ΤΑ
ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ
| Μας παίρνουν τα φτερά τ'
αεροπλάνου- Πίσω η Πράγα -μπρος η Βουδαπέστη. Νάσαι πουλί ή σύννεφο -γιατί όχι ...; Εξαίσιο πράμα είναι, δίχως άλλο. Μα εμέ η χαρά μου -άνθρωπος που είμαι Και αγαπώ της γης με τέτοια αγάπη Που άλλη δυνατότερη δεν είναι. Ίσως γιατί, κάθε φορά που φεύγω Κ' είτ', ακουμπώ στην κουπαστή του πλοίου Ή σ' αεροπλάνο σκύβω φιλιστρίνι Κι όλο και ξεμακραίνω από τη γη μου- Ίδια μια θλίψη πάντα με τυλίγει Σαν κείνο το πρωί -θυμάσαι αγάπη; ...- Κει στη Σταμπούλ, που στο μικρό σου χέρι Εγλίστρ' απ' το δικό μου, μπρος στην πόρτα... |
Μια ελληνοπούλα τώρα μ' αγκαλιάζει. Σαν τρυφερό ελιοκλώναρο τα χέρια έχουν τυλίξει γύρω το λαιμό μου και με κοιτάει στα μάτια και ρωτάει: "Μπάρμπα, πότε θα γίνει στην Ελλάδα και στα δικά σας μέρη, στην Τουρκία αυτό που γίνεται στην Ουγγαρία; Πότε θα 'ρθει η σειρά μας, τα παιδάκια να προσκαλέσουμε της Ουγγαρίας να δουν και τη δικιά μας την πατρίδα;" Πότε λοιπόν;... Τ' ακούς ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, πως τα παιδιά μας ανυπομονούνε και δεν κρατιούνται; Πρέπει να βιαστούμε. |
(Απόσπασμα απ' το ποίημα "Ταξίδι στην
Ουγγαρία". Δημοσιεύτηκε στη "Λιτερατούρναγια Γκαζέτα" της
30.5.53)
Εφημερίδα Ανασύνταξη Αρ.
Φύλ. 143 1-15 Οχτώβρη 2002.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου