Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012

Eurostat: Στο 19,2% η ανεργία τον Οκτώβριο

Στο 19,2% ανήλθε ο δείκτης ανεργίας τον Οκτώβριο του 2011 στην Ελλάδα, σύμφωνα με στοιχεία της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας (Eurostat) που δόθηκαν την Τρίτη στη δημοσιότητα. Το ποσοστό αυτό κατατάσσει την Ελλάδα δεύτερη χώρα της ΕΕ με την υψηλότερη ανεργία, μετά την Ισπανία (22,7%).

Σε σχέση με τον Οκτώβριο του 2011 η ανεργία στην Ελλάδα μέσα σε ένα 12μηνο αυξήθηκε κατά 5,3% σύμφωνα πάντα με τα στοιχεία της Eurostat.

Πάντως, σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσίασε η ΕΛΣΤΑΤ στις 12 Ιανουαρίου 2012, η ανεργία στην Ελλάδα τον Οκτώβριο του 2011 έφτανε το 18,2%, δηλαδή υπολογίζεται χαμηλότερη κατά μια ποσοστιαία μονάδα.

Τον ίδιο μήνα, η Ελλάδα κατέγραψε το δεύτερο υψηλότερο δείκτη ανεργίας στην ΕΕ για τους νέους κάτω των 25 ετών, ο οποίος διαμορφώθηκε στο 47,2%, μετά την Ισπανία (48,3%). Στους άνδρες, ο δείκτης ανεργίας στην Ελλάδα έφτασε το 17,2% και στις γυναίκες το 22,1%.

Διαβάστε και προηγούμενα δημοσιεύματα: ΕΛ.ΣΤΑΤ.: 18,2% (903.525 άτομα) η ανεργία τον Οκτώβριο | 715.000 οι εγγεγραμμένοι άνεργοι στα μητρώα του ΟΑΕΔ το Νοέμβριο |Αύξηση των εγγεγραμμένων ανέργων στα μητρώα του ΟΑΕΔ κατά 0,28% τον Σεπτέμβρη 2011 | Αύξηση των εγγεγραμμένων ανέργων στα μητρώα του ΟΑΕΔ τον Ιούλιο 2011 | Στο 43,1% η ανεργία στους νέους έως 24 ετών – 786.459 οι άνεργοι σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ
Διαβάστε Περισσότερα »

Νέα αντικομμουνιστική επίθεση σε ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ – ΚΚΕ αλλά και ΛΕΝΙΝ – ΣΤΑΛΙΝ – ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΔΙΕΘΝΗ

ΑΝΤΙΣΤΑΛΙΝΙΚΗ-ΑΝΤΙΖΑΧΑΡΙΑΔΙΚΗ ΧΡΟΥΣΤΩΦΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ «Κ»ΚΕ (’56): Φαιδρά σοσιαλδημοκρατικο-τροτσκιστικά ληρήματα

Νέα αντικομμουνιστική επίθεση του χρουστσοφικού σοσιαλδημοκράτη Μ. Μαΐλη σε ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ – ΚΚΕ αλλά και ΛΕΝΙΝ – ΣΤΑΛΙΝ – ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΔΙΕΘΝΗ

Απ’ τις παλιές λεωφόρους της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας στα παμπάλαια μονοπάτια του αντεπαναστάτη μενσεβίκου-σοσιαλδημοκράτη Λ.ΤΡΟΤΣΚΙ

«ΠΕΡΙΣΣΟΣ»: μεγάλο «χρυσό πλυντήριο» δυο αιώνων προδοσιών της ξενόδουλης αστικής τάξης

Στις 29 Δεκέμβρη 2011 αναδημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα «iskra.gr» του χρουστσοφικού σοσιαλδημοκράτη Π. Λαφαζάνη (στέλεχος του ΣΥΝ) απόσπασμα από «κείμενο» του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ «Για την κομμουνιστική Οργάνωση Θεσσαλονίκης» (ΚΟΜΕΠ, τχ. 42, Σεπτέμβρης 1945, σελ. 30-35) με τίτλο της iskra «Αστικός κόσμος και «δωσιλογισμός»», στο οποίο απάντησε ο ομοϊδεάτης του και πρώην σύντροφός του χρουστσοφικός σοσιαλδημοκράτης Μ.Μαϊλης (στέλεχος του «Κ»ΚΕ), εκφράζοντας με τον πλέον σαφή και πιο ολοκληρωμένο ως τώρα τρόπο την τροτσκιστική ΣΤΡΟΦΗ της ηγεσίας του αστικού σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ(΄56) – τροτσκιστική ΣΤΡΟΦΗ που εκδηλώνεται με την ανοιχτή απροσχημάτιστη ΑΠΟΡΡΙΨΗ της μαρξιστικής ανάλυσης και των ορθών μαρξιστικών εκτιμήσεων-θέσεων του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ και του επαναστατικού ΚΚΕ 1918-55 αλλά και εκείνων του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος της εποχής των ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ και την επαναπροβολή των παμπάλαιων, μπαγιάτικων και εντελώς ατεκμηρίωτων αντιμαρξιστικών τροτσκιστικών φλυαριών. (Εδώ περιοριζόμαστε μόνο στο άρθρο του Μ.Μαϊλη ως την πιο ολοκληρωμένη ΕΠΙΘΕΣΗ στο κομμουνιστικό κίνημα παρόλο που ο «Ριζοσπάστης» βρίθει τροτσκιστικών επιμέρους αναφορών-θέσεων).

Επειδή το σημείωμα που ακολουθεί ασχολείται μόνο, και εντελώς σύντομα, με την ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΙΚΗ επίθεση της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας Παπαρήγα στο ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ-ΚΚΕ 1918-55 αλλά και στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα της εποχής των ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ που περιέχεται στο αντιμαρξιστικό αρθρίδιο του Μ.Μαϊλη με τίτλο «Επίθεση στη στρατηγική του ΚΚΕ με την καπηλεία του Ζαχαριάδη («Ρ» 7-8/1/2012, σελ.13) και δεν θα γίνει αναφορά στις όποιες δεξιές οπορτουνιστικές απόψεις και διαμάχες των δυο χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων («Κ»ΚΕ-ΣΥΝ), περί «παλιού» και «νέου ΕΑΜ» κλπ., είναι αναγκαίο να υπογραμμιστεί ευθύς εξαρχής ότι το γνωστό αυτό συντομότατο, έστω και όπως παρατίθεται απ’ το «Ριζοσπάστη», μα και πολύ ενδιαφέρον απόσπασμα, είναι σημαντικότατο επειδή πρώτο σ’ αυτό περιέχεται ορθή μαρξιστική ανάλυση-εκτίμηση της ιστορικής πορείας της καπιταλιστικής Ελλάδας και του ρόλου-στάσης της ξενόδουλης ντόπιας αστικής τάξης μα και επειδή δεύτερο αποκτά ιδιαίτερη επίκαιρη σημασία σε συνδυασμό με τη σημερινή ΕΞΑΡΤΗΣΗ της Ελλάδας απ’ τα μεγάλα και ισχυρά μονοπώλια της ιμπεριαλιστικής ΕΕ αλλά και με τον τωρινό επίσης ξενόδουλο ρόλο της άρχουσας αντιδραστικής αστικής τάξης και των πολιτικών της εκπροσώπων-εκφραστών των ταξικών της συμφερόντων – ΕΞΑΡΤΗΣΗ που εξωραΐζουν και τα δυο χρουστσοφικά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα («Κ»ΚΕ-ΣΥΝ), αν δεν την αμφισβητούν εντελώς, όπως το «Κ»ΚΕ (αμφισβήτηση που σημαίνει εξωραϊσμό και διαιώνισή της), αφού και τα δυο έχουν παραιτηθεί-εγκαταλείψει οριστικά την αντιιμπεριαλιστική θέση-σύνθημα «Έξω η Ελλάδα απ’ την ΕΕ» και είναι κατά της εξόδου-αποχώρησης, ΕΔΩ και ΤΩΡΑ, της Ελλάδας απ’ την ΕΕ και υπέρ της ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ της στο «λάκκο των λεόντων» των Ευρωπαϊκών μονοπωλίων, γιατί όπως έχει δηλώσει ευθέως και η σοσιαλδημοκράτισσα Παπαρήγα (απορρέει βέβαια σαφέστατα και απ’ τη γενικότερη γραμμή του «Κ»ΚΕ) – εκφράζοντας και υπερασπίζοντας την τωρινή στρατηγική επιλογή του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ της Ελλάδας στην ΕΕ – ΣΗΜΕΡΑ «η λύση έξω από το Ευρώ και Δραχμή στις παρούσες συνθήκες είναι καταστροφική» («Ρ» 31/5/2011, σελ.6).

Στο απόσπασμα απ’ το «κείμενο» του Ζαχαριάδη, όπως το παραθέτει ο «Ριζοσπάστης» (δεν χρειάζεται να παραθέσει κανείς περισσότερα) αναφέρεται: «Η πολιτική του αστοτσιφλικάδικου πολιτικού κόσμου από τότε που υπάρχει ανεξάρτητο ελληνικό κράτος μέχρι σήμερα δεν ήταν στην ουσία της ούτε εθνική ούτε ανεξάρτητη… Γιατί η σύνδεση και η υποταγή μας στο ξένο κεφάλαιο εξυπηρετεί απόλυτα τα οικονομικά τους συμφέροντα σε βάρος του ΛΑΟΥ και του τόπου… η αστική τάξη στην Ελλάδα και ο πολιτικός της κόσμος πρόδωσαν την αστικό-δημοκρατική αποστολή τους… να γιατί ο εργαζόμενος λαός… ανάλαβε αυτός το καθήκον της δημιουργίας μιας πραγματικά λεύτερης και ανεξάρτητης δημοκρατικής Ελλάδας. Η φυσική του ύπαρξη και υπόσταση είναι δεμένη αδιάσπαστα με την πραγματοποίηση του καθήκοντος αυτού που πολιτικά βρήκε την συμπύκνωση και την έκφρασή του στον Πολιτικό Συνασπισμό των Κομμάτων του ΕΑΜ, στο Πανελλήνιο Παλλαϊκό ΕΑΜικό κίνημα.» («Ρ» 7-8/1/2012 σελ. 13).

Σ’ αυτή την αναδημοσίευση του Λαφαζάνη, «παγίδα» για την ηγεσία του «Κ»ΚΕ(΄56), έσπευσε να απαντήσει αμέσως εκ μέρους της ηγετικής ομάδας (προφανώς και της ΚΕ του «Κ»ΚΕ) ο τροτσκιστής Μ.Μαϊλης (από καιρό γνωστός για τις αντισταλινικές-αντι-ΚΚΕ τροτσκιστικές του «απόψεις»-αερολογίες σχετικά με την αυτοδιάλυση της ΚΔ (Μάης 1943) δηλ. την επίθεση του στη μοναδικά ορθή στρατηγική του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος κατά τη διάρκεια του Β΄ παγκοσμίου πολέμου, που, ως γνωστόν, οδήγησε στην ήττα του χιτλεροφασισμού και γενικά του φασιστικού άξονα Βερολίνο-Ρώμη-Τόκιο, κλπ.).

Πέρα απ’ το ότι ο Π.Λαφαζάνης πέτυχε να εξωθήσει-παρασύρει τον ομοϊδεάτη του Μ.Μαϊλη δηλ. το «Κ»ΚΕ να απαντήσει, ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί κατά πρώτο η τόσο βιαστική, μάλλον απερίσκεπτη και πρωτοφανούς επιπολαιότητας απάντηση, και κατά δεύτερο ακόμα μεγαλύτερη προκαλεί το περιεχόμενο της απάντησης δηλ. η τροτσκιστική ΕΠΙΘΕΣΗ στο ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ (και όχι μόνο) με την ανοιχτή ΑΠΟΡΡΙΨΗ των μαρξιστικών εκτιμήσεων του, για ένα, εστω και αστικό σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμμα, που όμως το ίδιο μόλις πριν λίγο (3 μόνο μήνες νωρίτερα) είχε εγκαινιάσει, με τη φαρσοκωμωδία της διαβόητης «αποκατάστασής» του, μια δημαγωγική «φιλο»-ζαχαριαδική τακτική εξαπάτησης των αγωνιστών. Γιατί είναι ολοφάνερο πως η τροτσκιστική αυτή απάντηση-επίθεση του Μ.Μαϊλη στο Ν.Ζαχαριάδη ακυρώνει-ακύρωσε τη δημαγωγική απάτη της «αποκατάστασης»-βεβήλωση της μνήμης του μεγάλου επαναστάτη κομμουνιστή ηγέτη – ακύρωση-επίθεση που δεν μπορεί παρά να απογοήτευσε-εξόργισε χιλιάδες αγωνιστές, μέλη-οπαδούς του «Κ»ΚΕ, που είχαν θεωρήσει και χειροκροτήσει, εντελώς πρόσφατα, ως «φιλο»-ζαχαριαδική πράξη της ηγεσίας την «αποκατάσταση». Έτσι με την τροτσκιστική αυτή απάντηση-επίθεση του Μαϊλη στο Ν.Ζαχαριάδη και στο επαναστατικό ΚΚΕ, κομματιάστηκε πολύ πρόωρα η φρεσκοφορεμένη (2 Οχτώβρη 2011) «φιλο»-ζαχαριαδική μάσκα της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ(΄56).

Η μόνη περίπτωση που εξηγεί ίσως την τόσο αδικαιολόγητα βιαστική και απερίσκεπτη πολιτική ενέργεια της επίθεσης της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ(’56) στο Νίκο Ζαχαριάδη είναι τα υπαρκτά εσωτερικά προβλήματα που αυτή αντιμετωπίζει, η μεγάλη ανησυχία και ο δικαιολογημένος αναβρασμός που επικρατεί στις γραμμές των αγωνιστών και η πίεση που ασκείται προς αυτή απ’ τα αδιέξοδα που έχει δημιουργήσει-προκαλέσει η ρεφορμιστική διασπαστική πολιτική και η φιλο-ιμπεριαλιστική δηλ. φιλο-ΕΕ γραμμή της ηγεσίας ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ της χώρας στο «λάκκο των λεόντων» των Ευρωπαϊκών μονοπωλίων για πολλά ακόμα χρόνια στο μέλλον, τουλάχιστον ως τη «δευτέρα παρουσία» της ρεφορμιστικής σοσιαλδημοκρατικής απάτης της «λαϊκής εξουσίας-λαϊκής οικονομίας», όπως καθημερινά ξελαρυγγίζονται να διαβεβαιώνουν σε όλους τους τόνους οι ίδιοι: «αποδέσμευση με λαϊκή εξουσία» (επιπλέον ας σημειωθεί πως «αποδέσμευση» δε σημαίνει οπωσδήποτε αποχώρηση-έξοδο της χώρας απ’ την ΕΕ).

Όμως ανεξάρτητα απ’ τις όποιες προθέσεις και ψευτοδιαμάχες, τους στόχους και τους δημαγωγικούς πολιτικούς σχεδιασμούς των χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατικών ηγεσιών των «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ προς την κατεύθυνση εγκλωβισμού της εργατικής τάξης και των πλατιών λαϊκών μαζών στη φιλο-ιμπεριαλιστική πολιτική ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ της χώρας σε ΕΥΡΩ-ΟΝΕ-ΕΕ, δεν μπορεί παρά να χαιρετίσει κανείς την αναδημοσίευση του παραπάνω αποσπάσματος κειμένου του Νίκου Ζαχαριάδη απ’ τον Π.Λαφαζάνη (χρουστσο-«ευρωκομμουνιστικής» σοσιαλδημοκρατικής κατεύθυνσης) και την πολύ «ενδιαφέρουσα»-αποκαλυπτικότατη απάντηση-αντιπαράθεση του Μ.Μαϊλη (χρουστσο-μπρεζνιεφικής σοσιαλδημοκρατικής κατεύθυνσης), επειδή και στις δυο περιπτώσεις περιλαμβάνονται και συνάμα ανακινούνται μια σειρά απ’ τα πιο σημαντικά ιδεολογικο-πολιτικά ζητήματα του παρελθόντος αλλά και του παρόντος, που σχετίζονται με την άρνηση ύπαρξης εξάρτησης της Ελλάδας απ’ τα μονοπώλια της ΕΕ που σημαίνει εξωραϊσμό της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης ή αλλιώς την αναπόδεικτη «Μαϊλειο» αντιμαρξιστική τροτσκιστική σαπουνόφουσκα της «αλληλεξάρτησης» (π.χ. θαυμάστε την «αλληλεξάρτηση»(!) Ελλάδας-Γερμανίας αντί υποταγή-εξάρτηση), την τωρινή ΠΑΡΑΜΟΝΗ της Ελλάδας στην ΕΕ, αφού ΣΗΜΕΡΑ «λύση έξω από το Ευρώ και Δραχμή… είναι καταστροφική» («Ρ» 31/5/2011, σελ.6), την άρνηση του ξενόδουλου χαρακτήρα της σημερινής αντιδραστικής αστικής τάξης και το «ξέπλυμα» των προδοσιών της, κλπ., κλπ..

Απ’ τα κυριότερα ιδεολογικο-πολιτικά ζητήματα που περιλαμβάνονται και ανακινούνται, μεταξύ άλλων, σ‘ αυτή την ψευτοαντιπαράθεση των «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ είναι:

α) το συντομότατο απόσπασμα του Νίκου Ζαχαριάδη αποτελεί, όπως προαναφέρθηκε, μια ορθή μαρξιστική εκτίμηση του επαναστατικού σταλινικού-ζαχαριαδικού ΚΚΕ της ιστορικής πορείας της αστο-τσιφλικάδικης Ελλάδας και της εξάρτησής της απ’ τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις καθώς και του ρόλου της ξενόδουλης αντιδραστικής αστικής τάξης – ορθή μαρξιστική εκτίμηση απαραίτητης και για την καλύτερη κατανόηση της τωρινής κατάστασης της σημερινής επίσης εξαρτημένης καπιταλιστικής Ελλάδας απ’ τα μεγάλα και ισχυρά μονοπώλια της ΕΕ,

β) στην απάντηση του σοσιαλδημοκράτη Μ.Μαϊλη εκφράζεται για πρώτη φορά εντελώς ανοιχτά, πιο ολοκληρωμένα και με σαφέστατο τρόπο η τροτσκιστική ΣΤΡΟΦΗ της σημερινής σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του αστικού χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ – απάντηση που, με την ΑΠΟΡΡΙΨΗ των μαρξιστικών αναλύσεων-εκτιμήσεων, συνιστά μια χωρίς προηγούμενο επίθεση (από αντιμαρξιστική τροτσκιστική σκοπιά) σε: α) ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ-ΚΚΕ 1918-55, και β) ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ και Γ΄ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΔΙΕΘΝΗ.

1. Τροτσκιστική επίθεση στο ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ. Στο αντιμαρξιστικό δεξιό οπορτουνιστικό αρθρίδιό του ο σοσιαλδημοκράτης Μ.Μαϊλης εξαπολύει την πρώτη ανοιχτή τροτσκιστικού χαρακτήρα επίθεση του σοσιαλδημοκρατικού χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ(΄56) ενάντια στο ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, εκλεγμένο γραμματέα του παλιού ένδοξου ηρωικού ΚΚΕ1918-55 και Αρχηγό του για 25 ολόκληρα χρόνια ως τα τέλη του ΄55 αρχές ΄56.

Ο Μ.Μαϊλης αφού πρώτα παραθέτει μικρό απόσπασμα απ’ το «κείμενο»(1945) του Ζαχαριάδη (βλ. παραπάνω), στο οποίο περιέχεται σύντομη μαρξιστική ανάλυση-εκτίμηση της ιστορικής πορείας της καπιταλιστικής Ελλάδας στις μετά την επανάσταση του ΄21 δεκαετίες και ως το 1945: «η πολιτική του αστοτσιφλικάδικου πολιτικού κόσμου από τότε που υπάρχει ανεξάρτητο ελληνικό κράτος μέχρι σήμερα δεν ήταν στην ουσία της ούτε εθνική ούτε ανεξάρτητη… Γιατί η σύνδεση και η υποταγή μας στο ξένο κεφάλαιο εξυπηρετεί απόλυτα τα οικονομικά τους συμφέροντα σε βάρος του ΛΑΟΥ και του τόπου… η αστική τάξη στην Ελλάδα και ο πολιτικός της κόσμος πρόδωσαν την αστικό-δημοκρατική αποστολή τους…» ΕΠΙΤΙΘΕΤΑΙ στο ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ ισχυριζόμενος: «η παραπάνω ανάλυση ήταν λαθεμένη», κάνοντας επιπλέον λόγο και για «αντιφάσεις του Ζαχαριάδη» («Ρ» 7-8/1/2012 σελ. 13), επαναφέροντας έτσι στην πολιτική επικαιρότητα τα γνωστά ανόητα και μπαγιάτικα χρουστσοφικά μυθεύματα της ντόπιας σοσιαλδημοκρατίας («Κ»ΚΕ-ΣΥΝ) περί «αντιφατικού και αλλοπρόσαλλου Ζαχαριάδη».

Έτσι, λοιπόν, ο Μ.Μαϊλης και το «Κ»ΚΕ(΄56) ομολογούν ανοιχτά πλέον, και για πρώτη φορά, ότι ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΥΝ τη μαρξιστική ανάλυση-εκτίμηση για την ιστορική πορεία της καπιταλιστικής Ελλάδας και το ρόλο της αστικής τάξης, κλπ. του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ δηλ. θεωρούν ότι «η παραπάνω ανάλυση ήταν λαθεμένη». Δεν μπορεί παρά να επαινέσει κανείς δημόσια το σοσιαλδημοκράτη Μαϊλη για το «θάρρος» που επέδειξε γράφοντας, έστω και μια φορά, την ΑΛΗΘΕΙΑ στα τόσα χρόνια που «αρθρογραφεί» στην αστική φυλλάδα «Ριζοσπάστης» δηλ. να «βγει» ανοιχτά ενάντια στο ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, επιχειρώντας ταυτόχρονα να εμφανιστεί, ανεπιτυχώς βέβαια, μ’ ένα πιο «μοντέρνο», και μάλιστα «μαρξιστικό» προσωπείο. Όμως οι σημερινές «μεταμοντέρνες Αφηγήσεις» του πατενταρισμένου χρουστσοφικού σοσιαλδημοκράτη Μ.Μαϊλη δεν είναι ούτε μαρξιστικές ούτε μοντέρνες: είναι οι παμπάλαιες πασίγνωστες αντιμαρξιστικές «απόψεις» των τροτσκιστών (Π.Πουλιόπουλου, κλπ.) και του ««μαρξιστή» ιστορικού της μπουρζουαζίας» Γιάννη Κορδάτου σχετικά με την επανάσταση του ΄21 και το ρόλο της αστικής τάξης σ’ αυτή, που: ισχυρίζονταν – χωρίς καμιά ΑΝΑΛΥΣΗ – ότι στην Ελλάδα πραγματοποιήθηκε αστική επανάσταση «ανάλογη» δήθεν της αστικής γαλλικής επανάστασης του 1789, αρνούνταν την ΕΞΑΡΤΗΣΗ της χώρας απ’ το ξένο κεφάλαιο και τον προδοτικό ρόλο της αστικής τάξης, διαφήμισαν την «επαναστατικότητα»-«προοδευτικότητά» της, συγκαλύπτοντας και εξωραΐζοντας τον ξενόδουλο χαρακτήρα της, κλπ.. Αποκτά έτσι επίκαιρο ενδιαφέρον η πολεμική αντιπαράθεση μεταξύ Ζεύγου-ΚΚΕ και του τροτσκιστή Κορδάτου – αντιπαράθεση χαρακτηριστική για την εντελώς εξόφθαλμη και κραυγαλέα αδυναμία του Γ.Κορδάτου (Γ.Κορδάτος: «Παραχαράκτες κειμένων και κομπογιαννίτες του μαρξισμού», στο: «Νέα Επιθεώρηση, Νο 7-22/1933-34, σελ.179-187 και Νο 8-23/1934, σελ. 250-251) να απαντήσει στη μαρξιστική κριτική του Γιάννη Ζεύγου απ’ τις στήλες της «ΚΟΜΕΠ» σε σειρά άρθρων με πρώτο: «Ο «Μαρξιστής» Γ.Κορδάτος ιστορικός της μπουρζουαζίας» («ΚΟΜΕΠ», Νο 20/1933, σελ. 19-24 και η συνέχεια στα: Νο 21/1933, σελ 26-34, Νο 22/1933 σελ. 13-23, Νο 23/1933, σελ. 7-14, Νο2/1934 σελ. 8-15) (συμπληρωματικά: Γιάννη Κορδάτου: «Ιστορία της νεότερης Ελλάδας», τόμος Β+Γ, σελ. 7-12, και σελ. 8 αντίστοιχα, Αθήνα 1957, με αιχμή πάντα το Ν.Ζαχαριάδη, διανθισμένη μ’ εκείνες τις αξιοθαύμαστες (!) «ψευτοαριστερές παρωπίδες… της φάμπρικας του σταλινισμού», τους «φετφάδες», κλπ., που χαλούσαν προφανώς την «επαναστατική» εικόνα της αστικής τάξης που προπαγάνδισε κατά κόρον ο τροτσκιστής Γ.Κορδάτος).

2. Αντικομμουνιστική τροτσκιστική επίθεση και στο σταλινικό-ζαχαριαδικό ΚΚΕ (1918-55). Εκεί όμως που ο τροτσκιστής Μ.Μαϊλης έχει τη μεγαλύτερη και αξεπέραστη δυσκολία και δεν ξέρει τι να κάνει δηλ. τα «κάνει εντελώς θάλασσα» είναι με το παλιό επαναστατικό ΚΚΕ, γι’ αυτό και προτίμησε-επέλεξε ως τον πιο ανώδυνο δρόμο τις γνωστές χρουστσοφικές κουτοπονηριές της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ (΄56): ενώ ΕΠΙΤΙΘΕΤΑΙ ευθέως στο ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ αποφεύγει να επιτεθεί και φραστικά (ουσιαστικά το κάνει) στο επαναστατικό ΚΚΕ 1918-55, το οποίο μάλιστα δεν τολμά ούτε καν μια φορά να μνημονεύσει στο μιας ολόκληρης σελίδας δεξιό οπορτουνιστικό τροτσκιστικό αρθρίδιό του.

Όμως, πέρα απ’ το ότι ο Νίκος Ζαχαριάδης δεν μπορεί να διαχωριστεί απ’ το Κομμουνιστικό Κόμμα γιατί ήταν ο εκλεγμένος Γραμματέας και για 25 χρόνια Αρχηγός του ως τη βίαιη καθαίρεση, αντικατάσταση, σύλληψη και ΕΞΟΡΙΑ του απ’ τους σοβιετικούς χρουστσοφικούς, είναι σ’ όλους γνωστό, ακόμα και στα μικρά του νηπιαγωγείου, ότι οι μαρξιστικές αναλύσεις και θέσεις του Ζαχαριάδη ήταν και μαρξιστικές θέσεις του ΚΚΕ εκείνης της περιόδου, και επομένως η τροτσκιστική επίθεση της ηγεσίας του σημερινού «Κ»ΚΕ ενάντια στο Ζαχαριάδη στρέφεται άμεσα και κατευθείαν ΚΑΙ ενάντια στο επαναστατικό σταλινικό-ζαχαριαδικό ΚΚΕ δηλ. ενάντια στις μαρξιστικές του αναλύσεις και θέσεις για την καπιταλιστική Ελλάδα και το ρόλο της αστικής τάξης.

Πρέπει εδώ με την ευκαιρία αυτή να επισημανθεί, γιατί έχει εξαιρετική σημασία (ιστορική και επίκαιρη), ότι με τη νέα αντιμαρξιστική θέση της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ, σύμφωνα με την οποία η μαρξιστική ανάλυση των Ζαχαριάδη-ΚΚΕ «ήταν λαθεμένη» δημιουργείται ένα νέο και σημαντικό πρόβλημα: η ανοιχτή απόφαση ΑΠΟΡΡΙΨΗΣ της ορθής μαρξιστικής ανάλυσης-εκτίμησης του παλιού ΚΚΕ εκ μέρους των σοσιαλδημοκρατών ηγετών προκαλεί ΡΗΞΗ και ΔΙΑΚΟΠΗ της ιστορικής συνέχειας μεταξύ ΚΚΕ 1918-55 – «Κ»ΚΕ(΄56), την οποία με «νύχια και με δόντια» ως τώρα υπεράσπιζε η ηγεσία αυτού του αστικού κόμματος. Βέβαια, για σειρά λόγους που δεν είναι του παρόντος, το σημερινό αστικό σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ δεν ήταν συνέχεια του παλιού επαναστατικού ΚΚΕ (ιδεολογικά-πολιτικά-οργανωτικά), κυρίως επειδή απ’ την αρχή της συγκρότησής του (Μάρτης 1956) είχε εγκαταλείψει οριστικά το μαρξισμό-λενινισμό-σταλινισμό σχετικά με τα ζητήματα της Προλεταριακής Επανάστασης–Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού, καθοδηγούνταν και καθοδηγείται απ’ το αντεπαναστατικό σοσιαλδημοκρατικό χρουστσοφικό ρεύμα (=παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας).

Επιστρέφοντας στο θέμα, ας υπογραμμιστεί με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο, ότι η μαρξιστική ανάλυση-εκτίμηση του παλιού επαναστατικού ΚΚΕ, όπως αυτή διατυπώνεται απ’ το Νίκο Ζαχαριάδη εντελώς σύντομα παραπάνω, σχετικά την πορεία της καπιταλιστικής Ελλάδας ήταν ορθή καθώς και οι θέσεις που προέκυπταν (ακριβώς απ’ αυτή τη συγκεκριμένη ανάλυση) ήταν πέρα για πέρα ορθές μαρξιστικές, (δεν χρειάζεται εδώ επανάληψη της ήδη υπάρχουσας τεκμηρίωσης απ’ το ΚΚΕ), που επιπλέουν είχαν και την έγκριση του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος δηλ. της Γ΄ Κομμουνιστικής Διεθνούς της οποίας το ΚΚΕ ήταν μέλος-τμήμα της ως την αυτοδιάλυση της (Μάης 1943), αντίθετα η τωρινή σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ στερείται οποιασδήποτε ΑΝΑΛΥΣΗΣ, ακόμα και αστικής ρεφορμιστικής, έστω στη βάση της αστικής ιδεολογίας του χρουστσοφισμού, γιατί μαρξιστική ανάλυση δεν μπορεί να υπάρξει όταν έχει εγκαταλειφθεί ο επαναστατικός μαρξισμός: γι’ αυτό το ζήτημα η ηγεσία του «Κ»ΚΕ, αντί ανάλυσης, έχει στη «διάθεσή» της μόνο τις ιδεαλιστικές αστικές ασυναρτησίες περί «αιτίας-αποτελέσματος» κλπ., που περιέχονται στο χαμηλότατου επιπέδου πολιτικό αρθρίδιο του τροτσκιστή Μ.Μαϊλη, για ένα τόσο σημαντικό θέμα όπως είναι η ιστορική πορεία δυο περίπου αιώνων της καπιταλιστικής Ελλάδας. Το «δυστύχημα» για τη σημερινή ηγεσία του «Κ»ΚΕ που επαναπροβάλει τις τροτσκιστικές αερολογίες είναι ότι ούτε οι τροτσκιστές είχαν στο παρελθόν ούτε ως τώρα έχουν ανάλογη ανάλυση. Εκεί όμως που υπάρχει πλήρης απουσία ανάλυσης και η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ παρουσιάζει θλιβερότερη και εντελώς τραγελαφική εικόνα είναι η σημερινοί ανόητοι και γελοίοι, αλλά πρωτίστως αστικοί ισχυρισμοί – αναπαραγωγή και προπαγάνδιση των «απόψεων» των αστικών κομμάτων-κυβερνήσεων – ότι η οικονομία της χώρας δεν έχει τάχα χρεοκοπήσειξαναφέρουν το σκιάχτρο της χρεοκοπίας», «Ρ» 23/4/2010, σελ. 6, κλπ. κλπ.) δηλ. η σημερινή χρεοκοπία της ελληνικής οικονομίας είναι απλώς «σκιάχτρο»-φάντασμα και όχι σκληρή υπαρκτή αντικειμενική πραγματικότητα, ότι η Ελλάδα, αυτή την περίοδο, δεν είναι ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΗ (οικονομικά-πολιτικά-στρατιωτικά) απ’ τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (πρωτίστως απ’ τα μονοπώλια της ΕΕ) και ότι η σημερινή καπιταλιστική Ελλάδα είναι μια μικρή «ιμπεριαλιστική» δύναμη-χώρα, κλπ. κλπ. – αντιμαρξιστικές αστικές απόψεις που βρίσκονται στην υπηρεσία των ταξικών συμφερόντων των ξένων ισχυρών μονοπωλίων και εκείνων του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου.

Δεν θα επεκταθούμε περισσότερο εδώ, κι’ αυτό όχι μόνο εξαιτίας του πολύ περιορισμένου χώρου αλλά επειδή θεωρούμε: πρώτο, τα παραπάνω ζητήματα λυμένα και τις θέσεις επαρκώς τεκμηριωμένες, (ζητήματα που βέβαια μπορούν να πλαισιωθούν με περισσότερες ειδικές επιμέρους μελέτες-αναλύσεις αλλά στην ίδια κατεύθυνση), δεύτερο, ότι η σύντομη ανάλυση-εκτίμηση του Νίκου Ζαχαριάδη-ΚΚΕ είναι μαρξιστική και οι θέσεις που υποστηρίζονται σ’ αυτή είναι επίσης μαρξιστικές. Θα περιοριστούμε μόνο στην υπογράμμιση ότι οι νέες θέσεις των Μ.Μαϊλη-«Κ»ΚΕ (΄56) είναι ολωσδιόλου λαθεμένες και αντιμαρξιστικές – οι παλιές γνωστές μπαγιάτικες τροτσκιστικές φλυαρίες – που επιπλέον εξωραΐζουν τον ξενόδουλο χαρακτήρα της ντόπιας αντιδραστικής αστικής τάξης και «ξεπλένουν» τις προδοσίες της.

Για πληροφόρηση των νεότερων κομμουνιστών ας αναφερθεί ότι οι αναλύσεις του επαναστατικού ΚΚΕ 1918-55 βρίσκονται σε διάφορα άρθρα της παλιάς «ΚΟΜΕΠ» – που δεν έχει απολύτως καμία σχέση με το σημερινό ρεφορμιστικό έντυπο – και του περιοδικού «ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ» ως τα τέλη του 1955 και σ’ άλλα έντυπα του κόμματος, σ’ άρθρα του Ν.Ζαχαριάδη και στα κομματικά υλικά Ολομελειών και Συνεδρίων. Κυρίως θα συνιστούσαμε στους νεότερους να μελετήσουν, για να μην «πνίγονται» σε πληθώρα των δημοσιευμάτων, την επιστημονική μαρξιστική ανάλυση που περιέχεται στην «Απόφαση της 6ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ –Γενάρης 1934», ιδιαίτερα το «κεφάλαιο» με τίτλο «II. Ο χαρακτήρας και οι κινητήριες δυνάμεις της επανάστασης στην Ελλάδα» καθώς και το «Πρόγραμμα του ΚΚΕ (σχέδιο)», έκδοση της ΚΕ του ΚΚΕ (1954), που αποσύρθηκε με παρέμβαση-επέμβαση της προδοτικής σοβιετικής χρουστσοφικής ομάδας το 1954, και φυσικά το «Πρόγραμμα και Καταστατικό της Γ΄ Κομμουνιστικής Διεθνούς» που ψηφίστηκε στο 6ο Συνέδριο της ΚΔ το 1928. Σημαντικές γι’ αυτά τα θέματα είναι και άλλες μαρξιστικές μελέτες (παρά τις όποιες ελλείψεις και αδυναμίες), όπως το ογκώδες βιβλίο του Δημήτρη Μπάτση: «Η βαρειά βιομηχανία στην Ελλάδα» (1947 και επανεκδόσεις στη μεταπολίτευση), του Νίκου Μπελογιάννη: «Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα», γραμμένο μετά την απελευθέρωση, του Γιάννη Ζεύγου: «Σύντομη μελέτη της Νεοελληνικής Ιστορίας» (1945-46 και ανατυπώσεις), κλπ., οι αντιπαραθέσεις του ΚΚΕ με τους τροτσκιστές αλλά και οι «απόψεις»-αερολογίες των αντεπαναστατών τροτσκιστών.

3.Ηγεσία του «Κ»ΚΕ (΄56): προκλητικός εξωραϊσμός της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και «χρυσό πλυντήριο» δυο αιώνων προδοσιών της ξενόδουλης αστικής τάξης. Στο «για γέλια και για κλάματα» δεξιό οπορτουνιστικό αρθρίδιο του Μ.Μαϊλη, με τις αντιμαρξιστικές τροτσκιστικές πολιτικές φλυαρίες και τις αξιοθαύμαστες ασυναρτησίες – προερχόμενες πρωτίστως απ’ την εγκατάλειψη του επαναστατικού μαρξισμού δηλ. λενινισμού-σταλινισμού μα και απ’ την εντελώς εξόφθαλμη και κραυγαλέα έλλειψη φιλοσοφικών και οικονομικών γνώσεων, τόσο μαρξιστικών όσο και αστικών-ιδεαλιστικών, που προδίδει το «κακιάς ώρας» πολιτικό πόνημά του – εντοπίζονται θολά, εξαιτίας της πυκνής ομίχλης των ασυναρτησιών, ορισμένα βασικά ζητήματα που συνοπτικά αφορούν:

α) την επανάσταση του ΄21 για την οποία διατυπώνει έμμεσα την αντιμαρξιστική «άποψη» ότι στην Ελλάδα πραγματοποιήθηκε αστική επανάσταση «ανάλογη» δήθεν με τη γαλλική αστική επανάσταση του 1789, που «έλυσε» τα αστικοδημοκρατικά προβλήματα στη χώρα μας – άποψη που βρίσκεται σε πλήρη ρήξη-αντίθεση με την οικονομικο-κοινωνικο-πολιτική πραγματικότητα που προέκυψε-διαμορφώθηκε μετά την επανάσταση του ΄21 – γι’ αυτό και ο Μαϊλης μιλάει για «λεγόμενα αστικοδημοκρατικά» που τάχα «έλυσε» η αστική τάξη, και επομένως «αδικαιολόγητα» διαπιστώθηκε-κατηγορήθηκε απ’ το ΚΚΕ και το Ζαχαριάδη ότι αυτή πρόδωσε την ιστορική της αποστολή επειδή δεν έλυσε τα τότε προβλήματα (εξαιτίας του συμβιβασμού-υποταγής στην τσιφλικαδο-κοτζαμπάσικη αντίδραση) ή αλλιώς «η αστική τάξη στην Ελλάδα και ο πολιτικός της κόσμος πρόδωσαν την αστικοδημοκρατική αποστολή τους» (ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ).

β) την ΕΞΑΡΤΗΣΗ της Ελλάδας απ’ το ξένο κεφάλαιο, της οποίας την ύπαρξη αρνείται τώρα ο Μ.Μαϊλης- «Κ»ΚΕ(΄56) παρόλο που στο αντιμαρξιστικό αρθρίδιό του «τριγυρνάει» ασκόπως σαν «τη γάτα γύρω απ’ το ζεματιστό χυλό», προσπαθώντας να τον «κρυώσει» με τον «αέρα» των ασυναρτησιών τύπου: «η εξάρτηση αποδόθηκε στη λεγόμενη προδοσία του έθνους από την αστική τάξη», «η καπιταλιστική καθυστέρηση της Ελλάδας… αποδόθηκε στην εξάρτηση» (και όλες αυτές οι επιθέσεις στρέφονται ενάντια στο ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ-ΚΚΕ).

γ) το ρόλο της αστικής τάξης στην επανάσταση του ΄21 και τον μετέπειτα ρόλο της ως τα σήμερα, της οποίας την «επαναστατικότητα»-«προοδευτικότητα» ο Μ.Μαϊλης-«Κ»ΚΕ εκθειάζει, εμμέσως πλην σαφώς, a la Κορδάτο (λες και ήταν η γαλλική αστική τάξη του 1789) – σε πλήρη αντίθεση με τη μαρξιστική θέση του ΚΚΕ, ότι «η νεοελληνική αστική τάξη όλη την προοδευτικότητά της την εξάντλησε με την επανάσταση του ΄21» – αρνείται προκλητικά τις προδοσίες και τον ξενόδουλο χαρακτήρα της, και γι’ αυτό, περίλυπος και εξοργισμένος, αγανακτεί και διαμαρτύρεται, εκφράζοντας με οπορτουνιστική σφοδρότητα την αντίθεσή του επειδή αυτή «χαρακτηρίστηκε ξενόδουλη από γεννησιμιού της» («Ρ» 7-8/1/2012 σελ. 13), επιτιθέμενος σε ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ-ΚΚΕ.

Όλες οι παραπάνω αντιμαρξιστικές θέσεις των Μαϊλη-«Κ»ΚΕ(΄56) ταυτίζονται με κείνες των τροτσκιστών και αποτελούν αντιγραφή των αντιμαρξιστικών θέσεων του «ιστορικού της μπουρζουαζίας» τροτσκιστή Γιάννη Κορδάτου, που κι’ αυτός εξύμνησε, με το παραπάνω, την «επαναστατικότητα»-«προοδευτικότητα» της αστικής τάξης στα έργα του, ανυψώνοντάς την στο επαναστατικό επίπεδο της γαλλικής αστικής τάξης και την επανάσταση του ΄21 στο επίπεδο της αστικής επανάστασης του 1789 (εννοείται από πλευράς λύσης των βασικών ιστορικών προβλημάτων).

Πρέπει να προσεχθεί ιδιαίτερα πως οι αντιμαρξιστικές αυτές θέσεις του σοσιαλδημοκράτη Μαϊλη δεν αποτελούν απλά μια, ας πούμε, «αργόσχολη» ενασχόληση ιστορικού χαρακτήρα αλλά συνδέονται άμεσα με τη σημερινή κατάσταση της χώρας: σήμερα η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ αρνείται την ύπαρξη ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ της Ελλάδας απ’ τα μεγάλα και ισχυρά μονοπώλια της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, παρουσιάζοντας την ως μικρή «ιμπεριαλιστική» δύναμη-χώρα όταν ο Μαϊλης γράφει για «διαφωνίες ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις», γι’ αυτό η ηγεσία του «Κ»ΚΕ όχι μόνο δεν διεξάγει αντιιμπεριαλιστικό αγώνα για απαλλαγή της απ’ τα ιμπεριαλιστικά δεσμά, αλλά κάνει κάτι χειρότερο και προκλητικότερο: εξωραΐζει και στηρίζει την ιμπεριαλιστική ΕΞΑΡΤΗΣΗ. Επιπλέον δεν θεωρεί τη σημερινή αντιδραστική αστική τάξη ξενόδουλη-εθελόδουλη, μ’ αποτέλεσμα η ηγεσία του «Κ»ΚΕ (΄56) να έχει εκφυλιστεί-μετατραπεί σε ««χρυσό πλυντήριο» των παλιών και τωρινών προδοσιών της ξενόδουλης αντιδραστικής αστικής τάξης. Και δεν είναι καθόλου τυχαία η εθελόδουλη και ξενόδουλη στάση που κράτησαν όλα τα αστικά κόμματα, μεγαλοαστικά (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ) και σοσιαλδημοκρατικά («Κ»ΚΕ-ΣΥΝ), απέναντι στην πρόσφατη ωμή και απροσχημάτιστη ΕΠΕΜΒΑΣΗ στα εσωτερικά της χώρας των εκπροσώπων του γερμανο-γαλλικού ιμπεριαλισμού ΜΕΡΚΕΛ-ΣΑΡΚΟΖΙ (= μαριονέτες των μεγάλων μονοπωλίων και των διεθνών κερδοσκόπων, τραπεζιτών, κλπ.): α) με την απαγόρευση του δημοψηφίσματος, β) την εκπαραθύρωση της εκλεγμένης κυβέρνησης που τους υπηρέτησε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και την αντικατάσταση της, γ) με τον απευθείας διορισμό απ’ τους ίδιους νέας κυβέρνησης στη χώρα, χωρίς κανένα απ’ τα παραπάνω κόμματα να διαμαρτυρηθεί, απέναντι σ’ αυτές τις αντιδημοκρατικές-φασιστικές ενέργειες: απεναντίας χειροκρότησαν, εμμέσως πλην σαφώς, αυτή την προσβλητικότατη, για τη χώρα μας και ένα λαό με τέτοιες αντιφασιστικές-αντιιμπεριαλιστικές και επαναστατικές παραδόσεις, ΕΠΕΜΒΑΣΗ και το μόνο που ζήτησαν επιτακτικά ήταν απλά ΕΚΛΟΓΕΣ, επιδεικνύοντας δουλικότατη στάση: η εθελοδουλία-ξενοδουλία ΟΛΩΝ των κομμάτων του αστικού Κοινοβουλίου απέναντι στα μεγάλα «αφεντικά» ΜΕΡΚΕΛ-ΣΑΡΚΟΖΙ στο αποκορύφωμά τους. Με κυνισμό και περιφρόνηση προς τη χώρα μας αλλά και την ωμή «ειλικρίνεια» ενός αδίστακτου εκπροσώπου του γερμανικού ιμπεριαλισμού ο Βόλφκανγκ Σόϊμπλε δήλωσε εκείνες τις μέρες: «Η ΕΛΛΑΔΑ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΣΚΛΗΡΑ ΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΔΕΧΤΕΙ ΣΤΕΝΗ ΕΠΙΤΗΡΗΣΗ. ΕΚΧΩΡΕΙ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ. ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΑΛΛΕΣ ΧΩΡΕΣ ΘΑ ΔΕΧΟΝΤΑΝ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ» («Αυγή» 6/11/2011, σελ. 63). Να, λοιπόν, ποια είναι η κατάντια όλων των αστικών εθελόδουλων κομμάτων. Και σ’ αυτή την προκλητικού μεγέθους ταπείνωση, διασυρμό και εξευτελισμό δεν αντέδρασαν-διαμαρτυρήθηκαν ούτε τα 300 ψοφοδεή και ασπόνδυλα όντα, οι 300 βολεμένοι του αστικού Κοινοβουλίου, επιδεικνύοντας έτσι κι αυτοί επαίσχυντη και της πιο ακραίας μορφής δουλοπρεπή και άξια χλευασμού πολιτική στάση, με εξαίρεση την τοποθέτηση στη Βουλή του Τάσου Κουράκη (βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ): «ζήσαμε την Ευρωπαϊκή Ένωση να ασκεί έναν εκβιασμό με ένα ταπεινωτικό τελεσίγραφο που δείχνει ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση από οικονομική ηγεμονία ολοένα μεταβάλλεται και σε πολιτική ηγεμονία. Είναι σίγουρο ότι οι κυρίαρχοι κύκλοι υπαγόρευσαν τη θέλησή τους απευθυνόμενοι κατά την άποψή τους σε υποτελείς και υποτακτικούς. Η στάση των Μέρκελ-Σαρκοζί συνιστά θεσμική εκτροπή και με τον τρόπο τους θέλουν να καθυποτάξουν τους λαούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Γνωρίζετε ότι σήμερα που συζητά το ελληνικό Κοινοβούλιο το θέμα αυτό τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης από το Βερολίνο εκβιάζουν ότι εάν τα δυο κόμματα δεν τα βρουν, με τον τρόπο που υπαγορεύουν, θα υπάρξουν χιλιάδες δεινά για τη χώρα μας. Μπροστά σ’ αυτόν τον εκβιασμό ο Πρωθυπουργός της χώρας υποχώρησε, υπακούοντας στις επιταγές τους και την υποχώρηση αυτή χειροκρότησε όλο το πολιτικό κατεστημένο και τα διάφορα κέντρα» (απ’ την ομιλία στη Βουλή 11/11/2011).

Το μόνο που «ψέλλισαν» με στεντόρεια φωνή ήταν ΕΚΛΟΓΕΣ για την πρώτη εβδομάδα του Δεκέμβρη, που κι αυτές απαγορεύτηκαν απ’ τους ΜΕΡΚΕΛ-ΣΑΡΚΟΖΙ, παρόλο που το ντόπιο μεγάλο κεφάλαιο και όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα του τις ζήτησαν επιτακτικά, θορυβώδικα μα και με ουρανομήκης κραυγές: «εμείς λέμε: αντί για δημοψήφισμα, εκλογές» («Ρ» 4/11/2011, σελ. 5) κραύγαζαν οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ δια στόματος Θ.Παφίλη (ομιλία στη Βουλή) που ως τώρα δεν πραγματοποιήθηκαν ακόμα. Και μάλλον (!) δεν έγιναν οι εκλογές εξαιτίας της «ανυπαρξίας»(!) ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ και της «τεράστιας» ισχύος (!) της σημερινής μικρο-«ιμπεριαλιστικής» Ελλάδας (ανύπαρκτης βέβαια) των Παπαρηγο-Γοντικο-Μαΐληδων.

4. Σφοδρή αντικομμουνιστική επίθεση σε Γ΄ Κομμουνιστική Διεθνή – ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ. Ο λακές του ντόπιου κεφαλαίου σοσιαλδημοκράτης τροτσκιστής Μ.Μαϊλης αφού ΕΠΙΤΕΘΗΚΕ πρώτα σε Ν.ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ-ΚΚΕ ισχυριζόμενος (χωρίς την παραμικρή «τεκμηρίωση»): «η παραπάνω ανάλυση ήταν λαθεμένη» πέρασε αμέσως στο «ψητό» δηλ. τον κεντρικότερο στόχο της επίθεσης του: την Γ΄ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΔΙΕΘΝΗ, ειδικότερα το επαναστατικό «ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ» της, και προφανώς τους ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ, γράφοντας: «βεβαίως, η παραπάνω ανάλυση δεν ήταν μόνο ή κυρίως πρόβλημα του Ζαχαριάδη. Ήταν γενικότερη αδυναμία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος να αναλύσει αντικειμενικά την κατάσταση και για τις χώρες με μέσο επίπεδο καπιταλιστικής ανάπτυξης» («Ρ» 7-8/1/2012, σελ. 13).

Είναι γνωστό πως το «Πρόγραμμα και Καταστατικό» της Γ΄ΚΔ, που ψηφίστηκε το 1928 στο 6ο Συνέδριο της – βασισμένο στην επαναστατική κοσμοθεωρία των ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ-ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ – για το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα υπήρξε: α) το δεύτερο επαναστατικό Πρόγραμμα του διεθνούς προλεταριάτου, μετά το «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος» των ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ, β) το σημαντικότερο επιστημονικό μαρξιστικό ντοκουμέντο του εργατικού κινήματος της περιόδου της 3ης ΚΔ, και γ) ήταν δεσμευτικό για όλα τα κομμουνιστικά κόμματα μέλη-τμήματα της ΚΔ, μαζί και για το παλιό επαναστατικό ΚΚΕ με Αρχηγό το ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ.

Επομένως η επίθεση του σοσιαλδημοκράτη τροτσκιστή Μ.Μαϊλη-ηγεσίας «Κ»ΚΕ(΄56) στρέφεται κατά των ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ-ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ, της 3ης ΚΔ και ολόκληρου του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος που καθοδηγούνταν απ’ αυτήν αλλά και των ΚΚΕ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ.

Δεν κρίνεται απαραίτητο να αντικρουστούν-ανασκευαστούν εδώ οι «Μαϊλειες» τροτσκιστικές σαπουνόφουσκες γιατί κατά πρώτο δεν συνιστούν ανάλυση, κατά δεύτερο δεν προβάλουν κανένα επιχείρημα και τέλος είναι εντελώς ανίσχυρες, πέραν των άλλων – ακριβώς και γι’ αυτούς τους λόγους – να πλήξουν το επιστημονικά τεκμηριωμένο επαναστατικό μαρξιστικό «Πρόγραμμα» της 3ης ΚΔ, κάτι που επιχείρησαν στο παρελθόν οι αντεπαναστάτες τροτσκιστές και απέτυχαν παταγωδώς, των οποίων τώρα τις «απόψεις» απλά επαναλαμβάνουν οι Μ.Μαϊλης-ηγεσία «Κ»ΚΕ(΄56). Τέλος ο Μ.Μαϊλης έχει χάσει τελείως κάθε σοβαρότητα και φαίνεται να τάχει εντελώς χαμένα, αλλιώς δεν μπορεί να εξηγηθεί πως επέλεξε να αυτοδιασυρθεί και αυτογελοιοποιηθεί, και μάλιστα σε τέτοιο ακραίο σημείο, προβάλλοντας τον ισχυρισμό πως «ήταν γενικότερη αδυναμία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος να αναλύσει αντικειμενικά την κατάσταση και για τις χώρες με μέσο επίπεδο καπιταλιστικής ανάπτυξης» δηλ. πως όλοι οι θεωρητικοί του 20ου αιώνα (μαρξιστές και ρεφορμιστές στους οποίους και ο ίδιος ανήκει), μαζί και οι ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ, δεν κατάφεραν να αναλύσουν την πορεία του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού ολόκληρου του περασμένου αιώνα ως και την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα ώσπου να το «πράξει»(!) το 2011 η «μεγαλύτερη θεωρητική αυθεντία» του πλανήτη των τελευταίων 110 χρόνων, η «αφεντιά» του ρεφορμιστή σοσιαλδημοκράτη και νεόκοπου τροτσκιστή Μ.Μαϊλη.

Τελειώνοντας ας υπογραμμιστεί μόνο πως η παραπάνω ΕΠΙΘΕΣΗ των Μ.Μαϊλη-«Κ»ΚΕ(΄56) στην Γ΄ΚΔ, στους κλασικούς του μαρξισμού, ιδιαίτερα στους ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ στους οποίους οφείλεται η επιστημονική μαρξιστική ανάλυση του καπιταλισμού της ιμπεριαλιστικής περιόδου, είναι: πρώτο, ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ (γίνεται από αντιμαρξιστική τροτσκιστική σοσιαλδημοκρατική σκοπιά) και δεύτερο, ολοκληρώνει και τη ΡΗΞΗ της σοσιαλδημοκρατικής κλίκας των Παπαρηγο-Γοντικο-Μαΐληδων και με το διεθνές επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα της Γ΄ Διεθνούς και τις λαμπρές επαναστατικές αγωνιστικές του παραδόσεις (όπως και η επίθεση σε Ζαχαριάδη-ΚΚΕ ολοκλήρωσε τη ΡΗΞΗ με το ντόπιο κομμουνιστικό κίνημα και το παλιό επαναστατικό-σταλινικό ΚΚΕ).

“ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ”, αρ. φύλ. 361, 1-15/1/2012

Διαβάστε Περισσότερα »

ΔΥΟ ΣΦΟΔΡΕΣ ΑΠΑΝΩΤΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΣΤΟ ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

Ακόμα καλά-καλά δεν έχει κοπάσει ο θόρυβος και «σβήσει η λάμψη» και ο απόηχος των πανηγυριών της σοσιαλδημοκρατικής χρουστσο-μπρεζνιεφικής ομάδας των Παπαρηγο-Γοντικο-Μαΐληδων της φαρσοκωμωδίας της διαβόητης «αποκατάστασης» (για ψήφους προφανώς) δηλ. της προκλητικής βεβήλωσης της μνήμης του δολοφονημένου απ’ τους ίδιους μεγάλου κομμουνιστή ηγέτη, και ο Νίκος Ζαχαριάδης δέχεται απ’ τους δολοφόνους του δυο σφοδρές απανωτές επιθέσεις: η πρώτη, για πολλοστή φορά επαναλαμβανόμενη, αφορά το Ιστορικό Γράμμα του ΄40 και η δεύτερη αφορά την εντελώς πρόσφατη ανοιχτή τροτσκιστική επίθεση στις μαρξιστικές εκτιμήσεις-θέσεις του Νίκου Ζαχαριάδη.

Παλιά και νέα επίθεση στο Ιστορικό «Γράμμα» του ΄40. Η πρώτη ανοιχτή συκοφαντική επίθεση στο Ιστορικό «ΓΡΑΜΜΑ» του Νίκου Ζαχαριάδη χρονολογείται απ’ τον Απρίλη του ΄56 και έγινε απ’ την προδοτική ηγετική ομάδα των Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη-Βαφειάδη κλπ. του ενιαίου τότε χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ(΄56), η οποία διαρκώς επαναλαμβάνονταν στις μετέπειτα δεκαετίες και στην οποία αναφέρονταν: «στο γράμμα όμως εκείνο κάνει ένα χοντροκομμένο πολιτικό λάθος γράφοντας ότι «στον πόλεμο αυτό που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, εμείς (δηλαδή οι έλληνες κομμουνιστές) πρέπει να δώσουμε ανεπιφύλαχτα όλες μας τις δυνάμεις» … Η υπόδειξη για ανεπιφύλαχτη υποστήριξη του φασίστα δικτάτορα Μεταξά δε μπορούσε να μη δημιουργήσει συγχύσεις για το ρόλο της μοναρχοφασιστικής δικτατορίας του Μεταξά και κείνων που βρίσκονταν πίσω της» («Σαράντα χρόνια του ΚΚΕ 1918-1958, σελ. 644), συκοφαντικός ισχυρισμός που δεν έχει απολύτως καμία βάση επειδή: πρώτο, πουθενά στο «Γράμμα» του Ζαχαριάδη δεν υπάρχει «υπόδειξη για ανεπιφύλαχτη υποστήριξη του φασίστα δικτάτορα Μεταξά», δεύτερο, ούτε «χοντροκομμένο πολιτικό λάθος» υπάρχει σ’ αυτό ούτε «συγχύσεις για το ρόλο της μοναρχοφασιστικής δικτατορίας του Μεταξά» δημιουργήθηκαν, αφού η φράση «δίχως επιφύλαξη» του «Γράμματος» δεν αναφέρεται στη «φασιστική κυβέρνηση Μεταξά» αλλά στη λέξη «πόλεμος» (Οι χρουστσοφικοί ηγέτες του «Κ»ΚΕ (’56) δεν είναι μόνο δεξιοί οπορτουνιστές και προδότες, αποδεικνύονται και αγράμματοι).

Η τωρινή, εντελώς πρόσφατη επίθεση που είναι κατά πολύ χειρότερη της πρώτης, γιατί, όπως θα φανεί, έχει επιπλέον ΛΑΣΠΟΛΟΓΙΚΟ χαρακτήρα, είδε το φως της δημοσιότητας στα τέλη Οχτώβρη του περασμένου χρόνου («Ρ» 29-30 Οκτώβρη 2011) δηλ. εκδηλώθηκε πολύ πρόωρα χωρίς καν να συμπληρωθεί μήνας απ’ τη δημοσιοποίηση της διαβόητης «αποκατάστασης» του Νίκου Ζαχαριάδη.

Σ΄ αυτή αναφέρεται: «ένα από τα πιο πολυσυζητημένα σημεία του πρώτου γράμματος είναι η φράση «στον πόλεμο αυτό που διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά». Απασχόλησε ακόμα και την 6η Ολομέλεια της ΚΕ (1956), καθώς και την 7η (1957) και άλλες αργότερα… δεν υπάρχει αμφιβολία πως στο σημείο αυτό ο Ν. Ζαχαριάδης έκανε ένα συμβιβασμό» («Ρ» 29-30 Οκτώβρη 2011, σελ. 13). Πουθενά όμως στο δεξιό οπορτουνιστικό «κείμενό» τους δεν κατονομάζεται το σημείο του «Γράμματος» που δήθεν εκφράζει «συμβιβασμό», γιατί απλούστατα ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Και όμως οι λακέδες του ντόπιου κεφαλαίου, και επιπλέον προσφάτως «χρυσό πλυντήριο» δυο αιώνων προδοσιών της ξενόδουλης αστικής τάξης, Παπαρηγο-Γοντικο-Μαΐληδες, ισχυρίζονται ΛΑΣΠΟΛΟΓΙΚΑ: «δεν υπάρχει αμφιβολία πως στο σημείο αυτό ο Ν. Ζαχαριάδης έκανε ένα συμβιβασμό».

Μια απλή σύγκριση μεταξύ των δυο εντελώς αβάσιμων και γι’ αυτό συκοφαντικών επιθέσεων των δεξιών οπορτουνιστών χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατών στο ΙΣΤΟΡΙΚΟ «Γράμμα» του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ δείχνει πως η μεν πρώτη επίθεση παραμένει βασικά, παρά το συκοφαντικό της χαρακτήρα, σε πολιτικό επίπεδο, ενώ η δεύτερη έχει επιπλέον σαφή ΛΑΣΠΟΛΟΓΙΚΟ χαρακτήρα με τον ισχυρισμό ότι δήθεν «ο Ν. Ζαχαριάδης έκανε ένα συμβιβασμό» για τον οποίο μάλιστα «δεν υπάρχει αμφιβολία». Εδώ οι ηγέτες της σοσιαλδημοκρατικής κλίκας των Παπαρηγο-Γοντικο-Μαΐληδων ξερνούν απ’ τα σπλάχνα τους τόνους ΧΟΛΗΣ και ωκεανούς ΛΑΣΠΗΣ, που όμως δεν μπορούν να λερώσουν το μεγάλο κομμουνιστή ηγέτη και μια απ’ τις μεγαλύτερες επαναστατικές φυσιογνωμίες του πλανήτη στον 20ου αιώνα, ΗΡΩΑ του ελληνικού και διεθνούς επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος – δεσμώτη των φασιστών Μεταξά-Χίτλερ (Νταχάου) και της φιλο-χιτλερικής φασιστικής κλίκας των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ (φιλο-χιτλερικού χαρακτήρα ήταν η πράξη της μετονομασίας του «ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ» σε «ΒΟΛΓΚΟΓΚΡΑΝΤ» – δολοφονημένου απ’ τη σοσιαλφασιστική κλίκα των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ στο Σουργκούτ της Σιβηρίας, τον Αύγουστο του 1973, μετά 17 χρόνια εξορία.

Αν η πρώτη επίθεση είχε μόνο ως στόχο να πλήξει-συκοφαντήσει πολιτικά το Νίκο Ζαχαριάδη, η τωρινή δεύτερη, έχει ευρύτερο και διπλό στόχο: να τον κατασυκοφαντήσει γενικά αλλά και να τον «πνίξει» στο βόρβορο πηχτής λάσπης.

Έτσι, με τον λασπολογικό ισχυρισμό περί «συμβιβασμού» του Ζαχαριάδη, που ισοδυναμεί με τόνους χολής και ωκεανούς λάσπες, μπροστά στα έκπληκτα «μάτια» των εξαπατημένων-παραπλανημένων αγωνιστών η διαβόητη «φιλο»-ζαχαριαδική «αποκατάσταση» αποκαλύπτεται ως προκλητικότατη και πιο ακραίας μορφής ΑΝΤΙΖΑΧΑΡΙΑΔΙΣΜΟΣ: ως ο πιο χυδαίος και λασπολογικού χαρακτήρα αντιζαχαριαδισμός.

Ο ψευδέστατος γκεμπελίστικος περί «συμβιβασμού» ισχυρισμός δεν είναι μόνο απλά μια πολιτική συκοφαντία αλλά είναι επιπλέον και ένας τεράστιος οχετός πηχτού βούρκου. Είναι προφανώς αδίστακτοι και δεν γνωρίζουν φραγμούς στις συκοφαντίες και στις λάσπες σε βάρος του Νίκου Ζαχαριάδη τα «μαντρόσκυλα» του ντόπιου κεφαλαίου σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ(΄56): «δεν υπάρχει αμφιβολία» πως ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. (Για την τροτσκιστική επίθεση των Μ.Μαϊλη-«Κ»ΚΕ στο ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ βλέπε το εκτενέστερο σημείωμα).

“ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ”, αρ. φύλ. 361, 1-15/1/2012

Διαβάστε Περισσότερα »

ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΘΗΚΕ Η «ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ» 2011

Η εφημερίδα «Ανασύνταξη» του 2011  (φ.337-360) προστέθηκε στο DVD με την ψηφιοποιημένη έκδοση της εφημερίδας. Τα ψηφιοποιημένα αρχεία είναι διαθέσιμα σε κάθε αγωνιστή, σε κάθε αναγνώστη και μελετητή του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος της χώρας μας της περιόδου αυτής.

Παράλληλα αξίζει να σημειωθεί όλα τα φύλλα της «Ανασύνταξης»(1996-2011) είναι διαθέσιμα σε ψηφιακή μορφή σε DVD.

Τα φύλλα του 2011 είναι διαθέσιμα και on-line.
359-360, 1-31/12/2011 | 357-358, 1-30/11/2011 | 355-356, 1-31/10/2011 | 354, 15-30/9/2011 | 353, 1-15/9/2011 | 351-352, 1-31/8/2011 | 349-350, 1-31/7/2011 | 348, 15-30/6/2011 | 347, 1-15/6/2011 | 346,15-31/5/2011 | 345, 1-15/5/2011 | 344,15-30/4/2011 | 343,1-15/4/2011 | 342,15-31/3/2011 | 341,1-15/3/2011 | 340,15-28/2/2011 | 339,1-15/2/2011 | 338,15-31/1/2011 | 337,1-15/1/2011

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΕΡΓΩΝ ΤΟΥ Ι. Β. ΣΤΑΛΙΝ

ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΘΗΚΕ Η «ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ»ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ 2009-2010

Ψηφιακές εκδόσεις της Κίνησή μας

Όλα τα φύλλα της “Επανάστασης¨” διαθέσιμα σε dvd

ΒΙΒΛΙΑ-ΜΠΡΟΣΟΥΡΕΣ-ΕΚΔΟΣΕΙΣ
Διαβάστε Περισσότερα »

Εκλογές στην Πανελλαδική Ένωση Λιθογράφων

Η Πανελλαδική Ένωση Λιθογράφων πραγματοποίησε την εκλογοαπολογιστική - καταστατική της γενική συνέλευση στις 22 Γενάρη. Αρχαιρεσίες θα πραγματοποιηθούν από 6 έως 18 Φλεβάρη.

Κάτω από την κυριαρχία του ρεφορμιστικού συνδικαλισμού του ΠΑΜΕ η ένωση αποφάσισε Ένταξη στο σωματείο των χαρτεργατών και των εργαζομένων στη διανομή Τύπου και εκλογές για την ανάδειξη ΔΣ ανά τρία χρόνια από δύο που είναι σήμερα. Θα επανέλθουμε.

Διαβάστε Περισσότερα »

Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

Η ΠΑΛΙΝΟΡΘΩΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΣΤΗ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ (1953-1990) (περιεχόμενα)

Για να διευκολύνουμε την ανάγνωση του μακροσκελέστατου κειμένου για την παλινόρθωση του καπιταλισμού δημοσιεύουμε τους τίτλους του κάθε κεφαλαίου.
Τελευταία ανανέωση: 28/11/2013


Εισαγωγή
ΕΠΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑ-ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ
ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ
1. Μέσα παραγωγής εμπορεύματα
2. Επέκταση και πλήρης εκμετάλλευση των  εμπορευματο-χρηματικών-σχέσεών.
3. Οι σημαντικότερες ρεβιζιονιστικές συζητήσεις για την προώθηση των καπιταλιστικών μεταρρυθμίσεων στην οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης (1953-1965)
4. Ο νόμος της Αξίας – βάση του σχηματισμού των τιμών των εμπορευμάτων των τμημάτων I και II αλλά και ρυθμιστής της παραγωγής στην οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης
α. Ο νόμος της Αξίας βάση σχηματισμού των Τιμών.
β. Ο νόμος της Αξίας ρυθμιστής της Παραγωγής στην εμπορευματική οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης
5. Μεταφορά και εισαγωγή της καπιταλιστικής «τιμής Παραγωγής» στην οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης.
6. «Πλήρης Οικονομική Ιδιοσυντήρηση»
7. «Πλήρης αυτοτέλεια των επιχειρήσεων».
8. Επανεμφάνιση του Ανταγωνισμού
9. Κατάργηση του Κεντρικού Σχεδιασμού της Οικονομίας στη Σοβιετική Ένωση
10. Η αποκατάσταση  των οικονομικών  κατηγοριών του  καπιταλισμού στην  οικονομία της  Σοβιετικής Ένωσης: κέρδος-αποδοτικότητα-τόκος-πρόσοδος
α. Το καπιταλιστικό  Κέρδος – σκοπός και  κριτήριο αξιολόγησης  της δραστηριότητας των κρατικών επιχειρήσεων
β. Το Κέρδος ως κεντρικός  σκοπός της παραγωγής  στην εμπορευματική  οικονομία της  Σοβιετικής Ένωσης
11. η εργατική τάξη  τη χρουστσο-μπρεζνιεφική  περίοδο δεν ήταν  πλέον ιδιοκτήτης-κάτοχος  των μέσων Παραγωγής
α. Οι σοσιαλιστικές-κομμουνιστικές σχέσεις Παραγωγής  αντικαταστάθηκαν με καπιταλιστικές σχέσεις Παραγωγής
1. Ο καπιταλιστικός  χαρακτήρας των  κρατικών επιχειρήσεων  και των συνεταιρισμών.
1.1. Κρατικές επιχειρήσεις
1.2. Συνεταιρισμοί.
β. Η εργατική Δύναμη στην εμπορευματική  οικονομία της  Σοβιετική Ένωσης είχε μετατραπεί εκ νέου σε Εμπόρευμα.
12. Η εμπορευματική οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης της περιόδου των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ: μια πλέρια και οριστικά καπιταλιστική οικονομία
13. Η καπιταλιστική οικονομία της χρουστσο-μπρεζνεφικής περιόδου σε παρατεταμένη στασιμότητα και βαθιά κρίση.
14. Οι καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικές μεταρρυθμίσεις στη Σοβιετική Ένωση και οι αστικές περί «σοσιαλισμού» θεωρίες
15. Αντιδραστικές αντικομμουνιστικές αστικές θεωρίες ΣΥΓΚΑΛΥΨΗΣ της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση (1953-1990)
α. Η αντιδραστική αντικομμουνιστική αστική θεωρία της «σύγκλισης» καπιταλισμού-σοσιαλισμού
β. Η αντιδραστική αντικομμουνιστική αστική θεωρία του «αναπτυγμένου σοσιαλισμού» της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας
1.«Κόμμα όλου του λαού» ή επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα;
2. «Κράτος όλου του λαού» ή Διχτατορία του Προλεταριάτου;
3. Μεταβατική περίοδος «απ’ τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό» ή απ’ τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό;
4. «Τρεις» ή δυο φάσεις της κομμουνιστικής κοινωνίας: σοσιαλισμός-κομμουνισμός;
5. «Σοσιαλισμός»: ένας «νέος, αυτόνομος τρόπος παραγωγής» ή κομμουνιστικός τρόπος παραγωγής;
Διαβάστε Περισσότερα »

ΛΕΝΙΝ: ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΤΩΝ ΕΝΩΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΩΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Αναδημοσιεύουμε το παρακάτω σύντομο αλλά σημαντικό σημείωμα του ΛΕΝΙΝ: α) γιατί αποκτά ιδιαίτερη επικαιρότητα σήμερα (είχε βέβαια γενικά πάντοτε) ενόψει της τωρινής όξυνσης όλων των αντιθέσεων της ιμπεριαλιστικής ΕΕ (ήδη στο φύλλο του περασμένου Δεκέμβρη 2011 παραθέσαμε σημαντικά αποσπάσματα), β) γιατί σ’ αυτό, πέραν του προβλήματος-«συνθήματος των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης», γίνεται λόγος για το Νόμο της «ανισόμετρης οικονομικής και πολιτικής ανάπτυξης του καπιταλισμού» που διαστρεβλώνεται απ’ τους χρουστσοφικους σοσιαλδημοκράτες του «Κ»ΚΕ – με πιο πρόσφατη περίπτωση εκείνη του τροτσκιστή Μαϊλη στο αρθρίδιο του: «επίθεση στη στρατηγική του ΚΚΕ με την καπηλεία του Ζαχαριάδη» («Ρ» 7-8/1/2012, σελ. 13) – και απ’ τον οποίο, ως γνωστόν, απορρέει το αναπόφευκτο ξέσπασμα της Προλεταριακής Επανάστασης και η νίκη του σοσιαλισμού σε μια ή περισσότερες χώρες που αμφισβήτησαν-αμφισβητούν οι αντεπαναστάτες τροτσκιστές, γ) γιατί σ’ αυτό γίνεται λόγος για το αναπόφευκτο των πολέμων δηλ. «ο πόλεμος δεν αντιφάσκει στις βάσεις της ατομικής ιδιοκτησίας, αλλά είναι η άμεση και αναπόφευκτη ανάπτυξη αυτών των βάσεων» που αμφισβήτησε-ανφισβητεί η διεθνής και ντόπια χρουστσοφική σοσιαλδημοκρατία («Κ»ΚΕ-ΣΥΝ) (20ο Συνέδριο ΚΚΣΕ-«6η Ολομέλεια» «Κ»ΚΕ, κλπ.), δ) για να γίνει πλατύτερα γνωστό εξαιτίας της σπουδαιότητας και επικαιρότητάς του σχετικά με τα παραπάνω σημαντικά ζητήματα:

Στη «Σοτσιάλ - Ντεμοκράτ», αρ. φύλ. 40, ανακοινώσαμε ότι η Συνδιάσκεψη των Τμημάτων Εξωτερικού του κόμματός μας αποφάσισε να αναβάλει το ζήτημα του συνθήματος «Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης», ωσότου συζητηθεί στον Τύπο η οικονομική πλευρά του.

Η συζήτηση που έγινε πάνω σ' αυτό το ζήτημα στη συνδιάσκεψή μας πήρε μονόπλευρα πολιτικό χαρακτήρα. Αυτό εν μέρει ίσως να οφείλεται στο γεγονός ότι στη διακήρυξη της Κεντρικής Επιτροπής το σύνθημα αυτό διατυπώνεται καθαρά σαν πολιτικό («το άμεσο πολιτικό σύνθημα...» - λέει η διακήρυξη) και, ταυτόχρονα, δε διατυπώνεται μόνο το σύνθημα των δημοκρατικών Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, μα και υπογραμμίζεται ειδικά ότι «χωρίς την επαναστατική ανατροπή της γερμανικής, της αυστριακής και της ρωσικής μοναρχίας» το σύνθημα αυτό είναι παράλογο και απατηλό.

Δε θα ήταν καθόλου σωστό να φέρει κανείς αντιρρήσεις στην τέτοια τοποθέτηση του ζητήματος μέσα στα πλαίσια της πολιτικής εκτίμησης του συνθήματος αυτού. Λόγου χάρη, από την άποψη ότι επισκιάζει ή αδυνατίζει κτλ. το σύνθημα της σοσιαλιστικής επανάστασης. Οι πολιτικοί μετασχηματισμοί προς μια πραγματικά δημοκρατική κατεύθυνση κι ακόμη περισσότερο οι πολιτικές επαναστάσεις δεν μπορούν σε καμιά περίπτωση, ποτέ και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, ούτε να επισκιάσουν, ούτε ν' αδυνατίσουν το σύνθημα της σοσιαλιστικής επανάστασης. Αντίθετα, τη φέρνουν πάντα πιο κοντά, πλαταίνουν τη βάση της, εντάσσουν στο σοσιαλιστικό αγώνα νέα στρώματα μικροαστών και μισοπρολεταριακών μαζών. Και από το άλλο μέρος οι πολιτικές επαναστάσεις είναι αναπόφευκτες στην πορεία της σοσιαλιστικής επανάστασης, που δεν μπορούμε να τη βλέπουμε σαν μια μόνο πράξη, μα πρέπει να τη βλέπουμε σαν εποχή θυελλωδών πολιτικών και οικονομικών κλονισμών, σαν εποχή της πιο οξυμένης ταξικής πάλης, εμφυλίου πολέμου, επαναστάσεων και αντεπαναστάσεων.

Αν, όμως, το σύνθημα των δημοκρατικών Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, σε συνδυασμό με την επαναστατική ανατροπή των τριών αντιδραστικότατων μοναρχιών της Ευρώπης, μ' επικεφαλής τη ρωσική μοναρχία, είναι τελείως άψογο σαν πολιτικό σύνθημα, ωστόσο μένει ακόμη ένα σπουδαιότατο ζήτημα, το ζήτημα του οικονομικού περιεχομένου και της οικονομικής σημασίας αυτού του συνθήματος. Από την άποψη των οικονομικών όρων του ιμπεριαλισμού, δηλαδή της εξαγωγής κεφαλαίων και του μοιράσματος του κόσμου από τις «προηγμένες» και «πολιτισμένες» αποικιακές δυνάμεις, οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες, είτε είναι αντιδραστικές.

Το κεφάλαιο έγινε διεθνές και μονοπωλιακό. Ο κόσμος είναι μοιρασμένος ανάμεσα σε μια χούφτα μεγάλες Δυνάμεις, δηλαδή Δυνάμεις που έχουν επιτυχίες στη μεγάλη καταλήστευση και καταπίεση των εθνών. Τέσσερις μεγάλες Δυνάμεις της Ευρώπης: Η Αγγλία, η Γαλλία, η Ρωσία και η Γερμανία, με πληθυσμό 250 - 300 εκατομμύρια και με έκταση περίπου 7 εκατομμύρια τετρ. χιλιόμετρα, έχουν αποικίες με πληθυσμό σχεδόν μισό δισεκατομμύριο (494,5 εκατομμύρια) και με έκταση 64,6 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα, δηλαδή σχεδόν τη μισή υδρόγειο σφαίρα (133 εκατομμύρια τετρ. χιλιόμετρα, χωρίς τις πολικές περιοχές). Προσθέστε σ' αυτά τα τρία ασιατικά κράτη: Την Κίνα, την Τουρκία και την Περσία, που τώρα τα διαμελίζουν οι ληστές που διεξάγουν «απελευθερωτικό» πόλεμο, δηλαδή: Η Ιαπωνία, η Ρωσία, η Αγγλία και η Γαλλία. Αυτά τα τρία ασιατικά κράτη, που μπορούμε να τα ονομάσουμε μισοαποικίες (στην πραγματικότητα, είναι τώρα κατά τα 9/10 αποικίες), έχουν 360 εκατομμύρια πληθυσμό και έκταση 14,5 εκατομμύρια τετρ. χιλιόμετρα (δηλαδή, σχεδόν 1,1/2 φορά μεγαλύτερη έκταση από την έκταση όλης της Ευρώπης).

Σε συνέχεια: Η Αγγλία, η Γαλλία και η Γερμανία έχουν τοποθετήσεις στο εξωτερικό όχι μικρότερες από 70 δισεκατομμύρια ρούβλια. Για να εισπράττουν το «θεμιτό» εισοδηματάκι τους από το στρογγυλούτσικο αυτό ποσό - ένα εισοδηματάκι που ξεπερνάει τα τρία δισεκατομμύρια ρούβλια το χρόνο - υπάρχουν οι εθνικές επιτροπές των εκατομμυριούχων, που ονομάζονται κυβερνήσεις, που διαθέτουν στρατό και πολεμικό στόλο και «τοποθετούν» στις αποικίες και στις μισοαποικίες τα χαϊδεμένα παιδιά και τα αδέλφια «του κυρίου δισεκατομμυρίου» σαν αντιβασιλείς, προξένους, πρεσβευτές, κάθε λογής υπαλλήλους, παπάδες και άλλες βδέλλες.

Ετσι είναι οργανωμένη, στην εποχή της ανώτατης ανάπτυξης του καπιταλισμού, η καταλήστευση ενός περίπου δισεκατομμυρίου πληθυσμού της Γης από μια χούφτα μεγάλες Δυνάμεις. Και είναι αδύνατο μέσα στον καπιταλισμό να υπάρξει διαφορετική οργάνωση. Να παραιτηθούν από τις αποικίες, από τις «σφαίρες επιρροής», από την εξαγωγή κεφαλαίων; Το να σκέπτεται κανείς έτσι, σημαίνει ότι κατεβαίνει στο επίπεδο ενός παπά, που κάθε Κυριακή κηρύσσει στους πλουσίους το μεγαλείο του χριστιανισμού και τους συμβουλεύει να δωρίζουν στους φτωχούς... αν όχι μερικά δισεκατομμύρια, τουλάχιστο μερικές εκατοντάδες ρούβλια το χρόνο.

Οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης στις συνθήκες του καπιταλισμού θα ισοδυναμούσαν με συμφωνία για το μοίρασμα των αποικιών. Στον καπιταλισμό όμως, δεν μπορεί να υπάρξει άλλη βάση, άλλη αρχή μοιρασιάς, εκτός από τη δύναμη. Ο δισεκατομμυριούχος δεν μπορεί να μοιράσει με οποιονδήποτε άλλον «το εθνικό εισόδημα» μιας καπιταλιστικής χώρας παρά μόνο: «Ανάλογα με το κεφάλαιο» (κι ακόμη πρέπει να προσθέσουμε ότι το μεγαλύτερο κεφάλαιο θα πάρει περισσότερα απ' όσα του αναλογούν). Ο καπιταλισμός σημαίνει ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και αναρχία στην παραγωγή. Το να κηρύσσει κανείς μια «δίκαιη» μοιρασιά του εισοδήματος σε μια τέτοια βάση είναι προυντονισμός, στενοκεφαλιά μικροαστού και φιλισταίου. Το μοίρασμα δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά, παρά «σύμφωνα με τη δύναμη». Η δύναμη, όμως, αλλάζει με την πορεία της οικονομικής εξέλιξης. Υστερα από το 1871, η Γερμανία δυνάμωσε 3 - 4 φορές πιο γρήγορα από την Αγγλία και τη Γαλλία. Η Ιαπωνία δυνάμωσε δέκα φορές πιο γρήγορα από τη Ρωσία. Για να ελεγχθεί η πραγματική δύναμη ενός καπιταλιστικού κράτους, δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει άλλο μέσο εκτός από τον πόλεμο. Ο πόλεμος δεν αντιφάσκει στις βάσεις της ατομικής ιδιοκτησίας, αλλά είναι η άμεση και αναπόφευκτη ανάπτυξη αυτών των βάσεων. Στις συνθήκες του καπιταλισμού, είναι αδύνατη μια ισόμετρη οικονομική ανάπτυξη των διαφόρων οικονομιών και των διαφόρων κρατών. Στις συνθήκες του καπιταλισμού, δεν μπορεί να υπάρχουν άλλα μέσα για την αποκατάσταση από καιρό σε καιρό της παραβιασμένης ισορροπίας, εκτός από τις κρίσεις στη βιομηχανία και τους πολέμους στην πολιτική.

Φυσικά, είναι δυνατές προσωρινές συμφωνίες ανάμεσα σε καπιταλιστές και ανάμεσα σε κράτη. Μ' αυτήν την έννοια, μπορεί να δημιουργηθούν και οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης σαν συμφωνία των Ευρωπαίων καπιταλιστών... Με ποιο σκοπό; Μόνο με το σκοπό να πνίξουν από κοινού το σοσιαλισμό στην Ευρώπη, να περιφρουρήσουν από κοινού τις ληστεμένες αποικίες ενάντια στην Ιαπωνία και στην Αμερική, που θεωρούν τον εαυτό τους στο έπακρο αδικημένο με τη σημερινή μοιρασιά των αποικιών και που τον τελευταίο μισό αιώνα δυνάμωσαν ασύγκριτα πιο γρήγορα απ' ό,τι η καθυστερημένη μοναρχική Ευρώπη, που άρχισε να σαπίζει από τα γεράματα. Σε σύγκριση με τις Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής, η Ευρώπη στο σύνολό της σημαίνει οικονομική στασιμότητα. Η δημιουργία των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης με τη σημερινή οικονομική βάση, δηλαδή στις συνθήκες του καπιταλισμού, θα σήμαινε οργάνωση της αντίδρασης, για να παρεμποδιστεί η πιο γρήγορη ανάπτυξη της Αμερικής. Πέρασαν για πάντα οι καιροί που η υπόθεση της δημοκρατίας και η υπόθεση του σοσιαλισμού συνδέονταν μόνο με την Ευρώπη.

Οι Ενωμένες Πολιτείες του κόσμου (και όχι της Ευρώπης) είναι η κρατική εκείνη μορφή ένωσης και ελευθερίας των εθνών, που εμείς τη συνδέουμε με το σοσιαλισμό - ως τότε που η πλήρης νίκη του κομμουνισμού θα οδηγήσει στην οριστική εξαφάνιση κάθε κράτους, μαζί και του δημοκρατικού. Ωστόσο, το σύνθημα των Ηνωμένων Πολιτειών του κόσμου, σαν αυτοτελές σύνθημα, είναι αμφίβολο αν θα ήταν σωστό, πρώτο, γιατί συγχωνεύεται με το σοσιαλισμό και, δεύτερο, γιατί θα μπορούσε να προκαλέσει τη λαθεμένη ερμηνεία ότι είναι αδύνατη η νίκη του σοσιαλισμού σε μια μόνη χώρα, τη λαθεμένη ερμηνεία για τη στάση αυτής της χώρας απέναντι στις υπόλοιπες.

Η ανισόμετρη οικονομική και πολιτική ανάπτυξη είναι απόλυτος νόμος του καπιταλισμού. Από δω βγαίνει πως είναι δυνατή η νίκη του σοσιαλισμού στην αρχή σε λίγες ή ακόμη και σε μία μονάχα, χωριστά παρμένη, καπιταλιστική χώρα. Το νικηφόρο προλεταριάτο αυτής της χώρας, απαλλοτριώνοντας τους καπιταλιστές και οργανώνοντας στη χώρα του τη σοσιαλιστική παραγωγή, θα ορθωνόταν ενάντια στον υπόλοιπο κόσμο, τον καπιταλιστικό κόσμο, παίρνοντας μαζί του τις καταπιεζόμενες τάξεις των άλλων χωρών, ξεσηκώνοντας στις χώρες αυτές εξεγέρσεις ενάντια στους καπιταλιστές, δρώντας σε περίπτωση ανάγκης ακόμη και με στρατιωτική δύναμη ενάντια στις εκμεταλλεύτριες τάξεις και τα κράτη τους. Πολιτική μορφή της κοινωνίας, όπου νικάει το προλεταριάτο, ανατρέποντας την αστική τάξη, θα είναι η λαοκρατική δημοκρατία, που θα συγκεντρώσει όλο και περισσότερο τις δυνάμεις του προλεταριάτου του δοσμένου έθνους ή των δοσμένων εθνών στην πάλη ενάντια στα κράτη, που δε θα έχουν ακόμη περάσει στο σοσιαλισμό. Δεν είναι δυνατή η εξάλειψη των τάξεων χωρίς τη δικτατορία της καταπιεζόμενης τάξης, του προλεταριάτου. Δεν είναι δυνατή η ελεύθερη ένωση των εθνών στο σοσιαλισμό, χωρίς μια λίγο - πολύ μακρόχρονη, επίμονη πάλη των σοσιαλιστικών Δημοκρατιών ενάντια στα οπισθοδρομικά κράτη.

Να για ποιους λόγους, ύστερα από επανειλημμένες συζητήσεις του ζητήματος στη Συνδιάσκεψη των Τμημάτων Εξωτερικού του ΣΔΕΚΡ και μετά τη Συνδιάσκεψη, η Σύνταξη του Κεντρικού Οργάνου κατέληξε στο συμπέρασμα ότι είναι λαθεμένο το σύνθημα των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης.

«Σοτσιάλ-Ντεμοκράτ». άρ. φύλ. 44. 23 του Αυγούστου 1915     

Δημοσιεύεται σύμφωνα με το κείμενο της εφημερίδας «Σοτσιάλ-Ντεμοκράτ»

Διαβάστε Περισσότερα »

Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012

Η παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση (1953-1990) (σειρά άρθρων)

Εισαγωγή
ΕΠΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑ-ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ
ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ
1. Μέσα παραγωγής εμπορεύματα
2. Επέκταση και πλήρης εκμετάλλευση των  εμπορευματο-χρηματικών-σχέσεών.
3. Οι σημαντικότερες ρεβιζιονιστικές συζητήσεις για την προώθηση των καπιταλιστικών μεταρρυθμίσεων στην οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης (1953-1965)
4. Ο νόμος της Αξίας – βάση του σχηματισμού των τιμών των εμπορευμάτων των τμημάτων I και II αλλά και ρυθμιστής της παραγωγής στην οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης
α. Ο νόμος της Αξίας βάση σχηματισμού των Τιμών.
β. Ο νόμος της Αξίας ρυθμιστής της Παραγωγής στην εμπορευματική οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης
5. Μεταφορά και εισαγωγή της καπιταλιστικής «τιμής Παραγωγής» στην οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης.

Η ΠΑΛΙΝΟΡΘΩΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΣΤΗ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ (1953-1990)

6. «Πλήρης Οικονομική Ιδιοσυντήρηση»
7. «Πλήρης αυτοτέλεια των επιχειρήσεων».
8. Επανεμφάνιση του Ανταγωνισμού

Η παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση (1953-1990) μέρος β’


9. Κατάργηση του Κεντρικού Σχεδιασμού της Οικονομίας στη Σοβιετική Ένωση

Η παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση (1953-1990) μέρος γ’ (κατάργηση του Κεντρικού σχεδιασμού της Οικονομίας)

10. Η αποκατάσταση  των οικονομικών  κατηγοριών του  καπιταλισμού στην  οικονομία της  Σοβιετικής Ένωσης: κέρδος-αποδοτικότητα-τόκος-πρόσοδος
α. Το καπιταλιστικό  Κέρδος – σκοπός και  κριτήριο αξιολόγησης  της δραστηριότητας των κρατικών επιχειρήσεων
β. Το Κέρδος ως κεντρικός  σκοπός της παραγωγής  στην εμπορευματική  οικονομία της  Σοβιετικής Ένωσης
 Η παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση (1953-1990) μέρος δ’ (Κέρδος-αποδοτικότητα-τόκος-πρόσοδος)

1. η εργατική τάξη  τη χρουστσο-μπρεζνιεφική  περίοδο δεν ήταν  πλέον ιδιοκτήτης-κάτοχος  των μέσων Παραγωγής
α. Οι σοσιαλιστικές-κομμουνιστικές σχέσεις Παραγωγής  αντικαταστάθηκαν με καπιταλιστικές σχέσεις Παραγωγής
1. Ο καπιταλιστικός  χαρακτήρας των  κρατικών επιχειρήσεων  και των συνεταιρισμών.
1.1. Κρατικές επιχειρήσεις
1.2. Συνεταιρισμοί.
β. Η εργατική Δύναμη στην εμπορευματική  οικονομία της  Σοβιετική Ένωσης είχε μετατραπεί εκ νέου σε Εμπόρευμα.

Η παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση (1953-1990) μέρος ε’ (η εργατική τάξη τη χρουστσο-μπρεζνιεφική περίοδο δεν ήταν πλέον ιδιοκτήτης-κάτοχος των μέσων Παραγωγής)

12. Η εμπορευματική οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης της περιόδου των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ: μια πλέρια και οριστικά καπιταλιστική οικονομία

13. Η καπιταλιστική οικονομία της χρουστσο-μπρεζνεφικής περιόδου σε παρατεταμένη στασιμότητα και βαθιά κρίση.

Η παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση (1953-1990) μέρος στ’ (Η εμπορευματική οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης της περιόδου των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ: μια πλέρια και οριστικά καπιταλιστική οικονομία)

14. Οι καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικές μεταρρυθμίσεις στη Σοβιετική Ένωση και οι αστικές περί «σοσιαλισμού» θεωρίες  

Οι καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικές μεταρρυθμίσεις στη Σοβιετική Ένωση και οι αστικές περί «σοσιαλισμού» θεωρίες

15. Αντιδραστικές αντικομμουνιστικές αστικές θεωρίες ΣΥΓΚΑΛΥΨΗΣ της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση (1953-1990)

α. Η αντιδραστική αντικομμουνιστική αστική θεωρία της «σύγκλισης» καπιταλισμού-σοσιαλισμού

Αντιδραστικές αντικομμουνιστικές αστικές θεωρίες ΣΥΓΚΑΛΥΨΗΣ της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση (1953-1990)

β. Η αντιδραστική αντικομμουνιστική αστική θεωρία του «αναπτυγμένου σοσιαλισμού» της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας
1.«Κόμμα όλου του λαού» ή επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα;
2. «Κράτος όλου του λαού» ή Διχτατορία του Προλεταριάτου;
3. Μεταβατική περίοδος «απ’ τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό» ή απ’ τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό;
4. «Τρεις» ή δυο φάσεις της κομμουνιστικής κοινωνίας: σοσιαλισμός-κομμουνισμός;
5. «Σοσιαλισμός»: ένας «νέος, αυτόνομος τρόπος παραγωγής» ή κομμουνιστικός τρόπος παραγωγής; 

 Αντιδραστικές αντικομμουνιστικές αστικές θεωρίες ΣΥΓΚΑΛΥΨΗΣ της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση (1953-1990)–Μέρος Β’

 ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΕΣ αντικομμουνιστικές αστικές θεωρίες ΣΥΓΚΑΛΥΨΗΣ της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση (1953-1990)–Μέρος Γ’



 
Τελευταία ανανέωση: 28/11/2013
Διαβάστε Περισσότερα »

Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2012

Karl Liebknecht – Rosa Luxemburg - 93 χρόνια απ’ τη δολοφονία τους




Στις 15 Γενάρη συμπληρώθηκαν 93 χρόνια απ’ τη δολοφονία των μεγάλων ηγετών του γερμανικού προλεταριάτου Karl Liebknecht – Rosa Luxemburg απ’ την αντιδραστική γερμανική μπουρζουαζία και τους προδότες πράκτορές της σοσιαλδημοκράτες Εμπερτ-Σάϊντεμαν.




Διαβάστε επίσης:
Διαβάστε Περισσότερα »

Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2012

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΔΗΜΟΥ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ - 17/1/2012

Ο Δήμος Λαυρεωτικής καταδικάζει την επίθεση που δέχθηκε χθες το βράδυ το ΑΠΑΡΤΟ ΚΑΣΤΡΟ, σύμβολο του αγώνα των κατοίκων της Κερατέας που αντιστάθηκαν σθεναρά, με θάρρος και αυτοθυσία για να προστατεύσουν τη γη τους από τα σχέδια των μεγαλοεργολάβων.
Το ΑΠΑΡΤΟ ΚΑΣΤΡΟ δεν ήταν τα ξύλα, τα χαλίκια και οι καρέκλες αλλά ο λαός της Λαυρεωτικής που το έχτισε,  που ύψωσε τη φωνή του απέναντι στην άνανδρη επίθεση που δέχτηκε …και που κάθε ημέρα που περνάει είναι έτοιμος να χτίσει κι από ένα ΑΠΑΡΤΟ ΚΑΣΤΡΟ φύλακα του τόπου του.

Σταματίνα Κωστάκου
Υπεύθυνη Γραφείου Τύπου
Δήμου Λαυρεωτικής

Διαβάστε Περισσότερα »

Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2012

Πώληση Εφημερίδας σε Ελευθερούπολη - Καβάλα

Σας ενημερώνουμε ότι η εφημερίδα ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ είναι πλέον διαθέσιμη σε περίπτερο στην Καβάλα. Συγκεκριμένα στο:

ΚΑΒΑΛΑ
ΚΕΝΤΡΟ ΤΥΠΟΥ
ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟΥ 8
ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΠΟΛΗ - Ν. Καβαλας
Τηλ: 2592024444
Διαβάστε Περισσότερα »

Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2012

Ανασύνταξη, αρ.φύλ. 359-360, 1-31/12/2011

Ανασύνταξη, αρ.φύλ. 359-360, 1-31/12/2011

Διαβάστε Περισσότερα »

Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2012

Κι άλλη αποχώρηση συνδικαλιστή από την ΕΣΑΚ-ΔΕΕ στη Λάρισα

Μετά τις περσινές αποχωρήσεις από την ΕΣΑΚ – ΔΕΕ στη Λάρισα, ανάμεσά τους του επί 14 συνεχή χρόνια αντιπροέδρου της ΕΛΜΕ και στέλεχος της ΕΣΑΚ Γιάννης Μπαμπανίκος και της Ολγα Τσιανάκα– Νταούκα, οι οποίες κατέληξαν σε παραιτήσεις του από το Δ.Σ. της ΕΛΜΕ είχαμε πριν λίγες μέρες μια ακόμα αποχώρηση, αυτή του Αστέριου Χριστοδούλου, μέλους Δ.Σ. του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Ν. Λάρισας.

Σύμφωνα με ανακοίνωσή του που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ της Λάρισας στις 12/1/2012: “Διαπιστώνω το τελευταίο διάστημα (περίπου τα δύο τελευταία χρόνια) ότι δεν υπάρχει πλέον δημοκρατία στην παράταξη.”, “. Η άποψή μας δεν ακούγεται ή κυρίως δεν λαμβάνεται υπόψη. Έχω μπερδευτεί, δεν γνωρίζω αν είμαστε μέλη του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Ν. Λάρισας ή έχουμε δικό μας συνδικάτο του ΠΑΜΕ.”, “Το τελευταίο διάστημα διαγράφονται ή αναγκάζονται να αποχωρήσουν ικανότατα στελέχη γιατί είχαν διαφορετική άποψη από το στενό κομματικό πυρήνα (βλ. Μπαμπανίκος). Πολύ φοβάμαι πως θέλουμε να επιπλέουν οι φελλοί και όχι σκεπτόμενοι άνθρωποι. Τι διαφορετικό βλέπουμε στα αστικά κόμματα; Μήπως έχουμε γίνει μέρος του συστήματος και το βοηθούμε να αναπαράγεται και να συντηρείται;”, “Επειδή με τον συνάδελφο του ΠΑΜΕ στο Διοικητικό Συμβούλιο με χωρίζει μεγάλο χάσμα, λειτουργεί αυταρχικά – αντιδημοκρατικά και έχει υποχρεώσει πολλούς συναδέλφους να αποστασιοποιηθούν από την παράταξη, αποφάσισα να διαχωρίσω τη θέση μου, να παραμείνω ανεξάρτητο μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου και να συνεχίσω να αγωνίζομαι. Τον Μάη στις εκλογές του συλλόγου μας δεν θα είμαι υποψήφιος με το ΠΑΜΕ αλλά πιθανόν με άλλο αριστερό ψηφοδέλτιο.”,

Είχαμε γράψει παλιότερα:

Η ρεφορμιστική γραμμή του ΠΑΜΕ αλλά και η αδιέξοδη όλο ένα και δεξιότερη τακτική των ηγετών του έχει οδηγήσει τη συνδικαλιστική παράταξη του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ σε βαθιά κρίση, μ’ αποτέλεσμα να χάνει διαρκώς δυνάμεις – και μάλιστα σε περίοδο μεγάλης οικονομικής κρίσης και χρεοκοπίας της ελληνικής οικονομίας αλλά και απόλυτης εξαθλίωσης των εργαζομένων – καταφεύγοντας σε διαγραφές στελεχών της όπως των Λιόση-Σμπόνια, κλπ. και εντελώς πρόσφατα τον Γ. Μπαμπανίκου – Όλγας Τσανάκα-Νταούκα στη Λάρισα.

ΔΕΙΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ:

- ΠΑΜΕ: στην υπηρεσία του κεφαλαίου, ο διασπαστικός και απεργοσπαστικός ρόλος των ρεφορμιστών ηγετών του
- Οι ρεφορμιστές ηγέτες του ΠΑΜΕ: ολοένα και δεξιότερα στον ίδιο προδοτικό ρεφορμιστικό δρόμο μ’ αποκορύφωμα την ανοιχτά φιλοϊμπεριαλιστική στάση με την εγκατάλειψη της αντιιμπεριαλιστικής θέσης-συνθήματος «έξω η Ελλάδα απ’ την ΕΕ» και τον προκλητικό εξωραϊσμό της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης
- Το ΠΑΜΕ στη Λάρισα αντικαθιστά το Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο
Διαβάστε Περισσότερα »

Κυκλοφορεί η εφημερίδα ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, αρ.φύλ. 359-360 (1-31/12/2011)

1ofyllo

 

Σύνοδος κορυφής του Δεκέμβρη: όξυνση των αντιθέσεων μεταξύ των ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων Γερμανίας-Γαλλίας και Βρετανίας και διεύρυνση του χάσματος με τις εξαρτημένες καπιταλιστικές χώρες
Το άδοξο τέλος των θεατρινισμών ενός υπερεθνικιστή και άκρως επικίνδυνου τυχοδιώκτη Ή πως ο σοβαροφανής Α. Σαμαράς «πέτυχε» τον τέλειο αυτοεξευτελισμό του
3 χρόνια από τη δολοφονία του Αλέξη και τη μεγαλειώδη εξέγερση της νεολαίας
132η επέτειος από τη γέννηση του Ι.Β. Στάλιν
Ηγεσία του «Κ»ΚΕ: επανάληψη της σοσιαλδημοκρατικής παρουσίασης – διαστρέβλωσης του «Μανιφέστου του Κομμουνιστικού Κόμματος»
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ της 17ης Συνάντησης της Διεθνούς Σύσκεψης των Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων
Εκλογές στο Συνδικάτο Οικοδόμων Αθήνας – Αποτυπώθηκε μεγάλη υποχώρηση του συνδικαλιστικού κινήματος των οικοδόμων κάτω από την κυριαρχία του ρεφορμιστικού συνδικαλισμού του ΠΑΜΕ
Διαβάστε Περισσότερα »

Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2012

Σύνοδος κορυφής του Δεκέμβρη: όξυνση των αντιθέσεων μεταξύ των ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων Γερμανίας-Γαλλίας και Βρετανίας και διεύρυνση του χάσματος με τις εξαρτημένες καπιταλιστικές χώρες

ΚΛΥΔΩΝΙΣΜΟΙ ΣΤΗΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΕ

«από την άποψη των οικονομικών όρων του ιμπεριαλισμού… οι «Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης» μέσα σε καπιταλιστικό καθεστώς είτε είναι απραγματοποίητες είτε είναι αντιδραστικές» (ΛΕΝΙΝ)

Τους τελευταίους μήνες πληθαίνουν οι συναντήσεις και οι διαβουλεύσεις μεταξύ των ηγετών των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών χωρών της ΕΕ, αλλά και συνάμα πολλαπλασιάζονται οι απαισιόδοξες «φωνές» σε όλες τις χώρες – μέλη της για την τύχη και το μέλλον όχι μόνο του ευρώ μα και της ίδιας της ΕΕ στο σύνολό της, κι αυτό εξαιτίας της διαρκούς όξυνσης των προβλημάτων που παρατηρούνται στο εσωτερικό της με αποτέλεσμα τους πρόσφατους κραδασμούς και τους έντονους κλυδωνισμούς στο χώρο της ευρωζώνης, που επιτείνονται, μεταξύ άλλων, και από την «κρίση χρέους» του νότιου τμήματός της που επεκτάθηκε τελευταία ακόμα και σε μια μεγάλη χώρα - μέλος της, όπως είναι η Ιταλία, γεγονός που θα οξύνει πολύ περισσότερο την ήδη τεταμένη κατάσταση στην ευρωζώνη.

Η πορεία των πραγμάτων στην ΕΕ ως τώρα έδειξε ότι το εγχείρημα των ηγετικών μονοπωλιακών κύκλων της Ευρώπης συγκρότησης της ιμπεριαλιστικής ΕΟΚ-ΕΕ που ξεκίνησε αρχές – μέσα της δεκαετίας του ’50 του περασμένου αιώνα και διαρκεί 6 σχεδόν δεκαετίες χωρίς να έχει ολοκληρωθεί (δεν έχει καλά - καλά φτάσει στα μισά του δρόμου) είναι ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα, αν όχι εντελώς απραγματοποίητο. Η εξαιρετικά δύσκολη, πολύπλοκη και αντιφατική αυτή εξέλιξη σε ΕΟΚ-ΕΕ εξαιτίας της λειτουργίας των αντικειμενικών οικονομικών νόμων ανάπτυξης και λειτουργίας του καπιταλισμού και κυρίως της ύπαρξης και δράσης του νόμου της ανισόμετρης ανάπτυξής του στην περίοδο του ιμπεριαλισμού αλλά και οι τελευταίοι ισχυροί κλυδωνισμοί στην ΕΕ επιβάλλουν να υπενθυμιστεί, για άλλη μια φορά, η σχετική αναφορά του Λένιν στο σύνθημα των λεγόμενων «Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης» και να προβληθούν οι εκεί «ξεχασμένες» αλλά ορθές επισημάνσεις του γιατί αυτές ήταν πάντα επίκαιρες και χρήσιμες για την καλύτερη κατανόηση της ως τώρα πορείας της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, αλλά και για τα σημερινά προβλήματά της.

Ο Λένιν ήδη απ’ το πρώτο δεκαήμερο του Αυγούστου του 1915 (πριν τις 11 Αυγούστου 1915) αναφερόμενος στο θέμα των «Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης» έγραφε: «το σύνθημα των «Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης» δεν είναι σωστό από οικονομική άποψη. Είτε αυτό το σύνθημα είναι απραγματοποίητο στον καπιταλισμό, που σημαίνει όχι μόνο δόσιμο των αποικιών, αλλά και καθιέρωση σχεδιασμού της παγκόσμιας οικονομίας σε συνθήκες μοιράσματος των αποικιών, των σφαιρών επιρροής, κλπ ανάμεσα στις διάφορες χώρες. Είτε είναι ένα σύνθημα αντιδραστικό, που σημαίνει προσωρινή συμμαχία των μεγάλων δυνάμεων της Ευρώπης» για την καταλήστευση άλλων χωρών, ενώ, λίγες μέρες αργότερα, αρχές του τελευταίου δεκαήμερου του ίδιου μήνα (23/8/1915) συνεχίζοντας σημείωνε ότι «από την άποψη των οικονομικών όρων του ιμπεριαλισμού… οι «Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης» μέσα σε καπιταλιστικό καθεστώς είτε είναι απραγματοποίητες είτε είναι αντιδραστικές» και «η δημιουργία των «Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης» με την σημερινή οικονομική βάση δηλ. στις συνθήκες του καπιταλισμού θα σήμαινε οργάνωση της αντίδρασης» και «φυσικά είναι δυνατές προσωρινές συμφωνίες ανάμεσα σε καπιταλιστές και ανάμεσα σε κράτη. Μ’ αυτή την έννοια μπορεί να δημιουργηθούν και οι «Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης», σαν συμφωνία των Ευρωπαίων καπιταλιστών… με σκοπό να πνίξουν από κοινού το σοσιαλισμό στην Ευρώπη, να περιφρουρήσουν από κοινού τις ληστεμένες αποικίες».

Οι κατά καιρούς κραδασμοί των ΕΟΚ-ΕΕ και οι σημερινοί κλυδωνισμοί της ευρωζώνης οφείλονται κατά πρώτον στην όξυνση των αντιθέσεων των ηγετικών ιμπεριαλιστικών χωρών της ΕΕ Γερμανίας – Γαλλίας – Βρετανίας, κυρίως μεταξύ Γερμανίας – Γαλλίας από τη μια και Βρετανίας από την άλλη, και μεταξύ των Γερμανίας – Γαλλίας στην ευρωζώνη, κατά δεύτερο στην όξυνση μεταξύ των αντιθέσεων των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών χωρών Γερμανίας – Γαλλίας στην ευρωζώνη και των αδύναμων εξαρτημένων από αυτές χωρών (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία κλπ) και επιπλέον στην όξυνση των αντιθέσεων της ΕΕ με τις ΗΠΑ που εκδηλώνεται, μεταξύ άλλων, και ως διαμάχη μεταξύ δολαρίου – ευρώ που αυτή τη στιγμή πλήττεται ιδιαίτερα από την οικονομική πολιτική των ΗΠΑ. Επιπλέον, οι σημερινοί ισχυροί κλυδωνισμοί στην ΕΕ και η παρούσα κρίση στην ευρωζώνη επηρεάζεται έντονα και απ’ την σημερινή παγκόσμια καπιταλιστική κρίση υπερπαραγωγής που εξακολουθεί να πλήττει ολόκληρο των καπιταλιστικό κόσμο, που κι αυτή έχει την αιτία - βάση της στη βασική αντίφαση του καπιταλισμού δηλ. «την αντίφαση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και στον ατομικό χαρακτήρα της ιδιοποίησης» (Λένιν) και δεν «πρόκειται για κρίση υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου» (= συνονθύλευμα αντιμαρξιστικών απόψεων των H. Grossmann – H. Neisser – P. Mattick – D. Yaffe – E. Altvater, κλπ) όπως «μολογάει» η σοσιαλδημοκράτισσα Παπαρήγα («Ρ», 11/12/2011, σελ.4).

Σ' αυτό το γενικό πλέγμα των αντιθέσεων και το βαρύ κλίμα των οξυμένων προβλημάτων πραγματοποιήθηκε και η τελευταία (8-9 Δεκέμβρη 2011) σύνοδος κορυφής των ηγετών των χωρών της ΕΕ, που δεν κατάφερε ούτε «κοινά» αποδεκτές λύσεις για τα συμφέροντα όλων των μερίδων του κεφαλαίου των ισχυρών ιμπεριαλιστικών χωρών της ΕΕ ούτε να πετύχει έστω μια σχετική προσωρινή «άμβλυνση» - συμβιβασμό των αντιθέσεων στην ΕΕ, αφού μία από τις μεγαλύτερες ιμπεριαλιστικές χώρες της, η Βρετανία, απόρριψε τις προτάσεις του Γαλλογερμανικού άξονα για τις αλλαγές που έγιναν στην ευρωσυνθήκη επειδή θίγονταν τα συμφέροντα του Βρετανικού κεφαλαίου, προκαλώντας δημόσια την έντονη δυσαρέσκεια των Μέρκελ – Σαρκοζί κατά την διάρκεια της διήμερης συνόδου με τον Σαρκοζί να δηλώνει μετά το πέρας της: «Θα προτιμούσαμε μια συμφωνία με τους 27, αυτό δεν κατέστη δυνατόν λόγω της θέσης των Βρετανών φίλων μας που πρόβαλλαν απαράδεκτες απαιτήσεις». Ο Βρετανός πρωθυπουργός Κάμερον δήλωσε χαρακτηριστικά από την πλευρά του: «Αν δεν μπορεί να έχει κανείς μια ασπίδα προστασίας εντός της συνθήκης, είναι προτιμότερο να μείνει έξω… αυτό που επιτεύχθηκε δεν ήταν προς το συμφέρον της Βρετανίας και επομένως δεν το δέχτηκα… δεν θα μπορούσα να παρουσιάσω αυτή τη νέα συνθήκη στο κοινοβούλιό μας… τα βρετανικά συμφέροντα στους κόλπους της ΕΕ έπρεπε να προστατευθούν».

Από την πλευρά της η «νικήτρια» της συνόδου κορυφής καγκελάριος της Γερμανίας Α. Μέρκελ μίλησε για «καλό αποτέλεσμα για το ευρώ», που θα του επιτρέψει την ανάκτηση της αξιοπιστίας του: «Ανέκαθεν έλεγα ότι απαιτείται οι 17 χώρες της ευρωζώνης να ανακτήσουν την αξιοπιστία τους και πιστεύω ότι με τις σημερινές αποφάσεις το ευρώ μπορεί και θα τα καταφέρει».

Η νέα συνθήκη και οι αποφάσεις της πρόσφατης συνόδου κορυφής οδήγησαν σε δυο αρνητικά αποτελέσματα για την παραπέρα πορεία της ιμπεριαλιστικής ΕΕ επειδή: πρώτο, διεύρυναν πολύ περισσότερο το χάσμα που χωρίζει την ιμπεριαλιστική Βρετανία με τις άλλες δυο ιμπεριαλιστικές χώρες Γερμανία – Γαλλία αλλά και με την Ιταλία και το σύνολο των κρατών-μελών της ΕΕ, οξύνοντας ακόμα παραπέρα τις αντιθέσεις της απέναντι στην ΕΕ, γεγονός που επισημάνθηκε τόσο από τον πρωθυπουργό της Ιταλίας, Μάριο Μόντι, που δήλωσε ότι «ο Κάμερον πρόβαλλε απαιτήσεις που ήταν απαράδεκτες ακόμα και για μένα» και ότι η Βρετανία απέκλεισε τον εαυτό της για να «βρεθεί στο άμεσο μέλλον σε σχετική απομόνωση» όσο και ο πρόεδρος της ΕΕ Χέρμαν Βαν Ρομπάι που δήλωσε ότι η νέα συνθήκη θα ολοκληρωθεί στα μέσα του 2012 και ότι αυτή «η συνθήκη θα είναι ανοιχτή και στις χώρες εκτός ευρωζώνης, εκτός μιας, όλες θεωρούνται ότι συμμετέχουν», δεύτερο, διεύρυναν περισσότερο το ήδη μεγάλο χάσμα που χωρίζει τις κυρίαρχες ιμπεριαλιστικές χώρες Γερμανία – Γαλλία με τις εξαρτημένες από αυτές αδύναμες καπιταλιστικές χώρες, ενώ οι νέες ρυθμίσεις «ισοσκελισμένων προϋπολογισμών» που η παραβίασή τους επισύρει «αυτόματη επιβολή κυρώσεων» και η ανάθεση στην Κομισιόν ελέγχου, κλπ δυναμώνουν παραπέρα την εξάρτησή τους. Επιπλέον ούτε η συμβιβαστική στάση της Γαλλίας απέναντι στις Γερμανικές απαιτήσεις φαίνεται να ικανοποίησε το Γαλλικό κεφάλαιο, συμβιβασμός που δεν αμβλύνει και πολύ περισσότερο δεν εξαλείφει τις μεταξύ τους αντιθέσεις, αλλά αποτελεί αφετηρία νέων οξύνσεων μελλοντικά.

Τέλος, πέραν των παραπάνω, όλες οι αποφάσεις και αυτής της συνόδου κορυφής των εκπροσώπων των μονοπωλίων της ΕΕ στρέφονται κατά της εργατικής τάξης και των λαών όλων των χωρών-μελών της ΕΕ και θα συμβάλλουν στην ένταση της εκμετάλλευσης, θα επιδεινώσουν παραπέρα την ήδη άσχημη κατάστασή τους, θα αυξήσουν την ανεργία, την φτώχεια και την απόλυτη εξαθλίωσή τους.

Διαβάστε Περισσότερα »

3 χρόνια από τη δολοφονία του Αλέξη και τη μεγαλειώδη εξέγερση της νεολαίας

r386814_1805952

Διαβάστε Περισσότερα »

Ηγεσία του «Κ»ΚΕ: επανάληψη της σοσιαλδημοκρατικής παρουσίασης – διαστρέβλωσης του «Μανιφέστου του Κομμουνιστικού Κόμματος»

Αξιοθαύμαστη – αποκαλυπτική επιμονή, σταθερότητα και συνέπεια στον αντεπαναστατικό αστικό σοσιαλδημοκρατικό «κοινοβουλευτικό ειρηνικό δρόμο»

Η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του χρουτσωφικού «Κ»ΚΕ παρά τις γνωστές ρεφορμιστικές φλυαρίες περί «ρήξης», «λαϊκής εξουσίας» κλπ, σε διάστημα μόλις ενάμιση χρόνου προβάλλει δυο φορές παραποίηση του «Μανιφέστου του Κομμουνιστικού Κόμματος» των Μαρξ - Ένγκελς σε σοσιαλδημοκρατική κατεύθυνση δηλ. στην κατεύθυνση του κακόφημου «κοινοβουλευτικού ειρηνικού δρόμου» - του γνωστού αντεπαναστατικού δρόμου της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας και της νέας χρουτσοφικής σοσιαλδημοκρατίας του 20ου Συνεδρίου – ξορκίζοντας την βίαιη επανάσταση – ένοπλο αγώνα. Την πρώτη φορά αρχές του τελευταίου δεκαήμερου του Φλεβάρη 2010 με τίτλο: «Η ιστορία του Μανιφέστου του Κομμουνιστικού Κόμματος» («Κυρ. Ρ» 21/2/2010, σελ. 11-14) και την δεύτερη φορά τον Νοέμβρη 2011 στο ένθετο με τίτλο «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος, η γέννησή του» («Κυρ. Ρ» 27/11/2011, σελ. 1-20).

Στην πρώτη περίπτωση το μέρος του κειμένου που αφορά την σοσιαλδημοκρατική παραποίηση επιγράφεται «Το μανιφέστο και η συγγραφή του» και καλύπτει δυόμιση περίπου στήλες της 13ης σελίδας («Κυρ. Ρ» 21/2/2010, σελ. 11-14). Το ίδιο ακριβώς κείμενο αναδημοσιεύεται σε ένθετο – μπροσούρα και καλύπτει τις σελίδες 8-10 («Κυρ. Ρ» 27/11/2011, σελ. 1-20). Έτσι επειδή πρόκειται για το ίδιο ζήτημα υποχρεωνόμαστε σε αναδημοσίευση παλιότερης κριτικής που είχε ασκήσει η «Ανασύνταξη» στην σοσιαλδημοκρατική παραποίηση εκ μέρους των χρουτσωφικών σοσιαλδημοκρατών:

«1. Βίαιη-ένοπλη επανάσταση. Στους επαναστάτες μαρξιστές κομμουνιστές είναι γνωστό, ότι όλα τα χρουστσοφικά κόμματα, μεταξύ των οποίων και το «Κ»ΚΕ (΄56), έχουν αποδεχτεί-υιοθετήσει, μετά το ΄56, – αντί της βίαιης-ένοπλης επανάστασης – την αντιμαρξιστική γραμμή του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956), δηλ. τη σοσιαλδημοκρατική γραμμή του «ειρηνικού κοινοβουλευτικού δρόμου», αντιμαρξιστική θέση, που, μαζί με σειρά άλλες αντιμαρξιστικές θέσεις, μετέτρεψε αυτά τα κόμματα από επαναστατικά κομμουνιστικά κόμματα που ήταν σε αστικά σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμματα (βέβαια αυτό δεν αφορά το επαναστατικό ΚΚΕ 1918-55, με επικεφαλής το μεγάλο μπολσεβίκο κομμουνιστή ηγέτη Νίκο Ζαχαριάδη που όχι μόνο δεν αποδέχτηκε αλλά και απόκρουσε το αντεπαναστατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, και το οποίο διαλύθηκε απ’ τη βάρβαρη επέμβαση των σοβιετικών χρουστσο-μπρεζνιεφικών ρεβιζιονιστών που στη θέση του συγκρότησαν ένα νέο και ευθύς εξαρχής (Μάρτης 1956-γραμμη «6ης Ολομέλειας») αστικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα).

Παρόλο  που στην «παρουσίαση» του «Ριζοσπάστη» γίνεται λόγος για το «πρώτο πρόγραμμα  μιας διεθνούς κομμουνιστικής Οργάνωσης» και σε κάποιο σημείο αναφέρεται και  στο γνωστό απόσπασμα του «Μανιφέστου», ότι οι κομμουνιστές «δεν κρύβουν τις ιδέες τους», αποφεύγεται σκόπιμα ολόκληρη η ακριβής παράθεσή του. Γράφουν: «οι κομμουνιστές, που σύμφωνα με τους Μαρξ και Ένγκελς όχι μόνο δεν κρύβουν τις ιδέες τους αλλά τις προπαγανδίζουν ανοιχτά, οπλισμένη με την πρωτοπόρα επαναστατική θεωρία, είναι το μοναδικό κόμμα που κατανοεί τις νομοτέλειες της κοινωνικής εξέλιξης….» («Κυριακάτικος Ριζοσπάστης» 21/2/2010, σελ 13).

Δεν παρατίθεται  σκόπιμα απ’ το «Ριζοσπάστη» το ακριβές απόσπασμα του «Μανιφέστου», επειδή σ’ αυτό διατυπώνεται η γνωστή μαρξιστική θέση των κλασικών: εκείνη της «βίαιης επανάστασης» δηλ. ότι η εργατική τάξη δεν μπορεί να ανατρέψει το καπιταλιστικό σύστημα  παρά   μ ο ν ά χ α  με  β ί α ι η  έ ν ο π λ η  επανάσταση: «οι κομμουνιστές θεωρούν ανάξιό τους να κρύβουν τις απόψεις και τις προθέσεις τους. Δηλώνουν ανοιχτά ότι οι σκοποί τους μπορούν να πραγματοποιηθούν  μ ο ν ά χ α  με τη  β ί α ι η  (υπογρ. δική μας) ανατροπή όλου του σημερινού κοινωνικού καθεστώτος» (Μαρξ/Έγκελς: «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος», σελ.65, 1968, «ΠΛΕ»).

Η σοσιαλδημοκρατική αυτή παραποίηση του «Μανιφέστου» δηλ. η αποσιώπηση-απάλειψη της θέσης της «βίαιης ανατροπής», και επομένως η άρνησή της, δεν είναι ούτε τυχαία μα ούτε και συμβαίνει για πρώτη φορά απ’ τους χρουστσοφικούς σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ. Πριν χρόνια ένας απ’ τους πιο πατενταρισμένους σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ, ο Δ. Γόντικας, σ΄ ένα δεκάρικο σοσιαλδημοκρατικό λογύδριο για το ΔΣΕ, παραφράζοντας, με τη γνωστή επαρχιώτικη χρουστσοφική κουτοπονηριά, το παραπάνω απόσπασμα του «Μανιφέστου» μεταξύ άλλων έλεγε: «οι κομμουνιστές θεωρούν ανάξιο τους να κρύβουν τις απόψεις και τις προθέσεις τους. Δηλώνουν ανοιχτά ότι οι σκοποί τους, που ταυτίζονται με τα συμφέροντα και τις επιθυμίες της εργατικής τάξης δεν μπορούν να ικανοποιηθούν παρά μόνο με την ανατροπή του σημερινού κοινωνικού καθεστώτος» («Ρ» 16/6/2002, σελ. 13) !!! Άξιος, λοιπόν, εγγονός του δασκάλου του Νικήτα Χρουστσοφ.

Μια απλή σύγκριση των δυο παραπάνω αποσπασμάτων των ηγετών του «Κ»ΚΕ μ’ εκείνο του «Μανιφέστου» δείχνει σαφέστατα τη χονδροειδή σοσιαλδημοκρατική διαστρέβλωση, μέσω της αποσιώπησης-παράλειψης, της μαρξιστικής θέσης της «βίαιης επανάστασης», δηλ. την πλήρη εγκατάλειψη-προδοσία της εκ μέρους των σοσιαλδημοκρατών ηγετών του «Κ»ΚΕ. Οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ «ξεχνούν» συστηματικά και πάντα : την ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΒΙΑ.

Οι λακέδες  του κεφαλαίου χρουστσοφικοί  σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ(56) τρέμουν τη βίαιη- ένοπλη επανάσταση, όπως και οι σύντροφοί τους ηγέτες της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας (Bernstein, Kautsky, κλπ.), αλλά και το αφεντικό τους: η σημερινή ντόπια κυρίαρχη αντιδραστική αστική τάξη.

Ο Λένιν  ασκούσε συστηματικά κριτική  και επιτίθονταν με ιδιαίτερη  σφοδρότητα στην παλιά προδοτική  σοσιαλδημοκρατία, αποκαλώντας τους ηγέτες της(Bernstein, Kautsky, κλπ.), που έτρεμαν τον ένοπλο αγώνα, «αποβλακωμένες μούμιες», χαρακτηρισμοί που σήμερα ταιριάζουν απόλυτα και στους σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ: «οι λαοί δεν περνάνε άδικα το σχολειό του εμφυλίου πολέμου. Είναι ένα σκληρό σχολειό που στο πρόγραμμά του ανήκουν  α ν α π ό φ ε υ χ τ α  και νίκες της αντεπανάστασης, το μίσος μανιασμένων αντιδραστικών, άγριες πράξεις εκδίκησης από την πλευρά της παλιάς εξουσίας σε βάρος των εξεγερμένων, κλπ. Ωστόσο, μόνο πατενταρισμένοι σχολαστικοί και αποβλακωμένες μούμιες μπορούν να κλαψουρίζουν, επειδή οι λαοί περνάνε αυτό το σχολειό.  Αυτό το σχολειό διδάσκει τις καταπιεζόμενες τάξεις  να διεξάγουν τον εμφύλιο πόλεμο, τις διδάσκει να νικούν στην επανάσταση, συγκεντρώνει στις μάζες των σύγχρονων σκλάβων εκείνο το μίσος, που τρέφουν αιώνια οι κακομοιριασμένοι, αναίσθητοι και ασυνειδητοποιημένοι σκλάβοι, μίσος που, όταν κατανοήσουν την ταπείνωση της σκλαβιάς τους, τους οδηγεί στις πιο μεγάλες ιστορικές ηρωϊκές πράξεις» (Λένιν: τ. 15, σελ. 177, Βερολίνο (DDR),1968).

Επιπλέον  ο Λένιν υπογράμμιζε «ότι η διδασκαλία του Μαρξ και του Έγκελς για το αναπόφευκτο της βίαιης επανάστασης αναφέρεται στο αστικό κράτος. Το αστικό κράτος  δ ε  μ π ο ρ ε ί  να το αντικαταστήσει το προλεταριακό κράτος (Διχτατορία του Προλεταριάτου) με την «απονέκρωση», αλλά κατά γενικό κανόνα, μόνο με τη βίαιη επανάσταση» και «η αντικατάσταση του αστικού κράτους με το προλεταριακό δε μπορεί να γίνει χωρίς βίαιη επανάσταση» (Λένιν: Ausgewaehlte Werke , Bd.II, σελ 173, Βερολίνο (DDR) 1955). 

Οι ηγέτες του «Κ»ΚΕ απ’ τη μια αρνούνται  τη βίαιη επανάσταση και απ΄ την  άλλη, συνέπεια της άρνησης της  βίαιης επανάστασης, είναι αυτονόητο  να μην κάνουν καμιά διαπαιδαγώγηση της εργατικής τάξης στο πνεύμα της, που κι αυτό σημαίνει προδοσία και πλήρη εγκατάλειψη του επαναστατικού μαρξισμού: «η ανάγκη της συστηματικής διαπαιδαγώγησης των μαζών σ’  α υ τ ή  και μόνο σ’ αυτή την άποψη για τη βίαιη επανάσταση βρίσκεται στη βάση  ό λ η ς της διδασκαλίας του Μαρξ και του ΄Εγκελς. Η προδοσία της διδασκαλίας τους από τα σοσιαλ-σοβινιστικά και καουτσκικά ρεύματα, που επικρατούν σήμερα, εκφράζεται ιδιαίτερα ανάγλυφα στο γεγονός ότι και τούτα και κείνα λησμονούν μια τέτοια προπαγάνδα, μια τέτοια ζύμωση» (ΛένινAusgewaehlte Werke , Bd II, σελ 173, Βερολίνο (DDR) 1955). 

2. Συντριβή της αστικής  κρατικής μηχανής. Στην 4σέλιδη «παρουσίαση» των θέσεων του «Μανιφέστου» εκ μέρους του «Ριζοσπάστη» απουσιάζει εντελώς και δεν αναφέρεται σε κανένα σημείο του κειμένου η δεύτερη μεγάλης σπουδαιότητας μαρξιστική θέση που σχετίζεται άμεσα με την προλεταριακή επανάσταση: εκείνη της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής κατά τη διάρκεια της βίαιης ένοπλης επανάστασης που ολοκληρώνεται με το θρίαμβό της, ένα ζήτημα που οι Μαρξ-Ένγελς δεν είχαν λύσει βέβαια ακόμα το 1848, το οποίο όμως έλυσαν οριστικά αργότερα μετά την πείρα της Κομμούνας του Παρισιού: «η Κομμούνα, ιδίως, απόδειξε ότι δεν μπορεί η εργατική τάξη να πάρει στα χέρια της  την έτοιμη κρατική μηχανή και να τη βάλει σε κίνηση για τους δικούς της σκοπούς» (Μαρξ/Εγκελς: «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος», σελ.6, 1968, «ΠΛΕ»), ενώ στο γράμμα του στον Kugelman (12/4/1871) ο Μαρξ σημειώνει: η επανάσταση να «μην περάσει η γραφειοκρατική-στρατιωτική μηχανή από το ένα χέρι στο άλλο, όπως γινότανε ως τώρα, μα να την τ σ α κ ί σ ε ι και τέτοιος ακριβώς είναι ο προκαταρκτικός όρος κάθε πραγματικής λαϊκής επανάστασης στην ήπειρο» (Marx/Engels: Ausgewaehlte Briefe,  σελ.307, Βερολίνο (DDR) 1953, επιμέλεια MARX-ENGELS-LENIN-STALIN INSTITUT beim ZK der SED).

Ήδη ο  Μαρξ, μετά το «Μανιφέστο» και την  επανάσταση του 1848-51, το 1852 στην «18η Μπρυμαίρ» σημείωνε: «όλες οι ανατροπές τελειοποιούσαν αυτή τη μηχανή, αντί να την τσακίζουν» (Μαρξ: «18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη», σελ. 115, Αθήνα 1947).

Από την πλευρά του ο Λένιν σχολιάζει επαναλαμβάνοντας: «η σκέψη του Μαρξ είναι ότι η εργατική τάξη πρέπει να  σ π ά σ ε ι, ν α τ σ α κ ί σ ε ι, την «έτοιμη κρατική μηχανή» και να μη περιοριστεί στην κατάληψή της» και επιπλέον – ακόμα σπουδαιότερο – υπογραμμίζει το κυριότερο δίδαγμα του μαρξισμού στη σχέση επανάσταση-κράτος: «σ’ αυτά το λόγια : «να τσακιστεί η γραφειοκρατική-στρατιωτική κρατική μηχανή», περιέχεται, σύντομα διατυπωμένο, το κυριότερο δίδαγμα του μαρξισμού για τα καθήκοντα του προλεταριάτου στην επανάσταση απέναντι στο κράτος» (Lenin: Ausgewaehlte Werke, Bd.II, σελ. 185, Βερολίνο (DDR) 1955). Και επιπλέον: «όλες οι προηγούμενες επαναστάσεις τελειοποιούσαν την κρατική μηχανή, ενώ πρέπει να τσακιστεί. Το συμπέρασμα τούτο είναι το βασικό στη διδασκαλία του μαρξισμού για το κράτος. Αυτό ακριβώς το βασικό δεν έχει μόνο ολότελα  λ η σ μ ο ν η θ ε ί  από τα κυρίαρχα επίσημα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, μα και άμεσα  δ ι α σ τ ρ ε β λ ω θ ε ί  (όπως θα δούμε πιο κάτω) από τον πιο γνωστό θεωρητικό της ΙΙ διεθνούς K.Kautsky» (Lenin: Ausgewaehlte Werke, Bd.II, σελ. 177-178, Βερολίνο (DDR) 1955).

Έτσι,, λοιπόν, πέραν της άρνησης της  βίαιης-ένοπλης επανάστασης, και  στο ζήτημα Επανάστασης-συντριβής  του αστικού κράτους, οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ αρνούνται και προδίνουν το μαρξισμό.

3. Διχτατορία του  Προλεταριάτου. Σχετικά με την εγκαθίδρυση της Διχτατορία του Προλεταριάτου στην «παρουσίαση» του «Ριζοσπάστη» μνημονεύεται «η ιδέα για τη δικτατορία του προλεταριάτου» («Κυριακάτικου Ριζοσπάστη», 12/2/2010 σελ. 13), και μάλιστα παρατίθεται και ένα σχετικό απόσπασμα του Λένιν, που δημιουργεί την απατηλή εντύπωση ότι οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ αναγνωρίζουν-υιοθετούν την έννοια της  «Διχτατορίας του Προλεταριάτου» – αναγνώριση που ο Λένιν θεωρεί απαραίτητη για να είναι κανείς μαρξιστής: «μαρξιστής είναι μόνο εκείνος που  ε π ε χ τ ε ί ν ε ι  την αναγνώριση της πάλης των τάξεων ως την αναγνώριση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου» (Lenin: Ausgewaehlte Werke, Bd.II, σελ. 182, Βερολίνο (DDR) 1955) – πράγμα που δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα των απόψεων τους.

Η τυπική μνημόνευση της «Διχτατορίας του  Προλεταριάτου» στην «παρουσίαση»-παραποίηση του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου»  απ’ την πλευρά της ηγεσίας  του «Κ»ΚΕ γίνεται απλά για  δημαγωγικούς λόγους, για εξαπάτηση των κομμουνιστών και της εργατικής τάξης. Κι’ αυτό επειδή και τα τρία βασικά ζητήματα που σχετίζονται με την Προλεταριακή Επανάσταση δηλ. α) βίαιη-ένοπλη επανάσταση – β) συντριβή του αστικού κράτους – γ) εγκαθίδρυση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου συνδέονται στενότατα μεταξύ τους, αποτελούν μια αδιαχώριστη διαλεκτική ενότητα, και δεν επιτρέπεται ο διαχωρισμός, έστω και ενός απ΄ τα άλλα δυο επειδή η άρνηση του ενός συνεπάγεται ταυτόχρονα και αναπόφευχτα, μα και επιπλέον τα δυο πρώτα αποτελούν εντελώς απαραίτητες προϋποθέσεις – προκαταρκτικούς όρους – για την εγκαθίδρυση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου. Δεν μπορεί να εγκαθιδρυθεί η Διχτατορία του Προλεταριάτου χωρίς να προηγηθούν η νικηφόρα βίαιη-ένοπλη επανάσταση και η συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής: «ó νόμος της βίαιης επανάστασης του προλεταριάτου, ο νόμος της συντριβής  της αστικής κρατικής μηχανής, σαν προκαταβολικός όρος για μια τέτοια επανάσταση, είναι νόμος αναπόφευχτος» «Στάλιν: τ. 6, σελ. 133, 1952)

Επομένως  η άρνηση της βίαιης-ένοπλης επανάστασης και της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής, όπως είδαμε παραπάνω, εκ μέρους των χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατών ηγετών του «Κ»ΚΕ σημαίνει σαφέστατα – συνεπάγεται αναπόφευχτα – άρνηση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου τόσο σε επίπεδο θεωρίας όσο και στην πράξη, η δε τυπική μνημόνευσή της στην «παρουσίαση» του «Μανιφέστου του Κομμουνιστικού Κόμματος» απ’ το «Ριζοσπάστη» αποτελεί απλά μια κενή περιεχομένου δημαγωγική φράση.

Είναι δε γνωστό, ότι χωρίς την αναγνώριση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου, θεωρητικά και πρακτικά, είναι αδύνατος ο θρίαμβος και η νίκη της προλεταριακής επανάστασης αλλά και η διατήρηση της εξουσίας της εργατικής τάξης, μα και επιπλέον εντελώς αδύνατη η οικοδόμηση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού – Διχτατορία του Προλεταριάτου που είναι απαραίτητη όχι μόνο για τη λεγόμενη «μεταβατική περίοδο απ’ τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό», όπως ισχυρίζονται οι χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες (μαζί και οι ηγέτες του «Κ»ΚΕ), μα καθόλη την περίοδο οικοδόμησης του σοσιαλισμού και ως την οικοδόμηση της αταξικής κομμουνιστικής κοινωνίας: «ανάμεσα στην καπιταλιστική και στην κομμουνιστική κοινωνία βρίσκεται η περίοδος της επαναστατικής μετατροπής της μιας στην άλλη. Και σ’ αυτή την περίοδο αντιστοιχεί μια πολιτική μεταβατική περίοδος, που το κράτος της δε μπορεί να είναι τίποτα άλλο παρά η ε π α ν α σ τ α τ ι κ ή Δ ι χ τ α τ ο ρ ί α   τ ο υ Π ρ ο λ ε τ α ρ ι ά τ ο υ» (Κ. Μάρξ/Φ. Ένγκελς: Διαλεχτά Έργα, τ. ΙΙ, σελ. 24, 1951, εκδ. «Νέα Ελλάδα»). Οι χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες αναθεωρώντας τη μαρξιστική θεωρία της μεταβατικής περίοδο απ’ τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό μιλούν για: 1) μεταβατική περίοδο απ’ τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό = περίοδος της Διχτατορίας του Προλεταριάτου, 2) περίοδος «αναπτυγμένου σοσιαλισμού» = «κράτος όλου του λαού», που κατ’ αυτούς έχει αντικαταστήσει τη Διχτατορία του Προλεταριάτου 3) περίοδος «κομμουνισμού» (ο διαβόητος «αναπτυγμένος σοσιαλισμός» δεν ήταν παρά ο παλινορθωμένος καπιταλισμός της χρουστσο-μπρεζνιεφο-γκορμπατσοφικής περιόδου (1953-1990) δηλ.  η δικτατορία της νέας μπουζουαζίας)» (Ανασύνταξη νο323, 1-15/06/2010, σελ 3).

Διαβάστε Περισσότερα »