Δευτέρα 31 Αυγούστου 2009

Κυβέρνηση της Κόζα Νόστρα ή οι στενές διασυνδέσεις υπουργών και πολιτικών της ΝΔ με τη συμμορία των Βλαστού-Τρομπούκη

Η απαγωγή  του μεγαλοεφοπλιστή Π.Παναγόπουλου δεν μπορούσε να μείνει για πολύ ανεξιχνίαστη αλλά ούτε και να «θαφτεί» στη σιωπή των πολιτικών σκοπιμοτήτων, γιατί αφορούσε έναν απ’ τους πιο ισχυρούς και σημαντικούς παράγοντες του κεφαλαίου που συνάμα ανήκει σ’ ένα απ΄ τα ισχυρότερα τμήματα του ντόπιου κεφαλαίου.

Μια κάποια «ωραία μέρα», λοιπόν, του Ιούλη ο  ελληνικός λαός έκπληκτος πληροφορήθηκε ότι η συμμορία των απαγωγέων δεν ήταν απλά μια σπείρα του υπόκοσμού και του εγκλήματος μα έχει σχέσεις όχι μόνο με τα διάφορα «γρανάζια» του αστικού κρατικού μηχανισμού και άμεση σχέση με υπεράνω «πάσης υποψίας» επιχειρηματίες αλλά και με υφυπουργούς, υπουργούς της κυβέρνησης Καραμανλή και πολιτευτές του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ.

Έτσι  ως πριν λίγο στην εργατική τάξη και  στο λαό ήταν γνωστά μόνο η ακραία αντιδραστικότητα και η ακραία ανικανότητα  της κυβέρνησης Καραμανλή αλλά και  η πρωτοφανής σαπίλα και διαφθορά με τα διάφορα «ιερά» σκάνδαλα, τώρα πληροφορούνται ότι η κυβέρνηση της χώρας τους – για πρώτη φορά στην ιστορία του τόπου – έχει εξελιχθεί σε μία κυβέρνηση της Κόζα Νόστρα – φαινόμενο ως τώρα άγνωστο στη χώρα μας μα πολύ γνωστό στις ΗΠΑ με τις στενότατες διασυνδέσεις του μεγάλου αμερικάνικου κεφαλαίου και των πολιτικών του εκφραστών με γκανκστερικούς κύκλους τύπου Αλ Καπόνε κλπ. και στην Ιταλία με τις διασυνδέσεις του εκεί κεφαλαίου και των πολιτικών του εκφραστών (Αντρεότι, κλπ.) με την ιταλική μαφία.

Απ’ όσα  έγιναν γνωστά στον τύπο από τις  απομαγνητοφωνημένες συνομιλίες μεταξύ των μελών της συμμορίας και  συγκεκριμένα σ’ εκείνη μεταξύ του  Γ. Βλαστού και του επιχειρηματία  Γ.Τρομπούκη γίνεται αναφορά στον υφυπουργό Εμπορικής Ναυτιλίας  Π.Καμένο,ενώ σ’ εκείνη της συζύγου του Βλαστού, Ι.Χήρα, με το Μιχάλη Κυριακάκη, διευθυντή των φυλακών Χανίων, αναφέρεται το όνομα του αναπληρωτή υπουργού Χρήστου Μαρκογιαννάκη. Στις συνομιλίες μεταξύ των μελών της σπείρας αναφέρονται ονόματα και αξιωματικών της ΕΛΑΣ.

Ο μεγαλοεργολάβος  Γ. Τρομπούκης, μέλος της «συμμορίας των 16» υπήρξε στενός συνεργάτης του  στελέχους της ΝΔ Μ.Σωτηρίου και  ήταν υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος  στο ψηφοδέλτιό της όταν αυτή ήταν υποψήφια Δήμαρχος με τη Νέα Δημοκρατία στην Αμφιλοχία. Η Μ.Σωτηρίου ήταν ως χθες διευθύντρια (μετά τις αποκαλύψεις παραιτήθηκε) του πολιτικού γραφείου του νυν υφυπουργού Υγείας Ν.Σαλμά, ενώ το 2004 ήταν στο ευρωψηφοδέλτιο της ΝΔ.

Γι’ αυτά τα λίγα, αλλά πολύ αποκαλυπτικά για  τη στενή διασύνδεση των υπουργών και πολιτικών της ΝΔ και επιχειρηματιών με τη μαφιόζική «συμμορία των 16» στοιχεία που έφτασαν στη δημοσιότητα, οι Μαρκογιαννάκη-Καμένος απαίτησαν και πέτυχαν τον «αποκεφαλισμό» του διοικητή της ΕΥΠ.

Οι σημαντικές αυτές αποκαλύψεις για το νέο, και πολύ επικίνδυνο για την εργατική τάξη και το λαό, αυτό φαινόμενο στην πολιτική ζωή της χώρας προκάλεσαν αναστάτωση στους κυρίαρχους κύκλους του κεφαλαίου και η κυβέρνηση «έκλεισε» άρον-άρον το θέμα, ενώ το μοναρχοφασιστικό κόμμα της ΝΔ και η κυβέρνηση Καραμανλή θα μείνει στην ιστορία του τόπου ως η κυβέρνηση που εγκαινίασε την έναρξη και προώθηση της στενότατης διασύνδεσης-σύμφυσης σ’ ενιαίο μπλοκ: εγκληματικών μαφιόζικων συμμοριών-επιχειρηματιών καπιταλιστών-πολιτικών-υπουργών κυβερνήσεων a la ΗΠΑ-Ιταλία.

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυριακή 30 Αυγούστου 2009

Δε θα πληρώσουμε την Κρίση του Καπιταλισμού: θα παλέψουμε για το Σοσιαλισμό



Τα κόμματα και οι οργανώσεις μας στην Ευρώπη, που είναι μέλη της Διεθνούς Σύσκεψης Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων (ICMLPO), συγκεντρώθηκαν στην Ιταλία για να συζητήσουν για την πολιτική κατάσταση, την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, για τους αγώνες των εργατών και των λαών για να μην πληρώσουν την κρίση και να χαράξουν τις προοπτικές για τη ρήξη με αυτό το σύστημα, που βρίσκεται σε βαθιά κρίση, για να ανοίξουν το δρόμο της επαναστατικής ανατροπής προς το σοσιαλισμό, που είναι η μοναδική διέξοδος από την κρίση του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος.
Για την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος
Παρά τις διαβεβαιώσεις της αστικής τάξης, η οποία μας θέλει να πιστέψουμε ότι αυτή είναι μόνο μια προσωρινή κρίση την οποία πρέπει να «βάλουμε σε τάξη», η παρούσα κρίση είναι βασικά μια κρίση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής γενικότερα, και ιδιαίτερα είναι μια κρίση σχετικής υπερπαραγωγής. Το καπιταλιστικό σύστημα χαρακτηρίζεται από τον υπέρμετρο πλουτισμό της ισχνής μειοψηφίας των κερδοσκόπων και την εξαθλίωση των πλατιών μαζών. Έχει δημιουργηθεί τεράστιο πλεόνασμα (αποθέματα) εμπορευμάτων (αυτοκίνητα, κατοικίες, καταναλωτικά αγαθά, αγροτικά προϊόντα…) τα οποία μένουν αδιάθετα, ενώ ένα μεγάλο μέρος των εξαθλιωμένων μαζών με το ζόρι επιβιώνει.
Η κρίση του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος έχει βαθύνει και έχει γενικευθεί, μαστίζοντας ολόκληρο τον κόσμο.
Είναι μια κρίση που φανερώνει τον παρασιτικό, εκμεταλλευτικό και ληστρικό χαρακτήρα του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος: αυτή η κρίση καταδεικνύει ότι αυτό το σύστημα έχει φτάσει στο τέλος του.
«Αυτή είναι μόνο η αρχή της κρίσης» λένε οι ειδήμονες του καπιταλισμού, αυτό σημαίνει, αν και δεν έχει ειπωθεί καθαρά, μια χωρίς όρια επέκταση της κρίσης. Αλλά αυτή η κρίση οξύνει τις θεμελιώδεις αντιθέσεις του καπιταλιστικού συστήματος: την αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας, τις αντιθέσεις μεταξύ των μονοπωλίων και τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, την αντίθεση ιμπεριαλισμού-λαών.
Ο καπιταλισμός και το κυνήγι του μέγιστου κέρδους, μετατρέπει τα πάντα σε εμπορεύματα. Το κέρδος μπαίνει πάνω από όλα, ιδιαίτερα πάνω από το περιβάλλον και την υγεία των λαών και των εργαζομένων. Η τεράστια μόλυνση, η καταστροφή της φύσης, η γενετική χειραγώγηση των αγροτικών προϊόντων, της βιολογίας, κλπ. είναι πηγές ανησυχίας και κινητοποίησης για τα πλατιά στρώματα των λαϊκών μαζών.
Το κεφάλαιο προσπαθεί να «λύσει» την οικολογική κρίση μέσω της ελευθερίας της αγοράς, δηλαδή με τους ίδιους νόμους που οδήγησαν στην παρούσα κρίση. Επιλέγουν την ανάπτυξη της πυρηνικής ενέργειας για να «λύσουν» την ενεργειακή κρίση. Αλλά οι μόνοι που επωφελούνται είναι τα «λόμπυ» της παραγωγής πυρηνικής ενέργειας, που είναι υπογείως συνδεδεμένα με το στρατιωτικο-βιομηχανικό δίκτυο, δηλαδή τα μονοπώλια που ελέγχουν τόσο το πετρέλαιο όσο και την παραγωγή πυρηνικής ενέργειας (ENI, Total, Repsol, Suez, κλπ.)
Το παραπάνω έχει να κάνει με την ενίσχυση του ελέγχου από τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις των ορυχείων ουρανίου, πολλά από τα οποία βρίσκονται στην Αφρική (ιδιαίτερα στη Νιγηρία). Και σ’ αυτές τις χώρες οι μεγάλες δυνάμεις θέλουν να «εξάγουν» τα απόβλητα της πυρηνικής, χημικής βιομηχανίας κλπ. με τη συνέργια των αντιδραστικών καθεστώτων.
Οι κυβερνήσεις έχουν ξοδέψει δισεκατομμύρια δημόσιου χρήματος για να διασώσουν τα κέρδη των τραπεζιτών και των μεγάλων αφεντικών. Σπεύδουν σε βοήθεια της ολιγαρχίας προκειμένου να πληρώσουν την κρίση η εργατική τάξη, οι εργαζόμενοι του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, οι αγρότες, οι λαοί. Εντείνουν την πολιτική της ιδιωτικοποίησης του τομέα της υγείας και της παιδείας, εξαλείφοντας τα δικαιώματα που κατακτήθηκαν εδώ και γενιές εργαζομένων.
Αλλά οι κυβερνήσεις δεν είναι ικανοποιημένες μόνο με τη διασφάλιση των κερδών των αφεντικών: εφαρμόζουν την πολιτική της προώθησης των απολύσεων, της αύξησης της εργασιακής ελαστικότητας και ανασφάλειας, της μείωσης των μισθών και της αύξησης των ωρών εργασίας. Οι νέοι εργάτες είναι τα πρώτα θύματα αυτής της πολιτικής της ελαστικοποίησης και της υπερεκμετάλλευσης.
Προκειμένου να επιβάλλουν αυτά τα μέτρα της κοινωνικής οπισθοδρόμησης, εφαρμόζουν συστηματικά μια πολιτική αποδυνάμωσης, διάσπασης και διάλυσης των οργάνων της προλεταριακής ταξικής πάλης, ιδιαίτερα των ταξικών συνδικάτων. Ευνοούν το συνδικαλισμό της ταξικής συνεργασίας, της συνδιαχείρισης της κρίσης, τον συνδικαλισμό που αποδέχεται να πληρώσουν την κρίση οι εργάτες και οι εργαζόμενες μάζες.
Η κρίση επιταχύνει και ενισχύει το φαινόμενο της συγκεντροποίησης του κεφαλαίου: οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις εξαφανίζονται, υπάρχουν μονοπώλια που απορροφώνται από άλλα μεγαλύτερα, μ’ ένα σκληρό ανταγωνισμό που έχει ως αποτέλεσμα τις μαζικές απολύσεις, το κλείσιμο εταιριών, και την απώλεια εκατοντάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας. Ολόκληρες πόλεις και περιοχές επηρεάζονται από αυτή την πολιτική της «μαζικής καταστροφής».
Η συγκεντροποίηση του κεφαλαίου σε όφελος της οικονομικής ολιγαρχίας, μεταφράζεται σε πολιτικό επίπεδο στην ενίσχυση της συγκέντρωσης της εξουσίας στα χέρια της εκτελεστικής αρχής, στην εγκαθίδρυση του αστυνομικού κράτους, στην ενίσχυση της αντίδρασης, στην εφαρμογή νόμων που ποινικοποιούν κάθε μορφή κοινωνικής διεκδίκησης και «εγκαθιστούν την τάξη».
Το φαινόμενο της φασιστικοποίησης γίνεται έντονο σε πολλά κράτη, όπως στην Ιταλία του Μπερλουσκόνι και τη Γαλλία του Σαρκοζί, καθώς επίσης και σε χώρες της ανατολικής Ευρώπης, όπου υπάρχουν αντιδραστικές, λαϊκίστικες και ξενοφοβικές κυβερνήσεις, όπως επίσης και ξεκάθαρα φασιστικές ομάδες και κόμματα.
Αυτές οι πολιτικές προωθούνται επί χρόνια από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία αποτελεί τη δύναμη κρούσης της νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Η απόρριψη αυτής της πολιτικής από τους εργαζόμενους και τους λαούς, έχει εκδηλωθεί σε πολλές περιπτώσεις, σε σημαντικό βαθμό με το «ΟΧΙ» στο Ευρωπαϊκό Σύνταγμα στη Γαλλία και την Ολλανδία και ύστερα με το ιρλανδικό «ΟΧΙ» στη Συνθήκη της Λισσαβόνας, που ήταν κλώνος του Ευρωπαϊκού Συντάγματος. Κυβερνήσεις, Ευρωκοινοβούλιο, όλοι οι υπερασπιστές των μονοπωλίων και της αντίδρασης ήταν πολύ διστακτικοί στο να ζητήσουν τη γνώμη των λαών για τις Ευρωσυνθήκες επειδή γνωρίζουν ότι η απάντηση θα είναι η ίδια. Αυτό αποτελεί τρανή απόδειξη της αντιδημοκρατικής φύσης των Ευρωπαϊκών οργανισμών την οποία έχουν ως στόχο να ενισχύσουν και σε αντίθεση με τους ισχυρισμούς των υποστηριχτών της ΕΕ, η συνθήκη της Λισσαβόνας δεν «εκδημοκρατίζει» αυτούς τους οργανισμούς.
Αυτή η μαζική απόρριψη εκδηλώθηκε και πάλι στις πρόσφατες εκλογές για την ευρωβουλή, στις οποίες η αποχή στα λαϊκά στρώματα ήταν πολύ υψηλή. Και αυτό διατυπώνει ξεκάθαρα το ζήτημα της αντιπροσώπευσης σε αυτούς τους οργανισμούς.
Τέσσερα παραδείγματα που φωτίζουν τον αντεργατικό, αντιλαϊκό χαρακτήρα της οικοδόμησης της ΕΕ, που η καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική της φύση είναι έκδηλη:
Η Κομισιόν (Ευρωπαϊκή Επιτροπή) συνεχίζει, μέσω των «λευκών βίβλων» της και των άλλων οδηγιών της, την πολιτική της ιδιωτικοποίησης και της διάλυσης του δημόσιου τομέα, της κατάργησης των περιορισμών προς αυτή την κατεύθυνση σε κάθε χώρα, της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης για να προωθήσει τον «ελεύθερο ανταγωνισμό χωρίς όρια».
Είναι το απερχόμενο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο που ψήφισε τη «ντιρεκτίβα του αίσχους», η οποία οργανώνει τη δίωξη των «παράνομων» μεταναστών και μετατρέπει την Ευρώπη σε ένα «φρούριο» που φρουρείται από αστυνομικά τάγματα και πολεμικά πλοία που περιπολούν στη Μεσόγειο. Τα θύματα αυτού του σιωπηλού πολέμου είναι οι εκατοντάδες άντρες και γυναίκες που φεύγουν μακριά από τη φτώχεια, τους πολέμους και τις συγκρούσεις, που είναι αποτέλεσμα της ιμπεριαλιστικής πολιτικής της λεηλασίας, και του αγώνα για τον έλεγχο των πρώτων υλών, του πετρελαίου και των αγορών. Σήμερα, η ΕΕ έχει ως υπεργολάβους αυτού του βρώμικου πολέμου ενάντια στους φτωχούς, τις αντιδραστικές κυβερνήσεις της Αφρικής, της Λιβύης, του Μαρόκο, της Τυνησίας…
Επίσης, το απερχόμενο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο ψήφισε, με υποκρισία και εξαπατώντας, μια ντιρεκτίβα ποινικοποίησης του κομμουνισμού τον οποίο εξισώνει με τον ναζισμό, μια ντιρεκτίβα για την ενίσχυση της αντικομουνιστικής και αντεργατικής εκστρατείας, η οποία εκδηλώνεται με ολοένα και μεγαλύτερη επιθετικότητα σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες.
Τέλος, η ΕΕ συνολικά, έχει διακηρύξει τον επιθετικό χαρακτήρα της πολιτικής της μαζί με το ΝΑΤΟ, την πολεμική πτέρυγα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που διεξάγει πόλεμο ενάντια στο λαό του Αφγανιστάν. Είναι η ΕΕ που συνεχίζει τη συνεργασία με το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ, παρά την πολιτική του πολέμου και της σφαγής ενάντια στη Γάζα και στον παλαιστινιακό λαό.
Η ανάπτυξη της αντίστασης των εργατών και του λαού
Σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, οι εργαζόμενες μάζες βγαίνουν στο δρόμο για να φωνάξουν: «δεν είναι δικιά μας η κρίση. Αρνούμαστε να πληρώσουμε για αυτή». Γίνεται εντονότερο το αίσθημα του ενωτικού αγώνα. Οι αγώνες πολλαπλασιάζονται και ριζοσπαστικοποιούνται: ομηρίες αφεντικών, αποκλεισμοί των επιχειρήσεων, θεαματικές ενέργειες οι οποίες ταλαιπωρούν τους μετόχους, επιχειρήσεις πυγμής ενάντια σε σύμβολα της εξουσίας και της διοίκησης, μαζικές διαδηλώσεις των εργατών που απειλούνται με απόλυση και των άλλων στρωμάτων του πληθυσμού που επίσης υποφέρουν από τις συνέπειες της κρίσης.

Σημαντικά τμήματα των εργατών είναι πρόθυμα να ανεβάσουν την πάλη σε υψηλότερα επίπεδα. Αντιμετωπίζουν την κρατική καταστολή και την πολιτική των ρεφορμιστών ηγετών οι οποίοι εμποδίζουν τις κινητοποιήσεις και προσπαθούν να εγκλωβίσουν σε «λύσεις» για τη διαχείριση της κρίσης, έτσι ώστε οι αντιδράσεις να μη συμπεριλάβουν ολόκληρο το σύστημα.
Ανάμεσα σε αυτούς τους αγώνες, υπογραμμίζουμε τη σπουδαιότητα των αγώνων που διεξήχθησαν από τους εργαζόμενους των αυτοκινητοβιομηχανιών SEAT, Fiat, Opel-GM, κλπ., και των θυγατρικών τους εταιριών, όπως ο αγώνας των εργαζομένων της Continental.

Οι εργαζόμενοι της Continental πήραν σημαντικές αποζημιώσεις από τα καπιταλιστικά κέρδη («50.000 ευρώ για όλους»), γεγονός που εδραίωσε την ενότητα των εργαζομένων, παλιών και νέων. Επίσης, έδωσαν το παράδειγμα της διεθνιστικής αλληλεγγύης όταν δήλωσαν ότι στέκονται δίπλα στους γερμανούς συναδέλφους τους που θίγονται από το ίδιο σχέδιο του μονοπωλίου της Continental: «μιλάμε την ίδια γλώσσα, αυτή των εργατών!».

Η αντίσταση στον κόσμο της εκπαίδευσης αναπτύσσεται. Η σπουδάζουσα νεολαία, οι καθηγητές, το διοικητικό προσωπικό αγωνίζονται ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του δημόσιου πανεπιστημίου, την ολοένα και μειούμενη κρατική χρηματοδότηση των δημοσίων πανεπιστημίων, ενώ η χρηματοδότηση των ιδιωτικών πανεπιστημίων από το κράτος αυξάνεται, υποτάσσοντας τα πανεπιστήμια στα συμφέροντα των εθνικών και ευρωπαϊκών μονοπωλίων. Όλες αυτές οι μεταρρυθμίσεις αντιστοιχούν στην εφαρμογή της ευρωπαϊκής ντιρεκτίβας της «Μπολόνια».

Οι φτωχοί αγρότες, οι ναυτεργάτες και οι ψαράδες, οι τεχνίτες και οι μικροί έμποροι παλεύουν να επιβιώσουν, συνθλιμμένοι από τα μονοπώλια της βιομηχανίας διατροφής και τις αλυσίδες καταστημάτων, όπως τα Carrefour, Auchan, Corte Inglιs. Nestlι, Benetton, κλπ., κλπ.

Η απόρριψη της πολιτικής του πολέμου στην οποία συμμετέχει και η ΕΕ εκδηλώθηκε δυναμικά στην σύνοδο του ΝΑΤΟ που έλαβε χώρα στο Στρασβούργο τον Απρίλιο. Συγκεντρώθηκαν διαδηλωτές από όλες τις χώρες της ΕΕ, όπως επίσης από τις ΗΠΑ, τη Ρωσία, την Τουρκία, την Ουκρανία, κλπ. οι οποίοι κατήγγειλαν το ΝΑΤΟ και την ευθυγράμμιση της ΕΕ με αυτό. Οι διαδηλώσεις έλαβαν χώρα στην πόλη, η οποία ήταν στρατοκρατούμενη, σε κατάσταση πολιορκίας. Οι διαδηλωτές απαίτησαν την αποχώρηση των στρατευμάτων από τα διάφορα μέτωπα του πολέμου (Αφγανιστάν, Ιράκ, κλπ.), κατήγγειλαν την προετοιμασία των νέων πολέμων ενάντια σε άλλες χώρες, όπως το Ιράν, την υποστήριξη της ΕΕ στην τρομοκρατική πολιτική του σιωνισμού, τις μηχανορραφίες για την αποσταθεροποίηση των Βαλκανίων και του Καυκάσου, την επέκταση του ΝΑΤΟ στις χώρες της Ανατολής (Γεωργία, Ουκρανία), και την εγκατάσταση των πυραύλων στην Τσεχία και την Πολωνία. Αυτή η διαδήλωση δείχνει τη διεθνή αλληλεγγύη μεταξύ των λαών ενάντια στις πολεμοκάπηλες πολιτικές που εφαρμόζουν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Σε αυτή την κινητοποίηση, τα μαρξιστικά-λενινιστικά κόμματα, μαζί με άλλες δυνάμεις, επέμειναν στη σύνδεση της πολιτικής του πολέμου με την κρίση, που διακηρύχθηκε με το σύνθημα: «δε θα πληρώσουμε για την κρίση σας, δε θα πληρώσουμε για τους πολέμους σας!».

Η κινητοποίηση ενάντια στην οχυρωμένη Ευρώπη, ενάντια στους ρατσιστικούς και ξενοφοβικούς αντι-μεταναστευτικούς νόμους συνεχίζεται και διευρύνεται. Η νίκη του συνδικαλιστικού αγώνα των μεταναστών «χωρίς χαρτιά» στη Γαλλία, που απέργησαν με την υποστήριξη των γάλλων συναδέλφων τους για να πετύχουν τη νομιμοποίηση τους, ήταν ένα καλό αντίδοτο ενάντια στην διασπαστική εκστρατεία της αστικής τάξης, των αφεντικών και της αντίδρασης, που πραγματοποιήθηκε σε ένα ρατσιστικό φόντο. Οι μετανάστες, με ή χωρίς χαρτιά, αποτελούν εναλλακτική λύση για τις επιχειρήσεις που δε μπορούν να μεταφέρουν την παραγωγή τους σε άλλη χώρα. Αυτοί οι εργαζόμενοι, που ενσωματώνονται στη μάχη ολόκληρης της εργατικής τάξης, ενισχύουν το μέτωπο του αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο και για να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι την κρίση: «δουλεύουν εδώ, ζουν εδώ, μένουν εδώ».
Εμείς, τα μέλη της Διεθνούς Σύσκεψης Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων (ICMLPO), εκφράζουμε τη δέσμευσή μας στην ανάπτυξη των μετώπων του αγώνα και της αντίστασης στις χώρες μας, εργαζόμαστε για την ενότητα της εργατικής τάξης και την ενότητα όλων των θυμάτων της κρίσης του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος, αναπτύσσουμε τη συνεργασία και την αλληλεγγύη των αγώνων μας.
Με αυτό τον τρόπο, επιδιώκουμε να ενωθούν σε ένα πλατύ μέτωπο όλες οι δυνάμεις που αρνούνται να πληρώσουν οι εργαζόμενοι και ο λαός την κρίση. Είναι μια πολιτική ενότητας ενάντια στην επίθεση του μεγάλου κεφαλαίου, ενάντια στην αντίδραση και στην πολιτική του πολέμου του ιμπεριαλισμού, για την αλληλεγγύη ανάμεσα στους λαούς.

Ένα από τα καθήκοντα μας είναι να αναπτύξουμε, μέσα σε αυτούς τους αγώνες, τη συνειδητότητα των εργατών, των εργαζομένων και των μαζών, προκειμένου να αντιληφθούν ότι αυτή η κρίση είναι κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και ότι δεν πρέπει να ψάχνουμε για λύσεις μέσα στο πλαίσιο του συστήματος. Σε αυτούς τους αγώνες αναπτύσσουμε την δικιά μας εναλλακτική για την επαναστατική ανατροπή, για το σοσιαλισμό.

Καλούμε τους εργαζόμενους, τους νέους, τους αντι-ιμπεριαλιστές αγωνιστές, τους επαναστάτες να συμμετάσχουν σε κάθε χώρα στην οικοδόμηση γνήσιων κομμουνιστικών κομμάτων ή να ενισχύσουν τις γραμμές των ήδη υπαρχόντων, γιατί το κομμουνιστικό κόμμα αποτελεί απαραίτητο όργανο για την καθοδήγηση μέχρι τη νίκη των αγώνων του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Αυτή η διαδικασία οικοδόμησης νέων κομμάτων και ενίσχυσης των υπαρχόντων πραγματοποιείται από τη Διεθνή Σύσκεψη Μαρξιστικών Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων, η οποία αποτελεί σήμερα το οργανωτικό σχήμα του προλεταριακού διεθνισμού.
Ιταλία, Ιούνιος 2009
Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών Δανίας (APK)
Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας (Μ-Λ)
Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών Γαλλίας (PCOF)
Κομμουνιστική Πλατφόρμα ΙΤΑΛΙΑ
Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας (TDKP)

Το κείμενο συνυπογράφει η Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55 η οποία δε μπόρεσε να παρευρεθεί στη σύσκεψη.
Διαβάστε Περισσότερα »

ΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΑΥΞΑΝΟNTAI

Στο βωμό του αδηφάγου κέρδους

Στις 26 Αυγούστου στη Λάριμνα  σκοτώθηκε  για δεύτερη φορά τον ίδιο μήνα, ένας ακόμη νέος προλετάριος στα 24 χρόνια του. Ήταν μόλις στις 2 Αυγούστου  που είχε προηγηθεί ακριβώς μια πανομοιότυπη έκρηξη καμινιού, με αποτέλεσμα την πρώτη δολοφονία στο εργοστάσιο της – υπό ξεπούλημα – ΛΑΡΚΟ.

Είναι τραγικό πως η εργατική τάξη θρηνεί το δεύτερο νεκρό της πριν ακόμη  ολοκληρωθεί η παρωδία που  λέγεται «ένορκη διοικητική εξέταση», για την πρώτη δολοφονία. Και είναι αληθινή δολοφονία, όταν οι εργαζόμενοι είχαν καταγγείλει επί μέρες πριν το δεύτερο συμβάν, πως η συγκεκριμένη μονάδα καμινίου είχε σοβαρό πρόβλημα. Εκεί ακριβώς  που το καζάνι τρύπησε, όπως είχε συμβεί και την πρώτη φορά.

Στον  καπιταλισμό η εργατική δύναμη είναι εμπόρευμα, η ζωή του προλεταριάτου δεν έχει καμιά σημασία μπροστά στο κέρδος,  κάποιες μάλιστα φορές, ακόμη και τα στοιχειώδη μέτρα προστασίας της ζωής και της υγείας που έχουν με αγώνες καταχτηθεί, πετάγονται στο καλάθι των σκουπιδιών.

Ο κλάδος του μετάλλου είναι έτσι κι αλλιώς πρωταθλητής στα λεγόμενα «εργατικά  ατυχήματα», ιδιαίτερα στα σοβαρά που υπάρχουν νεκροί. Η Ομοσπονδία εργαζόμενων στον κλάδο του Μετάλλου, έχει μετρήσει με βάση τα στοιχεία του  ΣΕΠΕ(Επιθεώρησης Εργασίας), πως ένας στους τέσσερις νεκρούς εργάτες είναι μεταλλεργάτης. Κι όμως οι έλεγχοι τήρησης – της έτσι κι αλλιώς ανεπαρκούς νομοθεσίας για την ασφάλεια και υγεία της εργασίας – είναι από συμβολικοί για να δοθεί το «καλώς έχει» στους καπιταλιστές, μέχρι ανύπαρχτοι. Αρκεί να σκεφτεί κανείς πως ο προγραμματισμένος ετήσιος έλεγχος στη Λάριμνα από την Επιθεώρηση Μεταλλείων Νότιας Ελλάδας, θα γινόταν τον προσεχή Οκτώβρη. Τώρα μετά  τους δυο νεκρούς προλετάριους, σφραγίστηκαν και τα πέντε ηλεκροκάμινα, όμως ο έλεγχος δεν επισπεύστηκε ούτε μετά τον πρώτο νεκρό, ούτε με γνωστό πως η ΛΑΡΚΟ απαξιωμένη και σε διαδικασία ξεπουλήματος, εφάρμοζε συνολικά, μια πολιτική δολοφονικής αδιαφορίας, με κύρια χαραχτηριστικά:

Την μη τήρηση των κανονισμών ασφάλειας και  υγείας, την απουσία ελέγχου και συντήρησης των φύσει επικίνδυνων εγκαταστάσεων, την συνεχή αντικατάσταση εργαζομένων με ειδίκευση και εμπειρία στην Εταιρεία, από φτηνούς υπεργολάβους ώστε ο ιδιώτης καπιταλιστής-αγοραστής να τη «βουτήξει» με «λιγότερες υποχρεώσεις». Αυτό μάλιστα το τελευταίο στη ΛΑΡΚΟ, έχει γίνει όλο το τελευταίο διάστημα ο απόλυτος κανόνας, με πειρατές υπεργολάβους που χρησιμοποιούν σαν πρόβατα επί σφαγή εργάτες χωρίς εμπειρία, κατάρτιση, εξειδίκευση και βέβαια με ανυπαρξία τήρησης κανόνων ασφάλειας.

Η ΛΑΡΚΟ βρίσκεται στη τελική φάση του ξεπουλήματός της, αφού οδηγήθηκε στη πτώχευση και στην απαξία, ώστε να «σωθεί» για ένα κομμάτι ψωμί σαν την Ολυμπιακή. Τα κοράκια, ντόπια (αυθεντικά υπεργολάβοι ξένων μονοπωλίων), ξένα, άγνωστης προέλευσης κερδοσκοπικά σχήματα, περιμένουν:

AKTOR S.A. (Ελλάδα)

CUNICO RESΟURCES N. V. (Ολλανδία)

FEVAMONITICO SARL (Λουξεμβούργο)

HELLENIC HALYVOURGIA S.A. (Ελλάδα)

MYTILINEOS HOLDINGS S.A. (Ελλάδα)

PANEGEAN Ltd (Κύπρος – Κοινοπραξία μεταξύ GLENCORE INTERNATIONAL A.G. & SWISSMARINE INC.)

SOLWAY INDUSTRIES LTD (Ρωσία)

Διεθνής  επενδυτική τράπεζα (άγνωστης  «ταυτότητας»)

Διεθνής  όμιλος του μεταλλευτικού κλάδου (άγνωστης «ταυτότητας»)

Η λεία τους όμως είναι  βουτηγμένη στο νωπό εργατικό αίμα.

Και η  εργατική τάξη, παρ’ολη την απάθεια-ανεπάρκεια των ρεφορμιστών συνδικαλιστών, είναι μέσα απ’ τον πόνο της ΟΡΓΙΣΜΕΝΗ ενάντια στη κυβέρνηση της μοναρχοφασιστικής ΝΔ, ενάντια στα τσιράκια της που διοικούν τη σημερινή ΛΑΡΚΟ, ενάντια στους επίδοξους σωτήρες-συνένοχους, συνολικά απέναντι στο κεφαλαιοκρατικό σύστημα που στερεί και την απλή επιβίωση από την εργατική τάξη.

Συμπαραστεκόμαστε στις αγωνιστικές  κινητοποιήσεις των  εργαζόμενων στη  ΛΑΡΚΟ για να σταματήσει το αίμα, να τηρηθούν οι κανόνες ασφάλειας, να τιμωρηθούν οι ένοχοι, να μη ξεπουληθεί η εταιρεία σε «σημαίες ευκαιρίας»

Ταυτόχρονα  καταγελούμε τους ρεφορμιστές συνδικαλιστές  που παίζοντας με τη αγωνία για  το μέλλον των εργαζόμενων, φτάνουν  στο σημείο του αίσχους να «καταγελούν» το καθυστερημένο σφράγισμα των  καμινιών του θανάτου, πως τάχατες αυτό, θα επιταχύνει το ξεπούλημα της εταιρείας(!).

Οι  εργάτες ξέρουν πως  είναι ίδιος ο  ένοχος: οι κεφαλαιοκράτες και το κράτος τους, που σκοτώνει, απολύει, εξαθλιώνει την εργατική τάξη.

Ο αγώνας είναι κοινός και το έγκλημα σε βάρος των συναδέλφων, πρέπει να δυναμώσει την ενότητα της τάξης για να διεκδικήσει ΟΛΑ τα δικαιώματα που της στερούν, βίαια.

Διαβάστε Περισσότερα »

Το μεγάλο έγκλημα της καταστροφής των δασών

ΟΙ  ΗΘΙΚΟΙ ΑΥΤΟΥΡΓΟΙ  ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ: «το νέο ρυθμιστικό σχέδιο της Αθήνας» και η κυβέρνηση της ΝΔ

 

Οι  τρομαχτικές φωτιές που κατέστρεψαν  και την τελευταία εστία πράσινου, κατακαίγοντας άλλα 250.000 στρέμματα  στην ΒΑ Αττική, έχουν φανερούς τους αίτιους του άθλιου εγκλήματος. 
Οι εμπρησμοί που χωρίς ιδιαίτερες ικανότητες αστυνομικού ρεπορτάζ, ήταν πάλι ο «φυσικός αυτουργός» της καταστροφής, έχουν όμως και έναν πασιφανή ηθικό αυτουργό. Και αυτός είναι το κακόφημο «νέο ρυθμιστικό σχέδιο της Αθήνας», που ξαφνικά αρχές καλοκαιριού παρουσίασε ο «γέρων σοφός» μοναρχοφασίστας Σουφλιάς, γνωστός για την άμεση σχέση του με τους κεφαλαιοκράτες του κατασκευαστικού Τομέα και των πολυεθνικών που παίζουν τον πρώτο ρόλο είτε στη μελέτη, είτε στην υλοποίηση των μεγάλων τερατουργημάτων αποικιακού χαραχτήρα που ονομάζονται «μεγάλα έργα».

Το  νέο ρυθμιστικό σχέδιο που έρχεται να αντικαταστήσει το σχέδιο Τρίτση του 1985, προβλέπει  την επέκταση της  ήδη αβίωτης Αθήνας σε όλη την έκταση της Αττικής και την τσιμεντοποίηση πρόσθετων  200.000 στρεμμάτων γης, που μέχρι σήμερα παρέμεναν ακόμη μακριά από τις δαγκάνες των μεγαλοεργολάβων και των ξένων πατρώνων τους. 
Το σχέδιο Φρανκενστάϊν προβλέπει πως μέχρι το 2030, η «ευρύτερη Αθήνα», θα στοιβάξει συνολικά 7-8 εκατομμύρια κατοίκους, κάνοντας εντελώς αβίωτη την διαβίωση στην πόλη-τέρας, εγκληματώντας στο ήδη άρρωστο περιβάλλον και δημιουργώντας ένα τερατούργημα που έχει σαν πρότυπο το δυστυχές Κάιρο.

Προβλέπει την άμεση-ταχύτατη ένταξη όλων των αυθαίρετων κτισμάτων σε χρόνους ρεκόρ, τη διαμόρφωση τέτοιων πολεοδομικών όρων που θα διπλασιάσουν την τσιμεντοποίηση.
'Όλα τα παραπάνω εγκληματικά σενάρια, πασπαλίζονται με ανούσιες φλυαρίες πως η «ιστορική παλιά Αθήνα» θα γίνει ένα απέραντο μη κατοικούμενο ζωντανό μουσείο, χωρίς κατ' ουσίαν αυτοκίνηση, με διόδια, χωρίς παραγωγική δραστηριότητα και στη θέση της θα έρθουν «οι εξοχές» της «μεγάλης Αθήνας'», με τα σύγχρονα οικιστικά μεγαθήρια έξω και προς τις άκρες του νομού.

Ξεκινώντας  την απάτη της «δημόσιας κοινωνικής διαβούλευσης» για το έκτρωμα, που ολοκληρώνεται στις 15 Σεπτέμβρη (αλήθεια πόσοι ξέρουν και πόσοι συμμετέχουν σ' αυτές τις διαβουλεύσεις-παρωδία που επιβάλει ντιρεκτίβα της ιμπεριαλιστικής ΕΕ;), η κυβέρνηση σπεύδει να ψηφίσει μέσα στο Σεπτέμβρη. Είναι απόλυτα αποκαλυπτικά όσα είπε ο υπηρέτης των κεφαλαιοκρατών κατασκευαστών Σουφλιάς, παρουσιάζοντας το σχέδιο σ' ένα από τα τελευταία φύλλα του «Ελ.Τύπου»: «η πόλη του μέλλοντος μετακομίζει από τα μητροπολιτικά συγκροτήματα της Αθήνας και του Πειραιά προς την περιφέρεια, κυρίως προς τα Μεσόγεια και βορειοανατολικά της Αττικής. Αυτό είναι ένα από τα βασικά μηνύματα του νέου ρυθμιστικού σχεδίου για την Αττική, μέσω του οποίου προγραμματίζεται τα πυκνοδομημένα κέντρα να αναγεννηθούν με εκτεταμένες αναπλάσεις, πεζοδρομήσεις και απαγόρευση της κυκλοφορίας των Ι.Χ. αυτοκινήτων».

Μήπως ακόμη ψάχνουμε για τους ηθικούς  αυτουργούς ενός ακόμη εγκλήματος ενάντια  στη διαβίωση των εργαζόμενων  και το περιβάλλον;

Μήπως ακόμη θα ψελλίζουμε σαν τους χρουτστωφικούς και τους υπόλοιπους ρεβιζιονιστές, μόνο και κύρια για την πλημμελή πυροπροστασία;

Ξέρουμε τους ενόχους. Αυτοπαρουσιάζονται και  βλέπουμε το άθλιο νήμα που συνδέει  την τσιμεντοποίηση, την αβίωτη ζωή  του «σήμερα» που προδιαγράφεται χειρότερη αύριο, βλέπουμε τη σχέση  τους  με το πογκρόμ μεταναστών και εξαρτημένων αρρώστων («καθαρή Αθήνα»), βλέπουμε πως όπως πάντα οι κεφαλαιοκράτες δεν σταματούν μπροστά στο οτιδήποτε, για το κέρδος. 
Το μόνο που καταλαβαίνουν είναι ο μαζικός αντικαπιταλιστικός αγώνας που θα ενώσει τα επιμέρους ρυάκια της οργής. Και οι μαρξιστές-λενινιστές-σταλινιστές θα βρίσκονται εκεί που το καθήκον τους καλεί.

Διαβάστε Περισσότερα »

Σάββατο 29 Αυγούστου 2009

Η παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση (1953-1990) μέρος γ’ (κατάργηση του Κεντρικού σχεδιασμού της Οικονομίας)

Συνέχεια από το προηγούμενο
9. Κατάργηση του Κεντρικού Σχεδιασμού της Οικονομίας στη Σοβιετική Ένωση
Ήδη απ’ τα πρώτα κιόλας χρόνια της οικοδόμησης του σοσιαλισμού-κομμουνισμού στη Σοβιετική Ένωση – οικοδόμηση που είχε ως απαραίτητες προϋποθέσεις και στηρίζονταν: α) στην ύπαρξη της Διχτατορίας του Προλεταριάτου, β) στην κατάργηση της καπιταλιστικής ατομικής Ιδιοκτησίας και την κοινωνικοποίηση των μέσων Παραγωγής – το σοσιαλιστικό-κομμουνιστικό σύστημα έδειχνε την ανωτερότητά του και απέδειχνε τα βασικά προτερήματά του απέναντι στο καπιταλιστικό εκμεταλλευτικό σύστημα, πέραν των άλλων, και στον κεντρικό Σχεδιασμό της οικονομίας στη βάση της ύπαρξης και λειτουργίας του νόμου της σχεδιομετρικής αναλογικής ανάπτυξης.
Σ’ εκείνη την περίοδο οι αστοί οικονομολόγοι, για να μειώσουν την ελκυστικότητα του νέου συστήματος, άρχισαν να επινοούν διάφορες θεωρίες όπως εκείνη του «σχεδιασμένου» ή «ρυθμιζόμενου καπιταλισμού», κλπ., σύμφωνα με τις οποίες το αστικό κράτος έχει και αυτό τάχα τη δυνατότητα και είναι σε θέση, παρά την ύπαρξη και διατήρηση της καπιταλιστικής ατομικής Ιδιοκτησίας, να «σχεδιάζει» την οικονομία των καπιταλιστικών χωρών σε τρόπο ώστε να «αποφεύγονται» οι Κρίσεις υπερπαραγωγής, να «εξαλείφεται» η Ανεργία και να επιτυγχάνεται «πλήρης απασχόληση» αλλά και να εξασφαλίζεται «ευημερία» για την εργατική τάξη και τις πλατιές λαϊκές μάζες.
Όλες βέβαια οι συνταγές αυτές και οι θεωρίες των αστών οικονομολόγων για «σχεδιασμό» της καπιταλιστικής οικονομίας αποδείχθηκαν πως δεν είχαν απολύτως καμιά βάση, σημείωσαν στην εφαρμογή τους παταγώδη και πλήρη αποτυχία και δεν μπόρεσαν ποτέ να αποτρέψουν τις σύμφυτες-αναπόφευκτες στον καπιταλισμό οικονομικές Κρίσεις υπερπαραγωγής ούτε να εξαλείψουν την Ανεργία και να εξασφαλίσουν «ευημερία» στο προλεταριάτο και τους λαούς των καπιταλιστικών χωρών.
Κι’ αυτό επειδή ο σχεδιασμός της οικονομίας είναι ξένος προς την καπιταλιστική οικονομία, έρχεται σ’ αντίθεση με την ουσία της, τη λειτουργία και το περιεχόμενο, προσκρούει στη δράση των αντικειμενικών οικονομικών νόμων του καπιταλιστικού τρόπου Παραγωγής, του οποίου τη βάση αποτελεί η ατομική Ιδιοκτησία στα μέσα Παραγωγής.
Ο σχεδιασμός της καπιταλιστικής οικονομίας είναι ολωσδιόλου αδύνατος, επειδή σ’ αυτή κυριαρχεί η καπιταλιστική Ιδιοκτησία (ατομική-κρατική) στα μέσα Παραγωγής, η οποία χωρίζει τις επιχειρήσεις σε μεμονωμένους, ανεξάρτητους εμπορευματοπαραγωγούς που μεταξύ τους συνδέονται μόνο μέσω της Αγοράς, οι οποίοι ως αποκλειστικό στόχο έχουν τη μεγιστοποίηση του Κέρδους, στόχο ενταγμένο και πλήρως εναρμονισμένο μα και σ’ απόλυτη συμφωνία προς το γενικότερο αντικειμενικό σκοπό της καπιταλιστικής παραγωγής. Επιπλέον είναι αδύνατος ο σχεδιασμός εξαιτίας της ύπαρξης και δράσης του αντικειμενικού οικονομικού νόμου του Ανταγωνισμού και της Αναρχίας της παραγωγής.
Η καπιταλιστική ατομική Ιδιοκτησία στα μέσα Παραγωγής – που προσδιορίζει και το χαρακτήρα των καπιταλιστικών σχέσεων Παραγωγής και αποτελεί τη βάση τους – είναι εκείνη που χωρίζει τις επιχειρήσεις μεταξύ τους και καθιστά έτσι εντελώς αδύνατη την υποταγή τη δραστηριότητας τους σε ενιαίο κεντρικό κοινωνικό Πλάνο, αλλά και γενικότερα τον κεντρικό Σχεδιασμό μιας καπιταλιστικής οικονομίας – μιας οικονομίας με αποκλειστικό σκοπό της Παραγωγής το καπιταλιστικό Κέρδος απ΄ το οποίο καθορίζεται το ασυμφιλίωτο των ταξικών αντιθέσεων μεταξύ μπουρζουαζίας-προλεταριάτου αλλά και το αναπόφευχτο του οξύτατου Ανταγωνισμού μεταξύ των καπιταλιστικών Επιχειρήσεων.
Ο κεντρικός Σχεδιασμός μιας οικονομίας είναι δυνατός μόνο όταν καταργηθεί η καπιταλιστική Ιδιοκτησία (ατομική-κρατική) στα μέσα Παραγωγής και εγκαθιδρυθεί κοινωνική Ιδιοκτησία και όταν η Εξουσία βρεθεί στα χέρια των εργαζομένων δηλ. όταν υπάρχει Διχτατορία του Προλεταριάτου: «πάνω στη βάση μιας κοινωνικοποιημένης παραγωγής... η κοινωνία διανέμει την εργατική δύναμη και τα μέσα της παραγωγής στους διαφορετικούς κλάδους της παραγωγής» (Κ. Μαρξ: "Κεφάλαιο", Τόμος 2, σελ.357).Όταν τα μέσα Παραγωγής περάσουν στα χέρια της κοινωνίας, τότε: «γίνεται δυνατή η κοινωνική παραγωγή σύμφωνα μ’ ένα απ’ τα πριν μελετημένο σχέδιο» (Engels).
Έτσι η σοβιετική Eξουσία απ’ την πρώτη περίοδο της ύπαρξής της άρχισε, στηριγμένη στο νόμο της σχεδιομετρικής αναλογικής ανάπτυξης της οικονομίας, το σχεδιασμό του κρατικού τομέα της οικονομίας, γενικεύοντάς τον τις επόμενες δεκαετίας μετά την εξάλειψη όλων των προκαπιταλιστικών και καπιταλιστικών μορφών οικονομίας και των αντίστοιχων νόμων οικονομικής ανάπτυξης, μεταξύ των οποίων και εκείνου του Ανταγωνισμού και της Αναρχίας της παραγωγής και τη δημιουργία των δυο μορφών σοσιαλιστικής Ιδιοκτησίας (κρατικής-συνεταιριστικής) και την εμφάνιση των αντικειμενικών οικονομικών νόμων του σοσιαλισμού-κομμουνισμού – Σχεδιασμός που εφαρμόστηκε στην οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης ως τις αρχές της δεκαετίας του ΄50. Ο Λένιν θεωρούσε απαραίτητη τη «μετατροπή ολόκληρου του κρατικού μηχανισμού σε μια ενιαία μεγάλη μηχανή, σ’ έναν οικονομικό οργανισμό, που να δουλεύει έτσι, ώστε εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι να καθοδηγούνται από ένα μονάχα Σχέδιο» (Λένιν): «όλα τα σχέδια των διαφόρων κλάδων της παραγωγής πρέπει να συντονίζονται αυστηρά, να συνδέονται και ν’ αποτελούν μαζί το ενιαίο εκείνο οικονομικό Σχέδιο, που τόσο μας χρειάζεται» (Λένιν).
Όμως απ’ τα πρώτα χρόνια της μετά το ΄53 περιόδου – μ’ απαρχή την πραξικοπηματική ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου μετά το θάνατο-δολοφονία του Στάλιν απ’ την προδοτική σοσιαλδημοκρατική κλίκα των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ – ο Σχεδιασμός της οικονομίας της Σοβιετικής Ένωσης άρχισε, με τις καπιταλιστικού χαρακτήρα μεταρρυθμίσεις, να υπονομεύεται απ’ τους χρουστσο-μπρεζνιεφικούς ρεβιζιονιστές σταδιακά, συστηματικά και σχεδιασμένα, για να φτάσει ως το σημείο της πλήρους κατάργησής του με την εφαρμογή της τελευταίας και πιο ολοκληρωμένης οικονομικής καπιταλιστικής μεταρρύθμισης του ΄65 (Ολομέλεια Σεπτέμβρη-Οχτώβρη 1965).
Πάρα την τυπική διατήρηση της κρατικής και συνεταιριστικής ιδιοκτησίας – και οι δυο όμως μορφές Ιδιοκτησίας, με την αλλαγή του ταξικού χαρακτήρα της σοβιετικής Εξουσίας (αντικατάσταση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου με το «κράτος όλου του λαού» δηλ. τη διχτατορία της νέας μπουρζουαζίας) άλλαξαν χαρακτήρα: η Ιδιοκτησία από σοσιαλιστική μετατράπηκε σε καπιταλιστική κρατική Ιδιοκτησία – ο σχεδιασμός της οικονομίας της Σοβιετικής Ένωσης δεν ήταν πλέον δυνατός εξαιτίας: α. τόσο των καπιταλιστικών μέτρων-μεταρρυθμίσεων που εφαρμόστηκαν σ’ αυτήν, β. όσο και της εμφάνισης στη συνέχεια των αντικειμενικών οικονομικών νόμων του παλινορθωμένου καπιταλισμού:
1. Αποκέντρωση. Τα μέτρα Αποκέντρωσης και στους δυο τομείς της οικονομίας (βιομηχανία-αγροτική οικονομία) της Σοβιετικής Ένωσης που πήρε-εφάρμοσε η ηγετική ρεβιζιονιστική-σοσιαλδημοκρατική ομάδα των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ απ’ τα μέσα του ΄53 (Αύγουστος 1953) που «κατάργησαν σταθερά τον υπερσυγκεντρωτισμό και επέκτειναν τον τομέα των εμπορευματο-χρηματικών σχέσεων» (W.Brus, 1961) αλλά και η διάλυση το 1957 των ειδικών υπουργείων που διηύθυναν τη βιομηχανία και η αντικατάστασή τους με περιφερειακά Όργανα, γνωστά με το όνομα Σοβναρχόζ (από 102 που ήταν το 1957 περιορίστηκαν το 1962 σε 47 περιφερειακά συμβούλια – μέτρο που αποσκοπούσε στην παραπέρα διεύρυνση της αυτοτέλειας των επιχειρήσεων απέναντι στο κεντρικό Πλάνο) οδήγησαν αναπόφευχτα σε σοβαρή υπονόμευση και αποδυνάμωση του κεντρικού Σχεδιασμού της οικονομίας της Σοβιετικής Ένωσης.
Δεν ήταν όμως τόσο η περιφερειακή-γεωγραφική Αποκέντρωση εκείνη που κατάφερε καίριο πλήγμα στον κεντρικό Σχεδιασμό της οικονομίας, αλλά η οικονομική Αποκέντρωση – με δεδομένη τη μετατροπή των μέσων Παραγωγής σε Εμπορεύματα, τη γενίκευση της εμπορευματικής παραγωγής και το νόμο της Αξίας να ρυθμίζει την παραγωγή – που συγκροτήθηκε-συναποτελέστηκε από μια ενιαία δέσμη μέτρων προς την ίδια αντεπαναστατική κατεύθυνση: α. το πέρασμα των κρατικών Επιχειρήσεων στην «πλήρη Οικονομική Ιδιοσυντήρηση», β. την καθιέρωση-εισαγωγή του καπιταλιστικού Κέρδους στην οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης και τη λειτουργία των Επιχειρήσεων στη βάση της μεγιστοποίησης του, γ. την μετατροπή των κρατικών Επιχειρήσεων σε «σοσιαλιστικούς εμπορευματοπαραγωγούς», δ. την «πλήρη αυτοτέλεια» των Επιχειρήσεων απέναντι στο κεντρικό Πλάνο, στ. τη δραστική μείωση των υποχρεωτικών για τις Επιχειρήσεις δεικτών του κεντρικού Πλάνου με τη μεταρρύθμιση του ΄65 – όλα μαζί οδήγησαν στην οριστική κατάργηση του κεντρικού Σχεδιασμού της εμπορευματικής πλέον οικονομίας στη Σοβιετική Ένωση.
2. Καπιταλιστικό Κέρδος. Η υιοθέτηση, εισαγωγή και καθιέρωση του καπιταλιστικού Κέρδους στην οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης – όπως αυτή προβλήθηκε απ’ το προγραμματικού χαρακτήρα άρθρο του Liberman: «Plan-Gewinn-Praemie» («Πράβδα», 9 Σεπτέμβρη 1962) – ως «βασικό», «αποφασιστικό» και «μοναδικό» κριτήριο λειτουργίας και Αποδοτικότητας των δραστηριοτήτων των κρατικών Επιχειρήσεων, γενικά όλων των οικονομικών μονάδων, διεύρυνε αποφασιστικά την Αποκέντρωση και την αυτοτέλεια των Επιχειρήσεων απέναντι στο κεντρικό Πλάνο, μ’ αποτέλεσμα την παραπέρα υπονόμευση του κεντρικού Σχεδιασμού της οικονομίας της Σοβιετικής Ένωσης και τελικά την ουσιαστική κατάργηση του απ’ τις αρχές ακόμα της δεκαετίας του ’60.
Έτσι κάθε κρατική Επιχείρηση έχει τώρα ένα νέο, απόλυτο κριτήριο Αποδοτικότητας και έναν γενικό σκοπό της δραστηριότητάς της: το Κέρδος: «η Επιχείρηση έχει ένα δικό της σκοπό παραγωγής και ένα δικό της κριτήριο Αποδοτικότητας, που ανταποκρίνεται στα δικά της αυτονομημένα συμφέροντα. Αυτός ο σκοπός της Επιχείρησης είναι το Κέρδος» (S.S.Dsarassow, 1968).
Ασφαλώς το Κέρδος ως σκοπός των κρατικών Επιχειρήσεων και κριτήριο αξιολόγησης της δραστηριότητάς τους αποτελεί ένα απ’ τα σημαντικότερα και κεντρικότερα (μεγάλης-βαρύνουσας σημασίας) στοιχεία που συγκροτεί, μαζί μ’ άλλα που απαριθμούνται παραπάνω, την οικονομική Αποκέντρωση που αντιστρατεύονταν και εξοστράκισε-κατάργησε οριστικά τον κεντρικό Σχεδιασμό στην οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης σ’ εκείνη την περίοδο.
Οι προτάσεις Liberman εγκατέλειπαν την Αρχή του Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού και του συγκεντρωτικού Πλάνου και παρέβλεπαν εντελώς τη σημασία του κεντρικού Πλάνου για την ανάπτυξη της οικονομίας της Σοβιετικής Ένωσης, δίνοντας προτεραιότητα στη λειτουργία των κρατικών Επιχειρήσεων με τα γνωστά καπιταλιστικά κριτήρια Κέρδος-Αποδοτικότητα. Όλες οι νέες προτάσεις-καπιταλιστικά μέτρα ήταν ασυμβίβαστα και σε σύγκρουση με το σύστημα της κρατικής σχεδιασμένης Διεύθυνσης της σοσιαλιστικής οικονομίας που βασίζεται στις αρχές του Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού.
Ήταν τέτοιας έκτασης όλα τα καπιταλιστικά μέτρα-προτάσεις των διαφόρων ρεβιζιονιστών οικονομολόγων και τέτοιο το μέγεθος υπονόμευσης του κεντρικού Σχεδιασμού της οικονομίας, που, πέραν των άλλων, άφηναν έξω απ’ το κεντρικό Πλάνο ακόμα και τον τομέα των Επενδύσεων δηλ. είχαν αποσυνδέσει τον καθορισμό των Επενδύσεων απ’ το ενιαίο κεντρικό Πλάνο, παραχωρώντας το δικαίωμα καθορισμού τους στις Επιχειρήσεις, παρόλο που οι Επενδύσεις αποτελούσαν-αποτελούν το πιο σπουδαίο στοιχείο για τη διευρυμένη σοσιαλιστική Αναπαραγωγή.
Έτσι ο τότε προτεινόμενος-επιβαλλόμενος «Σχεδιασμός» της οικονομίας εκείνης της περιόδου όχι μόνο δεν διέφερε απ’ το λεγόμενο «θεσμικό σχεδιασμό» των δυτικών χωρών, όπως παραδέχονταν-ομολογούσαν ακόμα και οι ρεβιζιονιστές οικονομολόγοι, μα ήταν ακόμα χειρότερος (=ανύπαρκτος) και απ’ τον αποκαλούμενο «ενδεικτικό σχεδιασμό» της Γαλλίας, ο οποίος δεν απέκλειε τις Επενδύσεις και την επίδραση τους στις Επιχειρήσεις, όπως αναγκαστικά και πάλι παραδέχθηκαν σειρά οικονομολόγοι: «ακόμα και στην καπιταλιστική Γαλλία, που εφαρμόζεται η «ενδεικτική ρύθμιση» γίνεται προσπάθεια με τη βοήθεια των επενδύσεων να επιδράσουν στις Επιχειρήσεις» (L.Alter, 1962, κλπ.).
Η εφαρμογή στην οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης των προτάσεων Liberman για το Κέρδος οδήγησαν σε επέκταση των δικαιωμάτων των Επιχειρήσεων, σε μεγαλύτερη αυτοτέλεια των κρατικών Επιχειρήσεων απέναντι στο κεντρικό Πλάνο (αργότερα πέρασαν σε «πλήρη αυτοτέλεια») και σε δραστικό περιορισμό των υποχρεωτικών για τις Επιχειρήσεις δεικτών του κεντρικού Πλάνου που κορυφώθηκε με τις αποφάσεις της καπιταλιστικής μεταρρύθμισης του Σεπτέμβρη 1965: «ο Liberman κάνει το Κέρδος βασικό δείκτη του Πλάνου και αξιολόγησης της Παραγωγής» (G.Jewstafjew, 1962). Ανακηρύσσοντας όμως το Κέρδος στον πιο βασικό δείκτη, σημαίνει ότι η παραγωγή υποτάσσεται στην κίνηση του Κέρδους.
Με τα μέτρα αυτά οι κρατικές Επιχειρήσεις άρχισαν να απαλλάσσονται απ’ τη λεγόμενη «ασφυκτική και στενοκέφαλη κηδεμονία του Κέντρου»: «οι Επιχειρήσεις απαλλάχθηκαν απ’ τη στενοκέφαλη κηδεμονία, επέκτειναν τα οικονομικά τους δικαιώματα και την αυτονομία τους» (R.Sucharewski, 1962)
Βέβαια οι ρεβιζιονιστές οικονομολόγοι δε δίστασαν να εκφράσουν δημόσια τη λύπη τους που το Κέρδος στη λενινιστική-σταλινική περίοδο δεν είχε, ούτε στη θεωρία ούτε στην πράξη, τη θέση που τάχα του άξιζε: «δυστυχώς το Κέρδος δεν είχε στην οικονομική βιβλιογραφία και στην πράξη τη θέση που του άξιζε» (L.Gatowski, 1965) και ασφαλώς είναι εντελώς αβάσιμος και παραπλανητικός ο ισχυρισμός του πως τάχα «το δυνάμωμα του ρόλου της Αποδοτικότητας στη Σοβιετική Ένωση ανταποκρίνεται στις Αρχές της μαρξιστικής-λενινιστικής οικονομίας και οδηγεί στη σταθεροποίηση της οικονομίας του σοσιαλισμού» (L.Gatowski, 1965), αντίθετα οι επαναστάτες μαρξιστές γνωρίζουν ότι δεν έχει καμία σχέση με τις Αρχές της μαρξιστικής πολιτικής Οικονομίας και επιπλέον όλοι σήμερα γνωρίζουν ότι τα Κέρδος-Αποδοτικότητα οδήγησαν αρχικά στην αποσταθεροποίηση και υπονόμευση-εξάλειψη του σοσιαλισμού και τελικά, μαζί με το σύνολο των καπιταλιστικών μέτρων, στην παλινόρθωση του καπιταλισμού σ’ αυτή τη χώρα.
3. «Πλήρης οικονομική Ιδιοσυντήρηση» - κρατικές Επιχειρήσεις: «αυτόνομοι εμπορευματοπαραγωγοί». Ανάμεσα στα καπιταλιστικού χαρακτήρα μέτρα που προώθησε-εφάρμοσε η χρουστσο-μπρεζνιεφική ηγεσία του αστικού πλέον σοσιαλδημοκρατικού ΚΚΣΕ, με στόχο την εξάλειψη των σοσιαλιστικών-κομμουνιστικών σχέσεων Παραγωγής και το πέρασμα της οικονομίας στη Σοβιετική Ένωση στον καπιταλισμό ήταν και το πέρασμα όλων των κρατικών Επιχειρήσεων στη λεγόμενη «πλήρη οικονομική Ιδιοσυντήρηση» («Απόφαση Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΣΕ της 29ης Σεπτέμβρη 1965»). Πρωταρχικός στόχος αυτού του μέτρου ήταν η μετατροπή των κρατικών Επιχειρήσεων σε «αυτόνομους εμπορευματοπαραγωγούς»: «κάθε Επιχείρηση που λειτουργεί στη βάση της οικονομικής Ιδιοσυντήρησης μετατρέπεται σ’ ένα είδος «αυτόνομου εμπορευματοπαραγωγού»» (W.Pereslegin, 1956), ανάλογων των μεμονωμένων αυτόνομων εμπαρευματοπαραγωγών της οικονομίας των δυτικών καπιταλιστικών χωρών.
Οι κρατικές επιχειρήσεις στην οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης δεν μετατράπηκαν μόνο σε αυτόνομους εμπορευματοπαραγωγούς αλλά λειτουργούσαν επιπλέον στη βάση του καπιταλιστικού Κέρδους, ενδιαφερόμενες μόνο για τη μεγιστοποίησή του: «το σύστημα της οικονομικής Ιδιοσυντήρησης κάνει κάθε επιχείρηση να ενδιαφέρεται για την πραγματοποίηση ενός μεγαλύτερου Κέρδους» (L.Gatowski, 1962) και: «η Αποδοτικότητα αποτελεί έναν απ’ τους πιο σπουδαίους δείκτες του οικονομικά αποδοτικού αποτελέσματος» (Jonuscheit, 1966), που και τα δυο επιτυγχάνονταν μέσω του μηχανισμού της «σοσιαλιστικής(=καπιταλιστικής) Αγοράς»: «χωρίς τη χρησιμοποίηση του μηχανισμού της σοσιαλιστικής Αγοράς… είναι αδύνατο να εξασφαλιστεί η λειτουργία βάσει της πλήρους οικονομικής Ιδιοσυντήρησης» (B.Rakitski, 1965). Επιπλέον: «η οικονομική Ιδιοσυντήρηση προϋποθέτει τις κατηγορίες της Αξίας και πρώτα απ’ όλα ένα σύστημα οικονομικά θεμελιωμένων Τιμών» (W.Smoljanski, 1965)
Παρά το γεγονός ότι στην οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης της χρουστσο-μπρεζνιεφικής περιόδου διατηρήθηκε τυπικά η κρατική Ιδιοκτησία (είχε όμως καπιταλιστικό χαρακτήρα), οι κρατικές Επιχειρήσεις ως αυτονομημένες πλέον οικονομικές μονάδες υπήρχαν και λειτουργούσαν ως ξεχωριστοί, μεμονωμένοι εμπορευματοπαραγωγοί με κύριο σκοπό τη μεγιστοποίηση του Κέρδους, όπως ακριβώς συνέβαινε-συμβαίνει και με τις Επιχειρήσεις (κρατικές-ιδιωτικές) στις χώρες του παραδοσιακού καπιταλισμού όπου κυριαρχεί η ατομική Ιδιοκτησία στα μέσα Παραγωγής, που και, ως γνωστόν, χωρίζει τις Επιχειρήσεις σε ξεχωριστούς, μεμονωμένους εμπορευματοπαραγωγούς. Επιβάλλεται να σημειωθεί εκ νέου ότι η δραστηριότητα αυτών των καπιταλιστικών Επιχειρήσεων ως μεμονωμένων εμπορευματοπαραγωγών δεν υποτάσσεται και δεν είναι δυνατό να υποταχθεί σε κάποιο κεντρικό Πλάνο, και επομένως, όπως προαναφέρθηκε, γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο ο κεντρικός Σχεδιασμός της καπιταλιστικής οικονομίας είναι εντελώς ανέφικτος. Και ακριβώς η δημιουργία αυτής της νέας κατάστασης στην εμπορευματική οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης δηλ. η μετατροπή των κρατικών Επιχειρήσεων σε αυτόνομους εμπορευματοπαραγωγούς – κατάσταση ανάλογης των επιχειρήσεων των καπιταλιστικών χωρών – ήταν εκείνη που οδήγησε σε κατάργηση του κεντρικού Σχεδιασμού στην οικονομία της χρουστσο-μπρεζνιεφικής περιόδου.
4. «Πλήρης αυτοτέλεια των Επιχειρήσεων» – μείωση των υποχρεωτικών για τις Επιχειρήσεις βασικών δεικτών του κεντρικού Πλάνου. Σ’ αρμονία και συμπληρωματικά προς τα παραπάνω καπιταλιστικά μέτρα της μετατροπής των Επιχειρήσεων σε μεμονωμένους εμπορευματοπαραγωγούς και τη λειτουργία τους με βάση το καπιταλιστικό Κέρδος και τη μεγιστοποίησή του υπήρξε και το μέτρο αρχικά της επέκτασης της αυτονομίας των Επιχειρήσεων απέναντι στο κεντρικό Πλάνο για να καταλήξει με τη μεταρρύθμιση του ’65 στην «πλήρη αυτοτέλεια» των κρατικών Επιχειρήσεων που τελικά ενισχύθηκε και με την κατάργηση όλων σχεδόν των βασικών υποχρεωτικών για τις Επιχειρήσεις δεικτών του κεντρικού Πλάνου, μεταξύ των οποίων και του κύριου δείκτη που ήταν: ο όγκος της συνολικής παραγωγής, ο οποίος αποτελούσε και το βασικό δείκτη αξιολόγησης της επιτυχούς ή μη εργασίας των Επιχειρήσεων. Φυσικά και δεν «υπαγορεύτηκε απ’ τη ζωή» η επέκταση των δικαιωμάτων των Επιχειρήσεων, και μάλιστα «κατηγορηματικά», όπως ισχυρίζονται οι ρεβιζιονιστές, αλλά αντίθετα απ’ τη νέα αντεπαναστατική οικονομική μεταρρύθμιση της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση: «η επέκταση των οικονομικών δικαιωμάτων των Επιχειρήσεων… υπαγορεύεται κατηγορηματικά απ’ τη ζωή… πρέπει να θέσουμε τέρμα στη στενοκέφαλη κηδεμονία, που εμποδίζει την πρωτοβουλία των Επιχειρήσεων και να δοθούν πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες στους διευθυντές των Επιχειρήσεων για προγραμματισμό» (L.Gatowski, 1962).
Το μέρος των παραπάνω καπιταλιστικών μέτρων που εφαρμόστηκαν: πέρασμα των κρατικών Επιχειρήσεων στην πλήρη οικονομική Ιδιοσυντήρηση-εισαγωγή του καπιταλιστικού Κέρδους ως σκοπό της παραγωγής-μετατροπή των Επιχειρήσεων σε αυτόνομους εμπορευματοπαραγωγούς-πλήρης αυτοτέλεια των Επιχειρήσεων απέναντι στο κεντρικό Πλάνο, αποτέλεσαν μια ενιαία δέσμη αλληλεξαρτούμενων και αλληλοσυμπληρούμενων μέτρων που στόχο τους είχαν την κατάργηση του κεντρικού Σχεδιασμού της οικονομίας μα και που η εφαρμογή τους αντικειμενικά δεν μπορούσε παρά να οδηγήσει αναπόφευχτα στην κατάργησή του, αφού όλα μαζί τα μέτρα συναποτέλεσαν μια ολοκληρωμένη οικονομική Αποκέντρωση που βρέθηκε σ’ αντίθεση και συνιστούσε πλήρη ρήξη με το κεντρικό Πλάνο – επιπλέον αυτά ήταν ενταγμένα στο σύνολο των καπιταλιστικών μεταρρυθμίσεων που αποσκοπούσαν στην εξάλειψη των σοσιαλιστικών-κομμουνιστικών σχέσεων Παραγωγής και την αντικατάστασή τους από καπιταλιστικές σχέσεις Παραγωγής. Σ΄ αυτά τα μέτρα προστέθηκε – ολοκληρώνοντας την κατάργηση του κεντρικού Σχεδιασμού – και η δραστική μείωση των υποχρεωτικών για τις κρατικές Επιχειρήσεις δεικτών του κεντρικού Πλάνου που με την καπιταλιστική μεταρρύθμιση του ’65 μειώθηκαν τυπικά σε 7-8, ουσιαστικά όμως έμειναν μόνο δύο: α. όγκος πουλημένης παραγωγής, β. Κέρδος-Αποδοτικότητα, που αποτέλεσαν και τα κριτήρια επιτυχούς ή μη οικονομικής δραστηριότητας των κρατικών Επιχειρήσεων.
Η γραμμή των αποφάσεων της Ολομέλειας του Σεπτέμβρη 1965 ήταν: «τα δικαιώματα των Επιχειρήσεων να επεκταθούν στο μάξιμουμ» (W.Smoljanski, Δεκέμβρης 1965). Έτσι «η πρακτική της κηδεμονίας» που οι ρεβιζιονιστές απαιτούσαν να καταργηθεί έγινε πραγματικότητα: «η πρακτική της κηδεμονίας πρέπει να καταργηθεί»(V. S. Nemchinov, 1962) και το κρατικό Σχέδιο απελευθερώθηκε απ’ τους «περιττούς» δείκτες: «το κρατικό σχέδιο πρέπει να απελευθερωθεί από τους περιττούς δείκτες» (Α.Zverev, 1962): «πρέπει να απελευθερώσουμε τις Επιχειρήσεις από τον υπερβολικό αριθμό υποχρεωτικών δεικτών» (Ε.G. Liberman, Ιούλης 1965). Έτσι με τη δραστική μείωση των υποχρεωτικών για τις Επιχειρήσεις δεικτών του Πλάνου έλειψε οριστικά: «η υπερβολική κηδεμονία εκ μέρους των ανώτερων οργανισμών» (V. Garbuzov, 1965).
5. Επανεμφάνιση του νόμου του Ανταγωνισμού στην εμπορευματική οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης της χρουστσο-μπρεζνιεφικής περιόδου. Η μετατροπή των κρατικών Επιχειρήσεων σε αυτόνομους, ξεχωριστούς και μεμονωμένους εμπορευματοπαραγωγούς, η πλήρης αυτονομία τους απέναντι στο κεντρικό Πλάνο και η λειτουργία τους με τα γνωστά ιδιωτικο-οικονομικά καπιταλιστικά κριτήρια Κέδρος-Αποδοτικότητα με σκοπό τη μεγιστοποίηση του Κέρδους – και γενικότερα η παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση – οδήγησαν αναπόφευχτα στην επανεμφάνιση στην οικονομική πορεία της Σοβιετικής Ένωσης του γνωστού αντικειμενικού οικονομικού νόμου του Ανταγωνισμού, που την εμφάνισή του διαπίστωναν-ομολογούσαν και σειρά ρεβιζιονιστές οικονομολόγοι (W.A.Bader, A.M.Birman, B.Rakitski, κλπ.): «αναγνωρίζοντας όμως τη σοσιαλιστική εμπορευματική παραγωγή, πρέπει επίσης να αναγνωρίσουμε αναπόφευχτα και την αντικειμενική αναγκαιότητα του Ανταγωνισμού μεταξύ των σοσιαλιστικών παραγωγών» (B.Rakitski, 1966). Πέραν των ομολογιών των ρεβιζιονιστών η αναπόφευχτη εμφάνιση-ύπαρξη του Ανταγωνισμού στην εμπορευματική οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης απέρρεε, όπως καταδείχτηκε αλλού, και από: α. την εισαγωγή-ύπαρξη στην οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης της καπιταλιστικής τιμής Παραγωγής, β. τη γενίκευση της εμπορευματικής παραγωγής στις μετά το ΄53 δεκαετίες, γ. τη μετατροπή των κρατικών Επιχειρήσεων σε αυτόνομους εμπορευματοπαραγωγούς, που και τα τρία προϋποθέτουν την ύπαρξη του νόμου του Ανταγωνισμού.
Η ύπαρξη και δράση του νόμου του Ανταγωνισμού στην οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης κατέστησε – όπως καθιστούσε και στις παραδοσιακές καπιταλιστικές χώρες της Δύσης – αδύνατο τον κεντρικό Σχεδιασμό της εμπορευματικής οικονομίας της Σοβιετικής Ένωσης, ακριβέστερα: η εμφάνισή του οδήγησε αντικειμενικά σε πλήρη κατάργηση του κεντρικού Σχεδιασμού.
Μετά, λοιπόν, την εφαρμογή των παραπάνω καπιταλιστικών οικονομικών μεταρρυθμίσεων-μέτρων καταργήθηκε οριστικά πλέον ο κεντρικός Σχεδιασμός στην οικονομία της χρουστσο-μπρεζνιεφικής περιόδου αλλά και επιπλέον η επανεμφάνιση των αντικειμενικών οικονομικών νόμων του παλινορθωμένου καπιταλισμού και πιο συγκεκριμένα του νόμου του Ανταγωνισμού και της Αναρχίας της παραγωγής, ο κεντρικός Σχεδιασμός της εμπορευματικής οικονομίας της Σοβιετικής Ένωσης κατέστη αντικειμενικά εντελώς αδύνατος.
Έτσι επιτεύχθηκε ένας απ΄τους στόχους-επιδιώξεις των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών που θεωρούσαν τον κεντρικό Σχεδιασμό «φετίχ»: «ο κεντρικός Σχεδιασμός… δεν πρέπει να μετατρέπεται σε φετίχ» (A.M.Rumjanzew, 1972).
Στην εμπορευματική οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης κυριαρχεί και είναι πλέον σύμφυτη η Αναρχία ή αλλιώς: «το απρόβλεπτο φανερώνεται στον πιθανολογικό χαρακτήρα των αναμενόμενων οικονομικών αποτελεσμάτων, που υπάρχει και ανήκει αντικειμενικά στην ουσία μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας» (L.Weger, 1972). Αλλά και παλιότερα διάφοροι ρεβιζιονιστές οικονομολόγοι είχαν δεχθεί-ομολογήσει: «μια Αποκέντρωση της Διεύθυνσης και του Σχεδιασμού της οικονομίας οδηγεί αναγκαστικά σε ανεπιθύμητες συνέπειες, σε επιβράδυνση των ρυθμών ανάπτυξης των σπουδαιότερων κλάδων, αυτή μπορεί επίσης να προκαλέσει δυσαναλογίες και ζημιές στην οικονομία» (G.Jewstafjew, 1962) – προβλήματα που εμφανίστηκαν αρκετά νωρίς στην οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης, κάποια απ’ τα οποία ομολόγησε δημόσια και ο Κοσύγκιν στην Εισήγησή του στην Ολομέλεια του Σεπτέμβρη 1965: «διαπιστώνεται, ότι τα τελευταία χρόνια σημειώθηκε μια πτώση του εθνικού εισοδήματος και της βιομηχανικής παραγωγής» αλλά και «επιβράδυνση του ρυθμού ανάπτυξης της παραγωγικότητας της εργασίας στη βιομηχανία» (A.N.Kossygin: «Die Verbesserung der Leitung der Industrie, die Vervollkommnung der Planung und die Verstaerkung der wirtschaftlichen Stimulierung der Industrieproduktion», στο: «Die Presse der Sowjetunion», 1965, Nr. 113, σελ. 6, Berlin-DDR).
Το μόνο που πλέον είχε απομείνει στα χέρια του αστικού κράτους δηλ. του «κράτους όλου του λαού» της Σοβιετικής Ένωσης ήταν η καπιταλιστική «μαγική ράβδος» των οικονομικών μοχλών επηρεασμού της οικονομίας a la «ενδεικτικό Σχεδιασμό» Γαλλίας, όπως συνέβαινε-συμβαίνει και σ’ όλες τις καπιταλιστικές χώρες της Δύσης: «το σοσιαλιστικό κράτος… καθοδηγεί την εθνική οικονομία και κάθε Επιχείρηση με τη βοήθεια ενός συστήματος οικονομικών μοχλών», «ενός βασικά νέου μηχανισμού σε συνδυασμό με τις εμπορευματο-χρηματικές-σχέσεις» (G.Kosiatschenko, 1964), αφού, εξαιτίας της νέας κατάστασης στην οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης, είχε καταστεί «πρακτικά αδύνατη η επεξεργασία ενός πενταετούς Σχεδίου» (A. Komin, 1972). Επιπλέον: «το πενταετές Σχέδιο από την άποψη των δεικτών αξίας χάνει ουσιαστικά την έννοιά του» (V.Kotow, 1972).
Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές για να «περάσουν» τα παραπάνω μέτρα κατάργησης του κεντρικού Σχεδιασμού επιτέθηκαν στο Στάλιν, δυσφημώντας της σοσιαλιστική σταλινική περίοδο ανάπτυξης της οικονομίας, ισχυριζόμενοι ότι «ο Στάλιν…αντικατέστησε τη διοίκηση με διατάγματα για οικονομικά όργανα σχεδιασμού της οικονομίας ....» (L.Gatowski, 1962), ότι οι νόρμες είχαν τάχα «ξεπεραστεί» και ότι «έφτασε ο χρόνος να απορρίψουμε τις ξεπερασμένες μορφές οικονομικής διαχείρισης βασισμένες στις οδηγίες και τις νόρμες» (V. Trapeznikov, Αύγουστος 1964), ότι «η καθοδήγηση των Επιχειρήσεων με τη βοήθεια της διοικητικής επέμβασης σε όλες τις λεπτομέρειες είναι μια πολύ φτωχή μέθοδος που δεν μπορεί να επιφέρει καλά αποτελέσματα». (V. Belkin και I. Berman, 1964), κλπ. κλπ.
Τέλος, παραπλανώντας την εργατική τάξη, μιλούσαν για δήθεν «ανεπάρκειες» στη διεύθυνση της οικονομίας και παρουσίαζαν τον κεντρικό Σχεδιασμό ως τάχα «ξεπερασμένο» και «γραφειοκρατικό: «οι ανεπάρκειες στην διοίκηση της Οικονομίας πρέπει να αποβληθούν όχι με το να καταστήσουν τον σχεδιασμό πιο περίπλοκο, πιο λεπτομερή και συγκεντρωμένο , αλλά με την ανάπτυξη της οικονομικής πρωτοβουλίας και της ανεξαρτησίας των επιχειρήσεων: στις Επιχειρήσεις πρέπει να δοθεί η ευρύτερη πρωτοβουλία: δεν πρέπει να δεσμεύονται από την κηδεμονία και τις γραφειοκρατικές μεθόδους του κέντρου» (E.G. Liberman, 1955).
Οι ρεβιζιονιστές οικονομολόγοι παραδέχονταν ότι στη Σοβιετική Ένωση της λενινιστικής-σταλινικής περιόδου οι έννοιες «Πλάνο» και «Αγορά» θεωρούνταν «μερικές φορές» (όχι μόνο «μερικές φορές» αλλά πάντα) ασυμβίβαστες, όπως και ήταν-είναι, όμως δεν δίστασαν αυτή τη μαρξιστική άποψη να τη χαρακτηρίσουν «θεωρητικό εξτρεμισμό» που «ξεπεράστηκε»: «παλιά στη Σοβιετική Ένωση οι έννοιες «Πλάνο» και «Αγορά» μερικές φορές θεωρούνταν ασυμβίβαστες. Τώρα αυτός ο θεωρητικός εξτρεμισμός μερικών οικονομολόγων ξεπεράστηκε» και ότι στη χρουστσο-μπρεζνιεφική περίοδο υπήρχε τάχα «συνύπαρξη» του «Πλάνου» με την «Αγορά» και ακόμα ότι «ο νόμος της Αξίας και το Πλάνο δεν είναι αντίποδες αλλά σύμμαχοι» (W.Smoljanski, Δεκέμβρης 1965) – στην πραγματικότητα όμως το «Πλάνο» είχε αντικατασταθεί απ’ την καπιταλιστική «Αγορά» και ο νόμος της Αξίας καθόριζε την Παραγωγή στην οικονομία της χρουστσο-μπρεζνιεφικής περίοδου, όπως και στην περίπτωση της οικονομίας των δυτικών καπιταλιστικών χωρών.
Με την ευκαιρία ας σημειωθεί, ότι απ’ τα μέσα της δεκαετίας του ΄50 και κυρίως απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ΄60 αστοί και ρεβιζιονιστές οικονομολόγοι έθεσαν – αποπροσανατολίζοντας τη συζήτηση-διαμάχη για τις καπιταλιστικού χαρακτήρα μεταρρυθμίσεις στη Σοβιετική Ένωση της χρουστσο-μπρεζνιεφικής περιόδου – στο κέντρο των συζητήσεων τη σχέση «Πλάνου-Αγοράς», αφήνοντας ουσιαστικά απ’ έξω το σύνολο των καπιταλιστικού χαρακτήρα μεταρρυθμίσεων στην οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης και προπαντός τα ζητήματα πρώτιστης σημασίας δηλ. εκείνα που συνδέονταν-συνδέονται με τη φύση και το χαρακτήρα των οικονομικο-κοινωνικών συστημάτων αλλά και τις σχέσεις Ιδιοκτησίας-ταξικές Σχέσεις καθώς είναι γνωστό ότι κάθε κοινωνικο-οικονομικό καθεστώς εξαρτάται απ’ το χαρακτήρα της κρατικής ΕξουσίαςΔιχτατορία του Προλεταριάτου ή διχτατορία της μπουρζουαζίας – αλλά και από τις σχέσεις Ιδιοκτησίας και τις αντίστοιχες ταξικές Σχέσεις. Πρόκειται για μετατόπιση, ουσιαστικά για υποκατάσταση της κεντρικής συζήτησης-διαμάχης για τον προσδιορισμό της φύσης των σχέσεων Παραγωγής με τη συζήτηση για τον οικονομικό Μηχανισμό, που ναι μεν ήταν-είναι ένα απ’ τα ζητήματα, αλλά μόνο ένα επιμέρους και δευτερεύουσας σημασίας πρόβλημα σε σχέση με το συνολικό πρόβλημα της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση.
 συνεχίζεται
Διαβάστε Περισσότερα »

Νέα αποχώρηση από τη δημοτική παράταξη του «Κ»ΚΕ στη Νίκαια

Μια ακόμα αποχώρηση δημ. συμβούλου που εκλέχτηκε με παράταξη που στήριξε το «Κ»ΚΕ έρχεται να προστεθεί στις πάμπολλες που έχουν δει στο φως της δημοσιότητας.
Ο δημοτικός σύμβουλος Κώστας Παπαδόπουλος ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την παράταξη του Στ. Μπενετάτου στο Δήμο Νίκαιας. Ο συγκεκριμένος είχε αποστασιοποιηθεί από το «Κ»ΚΕ τα τελευταία δυο χρόνια τουλάχιστον.
Θυμίζουμε ότι για τον ίδιο Δήμο, και με αφορμή την αποχώρηση του επικεφαλής της ΔΑΣ στη Νέα Σμύρνη Γ. Καρούμπα, το ΔΗΚΚΙ «κάρφωσε» το «Κ»ΚΕ ότι «όσον αφορά το καθ’ αυτό ζήτημα την ψήφιση του Στρατηγικού Σχεδιασμού ενημερώνουμε ότι το ίδιο έκανε και η δημοτική παράταξη Νίκαιας που πρόσκεινται στο ΚΚΕ και μάλιστα κατά πλειοψηφία. Άραγε θα είναι και εκεί ίδια η συμπεριφορά;». (Ανακοίνωση-Καταγγελία του ΔΗΚΚΙ, «Επίκαιρα», 22/11/2008, σελ. 3).

Διαβάστε Περισσότερα »

Παρασκευή 21 Αυγούστου 2009

«Σκοτώνουν Παλαιστίνιους και παίρνουν τα όργανά τους»

ΕΝΤΟΝΑ ΑΝΤΕΔΡΑΣΑΝ οι ισραηλινές αρχές στο δημοσίευμα σουηδικής εφημερίδας στο οποίο αναφέρεται ότι Ισραηλινοί στρατιώτες σκότωναν Παλαιστίνιους και έπαιρναν τα όργανά τους. Ο συγγραφέας του άρθρου που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Αftonbladet», τη Δευτέρα, υπονοεί ότι υπάρχει σχέση μεταξύ των κατηγοριών αυτών και της πρόσφατης σύλληψης ενός Αμερικανοεβραίου στη Νέα Υόρκη για λαθρεμπόριο ανθρώπινων οργάνων. Ο εκπρόσωπος του ισραηλινού υπουργείου Εξωτερικών χαρακτήρισε το δημοσίευμα «τόσο σκανδαλωδώς ρατσιστικό και αντισημιτικό, που πιστεύουμε ότι οι σουηδικές αρχές θα πρέπει να παρέμβουν».
Το ρεπορτάζ συνοδευόταν από τη φωτογραφία ενός νεκρού Παλαιστινίου που είχε μια γραμμή από χειρουργικά ράμματα κατά μήκος του σώματός του, ενώ υπήρχαν και δηλώσεις Παλαιστινίων από τη Γάζα ότι νεαροί Παλαιστίνιοι συλλαμβάνονται και οι Ισραηλινοί στρατιώτες τούς επιστρέφουν 5 ημέρες αργότερα στα χωριά τους, νεκρούς και με σημάδια εγχείρησης.

''ΤΑ ΝΕΑ'' 20/08

Διαβάστε Περισσότερα »

Δευτέρα 17 Αυγούστου 2009

Το θεωρητικό περιοδικό “Ενότητα και Πάλη” στο διαδίκτυο

Ανεβάσαμε στο διαδίκτυο σχεδόν όλα τα τεύχη του περιοδικού “Ενότητα και Πάλη”, όργανο της Διεθνούς Σύσκεψης των Μαρξιστικών-Λενινιστικών  Κομμάτων και Οργανώσεων (ICMLPO).

Τα τεύχη 1-10 είναι στα αγγλικά και τα τεύχη 12-21 στα ισπανικά. To τεύχος 20 υπάρχει και στα ρώσικα.
 
 
 
 
Αγγλικά:
Unity & Struggle No 10
Unity & Struggle No 09
Unity & Struggle No 08
Unity & Struggle No 07
Unity & Struggle No 06
Unity & Struggle No 05
Unity & Struggle No 04
Unity & Struggle No 03
Unity & Struggle No 02
Unity & Struggle No 01 
Ισπανικα:
Unity & Struggle No 21
Unity & Struggle No 20
Unity & Struggle No 19
 Unity & Struggle No 18
Unity & Struggle No 17
Unity & Struggle No 16
Unity & Struggle No 15
Unity & Struggle No 14
Unity & Struggle No 13
Unity & Struggle No 12
Επίσης μπορείτε να διαβάσετε στα αγγλικά:
The Victory of the Great October Revolution and the (δημοσιεύτηκε στο τεύχος 15)
Concerning Certain Distortions of Stalin's Work and L. Ma... (δημοσιεύτηκε στο τεύχος 16)
Soviet Union: Revolutionary Trials of the 1930’s as the c... (δημοσιεύτηκε στο τεύχος 18)
Crisis and the bankruptcy of Greek economy (δημοσιεύτηκε στο τεύχος 20)
Δυο κείμενα των Νορβηγών στα αγγλικά:
Oil and rivalry in the Arctic (δημοσιεύτηκε στο τεύχος 14) 
Social Democracy strengthens its grip (δημοσιεύτηκε στο τεύχος 19) 
 Ένα κείμενο των Ιταλών στα αγγλικά:
RELIGION AND COMMUNISM: FROM THE ALIENATION TO THE EMANCIPATION OF ALL MANKIND (δημοσιεύτηκε στο τεύχος 19)
Περιεχόμενα των τελευταίων τευχών στα ελληνικά
Περιεχόμενα τεύχους 21
Περιεχόμενα τεύχους 20
Περιεχόμενα τεύχους 19
Περιεχόμενα τεύχους 18
Περιεχόμενα τεύχους 17
Περιεχόμενα τεύχους 16
Περιεχόμενα τεύχος 14
Περιεχόμενα τεύχους 12
Διαβάστε Περισσότερα »

Κυριακή 16 Αυγούστου 2009

Νίκου Ζαχαριάδη: Λόγος στο 8ο Συνέδριο του Κ.Κ. Τσεχοσλοβακίας / Χαιρετισμός στη συγκέντρωση της Πράγας

Νίκος Ζαχαριάδης

Λόγος του στο 8ο Συνέδριο του Κ.Κ. Τσεχοσλοβακίας

Σύντροφοι και συντρόφισσες,

Σας φέρνω τον αδελφικό χαιρετισμό από το Κ.Κ.Ε. και τους εργαζόμενους της χώρας μου, δηλαδή, απ’ την πλειοψηφία του δημοκρατικού Ελληνικού Λαού, απ’ την εαμική και δημοκρατική Ελλάδα.

Είναι μια χώρα, ένας Λαός, που πολέμησε όχι άσχημα το χιτλεροφασίστα καταχτητή, που κέρδισε και αυτός τη λεφτεριά του με το αίμα του συντρίβοντας τον καταχτητή και την εσωτερική αντίδραση. Μα που την έχασε γιατί τη χιτλεροφασιστική κατάχτηση τη διαδέχτηκε μια καινούρια εξωτερική επέμβαση, που με την υπεροχή των όπλων της λύγισε προσωρινά την ένοπλη αντίσταση του Λαού και επέβαλε στην Ελλάδα το νεοφασισμό.

Νόμισαν ότι σύντριψαν τις δημοκρατικές λαϊκές δυνάμεις. Μα γελάστηκαν. Η ένοπλη ξενική επέμβαση το Δεκέμβρη του 1944 διέκοψε προσωρινά την ελληνική δημοκρατική εξέλιξη μα η εσωτερική αντίσταση δε νίκησε. Ο αγώνας συνεχίζεται.

Ο Ελληνικός Λαός παλεύει σήμερα για το ψωμί του, για την επιβίωση ενάντια στην οικονομική εκμετάλλευση, ντόπια και ξένη, ενάντια στην εξαθλίωση, παλεύει με απεργίες, που αγκαλιάζουν όλα τα εργαζόμενα στρώματα, εκατοντάδες χιλιάδες λαού. Παλεύει για τη λεφτεριά του. Στη δολοφονική τρομοκρατία του μοναρχοφασισμού αντιτάσσει τη μαζική του πάλη, την παλλαϊκή πολιτική απεργία και την αποτελεσματική και οργανωμένη αυτοάμυνά του. Παλεύει για την ανεξαρτησία του ενάντια στην καινούργια κατοχή, για να φύγουν οι Άγγλοι απ’ τη χώρα του. Παλεύει για την τιμή του ενάντια στις προσπάθειες των ιμπεριαλιστικών αντιδραστικών δυνάμεων να μεταβάλλουν την Ελλάδα σε πολιτική και στρατιωτική βάση ενάντια στη Λαϊκή Δημοκρατία και το σοσιαλισμό στα Βαλκάνια και στην Ευρώπη.

Αυτός ο κίνδυνος είναι μια πραγματικότητα, που τη φανερώνουν τόσο οι αγγλικές στρατιωτικές προετοιμασίες στη χώρα, όσο και το γεγονός ότι η μοναρχοφασιστική Ελλάδα γίνεται άντρο, καταφύγιο και εστία για σκευωρίες για όλους τους φασίστες, που φεύγουν τσακισμένοι απ’ τη Γιουγκοσλαβία, Αλβανία και Βουλγαρία.

Ο Λαός μας παλεύει. Παλεύουν οι εργάτες, οι υπάλληλοι, οι διανοούμενοι, τα μεσαία στρώματα στις πόλεις, οι αγρότες στα χωριά οργανωμένοι στις επαγγελματικές και πολιτικές οργανώσεις τους. Συσπειρωμένοι στη μεγάλη πλειοψηφία στο Ε.Α.Μ., στη συνασπισμένη δημοκρατική αριστερά, που κατευθύνει τον αγώνα για τη Λεφτεριά, τη Δημοκρατία, την Ανεξαρτησία.

Ο Λαός μας έχει πεποίθηση στις δυνάμεις του και στηρίζεται και υπολογίζει πρωτ’ απ’ όλα σ’ αυτές. Μα υπολογίζει και στη δική σας αλληλεγγύη και στη δική σας ηθική ενίσχυση γιατί στην προφυλακή που στέκει, ο αγώνας που διεξάγει, είναι και δικός σας αγώνας.

Μην αμφιβάλλετε καθόλου ότι το Κ.Κ.Ε. πιστό στο μαρξισμό-λενινισμό, στην παγκόσμια θεωρία μας επί κεφαλής, μαζί με τις άλλες δημοκρατικές οργανώσεις, στον αγώνα ενάντια στο ντόπιο φασισμό και τον ξένο ιμπεριαλισμό για τη Λαϊκή Δημοκρατία θα βγάλει την Ελλάδα στη πλατειά λεωφόρο της λαϊκοδημοκρατικής αναγέννησης αυτού, όπου τόσο πετυχημένα προχωρείτε εσείς, και ας στοιχίσει όσες θυσίες και κόπους θελήσει.

---

Χαιρετισμός του στη συγκέντρωση της Πράγας

Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες,

Η υποδοχή η δική μου στη συγκέντρωσή σας, που γίνεται προς τιμήν του 8ου Συνεδρίου του Κόμματός σας αποτελεί μια εκδήλωση της λαϊκοδημοκρατικής αλληλεγγύης ανάμεσα στους δυο λαούς μας. Εσείς βασικά έχετε καθορίσει τους λογαριασμούς σας με τον εσωτερικό σας εχθρό και όσο πιο ψηλά υψώνετε το οικοδόμημα της Λαϊκής Δημοκρατίας σας τόσο πιο πολύ θα τον εκμηδενίζετε.

Σε μας στην Ελλάδα ύστερα από μια αιματηρή φασιστική κατοχή και ένα ηρωικό αγώνα, που κόστισε τη ζωή σε εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες και Ελληνίδες συνεχίζεται ο αγώνας σε μια καινούργια ιμπεριαλιστική κατοχή.

Ο Ελληνικός λαός δε τα βαλε κάτω. Ενωμένος δημοκρατικά στη μεγάλη του πλειοψηφία στις γραμμές των ενωμένων δημοκρατικών δυνάμεων συνεχίζει αμείλιχτα και ανειρήνευτα τον αγώνα του για τη Λεφτεριά, τη Δημοκρατία και την ανεξαρτησία του ενάντια στον εσωτερικό φασισμό και την ξένη ιμπεριαλιστική κατοχή.

Θα νικήσει τελικά όσες θυσίες και αν κοστίσει ο αγώνας στηριζόμενος πρωτ’ απ’ όλα και κυρίως στις δυνάμεις τις δικές του. Φωτίζεται απ’ το παράδειγμα σας και υπολογίζει στην δημοκρατική αλληλεγγύη σας και στην ηθική ενίσχυσή σας.

Προχωρείτε στο έργο και όπως ο Ελληνικός Λαός υπολογίζει με εμπιστοσύνη στη συμπαράστασή σας έτσι και σεις νάστε βέβαιοι ότι κι’ εμείς πάντοτε όταν χρειαστεί θα κάνουμε το καθήκον μας.

ΚΟΜΕΠ αρ. 5 (5/1946), σελ. 212-213

Διαβάστε Περισσότερα »

Σάββατο 15 Αυγούστου 2009

Πρέβεζα: Διήμερο αντιρατσιστικό φεστιβάλ 28-29/8

Το τελευταίο  διάστημα, κυβέρνηση, ΜΜΕ και ρατσιστές  κινδυνολογούν σε βάρος των μεταναστών: «μας παίρνουν τις δουλειές», «ρίχνουν τα μεροκάματα», «η οικονομία μας» περνάει  κρίση, «αυξάνουν την εγκληματικότητα». Απέναντι σε αυτή τη ρατσιστική υστερία, πιστεύουμε ότι πρώτα απ΄ όλα οι ίδιοι οι εργαζόμενοι και η νεολαία πρέπει να αντισταθούν, να οργανώσουν την πάλη τους, μαζί με τους μετανάστες. Το πρόβλημα δεν είναι ανθρωπιστικό, ούτε απλά πολιτισμικό. Οι μετανάστες δεν χρειάζονται φιλανθρωπία, ούτε απλά καλύτερες συνθήκες διαβίωσης. Χρειάζονται την τάξη τους, τους κοινούς αγώνες των εργαζόμενων ενάντια στην εκμετάλλευση, την καταπίεση, το ρατσισμό και την ξενοφοβία. 

Οι εργοδότες  όλα τα προηγούμενα χρόνια βολεύονταν, όταν οι μετανάστες δούλευαν με μεροκάματα 10 και 20 ευρώ. Από τους εργοδότες - βασανιστές στην Μανωλάδα μέχρι όλους αυτούς που πολλαπλασίασαν τα κέρδη τους από το ξεζούμισμα των μεταναστών. Σήμερα η κρίση του καπιταλισμού χτυπάει ανελέητα όλους τους εργάτες, μετανάστες και ντόπιους. Οι 100.000 επιπλέον άνεργοι το 2009 δεν οφείλονται στους μετανάστες αλλά στους καπιταλιστές που κλείνουν τα εργοστάσια και την κοπανάνε για άλλους «παράδεισους εκμετάλλευσης» εργαζομένων, αφήνοντας απλήρωτους τους εργαζόμενους. Γι’ αυτούς τα σύνορα είναι ανοιχτά, για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες κλειστά! 

Ούτε  για την φτώχεια και τα χαμηλά μεροκάματα φταίνε οι μετανάστες. Αντίθετα, η μετανάστευση είναι μεταφορά εργατικών  χεριών από μια χώρα σε μια άλλη, οι μετανάστες με την εργασία τους παράγουν πλούτο. Με τα χέρια των μεταναστών χτίστηκαν τα «οικονομικά θαύματα» του καπιταλισμού όπως η Αμερική στις αρχές του προηγούμενου αιώνα ή η Γερμανία μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στην Ελλάδα οι λεγόμενοι «εθνικοί στόχοι», όπως η ένταξη στην ΟΝΕ και η Ολυμπιάδα, πραγματοποιήθηκαν χάρη στην εκμετάλλευση της κακοπληρωμένης, ανασφάλιστης εργασίας του πρώτου κύματος των μεταναστών, που πλήρωσαν βαρύ φόρο αίματος, καθώς πολλαπλασιάστηκαν τα εργατικά ατυχήματα. 

Οι μετανάστες για τους ρατσιστές είναι χρήσιμοι όταν αποδέχονται τις πιο βαριές, βρώμικες, επισφαλείς και προσωρινές δουλειές, αλλά όχι όταν διεκδικούν το δικαίωμα σε ανθρώπινες συνθήκες εργασίας. Είναι βολικοί, όταν τρέχουν από πόλη σε πόλη σε εποχιακές δουλειές για να καλύψουν τις ανάγκες των εργοδοτών με το λιγότερο κόστος, Είναι απαραίτητοι για να φουσκώνουν με τις εισφορές τους τα έσοδα των ασφαλιστικών ταμείων, αλλά δεν μπορούν να έχουν αντίστοιχη πρόσβαση σε υπηρεσίες Υγείας και Πρόνοιας, ούτε να μεταφέρουν συνταξιοδοτικά δικαιώματα στις χώρες τους.

Γι’ αυτό το λόγο η Ε.Ε. προωθεί την πολιτική της Ευρώπης - Φρούριο, με το Σύμφωνο  Σαρκοζί, τις οδηγίες της ντροπής, που απαγορεύουν τις μαζικές νομιμοποιήσεις και ενισχύουν τις μαζικές απελάσεις, που απαγορεύουν την ελεύθερη μετακίνηση των μεταναστών και ενισχύουν την κράτησή τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Γι’ αυτό στην Ελλάδα, τόσο η σημερινή κυβέρνηση, όσο και οι προηγούμενες του ΠΑΣΟΚ(χαρακτηριστικές είναι οι πρόσφατες δηλώσεις του Γ.Παπανδρέου περί μηδενικής ανοχής στους «λαθρομετανάστες»), συναινούν στις αντιμεταναστευτικές πολιτικές, ενώ το ΛΑΟΣ έχει αναλάβει την εργολαβία της αντιμεταναστευτικής εκστρατείας. Αυτό που «ξεχνιέται» είναι, ότι οι εξαθλιωμένοι μετανάστες βρίσκονται στις δυτικές μητροπόλεις επειδή διώχθηκαν από τις χώρες τους, λόγω φτώχειας και πολέμων. Για τη διάλυση των χωρών της Ασίας, της Αφρικής, της λατινικής Αμερικής, της Ανατολικής Ευρώπης ευθύνονται οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η Ε.Ε, οι πρώην και νυν κυβερνήσεις τους. …και η Ελλάδα. Για τις «ανθρωπιστικές επεμβάσεις» και τους βομβαρδισμούς ευθύνεται και η Ελλάδα, που στέλνει στρατό και φρεγάτες, συμμετέχοντας στις κατοχικές δυνάμεις που βρίσκονται σε δεκάδες χώρες. Στο πρόσωπο των μεταναστών, οι εργοδότες, οι κυβερνήσεις, χτυπάνε και όλους εμάς. Θέλουν να διασπάσουν τους εργαζόμενους. Σιγοντάρουν αντιπαραθέσεις ανάμεσα σε εργαζόμενους με διαφορετικές σχέσεις εργασίας, παλαιούς και νέους, εργαζόμενους και ανέργους. Τρέμουν την εργατική ταξική ενότητα και την αφύπνιση της νεολαίας. Για να μας κάνουν όλους μαζί πιο κακοπληρωμένους, περισσότερο ανασφάλιστους, χωρίς δικαιώματα και χωρίς κυρίως το δικαίωμα του συλλογικού αγώνα για μια καλύτερη ζωή χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση..

Δεν θα τους κάνουμε την  χάρη! Υπερασπίζουμε τους μετανάστες εργαζόμενους, γιατί αυτό είναι το ταξικό μας συμφέρον!

Παλεύουμε όλοι μαζί, έλληνες  και μετανάστες, για:

-          Ίση αμοιβή για ίση δουλειά. Όχι στη μαύρη ανασφάλιστη εργασία και στην τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς. Όχι άλλες Κούνεβες. Οι μετανάστες είναι κομμάτι της εργατικής τάξης!

-Να αλλάξει άμεσα το απαράδεκτο καθεστώς ομηρίας στο οποίο έχουν εγκλωβιστεί χιλιάδες μετανάστες. Να ανοίξει η διαδικασία νομιμοποίησης χωρίς αποκλεισμούς , με απόδοση φορολογικού μητρώου, με ένταξη στα ασφαλιστικά ταμεία και με εγγραφή όλων στα συνδικάτα χωρίς περιορισμούς.

-Άσυλο  στους πολιτικούς πρόσφυγες που προέρχονται από εμπόλεμες-κατεχόμενες περιοχές και δυνατότητα εξόδου από τη χώρα σε όσους το επιθυμούν. Να καταργηθεί το σύμφωνο μετανάστευσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

-Να  δημιουργηθούν ανοικτοί ξενώνες  στέγασης και φιλοξενίας. Συνεχή παρουσία των συνδικάτων στους χώρους αυτούς. Κέντρα ανοικτά και όχι κράτησης που θα προσφέρουν λύσεις στο τεράστιο πρόβλημα των νεοεισερχόμενων μεταναστών. Λέμε όχι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Συνεχής υγειονομική παρέμβαση σε χώρους μαζικής διαμονής μεταναστών-παροχή ιατρικής βοήθειας με ευθύνη δημοτικών ιατρείων και του ΕΣΥ.

-Να  σταματήσουν οι τρομοκρατικές  επιχειρήσεις σκούπας. Όχι στην  καταστολή και την αστυνομική βία. Η αστυνομία να απεμπλακεί από τη διαδικασία χορήγησης ασύλου.

-Συγκρότηση  σε μόνιμη βάση υπηρεσιών με σκοπό την κοινωνική ένταξη των μεταναστών που θέλουν να μείνουν στη χώρα μας. Να διεκδικήσει η Τοπική Αυτοδιοίκηση την ενίσχυση δομών για εκμάθηση ελληνικών, νομική βοήθεια.

-Κατοχύρωση του δικαιώματος των μεταναστών που ζουν μόνιμα σε ένα δήμο, να συμμετέχουν στις εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης. Εγγραφή στα δημοτολόγια των δήμων των νεογέννητων μεταναστών. Πλήρη μορφωτικά και πολιτιστικά δικαιώματα.

-Να  δώσουμε τη μάχη ενάντια στις  αιτίες που οδηγούν στη μετανάστευση  με κριτήριο την αναδιανομή  του παγκόσμιου πλούτου υπέρ  των εργαζομένων και των φτωχών. Να παλέψουμε ενάντια στην περιβαλλοντική καταστροφή και τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και τους εθνικισμούς. Να φύγουν όλα τα στρατεύματα κατοχής από παντού. Άμεση αποχώρηση των ελληνικών στρατευμάτων που βρίσκονται εκτός συνόρων.            

ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΗ  ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ

ν.ΠΡΕΒΕΖΑΣ

πρόγραμμα

Παρασκευή 28/8 Κηποθέατρο 9μ.μ Συναυλία με τους ACTIVE MEMBER.

τη  συναυλία θα ανοίξουν  οι Support Group Linos-oplistis-epilectos

Σαββάτο  29/8 στο Πυροβολικό  8 μ.μ συζήτηση με θέμα «ο ρατσισμός και η απάντηση του κινήματος»

Ομιλητές : Κορωνάκης Τάσος από το ελληνικό κοινωνικό φόρουμ

                  Κουλουμπή  Νάντια από το δίκτυο αλληλεγγύης μεταναστών Πάτρας

                  Μαυροειδής Παναγιώτης  από τη πρωτοβουλία  αλληλεγγύης           πρωτοβάθμιων εργατικών σωματείων

Θα  ακολουθήσει συναυλία με τον Ντίνο Γιαννακό και την μπάντα του και τους Innocence Gone 

Διαβάστε Περισσότερα »

ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΝ ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΣΤΗ ΔΑΝΙΑ

ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ
Από την αντιπροσωπεία της Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55 που βρέθηκε στη Δανία.

 

Κατά τη διάρκεια του «Επαναστατικού κάμπινγκ 2009» είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε με ακτιβιστές που ασχολούνται με τα προβλήματα των μεταναστών και να ανταλλάξουμε εμπειρίες σχετικά με την μεταναστευτική πολιτική που ακολουθούν οι κυβερνήσεις.

Η Farhiya Khalid (στη φωτογραφία αριστερά), ακτιβίστρια η οποία ασχολείται με τα προβλήματα των μεταναστών εδώ και πολλά χρόνια μας μίλησε κυρίως για το κέντρο μεταναστών του Σάντχολμ (25 χλμ. έξω από την Κοπεγχάγη) στο οποίο στεγάζονται 500 άνθρωποι περιμένοντας να εξεταστούν οι αιτήσεις ασύλου που έχουν καταθέσει ή τι θα απογίνουν. Το Σάντχολμ είναι το μεγαλύτερο κέντρο μεταναστών στη Δανία. Σε αυτό βρίσκονται άνθρωποι από τη Σομαλία, το Ιράν, το Ιράκ, το Αφγανιστάν και Ταμίλ της Σρι Λάνκα. Πολλοί από αυτά παραμένουν στο κέντρο για χρόνια. Στους περισσότερους οι αιτήσεις έχουν απορριφτεί αλλά παραμένουν στο κέντρο αφού δε μπορούν να γυρίσουν στην πατρίδα τους.

Οι άνθρωποι που βρίσκονται στο κέντρο είναι χωρίς χαρτιά με αποτέλεσμα να μην τους επιτρέπεται να σπουδάσουν ή να δουλέψουν. Η εξέταση των αιτήσεων γίνεται με το σταγονόμετρο. Ο μέσος χρόνος αναμονής για να αποφασιστεί αν θα δοθεί άσυλο σε κάποιον στη Δανία είναι περισσότερος από 800 μέρες και υπάρχουν συγκεκριμένες ομάδες ατόμων, όπως πχ οι Σουνίτες, στις οποίες δε δίνεται ποτέ άσυλο.

Ο μεγάλος χρόνος παραμονής στα κέντρα αυτά προκαλεί κατάθλιψη, καταπονεί την σωματική και την ψυχική υγεία, κυρίως των παιδιών.

Οι ακτιβιστές προσπαθούν να κλείσουν το κέντρο μεταναστών. Τον Οκτώβρη του 2008 περισσότεροι από 5.000 άνθρωποι διαδήλωσαν έξω από το Σάντχολμ σε μια προσπάθεια να το κλείσουν διαπαντός. Η διαδήλωση ήταν αρχικά ειρηνική αλλά κάποια στιγμή ομάδα διαδηλωτών προσπάθησε να κόψει τα κιγκλιδώματα έξω από το κέντρο. Η αστυνομία απάντησε με δακρυγόνα και έγιναν περισσότερες από 43 συλλήψεις στις συμπλοκές που ακολούθησαν.

Η Signe Faerch (στη φωτογραφία στη μέση), εθελοντής στην Πρωτοβουλία για το άσυλο στην Εκκλησία, μας πληροφόρησε για την κατάσταση των Ιρακινών προσφύγων. Από το Μάη του 2009 μια ομάδα περίπου 60 Ιρακινών που ζητούσε άσυλο κλείστηκε στον Εθνικό Καθεδρικό Ναό της Δανίας (“Vor Frue Kirke”) για να αποφύγει την βίαιη επαναπροώθηση στο Ιράκ. Μετά από 3 μέρες, μετακινήθηκαν σε μια άλλη εκκλησία, η οποία ονομάζεται Bronson Kirke και τώρα μένουν εκεί. Η ενέργεια αυτή βρήκε συμπαράσταση και δημιουργήθηκε κίνημα αλληλεγγύης. Η Πρωτοβουλία αποτελείται από περίπου 400 εθελοντές οι οποίοι ασχολούνται κυρίως με α) Την οργάνωση της ζωής μέσα στην εκκλησία προσπαθώντας να την κάνουν ανεχτή για τους μετανάστες και β) Την προβολή της υπόθεσης με στόχο την προσέλκυση των ΜΜΕ αλλά και καμπάνια στο λαό ώστε οι μετανάστες να κερδίσουν να αποκτήσουν μεγαλύτερη συμπαράσταση.

Η ζωή μέσα στην Εκκλησία είναι πολύ δύσκολη για τους Ιρακινούς αφού κυριαρχεί ο φόβος και η αβεβαιότητα και ο περιορισμένος χώρος δεν αφήνει δυνατότητες για προσωπική ζωή. Η πλειοψηφία βρίσκεται στη Δανία περισσότερο από 5 χρόνια και υπάρχουν και κάποιοι που έχουν φτάσει τα 11 χρόνια παραμονής στη χώρα.

Η Δανική κυβέρνηση προσπαθεί να πετύχει την επαναπροώθηση παρά την αντίθετη γνώμη του ΟΗΕ. Τα δύο τρίτα των Ιρακινών προέρχονται από το κεντρικό Ιράκ (Βαγδάτη, Τικρίτ, κλπ.) και η επαναπροώθησή τους εκεί βάζει σε κίνδυνο τη ζωή τους. Αυτό τους προκαλεί φόβο με αποτέλεσμα 44 από αυτούς να έχουν εξαφανιστεί. Κάποιοι άλλοι έχουν συλληφθεί και απλά περιμένουν την βίαιη επαναπροώθησή τους.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Είναι προδημοσίευση οπότε ενδέχεται να υπάρχουν λάθη τα οποία θα διορθωθούν στην τελική έκδοση. Δημοσιεύεται για να δωθεί μια εικόνα της κατάστασης με αφορμή και τις τελευταίες εξελίξεις σε Ελλάδα και Δανία.
Οι συζητήσεις έγιναν στις 6 Αυγούστου και δημοσιεύτηκαν στα αγγλικά στο blog της Ανασύνταξης στις 7 Αυγούστου.

Διαβάστε Περισσότερα »

Τετάρτη 12 Αυγούστου 2009

Μιλτιάδη Πορφυρογένη: Ρ. Λούξεμπουργκ – Κ. Λήμπνεχτ

ΚΟΜΕΠ αρ. 1, Γενάρης 1946, σελ. 44
Του ΜΙΛΤ. ΠΟΡΦΥΡΟΓΕΝΗ

Πάνε τώρα 26 χρόνια που δολοφονήθηκαν από τη γερμανική σοσιαλδημοκρατία οι δυο μεγάλοι επαναστάτες ηγέτες Ρόζα Λούξεμπουργκ και Κάρολος Λήμπνεχτ. Η δολοφονία αυτή ήταν το ντεμπούτο της πολιτικής που θα ακολουθούσε η γερμανική σοσιαλδημοκρατία όταν έγινε κυρίαρχη στη Γερμανία, ύστερα από τη γερμανική ήττα του 1918. Και το ντεμπούτο αυτό έδειχνε και το κατάντημά της όπως και το άθλιο τέλος της.
Ύστερα από την κατάρρευση του καϊζερισμού, χάρις στην εξέγερση του γερμανικού Λαού, δυο προοπτικές ανοίγονταν μπρος Γερμανία. Η μια ν’ ακολουθήσει το παράδειγμα της τσαρικής Ρωσίας, να σπάσει τα δεσμά και να τραβήξει το δρόμο της ειρήνης και της προόδου, που και ο δρόμος του σοσιαλισμού. Η Γερμανία, τότες, είχε όλες τις δυνατότητες να τραβήξει το δρόμο αυτό. Το γερμανικό προλεταριάτο είχε ξεσηκωθεί, είχε πάρει στα χέρια του την εξουσία, η δύναμη των πρώσων μιλιταριστών, των βιομήχανων και των γιούνκερς είχε λυγίσει. Χρειαζόταν μόνο καλή ηγεσία. Μα η σοσιαλιστική ηγεσία που μπόρεσε να οδηγήσει τη Γερμανία στην ειρήνη και στο σοσιαλισμό, προτίμησε την υποταγή στους αφέντες, τους συμβιβασμούς, την προδοσία. Είχε, ήδη, απ’ το 1914, προδώσει τα συμφέροντα του Γερμανικού Λαού, όταν έκανε ενιαίο μέτωπο με τον Κάιζερ. Ψηφίζοντας τον πόλεμο και τις πιστώσεις. Συνέχισε την προδοσία και στα 1918 οδηγώντας τις επαναστατημένες μάζες των εργατών, στρατιωτών και ναυτών στο συμβιβασμό. Ενάντια σ’ αυτή την προδοσία σήκωσαν το ανάστημά τους οι δυο επαναστάτες Λήμπνεχτ-Λούξεμπουργκ. Ήδη απ’ το 1917 είχαν ιδρύσει την Ένωση του Σπάρτακου. Παρ’ όλες τις προηγούμενές τους ταλαντεύσεις. Ιδιαίτερα η Λούξεμπουργκ στο θεωρητικό πεδίο είχε έρθει σε αντίθεση με τον Λένιν –στη κρίσιμη εκείνη καμπή της ιστορίας του γερμανικού λαού, βρήκαν το σωστό δρόμο και προσπάθησαν να οδηγήσουν την επανάσταση στη συνέπεια της, που ήταν η επαναστατική εξουσία των εργατών, αγροτών, στρατιωτών και ναυτών. Μα οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες είχαν στα χέρια τους την εξουσία. Και στις 16 του Γενάρη του 1919 δολοφόνησαν στο Τιργκάρντεν τους δυο άξιους ηγέτες, που μέναν πιστοί στο σοσιαλισμό, στον αληθινό σοσιαλισμό.


Από κείνη τη στιγμή η τύχη της επανάστασης είχες κριθεί. Αν για λίγα χρόνια μπόρεσε η γερμανική σοσιαλδημοκρατία να κρύψει την προδοσία της με «σοσιαλιστική» φρασεολογία, όμως γρήγορα τα αποτελέσματα ήρθαν. Σε λίγα χρόνια η αντεπανάσταση ήταν κυρίαρχη. Στα 1933 πήρε την εξουσία το πιο λυσσασμένο κομμάτι της γερμανικής κεφαλαιοκρατίας με το Χίτλερ επί κεφαλής. Η Γερμανία πλήρωσε την προδοσία. Σε λίγο την πλήρωνε και ολόκληρος ο κόσμος με το μακελειό του 1939-1945.

Και τώρα, χρόνια και χρόνια από τότες, μπορούμε να κάνουμε τη σύγκριση ανάμεσα στους δυο δρόμους. Το κόμμα των μπολσεβίκων ακολουθώντας το δρόμο που έδειξε ο Λένιν, οδήγησε τους λαούς της τσαρικής Ρωσίας στην πρόοδο, στο σοσιαλισμό. Η Ρωσία, μια χώρα καθυστερημένη, με λαούς που ζούσαν στην αμορφωσιά, στην αθλιότητα και στην πείνα, έγινε η ρωμαλέα χώρα του σοσιαλισμού, με Λαούς που ζουν πολιτισμένα, στην προκοπή και στην καλοπέραση, με απέραντη προοπτική καλυτέρευσης. Οι Λήμπνεχτ και Λούξεμπουργκ στον ίδιο δρόμο προσπάθησαν να οδηγήσουν το γερμανικό λαό. Αν το πετύχαιναν, θάταν σήμερα άλλη η μορφή του κόσμου. Όμως απότυχαν. Και η πολιτική της σοσιαλδημοκρατίας έφερε στην ανεργία, στη δυστυχία, στη χιτλερική βάρβαρη τυραννία, στον αδυσώπητο πόλεμο, στην ήττα, στην καταστροφή. Ποτές η χρεωκοπία μια πολιτικής δεν ήταν τόσο ολοκληρωτική και τραγική και ποτές ο θρίαμβος μια άλλης δεν ήταν τόσο λαμπρός και τόσο αδιαφιλονίκητος.
Αυτό είναι το δίδαγμα που μας δίνει η διπλή δολοφονία του Γενάρη 1919. Μας είναι πάρα πολύ ωφέλιμο και σήμερα. Φυσικά, άλλη κατάσταση και άλλα καθήκοντα σήμερα. Μα όταν ακούμε να βγαίνουν στην επιφάνεια λογιών-λογιών αιχμές αντικομμουνιστικές, ας θυμούμαστε πως παντού και πάντοτε τα κομμουνιστικά κόμματα, φωτισμένα με την διδασκαλία και των ιδρυτών του σοσιαλισμού Μαρξ-Ένγκελς και των σύγχρονων δασκάλων Λένιν-Στάλιν, βρίσκαν και βρίσκουν το σωστό δρόμο. Το παράδειγμα των Λήμπνεχτ-Λούξεμπουργκ δείχνει ακόμα μια φορά την αλήθεια αυτή και δυναμώνει την πίστη των εργαζομένων στη φωτεινή καθοδήγηση των κομμουνιστών.
Διαβάστε Περισσότερα »

Σάββατο 1 Αυγούστου 2009

Δανία: Επαναστικό Κάμπινγκ 2009

Το Κόμμα Εργατών Δανίας (APK), η νεολαία του και η εφημερίδα “Foreningen Oktober” διοργανώνουν στη Δανία, 5-9 Αυγούστου, κάμπινγκ με τίτλο: “Να αλλάξουμε τον κόσμο –όχι απλά να τον εξηγήσουμε”.
Το κάμπινγκ θα επικεντρωθεί κυρίως για την βαθιά κρίση του καπιταλισμού ενώ θα πάρξουν συζητήσεις και ομιλίες για τον πολέμο στο Αφγανιστάν, για την Παλαιστίνη, τις κλιματικές αλλαγές, τον πολιτισμό, για την μεταναστευτική πολιτική στη Δανία, τον ιμπεριαλισμό και στους πολέμους στην Αφρική.
Στόχος είναι η ανταλλαγή απόψεων, η συζήτηση, η πολιτική ζύμωση. Παράλληλα θα υπάρξουν εργαστήρια (workshops) όπου θα υπάρξουν κίνητρα για καλλιτεχνική έκφραση.
Όποιος γνωρίζει Δανικά μπορεί να επισκεφτεί το: http://www.dku99.dk/
Διαβάστε Περισσότερα »