70 χρόνια από την ίδρυση του ΕΑΜ (μέρος β’)

 

(συνέχεια απ’ το φύλο του Οκτώβρη 2011)

2. Η μαύρη μακριά νύχτα της τριπλής φασιστικής ΚΑΤΟΧΗΣ

α. Ο εθνοπροδοτικός ρόλος της ΞΕΝΟΔΟΥΛΗΣ αστικής τάξης

Όταν εκδηλώθηκε η επίθεση (5 Απρίλη 1941) των χιτλερικών στρατευμάτων της ιμπεριαλιστικής ναζι-φασιστικής Γερμανίας κατά της Ελλάδας οι φασίστες φιλοχιτλερικοί στρατηγοί της μοναρχοφασιστικής διχτατορίας του Μεταξά ετοίμαζαν, με εντολή της, στα παρασκήνια την παράδοση της χώρας στους γερμανούς επιδρομείς, ενώ λίγο αργότερα υπέγραψαν μαζί τους τη συνθηκολόγηση–παράδοση της χώρας στους κατακτητές, διαπράττοντας έτσι τη χειρότερη στην ιστορία της χώρας προδοσία και τη μεγαλύτερη που θα μπορούσε να διαπραχθεί, μ’ αποτέλεσμα να κατακτηθεί η Ελλάδα στις 28 Απρίλη του 1941. Αυτή ήταν η ΠΡΩΤΗ μεγάλη ΠΡΟΔΟΣΙΑ της ντόπιας ΞΕΝΟΔΟΥΛΗΣ αστικής τάξης.

Οι φασίστες προδότες της μεταξικής κυβέρνησης δεν διέπραξαν μόνο αυτό το μεγάλο έγκλημα αλλά προχώρησαν και σε ένα άλλο εξίσου μεγάλο έγκλημα: παρέδωσαν στους γερμανούς ναζι-φασίστες κατακτητές όλους τους Αντιφασίστες και Κομμουνιστές που είχαν στα χέρια τους (κλεισμένους χρόνια στα εξοντωτικά μπουντρούμια) μεταξύ των οποίων και το μεγάλο κομμουνιστή ηγέτη, γραμματέα του ΚΚΕ ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, που μεταφέρθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Νταχάου της Γερμανίας, στερώντας έτσι τον περήφανο και ανυπότακτο αντιφασίστα λαό μας απ’ την πολιτική του ηγεσία με άμεση αλλά και απώτερη επιδίωξη να εμποδιστεί και καθυστερήσει, ακόμα και να ματαιωθεί, αν ήταν δυνατό, η οργάνωση της πολιτικής και ένοπλης πάλης του κατά των βάρβαρων κατακτητών και η απελευθέρωση της πατρίδας.

Η ΔΕΥΤΕΡΗ μεγάλη ΠΡΟΔΟΣΙΑ της αστικής τάξης ήταν όταν, μετά την κατάληψη της χώρας, αυτή στη συνέχεια μπήκε, με «πρωτοπορία» τους μοναρχοφασίστες, ναζι-φασίστες και ολόκληρο το συρφετό των ΕΘΝΙΚΙΣΤΩΝ υπερ«πατριωτών», στην υπηρεσία των στρατευμάτων της τριπλής γερμανο-ιταλο-βουλγάρικης φασιστικής ΚΑΤΟΧΗΣ, μαζί και ο ανώτερος κλήρος, με ελάχιστες εξαιρέσεις (Κοζάνης Ιωακείμ, Ηλείας Αντώνιος, κλπ.) για να σημειώσει δικαιολογημένα και πολύ ορθά ο παλιός κομμουνιστής Βασίλης Μπουφίδης: «ανώτερος κλήρος και βιομήχανοι, αγκαλιασμένοι συνεργάτες των καταχτητών και προδότες της Πατρίδας» (Β.Κ.Μπουφίδης: «Το Οδοιπορικό του Βασίλη», σελ.109, Αθήνα 2006).

Η κυρίαρχη αντιδραστική αστική τάξη στο σύνολό της, την ΠΙΟ κρίσιμη περίοδο για το ΛΑΟ και τον ΤΟΠΟ, πρόδωσε τα εθνικά συμφέροντα επειδή: πρώτο, συνθηκολόγησε, αφήνοντας τους γερμανούς κατακτητές να καταλάβουν τη χώρα, δεύτερο, μετά την κατάληψή της, μπήκε άμεσα-έμμεσα στην υπηρεσία τους, εξοπλίστηκε από αυτούς και συνεργάστηκε μαζί τους, πολεμώντας ταυτόχρονα χέρι-χέρι με τους κατακτητές το λαό μας, αποδεικνύοντας-επαναβεβαιώνοντας, για άλλη μια φορά, όπως πάντα στην ιστορία της, τον ΞΕΝΟΔΟΥΛΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ της (και ας ισχυρίζονται σήμερα το αντίθετο οι λακέδες του ντόπιου κεφαλαίου της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατικής κλίκας των Παπαρηγο-Γοντικο-Μαϊληδων, προσπαθώντας να ξεπλύνουν την αστική τάξη απ’ το πηχτό βούρκο των ΠΡΟΔΟΣΙΩΝ και να συγκαλύψουν-εξωραϊσουν τον ξενόδουλο χαρακτήρα της, με πιο πρόσφατη περίπτωση εκείνη του τροτσκιστή Μαϊλη με την αντιδραστική-αντικομμουνιστική επίθεσή του σε ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ-ΚΚΕ: επειδή η αστική τάξη «χαρακτηρίστηκε ξενόδουλη από γεννησιμιού της», «Ρ»7-8/1/2012, σελ. 13).

Τις μόνες «περγαμηνές» που έχει να επιδείξει από εκείνη τη σκοτεινή περίοδο της Κατοχής η ΞΕΝΟΔΟΥΛΗ αστική τάξη είναι οι απανωτές ΠΡΟΔΟΣΙΕΣ και τα αμέτρητα ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ σε βάρος του λαού και της χώρας με τους: Τσολάκογλου-Λογοθετόπουλο-Ράλλη (τρείς δωσίλογες κυβερνήσεις συγκροτημένες απ’ τους κατακτητές), τάγματα Ασφαλείας (Δ.Παπαδόγγονας, κλπ.), Χίτες (Γ.Γρίβας), ΠΑΟ-ΠΑΝ-ΙΤ-ΕΔΕΜ-ΕΕΕ-ΕΕΣ (Αντών Τσαούς, Μιχαλ Αγάς, Κισά-Μπατζάκ, Πούλος, Μαντουβάς, Ντερτιλής, Δάγκουλας, Βήχος, Κολάτας, κλπ., τα κατάπτυστα προδοτικά σύμφωνα Παπαδόγγονα-Ιταλών 20/7/43 (Ντόριο Ντομένικο), Αντών Τσαούς-Σιράκοφ, Οχτώβρης 1944), τη συνεργασία του φασίστα Ζέρβα-ΕΔΕΣ με τον Ιταλό φρούραρχο της Άρτας και τους γερμανούς κατακτητές (βλ. βιβλία Γ.Μαλτέζου (Τζουμερκιώτη), Π.Ενεπεκίδη, Β.Μαθιόπουλου, Αν.Κέδρου, κλπ., ντοκιμαντέρ Φώτου Λαμπρινού). Και παρόλα αυτά ΚΑΙ τα δυο κόμματα της προδοτικής χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας (Φλωράκης-Κύρκος)«Κ»ΚΕ-ΣΥΝ αναγνώρισαν, μαζί με την κυβέρνηση του μεγαλοαστικού ΠΑΣΟΚ (η ΝΔ, μ’ επικεφαλής το φασίστα Αβέρωφ, ήταν κατά της αναγνώρισης της Αντίστασης και αποχώρησε απ’ τη Βουλή) τους συνεργάτες των κατακτητών ΕΔΕΣ-Ζέρβα ως «αντιστασιακή» Οργάνωση, διαστρεβλώνοντας ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΑ την ιστορική Αλήθεια και συνάμα προδίνοντας, πέραν των άλλων προδοσιών, και την ΕΑΜΟ-ΕΛΑΣΙΤΙΚΗ Αντίσταση ως μοναδικά ιστορικά υπαρκτή Αντίσταση κατά της τριπλής γερμανο-ιταλο-βουλγάρικης φασιστικής ΚΑΤΟΧΗΣ, δηλητηριάζοντας με χοντροειδή ψεύδη και μυθεύματα τις νεότερες γενιές του τόπου.

Σ’ αντίθεση με τα ψεύδη και τις διαστρεβλώσεις των αστικών κομμάτων, μοναρχοφασιστικής ΝΔ-μεγαλοαστικού ΠΑΣΟΚ, κλπ. και των σοσιαλδημοκρατικών «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ, το παλιό επαναστατικό ΚΚΕ, παρά την κυριαρχία του δεξιού οπορτουνισμού στην ηγεσία τον καιρό της Κατοχής, μας δίνει την πραγματική εικόνα της δράσης του ΕΔΕΣ, σ’ εκείνη την ιστορική περίοδο, με επικεφαλής το φασίστα μαυραγορίτη, χαρτοπαίχτη και μεθύστακα Ζέρβα. Σε άρθρο του ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΛΗΝΟΥ (μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ) μεταξύ άλλων αναφέρεται: «μα το τραγικότερο φαινόμενο του ξεπεσμού της αντίδρασης το παρουσιάζουν οι δήθεν «δημοκρατικές» και «σοσιαλιστικές» Οργανώσεις, όπως ο ΕΔΕΣ και τα παλιά δήθεν «δημοκρατικά» κόμματα. ΟΙ ηγέτες του ΕΔΕΣ, οι Βουλπιώτηδες, οι Παπαγεωργίου, οι Σταματόπουλοι και από την άλλη μεριά ο Ζέρβας έδειξαν την αληθινή της όψη, έγιναν ένα με τους Ράλληδες, τους Ταβουλάρηδες και με τους Γερμανούς. Οι Γερμανοί χρησιμοποίησαν τον παλιό και αφοσιωμένο κατάσκοπό τους, τον αρχιπεμπτοφαλαγγίτη Βουλπιώτη για να παρασύρει τους αξιωματικούς του ΕΔΕΣ και να τους κάνουν όργανά τους. Και το πέτυχαν. Από τις τάξεις του ΕΔΕΣ βγήκαν οι δολοφόνοι του λαού οι Αλεξόπουλοι, οι Μπουραντάδες, οι Χατζηλουκάδες, οι Λάμποι, μέσα στον ΕΔΕΣ οργανώνονται διαβούλια και παίρνονται αποφάσεις για ομαδικές συλλήψεις και ομαδικές δολοφονίες των οπαδών του ΕΑΜ, και οι οπαδοί του ΕΔΕΣ στις επαρχίες και στην ελεύθερη Ελλάδα γίνονται κατάσκοποι της Γκεστάπο και οδηγούν τα γερμανικά στρατιωτικά αποσπάσματα από κρυφά μονοπάτια για να χτυπούν τους αντάρτες και να καίνε τα χωριά. Και τέλος με τον αρχηγό του ΕΔΕΣ το Ζέρβα οργανώθηκε η ταυτόχρονη επίθεση των Γερμανών στην Αττική, στη Βοιωτία, στο Ελικώνα, στον Παρνασσό, στη Θεσσαλία, στην Ήπειρο και στην Πελοπόννησο, για να βάλουνε στη μέση καταχτητές και Έλληνες ε θ ν ο π ρ ο δ ό τ ε ς (υπογρ. «Α») τον ΕΛΑΣ και να συντρίψουν το Ελληνικό Αντάρτικο Κίνημα»(Δ.Γληνός: «Η κρίσιμη ώρα», «ΚΟΜΕΠ» Νο 19/Νοέμβρης 1943, σελ. 19-20). «Ο ΕΔΕΣ του Ζέρβα, όπως και ο ΕΔΕΣ του Ταβουλάρη-Βουλπιώτη της Αθήνας, είναι μισθοφορική π έ μ π τ η φ ά λ α γ γ α (υπογρ. «Α») των Γερμανών. Μα ταυτόχρονα ο Ζέρβας κήρυξε τον εαυτό του και για «εθνικό» στρατό του Παπανδρέου. Κι’ ο Παπανδρέου, που διαλύει τον αντιφασιστικό στρατό της Αιγύπτου, έχει επίσημο «εθνικό» στρατό τους μισθοφόρους του Ζέρβα και ανεπίσημο «εθνικό» στρατό τους μισθοφόρους των Γερμανών Λαμπο-Ντερτιλήδες» («ΚΟΜΕΠ» /Ιούλης 1944, σελ. 10-11). Και: «για να χτυπήσει το εθνικοαπελευθεροτικό λαϊκό κίνημα στο διάστημα της κατοχής η ηγεσία του ΕΔΕΣ σ υ ν ε ρ γ ά σ τ η κ ε (υπογρ. «Α») με τους καταχτητές, τους ταγματαλήτες, τα σώματα της γερμανόδουλης Ασφάλειας, επεχείρησε να εξαπολύσει επανειλημμένα τον εμφύλιο πόλεμο» («ΚΟΜΕΠ» /Νο 31-32/Οχτώβρης-Νοέμβρης 1944, σελ. 31). Ας δοθεί τέλος σύντομα ο λόγος στο Γ.Τζουμερκιώτη, που ήταν πολύ καλός, αν όχι ο καλύτερος γνώστης των συνεργασιών του φασίστα Ζέρβα με τους ιταλο-γερμανούς στην περιοχή της Άρτας και όλης της Ηπείρου: «η «αντίσταση» του Ζέρβα είχε όλα τα στοιχεία της κ ρ υ φ ή ς σ υ ν ε ρ γ α σ ί α ς (υπογρ. «Α») με τους καταχτητές και κοινό σκοπό τη συντριβή της Εαμικής Αντίστασης, που ήταν η μοναδική αγνή Λαϊκή Αντίσταση» (Γεράσιμος Μαλτέζος (Τζουμερκιώτης): « Ε.Α.Μ. – Ε.Λ.Α.Σ.», σελ. 37, Βόλος 1987) (Οι νεότεροι κομμουνιστές και αντιφασίστες πρέπει να μελετήσουν τόσο κείμενα του παλιού επαναστατικού ΚΚΕ που αναφέρονται στο ρόλο του ΕΔΕΣ-Ζέρβα όσο και τις Αναμνήσεις αγωνιστών αλλά και επιπλέον βιβλία-έρευνες γερμανικών Αρχείων).

ΟΛΟΥΣ τους συνεργάτες των κατακτητών τους τίμησε το μοναρχοφασιστικό κράτος της δωσιλογικής ΔΕΞΙΑΣ. Πολλούς απ’ αυτούς τους τίμησε το κράτος της μοναρχοφασιστικής Δεξιάς ακόμα και στη «μεταπολίτευση» όπως «ο «εθνάρχης» Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν ξέχασε να τιμήσει με άγαλμα τον μεγάλο ταγματασφαλίτη Κισά-Μπατζάκ της Μακεδονίας στις 9 Μάη του 1976» (Β.Κ.Μπουφίδης: «Το Οδοιπορικό του Βασίλη», σελ.125, Αθήνα 2006), ενώ οι απόγονοι των Ταγματασφαλιτών, που βρέθηκαν-βρίσκονται στις γραμμές της μοναρχοφασιστικής ΝΔ, ακόμα και στον 21^ο αιώνα, είναι περήφανοι για την εθνοπροδοτική, εγκληματική και δολοφονική δράση των ταγμάτων Ασφαλείας, όπως ο Α.Παπαδόγγονας (βουλευτής ΝΔ), «γιος του χιτλερικού Συνταγματάρχη Παπαδόγγονα, βουλευτής σήμερα, όταν ρωτήθηκε τι γνώμη έχει για τη δράση του πατέρα του, απάντησε σαν άξιος διάδοχός του: «σεμνύνομαι για το εθνικό έργο του πατέρα»!» (Β.Κ.Μπουφίδης: «Το Οδοιπορικό του Βασίλη», σελ.125, Αθήνα 2006), ο δε πρώην αρχηγός της ΝΔ και πρωθυπουργός της χώρας Γ.Ράλλης δικαιολογεί το δοσίλογο εθνοπροδότη πατέρα του Ιωάννη Ράλλη και μάλιστα εν έτει 2004 δηλ. τον 21^ο αιώνα: «κοιτάζοντας προς τα πίσω, πιστεύω πως χάρη στη στάση του πατέρα μου δεν καταλήξαμε σαν τη Γιουγκοσλαβία του Τίτο ή την Αλβανία του Χότζα. Τότε όμως, δυο και τρεις φορές τη νύχτα, φώναζαν έξω απ’ το σπίτι μας «Ράλλη-προδότη-θάνατος!». Σαν να τ’ ακούω ακόμα…» (Έκδοση «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας, Νο 139 (11/7/2004), σελ. 25). Και τέλος, πάρα πολλοί άλλοι μεταξύ των οποίων και ο υπερεθνικιστής και επικίνδυνος τυχοδιώκτης, φασιστοειδές Αντ. Σαμαράς (νυν αρχηγός της ΝΔ) είναι γνωστός υμνητής-θαυμαστής και υπερασπιστής των ταγμάτων Ασφαλείας, που έτρεχε πάντα, ακόμα και το 1982, και μάλιστα την ίδια μέρα που αναγνωρίστηκε επίσημα η εθνική Αντίσταση (παρά τις όποιες αντιρρήσεις για τον τρόπο που έγινε, κλπ.) στην «Πηγάδα του Μελιγαλά» για να τιμήσει την «εθνική δράση»(!) των «ένδοξων προγόνων»(!) του δηλ. των εθνοπροδοτικών εγκληματικών ταγμάτων Ασφαλείας που στο πλευρό των χιτλερικών κατοχικών στρατευμάτων πολέμησαν το λαό: «από κοντά και η Ν.Δ., που βλέπει το μνημόσυνο του 1982 ως τη δέουσα απάντηση στην επίσημη αναγνώριση της εαμικής Αντίστασης. Ο νεαρός βουλευτής Αντώνης Σαμαράς ανακοινώνει π.χ. με ειδικό δελτίο τύπου την έλευσή του «για να παραστεί στο Μνημόσυνο των σφαγιασθέντων από τους εαμοκομμουνιστές» («Ελευθερία» 18/9/82).»(« Ελευθεροτυπία», ΙΟΣ, 11/9/2005).

Οι παραπάνω πρόσφατες δηλώσεις των Α.Παπαδόγονα (βουλευτής-υπουργός ΝΔ) και Γ.Ράλλη (αρχηγός ΝΔ και πρωθυπουργός) τους κατατάσσουν στους «Ταγματασφαλίτες» του 21^ο αιώνα μαζί με δυο άλλους, υπεραντιδραστικούς «καθηγητάκους» που παριστάνουν τους «ιστορικούς, τον αμερικανοθρεμένο-αμερικανοσιτιζόμενο Στ.Καλύβα και τον Ν.Μαραντζίδη (Α.Π.Θ.) – αποτελούν την πρώτη τετράδα των «Ταγματασφαλιτών» του 21^ου αιώνα – που πρωτοστατούν στην «αποκατάσταση» των εθνοπροδοτικών ταγμάτων Ασφαλείας, οι οποίοι αν και δεν είναι ιστορικοί αυτοδιαφημίζονται ως «σπουδαίοι ιστορικοί» - «συγγράφοντας» χαμηλοτάτου επιπέδου προπαγανδιστικά «πονήματα», που δεν έχουν καμία σχέση με επιστημονική ιστορική έρευνα και την ιστορική Αλήθεια και χαρακτηρίζονται από χοντροειδή ψεύδη και προπαγανδιστικά μυθεύματα, ακραίας και προκλητικής μορφής διαστρεβλώσεις ιστορικών γεγονότων, ενώ ταυτόχρονα προδίδουν πρωτόγνωρη και χοντροειδή άγνοια των ιστορικών γεγονότων (θυμίζουν επίπεδο πολύ χαμηλότερο εκείνου του «ρασοφόρου»-θεολόγου Γιανναρά που έγινε καθηγητής «φιλοσοφίας» στο Πάντειο χωρίς σπουδές φιλοσοφίας αντί να υποβάλλει υποψηφιότητα σε καμιά θεολογική σχολή).

β. Το ΚΚΕ οργανωτής και καθοδηγητής της πάλης του λαού κατά των κατακτητών και η μεγάλη εποποιϊα της ΕΑΜΟ-ΕΛΑΣΙΤΙΚΗΣ Αντίστασης

Το Πρώτο και τα επόμενα γράμματα του γραμματέα του ΚΚΕ Νίκου ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ καθόρισαν σωστά τη γραμμή του Κόμματος όχι μόνο στις παραμονές και κατά τη διάρκεια του πολέμου αλλά και για την οργάνωση της πάλης της εργατικής τάξης και του λαού, μετά την κατάληψη της χώρας απ’ τα χιτλερικά στρατεύματα, κατά των φασιστών κατακτητών. «Η γραμμή όμως αυτή δεν εφαρμόζεται σωστά, διαστρεβλώνεται συνειδητά απ’ τον προβοκάτορα Γ.Σιάντο και γίνονται βασικά, θεμελιακά λάθη» («ΒΟΗΘΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΚΕ» ΣΕΛ. 199, εκδοτικό της ΚΕ του ΚΚΕ, Ιούνης 1952) (δε θα γίνει εδώ αναφορά σ’ αυτά).

Το ΚΚΕ ανασυγκροτώντας τις κομματικές του Οργανώσεις προχωρεί στις 27 Σεπτέμβρη 1941 στην ίδρυση, μαζί με άλλα κόμματα και λαϊκές Οργανώσεις εργαζομένων, του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ), που «αναδείχτηκε στη μοναδική απελευθερωτική Οργάνωση στην Ελλάδα. Αργότερα ιδρύθηκαν και οι άλλες εθνικοαπελευθερωτικές Οργανώσεις ΕΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΕΛΑΝ-ΟΠΛΑ-ΕΠΟΝ» («ΒΟΗΘΗΜΑ», σελ. 199), ενώ το Φλεβάρη του ΄42 άρχισε η ένοπλη οργανωμένη δράση του Εθνικού Απελευθερωτικού Στρατού(ΕΛΑΣ), εγκαινιάζοντας μια νέα σελίδα στην ιστορία του τόπου: εκείνη της Λαϊκής Επανάστασης που τα τρία βασικά της χαρακτηριστικά (κινητήριες δυνάμεις, χαρακτήρας, απελευθέρωση) έδωσε με συμπυκνωμένο τρόπο ο Ν.ΖΑΧΡΙΑΔΗΣ στην Εισήγησή του στην 12^η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (Ιούνης 1945), υπογραμμίζοντας πως «χωρίς κανένα δισταγμό μπορούμε να πούμε ότι ο ένοπλος οργανωμένος αγώνας για την εθνική απελευθέρωση αποτέλεσε την αρχή της λαϊκής επανάστασης στην Ελλάδα για την πραγματοποίηση του αστικοδημοκρατικού μετασχηματισμού».

Κάτω απ’ την καθοδήγηση του ΚΚΕ οι αντιστασιακές οργανώσεις αγκάλιασαν ολόκληρη τη χώρα και τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Το μεν ΕΑΜ τον Αύγουστο του 1944 είχε συγκεντρώσει στις γραμμές του πάνω από 1.500.000 λαού, ο δε ΕΛΑΣ έφτασε τις 70.000 τακτικό στρατό και μαζί με τον εφεδρικό έφτανε τις 140.000. Η Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων (ΕΠΟΝ) τη στιγμή της απελευθέρωσης ξεπερνούσε τις 600.000 μέλη.

Σύσσωμος ο λαός έδωσε πρωτόγνωρα παραδείγματα ανδρείας και μαζικού ηρωϊσμού, ενώ ο ΕΛΑΣ πολέμησε σκληρά και έδωσε άπειρες μάχες κατά των γερμανο-ιταλο-βουλγαρικών φασιστικών στρατευμάτων κατοχής και κατά των ντόπιων προδοτών συνεργατών τους απελευθερώνοντας την πατρίδα μας απ’ τους βάρβαρους φασίστες κατακτητές, γράφοντας έτσι λαμπρές σελίδες δόξας και δημιουργώντας τη μεγάλη εποποιϊα της ΕΑΜΟ-ΕΛΑΣΙΤΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ, συμβάλλοντας συνάμα έτσι και στην απελευθέρωση όλων των ευρωπαϊκών λαών απ’ τη μπότα του χιτλεροφασισμού και των συμμάχων του – απελευθέρωση στην οποία, πέραν των άλλων λαών, συνέβαλλε αποφασιστικά και τα μέγιστα ο ηρωικός Κόκκινος Στρατός της σοσιαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης κάτω απ’ τη σοφή καθοδήγηση του μεγαλοφυούς Στρατηλάτη ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ.

Στις 12 Οχτώβρη του ΄44 απελευθερώθηκε η αδούλωτη Αθήνα ύστερα από 1264 μέρες σκλαβιάς και στα μέσα Οχτώβρη εκατοντάδες χιλιάδες λαού γιορτάζουν την απελευθέρωση, ενώ σε λίγες μέρες απελευθερώνεται ολόκληρη η χώρα από τον ΕΛΑΣ και έτσι δεν υπήρξε ανάγκη εισόδου του Κόκκινου Στρατού στο ελληνικό έδαφος (δε θα γίνει αναφορά στα ψεύδη των προπαγανδιστών της αστικής-ιμπεριαλιστικής αντίδρασης και των διάφορων οπορτουνιστών ούτε στα μυθεύματα περί δήθεν «χωρισμού των χωρών» απ’ τους Τσώρτσιλ-Στάλιν, «Γιάλτας», «ευθυνών Στάλιν», «Κόκκινο Στρατό» κλπ., κλπ. που δεν έχουν βέβαια απολύτως καμιά σχέση με την ιστορική Αλήθεια, όμως παραπλανούν ακόμα και καλοπροαίρετους, γι’ αυτό δεν είναι περιττή η αντίκρουση-ανασκευή τους, που για λόγους χώρου δεν μπορεί να γίνει σ’ αυτό σημείωμα).

γ. Οι ΠΡΟΔΟΤΙΚΕΣ συμφωνίες Λιβάνου-Γκαζέρτας-Βάρκιζας – ο ηρωϊκός Δεκέμβρης του ΄44 και ο προδοτικός ρόλος του πράκτορα των Άγγλων Γ.Σιάντου

Η πολιτική γραμμή του ΚΚΕ, με επικεφαλής το Γ.Σιάντο, στην κατοχή συγκροτούνταν από δυο μόνιμα κυρίαρχα στοιχεία καθ όλη τη διάρκεια του αγώνα που αποτελούσαν και τα δυο ουσιώδη χαρακτηριστικά γνωρίσματα:

πρώτο, την κυριαρχία του ΔΕΞΙΟΥ οπορτουνισμού στην ηγετική καθοδηγητική ομάδα Σιάντου-Ιωαννίδη που εκφράστηκε, πέρα από σειρά άλλα λάθη, πρωταρχικά στην εγκατάλειψη του δεύτερου σκέλους του ιστορικού Πρώτου Γράμματος του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ δηλ. την εγκατάλειψη του τελικού στρατηγικού ΣΚΟΠΟΥ του αγώνα: «έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα, πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της δουλειάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ’ ένα πραγματικό παλλαϊκό πολιτισμό», δηλ. την «απελευθέρωση της χώρας και απαλλαγή της από κάθε ξενική εξάρτηση, λαϊκή δημοκρατία, που ανοίγει το δρόμο για το σοσιαλισμό», μ’ αποτέλεσμα την παράδοση της ΕΞΟΥΣΙΑΣ στην ΞΕΝΟΔΟΥΛΗ αντιδραστική αστική τάξη και την ΠΡΟΔΟΣΙΑ του εργατικού κομμουνιστικού και λαϊκού κινήματος, την προδοσία της λαϊκοδημοκρατικής επανάστασης, και υποταγή του στην ντόπια μοναρχοφασιστική αντίδραση και τον αγγλικό ιμπεριαλισμό,

δεύτερο, την κυριαρχία στην ηγετική ομάδα των Σιάντου-Ιωαννίδη μιας μόνιμα φιλο-αγγλικής πολιτικής γραμμής και στάσης, μιας γραμμής στην υπηρεσία του αγγλικού ιμπεριαλισμού, που εκφράστηκε στις ΠΡΟΔΟΤΙΚΕΣ συμφωνίες Λιβάνου-Γκαζέρτας-Βάρκιζας, που άνοιξαν το δρόμο στην άφιξη-εισβολή των αγγλικών ιμπεριαλιστικών στρατευμάτων στην Ελλάδα, έθεσαν τον ΕΛΑΣ κάτω απ’ τις διαταγές (υποταγή αρχικά στο αγγλικό στρατηγείο της Μέσης Ανατολής, κλπ.) και τελικά τον αφόπλισαν με την οριστική-τελική προδοσία της Βάρκιζας παράδοσης των ΟΠΛΩΝ – ΠΡΟΔΟΤΙΚΕΣ συμφωνίες που αποτέλεσαν σατανικό πέρασμα-εφαρμογή της γραμμής του αγγλικού ιμπεριαλισμού στο κομμουνιστικό και λαϊκό κίνημα της χώρας που προώθησε συνειδητά ο προβοκάτορας και πράκτορας των Άγγλων Γ.Σιάντος με τη στήριξη του δεξιού οπορτουνιστή Γ.Ιωαννίδη, κλπ., γεγονός που εκφράζεται καθαρά και μάλιστα πολύ νωρίς: στην Εισήγηση του Σιάντου στη δεύτερη πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ (Δεκέμβρης 1942).

Οι συμφωνίες ΛΙΒΑΝΟΥ (20/5/1944–ΓΚΑΖΕΡΤΑΣ (26/9/1944)–ΒΑΡΚΙΖΑΣ (12/2/1945) δεν ήταν απλά «λάθη», όπως ισχυρίστηκαν στο παρελθόν και ισχυρίζονται ακόμα και σήμερα οι προδότες δεξιοί οπορτουνιστές ηγέτες των «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ, αλλά μεγάλες ΠΡΟΔΟΣΙΕΣ και έτσι τις είδαν-θεώρησαν – και πολύ σωστά – όχι μόνο οι κομμουνιστές και αντιφασίστες, οι αγωνιστές των ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, αλλά και ολόκληρος ο αντιφασίστας ελληνικός λαός. Την πρώτη και κύρια ευθύνη γι’ αυτές τις προδοτικές συμφωνίες φέρει το δίδυμο Σιάντου-Ιωαννίδη και δευτερευόντως εκείνοι που με εντολή τους τις υπόγραψαν (Ρούσος-Ζεύγος-Παρτσαλίδης) και η ηγεσία του ΕΛΑΣ Άρης-Σαράφης. Έχει σπουδαία διδακτική σημασία για τους νεότερους κομμουνιστές να γίνει γνωστή μια ιστορική απάντηση στον Παρτσαλίδη, όπως την κατέγραψε ο Δ.Βλαντάς: εκείνη του ανυπότακτου επαναστάτη κομμουνιστή, αδιάλλακτου και μαχητικού πολέμιου του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, σταλινικού-ζαχαριαδικού Γιώργη ΛΥΡΑ σε μια συνέλευση μελών του ΚΚΕ στο Βουκουρέστι για την ανάλυση των αποφάσεων της παρασυναγωγής της «6^ης Ολομέλειας» του «Κ»ΚΕ(Μάρτης του ΄56): «εσύ μας πρόδωσες και τώρα θέλεις να είσαι ηγέτης μας. Υπήρξαν αστοί πολιτικοί και στρατιωτικοί παράγοντες, που μετά από την αποτυχία τους αυτοχτόνησαν. Εσύ δεν έχεις τον ανδρισμό ούτε να αυτοκτονήσεις;» (Δ.Βλαντάς: «1950-1967, τραγωδία του ΚΚΕ» τέταρτος τόμος, σελ.111, Αθήνα, Ιούνης 1976)*.

Θεωρείται βέβαιο, ότι ο ηγέτης του αγγλικού ιμπεριαλισμού Τσώρτσιλ είχε αποφασίσει τη συντριβή του ελληνικού κομμουνιστικού και λαϊκού κινήματος (ΕΑΜ-ΕΛΑΣ υπό την καθοδήγηση του ΚΚΕ) από τότε που ήταν πλέον φανερή η αποτυχία ανάπτυξης-μαζικοποίησης του ΕΔΕΣ του συνεργάτη των ιταλο-γερμανών κατακτητών φασίστα Ζέρβα, κάτι που είχε δηλώσει και αργότερα απευθυνόμενος στους πολιτικούς της ντόπιας αντιδραστικής αστικής τάξης: «περιμένω οπωσδήποτε μια σύγκρουση με το ΕΑΜ και δεν πρέπει να την αποφύγουμε».

Ακριβώς αυτή τη σύγκρουση προετοίμασαν μεθοδικά πριν το Δεκέμβρη του ΄44, οι αστοί πολιτικοί με επικεφαλής τον Γ.Παπανδρέου και ο Σιάντος, εφαρμόζοντας κατά γράμμα και οι δυο τις εντολές των άγγλων ιμπεριαλιστών αφεντικών τους αλλά και επιπλέον διαθέτοντας και συγκεκριμένο επιτελικό πολιτικο-στρατιωτικό σχέδιο με δυο σκέλη: πρώτο, οπωσδήποτε σύγκρουση το Δεκέμβρη, δεύτερο, διασφάλισης σίγουρης ΗΤΤΑΣ του ΕΛΑΣ στην Αθήνα και νίκης των αγγλικών στρατευμάτων-Ταγματασφαλιτών συνεργατών των κατακτητών. Η στρατιωτική ΗΤΤΑ του ΕΛΑΣ Αθήνας ήταν η ΠΡΩΤΗ και εντελώς απαραίτητη ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ για να ανοίξει ο ΔΡΟΜΟΣ στη ΒΑΡΚΙΖΑ, για να πάει το κίνημα στην άνευ όρων συνθηκολόγηση δηλ. στην ΠΡΟΔΟΣΙΑ με την παράδοση τον ΟΠΛΩΝ του ΕΛΑΣ.

Αυτή ακριβώς τη γραμμή υποταγής στους άγγλους ιμπεριαλιστές προώθησε και αυτό το συγκεκριμένο σχέδιό τους εφάρμοσε στην πράξη ως γραμμή του ΚΚΕ ο Γ.Σιάντος. Γι’ αυτό και πήρε ο ΙΔΙΟΣ προσωπικά δυο σπουδαίες-καίριες, και προς όφελος των άγγλων ιμπεριαλιστών, αποφάσεις αυτή την κρισιμότατη για το λαϊκό κίνημα στιγμή: πρώτο, αποφάσισε ΜΟΝΟΣ του τη στιγμή της σύγκρουσης του Δεκέμβρη, σύμφωνα και με μαρτυρία του Ιωαννίδη, σε κρίση «ειλικρίνειας», στη «Γ΄ συνδιάσκεψη (1950)»: «όταν ο Σιάντος π.χ. πήρε μόνος την απόφαση ν’ αρχίσει τον ένοπλο αγώνα το Δεκέμβρη του 1944, χωρίς να ρωτήσει το ΠΓ, εμείς τι κάναμε;» («3^η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ, 10-14/10/1950», σελ. 215, εκδόσεις «Γλάρος», Αθήνα 1988), δεύτερο, φρόντισε-αποφάσισε – για να είναι σίγουρη η ΗΤΤΑ του ΕΛΑΣ Αθήνας και η νίκη των αγγλικών στρατευμάτων – να πάρει μέρος στην ένοπλη σύγκρουση ΜΟΝΟ ο ΕΛΑΣ Αθήνας και ΟΧΙ ολόκληρος ο ΕΛΑΣ με τη στρατιωτική του ηγεσία ΑΡΗ-ΣΑΡΑΦΗ, τους οποίους έστειλε σκόπιμα-συνειδητά «βόλτα» στην Ήπειρο, τρίτο, επέτρεψε στα αγγλικά στρατεύματα από άλλα μέρη της Ελλάδας να περάσουν ανενόχλητα για να πάρουν μέρος στις μάχες κατά του ΕΛΑΣ σε Αθήνα-Πειραιά, τέταρτο, μετά το Δεκέμβρη η ΗΤΤΑ του ΕΛΑΣ Αθήνας σκόπιμα προβλήθηκε-παρουσιάστηκε εκ μέρους της προδοτικής ηγεσίας Σιάντου ως ΗΤΤΑ του ΕΛΑΣ πανελλαδικά – με προφανή στόχο να συρθεί το κίνημα στην ΠΡΟΔΟΣΙΑ της Βαρκιζας, όπως και έγινε – χοντροειδέστατο ΨΕΥΔΟΣ, γιατί ο ΕΛΑΣ πανελλαδικά, εκτός εκείνου της Αθήνας, ΔΕΝ ΕΙΧΕ ηττηθεί – μια ψευδέστατη αλλά ευρέως διαδεδομένη εκδοχή που αφελώς προβάλλεται και στις «Αναμνήσεις» διαφόρων αγωνιστών.

Σχετικά με το τρίτο σημείο ας δοθεί μια πρόσφατη μαρτυρία του Θόδωρου Καλλίνου-Αμάρμπεη (καπετάνιος του ΕΛΑΣ της 16^ης μεραρχίας Θεσσαλίας και της 13^ης μεραρχίας Ρούμελης): «πήγα στη Μάνδρα να υποδεχθώ το 52 Σύνταγμα και τη Μοίρα Πυροβολικού. Έφτασε στη Μάνδρα το βρετανικό Σύνταγμα από τη Θεσσαλονίκη. Το σταματήσαμε και πήραμε διάταξη να το αφοπλίσουμε. Τηλεφώνησα στο Σιάντο: «έφτασε στη Μάνδρα βρετανικό Σύνταγμα από τη Θεσσαλονίκη. Θα το αφοπλίσουμε». Απάντησε: «ν α τ ο α φ ή σ ε τ ε ν α π ε ρ ά σ ε ι»(υπογρ. «Α»). Ξανατηλεφωνώ: «Αύριο αυτό το Σύνταγμα θα μας πολεμάει στην Αθήνα». Απάντησε: «ν α τ ο α φ ή σ ε τ ε ν α π ε ρ ά σ ε ι»(υπογρ. «Α»). («ΕΛΛΑΔΑ», Νο 150, Οκτώβριος-Δεκέμβριος 2008, σελ. 1).

Βέβαια «η ηρωική εξέγερση του λαού της Αθήνας και του Πειραιά θα μείνει σα μία από τις πιο λαμπρές σελίδες της πάλης για τη λευτεριά», όμως ο αγώνας του Δεκέμβρη ήταν συνειδητά πολιτικά και στρατιωτικά απροετοίμαστος για να καταλήξει οπωσδήποτε και με μαθηματική ακρίβεια σε ΗΤΤΑ του ΕΛΑΣ, γιατί αλλιώς ΔΕ μπορούσε να ανοίξει ο δρόμος για την ΠΡΟΔΟΣΙΑ της Βάρκιζας. Συμπληρωματικά: «το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ ανέχθηκε κατά τρόπο απαράδεχτο και ακατανόητο τη μονοπωλιακή διαχείριση του Δεκέμβρη από το Γ.Σιάντο. Ο Γ.Σιάντος κατάργησε αυθαίρετα χωρίς να ρωτήσει κανέναν, το γενικό αρχηγείο του ΕΛΑΣ και ίδρυσε την ΚΕ του ΕΛΑΣ, όπου έκανε αυτό που ήθελε. Χαραχτηριστικό είναι ότι ο Γ.Σιάντος με προσωπική διαταγή του στις 17 του Δεκέμβρη 1944, άφησε και μπήκε περνώντας μέσα από τη διάταξή μας στη Γκάζα, έξω από την Αθήνα, ανενόχλητο, ένα σύνταγμα άγγλων, που μπήκε έτσι στην Αθήνα και πήρε μέρος στις μάχες ενάντια στα τμήματά μας που πάλαιβαν ηρωικά. Στο ίδιο διάστημα και απ’ τη Θεσσαλονίκη φεύγαν ανενόχλητα αγγλικά στρατεύματα για την Αθήνα, ενώ οι κύριες δυνάμεις του ΕΛΑΣ δεν παίρναν μέρος στη μάχη κατά των άγγλων. Αυτά όλα μόνο σαν π ρ ο δ ο σ ί α (υπογρ. «Α») μπορούν να χαραχτηριστούν. Το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ έμενε ξένο και αμέτοχο απ’ όλα αυτά, που ούτε κατοπινά τα συζήτησε, ούτε τα καταδίκασε, όπως δεν συζήτησε ούτε καταδίκασε την άλλη π ρ ο δ ο σ ί α (υπογρ. «Α»), τη συμφωνία της Γκαζέρτας» (Ν.ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ: «ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΑΛΗΣ» (προς τη Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ), σελ. 16-17, εκδ. της ΚΕ του ΚΚΕ, 1950).

Ευθύνες για τις απανωτές ΠΡΟΔΟΤΙΚΕΣ συμφωνίες φέρει και η στρατιωτική ηγεσία. Η ηγεσία του ΕΛΑΣ ΑΡΗΣ-ΣΑΡΑΦΗΣ μετά την ΠΡΟΔΟΤΙΚΗ συμφωνία της Βάρκιζας όταν το κίνημα βρέθηκε-βρίσκονταν πια στην «κόψη του ξυραφιού» και μπροστά σε ολοφάνερη, σίγουρη, πλήρη και ολοσχερή καταστροφή, η ηγεσία του ΕΛΑΣ ΑΡΗΣ-ΣΑΡΑΦΗΣ το λιγότερο που έπρεπε τότε να πράξουν ήταν να ΑΡΝΗΘΟΥΝ την υπογραφή της «Ημερήσιας διαταγής» ΑΠΟΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ του ΕΛΑΣ και ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ των ΟΠΛΩΝ στη ντόπια μοναρχοφασιστική αντίδραση και τους άγγλους ιμπεριαλιστές. Ολόκληρη η «Ημερήσια διαταγή» βρίσκεται δημοσιευμένη στο τέλος του βιβλίου του Σ.ΣΑΡΑΦΗ: «Ο ΕΛΑΣ» και αρχίζει ως εξής «Ημερήσια διαταγή, Γενικού αρχηγείου του ΕΛΑΣ της 16 Φλεβάρη 1945, Αξιωματικοί, καπεταναίοι και αντάρτες του ΕΛΑΣ και ΕΛΑΝ. Ύστερα από τη συμφωνία που υπογράφηκε στις 12 του μηνός ο ένοπλος αγώνας του ΕΛΑΣ τελειώνει και ο ΕΛΑΣ αποστρατεύεται …». Στο τέλος του κειμένου φέρει τις υπογραφές: Στέφανος Σαράφης – Άρης Βελουχιώτης (Στέφανος Σαράφη: «Ο ΕΛΑΣ», σελ. 562-563, εκδόσεις «Σύγχρονο βιβλίο», Αθήνα 1964).

Υπήρχε άραγε άλλος δρόμος; Ασφαλώς και υπήρχε. Το ΚΚΕ έπρεπε να ακολουθήσει έναν άλλο διαμετρικά αντίθετο δρόμο απ’ τον προδοτικό δρόμο που ακολούθησε: δηλαδή το δρόμο της απόκρουσης κάθε απόπειρας ανάμειξης του αγγλικού ιμπεριαλισμού στα εσωτερικά της χώρας, όπως έπραξε το νεαρό ΚΚ Αλβανίας, μ’ επικεφαλής τον Ενβέρ Χότζα, κόμμα μιας πολύ μικρότερης χώρας για την οποία δεν ενδιαφέρονταν λιγότερο οι άγγλοι ιμπεριαλιστές να την καθυποτάξουν.

Πέρα απ’ τις απανωτές ΠΡΟΔΟΤΙΚΕΣ συμφωνίες για τις οποίες ο Σιάντος έπρεπε να συλληφθεί και να παραπεμφθεί σε δίκη απ’ το λαϊκό κίνημα, να καταδικαστεί και τουφεκιστεί, και ΜΟΝΟ η στάση του στην περίπτωση του «Δεκέμβρη του ΄44» είναι από μόνη της υπεραρκετή και η καλύτερη απόδειξη που δείχνει ότι ήταν προβοκάτορας και πράκτορας των άγγλων ιμπεριαλιστών, όπως ορθότατα χαρακτηρίστηκε (μετά από συγκέντρωση στοιχείων για την προδοτική του δράση) απ’ το ΚΚΕ επί ηγεσίας ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ για να έρθει αργότερα η σοσιαλδημοκρατική προδοτική κλίκα των Κολιγιανο-Παρτσαλιδο-Φλωράκηδων κλπ. να τον «αποκαταστήσει» και να βαφτίσει τις ΠΡΟΔΟΣΙΕΣ απλά «λάθη», «υποχωρήσεις», «συμβιβασμούς», κλπ., κλπ. (βλέπε ανάμεσα στ’ άλλα απ’ τα πιο πρόσφατα «Δεκέμβρης 1944», «Ρ» 4/12/2011, «Συμφωνία της Βάρκιζας» «Ρ» 19/2/2012, «Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ», Β΄ τόμος, 1949-1968, κλπ.).

*Αυτή την περήφανη και πολύ θαρραλέα επαναστατική στάση του αλύγιστου κομμουνιστή Γιώργη ΛΥΡΑ δεν μπόρεσαν να του τη συγχωρέσουν οι γυμνοσάλιαγκες της φασιστικής κλίκας των Χρουστσοφ-Μπρεζνιεφ, Κολιγιάννης-Παρτσαλίδης, και τον εξόντωσαν, δίνοντας εντολή στους Ρουμάνους Χρουστοφικούς να τον αποβάλλουν απ’ το Πανεπιστήμιο-Σχολή Ιστορίας, στην οποία είχε γραφτεί όταν επέστρεψε από την Ελλάδα στο Βουκουρέστι μετά το 1954 από τη σκληρή παρανομία, άρρωστος και φυματικός, να του στερήσουν το δικαίωμα δουλειάς και να τον κλείσουν φυλακή στα φασιστικά μπουντρούμια των Ρουμάνων χρουστσοφικών. Εκεί βασανίστηκε τόσο πολύ άγρια που αργότερα αναγκάστηκαν να τον βγάλουν ετοιμοθάνατο (20 μέρες πριν) για να μη πεθάνει στη φυλακή, μεταφέροντάς τον σε Νοσοκομείο του Ιασίου Ρουμανίας, φρουρούμενο πάντα από αστυνομικό που δεν επέτρεπε σε κανέναν να τον επισκεφθεί, αφήνοντας εκεί την τελευταία του πνοή στα τέλη του 1959.