Μετά από 44 μέρες απεργίας πείνας και κόντρα στην ενεργοποίηση των κατασταλτικών και ιδεολογικών μηχανισμών του αντιδραστικού αστικού κράτους, ο αγώνας των ταξικών μας αδελφών μεταναστών εργατών έληξε με υποσχέσεις από την πλευρά της κυβέρνησης, που σίγουρα δεν ανταποκρίνονται συνολικά στο δίκαιο αίτημα των μεταναστών για χωρίς όρους νομιμοποίηση όλων των μεταναστών που βρίσκονται στη χώρα μας, αλλά σίγουρα δικαιώνουν τον αγώνα τους ηθικά και πολιτικά και αποτελούν ένα πρώτο έδαφος πάνω στο οποίο μπορούν να μπουν θεμέλια για την αποτελεσματικότερη δράση του αντιφασιστικού-αντιρατσιστικού κινήματος.
Συγκεκριμένα, η κυβέρνηση δεσμεύτηκε στις 10/3 ότι θέτει καθεστώς ανοχής των μεταναστών, παραχωρώντας σε καθένα από τους απεργούς πείνας άδεια «αναβολή απομάκρυνσης», με ανανέωση της άδειας παραμονής κάθε έξι μήνες, καθώς και άδεια εργασίας. Επίσης θα επιτρέπεται στους απεργούς πείνας να ταξιδεύουν στις πατρίδες τους. Τρίτον, καθιερώνεται ότι η άδεια παραμονής θα δίνεται στην 8ετία αντί για τη 12ετία που ίσχυε μέχρι τώρα. Έτσι λοιπόν σαφώς και μία σειρά κρίσιμων αιτημάτων δεν δικαιώθηκαν, όπως η άνευ όρων νομιμοποίηση όλων των μεταναστών που ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα, καθώς και η κατάργηση των φασιστικών νόμων της ιμπεριαλιστικής ΕΕ Δουβλίνο Ι και ΙΙ, σύμφωνα με τις οποίες η ΕΕ μπορεί να απελαύνει μαζικά μετανάστες και να γκετοποιεί τα εξωτερικά της σύνορα. Αυτά δείχνουν ότι ακόμα και να έληξε η απεργία πείνας, είναι αναγκαία η συνεχής μαχητική πίεση από μεριάς τόσο των ίδιων των απεργών όσο και του κινήματος αλληλεγγύης ώστε αυτά που υποσχέθηκε η κυβέρνηση να υλοποιηθούν άμεσα και στην πράξη, καθώς και να τονιστούν μία σειρά κρίσιμων αιτημάτων που θα βοηθήσουν τους μετανάστες να διευκολύνονται στην ανανέωση της άδειας παραμονής, όπως η μείωση των ενσήμων που απαιτούνται γι’ αυτήν, δεδομένης και της συνεχώς αυξανόμενης ανεργίας και βαθέματος της χρεοκοπίας της οικονομίας.
Θεωρούμε ότι είναι πλέον κρίσιμο καθήκον του εργατικού κινήματος να συμπεριλάβει πραγματικά στις τάξεις τους μετανάστες που αποτελούν ένα τεράστιο κομμάτι του προλεταριάτου της χώρας, δημιουργώντας δομές που θα εξυπηρετούν αυτές, σπάζοντας τα όρια της αστικής νομιμότητας, τους όρους που χρειάζονται οι μετανάστες για να μπορούν να λαμβάνουν την άδεια παραμονής μετά το πέρας της οκταετίας, με την μαζική ένταξη των μεταναστών στον πρωτοβάθμιο συνδικαλισμό, με τη δημιουργία επιτροπών ανέργων που θα βοηθούν τους μετανάστες να αποδεικνύουν τη συνεχή παραμονή τους στην Ελλάδα όταν δεν βρίσκουν δουλειά ή που δουλεύουν στο χειρότερο καθεστώς μαύρης-ανασφάλιστης εργασίας. Αλλά φυσικά είναι καθήκον του εργατικού κινήματος να αποκτήσει ένα ξεκάθαρο αντιφασιστικό και αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα και να μη μείνει σε όσα πρόκειται να δώσουν τώρα οι αντιδραστικές κυβερνήσεις που εξωθούν τους μετανάστες να φτάνουν στα όρια του θανάτου ώστε να βρίσκουν το δίκιο τους, που θα έπρεπε να είναι κοινώς αποδεκτό ότι αυτοί είναι που στις πλάτες τους βγάζει υπερκέρδη το κεφάλαιο, που συντηρούν οικονομικά τις επαρχιακές περιοχές με την εργασία τους στα χωράφια και στις ταβέρνες κάτω από συνθήκες δουλείας. Ο αγώνας πρέπει να συνεχιστεί ως το τέλος για την ίση μεταχείριση ντόπιων και μεταναστών εργατών ως όρο ανασυγκρότησης του εργατικού και λαϊκού κινήματος, για την προστασία των ταξικών μας αδελφών από τις συντονισμένες επιθέσεις του συνεχώς φασιστικοποιούμενου αστικού κράτους και των παρακρατικών.
Για την αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση του κινήματος ώστε να απελευθερωθεί η εργατική τάξη και ο λαός από τα δεσμά της «δημοκρατικής» και πολυπολιτισμικής» ΕΕ, που καθιστά την Ελλάδα χωροφύλακα που εμποδίζει τους μετανάστες να αναζητήσουν μία καλύτερη ζωή από αυτή που τους επιφύλαξαν οι ιμπεριαλιστές με τους πολέμους και την καθυπόταξη των πατρίδων τους στο καθεστώς της εξάρτησης, ώστε να ακολουθήσει ο λαός το δικό του δρόμο ανάπτυξης και διαχείρισης που δεν θα καθορίζεται από τα ιμπεριαλιστικά μονοπώλια που οδηγούν σε αποψίλωση του παραγωγικού ιστού και ανεργία, για την οποία το κράτος και τα τσιράκια του ρίχνουν την ευθύνη στους μετανάστες, που τάχα κλέβουν τις δουλειές.
Πέρα από τα υλικά σημεία συμφωνίας που κατέκτησαν οι απεργοί πείνας, κατάφεραν με τον ανυποχώρητο αγώνα τους να κάνουν ευρέως γνωστή την ύπαρξη και την κεντρική τους θέση στην ελληνική τους κοινωνία. Κατέδειξαν με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο το προτσές της φασιστικοποίησης της κοινωνικής ζωής που επιχειρεί να επιβάλλει η αστική τάξη, με την ενεργοποίηση των κατασταλτικών και δικαστικών μηχανισμών για να τους πετάξουν έξω από τη Νομική Σχολή, οδηγώντας και σε παραβίαση του ασύλου. Με την αναισθησία μιας χοντρόπετσης κυβέρνησης που κόντεψε να οδηγήσει τους απεργούς πείνας στο θάνατο καθώς το μεγαλύτερο κομμάτι τους κατέληξε στα νοσοκομεία με προβλήματα υγείας που θα μπορούσαν να είναι ανεπανόρθωτα και να τους στοιχίσουν τη ζωή, αλλά και μιας κυβέρνησης που φάνηκε πόσο φοβάται όταν πλησίαζε η έντονη κακοκαιρία και απείλησε ότι με τη βία θα μετέφερε όλους τους απεργούς στο νοσοκομείο. Ακόμα και μετά την λήξη της απεργίας πείνας, οι υπουργοί και εκπρόσωποι της κυβέρνησης φαίνονταν ιδιαίτερα εκνευρισμένοι για την έκβαση της υπόθεσης όταν εμφανίζονταν στα κανάλια, ενώ ο φασιστικός συρφετός ΝΔ και ΛΑΟΣ έδειξε το σιχαμερό του πρόσωπο. Ταυτόχρονα, αυτός ο αγώνας δημιούργησε δεσμούς συντροφικότητας ανάμεσα στους μετανάστες εργάτες και σε αλληλέγγυους, οργανωμένους ή απλούς, τόσο στην Υπατία και το Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, όσο και στα νοσοκομεία, δεσμούς που είναι ανώτεροι από διάφορες κινήσεις που στόχο είχαν τις εντυπώσεις και τον παραγοντισμό που εξυπηρετεί μικροκομματικά συμφέροντα (όπως η άστοχη κίνηση της κατάληψης της Νομικής). Δεσμούς που ξεπερνούν τα επαναστατόμετρα όσων περιμένουν να πάρουν άλλοι τους αγώνες στις πλάτες τους για να θέσουν όλο το πολιτικό τους περιεχόμενο και να ονειρεύονται μπάχαλα και «αυτοοργάνωση» όταν τον πρώτο και κύριο λόγο για τις μορφές πάλης θα έπρεπε να τον έχουν οι ίδιοι οι μετανάστες.
Η απεργία πείνας και η δικαίωση των μεταναστών εργατών είναι μικρό αλλά σημαντικό βήμα στην ανάπτυξη του αντιφασιστικού και διεθνιστικού χαρακτήρα του κινήματος, που θα πρέπει να δώσει σκληρούς και μακροχρόνιους αγώνες για τη συνολική κατάργηση των διακρίσεων μεταξύ ελλήνων και μεταναστών εργαζομένων μέσα από ένα ξεκάθαρα ταξικό πλαίσιο, μακριά από ανθρωπιστικές αντιλήψεις οι οποίες συσκοτίζουν το πραγματικό χαρακτήρα της εκμετάλλευσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου