Τρίτη 29 Μαΐου 2012

Κυκλοφορεί το τεύχος 24 του περιοδικού "Ενότητα και Πάλη"

Κυκλοφόρησε το 24ο τεύχος (Απρίλης 2012) του περιοδικού "Ενότητα και Πάλη" που εκδίδει η Διεθνής Σύσκεψη Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων, στην οποία  συμμετέχει η Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55.
Το περιοδικό αριθμεί 120 σελίδες στην Ισπανική έκδοση.
  
Βραζιλία
Ο αστικός στρατός πρέπει και μπορεί να κατασραφείΕπαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα Βραζιλίας (PCR)
Κολομβία
- Κυβέρνηση Santos: Δημαγωγία, προσδοκίες και ανύπαρκτα διλλήματα
- Πολιτική Διακήρυξη: Οι λαοί να μην παραδωθούν στην καπιταλιστική κρίση
Κομμουνιστικό Κόμμα Κολομβίας (μαρξιστικό-λενινιστικό) PCC (ml)
Ισημερινός
Στάλιν
Μαρξιστικό Λενινιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα Ισημερινού (PCMLE)

Ισπανία
Η ΕΕ, η κρίση, ο λαός

Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας (Μαρξιστικό-Λενινιστικό) PCE (ml)

Ελλάδα
Η παλινόρθωση του καπιταλισμού στην Σοβιετική Ένωση (1953-1990) (μέρος Β')

Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55


Ιταλία
Το "δημόσιο" χρέος γόρδιος δεσμός του καπιταλισμού. Μια τομή με ένα επαναστατικό μαζικό κίνημα
Κομμουνιστική Πλατφόρμα

Μεξικό
Οι μεξικάνοι κομμουνιστές και επαναστάτες μπροσρά στην διαδικασία των εκλογών του 2012. Χτίζοντας μια επαναστατική εκλογική ταχτική!

Κομμουνιστικό Κόμμα Μεξικού (μαρξιστικό λενινιστικό)

Δομινικανή Δημοκρατία

Μανιφέστο προς τον Δομινικανό λαό: Το PCT καλεί σε αγώνα ενάντια στην  Barrick Gold και τις άλλες μεταλλευτικές παραχωρήσειςΕργατικό Κομμουνιστικό Κόμμα - PCT

Τουρκία
Δημοκρατικό Συνέδριο των λαών: Μια  οργάνωση για την πάλη

Επαναστικό Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας - TDKP

Βενεζουέλα
Η γενική κρίση του καπιταλισμού και η ευθυγράμμιση των πολιτικών δυνάμεων στη Βενεζουέλα

Κομμουνιστικό Κόμμα Βενεζουέλας (PCMLV)

---
Διαβάστε Περισσότερα »

Τα συγκοινωνούντα δοχεία των μοναρχοφασιστικών-ναζιφασιστικών κομμάτων

Στις 11 Απριλίου γράφαμε " Βασική εκτίμηση των επαναστατών κομμουνιστών της σταλινικής-ζαχαριαδικής «Κίνησης για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ 1918-55» υπήρξε πάντα – παραμένει και σήμερα – ότι τα όρια μεταξύ του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ και του ναζι-φασιστικού ΛΑΟΣ είναι εντελώς δυσδιάκριτα ως ανύπαρκτα και ότι και τα δυο αυτά μεγαλοαστικά κόμματα αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία που το ένα τροφοδοτεί το άλλο τόσο σε επίπεδο οπαδών-ψηφοφόρων όσο και σε επίπεδο στελεχών. [...] Πλησιάζοντας προς τις βουλευτικές εκλογές  θα πυκνώσουν οι μεταπηδήσεις."

Τις  τελευταίες μέρες καταγραψαμε τις εξής μετακινήσεις:

-Ο Φίλιππος Τσαλίδης, τ.βουλευτής ΝΔ Ξάνθης και ο Κώστας Χαραλαμπόπουλος, τ.βουλευτής ΝΔ Ιωαννίνων και πρώτος επιλαχών στις τελευταίες εκλογές στο ψηφοδέλτιο Ιωαννίνων προσχώρησαν στους Ανεξάρτητους Έλληνες (30/5)
-  Ο Νίκος Παπαδημάτος, τ.βουλευτής ΝΔ Αχαΐας προσχώρησε στους Ανεξάρτητους Έλληνες (30/5)
- Οι προερχόμενοι από τη ΝΔ Χρήστος Πέπας (Β' Αθήνας), Σπύρος Μούλιας (Ιωάννινα) και στο ψηφοδέλτιο της Κεφαλονιάς ο Γιώργος Τζωρτζάτος προσχώρησαν στους Ανεξάρτητους Έλληνες (30/5)

- Ο Κωνσταντίνος Πατέρας, πρώην υποψήφιος Βουλευτής στο νομό Τρικάλων, με το ΛΑΟΣ, προσχώρησε στη ΝΔ (29/5)

- O Γιώργος Μιχαλόπουλος, πρώην Διαμερισματικός Σύμβουλος στον Δήμο της Αθήνας με την Ν.Δ., και ο Τρύφωνας Μπουγάς, πολιτευτή της Ν.Δ. στην Β’ Περιφέρεια της Αθήνας προσχώρησαν στο ΛΑΟΣ (29/5) 
- Ο πρόεδρος του περιφ. συμβουλίου Ιονίων Νήσων και στέλεχος της ΝΔ Χρήστος Ανθης προσχώρησε στους «Ανεξάρτητους Έλληνες» (27/5)
-Ο πρωήν βουλευτής Κέρκυρας της ΝΔ Νίκος Γεωργιάδης προσχώρησε στη ΔΡΑΣΗ (21/5)
- Ο υποψήφιος στις 6/5 με τη ΔΗΣΥ στην Περιφέρεια Αττικής Σπύρος
  Ταμήλιας προσχώρησε στο ΛΑΟΣ (25/5)
- Η Ελισάβετ Σάρου - Σωτηροπούλου Υπεύθυνη Επιτροπής Κρητών της Ν.Δ προσχώρησε στο ΛΑΟΣ (25/5)
- Ο Γιώργος Μιχαλόπουλος, πρώην Διαμερισματικός Σύμβούλος στον Δήμο της Αθήνας με την Ν.Δ. και πρώην μέλος της ΠΟΛΑΝ προσχώρησε στο ΛΑΟΣ (28/5)
- Το στέλεχος της ΝΔ Ηλείας και πρώην μέλος της ΠΟΛΑΝ Παναγιώτης Καραδήμας προσχώησε στο ΛΑΟΣ (26/5)
- Στη ΝΔ, από τους Ανεξάρτητους Έλληνες προσχώρησαν: ο Ιωάννης Βαγγέλης, υποψήφιος βουλευτής Δωδεκανήσων, ο Σπύρος Ρομποτής, υποψήφιος βουλευτής Α' Αθηνών, ο Παύλος Σαράκης, υποψήφιος βουλευτής Β' Αθηνών και ο Νίκος Χιδίρογλου, "δημοσιογράφος" στη φασιστοφυλλάδα "Ελεύθερη Ώρα".  (27/5)
- Στη ΝΔ από τον ΛΑΟΣ προσχώρησαν: ο Χρήστος Μακρίδης, υποψήφιος βουλευτής νομού Πέλλας και η Ολυμπία Αντύπα, δημοτική σύμβουλος στο Δήμο Ζωγράφου. (27/5)
- Στη ΝΔ προσχώρησαν τα στελέχη του ΛΑΟΣ Γεωργία Ντάτσικα, Περιφερειακή Σύμβουλος Δυτικής Ελλάδος, Παναγιώτης Αβραμόπουλος, υποψήφιος βουλευτής Ηλείας ΛΑΟΣ, Γεώργιος Γερολυμάτος, υποψήφιος βουλευτής Β' Αθηνών ΛΑΟΣ και Γεώργιος Ρούσσος, υποψήφιος βουλευτής Α' Αθηνών ΛΑΟΣ. (25/5)
- Στη ΝΔ προχσώρησε ο υποψήφιος βουλευτής Ημαθίας με τους Ανεξάρτητους Έλληνες Γιώργος Κυριακίδης (25/5)
- Ο Χρίστος Ράλλης, γραμματέας της Τ.Ο. ΝΔ Αγίου Φανουρίου Ιλίου, προσχώρησε στην ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ (αρχικά κυκλοφόρησε ότι ολόκληρη η Τ.Ο. προσχώρησε τη Χ.Α. αλλά αργότερα διαψεύστηκε) (24/5)
- Στους Ανεξάρτητους Έλληνες προσχώρησε ο πρώην βουλευτής της ΝΔ Γιάννης Γιαννέλης και ανέ
λαβε επικεφαλής της Επιτροπής Εκλογικού Αγώνα (24/5)
- Στη ΝΔ προσχώρησαν οι πρώην βουλευτές του ΛΑΟΣ Κ.Βελόπουλος και Π.Μαρκάκης. (22/5)
- Στη ΝΔ προσχώρησαν οι πρώην βουλευτές του ΛΑΟΣ  Θάνος Πλεύρης και Γιώργος Ανατολάκης. (21/5)
- Στη ΝΔ προσχώρησαν οι υποψήφιοι βουλευτές του ΛΑΟΣ., Κ. Μακρυνόρης και Ι. Κοτσίρης. (18/5)

Τελευταία ανανέωση: 30/5


Διαβάστε Περισσότερα »

Δευτέρα 28 Μαΐου 2012

"Πλήρης οργανωτική αποδέσμευση" από δημοτικό σύμβουλο του "Κ"ΚΕ στην Καβάλα

Την πλήρη οργανωτική του αποδέσμευση από το "Κ"ΚΕ ανακοίνωσε ο Βασίλης Λιόγκας, δημοτικός σύμβουλος με τη Λαϊκή Συσπείρωση στην Καβάλα.

Ο ίδιος προανείγγειλε επαλειτουρία της ΔΑΣ (Δημοτικής Αγωνιστικής Συσπείρωσης) η οποία τα τελευταία χρόνια δε λειτουργούσε λόγω της συγχώνευσής της με τη Λαϊκή Συεπσίρωση.

Σε ανακοίνωσή του, 9/5 ο Βασίλης Λιόγκας αναφέρει ότι "Ανακοινώνω την πλήρη οργανωτική αποδέσμευσή μου από την οργάνωση Καβάλας του ΚΚΕ, που είχε ουσιαστικά δρομολογηθεί από την 6/12/2010. Αυτονόητο είναι ότι δεν δεσμεύομαι στο εξής από οποιεσδήποτε αποφάσεις της οργάνωσης αυτής, στη λήψη των οποίων δεν συμμετέχω εδώ και καιρό."

Ο Βασίλης Λιόγκας ήταν και πρόεδρος του ΤΕΕ – παράρτημα ΑΜ, υποψήφιος βουλευτής του "Κ"ΚΕ για τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις και τρεις φορές υποψήφιος δήμαρχος Καβάλας

Διαβάστε επίσης:

- Αποχώρησαν 28 από τα 35 μέλη της δημοτικής κίνησης του «Κ»ΚΕ στη Λευκίμμη λόγω ΧΥΤΑ
- Αποχωρήσεις από τη δημοτική παράταξη του «Κ»ΚΕ στη Νέα Σμύρνη
- Νέα αποχώρηση από τη δημοτική παράταξη του «Κ»ΚΕ στη Νίκαια
 - Ρίξη στο νομαρχιακό ψηφοδέλτιο που στήριξε το “Κ”ΚΕ στην Ανατολική Αττική
- Αποχωρήσεις από το δημοτικό ψηφοδέλτιο που στήριξε το “Κ”ΚΕ στην Πολίχνη Θεσσαλονίκης
- Νέες ρήξεις στα νομαρχιακά και δημοτικά ψηφοδέλτια του «Κ»ΚΕ




Διαβάστε Περισσότερα »

Σάββατο 26 Μαΐου 2012

4.148.000 ευρώ επιπλέον στα αστικά και ρεφορμιστικά κόμματα για τις εκλογές

Mε απόφαση του υπουργού Εσωτερικών Αντώνη Μανιτάκη καθορίστηκε το ποσό, που θα λάβουν τα αστικά και ρεφορμιστικά κόμματα για τις εκλογές της 17ης Ιουνίου.Θα λάβουν το υπολειπόμενο 40% της εκλογικής χρηματοδότησης των εκλογών της 6ης Μαΐου, που ανέρχεται συνολικά στο ποσό των 4.148.000 ευρώ, βάση του ν.3023/2002.
Διαβάστε Περισσότερα »

Πέμπτη 24 Μαΐου 2012

Ολοκληρώθηκε με επιτυχία το 5ο Συνέδριο του ΚΚ Εργατών Δανίας

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών (APK) Δανίας, μέλος της Διεθνούς Σύσκεψης των Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων (ICMLPO), πραγματοποίησε στην Κοπενχάγη 17-19 Μάη το 5ο ταχτικό συνέδριό του.

Ήταν μια επιτυχημένη και ουσιαστική διάσκεψη. Χαρακτηρίστηκε από έντονη ιδεολογική και πολιτική ενότητα και την αυξημένη συνειδητοποίηση ότι η ταξική πάλη στη Δανία θα οξυνθεί ακόμα περισσότερο τα επόμενα χρόνια. Η οξεία παγκόσμια οικονομική κρίση και η γενική κρίση του καπιταλισμού - και ειδικότερα η κρίση του ευρώ και η κρίση της Ευρωπαϊκής Ένωσης - θα φέρει εκτός από ταραχές, οξείες κρίσεις και βίαιες συγκρούσεις.

Το Συνέδριο εξέλεξε, επίσης, νέα Κεντρική Επιτροπή, η οποία χαρακτηρίζεται από μια καλή κοινωνική σύνθεση. Υπάρχει επίσης μια καλή σύνθεση ανά φύλο και ηλικία. Επίσης, εξελέγη νέα επιτροπή ελέγχου.  
Διαβάστε Περισσότερα »

Τρίτη 22 Μαΐου 2012

Σημεία πώλησης της εφημερίδας ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ στην Αθήνα

Ακαδημίας 97 (πλατεία Κάνιγγος) περίπτερο
Πανεπιστημίου 20 περίπτερο
Ιπποκράτους 47 μαγαζί-ψιλικά
Στουρνάρη 5 (Εξάρχεια) μαγαζί-ψιλικά
Πατησίων και Τοσίτσα (Πολυτεχνείο) περίπτερο
Βιβλιοπωλείο "Εκτός των Τειχών", Εμμ. Μπενάκη
Πλούτωνος και Αριστοφάνους, Πλατεία Χαραυγής Δάφνη περίπτερο
ΝΕΟ! Λεωφόρος Παπάγου, 7η στάση, Ζωγράφου
Διαβάστε Περισσότερα »

Για την κρίση υπερπαραγωγής

Για την κρίση υπερπαραγωγής

Στη Μαρξιστική σχολή σκέψης, η συζήτηση για τις αιτίες και τα φαινόμενα των οικονομικών κρίσεων έχει μακρά ιστορία, κατά την οποία έχουν αντιπαρατεθεί πολλές απόψεις οι οποίες ανήκουν σε διαφορετικά ρεύματα. Ένα από τα σημεία που σε θεωρητικό επίπεδο είναι από τα πλέον αμφιλεγόμενα, αφορά το χαρακτήρα της καπιταλιστικής κρίσης υπερπαραγωγής κεφαλαίου, και αν αυτή είναι απόλυτη ή σχετική.
Η πολεμική για ένα τέτοιο ζήτημα, ασφαλώς, δεν έχει τόση ένταση όσο εκείνο για τις θεωρίες «υποκατανάλωσης» εξαιτίας της κρίσης, ωστόσο, έχει μια σχετική σημασία, καθώς, ανάλογα με την ερμηνεία που δίδεται, προκύπτουν πολιτικές γραμμές, θέσεις, αλλά και κοινωνικές πρακτικές διαφορετικές. Γι’ αυτό θα επιθυμούσαμε με την παρούσα παρέμβασή μας να διασαφηνίσουμε τη θέση μας επ’ αυτού του θέματος.
Η ερμηνεία του απόλυτου χαρακτήρα της κρίσης υπερπαραγωγής κεφαλαίου είναι ευρέως διαδεδομένη στην Ιταλία, σε τέτοιο βαθμό που εμφανίζεται ένας κοινός προσανατολισμός σε διάφορα τμήματα της επαναστατικής αριστεράς. Όπως προκύπτει ρητά την ασπάζονται: το περιοδικό “Rapporti Sociali” , οι CARC, η Linearossa, το Centro di Documentazione e Lotta "Rosso 16", η συντακτική ομάδα της ιστοσελίδας "Lavoro Politico", η ομάδα Linea Rossa της Γένοβας, διάφορα κοινωνικά κέντρα, πολλοί οικονομολόγοι του ΚΚΕ (Κόμματος Κομμουνιστικής Επανίδρυσης), αλλά και διάφορες ομάδες που ασπάζονται τον αυθορμητισμό, αλλά και άλλες, ένοπλης βίας. Οι τελευταίες είναι που πρώτες την εισήγαγαν στη δεκαετία του ’70 και ακόμα και σήμερα ο ορισμός της κρίσης ως απόλυτης εμφανίζεται στις προκηρύξεις τους, οι οποίες- όπως και η πρακτική τους – είναι η πιο χονδροειδής άρνηση του προλεταριακού σοσιαλισμού.
Η συντακτική ομάδα της “Teoria e Prassi” υποστηρίζει αντιθέτως την δεύτερη ερμηνεία, αυτή του σχετικού χαρακτήρα της κρίσης υπερπαραγωγής  κεφαλαίου, όπως και η πλειοψηφία των μαρξιστικών- λενινιστικών κομμάτων και οργανώσεων του κόσμου.
Για να συμμετέχουμε σε αυτή τη συζήτηση, οφείλουμε καταρχάς να γνωρίσουμε το μαρξιστικό έργο, και συγκεκριμένα τις ιδέες που ανέπτυξε και τις κατηγορίες που διέκρινε ο Καρλ Μαρξ στο Κεφάλαιο, οι οποίες παραμένουν ακόμα και σήμερα το κλειδί για τη σωστή κατανόηση των κρίσεων και για το οριστικό τους ξεπέρασμα.

Ας απαλλαγούμε από διάφορες «παρεξηγήσεις»

Το 15ο κεφάλαιο του 3ου τόμου του «Κεφαλαίου» είναι σίγουρα ένα από τα βασικότερα κείμενα, στο οποίο παρουσιάζεται η θεωρία για την κρίση υπερπαραγωγής. Σε αυτό το κείμενο αναπτύσσεται η θεμελιώδης έννοια περί υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, με την οποία ο Μαρξ ερμηνεύει τις κυκλικές οικονομικές κρίσεις, αναδεικνύει τον αναπόφευκτο χαρακτήρα τους και αποδίδει στο ίδιο το κεφάλαιο τα όρια του καπιταλισμού. Εφιστούμε, για αυτό το λόγο, στους συντρόφους την προσοχή σε αυτό το βασικό κεφάλαιο, για να κατανοήσουν καλύτερα το περιεχόμενο του παρόντος άρθρου.
            Για να συμμετέχουμε ενεργά στη συζήτηση οφείλουμε να απαλλαγούμε από διάφορες «παρεξηγήσεις» εξαιτίας των οποίων αναπτύχθηκε μια συζήτηση χωρίς καμία επιστημονική τεκμηρίωση. Ένα πρώτο συμπέρασμα που προκύπτει υπό το φως της μαρξιστικής θεωρίας, είναι ότι οι τόμοι που έχουν γραφτεί σχετικά με το αν μια κρίση υπερπαραγωγής είναι πρώτα από όλα μια κρίση υπερπαραγωγής εμπορευμάτων, μέσων παραγωγής ή χρηματικού κεφαλαίου στερείται πλήρως νοήματος.
Στην πραγματικότητα, για το Μαρξ, οι επαναλαμβανόμενες οικονομικές κρίσεις χαρακτηρίζονται από πλεόνασμα κεφαλαίου είτε σε μορφή υπεράφθονων παραγωγικών ικανοτήτων, είτε σε μορφή απούλητων εμπορευμάτων, πλεονάζοντος εργατικού δυναμικού, πρώτων υλών, πλεονάζοντος χρηματικού κεφαλαίου κλπ. Το πλεονάζον κεφάλαιο που περιοδικά πρέπει να καταστρέφεται για να αναδημιουργεί τις συνθήκες ενός νέου κύκλου επέκτασης (κάτι το οποίο προϋποθέτει είτε μια πάλη μεταξύ «αδελφικών εχθρών», ώστε να καταστραφεί ή να παραμείνει ανενεργό το κεφάλαιο των άλλων, είτε μια κήρυξη πολέμου στην εργατική τάξη, στις μορφές οργάνωσής της, τις κατακτήσεις της, για να επιστρέψουμε σε ικανοποιητικά επίπεδα κερδοφορίας)
Από αυτή την άποψη, η μάζα των εμπορευμάτων, τα εργοστάσια, οι χρηματιστηριακοί τίτλοι, το χρήμα, το πλεόνασμα εργατικών χεριών, δεν είναι παρά παρόμοιες μορφές που λαμβάνει το κεφάλαιο: ταυτόχρονα, το κεφάλαιο δεν έχει την «γνήσια» του μορφή (ούτε ακόμα και υπό τη μορφή των πλέον εξελιγμένων παραγώγων), παρότι αποτελείται από συγκεκριμένες μορφές οι οποίες αντιστοιχούν σε μια ιστορικά συγκεκριμένη κοινωνική σχέση.
Όπως παρατηρεί ο Μαρξ «η υπερπαραγωγή κεφαλαίου δεν είναι τίποτε άλλο από υπερπαραγωγή μέσων παραγωγής- μέσων εργασίας και επιβίωσης- που μπορούν να λειτουργήσουν ως κεφάλαιο, δηλαδή να απασχοληθούν για την εκμετάλλευση των εργαζομένων σε έναν βαθμό συγκεκριμένο».
Η προσέγγιση αυτή του Μαρξ μάς ωθεί, συνεπώς, να προβούμε σε μια δεύτερη σημαντική διαπίστωση: αν και τις περισσότερες φορές η κρίση υπερπαραγωγής έχει τις πρώτες της συνέπειες στην αγορά εμπορευμάτων (π.χ. υπό τη μορφή πτώσης των τιμών), αυτή μπορεί να εκδηλωθεί σε οποιοδήποτε κρίκο της αλυσίδας της καπιταλιστικής οικονομίας.
            Δεν είναι αναγκαίο, συνεπώς, να διακρίνουμε, τις κρίσεις υπερπαραγωγής ανάλογα με το γεγονός ότι αυτές εκδηλώνονται πρώτα στη σφαίρα της παραγωγής ή σε εκείνη της κυκλοφορίας, αν, αφού πρώτα υπάρξουν σε λανθάνουσα μορφή, καθίστανται έκδηλες στο τμήμα εκείνο του κεφαλαίου που απασχολείται σε κερδοσκοπικές δραστηριότητες (χρηματιστηριακά κραχ) ή στο βιομηχανικό τομέα (υπό τη μορφή ύφεσης). Τέτοιες πτυχές είναι σημαντικές για σκοπούς ανάλυσης του σχηματισμού της μάζας του πλεονάζοντος κεφαλαίου και των μηχανισμών μετάδοσης της κρίσης, μα δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως επιχειρήματα για να αποφασίσουμε αν πρόκειται περί υπερπαραγωγής εμπορευμάτων ή ρευστού κεφαλαίου κλπ.
Η κρίση είναι πάντοτε μια αποκάλυψη των εσωτερικών αντιθέσεων της αναπαραγωγής του   κοινωνικού κεφαλαίου στο σύνολό του η οποία αντιπαρατίθεται στο άμεσο προτσές της παραγωγής και εκείνο της κυκλοφορίας, ένα προτσές εξαρτώμενο από εξωτερικές προϋποθέσεις.
            Η καθυστέρηση με την οποία συνήθως η υπερπαραγωγή κεφαλαίου- τα συμπτώματα της οποίας εκδηλώνονται πρώτα στη σφαίρα της κυκλοφορίας και σε αυτή τη σφαίρα συχνά διαρκεί καιρό υπό λανθάνουσα μορφή- φτάνει στο τέλος στην καρδιά της παραγωγής (εκεί από όπου έλκει την καταγωγή της), η διεύρυνση των φαινομένων της κρίσης της υπερπαραγωγής στη σφαίρα του τοκοφόρου κεφαλαίου το οποίο λαμβάνει παράλογα μεγάλες διαστάσεις (αφού το κεφάλαιο δεν μπορεί να αξιοποιηθεί κατάλληλα στην παραγωγική σφαίρα) δεν καθορίζουν από μόνα τους τη φύση της κρίσης αλλά περιγράφουν μονάχα διάφορες στιγμές της ανάπτυξης αυτής της φάσης του οικονομικού κύκλου.
Μια ακόμα επισήμανση πριν μπούμε στην καρδιά της συζήτησης.
            Σε αυτό το άρθρο κάνουμε λόγο για κρίση υπερπαραγωγής και όχι για κρίση εξαιτίας της υπερπαραγωγής. Γιατί; Αντίθετα από ό,τι συνήθως πιστεύεται, η υπερπαραγωγή δεν είναι η αιτία των κρίσεων, μα ένα φαινόμενο εξωτερικό, ένα σύμπτωμα, και πιο συγκεκριμένα, το κυριότερο σύμπτωμα. Η υπερπαραγωγή κεφαλαίου είναι μια περιγραφή ενός γεγονότος αλλά όχι μια εξήγηση της κρίσης. Η πραγματική αιτία των κρίσεων, που πολλοί θεωρητικοί μαρξιστές ξεχνούν να δουν, έγκειται στην ανεπίλυτη αντίθεση μεταξύ της ανάπτυξης των κοινωνικών παραγωγικών δυνάμεων και των αστικών σχέσεων παραγωγής, που στην παρούσα φάση του καπιταλισμού έχει φτάσει ένα οξύτατο και χωρίς προηγούμενο επίπεδο, δεδομένου ότι οι παραγωγικές δυνάμεις έχουν γίνει εξαιρετικά ισχυρές και συλλογικές για να είναι περιορισμένες στο καθεστώς της ατομικής ιδιοκτησίας. Αυτή η αντίθεση, ωστόσο, δεν καθίσταται έντονη από μόνη της στην καπιταλιστική κοινωνία, αλλά γίνεται εμφανής μέσω των συγκεκριμένων αντιθέσεων μέσω των οποίων εκδηλώνονται οι κρίσεις.

Η υπερπαραγωγή κεφαλαίου είναι απόλυτη ή σχετική;
Από την ανάλυση της κυκλικής πορείας αξιοποίησης του κεφαλαίου και στη βάση της εισαγωγικής περιγραφής από το Μαρξ για την εξήγηση του χαρακτήρα των επιδημιών υπερπαραγωγής, πολλοί σύντροφοι συνάγουν τον απόλυτο χαρακτήρα των ίδιων των κρίσεων, καταλήγοντας στο να συγχέουν, στο να ταυτίζουν την απόλυτη κρίση υπερπαραγωγής με τη γενική κρίση του καπιταλισμού, η οποία έχει μια άλλη φύση (δες το άρθρο «για τη γενική κρίση του καπιταλισμού» στο ν.8 του Teoria e Prassi-σημ.μετάφρ.: σύντομα θα μεταφραστεί και αυτό το άρθρο)
Σε αντίθεση με αυτούς τους συντρόφους έχουμε πρόθεση να αποδείξουμε ότι στην πραγματικότητα, οι κρίσεις υπερπαραγωγής κεφαλαίου δεν είναι απόλυτες, αλλά σχετικές, αφήνοντας στο μέλλον το καθήκον να εξηγήσουμε τις διαφορές της πορείας της κρίσης και του οικονομικού κύκλου που καταγράφτηκαν στην προ-μονοπωλιακή περίοδο και στην ιμπεριαλιστική, με ειδικότερη αναφορά στις τελευταίες δεκαετίες.
Οι βασικοί λόγοι  για τους οποίους θεωρούμε ότι η κρίση υπερπαραγωγής κεφαλαίου είναι σχετική είναι οι ακόλουθοι.
1) Καταρχάς, οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι ακόμα και στην περίπτωση που ο Μαρξ περιέγραφε για να εισάγει την έννοια της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, η υπερπαραγωγή είναι πάντοτε σχετική αφού πρέπει να συσχετίζεται πάντα με την ανεπαρκή ικανότητα αυτοαξιοποίησης του ίδιου του κεφαλαίου. Οι κρίσεις υπερπαραγωγής προκύπτουν, στην πραγματικότητα, απευθείας από την καπιταλιστική συσσώρευση, η οποία καθορίζεται από το νόμο της αξίας, και μπορούν να ξεπεραστούν μόνο με μια καταστροφή της αξίας που επιτρέπει τον επανακαθορισμό του κατάλληλου ποσοστού κέρδους για μια περαιτέρω συσσώρευση.
Αυτό σημαίνει- σε αντιπαράθεση με όλες τις ρεφορμιστικές και αστικές θεωρίες περί υποκατανάλωσης ή δυσαναλογίας- ότι η ίδια η καπιταλιστική παραγωγή είναι που δεν συντρέχει, που δεν ταιριάζει με την αξιοποίηση: ότι υπάρχει μια μόνιμη και αξεπέραστη αντίθεση μεταξύ δύο συνθετικών πτυχών του κεφαλαίου, την παραγωγή και την αξιοποίηση.
Από αυτό πρέπει να συνάγουμε ότι δεν παράγεται υπερβολικά πολύ κεφάλαιο σε απόλυτους όρους, αλλά υπερβολικά πολύ κεφάλαιο βάσει των ορίων που τίθενται από την αξιοποίησή του. Όπως εξηγεί ο Μαρξ: «Μα ακόμα και στην ακραία υπόθεση που μόλις κάναμε, η απόλυτη υπερπαραγωγή κεφαλαίου δεν είναι μια απόλυτη υπερπαραγωγή γενικά, αλλά μόνο μια υπερπαραγωγή μέσων παραγωγής τα οποία λειτουργούν ως κεφάλαιο και οφείλουν, εξ’ αυτού, σε αναλογία με την αυξημένη αξία η οποία προκύπτει από την αύξηση της μάζας τους,, να αξιοποιήσουν αυτή την αξία, να δημιουργήσουν μια συμπληρωματική αξία»(Μαρξ, Κεφάλαιο, 3ος τόμος)
Προφανώς το όριο  είναι οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής οι οποίες εμποδίζουν την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, εμποδίζουν την απόλυτη παραγωγική και καταναλωτική δυνατότητα της κοινωνίας.
Κατ’ αυτό τον τρόπο αποκαλύπτεται απευθείας ο μη απόλυτος, αλλά ο ιστορικός, περιορισμένος, οριοθετημένος χαρακτήρας της καπιταλιστικής παραγωγής στον οποίο η τάση ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων έρχεται σε σύγκρουση με  τις αποπνικτικές συνθήκες αξιοποίησης που υπάρχουν και προετοιμάζει κρίσεις όλο και πιο βίαιες και ευρείες.
Ως εκ τούτου «αν με αυτό θέλει κανείς να πει ότι η υπερπαραγωγή είναι αποκλειστικά σχετική, αυτό είναι ολότελα σωστό, αλλά όλος ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής είναι μόνο ένας σχετικός τρόπος παραγωγής, του οποίου τα όρια δεν είναι απόλυτα αλλά καθίστανται τέτοια εξαιτίας του ίδιου του τρόπου  παραγωγής» (Μαρξ, στο ίδιο, υπογράμμιση δική μας).
2) Δεύτερο, πρέπει να έχουμε υπόψη ότι η υπερπαραγωγή κεφαλαίου, στις μορφές που αυτό παίρνει, δεν είναι ποτέ απόλυτη σε σχέση με τις βασικές κοινωνικές ανάγκες.
          Δεν πρόκειται, για να φέρουμε ένα παράδειγμα σχετικό με το εμπορευματικό κεφάλαιο, περί ενός απόλυτου πλεονάσματος στην παραγωγή, δηλαδή ανεξάρτητου από τα εμπόδια που θέτει η αστική τάξη, η οποία βρίσκεται στην εξουσία, στην αγοραστική δυνατότητα των μεγάλων μαζών. Δεν πρόκειται περί μιας μάζας αξιών χρήσης που θα μπορούσαν να καταναλωθούν χωρίς προϋποθέσεις (μια μάζα που αυξάνεται στο μέτρο κατά το οποίο εξαπλώνεται η καπιταλιστική αγορά και πέφτει  η τιμή των εμπορευμάτων, ακόμα και αν η συνολική ανάγκη για αντικείμενα ανταλλαγής- η οποία συντίθεται από τις ανάγκες των συγκεκριμένων παραγωγών- έχει όρια). Πρόκειται, αντιθέτως, περί πραγματικών ορίων που τίθενται στην κοινωνική κατανάλωση- και συγκεκριμένα στην εργατική κατανάλωση- στις συνθήκες του καπιταλισμού. Η υπερπαραγωγή, λοιπόν, αναφέρεται στην ικανότητα απορρόφησης των μέσων εργασίας και επιβίωσης, σχετικής με μια συγκεκριμένη καπιταλιστική κοινωνία, δηλαδή με το εύρος της υπάρχουσας κατανάλωσης.
            Στο παράδειγμα του εμπορευματικού κεφαλαίου, εκ των ων ουκ άνευ για την πραγματοποίηση της υπεραξίας, το πλεόνασμα εμπορευματικού κεφαλαίου υφίσταται μόνο σε σχέση με την αγοραστική δύναμη των εργαζομένων και όχι σε σχέση με την ικανοποίηση των αναγκών μιας κοινωνίας στην οποία η μεγάλη πλειοψηφία πρέπει να παραμείνει φτωχή. Εδώ υπάρχει μια αναπόφευκτη αντίθεση του καπιταλισμού: οι εργάτες είναι σημαντικοί για την καπιταλιστική αγορά, αλλά η αστική τάξη έχει την τάση να μειώνει την τιμή της αξίας  τους ως πωλητών εργατικής δύναμης, το μισθό, και αυτό καθορίζει μια ελλιπή Ζήτηση. Εξάλλου, στις περιόδους κρίσης, οι εργάτες που παραμένουν στην παραγωγή εργάζονται περισσότερο από πριν, αλλά οι ανάγκες τους- ίδιες με εκείνες των ανέργων- ικανοποιούνται σε μικρότερο βαθμό από πριν γιατί περικόπτονται οι μισθοί. Αυτό παραλύει περαιτέρω την κατανάλωση.
Η παραδοξότητα του καπιταλισμού έγκειται στο ότι δεν παράγονται υπερβολικά πολλά προϊόντα, αλλά υπερβολικά πολλά εμπορεύματα σε σχέση με την αγοραστική δύναμη των εργαζομένων. Στην πραγματικότητα είναι τα σύνορα που το κεφάλαιο θέτει στην ικανότητά του να παράγει πλούτο που είναι απόλυτα (αφού το κεφάλαιο δεν παράγει για την ευημερία της κοινωνίας αλλά για το κέρδος), όχι η υπερπαραγωγή.
Για αυτό και οφείλουμε να υπογραμμίσουμε ότι σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται περί μιας απόλυτης ή καθολικής υπερπαραγωγής κεφαλαίου, δηλαδή συνδεδεμένης με τις αυξανόμενες υλικές και πνευματικές απαιτήσεις της κοινωνίας, αλλά για μια αναπόφευκτη υπερπαραγωγή σχετική ως προς το ότι η προσπάθεια να ωθηθεί η παραγωγή πέρα από τα όρια της καπιταλιστικής αξιοποίησης και αγοράς- ειδικά σε μια κοινωνία που δεν είναι σχεδιασμένη, και στην οποία ισχύει ο αναρχικός χαρακτήρας της παραγωγής- συγκρούεται συνεχώς με την αντίθετη φύση των υφιστάμενων κοινωνικών σχέσεων.
3) Τρίτον, πρέπει να σημειωθεί ότι στην ανάλυση του Μαρξ ο ορισμός της απόλυτης υπερπαραγωγής πρέπει να ειδωθεί ως ένα είδος προκαταρκτικού ορισμού, ενός παραδείγματος το οποίο χρησιμεύει ακριβώς τη σταδιακή προσέγγιση του πραγματικού ορισμού της σχετικής υπερπαραγωγής. Η απόλυτη υπερπαραγωγή αναφέρεται, επομένως, σε μια περιορισμένη υπόθεση, «ακραία», όπως λέει και ο Μαρξ, η οποία του επιτρέπει να διατυπώσει έναν ξεκάθαρο ορισμό ο οποίος να καθιστά κατανοητό το συγκεκριμένο οικονομικό φαινόμενο που είναι η υπερπαραγωγή.
            Από αυτή την οπτική γωνία ο Μαρξ υιοθετεί μια μεθοδολογία που είναι τυπική των φυσικών επιστημών, όπως παραδείγματος χάρη εκείνη τη σχετική με το ιδεατό αέριο στη φυσική, του ορίου που τείνει στο μηδέν ή το άπειρο, στα μαθηματικά, την δια της εις άτοπον απαγωγή κλπ.
Μια μέθοδο την οποία ο Μαρξ, θεμελιωτής μαζί με τον Ένγκελς του επιστημονικού σοσιαλισμού, υιοθετεί συχνά, κάτι το  οποίο συχνά ξεφεύγει από την προσοχή αρκετών μαρξιστών, μολονότι ο ίδιος το επεσήμαινε πολλές φορές, όπως για παράδειγμα στον ίδιο τον πρόλογο του Κεφαλαίου. Ας δώσουμε άλλο ένα παράδειγμα που αντλήσαμε από τις ίδιες σελίδες.
Αν ξαναδιαβάσουμε τις σελίδες στις οποίες ο Μαρξ εισάγει τον προκαταρκτικό ορισμό της απόλυτης υπερπαραγωγής, αναδεικνύεται ξεκάθαρα ότι ο ίδιος αναφέρεται σε μια  πτώση του γενικού ποσοστού κέρδους η οποία ορίζεται από παράγοντες διαφορετικούς από εκείνους που υπάρχουν στην περίπτωση της τάσης του ποσοστού κέρδους να πέφτει.
            Σε αυτή την περίπτωση είναι η μείωση της αναλογίας μεταξύ υπερεργασίας και απαραίτητης εργασίας ο παράγοντας που καθορίζει την πτώση του ποσοστού κέρδους, και όχι η αύξηση της οργανικής σύνθεσης του κεφαλαίου (ή η σχετική μείωση του μεταβλητού κεφαλαίου σε σχέση με το σταθερό), η οποία έχει εξεταστεί από το Μαρξ σε προηγούμενο κεφάλαιο (13ο, του 3ου τόμου του Κεφαλαίου).
            Με άλλα λόγια, ο Μαρξ εισάγει την έννοια της κρίσης υπερπαραγωγής αναφερόμενος σε μια πτώση της ποσότητας υπεραξίας που αντλείται από την εργατική τάξη και εξηγεί ότι αυτή η  κρίση αναδεικνύει τη στιγμιαία ανικανότητα της τάξης των καπιταλιστών να εκμεταλλευτούν το προλεταριάτο σε ένα δεδομένο βαθμό.
            Είναι επομένως προφανές ότι το ποσοστό κέρδους εξαρτάται από δύο «μεταβλητές»: την οργανική σύνθεση του κεφαλαίου, από τη μια πλευρά, και το ποσοστό υπεραξίας, από την άλλη. Ο «μονομερής» ορισμός που δίνει ο Μαρξ στο 15ο κεφάλαιο δεν οφείλεται σε ένα θεωρητικό λάθος ή μια παράλειψη. Είναι συνδεδεμένος με την εφαρμογή μιας αναλυτικής μεθόδου η οποία ευρέως χρησιμοποιείται στις φυσικές επιστήμες και γνώριζε καλά ο Μαρξ. Είναι η μέθοδος που χρησιμοποιείται για τη μελέτη των αλλαγών μιας συγκεκριμένης ποσότητας υπό την επίδραση αλλαγών μιας άλλης ποσότητας, γνωστή και ως ceteris paribus. Ο ορισμός της υπερπαραγωγής κεφαλαίου επιτρέπει έτσι στο Μαρξ να μελετήσει την επίδραση αλλαγών στο ποσοστό υπεραξίας στο ποσοστό κέρδους, καθώς οι άλλοι παράγοντες παραμένουν σταθεροί.
Είναι ξεκάθαρο ότι αν ο Μαρξ είχε στη διάθεσή του τις μεταγενέστερες από αυτόν μεθόδους υπολογισμού της λειτουργίας πολυπαραγοντικών μοντέλων ή πίνακες, το πρόβλημα δεν θα υπήρχε καν.
                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                         
4) Τέταρτον, πρέπει να παρατηρήσουμε ότι η αρχική υπόθεση περί απόλυτης υπερπαραγωγής παραμένει μια απλή υπόθεση γιατί «στην πραγματικότητα τα πράγματα θα εξελίσσονταν με τέτοιο τρόπο ώστε ένα μέρος του κεφαλαίου θα παρέμενε μερικώς ή πλήρως ανενεργό». Με άλλα λόγια, δεδομένης της απώλειας για την καπιταλιστική τάξη στο σύνολό της, καθορίζεται, στη βάση νέων συσχετισμών δυνάμεων, μια νέα ισορροπία που χρησιμεύει στη δημιουργία νέας αξιοποίησης. Η κρίση ήδη δεν είναι πια απόλυτη την ίδια στιγμή κατά την οποία το κεφάλαιο αρχίζει αναπροσαρμόζει την παραγωγή στη Ζήτηση που μπορεί να καλυφθεί, αφήνοντας ανενεργό ένα τμήμα του, αφήνοντας να καταστραφούν μια σειρά από επιχειρήσεις και καταστρέφοντας ένα μέρος των παραγωγικών δυνάμεων.
            Συνεπώς, η χρήση του όρου «απόλυτος» για την υπερπαραγωγή κεφαλαίου στη μαρξιστική ορολογία χρησιμεύει μόνο για μια επιστημονική υπόθεση, η οποία εισάγεται με σκοπό την επεξήγηση της φυσικής προδιάθεσης του κεφαλαίου σε αυτό το είδος της κρίσης και, μαζί της, της σημασίας και του εύρους της κρίσης υπερπαραγωγής σε όλους τους κλάδους υπερπαραγωγής. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Μαρξ έγραφε «για να καταλάβουμε τι πράγμα είναι αυτή η υπερσυσσώρευση αρκεί να υποθέσουμε ότι είναι απόλυτη», αποφεύγοντας την ανάπτυξη μιας πιο χαλαρής ανάλυσης των κρίσεων στη βάση της μελέτης της πραγματικής κίνησης του κεφαλαίου. Η εισαγωγική διατύπωση του Μαρξ δεν δικαιολογεί σε καμία περίπτωση τη χρήση της για την συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης πραγματικότητας.
            Με βάση όσα έχουμε ήδη πει δεν είναι ούτε σωστό να κάνουμε λόγο για «σχετικό χαρακτήρα της απόλυτης υπερπαραγωγής κεφαλαίου», βασιζόμενοι στο γεγονός ότι ο περιορισμός της καπιταλιστικής εξάπλωσης είναι σε κάθε περίπτωση σχετικός με τις συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες της αστικής κοινωνίας. Αν συμφωνούμε σε αυτό θα πρέπει ωστόσο να εξαλείψουμε τον χαρακτηρισμό της ως «απόλυτης» αφού η υπερπαραγωγή κεφαλαίου δεν θα είναι πραγματικά τέτοια. Ταυτόχρονα, και προς αποφυγή παρεξηγήσεων δεν θα πρέπει να χρησιμοποιούμε την έννοια «απόλυτη υπερπαραγωγή» για να περιγράψουμε την επέκταση της κρίσης σε κάθε σκέλος της παραγωγής, αφού η σωστή έκφραση σε αυτή την περίπτωση είναι : γενικές οικονομικές κρίσεις.


Με βάση τα τέσσερα παραπάνω επιχειρήματα για τη σχετικότητα της υπερπαραγωγής, ας δούμε για λίγο το σκεπτικό των υποστηρικτών του «απόλυτου» χαρακτήρα. Σύμφωνα με διάφορες οργανώσεις (π.χ. τις CARC που έχουν αναπτύξει και μελετήσει καλύτερα από άλλους την έννοια της κρίσης εξαιτίας της απόλυτης υπερπαραγωγής κεφαλαίου) έχουν επαληθευτεί ιστορικά δύο φορές οι προϋποθέσεις που έθετε ο Μαρξ ως περιορισμό του καπιταλισμού. Και αυτό θα έπρεπε να έχει ως συνέπεια δύο γενικές κρίσεις εξαιτίας της απόλυτης υπερπαραγωγής κεφαλαίου: η πρώτη στις αρχές του 1900 και η δεύτερη τη δεκαετία του ’70, η οποία διαρκεί ακόμα.
           
Τι διακρίνει, κατ’ αυτούς, μια κρίση απόλυτης υπερπαραγωγής;
«Απόλυτη υπερπαραγωγή κεφαλαίου σημαίνει ότι το συσσωρευμένο κεφάλαιο δεν μπορεί να απασχοληθεί στην εξαγωγή υπεραξίας με τη διεύρυνση του πραγματικού προτσές καπιταλιστικής παραγωγής μέχρι την απορρόφησή του σε αυτό όλου του διαθέσιμου προλεταριάτου. Στις δεδομένες συνθήκες  από το πρώτο κύμα της προλεταριακής επανάστασης και των Forme Antitetiche dellUnità Sociale(FAUS) οι οποίες είχαν ήδη αναπτυχθεί, μια διεύρυνση της πραγματικά καπιταλιστικής παραγωγής στο μέτρο που επέτρεπε το ήδη συσσωρευμένο κεφάλαιο θα είχε επιφέρει την άντληση υπεραξίας ίσης ή μικρότερης από εκείνη που οι καπιταλιστές αντλούν με ένα μικρότερο κεφάλαιο» (Η κρίση του καπιταλισμού, στο “Rapporti Sociali”, n.31/32).

            Ένα καλό συμπύκνωμα απόλυτων ανοησιών. Προσπαθώντας να ερμηνεύσουν το Μαρξ- ο οποίος όπως είδαμε εισήγαγε την έννοια της απόλυτης υπερπαραγωγής για να φτάσει σε εκείνη της σχετικής υπερπαραγωγής- οι CARC καταλήγουν σε συμπεράσματα πραγματικά αντιφατικά. Ας τα δούμε:

- στον καπιταλισμό, όλο το συσσωρευμένο κεφάλαιο είναι απασχολημένο με την άντληση υπεραξίας, δηλαδή απασχολείται ως παραγωγικό κεφάλαιο, αλλιώς το σύστημα εισέρχεται σε κρίση απόλυτης υπερπαραγωγής. Έτσι οι σύντροφοι αυτοί παραλείπουν να πουν ότι στην διευρυμένη καπιταλιστική αναπαραγωγή μόνο ένα τμήμα της παραγόμενης από τους εργαζομένους υπεραξίας είναι προορισμένη για την αύξηση της παραγωγής (και έτσι λοιπόν συσσωρεύεται) ενώ ένα άλλο τμήμα πηγαίνει σε εισοδήματα, τόκους, σε μη παραγωγικές δαπάνες, σε προσωπικά κέρδη, σε χρήματα που συλλέγονται από το αστικό κράτος κλπ. Αυτό καθ’ εαυτό το γεγονός δεν επιφέρει την κρίση υπερπαραγωγής κεφαλαίου.

- αν δεν απορροφάται όλος ο σχετικός υπερπληθυσμός εργατών (γιατί πλεονάζει αναφορικά με τις ανάγκες συσσώρευσης του κεφαλαίου) υπάρχει κρίση απόλυτης υπερπαραγωγής. Και εδώ μπαίνουμε στο ιδανικό βασίλειο του κεφαλαίου, δεδομένου ότι η πλήρης απασχόληση μπορεί να υπάρξει μόνο στο σοσιαλισμό, ενώ «ένας εργατικός υπερπληθυσμός είναι το απαραίτητο προϊόν της συσσώρευσης, δηλαδή της ανάπτυξης του πλούτου σε καπιταλιστική βάση και μάλιστα μια εκ των προϋποθέσεων ύπαρξης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής» (K.Μαρξ, Το Κεφάλαιο, 1ος τόμος, 5ο κεφ.)

-κατά την άποψη αυτών των συντρόφων η διαφορά μεταξύ απόλυτης και σχετικής υπερπαραγωγής οφείλεται ουσιαστικά σε μια διαφορά στο βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, με άλλα λόγια εξαρτάται από ένα μεγαλύτερο ή μικρότερο ποσοστό υπεραξίας. Αλλά η σχέση μεταξύ υπεραξίας και μεταβλητού κεφαλαίου- που εκφράζει το βαθμό εκμετάλλευσης του εργάτη από τον καπιταλιστή- αυξάνει με την ανάπτυξη του καπιταλισμού, αντί να μειώνεται. Π.χ. αν κάποιες δεκαετίες πριν ένας εργάτης της FIAT έπρεπε να δουλεύει 4 ώρες για να αναπαράγει την αξία των απαραίτητων για τη συντήρησή του μέσων επιβίωσης, σήμερα αρκούν 2 ώρες εργασίας.
Στην πραγματικότητα, μια τέτοια ερμηνεία της κρίσης συντρέχει με την θέση ότι η κρίση οφείλεται στη συμπίεση των κερδών που προκαλείται από τις μισθολογικές πιέσεις (στα αγγλικά αυτή η θεωρία είναι γνωστή ως “profit squeeze”): μια ερμηνεία η οποία, αν και δεν έχει τον ίδιο αριθμό υποστηρικτών όσο εκείνη της υποκατανάλωσης, τα τελευταία χρόνια έχει διαδοθεί μεταξύ των μελετητών που πρόσκεινται στο μαρξισμό και έχει υιοθετηθεί ακόμα και από κεϋνσιανούς και νεορικαρδιανούς. Σύμφωνα με τον Μ.Itoh(1987) ο πραγματικός παραγωγός αυτής της θέσης δεν είναι άλλος από τον Οττο Μπάουερ.
            Τι να πει κανείς, λοιπόν; Μια απόλυτη αναταραχή, ένα συνονθύλευμα από τυχαίες φράσεις που αν εφαρμοστούν ως κριτήρια για να χαρακτηριστεί μια κρίση υπερπαραγωγής μάς οδηγούν στο συμπέρασμα ότι αυτό το γεγονός είναι…πάντοτε παρόν από τότε που υπάρχει ο καπιταλισμός.
            Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ένας τέτοιος τρόπος ερμηνείας της κρίσης μάς οδηγεί δίχως άλλο στη διάβρωση της μαρξιστικής θεωρίας για την κρίση, στην απάρνηση της εγκυρότητάς της.
            Και ποια είναι τα οικονομικά δεδομένα στη βάση των οποίων οι οπαδοί της θεωρίας του «απόλυτου» θεμελιώνουν τη θέση τους. Πραγματικά δεν υπάρχει πρόσθετο κεφάλαιο για επενδύσεις τα τελευταία 30 χρόνια; Στα αλήθεια οι πολυεθνικές δεν έχουν πραγματοποιήσει τεράστια κέρδη; Πράγματι η μάζα της υπεραξίας που αντλείται ολοκληρωτικά από τους καπιταλιστές από την εργατική τάξη  η οποία αυξάνει αριθμητικά σε παγκόσμιο επίπεδο έχει μειωθεί ή παραμένει ίδια σε κάθε κύκλο; Εδώ μας φαίνεται ότι αντί για υλιστική ανάλυση της πραγματικότητας, αντί για γεγονότα που μπορούν να αποδειχτούν, οι οπαδοί της θεωρίας του «απόλυτου» χαρακτήρα της κρίσης της υπερπαραγωγής παρουσιάζουν δόγματα και σχήματα μη επαληθεύσιμα.
            Μα ας φανταστούμε για μια στιγμή ότι έχουν δίκιο. Σε μια τέτοια περίπτωση πώς και ο καπιταλισμός δεν έχει καταρρεύσει 30 χρόνια τώρα και περνά χρόνια απόλυτης υπερπαραγωγής που θα τον είχαν φέρει σε κατάρρευση; Πώς το σύστημα λειτούργησε πέραν των ακραίων ορίων που περιέγραψε ο Μαρξ, που του είχαν αποκλείσει την πιθανότητα της πραγματοποίησης του μέγιστου κέρδους;
            Εδώ δεν υπάρχουν FAUS που να αντέχουν: η πραγματικότητα είναι ότι ο καπιταλισμός δεν έχει ποτέ φτάσει το ιστορικό όριο της απόλυτης υπερπαραγωγής κεφαλαίου. Ένας από τους λόγους για τους οποίους δεν την έχει φτάσει είναι το γεγονός ότι η πτωτική τάση του ποσοστού κέρδους αντισταθμίζεται από την αύξηση της μάζας του κεφαλαίου και επομένως από την αύξηση της ποσότητας της αντλούμενης υπεραξίας. Επομένως για τον ακριβώς αντίθετο λόγο από αυτόν που υποστηρίζουν οι οπαδοί της θεωρίας περί «απόλυτης» υπερπαραγωγής.
            Ως τώρα το κεφάλαιο κατάφερε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να γλιτώσει από τα όριά του (με την αύξηση της εκμετάλλευσης, με την εξαγωγή κεφαλαίων, με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο κλπ) αποφεύγοντας, κατ’ αυτό τον τρόπο, να βρεθεί απέναντι σε ένα πρόβλημα απόλυτης υπερπαραγωγής, η οποία έχει παραμείνει ως τώρα ένα πρόβλημα μόνο θεωρητικό, μια τάση του συστήματος, είτε αυτό βρίσκεται σε προμονοπωλιακή είτε σε ιμπεριαλιστική φάση.
            Αντίθετα, ήταν ο σχετικός χαρακτήρας των κρίσεων υπερπαραγωγής ο οποίος απέτρεψε την κατάρρευση (αφού οι κρίσεις οι κυκλικές είναι οι στιγμές βίαιης επίλυσης των εσωτερικών αντιθέσεων του καπιταλισμού). Κατάρρευση την οποία εμείς ευχόμαστε να επέλθει ως αποτέλεσμα της επαναστατικής πάλης της εργατικής τάξης και των λαών στη βάση της γνώσης των οικονομικών νόμων και όχι των επιθυμιών του καθένα.
          

Η θεωρητική συζήτηση για τη φύση και τα αίτια της οικονομικής κρίσης έχει μεγάλη πολιτική σημασία για το επαναστατικό κίνημα. Η θεωρία, η ακριβής κατανόηση, από το κίνημα, της οικονομικής δομής χρησιμεύει στη διεύθυνση και την δικαιολόγηση της πολιτικής δράσης: ανάλογα με τη μια ή την άλλη θέση για την καπιταλιστική κρίση προκύπτουν πολιτικές γραμμές αποκλίνουσες ή ακόμα και αντικρουόμενες.
Π.χ. οι υποστηρικτές της θέσης της κρίσης υποκατανάλωσης έχουν εξ αυτής  θέσεις πολιτικές καθαρά ρεφορμιστικές και συνδικαλιστικές, αφού θεωρούν πως η λύση για τα δεινά της σύγχρονης κοινωνίας μπορεί να επιτευχθεί με την αύξηση των μισθών ή με κεϋνσιανές πολιτικές που θα μπορούσε να υιοθετήσει το αστικό κράτος, απορρίπτοντας κατ’ αυτό τον τρόπο να θέσουν το ζήτημα της προλεταριακής εξουσίας και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στο ίδιο τους το πολιτικό πρόγραμμα.
            Ομοίως, στον επαναστατικό χώρο, το να υποθέτει κανείς μια υπερπαραγωγή απόλυτου χαρακτήρα σημαίνει να συνάγει αντίστοιχα πολιτικά συμπεράσματα, αναφορικά με τις προϋποθέσεις επαναστατικής δράσης και πάλης των τάξεων.
            Η κύρια πολιτική συνέπεια της θέσης για απόλυτη υπερπαραγωγή κεφαλαίου έγκειται στο ότι βγαίνει το συμπέρασμα για μια «αναπτυσσόμενη επαναστατική κατάσταση» μακράς διάρκειας και απλωμένης σε όλο τον κόσμο.  Για να μη μακρηγορούμε παροτρύνουμε τους αναγνώστες στο νο.7 της Teoria e Prassi στο οποίο είχαμε παραθέσει την κριτική μας σε μια παραποίηση μιας θεμελιώδους λενινιστικής αρχής.
Σίγουρα, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι η μετάφραση σε πολιτικούς όρους μιας θεωρητικής θέσης υπερβολικής και δογματικής είναι ακριβώς μια πολιτική θέση  τυπικά αριστερίστικη και υποκειμενιστική: αλλά πρέπει ίσως να περιμένει κανείς τίποτε άλλο από κάποιον που συγχέει μια «ακραία υπόθεση» με την πραγματικότητα;

Εν κατακλείδι…

            Η φύση και η αιτία των σημερινών κρίσεων δεν είναι στην ουσία διαφορετικές από εκείνες που περιέγραψε ο Μαρξ. Ακόμα και στην εποχή του ιμπεριαλισμού- η οποία είναι το τελευταίο στάδιο του καπιταλισμού και σε τίποτα θεμελιωδώς διαφορετική από αυτόν- είναι η αντίθεση μεταξύ του κοινωνικού χαρακτήρα της παραγωγής και την καπιταλιστική μορφή, με την ατομική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της παραγωγής να συνιστά το θεμέλιο των κρίσεων υπερπαραγωγής. Ως εκ τούτου αυτές οι κρίσεις έχουν στις ρίζες τους στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και καθορίζονται από οικονομικούς νόμους που δημιουργούνται από τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής.
            Βεβαίως, η πορεία κάθε κρίσης, οι μορφές στις οποίες αυτές οι κρίσεις εκδηλώνονται, εξαρτώνται από τις συγκεκριμένες συνθήκες ανάπτυξης του καπιταλισμού σε κάθε χώρα και από την πλήρη αντιπαράθεση μιας εναλλακτικής σε αυτόν τον ιστορικά ξεπερασμένο τρόπο παραγωγής.
            Οι οικονομικές κρίσεις υπερπαραγωγής, η γενίκευσή τους και η επιδείνωσή τους, απειλούν πάντοτε όλο και περισσότερο τη λειτουργία του κεφαλαίου ως θεμελίου της σημερινής κοινωνίας και ξεπερνιούνται με τρόπο όλο και πιο καταστρεπτικό. Δεδομένου αυτού πρέπει να θυμόμαστε ότι ο μαρξισμός- λενινισμός αντιτίθεται στις θέσεις περί μιας κρίσης χωρίς διέξοδο για τον καπιταλισμό, σε θέσεις περί πάνω κάτω αυτόματης ανισορροπίας του συστήματος που προκαλεί μια κατάσταση από την οποία δεν μπορεί αυτό να ξεφύγει. Ο Μαρξ υπογράμμιζε ότι η καθαρά οικονομική πτώση του καπιταλισμού ανταποκρινόταν ακριβώς στην αστική οπτική γωνία.
            Υπάρχει μια τάση για κατάρρευση του καπιταλισμού, η οποία εκδηλώνεται και εξαπλώνεται σε κάθε κρίση, όμως το μόνο υποκείμενο που μπορεί πραγματικά να κάνει πράξη αυτή την κατάρρευση είναι το προλεταριάτο το οποίο πραγματοποιεί τη σοσιαλιστική επανάσταση.
            Αυτό σημαίνει ότι θα υπάρξουν κρίσεις υπερπαραγωγής όλο και πιο σοβαρές και εξαπλωμένες, ότι θα υπάρξει μια δυναμική που θα επιφέρει τη μεγέθυνση των υλικών βάσεων για την ανάπτυξη επαναστατικής δράσης και δημιουργίας της σοσιαλιστικής κοινωνίας.
            Χωρίς την ύπαρξη της νίκης του προλεταριακού σοσιαλισμού το κεφάλαιο θα μπορεί πάντοτε να επιλύει τη σχετική υπερσυσσώρευσή του, το πιο προφανές παράδοξό του, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, γιατί δεν υπάρχει ένα στάδιο του καπιταλισμού στο οποίο δημιουργείται μια απόλυτη αδυναμία συνέχισης του προτσές συσσώρευσης.
            Ένα παράδειγμα επίκαιρο είναι ο πόλεμος στο Ιράκ που χρησιμεύει ακριβώς για την επίλυση του προβλήματος της καταστροφής κεφαλαίου που πλεονάζει σε παγκόσμια κλίμακα, για να ξαναρχίσει ένας νέος κύκλος επέκτασης, ξεκινώντας από την «ανοικοδόμηση» από τις πολεμικές ζημιές.
            Αν λοιπόν το προλεταριάτο δεν πάρει μια πολιτική πρωτοβουλία για να ανατρέψει την αστική τάξη και να περάσει στο σοσιαλισμό, ο καπιταλισμός πάντοτε θα μπορεί να ξαναρχίσει τη συσσώρευσή του. Αν το προλεταριάτο δεν ακολουθεί τον δρόμο της επανάστασης, ανασυσταίνοντας το κομμουνιστικό του κόμμα, ο καπιταλισμός θα μπορεί να ανασυνθέσει τις αντιθέσεις του και να τις φέρει σε νέα επίπεδα, προσπαθώντας να παρασύρει στο νεκροκρέβατό του όλες τις κοινωνικές τάξεις για να μην ηττηθεί μια και καλή.

Teoria e Prassi
http://piattaformacomunista.com/SOVRAPPRODUZIONE_GR.htm
Διαβάστε Περισσότερα »

Τρίτη 15 Μαΐου 2012

Μάης 1936: το αιματοκύλισμα των εργατών της Θεσσαλονίκης

Τα αιματηρά γεγονότα του Μάη του '36 στη Θεσσαλονίκη με τη δολοφονία εργατών αποτέλεσαν  τον προάγγελο της εγκαθίδρυσης της φασιστικής διχτατορίας του Μεταξά στις 4 Αυγούστου του 1936.

Αναδημοσιεύουμε παρακάτω την "Ανακοίνωση της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ" και αποσπάσματα από την περιγραφή του αιματοκυλίσματος των εργατικών κινητοποιήσεων και διαδηλώσεων από τον προλεταριακό συγγραφέα Θέμο Κορνάρο.

Ανακοίνωση της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ

Η μοναρχοφασιστική κυβέρνηση Μεταξά και ολόκληρη η πλουτοκρατική αντίδραση, για να σκεπάσουν το γεγονός ότι για την υπεράσπιση των πιο κανιβαλικών επιδιώξεων και της πιο απάνθρωπης εκμετάλλευσης των ληστών καπνεμπόρων και των άλλων εκμεταλλευτών του λαού ματοκύλισαν τη Θεσσαλονίκη και δολοφόνησαν δεκάδες εργαζομένων και για να καλύψουν τα ύποπτα φασιστικά, δικτατορικά σχέδιά τους και δικαιολογήσουν την αντιλαϊκή τρομοκρατία τους, διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα των δολοφονιών τους και βάζουν σε ενέργεια τα συνηθισμένα χαφιεδικά «κόλπα» για κομμουνιστικές εξεγέρσεις, κλπ.

Η πραγματικότητα είναι πεντακάθαρη και κανένας δε μπορεί να τη διαστρεβλώσει. Στη Θεσσαλονίκη η μοναρχική κυβέρνηση, πραιτοριανός και γενίτσαρος της πλουτοκρατίας, δολοφόνησε δεκάδες εργαζομένων που παλεύουν για το ψωμί τους, για τις ελευθερίες τους.

Αυτό ξεσήκωσε απόλυτα δικαιολογημένη παλλαϊκή θύελλα σ’ όλη τη χώρα. Ο λαός ζητά ικανοποίηση. Η κυβέρνηση απαντά με καινούργιες δολοφονίες και φασιστική τρομοκρατία

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, εκπρόσωπος της πιο πρωτοπόρας μερίδας του εργαζόμενου λαού, διακηρύσσει ότι σήμερα άμεσο συμφέρον του λαού και της χώρας είναι η εκδίωξη της μεταξικής κυβέρνησης που πνίγει τη χώρα στο αίμα και την οδηγεί στο γκρεμό του αφανισμού και ο σχηματισμός κυβέρνησης από τη δημοκρατική πλειοψηφία της Βουλής, που θα ικανοποιήσει τα πιο άμεσα οικονομικά και πολιτικά αιτήματα του λαού.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα διακηρύσσει ότι ο εργαζόμενος λαός με το ξεσήκωμά του ενάντια στις κυβερνητικές δολοφονίες πρέπει να πρωτοστατήσει με όλα τα μέσα, που τα κάνει νόμιμα η κυρίαρχη πλειοψηφία του, στο γκρέμισμα της κυβέρνησης των δολοφόνων που ο αρχηγός της στρατηγός Μεταξάς μόλις πριν τρεις μήνες αποδοκιμάστηκε από το λαό.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα διακηρύσσει ότι καμιά δύναμη, βία, τρομοκρατία δεν μπορούν να το σταματήσουν να πράξει ακέραιο το καθήκον του μπροστά στο λαό και στη χώρα. Οι κυβερνητικές δολοπλοκίες για κομμουνιστικές συνωμοσίες αποβλέπουν στην κάλυψη και δικαιολόγηση των μεταξικών στρατοκρατικών δικτατορικών επιδιώξεων.

Ο λαός και ο στρατός πρέπει ενωμένοι και κατά το παράδειγμα της Θεσσαλονίκης να ματαιώσουν τα εγκληματικά αυτά φασιστικά σχέδια των πιο λυσσασμένων εχθρών της Ελλάδας και να επιβάλουν τη λαϊκή θέληση.

Αθήνα 12 του Μάη 1936
Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ
(Δημοσιεύτηκε στο «Ριζοσπάστη», 14 του Μάη 1936, που κατασχέθηκε από την αστυνομία)


Θεσσαλονίκη 9-11 του Μάη 1936
(οι αγώνες του λαού)

Θέμου Κορνάρου

Η συναδέλφωση στρατού και λαού

Οι καμπάνες χτυπούνε πένθιμα το πρωί της Κυριακής. Καλούνε το λαό να κηδέψει τα 9 θύματα της χτεσινής σφαγής. Δεν έδωσε κανείς το σύνθημα. Όμως δεν έμεινε βουβή καμιά καμπάνα, από τις μεγάλες ως τα ξωκλήσια.

Όλος ο λαός ξεχύνεται στους δρόμους. Νέοι, γέροι, γυναίκες και παιδιά απ’ όλες τις συνοικίες και τους συνοικισμούς ξεκινούν για το νεκροταφείο, κρατώντας λουλούδια στα χέρια, μαύρες σημαίες ή πλακάτ με τέτοια συνθήματα:

- Κάτω ο δολοφόνος Μεταξάς!
- Στο σκαμνί ο Ντάκος!
- Τους σκότωσαν για ένα κομμάτι ψωμί.
- Εκδικηθείτε το αίμα των αδερφιών μας.

Οι μικρές ομάδες γίνονταν γρήγορα μεγάλες διαδηλώσεις. Απ’ όπου περνούν μαζεύουν λουλούδια. Από τη γλάστρα του φτωχόσπιτου που προσφέρει με συγκίνηση, ως τον ανθόκηπο της έπαυλης που δίνει από φόβο. Οι κοπέλες πλέκουν στεφάνια για τα φέρετρα και τους τάφους των νεκρών και σκορπίζουν λουλούδια σ’ όλα τα σημεία των δρόμων που βάφτηκαν από το αίμα των δολοφονημένων αδερφιών τους.

Όσο κατεβαίνουν στους κεντρικούς δρόμους, οι διαδηλώσεις ογκώνονται. Η οδός Εγνατίας και οι πάροδοι έχουν πλημμυρίσει από μια φουρτουνιαμένη λαοθάλασσα. Απ’ όλες τις γωνιές ξεπετιούνται ομιλητές κι’ αδιάκοπα ο αέρας ανταριάζεται απ’ την κραυγή:

- Εκδίκηση!

Μπρος στο Γ΄ αστυνομικό τμήμα υπάρχει ισχυρή στρατιωτική δύναμη για να φυλάξει τους δολοφόνους, τους Ντάκους, από την οργή του λαού. Η Συγκίνηση του πλήθους μεταδίδεται στους φαντάρους. Κι’ όταν η διαδήλωση φτάνει κοντά τους, αγκαλιάζονται με το λαό. Μια μυριόστομη κραυγή ακούεται:

- Ο στρατός μαζί μας.
- Ζήτω ο στρατός.
- Ζήτω ο λοχίας μας

Ο λοχίας είναι ο ήρωας της ημέρας. Ο ηρωισμός του την προηγούμενη μέρα έχει συγκινήσει τα πλήθη. Τον έχουν φυλακίσει γιατί είχε ταχθεί με το μέρος του λαού και «περιποιήθηκε» ένα χαφιέ κατά που του ‘πρεπε, την ώρα που χτυπούσε μια εργάτρια.

Τώρα που συντελείται η συναδέλφωση λαού και στρατού, το πλήθος δεν μπορεί παρά να θυμηθεί και να τιμήσει τον ηρωικό νέο.

Αγκαλιασμένος ο λαός με το στρατό προχωρεί, ένα τεράστιο κύμα προς το νεκροταφείο. Ο ταγματάρχης που ήταν επικεφαλής των φαντάρων, αρπάζεται και σηκώνεται στα χέρια. Η συγκινητική στιγμή άγγιξε τη δημοκρατική ψυχή του και θέλησε να μιλήσει στη μάζα. Μα η μάζα δεν άκουσε παρά τούτα μόνο τα λόγια:

«Είμαστε και μεις ένα κομμάτι από σας. Είμαστε παιδιά του λαού».

Οι 200 χιλιάδες λαού που τ’ άκουσαν, τον έφεραν θριαμβευτικά στους ανοιχτούς τάφους και του ‘δωσαν ένα τεράστιο στεφάνι από κατακόκκινα τριαντάφυλλα για να το καταθέσει εξ ονόματος του στρατού στα φέρετρα των 9 θυμάτων της φασιστικής βίας και του κεφαλαίου.

Έτσι επισφραγίστηκε η συναδέλφωση του λαού και του στρατού, μπροστά στους τάφους των δολοφονημένων...

Η κυριαρχία των μαζών

Η μάζα των διακοσίων χιλιάδων λαού που ΄θαψε τους νεκρούς της κατεβαίνει σ’ έναν απέραντο όγκο, κυριευμένη από μια ασυγκράτητη αγανάκτηση. Οι δρόμοι αντηχάνε από την οχλαλοή, ενώ η κραυγή «εκδίκηση» σκίζει τον αέρα. Μια σπίθα θα ΄ταν αρκετή για ν’ ανάψει άσβηστη πυρκαϊά. Και δε θα ‘ταν δυνατό να βρεθεί δύναμη που ν’ ανισταθεί ή να ανακόψει την ορμή του αμέτρητου πλήθους.

Είναι η ώρα που «έτρεμε η καρδούλα» του στρατηγού, όπως έλεγε αργότερα ο ίδιος. Η ώρα που οι καρχαρίες του πλούτου έτρεχαν πανικόβλητοι στο Σώμα Στρατού για να σώσουν την άνομη ύπαρξή τους. Μόλις όμως αισθάνθηκαν τους εαυτούς τους ασφαλισμένους μέσα στις διπλές και τριπλές σειρές των όπλων και πολυβόλων, ξαναπόχτησαν το θράσος της κυρίαρχης τάξης και άρχισαν να πιέζουν για να επέμβει ο «εθνικός στρατός» και ν’ αφεθεί ελεύθερη η χωροφυλακή (το σκυλολόι των δολοφόνων τους) να «δράσει κατά που ξέρει».

Μα ο στρατός είχε πια περάσει με το μέρος του λαού – είχε πάρει τη θέσει που έπρεπε – και το σκυλολόι των χαφιέδων δεν κοτούσε να ξεμυτίσει από τις λυκοφωλιές τους όπου η λαϊκή οργή τους είχε μαντρωμένους. Στους δρόμους της Θεσσαλονίκης κυριαρχούσε η μάζα.

Το τεράστιο συλλαλητήριο, που ΄γινε το μεσημέρι στην Πλατεία Ελευθερίας, έδειξε στους εχθρούς του λαού πως η μάζα πλημμύριζε από μια αποφασιστικότητα ακατάβλητη. Για να την αντιμετωπίσουν, χρειαζόντουσαν μεγάλες δυνάμεις. Κι άρχισαν να κουβαλούν. Έφεραν στίφη χωροφυλάκων, ολόκληρα συντάγματα, πυροβολικά, πολυβόλα, ιππικά, αεροπλάνα, πολεμικά καράβια και περίμεναν τη νύχτα...

Ο λαός δε χάρηκε παρά μια μέρα την κυριαρχία του. Μα η μέρα αυτή του ΄δειξε το δρόμο για να αποχτήσει την ελευθερία του και να επιβάλει την οριστική του κυριαρχία.

Αρ. Φύλ. 182 15-31 Μάη 2004

Διαβάστε Περισσότερα »

Παρασκευή 11 Μαΐου 2012

Αθώος ο προκλητικός φασίστας χουντικός Εύελπις – «τραγουδιστής»-υμνητής της στρατιωτικο-φασιστικής δικτατορίας


Τέλη Γενάρη – αρχές Φλεβάρη έγινε γνωστό ότι ο σπουδαστής Εύελπις και αρχηγός των μαθητών της Σχολής Ευελπίδων αθωώθηκε από το «Πειθαρχικό Συμβούλιο» της Σχολής του – απόφαση προκλητικότατη για τον αντιφασίστα λαό μας που καταπιέστηκε, διώχθηκε βάρβαρα, βασανίστηκε στα μεσαιωνικά μπουντρούμια και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης της χούντας αλλά και δεκάδες δολοφονήθηκαν απ’ τους εγκληματίες φασίστες συνταγματάρχες.
Ο φασίστας χουντικός 4ετής Εύελπις είχε παραπεμφθεί στο «Πειθαρχικό», επειδή στις 17 Νοέμβρη του 2011 – μέρα γιορτής της ηρωικής λαϊκής εξέγερσης του Πολυτεχνείου – κάλεσε τους σπουδαστές και υποψήφιους αξιωματικούς του Ελληνικού αστικού στρατού να τραγουδήσουν, και τραγούδησαν, τον ύμνο της στρατιωτικο-φασιστικής δικτατορίας, αφού πρώτα εξύμνησε, μαζί με άλλα φασιστοειδή Ευέλπιδες, το δολοφονικό φασιστικό καθεστώς.
Οι αξιωματικοί του ελληνικού αντιδραστικού αστικού στρατού – όργανο υπεράσπισης των ταξικών συμφερόντων του κεφαλαίου και της αστικής δικτατορίας της άρχουσας ξενόδουλης αστικής τάξης – είναι γνωστό ότι στην ιστορία της ύπαρξής του δε διαπαιδαγωγήθηκε ποτέ στο πνεύμα «δημοκρατικών» αστικών αντιλήψεων δηλ. απλά στο πνεύμα του ταξικού αστικού προσανατολισμού μα αντίθετα: διαπαιδαγωγήθηκε πάντα στο πνεύμα φασιστικών αντιλήψεων.
Πέραν του ταξικού χαρακτήρα του αστικού στρατού, η προκλητική αθώωση του φασίστα Ευέλπιδος επιβεβαιώνει: πρώτο, το φασιστικό χαρακτήρα της διαπαιδαγώγησης των αξιωματικών του ελληνικού στρατού, δεύτερο, την κυριαρχία φασιστικών απόψεων στο στρατό, και τρίτο, την ύπαρξη όχι απλά κάποιων «σταγονιδίων», όπως γράφτηκε στο μεγαλοαστικό και σοσιαλδημοκρατικό αστικό τύπο, αλλά την κυριαρχία φασιστών αξιωματικών στις γραμμές του σημερινού αστικού στρατού.
Αυτό που προκαλεί «εντύπωση» δεν είναι κυρίως και μόνο οι θεωρίες του αστικού τύπου περί «σταγονιδίων» αλλά επιπλέον η αντιδραστική στάση της αστικής σοσιαλδημοκρατικής φυλλάδας «Ριζοσπάστης» η οποία: πρώτο, αποσιωπά, συγκαλύπτει και αρνέιται τον ταξικό χαρακτήρα του αστικού στρατού με τη διατύπωση «ανάδειξη στελεχών που θα ηγηθούν στην αμυντική υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας», δεύτερο, ακόμα πολύ χειρότερο, προχώρησε σε μια φιλοφασιστικού χαρακτήρα διατύπωση: «η δημοσιοποίηση του συγκεκριμένου περιστατικού έδωσε τροφή στην προπαγάνδα αστικών κύκλων, που προσπάθησαν να αποπροσανατολίσουν  το λαό, με φήμες και διαρροές για «σταγονίδια» που απειλούν την αστική δημοκρατία» («Ρ 31/1/2012», σελ.12) δηλ. αντί να καταδικάσει αποφασιστικά και κατηγορηματικά το φασιστοειδές αμφισβητεί ευθέως ακόμα και την ύπαρξη φασιστικών «σταγονιδίων» στο στρατό που δεν μπορεί να αποσιωπήσει ούτε ο μεγαλοαστικός τύπος.
Διαβάστε Περισσότερα »

ΠΡΟΣΦΟΡΑ

Σύντροφοι από την Λευκάδα προσφέρουν στην "ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ" 400 ευρώ.
Διαβάστε Περισσότερα »

Πέμπτη 10 Μαΐου 2012

Παρουσίαση βιβλίου: Πέτρος Σ. Κόκκαλης

  • Παρασκευή, 11 Μαΐου 2012
  • από τις 7:30 μ.μ. μέχρι τις 8:30 μ.μ.
    • Διοργανωτές: Εκδοτικός Οίκος: "βιβλιοπωλείον της ΕΣΤΙΑΣ"
     
    Κυκλοφόρησε από το"Βιβλιοπωλείον της Εστίας", το βιβλίο της Κατίνας Τέντα-Λατίφη : Πέτρος Σ. Κόκκαλης-Βιωματική βιογραφία.
Διαβάστε Περισσότερα »

Τετάρτη 9 Μαΐου 2012

67 χρόνια από τη μεγάλη Αντιφασιστική ΝΙΚΗ των λαών

Αναδημοσιεύουμε ένα άρθρο της "Α" Αρ. Φύλ. 205 1-15 Μάη 2005
 ---
60 χρόνια από τη μεγάλη Αντιφασιστική ΝΙΚΗ των λαών
 
ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ - Ο μεγαλοφυής στρατηλάτης, οργανωτής, καθοδηγητής και αρχιτέκτονας της λαμπρής νίκης πάνω στο χιτλεροφασισμό

Συμπληρώθηκαν φέτος 60 χρόνια από τη μεγάλη Αντιφασιστική ΝΙΚΗ, που απάλλαξε τους λαούς της Ευρώπης, απ' τη βαρβαρότητα της χιτλερικής μπότας και τη βαθιά νύχτα του ναζιφασισμού, νίκη που επιτεύχθηκε με την αποφασιστική συμβολή της τότε σοσιαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης υπό την καθοδήγηση του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ.
Στις 2 Μάη του '45 τμήματα των σοβιετικών στρατευμάτων του ηρωικού ένδοξου Κόκκινου Στρατού μπήκαν θριαμβευτικά στο Βερόλινο, κατέλαβαν την πρωτεύουσα της χιτλερικής Γερμανίας και σύντριψαν οριστικά τα ιμπεριαλιστικά ναζιφασιστικά στρατεύματα, κάνοντας έτσι πράξη τη διαταγή του Στρατάρχη ΣΤΑΛΙΝ να στηθεί και υψωθεί η κόκκινη σημαία της ΝΙΚΗΣ στο Ράιχσταγκ.
Στις 8 Μάη υπογράφτηκε το έγγραφο της χωρίς όρους συνθηκολόγησης απ' τη διοίκηση των χιτλερικών στρατευμάτων.
Η χαρμόσυνη είδηση της ΝΙΚΗΣ διαδόθηκε αστραπιαία στα πέρατα της γης και χαροποίησε πρώτα-πρώτα τους λαούς της Σοβιετικής Ένωσης, πού σήκωσαν το κύριο βάρος του πολέμου, πήγαιναν στο μέτωπο με το σύνθημα: «Για το Στάλιν! Για την πατρίδα και σύντριψαν τα γερμανικά και ιαπωνικά ιμπεριαλιστικά στρατεύματα, αλλά και όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς που απαλλάχτηκαν απ' την κατάμαυρη νύχτα της φασιστικής σκλαβιάς.
Σε κείνα τα πολύ δύσκολα και κρίσιμα χρόνια του πολέμου ήταν μεγάλο ευτύχημα για τους λαούς της Σοβιετικής Ένωσης που επικεφαλής του Κόμματος των Μπολσεβίκων και του Κόκκινου Στρατού ήταν ο αταλάντευτος, σοφός και μεγάλος κομμουνιστής επαναστάτης ηγέτης ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ. Εμπνευστής, οργανωτής και καθοδηγητής της μεγάλης αντιφασιστικής ΝΙΚΗΣ των λαών υπήρξε ο ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ, πανάξιος μεγαλοφυής αρχηγός ενός πανάξιου στρατιωτικού επιτελείου που καθοδήγησε άμεσα τις μάχες της Μόσχας, του ηρωικού ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ -την πιο μεγαλειώδη μάχη στην ιστορία των πολέμων- του Κουρσκ, κλπ., σημειώνοντας μεγάλες επιτυχίες στον πόλεμο, επιτυχίες που τελικά οδήγησαν στη συντριβή του φασισμού και δικαιολογημένα ανέδειξαν τον ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ σε μεγάλο στρατηλάτη και αρχιτέκτονα της ΝΙΚΗΣ πάνω στο χιτλεροφασισμό-ναζισμό και τον ιαπωνικό μιλιταρισμό, πολεμικές επιτυχίες που οφείλονται πρώτα και κύρια, πέρα απ' τον απαράμιλλο ηρωισμό των σοβιετικών λαών και του Κόκκινου Στρατού, στην ορθή επαναστατική ιδεολογικο-πολιτική και στρατιωτική καθοδήγηση του Κόμματος των Μπολσεβίκων.
Παλιότερα και σήμερα οι ιμπεριαλιστές, οι φασίστες, ολόκληρη η διεθνής αντίδραση αλλά και τα χρουστσοφικά ρεβιζιονιστικά κόμματα, αστικά κόμματα σοσιαλδημοκρατικού τύπου, μεταξύ των οποίων και τα «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ, συκοφάντησαν και συκοφαντούν τον ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ, προσπαθούν απεγνωσμένα, κάνοντας απέλπιδες προσπάθειες, να μειώσουν τη μεγάλη, ιστορικής σημασίας για την ήττα του φασισμού, συμβολή στην αντιφασιστική ΝΙΚΗ, να αμφισβητήσουν ότι ΑΥΤΟΣ υπήρξε ο εμπνευστής, οργανωτής και καθοδηγητής, ο αρχιτέκτονας της μεγάλης Αντιφασιστικής ΝΙΚΗΣ των λαών. Υπήρξε δε τέτοιο και τόσο μεγάλο το ταξικό μίσος της ρεβιζιονιστικής φασιστικής κλίκας των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ -ελεεινών προδοτών και πρακτόρων του διεθνούς ιμπεριαλισμού- αλλά και όλων των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών ανά τον κόσμο, που απάλειψε ακόμα και το μεγάλο φωτεινό και ηρωικό Σύμβολο της Αντιφασιστικής ΝΙΚΗΣ, απ' το χάρτη της Ευρώπης μετονομάζοντας το ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ σε Βόλγκογκραντ, για να ικανοποιήσει-χαροποιήσει τους ηττημένους, ναζι-φασίστες χιτλερικούς εγκληματίες και τους ανά τον κόσμο ομοϊδεάτες τους.
Έτσι η προδοτική φασιστική κλίκα των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ ξεπέρασε σε αντιδραστικότητα κατά πολύ και την ιμπεριαλιστική γαλλική αστική τάξη, η οποία διατήρησε και διατηρεί, ακόμα και σήμερα, στο Μετρό του Παρισίου τη στάση ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ.
Οι όποιες προσπάθειες* των ιμπεριαλιστών και ολόκληρης της διεθνούς αντίδρασης, μαζί και των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών και όλων των άλλων οπορτουνιστών, διαστρέβλωσης της επαναστατικής μαρξιστικής πολιτικής γραμμής του ΣΤΑΛΙΝ σε κείνη την εξαιρετικά κρίσιμη ιστορική περίοδο και αμφισβήτησης της μεγάλης, καθοριστικής σημασίας συμβολή του στις ιστορικές εξελίξεις είναι καταδικασμένες σε αποτυχία, γιατί όσο μπορούν να αμφισβητήσουν τα ιστορικά γεγονότα: 1) η ήττα του χιτλεροφασισμού, ιταλικού φασισμού και ιαπωνικό μιλιταρισμού, 2) η μεγάλη αντιφασιστική ΝΙΚΗ των λαών, 3) η διάσωση της Σοβιετικής Ένωσης, 4) η δημιουργία μεταπολεμικά του τότε σοσιαλιστικού στρατοπέδου, κλπ., γενικά η ύπαρξη τους ή μη, άλλο τόσο μπορεί να αμφισβητηθεί η ΟΡΘΟΤΗΤΑ της επαναστατικής μαρξιστικής πολιτικής του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ εκείνης της συγκεκριμένης ιστορικής περιόδου που ήταν ακριβώς αυτή που συνέβαλε στη δημιουργία της νέας αυτής ιστορικής πραγματικότητας, και επομένως έχει οριστικά πλέον κριθεί.
Οι επιτυχίες αυτές οφείλονται πρωταρχικά στην επιστημονική ανάλυση, απ' τη σκοπιά του επαναστατικού μαρξισμού, της τότε διεθνούς πραγματικότητας, την επεξεργασία και διατύπωση -σ' αυτή τη βάση ακριβώς- της ορθής επαναστατικής μαρξιστικής πολιτικής εκ μέρους του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ ήταν εκείνα που επέτρεψαν την πρόβλεψη των εξελίξεων απ' τις αρχές της δεκαετίας του '30 στο διεθνή χώρο και το αναπόφευκτο του πολέμου, την ανάλογη επαναστατική γραμμή της ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ γενικά και του κάθε κομμουνιστικού κόμματος στη χώρα ειδικά, την προώθηση της οικοδόμησης του σοσιαλισμού και την ανάπτυξη της οικονομίας της Σοβιετικής Ένωσης, καθώς και την υλικοτεχνική στρατιωτική προετοιμασία για τον επερχόμενο πόλεμο, αλλά και την εκμετάλλευση με ακρίβεια και αριστοτεχνικό τρόπο των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων προς όφελος των συμφερόντων της εργατικής τάξης και των λαών, του σοσιαλισμού και όλων των αντιπάλων προς τον άξονα Βερολίνο-Ρώμη-Τόκιο δυνάμεων.



Φωτογραφίες από το φετινό γιορτασμό στη Μόσχα της επετείου της ΝΙΚΗΣ. Είναι παρμένες από την "Ελευθεροτυπία" (15/5/2005). Οι χρουστσοφικοί του "Ριζοσπάστη" και της "Αυγής" δεν δημοσίευσαν φωτογραφίες επειδή σ' αυτές εικονίζεται ο ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ. Τον τρέμουν ακόμα και πεθαμένο.

Διαβάστε Περισσότερα »