Κάθε φορά που η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ αναφέρεται στην πρώην Σοβιετική Ένωση επιβεβαιώνεται εκ νέου, και για πολλοστή φορά, ότι αυτή εξακολουθεί και σήμερα να βαδίζει, με παραδειγματική συνέπεια, τον ίδιο αντεπαναστατικό-αντικομμουνιστικό χρουστσο-μπρεζνιεφικό σοσιαλδημοκρατικό δρόμο καταστροφής του σοσιαλισμού-κομμουνισμού στη Σοβ. Ένωση και της παλινόρθωσης του καπιταλισμού σ’ αυτή τη χώρα.
Έτσι με αφορμή τα 80 χρόνια του αντικομμουνιστή Μ. Γκορμπατσόφ η ηγεσία του «Κ»ΚΕ εμφανίζεται και πάλι ωρυόμενη κατά του πάλαι ποτέ αφεντικού και ινδάλματός της, παρουσιάζοντάς τον ως «πρωτεργάτη της ανατροπής του σοσιαλισμού» και «πρωτεργάτη της αντεπανάστασης και της διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης» («Ρ» 13/3/2011, σελ 24). Μα αν ο Γκορμπατσόφ υπήρξε «πρωτεργάτης της αντεπανάστασης και πρωτεργάτης της ανατροπής του σοσιαλισμού» – άποψη που δεν έχει καμία σχέση με την ιστορική πραγματικότητα της Σοβιετικής Ένωσης εκείνης της περιόδου, αφού η αντεπανάσταση και η ανατροπή του σοσιαλισμού είχαν ήδη, σχεδόν μια ολόκληρη 40ετία, προηγηθεί του Γκορμπατσόφ – όπως παραπλανητικά ισχυρίζονται οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες, τότε πρωτεργάτες της αντεπανάστασης και της ανατροπής του σοσιαλισμού υπήρξαν και οι ηγετικές σοσιαλδημοκρατικές ομάδες του αποστάτη Φλωράκη και εκείνη των Παπαρηγο-Γοντικο-Μαϊληδων που στήριξαν «με νύχια και με δόντια» την αντεπαναστατική «Περεστρόικα», που τότε τη χαρακτήριζαν «επανάσταση μέσα στη επανάσταση», μάλιστα κατά τη σοσιαλδημοκράτισσα Παπαρήγα: «οι ιδέες της Περεστρόικας απαντούν στις απαιτήσεις της αναδιοργάνωσης του σοσιαλισμού και συμβάλλουν σημαντικά στην ανάπτυξη της σύγχρονης θεωρίας .. του σοσιαλισμού, έκαναν το σοσιαλισμό πιο ελκυστικό» (Α.Παπαρήγα, «Πράβδα», 25/6/1991, από: «ΠΡΙΝ» 10/9/2006, σελ.22).
Το μόνο που ανταποκρίνεται στην ιστορική πορεία των αντεπαναστατικών εξελίξεων στη Σοβιετική Ένωση δεν είναι βέβαια ότι ο Γκορμπατσόφ υπήρξε «πρωτεργάτης της αντεπανάστασης και πρωτεργάτης της ανατροπής του σοσιαλισμού», αλλά το ότι αυτός διέλυσε την ήδη καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική μπρεζνιεφική Σοβιετική Ένωση που παρέλαβε. Μάλιστα όταν αυτή η πορεία διάλυσής της ήταν εμφανέστατη, τότε, εκείνη ακριβώς τη στιγμή (20 Ιούλη 1991) η Παπαρήγα δώρισε στο Γκορμπατσόφ αντίγραφο της προτομής του Ηρακλή, λέγοντάς του: «για το ηράκλειο έργο που κάνετε».
Σ’ αντίθεση με τους εντελώς αστήρικτους – επειδή δεν έχουν απολύτως καμιά σχέση με την ιστορική αλήθεια και αντεπαναστατική πορεία της Σοβ. Ένωσης – μα και αντιμαρξιστικούς σοσιαλδημοκρατικούς ισχυρισμούς της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ, για τους επαναστάτες μαρξιστές δηλ. λενινιστές-σταλινιστές πρωτεργάτης της αντεπανάστασης και της ανατροπής του σοσιαλισμού δεν ήταν ο αντικομμουνιστής Γκορμπατσόφ αλλά η 40 περίπου χρόνια πριν από αυτόν αποστάτρια σοσιαλδημοκρατική ομάδα των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ-Μικογιάν-Σουσλόφ κλπ.. Η προδοτική αυτή ηγετική ομάδα ήταν εκείνη που ανέτρεψε, αρχές της δεκαετίας του ΄50, πραξικοπηματικά τη Διχτατορία του Προλεταριάτου στη Σοβιετική Ένωση (μετά το θάνατο-δολοφονία (1953) του Στάλιν) και την αντικατέστησε με τη διχτατορία της νέας, υπό διαμόρφωση, μπουρζουαζίας δηλ. με το διαβόητο «κράτος όλου του λαού» ή αλλιώς «παλλαϊκό κράτος». Η χρουστσοφική ρεβιζιονιστική αντεπανάσταση – που η επικράτησή της επικυρώθηκε επίσημα στο 20ο Συνέδριο (Φλεβάρης 1956) – ήταν εκείνη που άνοιξε το δρόμο στην εφαρμογή, αμέσως απ’ το ΄53, των καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικών μεταρρυθμίσεων στην τότε ακόμα σοσιαλιστική οικονομία της Σοβ. Ένωσης, με πρωτοβουλία και καθοδήγηση του αστικού πλέον σοσιαλδημοκρατικού ΚΚΣΕ δηλ. του «κόμματος όλου του λαού» ή αλλιώς «παλλαϊκού κόμματος», οικονομικές μεταρρυθμίσεις που εξάλειψαν ολοκληρωτικά το σοσιαλισμό και παλινόρθωσαν πλέρια και οριστικά τον καπιταλισμό στην οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης – παλινόρθωση που ολοκληρώθηκε μέσα-τέλη της δεκαετίας του ΄60, με τις τελευταίες και πιο ολοκληρωμένες καπιταλιστικές μεταρρυθμίσεις των Σεπτέμβρη-Οχτώβρη του ΄65.
Μετά το 1953 δηλ. καθόλη τη χρουστσο-μπρεζνιεφική περίοδο δεν υπήρξε πλέον σοσιαλισμό στη Σοβ. Ένωση, κι αυτό γιατί:
Α. Πολιτικός τομέας: 1) στον πολιτικό τομέα δεν υπήρχε πλέον Διχτατορία του Προλεταριάτου, όπως παραδέχονται και οι ίδιοι οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές, αφού «η δικτατορία του προλεταριάτου έπαψε να είναι απαραίτητη» (σελ.208), και ότι «για την οικοδόμηση του κομμουνισμού δεν χρειάζεται πια η δικτατορία του προλεταριάτου» (σελ. 207) και αντικαταστάθηκε από τη δικτατορία της νέας μπουρζουαζίας δηλ. το λεγόμενο «παλλαϊκό κράτος» (σελ. 205) (22ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, 1961). Επίσης 2) δεν υπήρχε πλέον επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα, αφού: «το μαρξιστικό-λενινιστικό μας κόμμα που γεννήθηκε σαν κόμμα της εργατικής τάξης, έγινε το κόμμα ολόκληρου του λαού» (22ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, 1961, σελ. 250), δηλ. έγινε ένα αστικό σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμμα.
Είναι δε πασίγνωστο, ότι χωρίς την ύπαρξη Διχτατορίας του Προλεταριάτου δεν μπορούσε να υπάρξει, ούτε υπήρχε σοσιαλισμός στη Σοβ. Ένωση της χρουστσο-μπρεζνιεφικής περιόδου – πολύ περισσότερο δεν μπορεί να οικοδομηθεί κομμουνισμός – μα ούτε χωρίς επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα μπορεί να υπάρξει σοσιαλισμός.
Επομένως ο ισχυρισμός των χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατών ηγετών του «Κ»ΚΕ περί ύπαρξης «σοσιαλισμού» στη Σοβιετική Ένωση του Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ χωρίς Διχτατορία του Προλεταριάτου και χωρίς Κομμουνιστικό Κόμμα είναι ένας πέρα για πέρα αντιμαρξιστικός ισχυρισμός, ένας σοσιαλδημοκρατικός μύθος για να μασκαρέψουν τον υπαρκτό παλινορθωμένο καπιταλισμό εκείνης της περιόδου.
Β. Ιδεολογικός τομέας. Τη χρουστσο-μπρεζνιεφική περίοδο κυρίαρχη ιδεολογία στην κοινωνία της Σοβ. Ένωσης δεν ήταν πλέον ο επαναστατικός μαρξισμός δηλ. ο λενινισμός-σταλινισμός, αλλά το αντεπαναστατικό αστικό σοσιαλδημοκρατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού (=παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας). Παράλληλα στην κοινωνία της Σοβ. Ένωσης εκείνης της περιόδου άνθισαν όλα τα αστικά ιδεαλιστικά φιλοσοφικά ρεύματα (υπαρξισμός, πραγματισμός, αστική φιλοσοφική ανθρωπολογία, θετικισμός-νεοθετικισμός, φροϋδισμός-νεοφροϋδισμός, κλπ.) μα ακόμα και υπεραντιδραστικά ανορθολογικά ρεύματα όπως ο Νιτσεϊσμός και ο γερμανικός Ρομαντισμός που αποτέλεσαν τη μήτρα των εθνικοσοσιαλιστικών και ναζι-φασιστικών θεωριών της χιτλερικής περιόδου. Ακόμα και χρουστσοφικοί θεωρητικοί ομολογούν-παραδέχονται, κατόπιν εορτής βέβαια, όπως ο Robert Steigerwald, θεωρητικός του D“K”P που σημειώνει πως «κάποιοι σοβιετικοί φιλόσοφοι … αυτομόλησαν προς τους Heidegger, Popper, Gadamer (μάλιστα κάποιοι ακόμα προς το Nietzsche!» («Neues Denken und marxistische Philosophie», σελ.68, Edition Marx-Engels-Stiftung, Wuppertal 1991)
Γ. Οικονομικός τομέας. Η εφαρμογή των καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικών μεταρρυθμίσεων εξάλειψαν εντελώς τις σοσιαλιστικές-κομμουνιστικές σχέσεις παραγωγής στην οικονομία της Σοβ. Ένωσης και δημιούργησαν μια εμπορευματική οικονομία στην οποία τα Μέσα Παραγωγής και η Εργατική Δύναμη είχαν πλέον μετατραπεί σε εμπορεύματα, μια οικονομία με κυρίαρχη την καπιταλιστική κρατική ιδιοκτησία αλλά και την ύπαρξη ατομικής καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, με ρυθμιστή της παραγωγής το νόμο της Αξίας και σκοπό της παραγωγής όχι πλέον την ικανοποίηση των αναγκών της κοινωνίας αλλά το καπιταλιστικό Κέρδος τόσο σε επίπεδο των μεμονωμένων κρατικών επιχειρήσεων εμπορευματοπαραγωγών όσο και σε επίπεδο του συνόλου της οικονομίας, στην αποκατάσταση όλων των καπιταλιστικών οικονομικών Κατηγοριών και στην εμφάνιση και δράση όλων των αντικειμενικών οικονομικών νόμων του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.
Ακριβώς αυτή την εμπορευματική καπιταλιστική οικονομία παρέλαβε ο Γκορμπατσόφ της οποίας επέκτεινε βέβαια παραπέρα την ατομική καπιταλιστική ιδιοκτησία δηλ παρέλαβε μια καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική Σοβ. Ένωση κι αυτή διέλυσε, γι’ αυτό και μόνο γι’ αυτό κλαψουρίζουν οι σημερινοί θλιβεροί σοσιαλδημοκράτες ηγετίσκοι του χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ και όχι για το σοσιαλισμό-κομμουνισμό, που επί Γκορμπατσόφ δεν υπήρχε πλέον στη Σοβιετική Ένωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου