιτάκι στα προάστια του Όσλο και επέστρεψε στο Βερολίνο – ακριβώς έτσι όπως είχε έρθει: με ιδιωτικό αεροπλάνο και στην τσέπη του Ναζιστικό διαβατήριο». (MichaelSayers – AlbertE. Kahn: DiegrosseVerschwoerung, σελ. 298-299, VerlagVolkundWelt, Berlin (DDR) 1949, αμερικάνικος τίτλος: “TheGreatConspiracyagainstRussia”). Τη συμφωνία Τρότσκι-Γερμανίας ομολόγησε και ο Μπουχάριν στην απολογία του: «το καλοκαίρι του 1934 ο Radek μου είπε ότι έφτασαν οδηγίες απ’ τον Τρότσκι, ότι ο Τρότσκι διεξάγει διαπραγματεύσεις με τους γερμανούς, ότι ο Τρότσκι υποσχέθηκε ήδη στους γερμανούς μια ολόκληρη σειρά εδαφικών εκχωρήσεων, μεταξύ των οποίων και την Ουκρανία. Αν δεν με απατά η μνήμη μου, έγινε επίσης λόγος και για εδαφικές εκχωρήσεις στην Ιαπωνία» «ProzessberichtueberdieStrafsachedesAntisowjetischen „BlocksderRechtenundTrotzkististen“», σελ. 469,Moskau 1938). Και αλλού: «όπως μπορώ να θυμηθώ, ο Tomski μου διηγήθηκε, ότι ο Karachan πέτυχε μια συμφωνία με τη Γερμανία με πλεονεκτικότερους όρους απ’ ότι ο Τρότσκι» (στο ίδιο, σελ. 471). Ευτυχώς που η Διχτατορία του Προλεταριάτου υπεράσπισε τον εαυτό της και με τις επαναστατικές Δίκες ματαίωσε τα σχέδια του «τροτσκιστο-μπουχαρινικού Μπλοκ» και του αντεπαναστάτη μενσεβίκου-σοσιαλδημοκράτη Τρότσκι που είχε μετεξελιχθεί σε κατάσκοπο-συνεργάτη των χιτλεροφασιστών και σε προδότη της πατρίδας του Σοβιετικής Ένωσης με : 1. την υπόσκαψη-υπονόμευση της Άμυνας της Σοβ. Ένωσης, μέσω της τρομοκρατικής «5ης φάλαγγας», και μάλιστα παραμονές του πολέμου, 2. τη μυστική συνεργασία με τα στρατιωτικά επιτελεία των φασιστικών δυνάμεων χιτλερικής Γερμανίας-Ιαπωνίας, 3. τη συμφωνία παραχώρησης στους γερμανούς ναζιφασίστες της Ουκρανίας και άλλων εδαφών της Σοβιετικής Ένωσης. Αλλά πέρα από όλα αυτά, οι διάφορες τροτσκιστικές τάσεις φροντίζουν από μόνες τους να αυτοξεσκεπάζονται – και μάλιστα μια 15ετία μετά τις επαίσχυντες και κατάπτυστες προδοτικές συμφωνίες του Τρότσκι με τους Ναζί, αλλά με τον πλέον «τολμηρότερο» δυνατό τρόπο – όπως στην περίπτωση του άγγλου TonyCliff προκλητικού υπερασπιστή των ναζιφασιστών Ρώσων εθνοπροδοτών στρατηγών Βλάσοφ-Μαλύσκιν, που πολέμησαν την πατρίδα τους στο πλευρό των χιτλερικών φασιστικών στρατευμάτων (Τονυ Κλιφ: «Κρατικός Καπιταλισμός στη Ρωσία», σελ. 208-209, εκδ. «Εργατική Δημοκρατία», Αθήνα Δεκέμβρης 1991). Για πιο ολοκληρωμένη πληροφόρηση ας μνημονευθεί ακόμα ότι Δίκες κατά των τροτσκιστών δεν οργάνωσε μόνο ο Στάλιν αλλά και η δημοκρατική αντιφασιστική κυβέρνηση της Ισπανίας την περίοδο του ισπανικού εμφυλίου πολέμου (Οκτώβρης 1938) και συγκεκριμένα κατά τροτσκιστικών στελεχών – πρακτόρων της φασιστικής «5ης Φάλαγγας» – του τροτσκίζοντος-τροτσκιστικού PartidoObrerodeUnificacionMarxista (POUM). (Ηγέτης του POUM ήταν τότε ο AndreasNin, παλιός φίλος και συνεργάτης του Τρότσκι). «RUNDSCHAU» ueber Politik, Wirtschaft und Arbeiterbewegung, 5. Jahrgang, Νο 52, 20/10/1938, σελ. 1765-1766, Νο 53, 27/10/1938, σελ. 1807-1809, Νο 54, 3/11/1938, σελ. 1833-1835, BASEL). Όμως οι τροτσκιστές «διηγούνται» ότι και τις Δίκες στην Ισπανία κατά των τροτσκιστών τις οργάνωσε ο Ιωσήφ Στάλιν. 5. Υπεράσπιση των Δικών απ’ το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα αλλά και από πολλές εκατοντάδες αντιφασίστες καικομμουνιστές διανοούμενους. Σύσσωμο ολόκληρο το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, η ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ, τα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα το καθένα ξεχωριστά, μεταξύ των οποίων και το επαναστατικό ΚΚΕ, οι αντιφασιστικές και προοδευτικές Οργανώσεις, τα επαναστατικά συνδικάτα, αλλά και πολλες εκατοντάδες αντιφασιστών και κομμουνιστών διανοουμένων σ’ όλο τον κόσμο υπεράσπισαν τις επαναστατικές Δίκες της Μόσχας ενάντια στους συνωμότες, δολοφόνους-τρομοκράτες, πράκτορες και κατάσκοπους των φασιστικών δυνάμεων και στάθηκαν αλληλέγγυοι στη μεγάλη πατρίδα των προλετάριων όλών των χωρών αλλά και την εξίσου μεγάλη ελπίδα των λαών για τη συντριβή του χιτλεροφασισμού, της σοσιαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης του ΣΤΑΛΙΝ. Ας αναφερθούν με την ευκαιρία μόνο δυο απ’ τα μεγαλύτερα, και διεθνώς γνωστά, ονόματα, αντιφασιστών εξόριστων γερμανών διανοουμένων: ο κομμουνιστής ποιητής BERTOLT BRECHT και ο αντιφασίστας φιλόσοφος ERNST BLOCH, τους οποίους συχνά επικρίνουν, ακόμα και σήμερα, η αντίδραση αλλά και οι διάφοροι ψευτοαριστεροί-ψευτοαντιφασίστες όχι μόνο γιατί τότε υποστήριξαν τις επαναστατικές Δίκες της Μόσχας αλλά και (κυρίως) επειδή ως το τέλος ποτέ δεν ανακάλεσαν αυτή την ορθότατη αντιφασιστική θέση-στάση τους, θεωρώντας την πάντα και στα μεταπολεμικά χρόνια σωστή. Όμως η ορθότατη θέση των δυο Γερμανών διαννοουμένων για τις Δίκες εκπροσωπούσε τη συντριπτικότατη πλειοψηφία των πολλών εκατοντάδων αντιφασιστών διανοουμένων εκείνης της κρίσιμης ιστορικής περιόδου, θέση-στάση που δικαιώθηκε ιστορικά στο πρόσωπο του μεγάλου ιστορικού γεγονότος του 20ου αιώνα: τη μεγάλη Αντιφασιστική ΝΙΚΗ των λαών το Μάη του 1945 στην οποία κι’ αυτοί συνέβαλαν. Μεταξύ των διαφόρων αντιδραστικών και αντισταλινικών που τους επικρίνουν συγκαταλέγονται τελευταία και οι τροτσκίζοντες ρεβιζιονιστές MichaelLoewy και RobertSayre που οψίμως κλαψουρίζουν γράφοντας πως ο ErnstBloch«απ’ όλους τους συμβιβασμούς που έκανε με τη σταλινική παραλλαγή του κομμουνισμού, χειρότερος ήταν, χωρίς αμφιβολία, η στάση του απέναντι στις δίκες της Μόσχας» και ότι διακήρυξε την «πίστη του στην ΕΣΣΔ και τα “επαναστατικά της δικαστήρια”», ενώ ισχυρίζονται ακόμα ότι το άρθρο του «Το Ιωβηλαίο των εξωμοτών» θα «αποτελέσει μια μαύρη κηλίδα στην πολιτική του διαδρομή» (MichaelLoewy και RobertSayre: «Εξέγερση και Μελαγχολία», σελ. 393-394, «Εναλλακτικές Εκδόσεις», Αθήνα 1999). Φαίνεται πως για να εξαλείψει τη δήθεν «μαύρη κηλίδα του» ο BLOCH έπρεπε μάλλον σ’ εκείνη την περίοδο να συνεργαστεί με το Χίτλερ όπως έπραξε ο αντεπαναστάτης μα και προδότης της πατρίδας του Λέων Τρότσκι!!! (Χαρακτηριστικός για τις αντιμαρξιστικές απόψεις αυτού του βιβλίου τωνLoewy-Sayre είναι ο προκλητικός εξωραϊσμός των φεουδαρχικών απόψεων του υπεραντιδραστικού ρεύματος του γερμανικού ρομαντισμού). Ο μεγάλος κομμουνιστής ποιητής BertoltBrecht σ’ ένα ενδιαφέρον κείμενό του με τίτλο «Για τις Δίκες» (1936-37) τοποθετείται ευθύς εξαρχής με σαφέστατο και κατηγορηματικό τρόπο: «όσο για τις δίκες: θάταν ολότελα λαθεμένο να πάρει κανείς θέση ενάντια στη σοβιετική κυβέρνηση, που τις διεξάγει. Γιατί, αυτόματα και σ’ ελάχιστο χρονικό διάστημα, μια τέτοια στάση υποχρεωτικά θα μετατρεπόταν σε αντίθεση ενάντια στο ρώσικο προλεταριάτο, που σήμερα ο παγκόσμιος φασισμός απειλεί με πόλεμο, αντίθεση προς το σοσιαλισμό, που αυτό το προλεταριάτο οικοδομεί. Οι δίκες, σύμφωνα και με τη γνώμη φανατικών αντιπάλων της ΕΣΣΔ και της σοβιετικής κυβέρνησης, απόδειξαν σαφέστατα την ύπαρξη ενεργών συνομωσιών ενάντια στο καθεστώς, απόδειξαν ότι οι φωλιές αυτές συνωμοτών είχανπροχωρήσει τόσο σε σαμποταριστικές ενέργειες στο εσωτερικό, όσο και σε διαπραγματεύσεις με φασίστες διπλωμάτες, γύρω από τη στάση των κυβερνήσεών τους απέναντι σε ενδεχόμενη κυβερνητική αλλαγή στην ΕΣΣΔ.». Και αλλού: «Οι δίκες είναι μια πράξη πολεμικής προετοιμασίας. …. Αρχικά, ο Τρότσκι είδε τη συντριβή του εργατικού κράτους (μ’ ένα πόλεμο) σαν κίνδυνο – αργότερα όμως, αυτό ακριβώς το ενδεχόμενο έγινε προϋπόθεση της πραχτικής του δράσης. Ας δούμε το πώς: ξεσπά ο πόλεμος, το «αμυνόμενο» εποικοδόμημα συντρίβεται, ο μηχανισμός απομονώνεται απ’ τις μάζες, εξωτερικά η ΕΣΣΔ αναγκάζεται να παραχωρήσει την Ουκρανία, την Ανατολική Σιβηρία, κλπ., εσωτερικά αναγκάζεται ξανά σε παραχωρήσεις, σε επιστροφή των καπιταλιστικών μορφών, σε ενίσχυση των κουλάκων (ή: σε ανοχή μιας τέτοιας ενίσχυσης) – ολ’ αυτά όμως είναι ταυτόχρονα και προϋποθέσεις της νέας εποχής, της επιστροφής του Τρότσκι». (Μπέρτολτ Μπρεχτ: «Για τη φιλοσοφία και τον μαρξισμό», σελ. 71 και σελ. 75, εκδ. «Στοχαστής», Αθήνα 1977). Ο φιλόσοφος ErnstBloch, που συνήθιζε, πέρα απ’ την κύρια ενασχόλησή του: τη φιλοσοφία, να σχολιάζει συχνά-πυκνά την πολιτική επικαιρότητα της ζοφερής εκείνης περιόδου, έγραψε για το θέμα των Δικών τέσσερα άρθρα (μαζί με την παρουσίαση του βιβλίου του LFeuchtwanger): “KritikeinerProzesskritik” (Μάρτης 1937), “JubiläumderRenegaten” (1937), “Feuchtwangers“Moskau 1937” (Ιούλης 1937), “BucharinSchlusswort” (Μάης 1938). Ο ErnstBloch αναφερόμενος στις Δίκες υπογραμμίζει σωστά, ότι πρέπει να γίνει αντιδιαστολή του επαναστατικού Δικαστηρίου από ένα δυτικοευρωπαϊκό ταξικό Δικαστήριο, επειδή έχουν εντελώς διαφορετικό ταξικό περιεχόμενο, διαπιστώνει το «μίσος των τροτσκιστών ενάντια στο Στάλιν», που, μόνο μετά την κατάληψη της εξουσίας απ’ το Χίτλερ, μετατρέπεται σε σύμμαχο του φασισμού και ότι η ενωμένη πλέον «ενέργεια του ναζιστικού τέρατος, του ιαπωνικού αρπακτικού κράτους και του τροτσκιστικού μίσους», συγχωνευμένα σε ενιαία δύναμη δεν πρέπει καθόλου να υποτιμηθούν, για να τονίσει ότι το «τελικό αποτέλεσμα της τροτσκιστικής δράσης δεν θα ήταν φυσικά η παγκόσμια επανάσταση… αλλά η εισαγωγή του καπιταλισμού στη Ρωσία» και «έτσι με σαφήνεια μπορεί να ειπωθεί: το αποτέλεσμα θα είναι να βρεθεί ο γερμανικός φασισμός στη Μόσχα. Η Ρωσία τότε θα γίνονταν, εκείνο που είχε ονειρευτεί ο Rathenau: γιγάντια ανατολική αποικία, γερμανική Ινδία». Αλλού γράφει ότι θα ήταν «αφέλεια χωρίς προηγούμενο να αμφιβάλλει κανείς για τα σχέδια του Τρότσκι» και διερωτάται πως «θα ήταν όντως ακατανόητο αν η Γκεστάπο και ο τροτσκισμός δεν θα συναντιόντουσαν στο έδαφος του κοινού μίσους» ενάντια στη Σοβιετική Ένωση και το ΣΤΑΛΙΝ (ErnstBloch: “KritikeinerProzesskritik”, στο: «VomHasardzurKatastrophe, PolitischeAufsätzeausdenJahren 1934-1939, σελ. 177-179, SuhrkampVerlag, FrankfurtamMain 1972). Στο άρθρο του «Το Ιωβηλαίο των αποστατών» ο Bloch σημειώνει, προσδιορίζοντας με σαφή τρόπο την αντιπαράθεση και το ιστορικό δίλημμα της εποχής: ΦΑΣΙΣΜΟΣ ή ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ, ΧΙΤΛΕΡ ή ΣΤΑΛΙΝ, δίνοντας έτσι ταυτόχρονα και την εναλλακτική πρόταση δράσης της πιο κρίσιμης στιγμής εκείνης της περιόδου: «χ ω ρ ί ςτ ηΡ ωσ ί α,κ α ν έ ν α ςΑ ν τ ι φ α σ ι σ τ ι κ ό ςΑ γ ώ ν α ςκ α ικ α μ ι άΝ ί κ η»: «Ο μονοπωλιακός καπιταλισμός δεν προκαλεί αμφιταλαντεύσεις, η εκλογή ανάμεσα σ’ αυτόν και τη σοσιαλιστική υπόθεση του λαού είναι εύκολη. Σήμερα, θάλεγε κανείς η αντίληψη ότι τα αντιμπολσεβίκικα συνθήματα υπηρετούν το γυμνό διάβολο είναι η πιο προφανής. Μια κριτική παράλογα διογκωμένη στη μητέρα-πατρίδα της επανάστασης δεν προωθεί καθόλου, όπως θα μπορούσαν ακόμα να πιστέψουν oKlopstock και oSchiller, το ιδεώδες της επανάστασης, αυτό υπηρετείται μόνο απ’ το Λαϊκό Μέτωπο. Και αυτό δεν απαιτεί οπωσδήποτε μια σφοδρή, απόλυτη προσήλωση στη Ρωσία, αλλά μόνο το απλούστατο και, όπως θάλεγε κανείς, εύκολα συνυπογραφόμενο: χ ω ρ ί ςτ ηΡ ωσ ί α,κ α ν έ ν α ςΑ ν τ ι φ α σ ι σ τ ι κ ό ςΑ γ ώ ν α ςκ α ικ α μ ι άΝ ί κ η» (E. Bloch: “JubiläumderRenegaten”, στο: “PolitischeMessungen, Pestzeit, Vormärz”,σελ. 233, “SuhrkampVerlag”, FrankfurtamMain 1970). Όμως ότι δεν κατάφερε ο Χίτλερ με τους συνεργάτες-κατασκόπους του εθνοπροδοτικού «τροτσκιστο-μπουχαρικικού Μπλοκ» δηλ. την καταστροφή της σοσιαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης του ΣΤΑΛΙΝ, το πέτυχε δυστυχώς η διεθνής αντίδραση στις αρχές της δεκαετίας του ΄50, μετά το θάνατο-δολοφονία του ΣΤΑΛΙΝ, με την προδοτική σοσιαλδημοκρατική κλίκα των ΧΡΟΥΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ (=πρακτόρων του διεθνούς ιμπεριαλισμού) που πρωτοστάτησε στην πραξικοπηματική ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου στη Σοβιετική Ένωση, καθοδήγησε την εξάλειψη του σοσιαλισμού και τη σταδιακή παλινόρθωση του καπιταλισμού αλλά και τη διάλυσή της επί Γκορμπατσόφ – με τη στήριξη όλων των χρουστσοφικών κομμάτων, μεταξύ των οποίων και των σοσιαλδημοκρατών ηγετών των «Κ»ΚΕ-«Κ»ΚΕεσ. Τέλος, στους σημερινούς προκλητικούς διαστρεβλωτές της ιστορικής αλήθειας – σχετικά με τις επαναστατικές Δίκες – και στους αντισταλινικούς συκοφάντες-λασπολόγους όλων των κατευθύνσεων ας δοθεί ως απάντηση, εκείνη που έδωσε (4 Ιούλη 1937) ο τότε υπουργός των Εξωτερικών της Σοβ. Ένωσης, MaximLitwinow στον αμερικανό Πρέσβη, Joseph E. Davies, ο οποίος του είχε επισημάνει ότι οι «εκκαθαρίσεις» βλάπτουν τη φήμη της ΕΣΣΔ στον εξωτερικό κόσμο και ότι «διατάραξαν την εμπιστοσύνη της Γαλλίας και Αγγλίας στην ισχύ της Ρωσίας απέναντι στον Χίτλερ» - απάντηση που αργότερα επιβεβαιώθηκε πλήρως απ΄ την πορεία των ιστορικών γεγονότων: «με τις εκκαθαρίσεις έπρεπε σίγουρα να διασφαλιστεί, ότι δεν θα υπάρξει πλέον προδοσία με τη δυνατότητα της συνεργασίας με το Βερολίνο ή το Τόκιο. Μια μέρα θα καταλάβει ο κόσμος, ότι τα συμβάντα ήταν αναγκαία για να προστατευθεί η κυβέρνηση από την «απειλούμενη προδοσία». Μάλιστα πρόσφεραν πράγματι υπηρεσία σ’ ολόκληρο τον κόσμο, διότι με το να προστατευθεί απ’ τον κίνδυνο της παγκόσμιας κυριαρχίας των Ναζί και του Χίτλερ, η Σοβιετική Ένωση γίνεται ισχυρός προμαχώνας ενάντια στην εθνικοσοσιαλιστική απειλή. Θάρθει η μέρα όπου ο κόσμος θα καταλάβει πόσο μεγάλος και εξέχων ηγέτης είναι ο ΣΤΑΛΙΝ» (Joseph E. Davies: «Als USA-Botschafter in Moskau,», σελ. 128, Steinberg Verlag Zuerich 1943).
Οι επαναστατικές αλλαγές των δυο πρώτων δεκαετιών στη Σοβιετική Ένωση στον οικονομικό τομέα οδηγούν στα μέσα της δεκαετίας του ΄30 στην οικοδόμηση της οικονομικής βάσης του σοσιαλισμού και στην εξάλειψη όλων των εκμεταλλευτριών τάξεων, αλλαγές που βρήκαν την έκφραση και κατοχύρωσή τους στο νέο Σύνταγμα (1936) της χώρας. Ο Στάλιν αναλύοντας την οικονομικο-κοινωνικο-ταξική κατάσταση σ’ εκείνη τη φάση ανάπτυξης της Σοβιετικής Ένωσης σημειώνει-συμπεραίνει σχετικά με την ταξική διάρθρωση: «σαν αποτέλεσμα του νικηφόρου τέλους του εμφυλίου πολέμου, η τάξη των τσιφλικάδων είχε πια εξαλειφθεί. Κι’ όσο για τις άλλες εκμεταλλεύτριες τάξεις, συμμερίστηκαν την τύχη της τάξης των τσιφλικάδων. Εξαφανίστηκε η τάξη των καπιταλιστών απ’ τον τομέα της βιομηχανίας. Εξαφανίστηκε η τάξη των κουλάκων απ’ τον τομέα της αγροτικής οικονομίας. Εξαφανίστηκαν οι έμποροι και οι κερδοσκόποι απ’ τον τομέα της εμπορευματικής κυκλοφορίας. Έτσι εξαλείφθηκαν όλες οι εκμεταλλεύτριες τάξεις. Έμεινε η εργατική τάξη. Έμεινε η τάξη των αγροτών. Έμειναν οι διανοούμενοι» (Ι.Β.Στάλιν: Ζητήματα Λενινισμού, σελ 676, 1950, Εκδ. «Νέα Ελλάδα»). Όμως παραμένουν ακόμα τα υπολείμματα όλων των εκμεταλλευτριών τάξεων, ενώ ταυτόχρονα προστίθενται σ’ αυτά και τα νέα αστικά στοιχεία που αναπόφευκτα γεννιούνται λόγω του μεταβατικού χαρακτήρα του σοσιαλισμού που δεν είναι ακόμα ολοκληρωμένη αταξική κομμουνιστική κοινωνία αλλά κι’ εκείνατα αστικά στοιχεία που προέρχονται απ’ τον εκφυλισμό πρώην επαναστατών κατά τη διάρκεια της πορείας οικοδόμησης του σοσιαλισμου-κομμουνισμού. Η πείρα της οικοδόμησης του σοσιαλισμού έδειξε ότι καθόλη τη διάρκεια των επαναστατικών μετασχηματισμών στον οικονομικό τομέα – με όργανο τη Διχτατορία του Προλεταριάτου και ταυτόχρονη διαρκή ισχυροποίησή της υπο την καθοδήγηση του ΚΚ Μπολσεβίκων – απ’ το ΄17 ως τα μέσα της δεκαετίας του ΄30, η οικονομία της Σοβιετικής ‘Ενωσης κινήθηκε προς την κατεύθυνση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού μέσα από τεράστιες και πρωτοφανείς δυσκολίες αλλά και διαρκή όξυνση της ταξικής πάλης που προκαλείται απ’ τη λυσσαλέα αντίσταση που προβάλλουν οι εκμεταλλεύτριες τάξεις που κάποιες υπήρχαν την πρώτη δεκαετία ως τις αρχές της δεύτερης αλλά και τα υπολείμματά τους στη συνέχεια μαζί με τα νέα εκφυλισμένα αστικά στοιχεία, που βρήκαν πολιτικούς εκφραστές και μέσα στο κόμμα των Μπολσεβίκων με την παρέκκλιση απ’ το μαρξισμό και τον αστικό εκφυλισμό διαφόρων ηγετικών στελεχών (Μπουχάριν, Τρότσκι, Ζηνόβιεφ, Κάμενεφ, κλπ.) τα οποία έπρεπε πολιτικό-ιδεολογικά να τσακιστούν ανελέητα για να προχωρήσει η οικοδόμηση του σοσιαλισμού αλλά ακόμα και να εξοντωθούν όταν προχώρησαν στη συγκρότηση παράνομων τρομοκρατικών ομάδων για τη δολοφονία ηγετικών στελεχών του κόμματος και του κράτους και μετατράπηκαν σε πράκτορες και κατασκόπους του διεθνούς ιμπεριαλισμού, σε πρώτη γραμμή της ιμπεριαλιστικής ναζιφασιστικής χιτλερικής Γερμανίας. Γνωστές είναι οι δολοφονίες των Σ.Μ.Κίροφ, Β.Ρ. Μενζίσκι, Β.Β. Κουϊμπισεφ, Α.Μ. Γκόρκι, αλλά και ο σχεδιασμός δολοφονίας και άλλων στελεχών: « το τροτσκιστο-ζηνοβιεφικό Κέντρο, που δεν περιορίστηκε μόνο στη δολοφονία του συντρόφου KIROW, προετοίμαζε σειρά τρομοκρατικών ενεργειών ενάντια στους συντρόφους STALIN, WOROSCHILOW, SHDANOW, KAGANOWITSCH, L.M. ORDSHONIKIDSE, KOSSIOR και POSTYSCHEW» («Prozessberichtueber die Strafsachedes Trotzkistisch-Sinowjewistischen Terroristischen Zentrums», σελ. 181, Moskau 1936). Σ’ εκείνη την κρίσιμη δεκαετία του ΄30 για τη Σοβιετική Ένωση, στον καπιταλιστικό κόσμο η μεγάλη οικονομική κρίση του 29-33 δεν προκάλεσε, πέρα απ’ τ’ άλλα, μόνο όξυνση της αντίθεσης προλεταριάτου-μπουρζουαζίας όπου η αστική τάξη για να καταπνίξει την επαναστατική πάλη του προλεταριάτου καταφεύγει στο φασισμό, μα ακόμα μεγαλύτερη όξυνση των ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και την άνοδο του φασισμού στη Γερμανία – όξυνση που προμήνυε το ξέσπασμα νέου πολέμου μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων αλλά και τη στροφή του ενάντια στη σοσιαλιστική Σοβιετική Ένωση που συνέχιζε εντατικά σ’ όλα τα επίπεδα την οικοδόμηση του σοσιαλισμού σε συνθήκες άγριας καπιταλιστικής περικύκλωσης. Μια κρίση που όξυνε τον ανταγωνισμό μεταξύ των μεγάλων ιμπεριαλιστικών χωρών για νέες αγορές, σφαίρες επιρροής και το ξαναμοίρασμα του κόσμου, ξαναμοίρασμα που αναπόφευκτα οδηγούσε σε νέο πόλεμο. Όμως «κάθε φορά που οι καπιταλιστικές αντιθέσεις αρχίζουν να οξύνονται, η αστική τάξη στρέφει τα βλέμματά της προς την ΕΣΣΔ. Ίσως να μπορεί να λυθεί τούτη ή εκείνη η αντίθεση του καπιταλισμού, ή όλες μαζί οι αντιθέσεις σε βάρος της ΕΣΣΔ, της χώρας αυτής των Σοβιέτ, που είναι η Ακρόπολη της επανάστασης και που μόνο με την ύπαρξή της επαναστατικοποιεί την εργατική τάξη και τις αποικίες και στέκεται εμπόδιο στην προετοιμασία ενός νέου πολέμου, στέκεται εμπόδιο στο ξαναμοίρασμα του κόσμου» (ΣΤΑΛΙΝ). Στη ιμπεριαλιστική Γερμανία τα μονοπώλια προωθούν στην εξουσία τη ναζιφασιστική χιτλερική συμμορία και στη συνέχεια σχηματίζεται ο άξονας Βερολίνο-Ρώμη-Τόκιο και υπογράφεται μεταξύ τους στρατιωτική συμφωνία. Γνωρίζοντας η Σοβιετική Ένωση ότι σε κάποια στιγμή ο πόλεμος θα στρέφονταν εναντίον της, έπρεπε, πέρα απ’ την εκμετάλλευση των ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, να δυναμώσει όχι μόνο την άμυνά της αλλά και να ξεκαθαρίσει και σφυρηλατήσει το εσωτερικό της μέτωπο με τη συντριβή-καταστροφή των διαφόρων αντεπαναστατικών τρομοκρατικών ομάδων που είχαν ήδη πολύ μακριά προχωρήσει στην αντεπαναστατική τους δράση (δολιοφθορές, συνομωσίες, δολοπλοκίες, σαμποτάζ, σκευωρίες, δηλητηριάσεις, δολοφονίες αλλά και κατασκοπεία): είχαν μετεξελιχθεί σε πράκτορες και κατασκόπους των ιμπεριαλιστικών φασιστικών χωρών και ως στόχο τους είχαν την υπονόμευση-υπόσκαψη της άμυνας της Σοβιετικής Ένωσης – κατάσταση-γεγονός επικίνδυνο που όξυνε έντονα την ταξική πάλη στο εσωτερικό της Σοβιετικής Ένωσης ενόψει και στις παραμονές του Β΄ παγκόσμιου πολέμου που οδήγησε αναπόφευχτα στη διεξαγωγή των γνωστών ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΩΝ ΔΙΚΩΝ (μορφή ταξικής πάλης αλλά και μορφή όξυνσης της ταξικής πάλης) σε βάρος των προδοτών κατασκόπων μπουχαρινικών, τροτσκιστών, κλπ., για τις οποίες ξεσήκωσαν μεγάλο συκοφαντικό θόρυβο ενάντια στην ΕΣΣΔ η διεθνής αντίδραση, οι τροτσκιστές και οι σοσιαλδημοκράτες αλλά και διάφοροι άλλοι οπορτουνιστές. Και τώρα μερικές παρατηρήσεις για τις ΔΙΚΕΣ: Όπως είναι γνωστό, τα υλικά των Δικών – πουδεν διεξάχθηκαν «κεκλεισμένων των θυρών» αλλά δημόσια και ανοιχτά – έχουν εκδοθεί σε τρεις τόμους απ’ το Λαϊκό Επιτροπάτο Δικαιοσύνης της ΕΣΣΔ:η πρώτη Δίκη (19-24 Αυγούστου 1936): «ProzessberichtueberdieStrafsachedesTrotzkistisch-SinowjewistischenTerroristischenZentrums», Moskau 1936 (σελίδες 185), η δεύτερη Δίκη (23-30 Γενάρη 1937): «ProzessberichtueberdieStrafsachedesSowjetfeindlichenTrotzkistischenZentrums», Moskau 1937 (σελίδες 636) και η τρίτη Δίκη (2-13 Μάρτη 1938): «ProzessberichtueberdieStrafsachedesAntisowjetischen „BlocksderRechtenundTrotzkististen“», Moskau 1938 (σελίδες 872). 1. «Δίκες των απόψεων» των κατηγορουμένων ή των εγκληματικών πράξεών τους;Ο ισχυρισμός των διαφόρων καλά πληροφορημένων αντιδραστικών (ή άλλων από άγνοια), ότι οι Δίκες της Μόσχας της δεκαετίας του ΄30 ήταν «δίκες των απόψεων» των κατηγορουμένων δηλ. δίκες φίμωσης-απαγόρευσης των απόψεων τους είναι ολωσδιόλου αστήρικτος και ψευδής, έχει όμως έναν εξόφθαλμο και σαφή αλλά ανομολόγητο πολιτικό στόχο – μέσω της διαστρέβλωσης-παραποίησης της ιστορικής αλήθειας – τη δυσφήμηση και κατασυκοφάντηση του σοσιαλισμού εκείνης της περιόδου ως συστήματος «αντιδημοκρατικού», «ανελεύθερου» και «καταπιεστικού» (ο σοσιαλισμός-διχτατορία του Προλεταριάτου είναι χίλιες φορές δημοκρατικότερος απ’ τον καπιταλισμό-διχτατορία της αστικής τάξης). Ο παραπάνω ισχυρισμός ότι οι Δίκες ήταν δήθεν «δίκες ιδεών» όχι μόνο δεν έχει απολύτως καμιά βάση μα και πολύ περισσότερο δεν έχει σχέση ούτε με την ιστορική αλήθεια, κι’ αυτό διαπιστώνεται-προκύπτει καταρχήν εύκολα απ’ τη μελέτη των στενογραφημένων (=πλήρης στενογράφηση) πρακτικών των Δικών (αφορούν όχι τις ιδέες αλλά τις πράξεις των κατηγορουμένων), αλλά και επιπλέον – που είναι και το σπουδαιότερο – διαψεύδεται πλήρως απ’ την τότε πραγματικότητα στη Σοβιετική Ένωση: όλα τα βιβλία των κατηγορουμένων πρώην στελεχών είχαν δημοσιευθεί, εκδοθεί και κυκλοφορήσει στη Σοβιετική Ένωση παρά τις λαθεμένες και αντιμαρξιστικές απόψεις, ενώ πολλά απ’ αυτά είχαν εκδοθεί και σε διάφορες γλώσσες στο εξωτερικό σε εκδοτικούς οίκους φιλικά προσκείμενους στο εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα και προπαντός εκείνα του πολυγραφότατου Νικολάϊ Μπουχάριναπ’ τα οποία ας αναφερθεί μόνο μία περίπτωση βιβλίου, που σε κάποιους είναι ίσως περισσότερο γνωστή επειδή στις λαθεμένες και αντιμαρξιστικές του απόψεις άσκησε κριτική ο Στάλιν (Στάλιν: «η δεξιά παρέκκλιση στο ΚΚ (Μπ) της ΕΣΣΔ, 1929, τόμος 12ος ). Πρόκειται για το βιβλίο του Ν. Μπουχάριν: «Ο δρόμος προς το σοσιαλισμό» που κυκλοφόρησε σχεδόν ταυτόχρονα, το 1925, στη Σοβιετική Ένωση και στην Αυστρία: N.Bucharin: “DerWegzumSozialismus”, VerlagfuerLiteraturundPolitikWien 1925 (στα ελληνικά: Ν. Μπουχάριν: «Ο δρόμος προς το σοσιαλισμό και η συμμαχία με την αγροτιά», εκδ. Αναγνωστίδη, χ.χ.) Άλλα και ο ίδιος ο Μπουχάριν στον πρόλογο της γερμανικής έκδοσης επιβεβαιώνει την έκδοση αυτής της μπροσούρας σ’ άλλες γλώσσες: «αυτές οι σκέψεις δικαιολογούν, νομίζω, τη δημοσίευση της μπροσούρας σε άλλες γλώσσες» (N.Bucharin: “DerWegzumSozialismus”, σελ. 6, VerlagfuerLiteraturundPolitikWien 1925). (Όποιος έχει έστω και στοιχειώδη γνώση της διεθνούς βιβλιογραφίας και της ιστορίας του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος γνωρίζει τα παραπάνω). Αυτά τα λίγα είναι υπεραρκετά τόσο για την αντίκρουση αυτού του χοντροειδέστατου ψεύδους των αντιδραστικών, αλλά και των διαφόρων αντεπαναστατών (τροτσκιστών, παλιών σοσιαλδημοκρατών αλλά και εκείνων της νέας χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας) όσο και για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας, και επιπλέον τη διάλυση του ορυμαγδού των συκοφαντικών επινοήσεων του ίδιου του Τρότσκι περί Δικών «μόνο και μόνο για τις ιδέες τους». 2. «Κεκλεισμένων των θυρών» ή δημόσια-ανοιχτήδιεξαγωγή των Δικών; Οι εκπρόσωποι της διεθνούς αντίδρασης, οι σοσιαλδημοκράτες, οι τροτσκιστές και οι διάφοροι αντισταλινικοί οπορτουνιστές όταν αναφέρονται στις επαναστατικές Δίκες της Μόσχας αφήνουν σκόπιμα να εννοηθεί ότι αυτές έγιναν (τάχα) «κεκλεισμένων των θυρών» με προφανή στόχο να διαβάλλουν και να συκοφαντήσουν το σοσιαλισμό και τη Διχτατορία του Προλεταριάτου, εμφανίζοντάς τα στα μάτια της εργατικής τάξης και των λαών ως «ανελεύθερα,αντιδημοκρατικά και καταπιεστικά». Αποκρύβουν, αποσιωπώντας απ’ τους αναγνώστες και ακροατές τους, ότι όλες οι Δίκες – με εξαίρεση μια – έγιναν δημόσια-ανοιχτά και με ακροατήριο. Σ’ αυτές συμμετείχαν οι διπλωματικοί εκπρόσωποι των διαφόρων χωρών, δημοσιογράφοι από διάφορα κράτη, νομικοί αλλά και σοβιετικοί εργαζόμενοι, κάτι που δεν τολμά, τουλάχιστον εν μέρει, να αμφισβητήσει (για να μην φανεί εντελώς αναξιόπιστος) ούτε το χρουστσοφικό φασιστοειδές και ελεεινός λασπολόγος του ΣΤΑΛΙΝ, Ντμιτρι Βολκογκόνοφ: «κλήθηκαν να παρακολουθήσουν τη δίκη ξένοι ανταποκριτές, ακόμα και διπλωμάτες» (Ντμιτρι Βολκογκόνοφ: «Θρίαμβος και τραγωδία», Ι.Β. ΣΤΑΛΙΝ, πολιτικό πορτρέτο, βιβλίο 1ο,μέρος 2ο , σελ. 316, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή» Αθήνα 1990). Σχετικά μ’ αυτό το ζήτημα διαβάζουμε στη «Rundschau»: «η αίθουσα, στην οποία γίνεται η δίκη, είναικατάμεστη.Στη δίκη συμμετέχουν εκπρόσωποι του ξένου και σοβιετικού τύπου, εκπρόσωποι του διπλωματικού Σώματος και πολυάριθμοι εργάτες επιχειρήσεων» («RUNDSCHAU» ueberPolitik, WirtschaftundArbeiterbewegung, Νο 10, 3/3/1938, σελ. 17, BASEL). Αλλά και ο αμερικανός Πρέσβης στη Μόσχα, JosephE. Davies, νομικός ο ίδιος, που πήρε μέρος σε όλες τις συνεδριάσεις διηγείται σχετικά:. «στις 12 το μεσημέρι πήγα, συνοδευόμενος από τον Henderson, στο χώρο διεξαγωγής των δικών. Έχουν παρθεί ιδιαίτερα μέτρα για να εξασφαλιστούν θέσεις για τα μέλη του διπλωματικού σώματος» και: «στις δυο πλευρές του μεσαίου τμήματος υπήρχαν σειρές καθισμάτων, γεμάτα με διάφορες ομάδες «εργατών», που σε κάθε συνεδρίαση άλλαζαν, με εξαίρεση ορισμένες σειρές στο κέντρο, που είχαν κρατηθεί για τους ξένους ανταποκριτές αλλά και για το διπλωματικό σώμα. Λέγεται, ότι οι διάφορες «ομάδες εργατών» έχουν αποστολή να μεταφέρουν στις τοπικές τους Οργανώσεις ότι άκουσαν» (Joseph E. Davies: «Als USA-Botschafter in Moskau, authentischeundvertraulicheBerichteueberdieSowjet-Union bis Oktober 1941», σελ. 18 και 28, Steinberg Verlag Zuerich 1943, τίτλος του αμερικάνικου πρωτότυπου: “MISSIONTOMOSCOW”). Απ’ την πληθώρα των ξένων ανταποκριτών που συμμετείχαν και παρακολουθούσαν τις Δίκες ας αναφερθούν μόνο οι προερχόμενοι απ’ τις ΗΠΑ δημοσιογράφοι. Ο Davies αναφέρει και τα ονόματά τους: «μεταξύ αυτών ήταν οι WalterDuranty και HaroldDenny απ’ τους NewYorkTimes, JoeBarnew και JoePhillips απ’ τη NewYorkHeraldTribune, CharlieNutter ή DickMassock απ’ τη AssociatedPress, NormanDeuel και HenryShapiro απ’ την UnitedPress, JimBrown απ’ την InternationalNews και SpencerWilliamsως εκπρόσωπος τηςManchesterGuardian»., απ’ τους οποίους «ο Shapiro ήταν νομικός και κατείχε ακαδημαϊκό τίτλο της Νομικής Σχολής του Πανεπιστήμιο της Μόσχας» (JosephE. Davies: «AlsUSA-BotschafterinMoskau,», σελ. 211-212, SteinbergVerlagZuerich 1943). Όσον αφορά τη διεξαγωγή των Δικών και τον κατασυκοφαντημένο επαναστάτη εισαγγελέα σύντροφο AndrejJ. Wyschinski, ο αμερικανός Πρέσβης σημειώνει: «ο εισαγγελέας διηύθυνε τη δίκη ήσυχος και γενικά με αξιοθαύμαστη αυτοσυγκράτηση», ενώ για την κατάσταση των κατηγορουμένων γράφει: «στην εμφάνιση των κατηγορουμένων δεν υπήρχε τίποτε το περίεργο. Φαίνονταν καλοθρεμμένοι και σε κανονική φυσική κατάσταση» (JosephE. Davies: «AlsUSA-BotschafterinMoskau,», σελ. 29, SteinbergVerlagZuerich 1943). Σχετικά με το νομικό σκέλος διεξαγωγής των Δικών απ’ τον ηγέτη της προδοτικής αυστριακής σοσιαλδημοκρατίας, OttoBauer, πληροφορούμαστε: «ο διαπρεπής άγγλος νομικός D. N. Pritt διαπίστωσε, ότι η διαδικασία των Δικών ήταν άψογη και οι κατηγορούμενοι μπόρεσαν να απολογηθούν ελεύθερα ενώπιον του δικαστηρίου» (OttoBauer:GrundsaetzlicheszudenHinrichtungeninMoskau, στο: «DerKampf», 10/1936, σελ. 396).Επικρίνοντας ο OttoBauer τις Δίκες εκτιμά, ότι ενώ «το σχέδιο Συντάγματος ήταν η πρώτη μεγάλη νίκη των δημοκρατικών τάσεων, η δίκη όμως ενάντια στους Sinowjew, Kamenjew, Smirnow, το νέο κύμα τρομοκρατίας, που ακολούθησε την καταδίκη και την εκτελέση των παλιών συνεργατών του Λένιν, ήταν η χειρότερη υποτροπή σ’ αυτή την πορεία ανάπτυξης» (στο ίδιο, σελ. 394). Όμως παρόλα αυτά και παρά τις αντίθετες εκτιμήσεις-διαπιστώσεις διαπρεπών νομικών D. N. Pritt, PierreVillar, JosephE. Davies, κλπ. ο αντιδραστικός Βολκογκόνοφ δεν εμποδίζεται ούτε διστάζει να γράψει, αυτογελοιοποιούμενος, ότι «για τους περισσότερους κατηγορούμενους δεν έμενε παρά να συμφωνήσουν στην απολογία τους με τον Βισίνσκι» και «όλοι οι κατηγορούμενοι συμφώνησαν με τον εισαγγελέα, δέχτηκαν ανεπιφύλακτα τις τερατώδεις κατηγορίες». Επιπλέον μιλάει για «ωμή παραβίαση της νομιμότητας» και «παραβίαση των στοιχειωδών κανόνων τις σοσιαλιστικής νομιμότητας» (Ντμιτρι Βολκογκονοφ: «Θρίαμβος και τραγωδία», Ι.Β. ΣΤΑΛΙΝ, πολιτικό πορτρέτο, βιβλίο 1ο ,μέρος 2ο , σελ. 312, 315, 317 και 320, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή» Αθήνα 1990), αλλά και πριν απ’ αυτόν η αποστάτρια προδοτική σοσιαλδημοκρατική αντισταλινική κλίκα των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ-Σουσλόφ-Μικογιάν, κλπ. Όποιος ενδιαφέρεται για την ιστορική αλήθεια αλλά και για την αντικειμενική πληροφόρηση δεν έχει παρά να μελετήσει τα πλήρη στενογραφημένα πρακτικά των τριών προαναφερόμενων τόμων (1693 σελίδες) αλλά και τον τύπο του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος (φυσικά και τον αστικό τύπο της εποχής). Η μόνη δίκη που δεν έγινε δημόσια – και αυτό επειδή αφορούσε ζητήματα άμυνας της Σοβιετικής Ένωσης και μάλιστα στις παραμονές του πολέμου – ήταν η δίκη του «μικρού Ναπολέοντα» Tuchatschewski, που, γοητευμένος απ’ την ισχύ της ναζιστικής χιτλερικής Γερμανίαςθαύμαζε το γερμανικό στρατό, επιδίωκε-σχεδίαζε να ανατρέψει με στρατιωτικό πραξικόπημα τη Διχτατορία του Προλεταριάτου στη Σοβ. Ένωση. Αρχές του ΄36, ταξιδεύοντας ο Tuchatschewskiαπ’ τη Μόσχα στο Λονδίνο για να πάρει μέρος στην κηδεία του βασιλιά GeorgesV, πέρασε απ’ τη Βαρσοβία και το Βερολίνο και συναντήθηκε με πολωνούς και γερμανούς στρατηγούς, ενώ κατά την επιστροφή του απ’ το Λονδίνο στο Παρίσι σε γεύμα της εκεί σοβιετικής πρεσβείας εκθειάζει δημόσια τη χιτλερική Γερμανία και συμβουλεύει το ρουμάνο υπουργό Εξωτερικών NicolaTitulescu να προσδέσει τη χώρα του στη νέα Γερμανία: « Ο Tuchatschewski που καθόταν στο ίδιο τραπέζι με τον υπουργό Εξωτερικών NicolaTitulescu εξηγούσε στο Ρουμάνο διπλωμάτη: «MonsieurleMinistre, είναι άδικο να συνδέεται την καριέρα σας και την τύχη του έθνους σας με χώρες οι οποίες είναι γερασμένες και “τελειωμένες” όπως είναι η Μεγάλη Βρετανία και η Γαλλία. Οφείλομε να στρέψομε τα βλέμματά μας στη νέα Γερμανία. Η Γερμανία για ορισμένο τουλάχιστον χρονικό διάστημα θα αναλάβει την ηγεσία της ευρωπαϊκής Ηπείρου. Είμαι πεπεισμένος, ότι ο Χίτλερ θα συμβάλλει στη σωτηρία όλων μας». Αυτές οι παρατηρήσεις του Tuchatschewskiσημειώθηκαν και από τον επίσης προσκαλεσμένο Ρουμάνο διπλωμάτη και επικεφαλή της υπηρεσίας Τύπου της παρισινής ρουμανικής Πρεσβείας, E. SchachananEsseze. Η διάσημη πολιτική συγγραφέας GenevièveTabouis διηγείται αργότερα στο βιβλίο της «MannenntmichKassandra»: «Είδα τον Tuchatschewski για τελευταία φορά την ημέρα της κηδείας του βασιλιάς GeorgesV. Σε γεύμα της σοβιετικής Πρεσβείας ο ρώσος Στρατηγός εμφανίστηκε πολύ ανοιχτός στις συνομιλίες με τους Politis, Titulescu, Herriot και Boncour … Μόλις είχε επιστρέψει από ένα ταξίδι του στη Γερμανία και δεν χόρταινε να εγκωμιάζει τους ναζί. Καθόταν δεξιά μου, και όταν αναφέρονταν σε μια φανταστική συμμαχία μεταξύ Χίτλερ και μεγάλων δυνάμεων, επαναλάμβανε συνεχώς: “ MadameTabouis, οι Γερμανοί είναι ήδη τώρα ακατανίκητοι!” Τι τον παρακινούσε σε τόσο ενθουσιώδεις δηλώσεις; Του είχαν οι γερμανοί διπλωμάτες, που εύκολα βρήκαν επαφή μ’ αυτόν τον άνδρα που προέρχονταν απ’ την παλιά ρωσική σχολή, κάνει πλύση εγκεφάλου μέσω μιας ιδιαίτερα εγκάρδιας υποδοχής; Όμως εκείνο το βράδυ δεν ήμουν μόνο εγώ που αισθανόμουν ανήσυχη απ’ τις ενθουσιώδεις ομιλίες του. Ένας απ’ τους καλεσμένους – ένας σημαντικός διπλωμάτης – μου ψιθύρισε στ’ αυτί όταν εγκαταλείψαμε την Πρεσβεία: “Λοιπόν, μπορώ μόνο να ελπίζω, ότι δεν σκέπτονται έτσι όλοι οι ρώσοι”» (MichaelSayers – AlbertE. Kahn: «DiegrosseVerschwoerung», σελ. 310-311, VerlagVolkundWelt, Berlin (DDR) 1949, αμερικάνικος τίτλος: “TheGreatConspiracyagainstRussia”). 3. «Απόσπαση» ομολογιών μέσω «βασανιστηρίων»-«πιέσεων» ή εθελοντική παραδοχή των εγκλημάτων εκ μέρους των κατηγορουμένων; Η διεθνής αντίδραση, οι αντεπαναστάτες τροτσκιστές, οι προδότες σοσιαλδημοκράτες και όλοι οι εχθροί του σοσιαλισμού εστίασαν, πέραν των άλλων, τη συκοφαντική τους εκστρατεία ενάντια τη Σοβιετική Ένωση – και μάλιστα στις παραμονές του πολέμου – στον ψευδή ισχυρισμό ότι οι ομολογίες των κατηγορουμένων ήταν δήθεν αποτέλεσμα «πίεσης και βασανιστηρίων». Ο μύθος της ολωσδιόλου αβάσιμης αυτής εκδοχής συνεχίζεται και στις μέρες μας όπως δείχνουν οι αναφορές διαφόρων αντιδραστικών «ιστορικών» και δημοσιογράφων μεταξύ των οποίων τελευταία και μιας γερμανίδας δημοσιογράφου: «οι ομολογίες, η πορεία των δικών, είναι το αποτέλεσμα των βασανιστηρίων» (ChristianeReymann-Βερολίνο), αλλά και πολύ πριν τη δημοσιογράφο (μισό και πλέον αιώνα), οι χρουστσοφικοί γκεμπελίσκοι λασπολόγοι του ΣΤΑΛΙΝισχυρίζονταν (το ΄56) ότι οι ομολογίες αποσπούνταν τάχα «με την άσκηση μέσων φυσικής βίας, τα βασανιστήρια» (Ν. Χρουστσόφ: η «μυστική έκθεση» στο 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ, σελ. 53, εκδ. «Θεμέλιο», Αθήνα 1989). Ας σημειωθεί καταρχήν ότι το «επιχείρημα» αυτό της αντισταλινικής αντίδρασης όλων των αποχρώσεων (απ’ τους φασίστες ως τους τροτσκιστές αλλά και τους παλιούς και τους νέους χρουστσοφικούς σοσιαλδημοκράτες, κλπ.) δεν αποτελεί μόνο ένα γοητευτικό και ελκυστικό παραμύθι για μικρά παιδιά αλλά είναι επιπλέον και ένα γελοίο «επιχείρημα» όταν αφορά ηγετικά στελέχη με πολύχρονη πείρα και πολιτικό κύρος – και μάλιστα όταν αυτά διαθέτουν το μεγάλο κύρος του παλιού επαναστάτη. Φαντάζει ακόμα γελοιότερο το «επιχείρημα» περί «απόσπασης ομολογιών» με «βασανιστήρια και πιέσεις», αν αναλογιστεί κανείς ότι στη χώρα μας ο επαναστάτης κομμουνιστής Νίκος Μπελογιάννης δεν υπέκυψε στις πιέσεις και στις γοητευτικές προσφορές της ντόπιας αντίδραση (να τον κάνουν υπουργό), προτιμώντας περήφανα το εκτελεστικό απόσπασμα παρά τον εξευτελισμό. Αλλά όχι μόνο αυτός, μα και οι πολλές εκατοντάδες εργάτες-αγρότες – κι’ αυτό έχει ακόμα πολύ μεγαλύτερη σημασία γιατί πολλοί απ’ αυτούς δεν ήξεραν ούτε καν να διαβάζουν και να γράφουν – οι οποίοι, παρά τα μεσαιωνικά φρικτά βασανιστήρια, αρνήθηκαν την υπογραφή των εξευτελιστικών και ταπεινωτικών «δηλώσεων μετανοίας» και την υποταγή στην αντίδραση, πηγαίνοντας περήφανα και θαρραλέα στα εκτελεστικά απόσπασμα της ντόπιας αμερικανόδουλης μοναρχοφασιστικής αντίδρασης. Βέβαια αυτά δεν εμποδίζουν τους διάφορους αντισταλινικούς συκοφάντες (με «πρώτους και καλύτερους» τους προδότες χρουστσοφικούς σοσιαλδημοκράτες διεθνώς)να κατασκευάζουν μύθους και ψεύδη. Ο πολύς IsaakDeutscher με τη «σοβαρότητα» του επαγγελματία συκοφάντη τροτσκιστή, γράφει: «οι κατηγορούμενοι έλπιζαν πως οι ομολογίες τους θα έσωζαν τις οικογένειές τους και μπορεί να διατηρούσαν και μια αμυδρή ελπίδα να σωθούν και οι ίδιοι» (Ισαάκ Ντωϋτσερ: ΣΤΑΛΙΝ, τομ. Β, σελ. 357, εκδ. «Χρησμός», Αθήνα 1972). Δεν πρόσεξε όμως και του διέφυγε μια «μικρή» λεπτομέρεια: πως οποιαδήποτε ομολογία-παραδοχή ανάλογων εγκληματικών πράξεων τιμωρούνταν στην τότε Σοβιετική Ένωση με την ποινή του θανάτου, πράγμα που γνώριζε ο καθένας μα και καλύτερα απ’ όλους οι ίδιοι οικατηγορούμενοι. Επομένως πως, λοιπόν, είναι δυνατόν να υπήρξε έστω «και μια αμυδρή ελπίδα να σωθούν και οι ίδιοι;». Η ουρανομήκης αυτή κοτσάνα του σοβαροφανούς Ισαάκ Ντωϋτσερ ξεπερνάει ακόμα και εκείνες τις παροιμιώδεις, ανυπέρβλητες και άφταστες σε γελοιότητα ανοησίες του προδότη ρεβιζιονιστή-τροτσκιστή αντεπαναστάτη Νικήτα Χρουστσοφ: ο Στάλιν «ήταν ικανός να κοιτάξει έναν άνθρωπο και να του πει: «Γιατί ξεφεύγει σήμερα το μάτι σου;» ή «Γιατί γυρίζεις τόσο συχνά το πρόσωπό σου, και δεν με κοιτάς ίσια στα μάτια» (Ν. Χρουστσόφ: η «μυστική έκθεση» στο 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ, σελ. 53, εκδ. «Θεμέλιο», Αθήνα 1989). Τις ίδιες γελοίες συκοφαντίες επαναλαμβάνει και ο ασυναγώνιστος, μεγάλος και «συναρπαστικός» παραμυθάς, αγαπημένο «παιδί» της προδοτικής σοσιαλδημοκρατικής κλίκας των Φλωράκη-Παπαρήγα (έκδωσε στα ελληνικά το χυδαίο και συκοφαντικό μα πρωτίστως αντιδραστικό φασιστικό λιβελογράφημα: «Θρίαμβος και τραγωδία») λασπολόγος Ντμιτρι Βολκογκόνοφ που γράφει για το ΣΤΑΛΙΝ: «τους Ζινιόβιεφ και Κάμενεφ τους κατέβαλε με την εξάντληση, την πείνα και την απάτη, τον Πιατακόφ και τους «συνενόχους» του με τα βασανιστήρια» (Ντμιτρι Βολκογκόνοφ: «Θρίαμβος και τραγωδία», Ι.Β. ΣΤΑΛΙΝ πολιτικό πορτρέτο, βιβλίο 1ο ,μέρος 2ο , σελ. 305-306, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή» Αθήνα 1990).«Οι ανακριτές διέθεταν μεγάλη ποικιλία μέσων βίας για να αποσπάσουν τις απαιτούμενες «ομολογίες»» (στο ίδιο σελ. 314), ενώ για το Μπουχάριν γράφει ότι «τον απειλούσαν, τον εκβίαζαν» (σελ. 318), κλπ. Αυτή είναι η επαίσχυντη κατάντια των προδοτών χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατών. Όμως ο Βολκογκόνοφ, το χρουστσοφικό αυτό φασιστοειδές (αλλά και ο διεθνής χρουστσοφισμός, μαζί του και οι Φλωράκης-Παπαρήγα) έχουν όλοι τους τη μεγάλη ατυχία να διαψεύδονται – και μάλιστα 52 χρόνια πριν – από έναν αυτόπτη μάρτυρα και μάλιστα νομικό μα και εκπρόσωπο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, τον τότε Πρέσβη των ΗΠΑ στη Μόσχα, JosephE. Davies, που παρακολουθούσε καθημερινά τις Δίκες: «στην εμφάνιση των κατηγορουμένων δεν υπήρχε τίποτε το περίεργο. Φαίνονταν καλοθρεμμένοι και σε κανονική φυσική κατάσταση» (JosephE. Davies: «AlsUSA-BotschafterinMoskau,», σελ. 29, SteinbergVerlagZuerich 1943). Λίγες επιπλέον σύντομες αλλά σημαντικές παρατηρήσεις σχετικά μ’ αυτό το ζήτημα: πρώτο, κανένας κατηγορούμενος δεν δήλωσε στις δημόσιες-ανοιχτές δίκες ότι βασανίστηκε, δεύτερο, ο άψογος τρόπος διεξαγωγής των Δικών τους εξασφάλισε την ελεύθερη απολογία, σύμφωνα και με τη διαπίστωση του διακεκριμένου άγγλου νομικού D. N. Pritt αλλά και άλλων νομικών μεταξύ των οποίων του αμερικανού Πρέσβη, νομικού, JosephE. Davies, τρίτο, ο εκπρόσωπος του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, πρέσβης των ΗΠΑ στη Μόσχα, Davies, δεν είδε τους κατηγορούμενους «βασανισμένους» αλλά αντίθετα, όπως προαναφέρθηκε, «καλοθρεμμένους και σε καλή σωματική και φυσική κατάσταση» ούτε αναφέρει ότι επικρατούσε κατά τη διάρκεια των δικών καθεστώς ανελευθερίας και τρομοκρατίας, αφού ο Wyschinski διεξήγαγε τις Δίκες με «αξιοθαύμαστη αυτοσυγκράτηση», τέταρτο, αν οι κατηγορούμενοι ομολογούσαν ψευδώς κάποιες εγκληματικές πράξεις, κάτω, ας πούμε, από «πίεση-βασανιστήρια», δηλ. ομολογούσαν εγκλήματα που δεν είχαν διαπράξει – όπως ισχυρίζεται η διεθνής αντίδραση (φασίστες, ψευτοαντιφασίστες, τροτσκιστές, σοσιαλδημοκράτες, χρουστσοφικοί, κλπ.) – τότε θα οδηγούνταν άδικα αλλά σίγουρα στο εκτελεστικό απόσπασμα, αφού οι εγκληματικές αυτές πράξεις τιμωρούνταν με την ποινή του θανάτου στην τότε ΣοβιετικήΈνωση. Όμως στην περίπτωση του Μπουχάριν υπάρχει ευτυχώς επιπλέον και μια σημαντικότατη μαρτυρία, η οποία δυστυχώς είναι σχεδόν εντελώς άγνωστη και της οποίας τη βαρύνουσα σημασία δεν πρόσεξαν-αξιολόγησαν καθόλου οι ελάχιστοι γνώστες της:όσα παραδέχτηκε ο Μπουχάριν δημόσια στη δίκη επιβεβαιώνονται, δεκαετίες αργότερα, απ’ τη σπουδαία μαρτυρία του στενότατο φίλου και ομοϊδεάτη του, αποστάτη JulesHumbert-Droz και επομένως ο συνωμότης Μπουχάριν ηθελημένα ομολόγησε τα εγκλήματά του, χωρίς τις υποτιθέμενες «πιέσεις-βασανιστήρια». Ο πολύ στενός πολιτικός και προσωπικός φίλος του Μπουχάριν, Ελβετός JulesHumbert-Droz, πρώην γραμματέας της ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ (1921-1928), σε συνέντευξή του (30/10/1965) αλλά και σε γράμμα του (22/11/1965) στον A.G.Loewy μιλώντας για την τελευταία συνάντησή του με το Μπουχάριν είπε: «είδα το Μπουχάριν για τελευταία φορά τέλη Μάη 1929. Με πληροφόρησε για δυο πράγματα: 1. οισύντροφοί του Rykow, Tomsky και άλλοι είχαν σχεδιάσει ένα Μπλοκ με τους Τροτσκιστές. Ο Tomsky είχε έρθει σε επαφή με τον Kamenew. 2. Η αντιπολίτευση σχεδιάζει την οργάνωση ατομικής τρομοκρατίας ενάντια στο Στάλιν» (A.G.Loewy: DieWeltgeschichteistdasWeltgericht, σελ. 373, EuropaVerlagWien 1969). Επίσης ο ίδιος στο δεύτερο τόμο των απομνημονευμάτων του γράφει: «πριν από την αναχώρησή μου (για Λατινική Αμερική) επισκέφτηκα μια τελευταία φορά το Μπουχάριν, επειδή δεν ήξερα αν θα τον ξαναδώ κατά την επιστροφή μου. Είχαμε μια μακρά και ειλικρινή συνομιλία. Με ενημέρωσε σχετικά με τις επαφές της ομάδας του με την ομάδα των Sinowjew-Kamenew για το συντονισμό του αγώνα ενάντια στην εξουσία του Στάλιν. Ο Μπουχάριν μου είπε ακόμα ότι είχαν αποφασίσει να προσφύγουν στην ατομική τρομοκρατία για να απαλλαχτούν απ’ το Στάλιν! Αυτή ήταν η τελευταία συνομιλία μας. Εκείνοι που μετά το θάνατο του Λένιν θα μπορούσαν, στη βάση της διαθήκης του, να εξοντώσουν πολιτικά το Στάλιν, προσπαθούσαν να τον εξοντώσουν φυσικά, όταν αυτός είχε σταθερά στα χέρια το κόμμα και το μηχανισμό της αστυνομίας-ασφάλειας του κράτους.» (KarlHofmaier: «MemoireneinesSchweizerKommunisten / 1917-1947», σελ. 142, rotpunktverlagZuerich 1978 και «MemoiresdeJulesHumbert-Droz» τόμος 2, σελ. 379-380). Και ο κομμουνιστής KarlHofmaier σχολιάζει τη στάση του αποστάτη Droz: «και για το κοινό Τροτσκιστο-Μπουχαρινικό δολοφονικό κέντρο ο Humbert-Droz σιώπησε ως το θάνατό του! Αυτό είναι και το επαίσχυντο τέλος του για πολλά χρόνια γραμματέα της Κομμουνιστικής Διεθνούς». (στο ίδιο, σελ. 380). (Αργότερα ο αποστάτης Droz γίνεται γενικός Γραμματέας του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Ελβετίας 1946-1959). Να, λοιπόν, σε τι συνίσταται η «αξιοπιστία» των προδοτών χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών λασπολόγων του ΣΤΑΛΙΝ και του γκεμπελίσκου Βολκογκόνοφ: 35 και πλέον χρόνια μετά τη σημαντικότατη μαρτυρία ενός στενότατου πολιτικού και προσωπικού φίλου του Μπουχάριν, του Humbert-Droz,σύμφωνα με την οποία ο Μπουχάρινσχεδίαζε να εξοντώσει και φυσικά το ΣΤΑΛΙΝ, στη συνέχιση της λασπολογίας: «απειλούσαν και εκβίαζαν το Μπουχάριν» και «αποσπούσαν» τάχα ομολογίες δια της «βίας». Είναι προφανές – προκύπτει και απ’ τα παραπάνω – ότι οι κατηγορούμενοι υποχρεώθηκαν να ομολογήσουν τις εγκληματικές τους πράξεις όχι από «βασανιστήρια-πιέσεις» αλλά αντίθετα εξαιτίας της νομικής και πολιτικής συγκρότησης του κατηγορητηρίου εκ μέρους του Εισαγγελέα αλλά και τα συντριπτικά επιβαρυντικά στοιχεία που είχαν συγκεντρωθεί σε βάρος τους. Πέρα απ’ αυτά, ιδιαίτερο ενδιαφέρον και μεγάλη σημασία έχουν οι γνώμες-εκτιμήσεις των ξένων διπλωματών για τις Δίκες και την ύπαρξη ή όχι του τροτσκιστο-μπουχαρινικού Κέντρου και την τρομοκρατική του δράση. Ο αμερικανός Πρέσβη Davies σημειώνει σχετικά: «έχω μιλήσει με πολλούς, μάλιστα με σχεδόν όλα τα μέλη του εδώ διπλωματικού σώματος,και με μια ίσως μοναδική εξαίρεση όλοι είναι της γνώμης ότι οι συνεδριάσεις απέδειξαν ξεκάθαρα την ύπαρξη ενός πολιτικού μυστικού σχεδίου και μια συνομωσία με σκοπό την εξάλειψη της κυβέρνησης» (JosephE. Davies: «AlsUSA-BotschafterinMoskau,», σελ. 35, SteinbergVerlagZuerich 1943). Σ’ άλλο σημείο γράφει: «ένας άλλος διπλωμάτης ο … ακόλουθος, μου έκανε χθες μια διαφωτιστική παρατήρηση. Μιλούσαμε για τη δίκη εκφράστηκε, ότι οι κατηγορούμενοι είναι χωρίς αμφιβολία ένοχοι, εμείς όλοι που παρακολουθήσαμε τις συνεδριάσεις, συμφωνούμε σ’ αυτό. Αντίθετα ο κόσμος στο εξωτερικό, σύμφωνα με τον τύπο, φαίνεται να σκέφτεται, ότι οι δίκες είναι καθαρή σκηνοθεσία (το αποκάλεσε πρόσοψη),ο ίδιος όμως ξέρει ότι δεν είναι έτσι, παρόλο αυτό δεν θα είναι κακό, εάν ο κόσμος στο εξωτερικό πιστεύει κάτι τέτοιο». (Joseph E. Davies: «Als USA-Botschafter in Moskau,», σελ. 86-67, Steinberg Verlag Zuerich 1943). Και αλλού: «η εδώ κατάσταση είναι όπως πάντα εντυπωσιακή. Κατά την κρίση αυτών που παρακολουθούν τα γεγονότα από παλιότερα η κατάσταση είναι εξαιρετικά σοβαρή. Οι πιο κατάλληλοι να κρίνουν πιστεύουν προφανώς, ότι κατά πάσα πιθανότατα ήταν εν εξελίξει μια δεδηλωμένη συνομωσία με σκοπό στρατιωτικό πραξικόπημα – που δεν στρεφόταν κατ’ ανάγκην ενάντια στο Στάλιν, αλλά στην κατεύθυνση απολιτικοποίησης και ενάντια στο κόμμα – και ότι ο Στάλιν χτύπησε με χαρακτηριστική ταχύτητα, τόλμη και δύναμη. Σ’ ολόκληρη τη χώρα πραγματοποιήθηκε μια βίαιη επιχείρηση «εκκαθάρισης». Κατά την αντίληψη των πιο ψύχραιμα σκεπτόμενων στο διπλωματικό σώμα η κυβέρνηση δεν κινδυνεύει άμεσα και είναι ακόμα ισχυρή»(JosephE. Davies: «AlsUSA-BotschafterinMoskau,», σελ. 123-124, SteinbergVerlagZuerich 1943). Τέλος σε γράμμα στην κόρη του (9 Μάρτη 1938) έγραφε: «κατά τη διάρκεια της περασμένης βδομάδας παρακολούθησα τις συνεδριάσεις της δίκης του Μπουχάριν ….Αποκαλύπτεται-γίνεται ορατό το σχέδιο μιας συνωμοσίας που σκόπευε στην ανατροπή της τωρινής κυβέρνησης και παραλίγο να στεφθεί με επιτυχία» (JosephE. Davies: «AlsUSA-BotschafterinMoskau,», σελ. 207, SteinbergVerlagZuerich 1943). 4. Άγρια συκοφαντική εκστρατεία της αντίδρασης, των τροτσκιστών και της σοσιαλδημοκρατίας. Η διεθνής αντίδραση, σε πρώτη γραμμή ο άξονας Βερολίνο-Ρώμη-Τόκιο, και μαζί χερι-χέρι οι αντεπαναστάτες τροτσκιστές, με τη συμπαράσταση και της σοσιαλδημοκρατίας, πρωτοστάτησαν στην εκστρατεία κατασυκοφάντησης της Σοβιετικής Ένωσης του Στάλιν. Ένα απ΄ τα κυριότερα στηρίγματα της συκοφαντικής εκστρατείας υπήρξαν οι ηγέτες της προδοτικής σοσιαλδημοκρατίας, εκστρατεία που γνώρισε πλατιά δημοσιότητα στον ημερήσιο και περιοδικό της τύπο αλλά και σε διαμαρτυρίες. Σ’ αυτή τη συκοφαντική εκστρατεία υποχρεώθηκε να απαντήσει το διεθνές εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα, με πρώτο έναν απ’ τους ηγέτες του, το GeorgiDimitroff, που απάντησε στους σοσιαλδημοκράτες ηγέτες αμέσως με ένα άρθρο του με το χαρακτηριστικό τίτλο «Υποστήριξη στους αδίστακτους τρομοκράτες, σημαίνει βοήθεια στο φασισμό!», προσδιορίζοντας έτσι με σαφήνεια το πολιτικό περιεχόμενο της διαμάχης-πάλης, αλλά και τονίζοντας ευθύς εξαρχής ότι «δεν είναι δυνατόν να διαβάζει κανείς το τηλεγράφημα που τόσο βιαστικά έστειλαν στη σοβιετική κυβέρνηση μ’ αφορμή τη δίκη του τρομοκρατικού τροτσκιστο-ζηνοβιεφικού Κέντρου οι επίσημοι εκπρόσωποι της σοσιαλιστικής διεθνούς και της διεθνούς Ομοσπονδίας συνδικάτων, DeBrouckere,, Adler, Citrine και Schevenels χωρίς βαθύτατη αγανάκτηση», για να σημειώσει αλλού ακριβέστερα και ορθότατα: «η δίκη ενάντια στους τρομοκράτες, τους πράκτορες του φασισμού, είναι αναπόσπαστο τμήμα του αντιφασιστικού αγώνα της διεθνούς εργατικής τάξης» (GeorgiDimitroff: “GemeineTerroristeninSchutznehmen, bedeutetdemFaschismushelfen!”, στο: «RUNDSCHAU» ueberPolitik, WirtschaftundArbeiterbewegung, 5. Jahrgang, Νο 38, 27/8/1936, σελ. 1541, BASEL). Ο αντεπαναστάτης Τρότσκι, που είχε ήδη από μενσεβίκος σοσιαλδημοκράτης μετεξελιχθεί σε πράκτορα του φασισμού και προδότη της πατρίδας του της Σοβιετικής Ένωσης, οργάνωσε μια «αντι-δίκη», με τη λεγόμενη «DeweyCommission» (1937-38) που είχε πρόεδρο τον επιφανέστερο ιδεολογικό εκπρόσωπο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, το γνωστό διεθνώς, πραγματιστή φιλόσοφο και υπεραντιδραστικό JohnDewey (1859-1952, που τώρα βρήκε την κατάλληλη ευκαιρία να καταδικάσει τον «ολοκληρωτισμό» δηλ. να συκοφαντήσει τη Σοβιετική Ένωση) που έληξε άδοξα, αφού δεν κατάφερε να ανασκευάσει τα αποδεικτικά στοιχεία των Δικών της Μόσχας, παρόλο που ο υπερφίαλος συνεργάτης των χιτλερικών μας διαβεβαιώνει: «είχα την ευκαιρία να δώσω εξηγήσεις προφορικές και γραπτές μπροστά στην επιτροπή Ερεύνης για τις «δίκες της Μόσχας» που πρόεδρός τους ήταν ο Τζων Ντούϊ, και ούτε μια απ’ τις αναφορές αυτές που παρουσίασα δεν αμφισβητήθηκε» (Λ. Τρότσκι: Στάλιν, τομ. Γ΄, σελ. 436, εκδ. «Δωδώνη», Αθήνα 1972). Ο Τρότσκι, λοιπόν, «έδωσε εξηγήσεις» στην Επιτροπή που «σκάρωσε» ο ίδιος! Δηλαδή «Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει», που λέει ο λαός μας. Ήταν τέτοια η «σοβαρότητα» της διαβόητης «αμερικάνικης επιτροπής για την υπεράσπιση του Τρότσκι» που έδωσε στη δημοσιότητα μια δήλωση με 17 υπογραφές προσωπικοτήτων απ’ τους οποίους οι 7 δήλωσαν ότι χρησιμοποιήθηκε το όνομά τους χωρίς τη δική τους συγκατάθεση, δεν γνώριζαν τη δήλωση πριν τη δημοσίευσή της και κανένας δεν τους ρώτησε. Μεταξύ εκείνων που διαμαρτυρήθηκαν ήταν: «ο καθηγητής FranzBoas, ο καθηγητής Goldenweiser του Πανεπιστημίου Wiscounsin, ο καθηγητής Lundberg, συγγραφέας του βιβλίου «Οι εξήντα οικογένειες της Αμερικής», ο καθηγητής Kilpatrick του Πανεπιστημίου της Κολούμπια, ο καθηγητής LeonardvonRoscoe του Πανεπιστημίου Wiscounsin, ο συγγραφέας BurtonRoscoe και ο WoodKrutsch» («RUNDSCHAU» ueberPolitik, WirtschaftundArbeiterbewegung, 5. Jahrgang, Νο 16, 17/3/1938, σελ. 504, BASEL). Όμως αυτό που έχει μεγάλο και ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι το περιεχόμενο της συμφωνίας του Τρότσκι με τους Ναζί. Ο τροτσκιστής Pjatakow κατά την συνάντηση του με τον Τρότσκι σε προάστιο του Όσλο το δεύτερο δεκαήμερο του Δεκέμβρη 1935, ενημερώθηκε από πρώτο χέρι για τη συμφωνία Τρότσκι-Γερμανών Ναζί και τη σχεδιαζόμενη ημερομηνία έναρξης του πολέμου: «Ο Pjatakow γνώριζε πολύ καλά, ότι ο ισχυρισμός αυτός δεν ήταν προϊόν φαντασίας. Ο Τρότσκι, λοιπόν, των ενημερώνει για τις μακρόχρονες διαπραγματεύσεις του με τον Hess, αναπληρωτής Αρχηγός του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος, αποτέλεσμα των οποίων ήταν μια συμφωνία, «μια απολύτως δεσμευτική συμφωνία», που πραγματοποιήθηκε μεταξύ του ίδιου και της κυβέρνησης του Γ΄ Ράιχ. Οι ναζί προθυμοποιήθηκαν να βοηθήσουν τους τροτσκιστές στη Σοβιετική Ένωση να πάρουν την εξουσία. «Αυτή η φιλική στάση», είπε ο Τρότσκι, «δεν πρέπει φυσικά να ερμηνευθεί ως απόδειξη ιδιαίτερων συμπαθειών προς τους τροτσκιστές. Ανταποκρίνεται απλά στα αληθινά συμφέροντα των φασιστών και καθορίζεται από τις δικές μας υποσχέσεις». Η συμφωνία που έκλεισε ο Τρότσκι με τους ναζί περιελάμβανε 5 ρήτρες. Ως ανταμοιβή για τη βοήθεια που η Γερμανία θα παρείχε στους τροτσκιστές στον αγώνα τους για την εξουσία στη Σοβιετική Ένωση, ο Τρότσκι δεσμεύτηκε: 1. να κρατά απέναντι στη γερμανική κυβέρνηση φιλική στάση γενικά και να συνεργάζεται με τη Γερμανία σ’ όλα τα σπουδαία διεθνή ζητήματα, 2. να κάνει εδαφικές παραχωρήσεις (Ουκρανία), 3. να επιτραπεί σε γερμανούς βιομηχάνους μέσω εκχωρήσεων (ή με όποιον άλλο τρόπο) να εγκαταστήσουν επιχειρήσεις στην ΕΣΣΔ, οι οποίες θα αποτελούσαν αναγκαίο συμπλήρωμα της γερμανικής οικονομίας (σιδηρομετάλλευμα, Μαγγάνιο, πετρέλαιο, χρυσό, ξυλεία, κλπ.), 4. να δημιουργήσει ευνοϊκούς όρους εργασίας στην ΕΣΣΔ για τους γερμανούς ιδιώτες επιχειρηματίες, 5. σε περίπτωση πολέμου στην πολεμική βιομηχανία και στο μέτωπο να αναληφθεί εντατική δράση σαμποτάζ, που θα ακολουθούν το κοινά επεξεργασμένο σχέδιο μεταξύ του γερμανικού Στρατιωτικού Επιτελείου και του Τρότσκι». ……«Μετά από δυο ώρες ο Pjatakow άφησε το σπιτάκι στα προάστια του Όσλο και επέστρεψε στο Βερολίνο – ακριβώς έτσι όπως είχε έρθει: με ιδιωτικό αεροπλάνο και στην τσέπη του Ναζιστικό διαβατήριο». (MichaelSayers – AlbertE. Kahn: DiegrosseVerschwoerung, σελ. 298-299, VerlagVolkundWelt, Berlin (DDR) 1949, αμερικάνικος τίτλος: “TheGreatConspiracyagainstRussia”). Τη συμφωνία Τρότσκι-Γερμανίας ομολόγησε και ο Μπουχάριν στην απολογία του: «το καλοκαίρι του 1934 ο Radek μου είπε ότι έφτασαν οδηγίες απ’ τον Τρότσκι, ότι ο Τρότσκι διεξάγει διαπραγματεύσεις με τους γερμανούς, ότι ο Τρότσκι υποσχέθηκε ήδη στους γερμανούς μια ολόκληρη σειρά εδαφικών εκχωρήσεων, μεταξύ των οποίων και την Ουκρανία. Αν δεν με απατά η μνήμη μου, έγινε επίσης λόγος και για εδαφικές εκχωρήσεις στην Ιαπωνία» «ProzessberichtueberdieStrafsachedesAntisowjetischen „BlocksderRechtenundTrotzkististen“», σελ. 469,Moskau 1938). Και αλλού: «όπως μπορώ να θυμηθώ, ο Tomski μου διηγήθηκε, ότι ο Karachan πέτυχε μια συμφωνία με τη Γερμανία με πλεονεκτικότερους όρους απ’ ότι ο Τρότσκι» (στο ίδιο, σελ. 471). Ευτυχώς που η Διχτατορία του Προλεταριάτου υπεράσπισε τον εαυτό της και με τις επαναστατικές Δίκες ματαίωσε τα σχέδια του «τροτσκιστο-μπουχαρινικού Μπλοκ» και του αντεπαναστάτη μενσεβίκου-σοσιαλδημοκράτη Τρότσκι που είχε μετεξελιχθεί σε κατάσκοπο-συνεργάτη των χιτλεροφασιστών και σε προδότη της πατρίδας του Σοβιετικής Ένωσης με : 1. την υπόσκαψη-υπονόμευση της Άμυνας της Σοβ. Ένωσης, μέσω της τρομοκρατικής «5ης φάλαγγας», και μάλιστα παραμονές του πολέμου, 2. τη μυστική συνεργασία με τα στρατιωτικά επιτελεία των φασιστικών δυνάμεων χιτλερικής Γερμανίας-Ιαπωνίας, 3. τη συμφωνία παραχώρησης στους γερμανούς ναζιφασίστες της Ουκρανίας και άλλων εδαφών της Σοβιετικής Ένωσης. Αλλά πέρα από όλα αυτά, οι διάφορες τροτσκιστικές τάσεις φροντίζουν από μόνες τους να αυτοξεσκεπάζονται – και μάλιστα μια 15ετία μετά τις επαίσχυντες και κατάπτυστες προδοτικές συμφωνίες του Τρότσκι με τους Ναζί, αλλά με τον πλέον «τολμηρότερο» δυνατό τρόπο – όπως στην περίπτωση του άγγλου TonyCliff προκλητικού υπερασπιστή των ναζιφασιστών Ρώσων εθνοπροδοτών στρατηγών Βλάσοφ-Μαλύσκιν, που πολέμησαν την πατρίδα τους στο πλευρό των χιτλερικών φασιστικών στρατευμάτων (Τονυ Κλιφ: «Κρατικός Καπιταλισμός στη Ρωσία», σελ. 208-209, εκδ. «Εργατική Δημοκρατία», Αθήνα Δεκέμβρης 1991). Για πιο ολοκληρωμένη πληροφόρηση ας μνημονευθεί ακόμα ότι Δίκες κατά των τροτσκιστών δεν οργάνωσε μόνο ο Στάλιν αλλά και η δημοκρατική αντιφασιστική κυβέρνηση της Ισπανίας την περίοδο του ισπανικού εμφυλίου πολέμου (Οκτώβρης 1938) και συγκεκριμένα κατά τροτσκιστικών στελεχών – πρακτόρων της φασιστικής «5ης Φάλαγγας» – του τροτσκίζοντος-τροτσκιστικού PartidoObrerodeUnificacionMarxista (POUM). (Ηγέτης του POUM ήταν τότε ο AndreasNin, παλιός φίλος και συνεργάτης του Τρότσκι). «RUNDSCHAU» ueber Politik, Wirtschaft und Arbeiterbewegung, 5. Jahrgang, Νο 52, 20/10/1938, σελ. 1765-1766, Νο 53, 27/10/1938, σελ. 1807-1809, Νο 54, 3/11/1938, σελ. 1833-1835, BASEL). Όμως οι τροτσκιστές «διηγούνται» ότι και τις Δίκες στην Ισπανία κατά των τροτσκιστών τις οργάνωσε ο Ιωσήφ Στάλιν. 5. Υπεράσπιση των Δικών απ’ το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα αλλά και από πολλές εκατοντάδες αντιφασίστες καικομμουνιστές διανοούμενους. Σύσσωμο ολόκληρο το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, η ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ, τα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα το καθένα ξεχωριστά, μεταξύ των οποίων και το επαναστατικό ΚΚΕ, οι αντιφασιστικές και προοδευτικές Οργανώσεις, τα επαναστατικά συνδικάτα, αλλά και πολλες εκατοντάδες αντιφασιστών και κομμουνιστών διανοουμένων σ’ όλο τον κόσμο υπεράσπισαν τις επαναστατικές Δίκες της Μόσχας ενάντια στους συνωμότες, δολοφόνους-τρομοκράτες, πράκτορες και κατάσκοπους των φασιστικών δυνάμεων και στάθηκαν αλληλέγγυοι στη μεγάλη πατρίδα των προλετάριων όλών των χωρών αλλά και την εξίσου μεγάλη ελπίδα των λαών για τη συντριβή του χιτλεροφασισμού, της σοσιαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης του ΣΤΑΛΙΝ. Ας αναφερθούν με την ευκαιρία μόνο δυο απ’ τα μεγαλύτερα, και διεθνώς γνωστά, ονόματα, αντιφασιστών εξόριστων γερμανών διανοουμένων: ο κομμουνιστής ποιητής BERTOLT BRECHT και ο αντιφασίστας φιλόσοφος ERNST BLOCH, τους οποίους συχνά επικρίνουν, ακόμα και σήμερα, η αντίδραση αλλά και οι διάφοροι ψευτοαριστεροί-ψευτοαντιφασίστες όχι μόνο γιατί τότε υποστήριξαν τις επαναστατικές Δίκες της Μόσχας αλλά και (κυρίως) επειδή ως το τέλος ποτέ δεν ανακάλεσαν αυτή την ορθότατη αντιφασιστική θέση-στάση τους, θεωρώντας την πάντα και στα μεταπολεμικά χρόνια σωστή. Όμως η ορθότατη θέση των δυο Γερμανών διαννοουμένων για τις Δίκες εκπροσωπούσε τη συντριπτικότατη πλειοψηφία των πολλών εκατοντάδων αντιφασιστών διανοουμένων εκείνης της κρίσιμης ιστορικής περιόδου, θέση-στάση που δικαιώθηκε ιστορικά στο πρόσωπο του μεγάλου ιστορικού γεγονότος του 20ου αιώνα: τη μεγάλη Αντιφασιστική ΝΙΚΗ των λαών το Μάη του 1945 στην οποία κι’ αυτοί συνέβαλαν. Μεταξύ των διαφόρων αντιδραστικών και αντισταλινικών που τους επικρίνουν συγκαταλέγονται τελευταία και οι τροτσκίζοντες ρεβιζιονιστές MichaelLoewy και RobertSayre που οψίμως κλαψουρίζουν γράφοντας πως ο ErnstBloch«απ’ όλους τους συμβιβασμούς που έκανε με τη σταλινική παραλλαγή του κομμουνισμού, χειρότερος ήταν, χωρίς αμφιβολία, η στάση του απέναντι στις δίκες της Μόσχας» και ότι διακήρυξε την «πίστη του στην ΕΣΣΔ και τα “επαναστατικά της δικαστήρια”», ενώ ισχυρίζονται ακόμα ότι το άρθρο του «Το Ιωβηλαίο των εξωμοτών» θα «αποτελέσει μια μαύρη κηλίδα στην πολιτική του διαδρομή» (MichaelLoewy και RobertSayre: «Εξέγερση και Μελαγχολία», σελ. 393-394, «Εναλλακτικές Εκδόσεις», Αθήνα 1999). Φαίνεται πως για να εξαλείψει τη δήθεν «μαύρη κηλίδα του» ο BLOCH έπρεπε μάλλον σ’ εκείνη την περίοδο να συνεργαστεί με το Χίτλερ όπως έπραξε ο αντεπαναστάτης μα και προδότης της πατρίδας του Λέων Τρότσκι!!! (Χαρακτηριστικός για τις αντιμαρξιστικές απόψεις αυτού του βιβλίου τωνLoewy-Sayre είναι ο προκλητικός εξωραϊσμός των φεουδαρχικών απόψεων του υπεραντιδραστικού ρεύματος του γερμανικού ρομαντισμού). Ο μεγάλος κομμουνιστής ποιητής BertoltBrecht σ’ ένα ενδιαφέρον κείμενό του με τίτλο «Για τις Δίκες» (1936-37) τοποθετείται ευθύς εξαρχής με σαφέστατο και κατηγορηματικό τρόπο: «όσο για τις δίκες: θάταν ολότελα λαθεμένο να πάρει κανείς θέση ενάντια στη σοβιετική κυβέρνηση, που τις διεξάγει. Γιατί, αυτόματα και σ’ ελάχιστο χρονικό διάστημα, μια τέτοια στάση υποχρεωτικά θα μετατρεπόταν σε αντίθεση ενάντια στο ρώσικο προλεταριάτο, που σήμερα ο παγκόσμιος φασισμός απειλεί με πόλεμο, αντίθεση προς το σοσιαλισμό, που αυτό το προλεταριάτο οικοδομεί. Οι δίκες, σύμφωνα και με τη γνώμη φανατικών αντιπάλων της ΕΣΣΔ και της σοβιετικής κυβέρνησης, απόδειξαν σαφέστατα την ύπαρξη ενεργών συνομωσιών ενάντια στο καθεστώς, απόδειξαν ότι οι φωλιές αυτές συνωμοτών είχανπροχωρήσει τόσο σε σαμποταριστικές ενέργειες στο εσωτερικό, όσο και σε διαπραγματεύσεις με φασίστες διπλωμάτες, γύρω από τη στάση των κυβερνήσεών τους απέναντι σε ενδεχόμενη κυβερνητική αλλαγή στην ΕΣΣΔ.». Και αλλού: «Οι δίκες είναι μια πράξη πολεμικής προετοιμασίας. …. Αρχικά, ο Τρότσκι είδε τη συντριβή του εργατικού κράτους (μ’ ένα πόλεμο) σαν κίνδυνο – αργότερα όμως, αυτό ακριβώς το ενδεχόμενο έγινε προϋπόθεση της πραχτικής του δράσης. Ας δούμε το πώς: ξεσπά ο πόλεμος, το «αμυνόμενο» εποικοδόμημα συντρίβεται, ο μηχανισμός απομονώνεται απ’ τις μάζες, εξωτερικά η ΕΣΣΔ αναγκάζεται να παραχωρήσει την Ουκρανία, την Ανατολική Σιβηρία, κλπ., εσωτερικά αναγκάζεται ξανά σε παραχωρήσεις, σε επιστροφή των καπιταλιστικών μορφών, σε ενίσχυση των κουλάκων (ή: σε ανοχή μιας τέτοιας ενίσχυσης) – ολ’ αυτά όμως είναι ταυτόχρονα και προϋποθέσεις της νέας εποχής, της επιστροφής του Τρότσκι». (Μπέρτολτ Μπρεχτ: «Για τη φιλοσοφία και τον μαρξισμό», σελ. 71 και σελ. 75, εκδ. «Στοχαστής», Αθήνα 1977). Ο φιλόσοφος ErnstBloch, που συνήθιζε, πέρα απ’ την κύρια ενασχόλησή του: τη φιλοσοφία, να σχολιάζει συχνά-πυκνά την πολιτική επικαιρότητα της ζοφερής εκείνης περιόδου, έγραψε για το θέμα των Δικών τέσσερα άρθρα (μαζί με την παρουσίαση του βιβλίου του LFeuchtwanger): “KritikeinerProzesskritik” (Μάρτης 1937), “JubiläumderRenegaten” (1937), “Feuchtwangers“Moskau 1937” (Ιούλης 1937), “BucharinSchlusswort” (Μάης 1938). Ο ErnstBloch αναφερόμενος στις Δίκες υπογραμμίζει σωστά, ότι πρέπει να γίνει αντιδιαστολή του επαναστατικού Δικαστηρίου από ένα δυτικοευρωπαϊκό ταξικό Δικαστήριο, επειδή έχουν εντελώς διαφορετικό ταξικό περιεχόμενο, διαπιστώνει το «μίσος των τροτσκιστών ενάντια στο Στάλιν», που, μόνο μετά την κατάληψη της εξουσίας απ’ το Χίτλερ, μετατρέπεται σε σύμμαχο του φασισμού και ότι η ενωμένη πλέον «ενέργεια του ναζιστικού τέρατος, του ιαπωνικού αρπακτικού κράτους και του τροτσκιστικού μίσους», συγχωνευμένα σε ενιαία δύναμη δεν πρέπει καθόλου να υποτιμηθούν, για να τονίσει ότι το «τελικό αποτέλεσμα της τροτσκιστικής δράσης δεν θα ήταν φυσικά η παγκόσμια επανάσταση… αλλά η εισαγωγή του καπιταλισμού στη Ρωσία» και «έτσι με σαφήνεια μπορεί να ειπωθεί: το αποτέλεσμα θα είναι να βρεθεί ο γερμανικός φασισμός στη Μόσχα. Η Ρωσία τότε θα γίνονταν, εκείνο που είχε ονειρευτεί ο Rathenau: γιγάντια ανατολική αποικία, γερμανική Ινδία». Αλλού γράφει ότι θα ήταν «αφέλεια χωρίς προηγούμενο να αμφιβάλλει κανείς για τα σχέδια του Τρότσκι» και διερωτάται πως «θα ήταν όντως ακατανόητο αν η Γκεστάπο και ο τροτσκισμός δεν θα συναντιόντουσαν στο έδαφος του κοινού μίσους» ενάντια στη Σοβιετική Ένωση και το ΣΤΑΛΙΝ (ErnstBloch: “KritikeinerProzesskritik”, στο: «VomHasardzurKatastrophe, PolitischeAufsätzeausdenJahren 1934-1939, σελ. 177-179, SuhrkampVerlag, FrankfurtamMain 1972). Στο άρθρο του «Το Ιωβηλαίο των αποστατών» ο Bloch σημειώνει, προσδιορίζοντας με σαφή τρόπο την αντιπαράθεση και το ιστορικό δίλημμα της εποχής: ΦΑΣΙΣΜΟΣ ή ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ, ΧΙΤΛΕΡ ή ΣΤΑΛΙΝ, δίνοντας έτσι ταυτόχρονα και την εναλλακτική πρόταση δράσης της πιο κρίσιμης στιγμής εκείνης της περιόδου: «χ ω ρ ί ςτ ηΡ ωσ ί α,κ α ν έ ν α ςΑ ν τ ι φ α σ ι σ τ ι κ ό ςΑ γ ώ ν α ςκ α ικ α μ ι άΝ ί κ η»: «Ο μονοπωλιακός καπιταλισμός δεν προκαλεί αμφιταλαντεύσεις, η εκλογή ανάμεσα σ’ αυτόν και τη σοσιαλιστική υπόθεση του λαού είναι εύκολη. Σήμερα, θάλεγε κανείς η αντίληψη ότι τα αντιμπολσεβίκικα συνθήματα υπηρετούν το γυμνό διάβολο είναι η πιο προφανής. Μια κριτική παράλογα διογκωμένη στη μητέρα-πατρίδα της επανάστασης δεν προωθεί καθόλου, όπως θα μπορούσαν ακόμα να πιστέψουν oKlopstock και oSchiller, το ιδεώδες της επανάστασης, αυτό υπηρετείται μόνο απ’ το Λαϊκό Μέτωπο. Και αυτό δεν απαιτεί οπωσδήποτε μια σφοδρή, απόλυτη προσήλωση στη Ρωσία, αλλά μόνο το απλούστατο και, όπως θάλεγε κανείς, εύκολα συνυπογραφόμενο: χ ω ρ ί ςτ ηΡ ωσ ί α,κ α ν έ ν α ςΑ ν τ ι φ α σ ι σ τ ι κ ό ςΑ γ ώ ν α ςκ α ικ α μ ι άΝ ί κ η» (E. Bloch: “JubiläumderRenegaten”, στο: “PolitischeMessungen, Pestzeit, Vormärz”,σελ. 233, “SuhrkampVerlag”, FrankfurtamMain 1970). Όμως ότι δεν κατάφερε ο Χίτλερ με τους συνεργάτες-κατασκόπους του εθνοπροδοτικού «τροτσκιστο-μπουχαρικικού Μπλοκ» δηλ. την καταστροφή της σοσιαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης του ΣΤΑΛΙΝ, το πέτυχε δυστυχώς η διεθνής αντίδραση στις αρχές της δεκαετίας του ΄50, μετά το θάνατο-δολοφονία του ΣΤΑΛΙΝ, με την προδοτική σοσιαλδημοκρατική κλίκα των ΧΡΟΥΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ (=πρακτόρων του διεθνούς ιμπεριαλισμού) που πρωτοστάτησε στην πραξικοπηματική ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου στη Σοβιετική Ένωση, καθοδήγησε την εξάλειψη του σοσιαλισμού και τη σταδιακή παλινόρθωση του καπιταλισμού αλλά και τη διάλυσή της επί Γκορμπατσόφ – με τη στήριξη όλων των χρουστσοφικών κομμάτων, μεταξύ των οποίων και των σοσιαλδημοκρατών ηγετών των «Κ»ΚΕ-«Κ»ΚΕεσ. Τέλος, στους σημερινούς προκλητικούς διαστρεβλωτές της ιστορικής αλήθειας – σχετικά με τις επαναστατικές Δίκες – και στους αντισταλινικούς συκοφάντες-λασπολόγους όλων των κατευθύνσεων ας δοθεί ως απάντηση, εκείνη που έδωσε (4 Ιούλη 1937) ο τότε υπουργός των Εξωτερικών της Σοβ. Ένωσης, MaximLitwinow στον αμερικανό Πρέσβη, Joseph E. Davies, ο οποίος του είχε επισημάνει ότι οι «εκκαθαρίσεις» βλάπτουν τη φήμη της ΕΣΣΔ στον εξωτερικό κόσμο και ότι «διατάραξαν την εμπιστοσύνη της Γαλλίας και Αγγλίας στην ισχύ της Ρωσίας απέναντι στον Χίτλερ» - απάντηση που αργότερα επιβεβαιώθηκε πλήρως απ΄ την πορεία των ιστορικών γεγονότων: «με τις εκκαθαρίσεις έπρεπε σίγουρα να διασφαλιστεί, ότι δεν θα υπάρξει πλέον προδοσία με τη δυνατότητα της συνεργασίας με το Βερολίνο ή το Τόκιο. Μια μέρα θα καταλάβει ο κόσμος, ότι τα συμβάντα ήταν αναγκαία για να προστατευθεί η κυβέρνηση από την «απειλούμενη προδοσία». Μάλιστα πρόσφεραν πράγματι υπηρεσία σ’ ολόκληρο τον κόσμο, διότι με το να προστατευθεί απ’ τον κίνδυνο της παγκόσμιας κυριαρχίας των Ναζί και του Χίτλερ, η Σοβιετική Ένωση γίνεται ισχυρός προμαχώνας ενάντια στην εθνικοσοσιαλιστική απειλή. Θάρθει η μέρα όπου ο κόσμος θα καταλάβει πόσο μεγάλος και εξέχων ηγέτης είναι ο ΣΤΑΛΙΝ» (Joseph E. Davies: «Als USA-Botschafter in Moskau,», σελ. 128, Steinberg Verlag Zuerich 1943).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου