Κυριακή 30 Αυγούστου 2009

ΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΑΥΞΑΝΟNTAI

Στο βωμό του αδηφάγου κέρδους

Στις 26 Αυγούστου στη Λάριμνα  σκοτώθηκε  για δεύτερη φορά τον ίδιο μήνα, ένας ακόμη νέος προλετάριος στα 24 χρόνια του. Ήταν μόλις στις 2 Αυγούστου  που είχε προηγηθεί ακριβώς μια πανομοιότυπη έκρηξη καμινιού, με αποτέλεσμα την πρώτη δολοφονία στο εργοστάσιο της – υπό ξεπούλημα – ΛΑΡΚΟ.

Είναι τραγικό πως η εργατική τάξη θρηνεί το δεύτερο νεκρό της πριν ακόμη  ολοκληρωθεί η παρωδία που  λέγεται «ένορκη διοικητική εξέταση», για την πρώτη δολοφονία. Και είναι αληθινή δολοφονία, όταν οι εργαζόμενοι είχαν καταγγείλει επί μέρες πριν το δεύτερο συμβάν, πως η συγκεκριμένη μονάδα καμινίου είχε σοβαρό πρόβλημα. Εκεί ακριβώς  που το καζάνι τρύπησε, όπως είχε συμβεί και την πρώτη φορά.

Στον  καπιταλισμό η εργατική δύναμη είναι εμπόρευμα, η ζωή του προλεταριάτου δεν έχει καμιά σημασία μπροστά στο κέρδος,  κάποιες μάλιστα φορές, ακόμη και τα στοιχειώδη μέτρα προστασίας της ζωής και της υγείας που έχουν με αγώνες καταχτηθεί, πετάγονται στο καλάθι των σκουπιδιών.

Ο κλάδος του μετάλλου είναι έτσι κι αλλιώς πρωταθλητής στα λεγόμενα «εργατικά  ατυχήματα», ιδιαίτερα στα σοβαρά που υπάρχουν νεκροί. Η Ομοσπονδία εργαζόμενων στον κλάδο του Μετάλλου, έχει μετρήσει με βάση τα στοιχεία του  ΣΕΠΕ(Επιθεώρησης Εργασίας), πως ένας στους τέσσερις νεκρούς εργάτες είναι μεταλλεργάτης. Κι όμως οι έλεγχοι τήρησης – της έτσι κι αλλιώς ανεπαρκούς νομοθεσίας για την ασφάλεια και υγεία της εργασίας – είναι από συμβολικοί για να δοθεί το «καλώς έχει» στους καπιταλιστές, μέχρι ανύπαρχτοι. Αρκεί να σκεφτεί κανείς πως ο προγραμματισμένος ετήσιος έλεγχος στη Λάριμνα από την Επιθεώρηση Μεταλλείων Νότιας Ελλάδας, θα γινόταν τον προσεχή Οκτώβρη. Τώρα μετά  τους δυο νεκρούς προλετάριους, σφραγίστηκαν και τα πέντε ηλεκροκάμινα, όμως ο έλεγχος δεν επισπεύστηκε ούτε μετά τον πρώτο νεκρό, ούτε με γνωστό πως η ΛΑΡΚΟ απαξιωμένη και σε διαδικασία ξεπουλήματος, εφάρμοζε συνολικά, μια πολιτική δολοφονικής αδιαφορίας, με κύρια χαραχτηριστικά:

Την μη τήρηση των κανονισμών ασφάλειας και  υγείας, την απουσία ελέγχου και συντήρησης των φύσει επικίνδυνων εγκαταστάσεων, την συνεχή αντικατάσταση εργαζομένων με ειδίκευση και εμπειρία στην Εταιρεία, από φτηνούς υπεργολάβους ώστε ο ιδιώτης καπιταλιστής-αγοραστής να τη «βουτήξει» με «λιγότερες υποχρεώσεις». Αυτό μάλιστα το τελευταίο στη ΛΑΡΚΟ, έχει γίνει όλο το τελευταίο διάστημα ο απόλυτος κανόνας, με πειρατές υπεργολάβους που χρησιμοποιούν σαν πρόβατα επί σφαγή εργάτες χωρίς εμπειρία, κατάρτιση, εξειδίκευση και βέβαια με ανυπαρξία τήρησης κανόνων ασφάλειας.

Η ΛΑΡΚΟ βρίσκεται στη τελική φάση του ξεπουλήματός της, αφού οδηγήθηκε στη πτώχευση και στην απαξία, ώστε να «σωθεί» για ένα κομμάτι ψωμί σαν την Ολυμπιακή. Τα κοράκια, ντόπια (αυθεντικά υπεργολάβοι ξένων μονοπωλίων), ξένα, άγνωστης προέλευσης κερδοσκοπικά σχήματα, περιμένουν:

AKTOR S.A. (Ελλάδα)

CUNICO RESΟURCES N. V. (Ολλανδία)

FEVAMONITICO SARL (Λουξεμβούργο)

HELLENIC HALYVOURGIA S.A. (Ελλάδα)

MYTILINEOS HOLDINGS S.A. (Ελλάδα)

PANEGEAN Ltd (Κύπρος – Κοινοπραξία μεταξύ GLENCORE INTERNATIONAL A.G. & SWISSMARINE INC.)

SOLWAY INDUSTRIES LTD (Ρωσία)

Διεθνής  επενδυτική τράπεζα (άγνωστης  «ταυτότητας»)

Διεθνής  όμιλος του μεταλλευτικού κλάδου (άγνωστης «ταυτότητας»)

Η λεία τους όμως είναι  βουτηγμένη στο νωπό εργατικό αίμα.

Και η  εργατική τάξη, παρ’ολη την απάθεια-ανεπάρκεια των ρεφορμιστών συνδικαλιστών, είναι μέσα απ’ τον πόνο της ΟΡΓΙΣΜΕΝΗ ενάντια στη κυβέρνηση της μοναρχοφασιστικής ΝΔ, ενάντια στα τσιράκια της που διοικούν τη σημερινή ΛΑΡΚΟ, ενάντια στους επίδοξους σωτήρες-συνένοχους, συνολικά απέναντι στο κεφαλαιοκρατικό σύστημα που στερεί και την απλή επιβίωση από την εργατική τάξη.

Συμπαραστεκόμαστε στις αγωνιστικές  κινητοποιήσεις των  εργαζόμενων στη  ΛΑΡΚΟ για να σταματήσει το αίμα, να τηρηθούν οι κανόνες ασφάλειας, να τιμωρηθούν οι ένοχοι, να μη ξεπουληθεί η εταιρεία σε «σημαίες ευκαιρίας»

Ταυτόχρονα  καταγελούμε τους ρεφορμιστές συνδικαλιστές  που παίζοντας με τη αγωνία για  το μέλλον των εργαζόμενων, φτάνουν  στο σημείο του αίσχους να «καταγελούν» το καθυστερημένο σφράγισμα των  καμινιών του θανάτου, πως τάχατες αυτό, θα επιταχύνει το ξεπούλημα της εταιρείας(!).

Οι  εργάτες ξέρουν πως  είναι ίδιος ο  ένοχος: οι κεφαλαιοκράτες και το κράτος τους, που σκοτώνει, απολύει, εξαθλιώνει την εργατική τάξη.

Ο αγώνας είναι κοινός και το έγκλημα σε βάρος των συναδέλφων, πρέπει να δυναμώσει την ενότητα της τάξης για να διεκδικήσει ΟΛΑ τα δικαιώματα που της στερούν, βίαια.

Δεν υπάρχουν σχόλια: