Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

Κυκλοφορεί η εφημερίδα Ανασύνταξη αρ.φυλ. 374 (1-30/9/2012)

2012091ofyllo

- Η μεγάλη καταιγίδα των προαποφασισμένων νέων εξοντωτικών μέτρων και ο προκλητικός εμπαιγμός του λαού από τον πρωθυπουργό των δανειστών-τοκογλύφων

- ΟΧΙ στο φασιστικό ΠΟΓΚΡΟΜ «ανακατάληψης των πόλεων» της κυβέρνησης του ΡΑΤΣΙΣΤΗ Α. Σαμαρά κατά των μεταναστών με την άμεση καθοδήγηση του φανατικού ρατσιστή φασιστοειδούς Ν.ΔΕΝΔΙΑ, συντονισμένου και με τις δολοφονικές επιθέσεις των χιτλερικών «ταγμάτων εφόδου» της ναζι-φασιστικής «Χρυσής Αυγής» και των κάθε λογής εθνικιστών-ρατσιστών

- Ο ρεφορμιστής εργατοπατέρας Γ. ΜΑΥΡΙΚΟΣ, γραμματέας της ΠΣΟ, δραστήριος και αδίστακτος υπερασπιστής των ρεφορμιστών της "COSATU" - ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ των μεταλλωρύχων της Ν. Αφρικής

- Να μην περάσουν τα νέα εξοντωτικά μέτρα

- Παρέμβαση στην παρουσίαση του βιβλίου: «Ιμπεριαλισμός και εξάρτηση»

- ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΑΘ. ΚΟΚΚΙΝΟΠΟΥΛΟΣ

- Οικονομικές ενισχύσεις

- Μαρόκο: 3ο Συνέδριο του Δημοκρατικού Δρόμου

- Χαιρετισμός της ICMLPO στο 3ο Συνέδριο του Δημοκρατικού Δρόμου (Μαρόκο)

- 4ο τακτικό Συνέδριο του Επαναστατικού ΚΚ Ακτής Ελεφαντοστού

- Πραγματοποιήθηκε το 6ο Συνέδριο του ΚΚ Μπενίν

- Ολοκληρώθηκε το 23ο Αντιιμπεριαλιστικό-Αντιφασιστικό Κάμπινγκ Νεολαίας

- Αργεντινή: Καταδικάστηκε για απαγωγή βρεφών ο πρώην δικτάτορας Βιντέλα

- PCEML: Στη μνήμη του συντρόφου Cipriano Martos

- Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών Γαλλίας: Μια σημαντική φυσιογνωμία στην καταπολέμηση του ρατσισμού

Διαβάστε Περισσότερα »

Η μεγάλη καταιγίδα των προαποφασισμένων νέων εξοντωτικών μέτρων και ο προκλητικός εμπαιγμός του λαού από τον πρωθυπουργό των δανειστών-τοκογλύφων

Η θρησκοληψία και κείνα τα «περίφημα» καλογερίστικα «ουδείς αναμάρτητος» μπροστά στη Μέρκελ και «με τη βοήθεια του Θεού θα βγούμε από την κρίση» καθόλου δεν εμποδίζουν τον πρωθυπουργό να ψεύδεται ασύστολα και να συμπεριφέρεται, προεκλογικά και μετεκλογικά, ως αδίστακτος πολιτικός απατεωνίσκος , συμπεριφορά η οποία κορυφώνεται σε μια ταχτική προκλητικότατου εμπαιγμού του λαού σχετικά με την επερχόμενη μεγάλη καταιγίδα των νέων εξοντωτικών μέτρων.

Πέρασαν βδομάδες και φτάσαμε στα τέλη του Σεπτέμβρη με την Τρόικα να καταφθάνει εκ νέου στην Αθήνα χωρίς ο ελληνικός λαός να γνωρίζει τα νέα συγκεκριμένα εξοντωτικά μέτρα που θα του επιβληθούν βίαια και θα προκαλέσουν αμέτρητα και μεγάλα δεινά σε όλα τα επίπεδα.

Ο απατεωνίσκος πρωθυπουργός με το αντιδραστικό του επιτελείο έχει επινοήσει μια προκλητική ταχτική, απέναντι στον διαρκώς εξαθλιούμενο λαό, απόκρυψης, μη ανακοίνωσης, των συγκεκριμένων μέτρων. Με αυτή την άθλια και προκλητική ταχτική καθυστέρησης γνωστοποίησης των συγκεκριμένων μέτρων επιδιώκει δυο κύριους στόχους.

Ο ένας είναι, ότι με την καθυστέρηση της ανακοίνωσής τους ως την τελευταία στιγμή δηλ. ως την παραμονή της ψήφισής τους κερδίζει χρόνο, αποτρέποντας έτσι ένα πρόωρο ξέσπασμα της μεγάλης δυσαρέσκειας και της αγανάκτησης του ελληνικού λαού με τη μορφή κινητοποιήσεων και διαδηλώσεων. Είναι φανερό ότι αυτά θα ανακοινωθούν λίγο πριν την ψήφισή τους στη Βουλή.

Ένας άλλος στόχος, είναι, ότι μ' αυτή την καθυστέρηση καλλιεργείται η απατηλή εντύπωση στον ελληνικό λαό ότι η σημερινή τρικομματική κυβέρνηση (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ) βρίσκεται τάχα σε «σύγκρουση» με τα αφεντικά της Τρόικα, υπαλληλίσκους των δανειστών-κερδοσκόπων, και «διαπραγματεύεται» μαζί της «σκληρά», παριστάνοντας έτσι τον «υπερασπιστή» των συμφερόντων του λαού αλλά και των εθνικών συμφερόντων. Αντίθετα, είναι γνωστό ότι η σημερινή κυβέρνηση είναι μια κυβέρνηση υπεράσπισης των συμφερόντων των δανειστών-κερδοσκόπων και εκείνων του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου και ο Α. Σαμαράς είναι από τις πιο ακραίες περιπτώσεις ξενόδουλου και εθελόδουλου πρωθυπουργού που πέρασαν από την ιστορία του τόπου, πρόθυμος να ξεπουλήσει τα πάντα στο ξένο κεφάλαιο ακόμα και τα νησιά της χώρας.

Ο Α. Σαμαράς ψεύδεται ασύστολα καλλιεργώντας την εντύπωση ότι γίνεται «διαπραγμάτευση» για τα μέτρα, ενώ είναι σε όλους γνωστό, και αυτό το γνωρίζει η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, ότι τα συγκεκριμένα μέτρα είχαν ήδη συμφωνηθεί με τους υπαλληλίσκους της Τρόικα πριν τις εκλογές και τώρα η κυβέρνησή του καλείται απλά να τα υλοποιήσει. Το άθλιο παιγνίδι των λεγόμενων «διαπραγματεύσεων» αφορά μόνο το πως αυτά θα περάσουν με λιγότερους πολιτικούς και κοινωνικούς κραδασμούς. Χοντροκομμένο ψέμα αποτελεί επίσης και ο ισχυρισμός του εθελόδουλου πρωθυπουργού πως «αυτό το πακέτο των μέτρων θα είναι το τελευταίο» (Καθημερινή 31/8/2012) αφού ήδη έγινε γνωστό πως αν τα προς εφαρμογή μέτρα «δεν πετύχουν» θα παρθούν και νέα μέτρα που συμφωνήθηκαν παρασκηνιακά μεταξύ κυβέρνησης-Τρόικας.

Διαβάστε Περισσότερα »

Σύντομα στο blog

Η μεγάλη καταιγίδα των προαποφασισμένων νέων εξοντωτικών μέτρων και ο προκλητικός εμπαιγμός του λαού από τον πρωθυπουργό των δανειστών-τοκογλύφων

Διαβάστε Περισσότερα »

Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2012

Αργυρόκαστρο: Η εικόνα του Ενβέρ Χότζα, επιστρέφει στο Μουσείο μετά από 22 χρόνια.

60756
Αργυρόκαστρο- [...] Μια ειδική γωνιά προορίζεται για τον πρώην κομμουνιστή ηγέτη στο νέο Μουσείο της πόλης, που βρίσκεται στο περίβολο του εσωτερικού χώρου του κάστρου, στο Αργυρόκαστρο.
Διάφορες φωτογραφίες που είχαν τραβηχτεί κατά τις επισκέψεις του πρώην ... κομμουνιστη σε διαφορετικές περιόδους, καθώς και τα διάσημα έργα του, ''Οι Τιτοϊκοί '','“Με το Στάλιν'',''Τα εφηβικά χρόνια'', [...]
Μετάφραση αποσπάσματος άρθρου που δημοσιεύτηκε στο ''Shqiptarja.com''
Διαβάστε Περισσότερα »

Οικονομικές ενισχύσεις

Δ. Ελευθεριάδης 150 ευρώ
Ν. Κυριακίδης 100 ευρώ
Κανονίδης 20 ευρώ
Θ.Κ. 20 ευρώ
Από συντρόφους στη Βέροια 180 ευρώ
Από συντρόφους στη Θεσσ/νίκη 280 ευρώ

Διαβάστε Περισσότερα »

Ηγεσία σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ: Εκ νέου σταθερά και με συνέπεια στον «Ευρωμονόδρομο»

Πλήρης ευθυγράμμιση με τη σημερινή ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ ιμπεριαλιστών-ντόπιου κεφαλαίου ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ της χώρας στην ιμπεριαλιστική ΕΕ

Παρά τις κατά καιρούς δημαγωγικές «κορώνες» και τους ταχτικίστικους ελιγμούς της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του χρουτσωφικού «Κ»ΚΕ που καλλιεργούν την απατηλή εντύπωση περί δήθεν «αποδέσμευσης» της χώρας από την ΕΕ γι' αυτή την περίοδο («αποδέσμευση» που καθόλου δε σημαίνει αποχώρηση) - με σκοπό την παραπλάνηση και εξαπάτηση της εργατικής τάξης και του λαού- η πραγματική θέση της ηγεσίας ήταν ΚΑΙ παραμένει η ΠΑΡΑΜΟΝΗ της Ελλάδας στην ιμπεριαλιστική ΕΕ, θέση που με κατηγορηματικό και σαφή τρόπο είχε διατυπώσει σε σχετικά πρόσφατη δήλωσή της η σοσιαλδημοκράτισσα Α. Παπαρήγα: «η λύση έξω από το Ευρώ και Δραχμή στις παρούσες συνθήκες είναι καταστροφική» («Ρ», 31/5/2011, σελ. 6), δίνοντας εκ νέου εξετάσεις υποταγής στα μονοπώλια της ΕΕ και στο ντόπιο κεφάλαιο υπερασπίζει ανοιχτά και χωρίς περιστροφές τη γραμμή τους.

Όμως από καιρό σε καιρό η ηγεσία του «Κ»ΚΕ υποχρεώνεται να επαναλάβει και να επαναπροβάλλει την πραγματική της θέση ΥΠΕΡ της παραμονής της χώρας στην ΕΕ. Έτσι στο «Κάλεσμα του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ» (29/8/2012, μπροσούρα «Ριζοσπάστη») τάσσεται όχι μόνο κατά της εξόδου της χώρας από την ΕΕ αλλά και κατά της εξόδου από το ΕΥΡΩ: «Η χρεοκοπία και η έξοδος από το ευρώ συνεπάγονται απότομη άνοδο των τιμών στη «θάλασσα» των εισαγόμενων προϊόντων, τεράστια απώλεια αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων» (σελ. 4) και για να στηρίξει-δικαιολογήσει την προδοτική φιλο-ιμπεριαλιστική αυτή θέση ΥΠΕΡ της ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ της χώρας στην ΕΕ προχωρεί παραπέρα προκλητικά ισχυριζόμενη-ψευδόμενη, και αυτογελιοποιούμενη, πως τάχα και «τμήματα του κεφαλαίου θέλουν και θα ωφεληθούν από μια έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη». (σελ. 4)

Δεν είναι μόνο οι νεότερες αλλά και όλες οι παλιότερες τοποθετήσεις της Παπαρήγα κινούνται προς την ίδια κατεύθυνση, όπως π.χ. σε συνέντευξή της στη ΝΕΤ, πριν περίπου μια δεκαετία, όπου σε ερώτηση δημοσιογράφου της εκπομπής «Πρώτη Γραμμή»: «άρα παλεύετε για την αλλαγή της Ευρώπης, δε ζητάτε να βγει η χώρα μας από την ΕΕ;», απάντησε: «αναμφισβήτητα, όσο ο συσχετισμός δύναμης είναι αυτός που είναι, παλεύουμε και από μέσα», ονειρευόμενη έτσι μια «Ευρώπη του σοσιαλισμού», για «να πετάξει το μπαλάκι» στη συνέχεια στο λαό: «εμείς θεωρούμε ότι αν ο λαός θελήσει να βγει από την ΕΕ πρέπει να το επιδιώξει» («Ρ» 6/12/2003, σελ.8), φτάνοντας αργότερα η ηγεσία του «Κ»ΚΕ ως την ανόητη χρουστσοφική πολιτική κοτσάνα πως την έξοδο απ’ την ΕΕ την «επιθυμεί» τάχα το ντόπιο κεφάλαιο: «την έξοδο απ’ την ΕΕ μπορεί συγκυριακά να την επιθυμούν και μερίδες του ντόπιου κεφαλαίου» («Ρ» 15/12/2010, σελ. 6).

Και παρόλα αυτά λίγες μέρες πριν η ηγεσία του «Κ»ΚΕ διατυμπάνιζε σε πηχυαίο τίτλο για τους χρουστωφικούς της συντρόφους, του σοσιαλδημοκρατικού ΣΥΡΙΖΑ: «Ντελάλης του Ευρωμονόδρομου ο ΣΥΡΙΖΑ» («Ρ» 21/8/2012, σελ. 10) αλλά και εντελώς πρόσφατα σε δυο σχόλια ο «Ριζοσπάστης» ψευδόμενος προκλητικά αναφέρεται δημαγωγικά πως τάχα μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ είναι «υπέρ του ευρωενωσιακού λάκκου των λεόντων» («Ρ» 29/9/2012, σελ. 4), όταν και από το μόλις παραπάνω απόσπασμα του πρόσφατου καλέσματος του ΠΓ του «Κ»ΚΕ απορρέει σαφέστατα ότι ΚΑΙ οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ είναι ΥΠΕΡ της παραμονής της χώρας στο «λάκκο των λεόντων» της ΕΕ και ΚΑΤΑ της εξόδου ακόμα και από το ΕΥΡΩ γιατί αυτό θα σημάνει «τεράστια απώλεια αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων»(!).

Όσο για τον ισχυρισμό, στο ίδιο σχόλιο, πως μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ οικειοποιείται «ιστορία, αγώνες, συνθήματα και αξίες που δεν του ανήκουν» παίρνοντας «ολίγον από ΕΑΜ, ολίγον απ' τα συνθήματα του ΚΚΕ» («Ρ», 29/9/2012, σελ. 4), αυτό ισχύει και για την ηγεσία του «Κ»ΚΕ αφού και τα δυοΚ»ΚΕ-ΣΥΝ) γεννήθηκαν το 1956 ως σιαμαία σοσιαλδημοκρατικά εκτρώματα της επέμβασης των σοβιετικών χρουτσωφικών στο ΚΚΕ, έζησαν και έδρασαν για μια ολόκληρη δωδεκαετία σ' αυτή την κατάσταση και το 1968 διαχωρίστηκαν μεταξύ τους και από τότε ζουν και δρουν ως σοσιαλδημοκρατικά δίδυμα του 20ου συνεδρίου του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956) και της πραξικοπηματικής παρασυναγωγής της «6ης Ολομέλειας» (Μάρτης 1956) και επομένως από την αρχή δεν είχαν και δεν έχουν καμιά σχέση (ιδεολογική, πολιτική, οργανωτική) με το παλιό επαναστατικό ΚΚΕ. Στους χρουτσωφικούς σοσιαλδημοκράτες των «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ ανήκουν μόνο τα αποκαΐδια και οι στάχτες της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας: Είναι οι νόμιμοι αποκλειστικοί κληρονόμοι τους.

Πουθενά στο «κείμενο» δεν προβάλλεται η αντιιμπεριαλιστική θέση-σύνθημα «ΕΞΩ η Ελλάδα από την ΕΕ» που έχει εδώ και πολύ καιρό οριστικά εγκαταλειφτεί, ενώ σε άλλο σημείο επιβεβαιώνεται εκ νέου ότι η ηγεσία του «Κ»ΚΕ δεν θέλει σε καμία περίπτωση σήμερα, ΕΔΩ και ΤΩΡΑ, έξοδο της χώρας από την ΕΕ αλλά ακόμα και την κακόφημη «αποδέσμευση» την παραπέμπει στο μακρινό μέλλον: «Να γίνει παλλαϊκό σύνθημα πάλης η φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση, που σημαίνει πάλη για να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις του δρόμου ανάπτυξης χωρίς μονοπώλια, ταξική εκμετάλλευση, με κοινωνικοποίηση, κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό - λαϊκό έλεγχο, με αποδέσμευση από την ΕΕ και μονομερή διαγραφή του χρέους.» (σελ. 4). Και αλλού: «πορεία ρήξης και ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων, των καπιταλιστικών ομίλων, απαλλαγής από τα δεσμά της ΕΕ, με την κατάκτηση της εργατικής - λαϊκής εξουσίας.» (σελ. 2) (μέσω προφανώς του «ειρηνικού κοινοβουλευτικού δρόμου» των 20ου Συνεδρίου-«6ης Ολομέλειας»).

Με την φιλο-ιμπεριαλιστική αυτή θέση της η ηγεσία του «Κ»ΚΕ εκφράζει την ΠΛΗΡΗ ευθυγράμμισή της με την ΤΩΡΙΝΗ στρατηγική ΕΠΙΛΟΓΗ του ντόπιου κεφαλαίου και των ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της ΕΕ όπως έχει αυτή εκφραστεί επανειλημμένα από τους εκπροσώπους της και από τα μεγαλοαστικά κόμματα και τον ΣΕΒ με προεξάρχοντα τον πρόεδρο του Δ. Δασκαλόπουλο: «ΕΥΡΩΠΗ ή ΧΑΟΣ» (20/3/2012)

Τέλος, πέρα από τη σαφέστατη μετατόπιση της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ ολοένα και ΔΕΞΙΟΤΕΡΑ και προς τις θέσεις των μεγαλοαστικών κομμάτων αλλά και σε φιλο-ιμπεριαλιστική κατεύθυνση (θέματα για τα οποία θα γίνει αναφορά σε άλλο σημείωμα), το εξοργιστικότερο όλων είναι ότι στο «κείμενο» γίνεται απλά λόγος για «ακραία αντιδραστική και αντικομμουνιστική "Χρυσή Αυγή"» (σελ. 2), αποφεύγοντας σκόπιμα να την χαρακτηρίσουν ναζι-φασιστική εγκληματική-χιτλερική συμμορία όπως στην πραγματικότητα είναι.

Διαβάστε Περισσότερα »

Ο ρεφορμιστής εργατοπατέρας Γ. ΜΑΥΡΙΚΟΣ, γραμματέας της ΠΣΟ, δραστήριος και αδίστακτος υπερασπιστής των ρεφορμιστών της "COSATU" - ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ των μεταλλωρύχων της Ν. Αφρικής

cosatu-congress-133Οι χρουτσωφικοί σοσιαλδημοκράτες ΔΗΜΙΟΙ-ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ των απεργών μεταλλωρύχων

Ο ρεφορμιστής εργατοπατέρας Γ. ΜΑΥΡΙΚΟΣ, γραμματέας της ΠΣΟ, δραστήριος και αδίστακτος υπερασπιστής των ρεφορμιστών της "COSATU" - ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ των μεταλλωρύχων της Ν. Αφρικής

Η Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία (ΠΣΟ): από ρεφορμιστική - με την ενδεχόμενη προσχώρηση της "COSATU" σ' αυτή- στιγματίζεται-«αναβαθμίζεται» επιπλέον και σε ΔΗΜΙΟ του διεθνούς προλεταριάτου

Από τότε που διαπράχθηκε (16/8/2012) το αποτρόπαιο έγκλημα της μαζικής σφαγής των μεταλλωρύχων της Νότιας Αφρικής για τους λακέδες του ντόπιου κεφαλαίου αλλά και των μεγάλων μονοπωλίων της ΕΕ ρεφορμιστές ηγέτες των «Κ»ΚΕ-ΠΑΜΕ οι πραγματικοί υπαίτιοι που έδωσαν την ΕΝΤΟΛΗ και ΔΙΕΤΑΞΑΝ τη σφαγή παραμένουν ακόμα κάποιες «αόρατες» και «ανώνυμες» δυνάμεις και κάποια «ανώνυμη» κυβέρνηση όπως μας «διαφωτίζει» εκ νέου μια «εξυπνο»-κυρά σοσιαλδημοκράτισσα ονόματι Δέσποινα Ορφανάκη, γράφοντας πως ήταν «οι κρατικές δυνάμεις καταστολής» («Ρ» 2/9/2012 σελ. 24), ακολουθώντας προφανώς οι «ανακοινώσεις» των «Κ»ΚΕ-ΠΑΜΕ που έκαναν λόγο για «Αστυνομικές δυνάμεις» και «δυνάμεις καταστολής» αντίστοιχα («Ρ», 18/8/2012, σελ 17).

aptopix-south-africa-mine-v1Αν το μεγαλοαστικό «ΒΗΜΑ» φτάνει στο σημείο να γράψει ότι «Ο ΝΟΤΙΟΑΦΡΙΚΑΝΟΣ πρόεδρος Τζέικομπ Ζούμα φέρει μεγάλες ευθύνες για τη σφαγή στη Μαρικάνα» («Βήμα» 2/9/2012, σελ. Α32) -και αυτό όχι γιατί ενδιαφέρεται για τους σφραγιασθέντες μεταλλωρύχους και τα συμφέροντα των εργαζομένων γενικά μα επειδή δεν μπορεί να το αποκρύψει - η σοσιαλδημοκράτισσα μεγαλο-κυρά Δ. Ορφανάκη στο νέο πρόσφατο τρισάθλιο και κατάπτυστο σχόλιό της στο «Ριζοσπάστη» (23/9/2012, σελ. 6) καθόλου δεν καταγγέλλει το ΔΟΛΟΦΟΝΟ και ΥΠΑΙΤΙΟ της μαζικής σφαγής πρόεδρο της Νότιας Αφρικής, ξεπέφτοντας έτσι στον «αξιοζήλευτο» ρόλο μιας αξιοθρήνητης υπηρετριούλας της «αυλής» του Τζέικομπ Ζούμα δολοφόνου των μεταλλωρύχων.

Ποιοι ήταν όμως οι «ανώνυμοι» και «αόρατοι» δολοφόνοι των απεργών μεταλλωρύχων δηλ. ποιοί έδωσαν την ΕΝΤΟΛΗ και ποιοι ΔΙΕΤΑΞΑΝ αυτή τη μαζική σφαγή που δεν κατονομάζονται από τους προδότες ρεφορμιστές ηγέτες των «Κ»ΚΕ-ΠΑΜΕ;

Αυτός που έδωσε την ΕΝΤΟΛΗ ήταν η ισχυρή αγγλική πολυεθνική "LONMIN" και αυτός που έδωσε τη ΔΙΑΤΑΓΗ της σφαγής ήταν η αιματοβαμμένη κυβέρνηση της Ν. Αφρικής με πρωθυπουργό τον Τζέικομπ Ζούμα. Από ποιους, τώρα, συγκεκριμένα αυτή αποτελείται ας δώσουμε το λόγο στην αστική φυλλάδα «Ριζοσπάστης» για να μην μείνει «παραπονεμένη» επειδή είναι το μόνο σημείο που δε λέει και δεν μπορεί να γράψει ψέματα: «Στην κυβέρνηση της Νότιας Αφρικής συμμετέχουν το Αφρικάνικο Εθνικό Κογκρέσο ANC, το Νοτιοαφρικάνικο Κομμουνιστικό Κόμμα και τα συνδικάτα COSATU» («Ρ», 26/8/2012, σελ. 17). Να, λοιπόν, ποιοι είναι οι ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ των μεταλλωρύχων της Ν. Αφρικής: πέρα από το ANC, είναι οι ομοϊδεάτες των «Κ»ΚΕ-ΠΑΜΕ: το χρουτσωφικό Νοτιοαφρικάνικο «Κομμουνιστικό» Κόμμα και τα ρεφορμιστικά κυβερνητικά συνδικάτα "COSATU".

Όμως ο «Ριζοσπάστης» (18/8/2012) δεν απέκρυψε -αποκρύβει μόνο τους ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ, έπραξε κάτι πολύ χειρότερο και εξοργιστικότερο για να καλύψει το μεγάλο έγκλημά τους: πρόβαλλε-διαφήμισε από τις στήλες του τις υποκριτικές εξοργιστικές δηλώσεις των δολοφόνων που όχι μόνο διαστρέφουν προκλητικά την αλήθεια μα και προσβάλλουν και διασύρουν βάναυσα με τον πλέον προκλητικό τρόπο τη μνήμη των δολοφονημένων ηρωικών μεταλλωρύχων - θυμάτων τους. (Τζ. Ζούμα: «Βαθιά λύπη για την τραγική απώλεια ζωών», COSATU: «Αποτροπιασμό... για το κύμα βίας», ANC: «Λύπη για τους θανάτους των απεργών», «Ρ» 18/8/2012, σελ. 17 και ΝΑ«Κ»Κ: «εξέφρασε τα συλλυπητήρια στους οικείους των θυμάτων, επέρριψε ευθύνες για το αιματοκύλισμα στο ορυχείο στην ηγεσία της συνδικαλιστικής οργάνωσης "AMCWU"», «Ρ» 21/8/2012, σελ 17.)

Πρώτα-πρώτα πρέπει να σημειωθεί πως ως τα σήμερα οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ, οι ρεφορμιστές ηγέτες του ΠΑΜΕ αλλά ούτε και οι ρεφορμιστές ηγέτες της ΠΣΟ με γενικό γραμματέα το γνωστό ρεφορμιστή εργατοπατέρα Γ. Μαυρίκο ΔΕΝ καταδίκασαν αλλά ΟΥΤΕ ΚΑΝ κατονόμασαν τους πραγματικούς υπαίτιους της μαζικής αποτρόπαιης σφαγής των απεργών μεταλλωρύχων στη Νότια Αφρική.

Δεύτερο, οι ηγέτες των «Κ»ΚΕ-ΠΑΜΕ ΔΕΝ διέκοψαν σχέσεις με ΝΑ«Κ»Κ και COSATU αντίστοιχα, πράγμα που σαφέστατα και στην πράξη σημαίνει ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ της μαζικής σφαγής των μεταλλωρύχων, μετατρεπόμενοι έτσι οι ίδιοι και το σύνολο των χρουτσωφικών σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων που αρνήθηκαν την ΚΑΤΑΔΙΚΗ αυτού του αποτρόπαιου εγκλήματος, σε ΔΗΜΙΟΥΣ των εργατών, βαδίζοντας στα χνάρια της παλιάς προδοτικής σοσιαλδημοκρατίας. Οι ρεφορμιστές ηγέτες των «Κ»ΚΕ-ΠΑΜΕ επέδειξαν παρεμφερή συμπεριφορά κατά τη διάρκεια της απεργίας 20-21 Οκτώβρη 2011 όταν ανέλαβαν με εντολή της κυβέρνησης Παπανδρέου να περιφρουρήσουν το αντιδραστικό αστικό κοινοβούλιο ώστε να περάσουν όλα τα μέτρα, με ροπαλοφόρους του ΠΑΜΕ που υποκατέστησαν την Αστυνομία (σε συνεργασία μαζί της) και ξυλοφόρτωσαν διαδηλωτές απεργούς που ήθελαν να πλησιάσουν τη Βουλή, μετατρεπόμενοι έτσι σε ομάδες κρούσης του κεφαλαίου.

Τρίτο, οι ρεφορμιστές ηγέτες των «Κ»ΚΕ-ΠΑΜΕ όχι μόνο δεν καταδίκασαν τους δολοφόνους των μεταλλωρύχων και δεν διέκοψαν σχέσεις μαζί τους αλλά επέκτειναν παραπέρα και αναβάθμισαν σταθερά τις σχέσεις τους με τους δολοφόνους ηγέτες του COSATU με την πρόσφατη πρωτοβουλία του εργατοπατέρα Γ. Μαυρίκου, μέλους της ΚΕ του «Κ»ΚΕ. (Πρόσφατη επίσκεψη των Senzeni και Madoda (NUM) που όπως μας πληροφορεί ο «Ριζοσπάστης» «Μέσα σε συντροφικό κλίμα έγινε συζήτηση για την κατάσταση στη Νότια Αφρική, για τον ηρωικό αγώνα των ανθρακωρύχων, για το συνέδριο της COSATU») («Ρ», 13/9/2012, σελ. 14)

Τέταρτο, δεν είναι μόνο το ΠΑΜΕ που επεκτείνει και αναβαθμίζει τις σχέσεις του με τους δολοφόνους ρεφορμιστές της COSATU αλλά και η γνωστή ΠΣΟ, μια πάλαι ποτέ επαναστατική ταξική συνδικαλιστική οργάνωση που εκφυλίστηκε από τα μέσα της δεκαετίας του '50 με την επικράτηση του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού στο διεθνές εργατικό κίνημα, σε ρεφορμιστικό συνονθύλευμα στην υπηρεσία των συμφερόντων της διεθνούς αστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού. Έτσι με την ενδεχόμενη προσχώρηση των δολοφόνων της κυβερνητικής COSATU στην ΠΣΟ που διακαώς επιθυμεί ο λακές του ντόπιου κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού Γ. Μαυρίκος αυτή από ρεφορμιστική στιγματίζεται-«αναβαθμίζεται» σε ΔΗΜΙΟ του παγκόσμιου προλεταριάτου.

Στην παρέμβασή του ο Γ.Μαυρίκος στο 11ο Συνέδριο της COSATU (17-20/9/2012) απηύθυνε, με πρωτοφανές θράσος και άφθαστη προκλητικότητα, εκ μέρους των ΔΗΜΙΩΝ-ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ ΠΣΟ-COSATU «συλλυπητήρια στην εργατική τάξη της Ν. Αφρικής» και ότι «ως Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία, ως Οργανισμός του διεθνούς προλεταριάτου (διάβαζε: πράχτορες της διεθνούς μπουρζουαζίας), συμπαραστεκόμαστε σταθερά στο πλευρό όλων των εργαζομένων που παλεύουν». («Ρ», 26/9/2012, σελ. 26)

Φαίνεται πως κατά τον εργατοπατέρα ρεφορμιστή Μαυρίκο, οι απεργοί μεταλλωρύχοι της Νότιας Αφρικής «δεν πάλευαν» και γι' αυτό τους «άξιζε» να δολοφονηθούν από τη ρεφορμιστική κυβερνητική δολοφονική κλίκα που αυτός καθοδηγεί. Τέτοια ελεεινή προδοτική στάση δύσκολα θα μπορούσε να βρεθεί στην ιστορία του διεθνούς εργατικού κινήματος και μάλιστα τη στιγμή που το αίμα των μεταλλωρύχων κυλάει στη Νοτιοαφρικανική γη, αίμα που θα στιγματίσει για πάντα αυτόν τον αδίστακτο αρχιπροδότη ρεφορμιστή και εθνικιστή-ρατσιστή υπηρέτη της διεθνούς μπουρζουαζίας και του ιμπεριαλισμού. (Εθνικιστής-ρατσιστής επειδή δεν ψήφισε το νόμο για τους μετανάστες συμπαρατασσόμενος με τους εθνικιστές-ρατσιστές της μοναρχοφασιστικής ΝΔ και του ναζιφασιστικού ΛΑΟΣ, με το «επιχείρημα» πως το νομοσχέδιο δημιουργεί «θέμα μειονότητας και για τους μετανάστες» («Ρ» 9/2/2010, σελ.15) μέχρι και «δημιουργία και ανακίνηση μειονοτικών και εθνικιστικών ζητημάτων μέχρι και την αλλαγή συνόρων» («Ρ» 7/3/2010, σελ. 7).)

Διαβάστε Περισσότερα »

ΟΧΙ στο φασιστικό ΠΟΓΚΡΟΜ «ανακατάληψης των πόλεων» της κυβέρνησης του ΡΑΤΣΙΣΤΗ Α. Σαμαρά κατά των μεταναστών με την άμεση καθοδήγηση του φανατικού ρατσιστή φασιστοειδούς Ν.ΔΕΝΔΙΑ, συντονισμένου και με τις δολοφονικές επιθέσεις των χιτλερικών «ταγμάτων εφόδου» της ναζι-φασιστικής «Χρυσής Αυγής» και των κάθε λογής εθνικιστών-ρατσιστών

Το σύνθημα «θα ανακαταλάβουμε τις πόλεις» υπήρξε ένα από τα κεντρικά συνθήματα του προεκλογικού αγώνα του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ και του υπερεθνικιστή ρατσιστή αρχηγού της. Και είναι το μοναδικό που σήμερα υλοποιείται από την κυβέρνησή του γιατί όλα τα άλλα ήταν δημαγωγία και απάτη ενός ανίκανου πολιτικάντη που με σοβαροφανείς πόζες προσπαθεί να αποκρύψει την κραυγαλέα ανεπάρκειά τους ως πολιτικού ηγέτη και πρωθυπουργού.

Στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης ο Α. Σαμαράς τοποθέτησε το πιο κατάλληλο πρόσωπο: το Ν. Δένδια ένα από τα γνωστότερα και δοκιμασμένα φασιστοειδή της ΝΔ με πλούσιο φασιστικό παρελθόν και ανάλογο «έργο» μα και από τους πιο φανατικούς ρατσιστές, «ισάξιο» του αρχηγού του κόμματός του και σημερινού πρωθυπουργού.

Ο φλύαρος και υπερφίαλος αντιδραστικός πολιτικάντης Ν. Δένδιας με τη διαρκώς 1επαναλαμβανόμενη ανόητη κομπορρημοσύνη έχει γίνει γνωστός τόσο για το φασιστικό «κουκουλονόμο» όσο και για ολόκληρο το «βίο και πολιτεία» του στην κυβέρνηση Καραμανλή και δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Όμως, δεν μπορεί να μην αναφερθεί η τοποθέτηση ενός γνωστού στους παλιότερους χουντοφασίστα - που βέβαια καθόλου δεν εκπλήσσει - στη θέση του Γ.Γ. του Υπουργείου Δημόσιας τάξης, του Ανδρεουλάκου, που συμμετείχε στα στρατοδικεία της στρατιωτικο-φασιστικής δικτατορίας και καταδίκαζε κομμουνιστές και αντιφασίστες αγωνιστές αλλά και ισχυρίζονταν ότι η «επανάστασις» της εγκληματικής συμμορίας των φασιστών-συνταγματαρχών δημιουργεί «δίκαιο», πράξη που δείχνει το υπεραντιδραστικό μέγεθος του φασιστοειδούς Ν. Δένδια στον οποίο έχει ανατεθεί το «θεάρεστο» φασιστικό έργο «ανακατάληψης των πόλεων» δηλ. η εξαπόλυση ενός πρωτοφανούς φασιστικού πογκρόμ της κυβέρνησης Σαμαρά κατά των μεταναστών.

Αμέσως μετά την συγκρότηση τη κυβέρνησης ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Ν. Δένδιας με το αντιδραστικό του επιτελείο εκπόνησε ταχύτατα το γνωστό κακόφημο σχέδιο «Ξένιος Ζεύς» και εξαπόλυσε σε όλες τις πόλεις ένα πρωτοφανές σε έκταση όργιο τρομοκρατίας ξυλοδαρμών, προσαγωγών, συλλήψεων, κλπ. φασιστικό πογκρόμ κατά των μεταναστών, δηλ. εξαπέλυσε χιλιάδες αστυνομικούς πανελλαδικά και σε κάθε γειτονιά των πόλεων διενεργώντας μαζικές συλλήψεις χιλιάδων μεταναστών κλείνοντάς τους αρχικά στα κρατητήρια και στη συνέχεια στέλνοντας τους σε διάφορα πρόχειρα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Αν αυτή η γελοία αλλά αδίστακτη και επικίνδυνη φαστιστο-ρατσιστική φιγούρα που ακούει στο όνομα Ν. Δένδιας εκπόνησε το πρωτοφανούς βαρβαρότητας κακόφημο σχέδιο «Ξένιος Ζεύς» κατά των μεταναστών και μίλησε ακόμα για «Κάθοδο των Δωριέων», ο ανίκανος πολιτικάντης υπερεθνικιστής αρχηγός του, θαυμαστής και υπερασπιστής των προδοτικών ταγμάτων Ασφαλείας, αφού πρώτα, ως άφθαστος γελωτοποιός διασκέδασε τη Μέρκελ στο Βερολίνο, στα τέλη Αυγούστου δήλωσε για το φασιστικό πογκρόμ: «Η επιχείρηση Ξένιος Ζευς άρχισε να αλλάζει την εικόνα στο κέντρο τον πόλεων. Σύντομα η Ελλάδα θα ξαναγίνει ασφαλής χώρα». Λίγο αργότερα περιφέρονταν και οι δυο τους στο χώρο της Ομόνοιας θαυμάζοντας το «έργο» τους.

8179_1Χέρι-χέρι και σε πλήρη συντονισμό με το φασιστικό πογκρόμ του «Ξένιου Δία» εξελίχθηκαν και εξελίσσονται οι δολοφονικές επιθέσεις των χιτλερικών αποβρασμάτων των ναζιφασιστών της «Χρυσής Αυγής», ενθαρρυμένων προφανώς από την κυβέρνηση Σαμαρά και υποβοηθούμενων όχι μόνο από τους ναζιφασίστες αστυνομικούς που ψήφισαν στις εκλογές τη «Χρυσή Αυγή» αλλά και από το σύνολο των φασιστοειδών της Αστυνομίας. Η τρομοκρατική ναζιφασιστική συμμορία της «Χρυσής Αυγής» με τα εγκληματικά δολοφονικά «τάγματα εφόδου» επιτίθεται οργανωμένα, ξυλοκοπεί ανελέητα, δέρνει, μαχαιρώνει και δολοφονεί μετανάστες, σπάζει διαμερίσματα, βάζει φωτιά στα παραπήγματα που διαμένουν, φτάνοντας ως το σημείο, με την ανοχή κα την ενθάρρυνση του Δένδια, να ζητά άδειες και να καταστρέφει εμπορεύματα μικροπωλητών, μια πρωτοφανής φασιστική τρομοκρατία και μια διαρκής κόλαση για όλους τους μετανάστες, μια τρομοκρατία που έχει επεκταθεί ακόμα και σε τσιγγάνους και σε έλληνες που πηγαίνουν στα μαγαζιά τους.

Η φασιστική αυτή τρομοκρατία έχει διασύρει και εκθέσει διεθνώς τη χώρα μας, ενώ συνάμα αποτελεί το μελανότερο στίγμα στην ιστορία της, μια κατάσταση που εξελίσσεται επικίνδυνα για τις δημοκρατικές ελευθερίες και αποτελεί πρόκληση για τον αντιφασίστα λαό μας που προς το παρόν παραμένει απλός θεατής αντί να προχωρήσει, το ταχύτερο δυνατό, σε μαζικές μαχητικές διαδηλώσεις, τσακίζοντας στην πράξη και βία των ναζιφασιστικών χιτλερικών αποβρασμάτων πριν είναι πολύ αργά.

Τεράστιες είναι οι ευθύνες της προδοτικής χρουτσωφικής σοσιαλδημοκρατίας («Κ»ΚΕ-ΣΥΝ) αλλά και όλων των εκείνων των δυνάμεων που με την πολίτική τους στάση έχουν αμβλύνει στο έπακρο και σε πολύ επικίνδυνο σημείο την αντιφασιστική συνείδηση του λαού αλλά και έχουν εγκαταλείψει στην πράξη την πάλη κατά του φασισμού που έχει επικίνδυνα σηκώσει κεφάλι. (Περίπτωση ακραίας άμβλυνσης της αντιφασιστικής συνείδησης αποτελεί η επαίσχυντη φιλοναζιστική πράξη στελεχών του ΠΑΜΕ-«Κ»ΚΕ στην Χαλυβουργική υποδοχής «μετά βαΐων και κλάδων» των ναζιφασιστών της Χ.Α. με επικεφαλής τον Η. Κασιδιάρη αντί να τους εκδιώξουν. Άμβλυνση της αντιφασιστικής συνείδησης συνιστά και η συμμετοχή των Δούρου-Κανέλλη σε τηλεοπτική συζήτηση με ναζιφασίστες που στη μια έριξε ένα ποτήρι νερό καταβρέχοντας την τη δε άλλη το θρασύδειλο αυτό χιτλερικό απόβρασμα γρονθοκόπησε επανειλημμένα με τον πιο βάρβαρο τρόπο. Οι αντιφασίστες και κομμουνιστές δεν συζητούν με τις εγκληματικές δολοφονικές ναζιφασιστικές συμμορίες. τις τσακίζουν-συντρίβουν).

Διαβάστε Περισσότερα »

Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

Σύντομα στο blog

- Ηγεσία σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ: Εκ νέου σταθερά και με συνέπεια στον «Ευρωμονόδρομο»

- Ο ρεφορμιστής εργατοπατέρας Γ. ΜΑΥΡΙΚΟΣ, γραμματέας της ΠΣΟ δραστήριος και αδίστακτος υπερασπιστής των δολοφόνων μεταλλωρύχων της Ν. Αφρικής ρεφορμιστών της "COSATU"

Διαβάστε Περισσότερα »

Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2012

Η γνώμη των Αλβανών για τον Ενβέρ Χότζα

[…] Σε μια άλλη δημοσκόπηση που έγινε στο δρόμο από το ράδιο ''Deutsche Welle'' στα Τίρανα τα επαινετικά σχόλια ήταν περισσότερα από τα επικριτικη για τον πρώην ηγέτη Ενβέρ Χότζα.

Μια γυναίκα λέει: «Ήταν μια μεγαλοφυΐα» Ένας άλλος άντρας είπε: «Ο Ενβέρ Χότζα ήταν, είναι και θα είναι μια μεγάλη μεγαλοφυία».

Ακόμα και πολλοί Αλβανοί νεολαίοι μεταξύ των 50 ατόμων που ερωτήθηκαν από το ραδιόφωνο ''DW'' εκφράζουν παρόμοια πεποίθηση: -Η κοινωνική Ασφάλιση στην περίοδο του Ενβέρ Χότζα και η ιστορική αξία της απελευθέρωσης της πατρίδας, είναι δύο από τα πιο σημαντικά επιχειρήματα.

Σε μια έρευνα του γερμανικού ραδιοφώνου ''DW'' στη νεολαία της Αλβανίας, ομόφωνα όλοι λένε: «Δεν βλέπουμε μέλλον για τους εαυτούς μας. Στην Αλβανία, έχει σάρωσει το έγκλημα και η διαφθορά για την πλειοψηφία των ανθρώπων με επιβλαβείς συνέπειες για το μέλλον μας».

(Απόσπασμα από την εφημερίδα ''Koha Jone'' με ημερομηνία 28 Νοεμβρίου 1999)

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012

Παρέμβαση στην παρουσίαση του βιβλίου: «Ιμπεριαλισμός και εξάρτηση»

Στις 17 Ιούνη έγινε στο καφέ «ΦΛΟΡΑΛ» (Εξάρχεια) παρουσίαση του βιβλίου του Βασίλη Λιόση: «Ιμπεριαλισμός και εξάρτηση», που κυκλοφορεί απ’ τις εκδόσεις «ΚΨΜ», με ομιλητές τους Δ.Καλτσώνη (Επίκουρος καθηγητής Θεωρίας Κράτους και Δικαίου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο) και Σ.Μαυρουδέα (Αναπληρωτής καθηγητής Οικονομίας, στο τμήμα Οικονομικών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας).

Ύστερα ακολούθησε ενδιαφέρουσα συζήτηση με σειρά παρεμβάσεις, μεταξύ των οποίων και συντρόφου της Οργάνωσης:

Καταρχήν δυο παρατηρήσεις που δεν έχουν σκοπό να υποβαθμίσουν τη σημασία του βασικού προβλήματος της εξάρτησης που πραγματεύεται το βιβλίο αλλά απλά να προσδιορίσουν τη σκοπιά της αναφοράς σ’ αυτό.

Η μια αφορά το βιβλίο που μετά την ανάγνωσή του εύκολα διαπιστώνεται ότι γενικά κινείται στα πλαίσια της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας, δε «σπάει» ούτε θίγει αυτά τα πλαίσια, δε βγαίνει έξω απ’ αυτά.

Η άλλη παρατήρηση αφορά τον ισχυρισμό προηγούμενου ομιλητή, αλλά υπονοείται και στο βιβλίο, ότι στη Σοβιετική Ένωση, και μετά το θάνατο-δολοφονία του Στάλιν (Μάρτης 1953) και παρά την αντεπαναστατική ανατροπή που τότε σημειώθηκε και τις καπιταλιστικού χαρακτήρα μεταρρυθμίσεις που εφαρμόστηκαν στη συνέχεια, «διατηρήθηκε» και οικοδομούνταν τάχα «σοσιαλισμός» ως το 1990-91.

Παρόλο που πρόκειται για ένα δύσκολο, σύνθετο και πολύπλοκο φαινόμενο – κεντρικό όμως πρόβλημα του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος – το οποίο δεν έχει ολοκληρωμένα και σε όλες τις πλευρές του αναλυθεί, ο ισχυρισμός των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών-σοσιαλδημοκρατών περί «συνέχισης οικοδόμησης του σοσιαλισμού»(!) είναι ένας ολωσδιόλου ατεκμηρίωτος και συνάμα αντιμαρξιστικός ισχυρισμός, βρίσκεται σε πλήρη ρήξη με το μαρξισμό γενικά και ειδικά με τη μαρξιστική θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού-κομμουνισμού και επιπλέον – που είναι και το σπουδαιότερο – διαψεύδεται απ’ την αντικειμενική ιστορική πορεία της Σοβιετικής Ένωσης σταδιακής παλινόρθωσης του καπιταλισμού εκείνης της περιόδου που ολοκληρώθηκε στα μέσα της δεκαετίας του ΄60 με την τελευταία καπιταλιστική οικονομική μεταρρύθμιση που αποφασίστηκε το Σεπτέμβρη του 1965. Κι’ αυτό επειδή, η αστική ρεβιζιονιστική χρουστσοφική αντεπανάσταση που αγκάλιασε το εποικοδόμημα (αρχικά) και τη βάση της τότε σοσιαλιστικής σοβιετικής κοινωνίας σημειώθηκε και στους τρεις βασικούς τομείς: πολιτικό-ιδεολογικό-οικονομικό:

Στον ΠΟΛΙΤΙΚΟ τομέα με την επικράτηση της ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης ανατράπηκε βίαια η Διχτατορία του Προλεταριάτου και αντικαταστάθηκε απ’ τη δικτατορία της νέας, υπό διαμόρφωση, μπουρζουαζίας της Σοβιετικής Ένωσης, γεγονός που εκφράστηκε αργότερα και επίσημα πλέον στις αστικές σοσιαλδημοκρατικές απόψεις του 20ου Συνεδρίου (Φλεβάρης 1956), ενώ, λίγα χρόνια μετά, στο 22ο Συνέδριο (1961), έγινε και επίσημα παραδεχτό, ότι στη Σοβιετική Ένωση δεν υπήρχε πλέον Διχτατορία του Προλεταριάτου και ότι αυτή είχε αντικατασταθεί απ’ το αστικό «κράτος όλου του λαού» δηλ. τη δικτατορία της νέας σοβιετικής μπουρζουαζίας και επιπλέον δεν υπήρχε ούτε κομμουνιστικό κόμμα αφού κι αυτό είχε αντικατασταθεί απ’ το λεγόμενο «κόμμα όλου του λαού» δηλ. από ένα αστικό σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμμα.

Και είναι πασίγνωστο, ότι χωρίς Διχτατορία του Προλεταριάτου και χωρίς κομμουνιστικό κόμμα σε καμιά χώρα δεν μπορεί να υπάρξει ούτε να οικοδομηθεί ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός, ενώ σε χώρες που υπήρξε διακόπτεται η παραπέρα οικοδόμησή του και αυτές μπαίνουν αναπόφευκτα σε μια πισωδρομική πορεία παλινόρθωσης του καπιταλισμού. Κι αυτό ακριβώς συνέβηκε στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες απ’ τις αρχές-μέσα της δεκαετίας του ΄50.

Στον ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ τομέα στην κοινωνία της Σοβιετικής Ένωσης, μετά το ΄53, κυρίαρχη ιδεολογία δεν ήταν πλέον ο επαναστατικός μαρξισμός αλλά το αντεπαναστατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού (= παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας) ενώ στη συνέχεια προστέθηκαν δίπλα σ’ αυτό και σειρά άλλα παραδοσιακά αστικά ιδεαλιστικά φιλοσοφικά ρεύματα, μαζί και υπεραντιδραστικά όπως ο Νιτσεϊσμός και ο γερμανικός Ρομαντισμός, που, ως γνωστόν, αποτέλεσαν τη μήτρα κυοφόρησης-γέννησης και των ναζι-φασιστικών χιτλερικών θεωριών.

Στον ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ τομέα η εφαρμογή απ’ το ΄53 και μετά σειράς καπιταλιστικών οικονομικών μεταρρυθμίσεων στην τότε σοσιαλιστική οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης με αποκορύφωμα τις μεταρρυθμίσεις του Σεπτέμβρη 1965 (ολόπλευρη και πλήρης επέκταση των Εμπορευματο-Χρηματικών Σχέσεων, Κέρδος ως σκοπός της παραγωγής, μετατροπή των Μέσων Παραγωγής σε Εμπορεύματα, πλήρης Οικονομική Ιδιοσυντήρηση, αυτονομία των επιχειρήσεων και Αποκέντρωση που οδήγησαν σε κατάργηση Πλάνου κλπ.) είχε ως αποτέλεσμα την εξάλειψη του σοσιαλισμού και την πλήρη παλινόρθωση του καπιταλισμού δηλ. οδήγησε στη εμφάνιση της λεγόμενης «σοσιαλιστικής» εμπορευματικής οικονομίας στην οποία σκοπός της Παραγωγής ήταν το Κέρδος, τα πάντα είχαν μετατραπεί σε Εμπορεύματα, ο νόμος της Αξίας καθόριζε την Παραγωγή, είχαν επανεισαχθεί όλες οι καπιταλιστικές οικονομικές κατηγορίες (Κέρδος, Αποδοτικότητα, Τόκος, καπιταλιστική τιμή Παραγωγής, κλπ.) και επανεμφανίστηκαν όλοι οι οικονομικοί νόμοι του καπιταλισμού και μαζί και τα άλλα δυο, πέραν του Κέρδους, βασικά του χαρακτηριστικά γνωρίσματα: η μετατροπή των μέσων Παραγωγής σε Εμπορεύματα και της εργατικής Δύναμης σε Εμπόρευμα.

Έτσι, μια χώρα με τα παραπάνω βασικά χαρακτηριστικά, όπως η Σοβιετική Ένωση της περιόδου των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ-Γκορμπατσόφ δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να χαρακτηριστεί χώρα «σοσιαλιστική»: αντίθετα ήταν μια χώρα στην οποία είχε παλινορθωθεί πλέρια ο καπιταλισμός.

Και τώρα μερικές παρατηρήσεις-σημεία για το σημαντικότατο θέμα του βιβλίου: το πρόβλημα της ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ ή μη της Ελλάδας απ’ τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, ιδιαίτερα την ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση:

Πρώτο, ορθά ο συγγραφέας, παρά τις όποιες υπαρκτές ελλείψεις και αντιρρήσεις, επιχειρηματολογεί και υπερασπίζει τη μαρξιστική θέση – που ήταν και θέση του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος για πολλές δεκαετίες – ότι η Ελλάδα είναι και σήμερα μια χώρα ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΗ απ’ τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, προφανώς και απ’ τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της ΕΕ, και ανασκευάζει το μύθο ότι η σημερινή Ελλάδα είναι μια λίγο-πολύ «ιμπεριαλιστική»(!) χώρα, όπως υποστηρίζεται τα τελευταία χρόνια απ’ τη χρουστσοφική ηγεσία του σημερινού αστικού σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ, που οι σχέσεις της με την ΕΕ δεν χαρακτηρίζονται πλέον από ΥΠΟΤΑΓΗ και ΕΞΑΡΤΗΣΗ αλλά από «αλληλεξάρτηση»(!) δηλ. είναι τάχα σχέσεις «ισότιμης συμμετοχής»(!) σ’ αυτή την ιμπεριαλιστική Ένωση.

Δεύτερο, ο ισχυρισμός της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ περί «ιμπεριαλιστικής» ή «μικρο-ιμπεριαλιστικής» Ελλάδας είναι ολωσδιόλου ατεκμηρίωτος αφού ως τώρα οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες δεν έχουν να παρουσιάσουν καμιά σχετική ανάλυση, και επομένως είναι εντελώς αυθαίρετος και πολιτικά άκρως επιζήμιος.

Τρίτο, η ηγεσία του «Κ»ΚΕ απλά εγκατέλειψε τη μαρξιστική ανάλυση-θέση του παλιού επαναστατικού ΚΚΕ και της Γ΄ Κομμουνιστικής Διεθνούς για τις σχέσεις Ελλάδας-ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, υιοθετώντας τα γνωστά μυθεύματα των αντεπαναστατών τροτσκιστών που κι αυτοί παρόλο που πέρασε σχεδόν ένας αιώνας δεν διαθέτουν επιστημονική μαρξιστική ανάλυση, την οποία υποκαθιστούν με διάφορες αντιμαρξιστικές φλυαρίες. Ορθά ο συγγραφέας σημειώνει τη νέα τροτσκιστική θέση της σημερινής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ. Όμως δεν είναι μόνο αυτό και ούτε είναι το κύριο.

Τέταρτο, η «νέα» δήθεν θέση «αλληλεξάρτησης» της Ελλάδας με τις ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις Γερμανία-Γαλλία κλπ., και γενικά με την ιμπεριαλιστική ΕΕ, δεν είναι ούτε νέα μα ούτε και παρουσιάζει καμιά πρωτοτυπία αλλά είναι πολύ παλιά. Πέρα απ’ το ότι η ηγεσία του «Κ»ΚΕ αναμασά τους γνωστούς τροτσκιστικούς μύθους, η θεωρία-θέση περί «αλληλεξάρτησης» είναι κατευθείαν δανεισμένη απ’ τους απολογητές της παλιάς αποικιοκρατίας αλλά και της νεότερης της ιμπεριαλιστικής περιόδου του καπιταλισμού, με την οποία δικαιολογούσαν την άγρια εκμετάλλευση των λαών αλλά και την πρωτοφανή λεηλασία των αποικιών και των εξαρτημένων χωρών.

Πέμπτο, άρνηση της ύπαρξης ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ της Ελλάδας απ’ την ιμπεριαλιστική ΕΕ και τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις σημαίνει οριστική εγκατάλειψη της αντιιμπεριαλιστικής πάλης για την αποτίναξη του ιμπεριαλιστικού ζυγού της χώρας, αφού η Ελλάδα, κατά τους χρουστσοφικούς σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ, έχει ήδη απαλλαγεί απ’ την ιμπεριαλιστική εξάρτηση και είναι μια «μικρο-ιμπεριαλιστική» ή «ιμπεριαλιστική» δύναμη σε σχέση «αλληλεξάρτησης»(αντί υποταγής-εξάρτησης) με Γερμανία-Γαλλία, κλπ.

Έκτο, άρνηση της ύπαρξης ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ της Ελλάδας απ’ την ιμπεριαλιστική ΕΕ σημαίνει αποδοχή και δικαιολόγηση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων της ΕΕ στα εσωτερικά της χώρας, οι οποίες παρουσιάζονται ως «αλληλοεκβιασμοί» Ελλάδας-ΕΕ δηλ. «αλληλοεξαρτώμενων» ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, όπως συνέβηκε με την ωμή επέμβαση των ΜΕΡΚΕΛ-ΣΑΡΚΟΖΙ (πρώτο δεκαήμερο του Νοέμβρη 2011,) η οποία δεν καταγγέλθηκε από ΚΑΝΕΝΑ πολιτικό κόμμα του Ελληνικού Κοινοβουλίου, κρατώντας ΟΛΑ μια προκλητικά, για τις αντιιμπεριαλιστικές παραδόσεις του λαού μας, ΞΕΝΟΔΟΥΛΗ στάση και επιδεικνύοντας μια ακραία ΕΘΕΛΟΔΟΥΛΕΙΑ που έχει ακόμα και τα «αφεντικά» τους, εκπροσώπους των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, καταπλήξει (Σόϊμπλε, κλπ.).

Έβδομο, άρνηση της ύπαρξης ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ της Ελλάδας απ’ την ιμπεριαλιστική ΕΕ και τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις εκ μέρους του «Κ»ΚΕ και των τροτσκιστικών-τροτσκιζόντων δυνάμεων σημαίνει παραπέρα διατήρηση, εξωραϊσμό, στήριξη αντικειμενικά και διαιώνιση της ιμπεριαλιστικής ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ της χώρας.

Όγδοο, άρνηση της ύπαρξης ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ της Ελλάδας απ’ την ιμπεριαλιστική ΕΕ σημαίνει δικαιολόγηση της λεηλασίας του πλούτου της απ’ τις διάφορες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και «ξέπλυμα» της προδοτικής πολιτικής της υποτέλειας της κυρίαρχης ΞΕΝΟΔΟΥΛΗΣ αντιδραστικής αστικής τάξης δυο και πλέον αιώνων.

Ένατο, αυτό επιβεβαιώνεται και από ένα τελευταίο άρθρο, επίθεση σε ΚΚΕ-Ζαχαριάδη, του σοσιαλδημοκράτη τροτσκιστή Μ.Μαϊλη, το πρώτο 10ήμερο του Γενάρη («Ρ»7-8/1/2012, σελ.13*) που διαμαρτύρεται οργισμένα, ανοιχτά και προκλητικά, επειδή η ντόπια αστική τάξη «χαρακτηρίστηκε ξενόδουλη από γεννησιμιού της»

Δέκατο, το κύριο και πρωταρχικό όμως σχετικά με την αλλαγή θέσης του «Κ»ΚΕ (από «εξάρτηση» σε «αλληλεξάρτηση») πάνω στο ζήτημα της σχέσης Ελλάδας-ιμπεριαλιστικών χωρών, ειδικότερα της ΕΕ, δεν είναι τόσο το πέρασμα της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ σε τροτσκιστικές θέσεις αλλά το πέρασμά της στις θέσεις των δυο μεγάλων αστικών κομμάτων, της μοναρχοφασιστικής ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που κι αυτά αρνούνται την ύπαρξη εξάρτησης της χώρας απ’ τον ιμπεριαλισμό και κάνουν λόγο για «ισότιμη συμμετοχή» (!) της Ελλάδας στην ιμπεριαλιστική ΕΕ, κάτι που είχε ήδη διακηρύξει, εξαπατώντας το λαό, ο υπεραντιδραστικός «εθνάρχης»(!) Κ.Καραμανλής, ο οποίος το 1978 παρουσίασε τη συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΟΚ-ΕΕ όχι μόνο ως «ισότιμη συμμετοχή» αλλά και επιπλέον ως «κατοχύρωση της εθνικής μας ανεξαρτησίας»(!),(«Μήνυμα Κων. Καραμανλή από Ελληνική τηλεόραση για την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, 22/12/1978»), για να ακολουθήσει μετά από 16 χρόνια η Α. Παπαρήγα δηλώνοντας ότι «ο όρος σήμερα "εθνική ανεξαρτησία" δεν ανταποκρίνεται στις σημερινές συνθήκες» (ομιλία της Α. Παπαρήγα στην ΚΟΑ του ΚΚΕ , "Ρ" 1/2/2005, σελ.15), εναρμονίζοντας έτσι πλήρως την πολιτική της γραμμή και στάση σ’ αυτό το καίριας και ζωτικής σημασίας ζήτημα με τη στάση-θέση των ντόπιων μεγαλοαστικών κομμάτων, εκφραστών και υπερασπιστών των ταξικών συμφερόντων του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου.

____

* Στο προφορικό κείμενο της παρέμβασης έγιναν κάποιες ελάχιστες συμπληρώσεις, προπαντός στο τελευταίο σημείο με τις δηλώσεις Καραμανλή-Παπαρήγα και δίνονται οι ακριβείς ημερομηνίες

Διαβάστε Περισσότερα »

Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2012

Η ΓΣΕΒΕΕ καλεί σε κινητοποιήσεις 26/9, μέρα της γενικής απεργία που έχουν κηρύξει ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ

Η Γενική Συνομοσπονδία Επαγγελματιών-Βιοτεχνών-Εμπόρων (ΓΒΕΕ) αποφάσισε συμμετοχή στις κινητοποιήσεις της ερχόμενης Τετάρτης 26 Σεπτεμβρίου με κλείσιμο των επιχειρήσεων και καταστημάτων ώς τις 3 μετά το μεσημέρι, μέρα που ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ οργανώνουν γενική απεργία.

Διαβάστε Περισσότερα »

Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2012

4ο τακτικό Συνέδριο του Επαναστατικού ΚΚ Ακτής Ελεφαντοστού

PCRCIΠραγματοποιήθηκε 31 Αυγούστου-1 Σεπτεμβρίου σε πόλη της Ακτής Ελεφαντοστού το 4ο τακτικό Συνέδριο του Επαναστατικού Κομμουνιστικού Κόμματος Ακτής Ελεφαντοστού μετά από πρόσκληση της Κεντρικής του Επιτροπής.

Διαβάστε Περισσότερα »

Πραγματοποιήθηκε το 6ο Συνέδριο του ΚΚ Μπενίν

Πραγματοποιήθηκε τέλη Αυγούστου στο Cotonou το 6ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Μπενίν.

Το Συνέδριο ψήφισε και απεύθυνε “πρόσκληση από το έκτο συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος του Μπενίν στο λαό του Μπενίν, στους εργαζόμενους, στους βιοτέχνες, στους αγρότες, στους νέους ανθρώπους όλων των τάξεων, στις γυναίκες”.

Το κείμενο υπάρχει ολόκληρο στα Γαλλικά και αποσπάσματά του δημοσιεύονται στο πρόσφατο φύλλο της γαλλικής La Forge (τ. 532, Σεπτέμβρης 2012)

Διαβάστε Περισσότερα »

Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2012

30 χρόνια κομμουνιστικού τύπου στη Δανία

arbejderen_dagblad_1_nr

Το πρώτο φύλλο της “Arbjederen” (Εργάτης) που κυκλοφορόρησε το Σεπτέμβρη του 1982. Στο πρωτοσέλιδο άρθρο του σ. Klaus Riis με τίτλο “Τι θέλουμε”. Ο σ. Klaus ήταν τότε πρόεδρος του DKP / ML (ιδρύθηκε το 1978) το οποίο διασπάστηκε το 1997. Σήμερα αρθρογραφεί στην “Kommunistisk Politik”, όργανο του APK (ΚΚ Εργατών Δανίας).

Στην Kommunistisk Politik φύλλο 17, 2012 δημοσιεύεται συνέντευξη του σ. Klaus με αφορμή τα 30 χρόνια από την κυκλοφορία της “Arbjederen”.

Επάνω: Ο συντάκτης της Kommunistisk Politik  Klaus Riis και η Dorte Grenaa, δημοσιογράφος της τότε επαναστατικής εφημερίδας “Arbjederen”.

Διαβάστε Περισσότερα »

Μήνυμα για την απεργία στις 26/9

Παρακαλούμε μεταφέρετε στα συνδικάτα που διοργανώνουν την απεργία στις 26/9 στην Ελλάδα την υποστήριξή μας στον αγώνας τους να προστατεύσουν τις ζωές τους και την ελευθερία.

Arvind Sinha
General Secretary
All India Federation Of Trade Unions[New]
Νέο Δελχί
Ινδία

Διαβάστε Περισσότερα »

Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2012

ΚΚ Ισπανίας (μ-λ): Η κυβέρνηση Ραχόι είναι παράνομη! ΝΑ ΦΥΓΕΙ!

Αφήστε τον να φύγει και μαζί του και το σύνολο της αγέλης των ψευτών και τον αντιδραστικών χαρακτήρα, όπως οι Saenz de Santa Maria, Cospedal, Gallardón, Wert, Guindos, κλπ, κλπ, που βυθίζουν τη χώρα στην εξαθλίωση. Η κρίση πλήττει όλο και περισσότερο, αλλά όχι  αυτούς που  την δημιούργησαν, αλλά όσους υποφέρουν, όπως οι εργαζόμενοι, οι νέοι, οι γυναίκες, οι εργαζόμενες τάξεις. […] Ο Ραχόι και οι υπουργοί του δεν έχουν εκπληρώσει ούτε μία από τις υποσχέσεις του κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας. Είπαν ψέματα, γνωρίζοντας ότι δεν θα μπορούσουν να πετύχουν. Είναι μια παράνομη κυβέρνηση, μια κυβέρνηση που πρέπει να φύγει, εάν δεν πέσει από μόνη της.

[…] Η Ευρωπαϊκή ένωση δείχνει ότι δεν είνια μια ένωση των λαών, αλλά ένας ιμπεριαλιστικός μηχανισμός που καθοδηγείται από τη Γερμανία. Δεν είναι τυχαίο ότι στην Ισπανία αυξάνεται ο αριθμός των νεοναζιστικών κινημάτων με ξενοφοβικές εξαγγελίες, ο ρατσιστικό ο οποίος ενισχύεται από το PP σε δήμους και περιφέρειες που έχει στον έλεγχό του.

[…] Πρέπει να έχουμε επίγνωση ότι δεν είναι δυνατόν να τερματιστεί αυτή η κατάσταση και να αρθρωθεί μια πολιτική ευνοϊκή για τα λαϊκά συμφέροντα, χωρίς ρήξη με το νομικό και θεσμικό πλαίσιο του Συντάγματος του 1978, είναι αναγκαία η ανατροπή της μοναρχίας των κληρονόμων του Franco. […]

Για την Τρίτη Δημοκρατία! Ζήτω η Λαϊκή Ενότητα!

Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας (Μαρξιστικό-Λενινιστικό)

Διαβάστε Περισσότερα »

Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2012

PCEML: Στη μνήμη του συντρόφου Cipriano Martos

cmartos
Ο Cipriano Martos Jiménez γεννήθηκε στην πόλη της Γρανάδας Huétor-Tájar στις 5 Ιουλίου, 1945. Γιος ρεπουμπλικανικής οικογένεια. Εργάστηκε ως ανθρακωρύχος, στην κλωστοϋφαντουργία και ως κτίστης. Έζησε στη Σεβίλλη, το Teruel, τη Βαρκελώνη και την Ταρραγόνα.
Στο Ρέους (σ.τ.μ.πόλη της Ταρραγόνας) συλλαμβάνεται από την Πολιτοφυλακή στις 30 Αυγούστου 1973 και μεταφέρεται στα γραφεία της Πολιτοφυλακής, όπου βασανίζεται άγρια ​​και τον αναγκάζουν να φάει τα περιεχόμενα ενός κοκτέιλ Μολότοφ (βενζίνη και θειικό οξύ) δύο φορές, το οποίο τον σκοτώνει στις 17 του Σεπτέμβρη 1973.
Δεν μπόρεσαν να του αποσπάσουν ούτε ένα όνομα.
Ο Cipriano ήταν μέλος του κόμματός μας και του FRAP (Επαναστατικό Αντιφασιστικό Πατριωτικό Μέτωπο).
Διαβάστε Περισσότερα »

ΣΕΡΓΚΕΪ Μ. ΚΙΡΟΦ (27.3.1886 - 1.12.1934) - υπόδειγμα μπολσεβίκου κομμουνιστή ηγέτη

Ανασύνταξη, Αρ. Φύλ. 131 1-15 Απρίλη 2002
stalin-kirovΣτα τέλη του περασμένου μήνα συμπληρώθηκαν 116 χρόνια απ' τη γέννηση του μεγάλου Μπολσεβίκου επαναστάτη κομμουνιστή ηγέτη Σεργκέι Μιρόνοβιτς Κίροφ.
Ο Σεργκέι Μιρόνοβιτς Κίροφ γεννήθηκε στις 27 Μάρτη 1886 στη μικρή πόλη Ουρζούμ της Επαρχίας Βιάτκα από μικροαστική οικογένεια.
Έχασε μικρός τους γονείς του και μεγάλωσε αρχικά με τις δυο αδελφές του κοντά στη γιαγιά του σε συνθήκες μεγάλης φτώχειας. -Η γιαγιά του όμως δεν ήταν δυνατό, εξαιτίας της φτώχειας, να τον μεγαλώσει και σε ηλικία 7 χρονών μεταφέρθηκε στο Ορφανοτροφείο. Τελείωσε το Δημοτικό σχολείο στο Ουρζούμ το 1901 και το 1904 τη μηχανοτεχνική Σχολή του Καζάν. Οργανώθηκε στο Κόμμα το 1904 και οι πρώτοι του δάσκαλοι του μαρξισμού ήταν οι εξόριστοι στο Ουρζούμ επαναστάτες.
Το Φθινόπωρο του 1904 πήγε στο Τομσκ όπου διακρίνεται για τη μαχητική επαναστατική του δράση και τις οργανωτικές του ικανότητες και το 1905 εκλέγεται μέλος της Κομματικής Επιτροπής του ΣΔΕΚΡ της περιοχής.
Το Γενάρη του 1905 παίρνει δραστήρια μέρος στην προετοιμασία ένοπλης δράσης σαν απάντηση στη «ματωμένη Κυριακή» της Πετρούπολης. Η τσαρική μυστική αστυνομία τον συλλαμβάνει στις 2 Φλεβάρη του ίδιου χρόνου σε μια παράνομη συγκέντρωση και κρατήθηκε μερικούς μήνες στη φυλακή. Μετά την απελευθέρωση του, το Κόμμα του ανέθεσε τη διεύθυνση του παράνομου τυπογραφείου. Ολόκληρο το 1905 το πέρασε στο Τομσκ όπου, ανάμεσα στ' άλλα, οργάνωσε με επιτυχία μια απεργία των σιδηροδρομικών. Στα χρόνια 1905-1906 πιάστηκε μερικές φορές απ' την αστυνομία και το Φλεβάρη του 1907, μετά από7μηνη προφυλάκιση, καταδικάστηκε σε 3 χρόνια φυλακή. Αυτά τα 3 χρόνια δυνάμωσαν και ατσάλωσαν ακόμα περισσότερο την ισχυρή θέληση του επαναστάτη μπολσεβίκου Κίροφ.
Όταν αποφυλακίστηκε αναχώρησε για το Ιρκούτσκ, πρωτεύουσα της Ανατολικής Σιβηρίας, με σκοπός την ανασυγκρότηση της διαλυμένης απ' την μυστική αστυνομία Οργάνωσης του Κόμματος.
Το Μάη του 1909 πηγαίνει στο Βλαντικαβκάζ όπου συγκροτεί Οργάνωση και ζει ως στέλεχος του Κόμματος στην παρανομία. Στα χρόνια 1910-1914 και κατά το Α' παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο (1914-1918) καθοδηγεί τις κομματικές Οργανώσεις στο Βόρειο Καύκασο. Το 1915 συλλαμβάνεσαι για 4η φορά.
Τον Οκτώβρη του 1917 ήταν αντιπρόσωπος στο 2° Πανενωσιακό Συνέδριο των Σοβιέτ και συμμετείχε άμεσα στην εξέγερση στην Πετρούπολη.
Το 1917 όταν οι φλόγες της επανάστασης ξαπλώνονται στον Καύκασο, ο επαναστάτης μπολσεβίκος Κίροφ είναι απ' τους πιο δραστήριους οργανωτές και ένας απ' τους πιο βασικούς καθοδηγητές της ένοπλης πάλης ενάντια στις συμμορίες των Κοζάκων του Ντενίκιν και παίρνει δραστήρια μέρος στην επανεγκαθίδρυση της Σοβιετικής Εξουσίας και στο Βόρειο Καύκασο και το Μπακού.
Το Κόμμα που γνωρίζει το δοκιμασμένο, αδιάλλαχτο και σταθερό επαναστάτη Κίροφ και την απεριόριστη αφοσίωσή του στην υπόθεση της προλεταριακής επανάστασης, του αναθέτει να υπερασπιστεί το Αστραχάν απ' την αντεπανάσταση. Εδώ φάνηκαν οι ικανότητες του κομμουνιστή ηγέτη Κίροφ που πέτυχε να παραμείνει το Αστραχάν στα χέρια των Σοβιέτ και στη συνέχεια, μετά από τη συντριβή του Νχενίκιν, να επανεγκαθιδρυθεί η Σοβιετική Εξουσία στο Βόρειο Καύκασο και στο Μπακού. Το προλεταριάτο του Μπακoύ εκτιμούσε πολύ και αγαπούσε τον ηγέτη του.
Στο Αζερμπαϊτζάν δούλεψε σαν Γραμματέας της ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος του Αζερμπαϊτζάν και σαν μέλος της υπερκαυκασιανής Επιτροπής του ΚΚΣΕ (μπ.). Στο 10ο Συνέδριο (Μάρτης 1921) του Κόμματος εκλέγεται αναπληρωματικό μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και στο 11° (Μάρτης-Απρίλης 1922) μέλος της ΚΕ του Κόμματος.
«Σαν επαναστάτης και αδιάλλαχτος εχθρός των παραμικρών παρεκκλίσεων απ' τον μπολσεβικισμό, απ' τον λενινισμό, ο σύντροφος Κίροφ ήταν ένας έξοχος μαχητής για το Κόμμα, για την Κεντρική Επιτροπή, για τη νίκη του σοσιαλισμού στη χώρα μας. Ο Κίροφ βρίσκονταν απ' τους πρώτους εκεί όπου το Κόμμα, κάτω απ' την καθοδήγηση του συντρόφου Στάλιν, αγωνίστηκε ενάντια στον αντεπαναστατικό τροτσκισμό, τη ζηνοβιεφική αντιπολίτευση, ενάντια στους δεξιούς οπορτουνιστές. Ο Κίροφ ήταν ο στενός συναγωνιστής σύντροφος, μαθητής και φίλος του μεγάλου Στάλιν. Το 1926, μετά τη συντριβή της ζηνοβιεφικής αντιπολίτευσης ο σύντροφος Κίροφ γίνεται Γραμματέας της περιοχής του Λένινγκραντ του ΚΚΣΕ και του Βορειοδυτικού Γραφείου της ΚΕ του ΚΚΣΕ (μπ.) καθώς και υποψήφιος του Πολιτικού Γραφείου της ΚΕ του ΚΚΣΕ (μπ.). Από το 1928 ήταν Γραμματέας του ΚΚΣΕ (μπ.) της περιοχής του Λένινγκραντ, από το 1930 μέλος του πολιτικού Γραφείου της ΚΕ του ΚΚΣΕ (μπ.) και από το 1934 μέλος του Πολιτικού Γραφείου, Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΣΕ (μπ.) και Γραμματέας του Κόμματος της περιοχής και πόλης του Λένινγκραντ. Ο σύντροφος Κίροφ υπήρξε πολλές φορές μέλος του προεδρείου της Κεντρικής Εκτελεστικής Επιτροπής της ΕΣΣΔ.
Ο σύντροφος Κίροφ ήταν ο αγαπημένος καθοδηγητής των εργατών του Λένινγκραντ και διέθετε τεράστιο κύρος ανάμεσα τους. Ήταν ένας λαμπρός ρήτορας, που σ' όλη του η ζωή θα μείνει μια φωτεινή σελίδα στα χρονικά των ηρωικών χρόνων της προλεταριακής επανάστασης και των μεγάλων επιτευγμάτων της. Ο σύντροφος Κίροφ αγωνίστηκε σαν γνήσιος μπολσεβίκος 30 ολόκληρα χρόνια για την υπόθεση της εργατικής τάξης. Και σ' αυτό το αγωνιστικό μετερίζι τον βρήκε ο θάνατος».
(Τα παραπάνω στοιχεία πάρθηκαν απ' τη μπροσούρα: «Σεργκεϊ Κίροφ ένας αγωνιστής και ηγέτης», Μόσχα-Λένινγκραντ 1934).
Την 1" Δεκέμβρη 1934 και ώρα 16:30 μια σφαίρα των εχθρών του σοσιαλισμού-κομμουνισμού έκοψε το νήμα της επαναστατικής ζωής του μπολσεβίκου Κίροφ, ηγετικού στελέχους του ένδοξου κόμματος των Λένιν-Στάλιν. Η εργατική τάξη της Σοβιετικής Ένωσης έχασε έναν απ' τους καλύτερους γιους της και το διεθνές προλεταριάτο ένα ικανότατο και εξέχον ηγετικό στέλεχος. Όμως το παράδειγμα του θα εμπνέει τους κομμουνιστές όλων των χωρών.
Ο Κίροφ θα μείνει στην ιστορία του διεθνούς εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος σαν υπόδειγμα μπολσεβίκου, φωτεινό παράδειγμα προλεταριακού επαναστάτη ηγέτη και διεθνιστή, ένας φλογερός, ατρόμητος και αλύγιστος επαναστάτης δοσμένος ολοκληρωτικά στην υπόθεση της προλεταριακής επανάστασης και του σοσιαλισμού - κομμουνισμού, ένα οργανωτικό ταλέντο, μαχητικός και αδιάλλαχτος υπερασπιστής της επαναστατικής κοσμοθεωρίας του προλεταριάτου, του μαρξισμού-λενινισμού-σταλινισμού.
 

Κίροφ για ΣΤΑΛΙΝ
«Σύντροφοι, μιλώντας για τις υπηρεσίες του κόμματος μας, για τις επιτυχίες του κόμματος μας, δε μπορούμε να μη μιλήσουμε για το μεγάλο οργανωτή αυτών των γιγάντιων νικών που έχουμε. Εννοώ το σύντροφο Στάλιν.
Πρέπει να σας πω ότι είναι ο πραγματικά αληθινός, ο πραγματικά ολόπλευρος οπαδός και συνεχιστής αυτού που μας άφησε ο μεγάλος θεμελιωτής του κόμματος μας, που τον χάσαμε εδώ και δέκα χρόνια.
Είναι δύσκολο να σκιαγραφήσει κανείς τη μορφή τέτοιου γίγαντα, όπως είναι ο Στάλιν. Στα τελευταία χρόνια, από τότε που δουλεύουμε χωρίς τον Λένιν, δεν ξέρουμε ούτε ένα σταθμό στη δουλειά μας, ούτε ένα οποιοδήποτε σημαντικό ξεκίνημα, κανένα σύνθημα, κανένα νέο προσανατολισμό στην πολιτική μας, που να μην υπήρξε δημιουργός του ο σύντροφος Στάλιν και όχι κάποιος άλλος. Όλη η βασική δουλειά - αυτό πρέπει να το ξέρει το κόμμα - γίνεται με τις υποδείξεις, την πρωτοβουλία και με την καθοδήγηση του συντρόφου Στάλιν. Τα πιο μεγάλα προβλήματα τής διεθνούς πολιτικής λύνονται με τις υποδείξεις του, και όχι μόνο αυτά τα μεγάλα προβλήματα, αλλά, θα έλεγα, και τα προβλήματα τρίτης και δέκατης σειράς τον ενδιαφέρουν, εφόσον αφορούν τους εργάτες, τους αγρότες και όλους τους άλλους εργαζόμενους της χώρας μας.
Πρέπει να πω ότι αυτό αναφέρεται όχι μόνο στην ανοικοδόμηση του σοσιαλισμού στο σύνολο του, αλλά και στα επί μέρους ζητήματα της δουλειάς μας. Π.χ., ας πάρουμε τα ζητήματα της άμυνας τής χώρας μας, πρέπει να το διακηρύξουμε ότι όλες τις επιτυχίες μας, για τις οποίες μίλησα, τις οφείλουμε ολότελα και ανεπιφύλαχτα στο Στάλιν.
Η ισχυρή θέληση, το κολοσσιαίο οργανωτικό ταλέντο του ανθρώπου αυτού, εξασφαλίζουν στο κόμμα την έγκαιρη πραγματοποίηση των μεγάλων ιστορικών αλλαγών, που συνδέονται με τη νικηφόρα ανοικοδόμηση του σοσιαλισμού».





















Διαβάστε Περισσότερα »

Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2012

24ωρη Γενική Απεργία την Τετάρτη 26/9

Σε 24ωρη Γενική Απεργία καλούν ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ την Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012 και συγκέντρωση στις 11 π.μ. στο Πεδίο του Άρεως.

Η Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55 στηρίζει την απεργία και καλεί τους εργαζόμενους και όλο τον λαό σε κινητοποίηση.

Διαβάστε Περισσότερα »

ΕΛ. ΣΤΑΤ.: 1.168.761 οι άνεργοι (23,6%) το δεύτερο τρίμηνο του 2012–Στο 62,1% η ανεργία στις νέες γυναίκες

Στο 23,6% διαμορφώθηκε η ανεργία το δεύτερο τρίμηνο του έτους έναντι 22,6% το προηγούμενο τρίμηνο και 16,3% του αντίστοιχου τριμήνου του 2011. Σύμφωνα με την Ελληνιστή Στατιστική Αρχή, ο αριθμός των ανέργων ανήλθε σε 1.168.761.

Το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας 53,9% παρατηρείται στους νέους ηλικίας 15-24, το οποίο στις νέες γυναίκες φθάνει στο 62,1%.

Το 59% των ανέργων δεν λαμβάνει το επίδομα ανεργίας, καθώς έχει συμπληρώσει 12 μήνες εκτός αγοράς εργασίας.

Διαβάστε Περισσότερα »

Προωθούν σχέδιο 13ωρης-6ημερης εργασίας!

Αυτό είναι το αίτημα των επιθεωρητών της ΕΕ προς το Ελληνικό Δημόσιο. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό: Η ηλικία συνταξιοδότησης θα αυξηθεί από τα 65 στα 67. Οι αποζημιώσεις λόγω απόλυσης θα μειωθούν κατά το ήμισυ.

Η Γερμανική εφημερίδα Arbeit Zukunft κάνει ένα πολύ εύστοχο σχόλιο για το γεγονός: “Αυτή είναι μια ανοιχτή επίθεση στην εργατική τάξη! 13-ώρες την ημέρα - είναι σαν στις αρχές του καπιταλισμού! Στις ημέρες του Μαρξ και του Ένγκελς οι άνθρωποι ζούσαν μόνο για την εργασία και πήγαιναν στο σπίτι εξαντλημένοι. Η οικογενειακή ζωή ήταν ανύπαρκτη.[…] 561 ευρώ κατώτατος μισθός για πάνω από 30 χρόνια προϋπηρεσίας και 450 ευρώ για κάτω από τα 30 χρόνια είναι ήδη μια πραγματικότητα στην Ελλάδα. Ένας παράδεισος για το κεφάλαιο!”

Διαβάστε Περισσότερα »

Επαναστατικές Δίκες της δεκαετίας του 1930 στην Σοβ. Ένωση

Στο blog μας μας υπάρχουν τα παρακάτω κείμενα:

- Alexander Bittelman: Η δίκη των Ζινόβιεφ-Κάμενεφ

- Σοσιαλισμός – ταξική πάλη στη Σοβιετική Ένωση (1936-1953)

-D.N. Pritt: THE ZINOVIEV TRIAL, στα αγγλικά

 

Επίσης, διαβάστε:

“Η Σύνοψη της Υπόθεση της Συνομωσίας” του Αντρέι Βισίνσκυ.

Από τη “Σοβιετική Ρωσία Σήμερα”, Απρίλης 1938, τομ. 7, νούμερο 2

Οι εγκληματικές δραστηριότητες του Μπουχάριν και τον συναδέλφων του προδοτών, όπως συνοψίζονται από τη Σοβιετική εισαγγελέα κατά τη σύνοδο της Στρατιωτικής Σχολής του
Ανώτατου Δικαστηρίου της ΕΣΣΔ στις 11 Μαρτίου.

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2012

Alexander Bittelman: Η δίκη των Ζινόβιεφ-Κάμενεφ

Δημοσιεύτηκε στον «Κομμουνιστή» (όργανο του ΚΚ ΗΠΑ) , τόμος 15, νούμερο 9 (Σεπτέμβρης 1936), σελίδες 813-815

Η δίκη των Ζινόβιεφ-Κάμενεφ και των τροτσκο-γκεσταπιτών πρακτόρων που πραγματοποιήθηκε στη Μόσχα, είναι τεράστιας σημασίας. (1)

Ένα είναι σίγουρο, οι συνωμότες και δολοφόνοι δεν κατάφεραν να ολοκληρώσουν τα ποταπά σχέδιά τους, και κάθε φίλος της Σοβιετικής Ένωσης, κάθε αξιοπρεπής άνθρωπος, θα ευγνωμονεί τις σοβιετικές αρχές για την επαγρύπνησή τους και τις ενέργειες στην έγκαιρη ανακάλυψη της συνωμοσίας και την καταστολή της.

Κάθε φίλος της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και πολύ περισσότερο οι αντι-φασίστες, σοσιαλιστές, συνδικαλιστές, θα έβγαλαν έναν αναστεναγμό ανακούφισης μόλις έμαθαν ότι οι συνωμότες, εκτός του «ιθύνοντος νου», του Τρότσκι, εξαρθρώθηκαν με ασφάλεια και δεν είναι σε θέση να φέρουν σε πέρας τα δολοφονικά σχέδια τους.

Υπό την καθοδήγηση του Τρότσκι, υιοθέτησαν ένα σχέδιο δολοφονίας των ηγετών του λαού με σκοπό, όπως λένε, να ανατρέψουν την Σοβιετική κυβέρνηση. Δεν θα μπορούσαν, φυσικά, να πετύχουν στην ανατροπή της σοβιετικής κυβέρνησης. Αυτό πρέπει να το ένιωθαν μέσα στις διεφθαρμένες καρδιές τους. Αλλά θα μπορούσαν να είχαν καταφέρει να δολοφονήσουν ορισμένους από τους ηγέτες της – τους ηγέτες μας.

Κατάφεραν να δολοφονήσουν τον Kirov. Και ο Kirov δεν υπάρχει πλέον.

Αλλά αυτή τη φορά δεν τα κατάφεραν χάρη στη δύναμη του σοβιετικού λαού που τους εμπόδισε.

Κάποιοι αναρωτιούνται πώς μπορούσε το χέρι, έστω και του διεφθαρμένου Ζινόβιεφ και του αντεπαναστατικού τροτσκισμού να σηκωθεί κατά των Στάλιν, Βοροσίλοβ, Καγκάνοβιτς;

Λοιπόν, μερικοί από τους πράκτορές τους δεν μπόρεσαν να προχωρήσουν και προτίμησαν να αυτοκτονήσουν αντί να πραγματοποιήσουν τις δολοφονικές εντολές των καθοδηγητών-«αφεντικών» τους Ζινόβιεφ και Τρότσκι.

Αλλά είναι καλό να θυμόμαστε ότι το χέρι ενός  αντεπαναστάτη δολοφόνου σηκώθηκε κατά του Λένιν και ήταν το χέρι ενός «Σοσιαλιστή-Επαναστάτη». (2)

Τότε το κόμμα των Σοσιαλιστών-Επαναστατών ήταν ένα επαναστατικό μικροαστικό κόμμα που πάλευε ενάντια στον τσαρισμό. Ως κόμμα μετατράπηκε σε αντεπαναστατικό όταν άρχισε να ωριμάζει η Σοσιαλιστική Επανάσταση. Ως κόμμα, τότε έδωσε τα χέρια με τους μοναρχικούς και την ξένη επέμβαση με στόχο να ηττηθεί η Σοσιαλιστική Επανάσταση. Όταν αυτή η μετάλλαξη έγινε τα πράγματα πήραν το δρόμο τους. Τα χειρότερα στοιχεία αυτού του αντεπαναστατικού κόμματος ανέλαβαν να χτυπήσουν την Σοσιαλιστική Επανάσταση προσπαθώντας να δολοφονήσουν τους ηγέτες της. Γι’ αυτό χτύπησαν τον Λένιν.

Ο Τροτσκισμός εξελίχθηκε από μια αντιπολίτευση στον Λένιν εντός του Μπολσεβίκικου Κόμματος σε εμπροσθοφυλακή της αστικής αντεπανάστασης ενάντια στην Σοβιετική Ένωση. Όταν αυτό έγινε τα υπόλοιπα έπρεπε να ακολουθήσουν. Αυτό δεν είναι φαταλισμός. Απλά δείχνει την αναπόφευκτη λογική μιας πολιτικής κατεύθυνσης.

Και κάτι παραπάνω: όταν ο φασισμός έδειξε το απαίσιο πρόσωπό του και η πάλη για το σοσιαλισμό στον καπιταλιστικό κόσμο μετατράπηκε σε αγώνα μεταξύ του στρατοπέδου της δημοκρατίας ενάντια στο στρατόπεδο του φασισμού, αγώνας μεταξύ αντίδρασης και προόδου, μεταξύ ειρήνης και πολέμου, ο Τροτσκισμός έγινε ξεκάθαρα σύμμαχος του φασισμού.

Ναι, λένε κάποιοι, μπορεί αυτό να είναι αντικειμενικό αποτέλεσμα της τροτσκιστικής πολιτικής, αλλά προκύπτει ότι ο Τρότσκι ήθελε να βοηθήσει τους φασίστες; Προκύπτει ότι έπρεπε να καταφύγει στη δολοφονία, όταν, όπως ο ίδιος υποστηρίζει, σε όλη την καριέρα του ήταν κατά της χρήσης ατομικής τρομοκρατίας;

Η απάντηση σε αυτό είναι: Ως αποτέλεσμα των στοιχείων που ήρθαν στη δίκη, ο τροτσκισμός σήμερα βρίσκεται εκτεθειμένος όχι μόνο ως αντικειμενικός σύμμαχος του φασισμού αλλά και ως ένα ρεύμα του φασισμού. Ο τροτσκισμός σήμερα είναι φασισμός.

Σε αυτή την «μετάλλαξη» του τροτσκισμού δεν υπάρχει κάτι το ιδιαίτερα καινούριο. Δεν αποτελεί είδηση ότι συγκεκριμένες ιδεολογίες του μικροαστικού «επαναστατισμού» έχουν μετατραπεί σε φασιστικές. Ο Μουσολίνι είναι ένα τρανό παράδειγμα. Και όσο για την καριέρα του Τρότσκι, είναι προφανές ότι ακριβώς εκεί βρίσκεται το κλειδί για την σημερινή του μετάλλαξη σε φασίστα τρομοκράτη.

Ο Λένιν έδειξε πολύ καιρό πριν ότι ο τροτσκισμός ως πολιτικό ρεύμα δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μικροαστικός «επαναστατισμός». Και ως τέτοιος θα μπορούσε ανά πάσα στη στιγμή να μετατραπεί (σχεδόν εν μια νυκτί) σε τσιράκι της πιο άγριας καπιταλιστικής αντίδρασης. Ο τροτσκισμός ήταν πάντα «αριστερά λόγια και δεξιές πράξεις». Αυτό έχει τη λογική του.

Ο Τρότσκι είναι ορκισμένος εχθρός της σοσιαλιστικής επιτυχίας της Σοβιετικής Ένωσης. Ο Ζινόβιεφ και ο Κάμενεφ δούλευαν με τον Τρότσκι. Αλλά ο αντεπαναστατικός αγώνας τους απέτυχε. Ο Σοσιαλισμός θριάμβευσε και μαζί του και η Σοβιετική δημοκρατία όπως αποδεικνύεται και από το νέο Σύνταγμα. Ο Σοβιετικός λαός στάθηκε ενωμένος όσο ποτέ πριν δίπλα στην κυβέρνησή του, το Κομμουνιστικό Κόμμα και τον Στάλιν.

Ποια ήταν η απάντηση του Τρότσκι σε αυτό; Διπλασίασε την υπονομευτική δουλειά εναντίον των ηγετών της Σοβιετικής Ένωσης, ειδικά ενάντια στον παγκόσμιο ηγέτη του στρατοπέδου του σοσιαλισμού και της προόδου, το Σύντροφο Στάλιν. Η υπονόμευση έφερε ήδη τα πρώτα σπέρματα για την υποκίνηση δολοφονίας. Αυτά τα σχέδια πολύ σύντομα ωρίμασαν.

Βλέποντας την αποτυχία των αντεπαναστατικών του προσπαθειών ανάμεσα στις μάζες, ο Τρότσκι αρχίζει να ξεδιπλώνει μια γραμμή η οποία, έμμεσα, καλεί ανοιχτά σε δολοφονία. Σε ένα άρθρο του με τίτλο «Το Νέο Σύνταγμα της ΕΣΣΔ» που δημοσιεύτηκε στο Νέο Μαχητή (3) στις 9 Μάη [1936] (4) ο Τρότσκι γράφει:

«... Στην αυγή της Σοβιετικής εξουσίας τρομοκρατικές πράξεις διαπράχθηκαν από τους Εσέρους και τους Λευκούς σε ένα κλίμα ενός ανολοκλήρωτου εμφυλίου πολέμου. Όταν οι πρώην άρχουσες τάξεις εγκατέλειψαν όλες τις ελπίδες τους, εξαφανίστηκε και η τρομοκρατία. Η τρομοκρατία των Κουλάκων, κατάλοιπά της παρατηρούνται ακόμα και σήμερα, είχε πάντα τοπικό χαρακτήρα και συνόδευε τον παρτιζάνικο πόλεμο ενάντια στο Σοβιετικό καθεστώς. Δεν αυτό που είχε στο μυαλό του ο Μολότοφ.  Η νέα τρομοκρατία δεν κατευθύνεται μόνο εναντίον των παλιών κυρίαρχων τάξεων ή των κουλάκων. Οι τρομοκράτες των τελευταίων ετών έχουν στρατολογηθεί αποκλειστικά από την σοβιετική νεολαία, από τις τάξεις της Κομσομόλ (5) και του Κόμματος. Αν και εντελώς ανίκανη να λύσει τα καθήκοντα που η ίδια καθόρισε, η ατομική τρομοκρατία είναι, όμως, μέγιστης σημασίας, διότι χαρακτηρίζει την οξύτητα του ανταγωνισμού μεταξύ της γραφειοκρατίας και των πλατιών λαϊκών μαζών, ιδιαίτερα της νέας γενιάς. Η τρομοκρατία είναι η τραγική συνοδεία του Βοναπαρτισμού».

Έντυπα και δημόσια ο Τρότσκι δίνει «μόνο» κίνητρο για τη δολοφονία. Ωστόσο στους πράκτορές του κρυφά, όπως τώρα αποκαλύπτεται στη δίκη, ο Τρότσκι δίνει εντολές για να δολοφονήσουν.

Δημόσια και έντυπα ο Τρότσκι και ο Γκέμπελς καταδικάζουν το νέο σοβιετικό Σύνταγμα. Ο Γκέμπελς το ονομάζει «τυραννία», ο Τρότσκι το ονομάζει «Βοναπαρτισμό».

Κρυφά ο Τρότσκι και ο φίλος του Γκέμπελς ο Χίμλερ, αρχηγός της Γκεστάπο, διοχετεύουν πλαστά διαβατήρια και άλλα υλικά στους Τροτσκιστές ώστε να μπουν στην Σοβιετική Ένωση και να δολοφονήσουν τους Σοβιετικούς ηγέτες.

Αυτά είναι γεγονότα. Και αυτά τα καλά τεκμηριωμένα γεγονότα λένε ένα πράγμα:

Ο τροτσκισμός είναι φασιστική τρομοκρατία.

Θέλουμε να ελπίζουμε ότι το Σοσιαλιστικό Κόμμα, αλωμένο σήμερα από τον τροτσκισμό, θα βρει στο εσωτερικό του αρκετή προλεταριακή και σοσιαλιστική δύναμη να βγάλει κατάλληλα συμπεράσματα από αυτό το γεγονός.

(1) Η «υπόθεση του Τροτσκιστο-Ζινεβιεφικού Τρομοκρατικού Κέντρου», η πρώτη από τις τρεις μεγάλες Σοβιετικές Δίκες στα τέλη της δεκαετίας του 1930, πραγματοποιήθηκε στη Μόσχα 19-24 Αύγουστου, 1936. Τα πιο γνωστά ονόματα ανάμεσα στους 16 κατηγορούμενους που δικάστηκαν ήταν και τα πρώην μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του Ρωσικού Κομμουνιστικού Κόμματος και του Συμβουλίου των Επιτρόπων, Γκριγκόρι Ευσέιεβιτς Ζινόβιεφ και Λεβ Μπορίσοβιτς Κάμενεφ, οι οποίοι κατηγορήθηκαν για συμμετοχή σε μια μακρόχρονη τρομοκρατική συνωμοσία. Η προς έρευνα συνωμοσία όπως αναλύθηκε από την Εισαγγελία μπορεί να περιγραφεί ως εξής: Από την άνοιξη του 1931, αβοήθητη μέσα στην πολιτική της απομόνωση, η παράνομη τροτσκιστική οργάνωση προχωράει στην ταχτική της ατομικής τρομοκρατίας ενάντια στους ηγέτες της σταλινικής ομάδας. Αυτή η αλλαγή της γραμμής από τον πολιτικό αγώνα στην ατομική τρομοκρατία λέγεται ότι παραδόθηκε προφορικά από τον γιο του Τρότσκι, Λεβ Σεντόβ, στον Ιβάν Σμιρνόβ στο Βερολίνο. Οι οδηγίες στη συνέχεια μεταφέρθηκαν προσωπικά πίσω στη Ρωσία από τον Σμιρνόβ.  Στα μέσα του 1932, η απόφαση ελήφθη με την σκεπτικό να ενωθούν  οι αδύναμες παράνομες τροτσκιστικές και ζηνοβιεφικές οργανώσεις στη Ρωσία, προκειμένου να ισχυροποιηθεί η παράνομη συνδυασμένη δύναμη, μια απόφαση η οποία επιβεβαιώθηκε από τον Τρότσκι σε μια επιστολή του που έφτασε το φθινόπωρο του ίδιου έτους στη Ρωσία. Ένα μυστικό «Ενιαίο Κέντρο» που συνένωνε μέλη-κλειδιά των τροτσκιστικών και ζηνοβιεφικών παράνομων οργανώσεων στήθηκε το καλοκαίρι του 1932 και συναντήθηκε στην ντάτσα (σ.τ.μ. εξοχική κατοικία) των Κάμενεφ και Ζηνόβιεφ στο Ilinskoe για να συντονιστεί με αυτή τη στρατηγική. Άρχισε συζήτηση για την ανάγκη τρομοκρατικών δράσεων. Ειπώθηκε ότι οι προετοιμασίες διεκόπησαν από τα τέλη του 1932 μέχρι τα μέσα του 1933 λόγω της εμπλοκής των Ζινόβιεφ-Κάμενεφ στην «υπόθεση Riutin» η οποία έριξε σκιές πάνω τους, αναγκάζοντάς τους σε πιο αραιές και προσεχτικές κινήσεις. Το καλοκαίρι του 1934 ένα μυστικό συνέδριο οργανώθηκε στο διαμέρισμα του Κάμενεφ στη Μόσχα στο οποίο συγκροτήθηκαν πυρήνες στο Λένινγκραντ και στη Μόσχα και πάρθηκε απόφαση «να επισπευτεί η δολοφονία του S.M. Kirov». Τρομοκρατικές ομάδες του Λένινγκραντ παρακολουθούσαν στενά τον Kirov «περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να εκτελέσουν την τρομοκρατική τους πράξη». Ο Ζινόβιεφ και ο Κάμενεφ λέγεται ότι διαβίβασαν, μέσω προφορικών εντολών που εξέδωσε ο Ivan Bakaev, επίσης κατηγορούμενος στη δίκη, την εντολή στο δολοφόνο Leonid Nikolaev να πυροβολήσει τον Kirov. Ο Τρότσκι λέγεται ότι είχε κοινοποιήσει περαιτέρω γραπτές οδηγίες (γραμμένες με αόρατο μελάνι σε ένα γερμανικό περιοδικό σινεμά) τον Οκτώβριο του 1934 για να «επιταχύνουν τη δολοφονία του Στάλιν και του Βοροσίλοβ». Η εν λόγω τρομοκρατική συνωμοσία κατάφερε να σκοτώσει τον Kirov, αλλά όχι τον Στάλιν και τον Βοροσίλοβ, ή οποιοδήποτε άλλο στέλεχος της Σοβιετικής ηγεσίας. Η ομάδα συνέχισε να λειτουργεί «μέχρι το 1936» σύμφωνα με τη μαρτυρία του Ζινόβιεφ στη δίκη. Και οι 16 κατηγορούμενοι αυτής της δίκης καταδικάστηκαν σε θάνατο και εκτελέστηκαν λίγο αργότερα. Οι περιουσίες τους κατασχέθηκαν από το κράτος.

(2) Σ.τ.μ. αναφέρεται στην Φάνυ Κάπλαν, μέλος του κόμματος των Σοσιαλιστών-Επαναστατών (των Εσέρων) όπου στις 30 Αυγούστου του 1918 αποπειράθηκε να δολοφονήσει τον Λένιν στη Μόσχα πυροβολώντας τον τρεις φορές.

(3) Σ.τ.μ. τροτσκιστικό έντυπο, επίσημο όργανο του τροτσκιστικού Εργατικού Κόμματος των ΗΠΑ, που κυκλοφορούσε στις ΗΠΑ την περίοδο 1934-1936

(4) Σ.τ.μ. τόμος 2, νούμερο 18 (70)

(5) Σ.τ.μ. Πανενωσιακή Κομμουνιστική Ένωση Νεολαίας

Διαβάστε Περισσότερα »

Η οικοδόμηση του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού και η παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση

Αρ. Φύλ. 267 1-15 Φλεβάρη 2008

α. 1917-1953: η περίοδος της μεγαλειώδους οικοδόμησης του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού

Σχετικά με τα ζητήματα της οικοδόμησης του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού στα οποία αναφέρεται η «Διακήρυξη»(2007) της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ αλλά και του πισωδρομικού προτσές την παλινόρθωσης του καπιταλισμού που ακολούθησε μετά τη νίκη της χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης – και όχι το 1989-90 όπως ισχυρίζονται οι χρουστσοφικόι ρεβιζιονιστές – επιβάλλεται μια σύντομη αναφορά σ’ ορισμένα βασικά και καίρια σημεία της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση αλλά και της παλινόρθωσης του καπιταλισμού σ’ αυτή, αναφορά απ’ τη σκοπιά του επαναστατικού μαρξισμού δηλ. του λενινισμού-σταλινισμού και σε πλήρη αντιπαράθεση με τις αντιμαρξιστικές εκτιμήσεις της παλιάς και νέας χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας (συμπεριλαμβανομένων των σοσιαλδημοκρατικών ηγεσιών των «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ) αλλά και των άλλων αντιμαρξιστικών ρευμάτων. (Η παρακάτω αναφορά σε ένα τόσο μεγάλο και σπουδαίο θέμα είναι ελλιπέστατη).

1. Μετά τη νικηφόρα ένοπλη εξέγερση του προλεταριάτου στη Ρωσία (Νοέμβρης 1917), κάτω απ’ την καθοδήγηση του κόμματος των Μπολσεβίκων με επικεφαλής τους ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ, τη συντριβή της κρατικής μηχανής και την εγκαθίδρυση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου άρχισε η σταδιακή εξάλειψη των προσοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής με την αφαίρεση των μέσων παραγωγής απ’ τις εκμεταλλεύτριες τάξεις και τη μετατροπή τους σε κρατική σοσιαλιστική ιδιοχτησία και ταυτόχρονα η οικοδόμηση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού. Μια πορεία που διαψεύδει και τις αντιμαρξιστικές απόψεις της παλιάς και νέας χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας, των τροτσκιστών, κλπ. και όλων των αντιμαρξιστικών ρευμάτων περί «ειρηνικής μετεξέλιξης του καπιταλισμού σε σοσιαλισμού» μέσω του «ειρηνικού κοινοβουλευτικού δρόμου» καθώς και τα περί δυνατότητας ύπαρξης και οικοδόμησης του σοσιαλισμού χωρίς Διχτατορία του Προλεταριάτου.

2. Η εργατική τάξη, μαζί με τους συμμάχους της, δεν μπορεί να διατηρήσει την πολιτική της εξουσία χωρίς την ύπαρξη και συνεχή ισχυροποίηση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου, πολύ περισσότερο δεν μπορεί χωρίς αυτήν να καταργηθεί ο καπιταλισμός και να οικοδομηθεί η νεα σοσιαλιστική-κομμουνιστική κοινωνία. Με την εγκαθίδρυση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου εγκαινιάζεται η ιστορική μεταβατική περίοδος απ΄ τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό: «ανάμεσα στην καπιταλιστική και την κομμουνιστική κοινωνία βρίσκεται η περίοδος της επαναστατικής μετατροπής της μιας στην άλλη. Και σ’ αυτή την περίοδο αντιστοιχεί μια πολιτική μεταβατική περίοδος, που το κράτος της δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο παρά η ε π α ν α σ τ α τ ι κ ή δ ι χ τ α τ ο ρ ί α τ ο υ π ρ ο λ ε τ α ρ ι ά τ ο υ» (ΜΑΡΞ) – διχτατορία που «αποτελεί μονάχα το πέρασμα στην κ α τ ά ρ γ η σ η ό λ ω ν τ ω ν τ ά ξ ε ω ν και σε μια α τ α ξ ι κ ή κ ο ι ν ω ν ί α» (ΜΑΡΞ).

«Θεωρητικά δε χωρεί αμφιβολία ότι ανάμεσα στον καπιταλισμό και στον κομμουνισμό εκτείνεται μια ορισμένη μεταβατική περίοδος. Η περίοδος αυτή δε μπορεί παρά να συνενώνει μέσα της τα γνωρίσματα ή τις ιδιότητες και των δυο αυτών μορφών της κοινωνικής οικονομίας. Αυτή η μεταβατική περίοδος δε μπορεί παρά να είναι περίοδος πάλης ανάμεσα στον καπιταλισμό που πεθαίνει και στον κομμουνισμό που γεννιέται ή μ’ άλλα λόγια: ανάμεσα στο νικημένο, όχι όμως και εκμηδενισμένο καπιταλισμό και στον κομμουνισμό που γεννήθηκε, μα που είναι ακόμα πολύ αδύνατος»(ΛΕΝΙΝ).

Μεταβατική περίοδος, σοσιαλισμός και διχτατορία του προλεταριάτου ταυτίζονται – διχτατορία που αναγκαστικά παραμένει ως την πλήρη οικοδόμηση της αταξικής κομμουνιστικής κοινωνίας οπότε το κράτος της διχτατορίας του προλεταριάτου «απονεκρώνεται». Κι’ αυτά σε πλήρη αντιπαράθεση και αντίθεση με τις αντιμαρξιστικές απόψεις των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών περί «μεταβατικής περιόδου» απ’ τον «καπιταλισμό στον σοσιαλισμό» στην οποία αντιστοιχεί η διχτατορία του προλεταριάτου, «αναπτυγμένου σοσιαλισμού» στον οποίο αντιστοιχεί το διαβόητο «κράτος όλου του λαού», «κομμουνισμού», «αυτόνομου κοινωνικο-οικονομικού σχηματισμού» (W. Ulbricht, κλπ), κλπ. – απόψεις που σημαίνουν πλήρη αναθεώρηση της μαρξιστικής θεωρίας της μεταβατικής περιόδου και εκείνης του σοσιαλισμού-κομμουνισμού.

«Η διχτατορία του προλεταριάτου είναι ένας πεισματικός αγώνας, αιματηρός και αναίμαχτος, βίαιος και ειρηνικός, στρατιωτικός και οικονομικός, παιδαγωγικός και διοικητικός, ενάντια στις δυνάμεις και τις παραδόσεις της παλιάς κοινωνίας»(ΛΕΝΙΝ).

3. Το νέο κράτος, το κράτος της διχτατορίας του προλεταριάτου, καθοδηγούμενο απ’ το κόμμα των Μπολσεβίκων, που «δεν μοιράζεται και δεν πρέπει να μοιράζεται την καθοδήγηση με άλλα κόμματα» (ΣΤΑΛΙΝ), από τις πρώτες κιόλας μέρες παίρνει τα πρώτα αναγκαία μέτρα προώθησης των επαναστατικών αλλαγών στον τομέα της οικονομίας στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού με δεδομένη την ύπαρξη-αφετηρία σ’ εκείνη την ιστορική περίοδο, σύμφωνα με την ανάλυση του ΛΕΝΙΝ, 5 μορφές οικονομίας:

«1) η πατριαρχική, δηλαδή σε σημαντικό βαθμό φυσική, αγροτική οικονομία,

2) Η μικρή εμπορευματική παραγωγή (εδώ ανήκει η πλειοψηφία των αγροτών από εκείνους που πουλάνε σιτηρά),

3) ο ιδιωτικός καπιταλισμός,

4) ο κρατικός καπιταλισμός,

5) ο σοσιαλισμός» (ΛΕΝΙΝ)

Οι τάξεις που αντιστοιχούσαν σ’ αυτές τις μορφές οικονομίας ήταν: εργατική τάξη, αγροτιά, αστική τάξη (μπουρζουαζία των πόλεων, κουλάκοι, έμποροι).

Οι βασικές τάξεις αυτής της περιόδου είναι η εργατική τάξη και η εργαζόμενη αγροτιά, ενώ η μπουρζουαζία, στην οποία ανήκουν τα υπολείμματα της μπουρζουαζίας στην πόλη και οι κουλάκοι στην αγροτική οικονομία, δεν είναι πλέον βασική τάξη. Η εργατική τάξη έγινε κυρίαρχη τάξη και ηγέτρια δύναμη της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής ζωής στη Σοβιετική Ένωση.

Η συμμετοχή των διαφόρων μορφών οικονομίας στη συνολική παραγωγή το 1923/24 ήταν: α. πατριαρχική οικονομία 0,6%, β. μικρή εμπορευματική παραγωγή 51%, γ. ιδιωτικός καπιταλισμός 8,9%, δ. κρατικός καπιταλισμός 1%, ε. σοσιαλιστικός τομέας 38,5%, ο οποίος αποτελεί και την οικονομική βάση της διχτατορίας του προλεταριάτου και την απαρχή-εμφάνιση του νέου κοινωνικο-οικονομικού σχηματισμού δηλ. του κομμουνιστικού κοινωνικο-οικονομικού Σχηματισμού, πρώτη φάση του οποίου αποτελεί ο σοσιαλισμός που η οικονομική του βάση δημιουργήθηκε αργότερα στα μέσα της δεκαετίας του ΄30 με τις δυο μορφές σοσιαλιστικής ιδιοχτησίας: κρατική – συνεταιριστική-κολχόζνικη.

4. Απ’ την ανάλυση του ΛΕΝΙΝ είναι προφανές ότι προκύπτει – κι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό και πρέπει ιδιαίτερα να υπογραμμισθεί – πως τρία είναι τα στοιχεία που δικαιολογούν-επιτρέπουν η Σοβιετική Ένωση να χαρακτηρίζεται, απ’ το 1917 ως την εξάλειψη των εκμεταλλευτριών τάξεων δηλ. και παρά την ύπαρξη προσοσιαλιστικών μορφών οικονομίας, σοσιαλιστική χώρα: α. η ύπαρξη της Διχτατορίας του Προλεταριάτου, β. η εμφάνιση-δημιουργία και ύπαρξη του σοσιαλιστικού τομέα της οικονομίας, γ. η εφαρμογή επαναστατικής μαρξιστικής πολιτικής σ’ όλους τους τομείς και ιδιαίτερα στον τομέα της οικονομίας, αντίθετη με κείνη της καπιταλιστικής ανάπτυξης δηλ. πολιτικής προς την κατεύθυνση της κατάργησης όλων των προσοσιαλιστικών, μεταξύ των οποίων και των καπιταλιστικών, μορφών οικονομίας αλλά και την εξάλειψη όλων των εκμεταλλευτριών τάξεων.

Είναι σημαντική και σπουδαίας σημασίας αυτή η διαπίστωση, γιατί αντικρούει τόσο τις ουτοπικού χαρακτήρα αντιλήψεις, προφανώς από άγνοια, που την επόμενη μέρα της επανάστασης αναμένουν-ονειρεύονται τη δημιουργία της αταξικής κομμουνιστικής κοινωνίας όσο και τις αντιμαρξιστικές αντιλήψεις των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών και των διαφόρων άλλων οπορτουνιστών περί ύπαρξης «σοσιαλισμού» χωρίς Διχτατορία του Προλεταριάτου, κλπ..

5. Με την εμφάνιση και δημιουργία του σοσιαλιστικού τομέα της οικονομίας που προήλθε από την εθνικοποίηση της βιομηχανίας, των τραπεζών, των σιδηροδρόμων και των άλλων μέσων μεταφοράς, του εμπορικού στόλου κλπ., καταργούνται οι καπιταλιστικές σχέσεις ιδιοκτησίας και αντικαθίστανται με τη σοσιαλιστική ιδιοκτησία, ενώ ταυτόχρονα καταργείται και η οικονομική βάση των καπιταλιστών.

Η σοσιαλιστική εθνικοποίηση των μέσων παραγωγής που σημαίνει επαναστατική δήμευση της ιδιοχτησίας των εκμεταλλευτριών τάξεων διαφέρει ριζικά από την καπιταλιστική εθνικοποίηση, επειδή η πρώτη γίνεται απ’ το κράτος της Διχτατορίας του Προλεταριάτου (και χωρίς αποζημίωση) που μετατρέπει τα μέσα παραγωγής σε λαϊκή ιδιοκτησία, ενώ η δεύτερη διατηρεί και δεν θίγει την ιδιοχτησία της αστικής τάξης, διατηρεί τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, και κατά συνέπεια το χωρισμό της εργατικής τάξης απ’ τα μέσα παραγωγής, αλλά και την εκμετάλλευση του προλεταριάτου απ’ την κυρίαρχη μπουρζουαζία.

Έτσι με τη δημιουργία-ύπαρξη του σοσιαλιστικού τομέα της οικονομίας: α. τερματίζεται για πρώτη φορά ο χωρισμός της εργατικής τάξης απ’ τα μέσα παραγωγής που είναι χαρακτηριστικός για τον καπιταλισμό, β. καταργείται η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης γ. τα μέσα παραγωγής δεν είναι πλέον κεφάλαιο ούτε εμπορεύματα, δ. η εργατική τάξη κατέχει και ελέγχει τα μέσα παραγωγής μέσω της Διχτατορίας του Προλεταριάτου και η εργατική δύναμη δεν είναι πλέον εμπόρευμα.

6. Η δημιουργία και ύπαρξη του σοσιαλιστικού τομέα της οικονομίας οδηγεί:

α. στην εξαφάνιση δυο βασικών αντικειμενικών (=ανεξάρτητων από τη θέληση και τη συνείδηση των ανθρώπων) οικονομικών νόμων του καπιταλισμού δηλ. του νόμου της Υπεραξίας και του νόμου της Αξίας (νόμος της εμπορευματικής παραγωγής) που στον καπιταλισμό ρυθμίζει την παραγωγή. Όλοι οι αντικειμενικοί οικονομικοί νόμοι του καπιταλισμού χάνουν πλέον την ισχύ τους σ’ αυτόν τον τομέα,

β. στην εμφάνιση, ύπαρξη και δράση του βασικού οικονομικού νόμου του σοσιαλισμού-κομμουνισμού που συνίσταται στην ικανοποίηση των διαρκώς αυξανόμενων υλικών και πολιτιστικών αναγκών, που αλλάζει εντελώς το σκοπό της παραγωγής γενικά αλλά και εκείνον των επιχειρήσεων που δεν είναι πλέον το κέρδος όπως στον καπιταλισμό,

γ. στην εμφάνιση του νόμου της σχεδιομετρικής αναλογικής ανάπτυξης της οικονομίας που είναι ρυθμιστής της παραγωγής της σοσιαλιστικής οικονομία και απαιτεί το σχεδιασμό της οικονομίας και που ταυτόχρονα σημαίνει ότι η σοσιαλιστική οικονομία απαλλάσσεται οριστικά απ’ τη δράση των νόμων του Ανταγωνισμού και της αναρχίας της παραγωγής που αντιστοιχούν στην ατομική καπιταλιστική ιδιοχτησία των μέσων παραγωγής.

Είναι γνωστό ότι ο βασικός οικονομικός νόμος του σοσιαλισμού και ο νόμος της σχεδιομετρικής αναλογικής ανάπτυξης της οικονομίας δείχνουν και την υπεροχή του σοσιαλισμού-κομμουνισμού απέναντι στο καπιταλιστικό εκμεταλλευτικό σύστημα.

7. Δίπλα στο σοσιαλιστικό τομέα υπάρχει η μεγάλη σε έκταση μικρή εμπορευματική παραγωγή που η συμμετοχή της, το 1923/24, ήταν 51% στη συνολική παραγωγή όπως αναφέρεται παραπάνω – τομείς τους οποίους η Διχτατοριά του Προλεταριάτου έπρεπε να συνδέσει μεταξύ τους με στόχο να περιοριστεί η τάση της μικρής εμπορευματικής παραγωγής προς την κατεύθυνση του καπιταλισμού και να την προσανατολίσει-επηρεάσει προς το σοσιαλιστικό δρόμο ανάπτυξης (ο κίνδυνος αναζωογόνησης του καπιταλισμού ήταν πραγματικός) ώστε να επιτευχθεί αργότερα η εθελοντική επαναστατική μετατροπή της μικρής εμπορευματικής παραγωγής σε μεγάλη σοσιαλιστική οικονομία, γιατί η οικοδόμηση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού είναι εντελώς αδύνατη χωρίς την εθελοντική συμμετοχή της αγροτιάς στη διαδικασία οικοδόμησης και τη συντριβή της αστικής τάξης της υπαίθρου, των κουλάκων.

Η μικρή εμπορευματική παραγωγή που είναι ουσιαστικά του ίδιου τύπου με την καπιταλιστική παραγωγή (ατομική ιδιοχτησία στα μέσα παραγωγής) γεννά τον καπιταλισμό: «η μικρή παραγωγή γ ε ν ν ά τον καπιταλισμό και την αστική τάξη συνεχώς, κάθε μέρα, κάθε ώρα, αυθόρμητα και σε μαζική κλίμακα» (ΛΕΝΙΝ), γι’ αυτό, ανάμεσα σ’ άλλες αιτίες, «η διχτατορία του προλετατιάτου είναι απαραίτητη και η νίκη ενάντια στην αστική τάξη είναι αδύνατη χωρίς ένα μακρόχρονο, επίμονο απεγνωσμένο πόλεμο για ζωή η για θάνατο – έναν πόλεμο που απαιτεί αντοχή, πειθαρχία, σταθερότητα, αλύγιστη και ενιαία θέληση» (ΛΕΝΙΝ). «Η διχτατορία του προλετατιάτου είναι ο γεμάτος αυτοθυσία και πιο ανελέητος πόλεμος της νέας τάξης ενάντια σ’ έναν π ι ο ι σ χ υ ρ ο εχθρό, ενάντια στην αστική τάξη, που η αντίστασή της δ ε κ α π λ α σ ι ά ζ ε τ α ι με την ανατροπή της (έστω και σε μια χώρα) και που η ισχύ της δε βρίσκεται μόνο στη δύναμη του διεθνούς κεφαλαίου, στη δύναμη και στη στερεότητα των διεθνών δεσμών της αστικής τάξης, αλλά και στη δ ύ ν α μ η τ η ς σ υ ν ή θ ε ι α ς, στη δύναμη της μ ι κ ρ ή ς π α ρ α γ ω γ ή ς» (ΛΕΝΙΝ)

Η ύπαρξη της μικρής εμπορευματικής παραγωγής (κυρίως η μεσαία αγροτική οικονομία και η οικονομία των βιοτεχνών) και της ατομικής καπιταλιστικής οικονομίας (μη εθνικοποιημένες μικρές και μεσαίες καπιταλιστικές βιομηχανικές επιχειρήσεις, κουλάκοι και έμποροι) στην οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης σε κείνη τη φάση ανάπτυξης σημαίνει ότι σ’ αυτούς τους τομείς υπήρχαν και δρούσαν ακόμα οι νόμοι του καπιταλισμού: ο νόμος της Αξίας, ο νόμος της Υπεραξίας, ο νόμος του Ανταγωνισμού και της Αναρχίας της Παραγωγής και κατά συνέπεια υπήρχε εκμετάλλευση και η εργατική δύναμη ήταν εμπόρευμα.

Όμως ταυτόχρονα η μικρή εμπορευματική παραγωγή αναπτύσσονταν και κάτω απ’ την επίδραση των οικονομικών νόμων του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, κινούνταν σε σοσιαλιστική κατεύθυνση και μετατρέπονταν σταδιακά σε σοσιαλιστική παραγωγή ενώ παράλληλα παίρνονταν μέτρα απ’ το προλεταριακό κράτος για τον περιορισμό και τον εκτοπισμό των καπιταλιστικών στοιχείων απ’ την οικονομία. Αυτή η περίοδος της επαναστατικής μετατροπής της οικονομίας εμπεριείχε και την ανάπτυξη, εδραίωση και επέχταση της σοσιαλιστικής οικονομίας, τη σοσιαλιστική μετατροπή της μικρής εμπορευματικής παραγωγής αλλά και το ξεπέρασμα-κατάργηση μελλοντικά της καπιταλιστικής οικονομίας γενικά.

Είναι φανερό ότι παρά την ύπαρξη και δράση, σ’ αυτούς τους δυο τομείς της οικονομίας, του νόμου της Αξίας δεν μπορούσε αυτός να οδηγήσει την οικονομία στο δρόμο της καπιταλιστικής παλινόρθωσης, αφού, πέρα απ’ την ύπαρξη της Διχτατορίας του Προλεταριάτου, ο νόμος της Αξίας δεν είναι πλέον ρυθμιστής της οικονομίας, ενώ ταυτόχρονα η ρυθμιστική του δύναμη περιορίζονταν συνεχώς με την ανάπτυξη και επέχταση του σοσιαλιστικού τομέα της οικονομίας.

Στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις που χρησιμοποιούσαν μισθωτή εργασία υπήρχε εκμετάλλευση και η εργατική δύναμη ήταν εμπόρευμα.

8. Η ανάπτυξη της οικονομίας και η οικοδόμηση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού γίνονταν σε πολύ δύσκολες συνθήκες και προχωρούσε προς τα μπρος μέσα από σφοδρότατη ταξική πάλη - ταξική πάλη όσο προχωρούσε η οικοδόμηση αυτή διαρκώς οξύνονταν.

9. Στη Σοβιετική Ένωση η ανάπτυξη της οικονομίας στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού πέρασε από διάφορες φάσεις: από τον «πολεμικό κομμουνισμό» (μέσα 1918-Μάρτης 1921) που τον «επέβαλε ο πόλεμος και η καταστροφή», «δεν ήταν και δεν μπορούσε να είναι μια πολιτική που ανταποκρίνεται στα οικονομικά καθήκοντα του προλεταριάτου» και «ήταν ένα προσωρινό φαινόμενο» (ΛΕΝΙΝ), το σχέδιο (GOELRO-Plan 1920) εξηλεκτρισμού της βιομηχανίας και της χώρας γενικά, τη «Νέα Οικονομική Πολιτική» (ΝΕΠ-απόφαση του 10ου Συνεδρίου 1921), την περίοδο της σοσιαλιστικής εκβιομηχάνισης και της κολεκτιβοποίησης ως τον τερματισμό της ΝΕΠ με την ολοκληρωτική εξάλειψη των καπιταλιστικών στοιχείων στην οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης και τη δημιουργία της οικονομικής βάσης του σοσιαλισμού – πρώτης φάσης του κομμουνιστικού οικονομικο-κοινωνικού Σχηματισμού – με τις δυο μορφές σοσιαλιστικής ιδιοχτησίας (κρατικής και συνεταιριστικής-κολχόζνικης): «αυτό που συνήθως χαρακτηρίζεται ως σοσιαλισμός ο Μαρξ το ονόμαζε «πρώτη» ή κατώτερη φάση της κομμουνιστικής κοινωνίας. Εφόσον τα μέσα παραγωγής γίνονται κ ο ι ν ή ιδιοχτησία, μπορεί να χρησιμοποιηθεί και εδώ η λέξη «κομμουνισμός», φτάνει να μην ξεχνούμε ότι δεν πρόκειται για ολοκληρωμένο κομμουνισμό... Στην πρώτη φάση, στην πρώτη του βαθμίδα, ο κομμουνισμός δεν μπορεί ακόμα να είναι οικονομικά ολότελα ώριμος, ολότελα απαλλαγμένος από τις παραδόσεις ή τα ίχνη του καπιταλισμού» (ΛΕΝΙΝ).

Σύμφωνα με το Λένιν: «η ουσία της Νέας Οικονομικής Πολιτικής είναι η συμμαχία του Προλεταριάτου και της Αγροτιάς, η ουσία συνίσταται στη συμμετοχή της πρωτοπορίας του προλεταριάτου με τις πλατιές μάζες των αγροτών» (ΛΕΝΙΝ) που είναι οικονομική πολιτική του κράτους της Διχτατορίας του Προλεταριάτου για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, σ’ εκείνη την ιστορική φάση, με την εκμετάλλευση του νόμου της Αξίας, της Αγοράς, του Εμπορίου και των Εμπορευματο-Χρηματικών Σχέσεων, οικονομική πολιτική που στο κέντρο της βρίσκονταν η εξασφάλιση και εδραίωση της συμμαχίας εργατικής τάξης-αγροτιάς, η οικονομική σύνδεση της σοσιαλιστικής βιομηχανίας με το ατομικό νοικοκυριό του αγρότη στην κατεύθυνση της σοσιαλιστικής εκβιομηχάνισης και της κολεκτιβοποίησης της αγροτικής οικονομίας, με κύριους στόχους, παρά την προσωρινή αναβίωση-ανάπτυξη του καπιταλισμού – υπό τον αυστηρό έλεγχο της Διχτατορίας του Προλεταριάτου – σε καθορισμένα όρια: την ανάπτυξη της οικονομίας, την ισχυροποίηση και επέχταση του σοσιαλιστικού τομέα, το ξεπέρασμα-εκτόπιση όλων των προαναφερόμενων προσοσιαλιστικών μορφών οικονομίας και την εξάλειψη όλων των εκμεταλλευτριών τάξεων.

Στην περίοδο της Νέας Οικονομικής Πολιτικής το κράτος της Διχτατορίας του Προλεταριάτου εκμεταλλεύονταν συνειδητά τους αντικειμενικούς οικονομικούς νόμους του σοσιαλισμού και του νόμου της Αξίας, νόμοι που δρούσαν στην οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης εκείνης της ιστορικής περιόδου. Ταυτόχρονα το σοσιαλιστικό κράτος διεξήγαγε σκληρό αγώνα για τον περιορισμό και στη συνέχεια τον εκτοπισμό απ’ την οικονομία των καπιταλιστικών στοιχείων (βιομηχάνων, εμπόρων και κουλάκων) που εκμεταλλεύονταν τους εργαζόμενους.

10. Αμέσως μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση επισημάνθηκε η αναγκαιότητα ανάπτυξης της βιομηχανίας, ενώ το 14ο Συνέδριο του ΚΚ (1925) καθόρισε ως κεντρικό καθήκον τη σοσιαλιστική εκβιομηχάνιση της οικονομίας στη Σοβιετική Ένωση, γιατί αυτή μόνο αποτελεί τη βάση για την ανάπτυξη της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής οικονομίας, την εξάλειψη των καπιταλιστικών στοιχείων αλλά και την κολεχτιβοποίηση της Αγροτικής οικονομίας: «μοναδική υλική βάση του σοσιαλισμού μπορεί να είναι η μεγάλη μηχανική βιομηχανία, που είναι ικανή ν’ αναδιοργανώσει και τη γεωργία» (ΛΕΝΙΝ).

Η βιομηχανική ανάπτυξη στη Σοβ.Ένωση είχε μείνει πίσω 50 ως 100 χρόνια απ΄ τις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες και έπρεπε αυτή η τεράστια απόσταση να καλυφτεί όσο γίνεται γρηγορότερα – απόσταση που καλύφθηκε μέσα σε 12 χρόνια με τη μετατροπή της Σοβιετικής Ένωσης από καθυστερημένη αγροτική χώρα σε βιομηχανική χώρα.

Ενώ τα πρώτα σχέδια καταρτίζονταν για ένα μόνο χρόνο, το 1928 καταρτίστηκε το πρώτο 5χρονο (Οχτώβρης 1928-1933) σχέδιο που έθετε ως καθήκον και στόχο τη δημιουργία μεγάλης βαριάς και ισχυρής βιομηχανίας και την ανάπτυξη νέων κλάδων ώστε να καταστεί δυνατός ο εξοπλισμός με νέα πρωτοπόρα τεχνική όχι μόνο της βιομηχανίας αλλά και όλων των κλάδων της οικονομίας, μεταξύ των οποίων και της Αγροτικής οικονομία – σχέδιο που εκπληρώθηκε μέσα σε 4 χρόνια και τρεις μήνες, στα τέλη του 1932.

Η σοσιαλιστική εκβιομηχάνιση διαφέρει ριζικά απ’ την ανάπτυξη της καπιταλιστικής βιομηχανίας, η οποία βασίστηκε στην ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, τη χρόνια μαζική ανεργία, τη φτώχεια και εξαθλίωση του προλεταριάτου, τους αρπαχτικούς πολέμους, την εκμετάλλευση άλλων λαών και τη λεηλασία των αποικιών καθώς και τα εξωτερικά δάνεια. Αντίθετα η σοσιαλιστική εκβιομηχάνιση στηρίχτηκε σε εσωτερικούς πόρους, προερχόμενους απ’ όλους τους κλάδους της οικονομίας της Σοβ. Ένωσης, έγινε σχεδιασμένα, χωρίς ανταγωνισμούς και αναρχία της παραγωγής και χωρίς κρίσεις.

Το 1930 όταν όλες οι καπιταλιστικές χώρες είχαν μπει στη μεγαλύτερη κυκλική κρίση υπερπαραγωγής αυτού του εκμεταλλευτικού συστήματος με πολλά εκατομμύρια ανέργους, η οικονομία της Σοβ. Ένωσης αναπτύσσονταν χωρίς κρίσεις και η ανεργία στα τέλη του 1930 εξαλείφεται οριστικά και για πάντα.

Η εφαρμογή του δεύτερου 5χρονου (Γενάρης 1933-1938) προωθεί παραπέρα την ανάπτυξη της βιομηχανίας και εξοπλίζει με πιο σύγχρονη τεχνική όλους τους κλάδους της οικονομίας και ταυτόχρονα θέτει ως στόχο την εξάλειψη και των τελευταίων υπολειμμάτων των καπιταλιστικών στοιχείων, την πλήρη εξάλειψη των εκμεταλλευτριών τάξεων και συνάμα εντελώς και οριστικά την εκμετάλλευση από ολόκληρη την κοινωνία της Σοβιετικής Ένωσης.

Στη σοσιαλιστική βιομηχανία της Σοβ. Ένωσης δεν δρα πλέον ο γνωστός νόμος της καπιταλιστικής ανάπτυξης, ο νόμος του μέσου ποσοστού Κέρδους και της καπιταλιστικής τιμής Παραγωγής.

Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η σοσιαλιστική εκβιομηχάνιση οδήγησε αποφασιστικά στην επέκταση και του σοσιαλιστικού τομέα της οικονομίας και τελικά στον εκτοπισμό των καπιταλιστικών στοιχείων άλλα και στην εξάλειψη της εκμετάλλευσης και των εκμεταλλευτριών τάξεων και των ταξικών διαφορών γενικά.

11. Παράλληλα με τη σοσιαλιστική εκβιομηχάνιση που προχωρούσε, έπρεπε να λυθεί και το μεγάλο και πολύ δύσκολο πρόβλημα της κολεχτιβοποίησης της Αγροτικής οικονομίας.

Είναι γνωστό ότι απ’ τους πρώτες κιόλας μέρες η Σοβιετική εξουσία αμέσως μετά τη νίκη της ένοπλης εξέγερσης και το θρίαμβο της επανάστασης εξέδωσε διάταγμα (25 Οχτώβρη (8 Νοέμβρη) 1917) για την ε θ ν ι κ ο π ο ί η σ η της γης δηλ. τη δ ή μ ε υ σ η της γης (φεουδαρχών, τσάρων, εκκλησιών-μοναστηριών, αστικής τάξης) η οποία πέρασε στα χέρια του νεαρού κράτους, έγινε ιδιοχτησία του κράτους του προλεταριάτου και έτσι εξαλείφτηκαν τα υπολείμματα της δουλοπαροικίας αλλά και η απόλυτη Γαιοπρόσοδος και ταυτόχρονα καταφέρθηκε ισχυρό πλήγμα και στην καπιταλιστική ατομική ιδιοχτησία. Το επαναστατικό κράτος παραχώρησε δωρεάν τη γη στους αγρότες για καλλιέργεια, για το ατομικό νοικοκυριό τους.

Όμως η μικρή εμπορευματική αγροτική παραγωγή στον τομέα της Αγροτικής οικονομίας γεννά αναπόφευχτα καπιταλιστικά στοιχεία και οδηγεί σε ταξική διαφοροποίηση της αγροτιάς δηλ. σε φτωχή αγροτιά, μεσαία αγροτιά και κουλάκους (=αγροτική αστική τάξη).

Στο κέντρο της επαναστατικής πολιτικής του κράτους της Διχτατορίας του Προλεταριάτου ήταν πάντα η διατήρηση και εδραίωση της συμμαχίας εργατιάς-αγροτιάς, που στην συγκεκριμένη περίπτωση εκφράζεται στη στήριξη της φτωχής αγροτιάς και στη συμμαχία με τους μεσαίους αγρότες, ενώ ταυτόχρονα διεξάγεται σφοδρή και ανειρήνευτη ταξική πάλη κατά των κουλάκων, της αστικής τάξης της υπαίθρου – πολιτική που κινούνταν προς την κατεύθυνση της εξάλειψης της τάξης των κουλάκων και τη δημιουργία σοσιαλιστικού τομέα στην ύπαιθρο, που και τα δυο προϋποθέτουν-απαιτούν μαζική κολεχτιβοποίηση της Αγροτικής οικονομίας.

Το 15ο Συνέδριο (1927) του ΚΚ (Μπ) έθεσε ως πρωταρχικό και άμεσο καθήκον «το βαθμιαίο πέρασμα των σκόρπιων αγροτικών νοικοκυριών στην τροχιά της μεγάλης παραγωγής πάνω στη βάση της παραπέρα οργάνωσης της αγροτιάς σε συνεταιρισμούς» και τον εφοδιασμό τους με σύγχρονα μηχανήματα.

Αρχικά το προλεταριακό κράτος εφάρμοσε πολιτική περιορισμού-εκτόπισης των κουλάκων από την οικονομία και ύστερα απ’ τα τέλη του 1929 πέρασε στην πολιτική της εξάλειψη τους σαν τάξης με τη μαζική κολεχτιβοποίηση.

Απ’ το δεύτερο εξάμηνο του 1929 άρχισε η μαζική κολεκτιβοποίηση της Αγροτικής οικονομίας. Συγκροτήθηκαν σε εθελοντική βάση μαζικά τα Κολχοζ (τα μέσα παραγωγής και τα προϊόντα αποτελούν ομαδική, συνεταιριστική-κολχόζνικη ιδιοχτησία), που αποτελεί παραγωγική συνεταιριστική ένωση αγροτών, έχει ως βάση την κοινωνική ιδιοχτησία στα μέσα παραγωγής και τη συλλογική εργασία, που η ύπαρξη και των δυο αποκλείει την εκμετάλλευση, αποτελεί μια σοσιαλιστική μορφή οικονομίας.

Αποφασιστικό ρόλο στην κολεκτιβοποίηση έπαιξε η σοσιαλιστική βιομηχανία με τη συγκρότηση των Μηχανοτραχτερικών Σταθμών (ΜΤΣ), οι οποίοι αποτελούν κρατική σοσιαλιστική επιχείρηση και στην κατοχή τους βρίσκονταν αγροτικές μηχανές, τρακτέρ, κομπάϊν, κλπ., αλλά και η συγκρότηση των μεγάλων κρατικών σοσιαλιστικών αγροτικών επιχειρήσεων, των Σοβχόζ (εδώ τα μέσα παραγωγής και τα προϊόντα ανήκουν στο κράτος).

Η κολεχτιβοποίηση συνέβαλε πρώτο στη δημιουργία μιας σοσιαλιστικής βάσης στην αγροτική οικονομία, δεύτερο στο πέρασμα της αγροτιάς στην κολεκτιβίστικη σοσιαλιστική Αγροτική οικονομία και τρίτο στη διάλυση των κουλάκων σαν τάξης.

Ο ΛΕΝΙΝ σχετικά με τους συνεταιρισμούς σημείωνε: «ο συνεταιρισμός σε ένα κράτος καπιταλιστικό αποτελεί έναν συλλογικό καπιταλιστικό οργανισμό» δηλ. όταν τα μέσα παραγωγής ανήκουν στη κυρίαρχη εκμεταλλεύτρια αστική τάξη, τότε είναι προφανές πως ο συνεταιρισμός δεν μπορεί παρά να είναι μια καπιταλιστική μορφή οικονομίας. Στο καθεστώς της Διχτατορίας του Προλεταριάτου «οι συνεταιριστικές επιχειρήσεις διαφέρουν από τις ιδιωτικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις σαν επιχειρήσεις συλλογικές, δεν διαφέρουν όμως από τις σοσιαλιστικές επιχειρήσεις, εφόσον η γη, όπου βρίσκονται και τα μέσα παραγωγής, ανήκουν στο κράτος δηλ. στην εργατική τάξη». «Το σύστημα των πολιτισμένων συνεταιριστών, όταν υπάρχει κοινωνική ιδιοχτησία στα μέσα παραγωγής, και όταν το προλεταριάτο έχει ταξικά νικήσει τη μπουρζουαζία – αυτό ακριβώς είναι το σύστημα του σοσιαλισμού» (ΛΕΝΙΝ). Επομένως το ταξικό περιεχόμενο του συνεταιρισμού καθορίζεται από το χαρακτήρα του κοινωνικού συστήματος και εκείνον της κρατικής εξουσίας.

Η εφαρμογή του πρώτου 5χρόνου (1928-1933) οδήγησε στην δημιουργία των θεμελίων της σοσιαλιστικής οικονομίας δηλ. στη σοσιαλιστική μεγάλη βιομηχανία και στη μεγάλη κολεκτιβοποίηση της Αγροτικής οικονομίας, στην ολοκληρωτική εξάλειψη των καπιταλιστικών στοιχείων στη βιομηχανία και στη μερική αλλά σημαντική συντριβή των κουλάκων, στην εξάλειψη του ιδιωτικού εμπορίου και στη αντικατάστασή του απ’ το κρατικό, συνεταιριστικό και το κολχόζνικο και συνάμα των καπιταλιστών απ’ τον τομέα του εμπορίου (το εξωτερικό εμπόριο έγινε απ’ την αρχή κρατικό μονοπώλιο), ενώ η εφαρμογή του δεύτερου 5χρονου (1933-1938) οδήγησε στην ολοκληρωτική εξάλειψη των κουλάκων σαν τάξης και την πλήρη εξάλειψη όλων των προσοσιαλιστικών μορφών οικονομίας: α. πατριαρχικής οικονομίας, β. ιδιωτικού καπιταλισμού, γ. κρατικού καπιταλισμού για να καταστεί πλέον κυρίαρχος ο σοσιαλιστικός τομέας (βιομηχανία-γεωργία), πραγματικότητα που σηματοδοτεί και τον οριστικό τερματισμό της Νέας Οικονομικής Πολιτικής (ΝΕΠ). Το 1938 η συμμετοχή της σοσιαλιστικής βιομηχανίας στη συνολική βιομηχανική παραγωγή ήταν 99,97% και το υπόλοιπο 0,03% ανήκε στον ιδιωτικό τομέα. Η ανάπτυξη της βιομηχανίας και της αγροτικής οικονομίας προχωρούσε-γίνονταν πλέον στη βάση της σοσιαλιστικής ιδιοχτησίας στα μέσα παραγωγής.

12. Η επαναστατικές αλλαγές στον τομέα της οικονομίας οδήγησαν αναπόφευχτα σε αλλαγή της ταξικής δομής της Σοβιετικής κοινωνίας: οι τάξεις των φεουδαρχών μεγαλογαιοχτημόνων και της μεγάλης μπουρζουαζίας είχαν ήδη εξαλειφθεί απ’ τα πρώτα χρόνια κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, ενώ η αστική τάξη της πόλης (μεσαία και μικρή μπουρζουαζία) καθώς και η αστική τάξη της υπαίθρου (=κουλάκοι) στην Αγροτική οικονομία, όπως επίσης οι έμποροι και κερδοσκόποι στον τομέα του εμπορίου εξαλείφτηκαν με την εφαρμογή του πρώτου 5χρονου (1928-1933).

Το 1928 το σύνολο του πληθυσμού αποτελούσαν: α. εργάτες-υπάλληλοι 17,3%, β. αγρότες, μέλη των συνεταιρισμών 2,9%, γ. μεμονωμένοι αγρότες (χωρίς κουλάκους) και μη οργανωμένοι στους συνεταιρισμούς εργαζόμενοι 72,9%, δ. μπουρζουαζία (γαιοχτήμονες, μεσοαστοί-μικροαστοί της πόλης, έμποροι, κουλάκοι) 4,5% ε. υπόλοιπο μέρος πληθυσμού (χωρίς στοιχεία κοινωνικών ομάδων) 2,4%.

Το 1939, μετά τη σοσιαλιστική εκβιομηχάνιση και την κολεχτιβοποίηση της γεωργίας και την κατάργηση όλων των προσοσιαλιστικών μορφών οικονομίας, την εξάλειψη όλων των εκμεταλλευτριών τάξεων και τη δημιουργία των δυο μορφών σοσιαλιστικής ιδιοχτησίας (κρατική-συνεταιριστική), η κοινωνία της Σοβιετικής Ένωσης αποτελούνταν από: α. εργάτες-υπάλληλοι 49,7%, β. αγρότες, μέλη των συνεταιρισμών 46,9%, γ. μεμονωμένοι αγρότες (χωρίς κουλάκους) και μη οργανωμένοι στους συνεταιρισμούς εργαζόμενοι 2,6%, δ. υπόλοιπο μέρος πληθυσμού (χωρίς στοιχεία κοινωνικών ομάδων) 0,8%.

Στην κοινωνία της Σοβιετικής Ένωσης παρέμειναν μόνο δυο φιλικές τάξεις, η εργατική τάξη και η αγροτιά και το στρώμα της λαϊκής διανόησης.

13. Η εφαρμογή της επαναστατικής μαρξιστικής πολιτικής του ΚΚ(Μπ), μ’ επικεφαλής τους ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ, για την κατάργηση του καπιταλισμού αλλά και όλων των άλλων προσοσιαλιστικών μορφών οικονομίας, για την κατάργηση της εκμετάλλευσης και την εξάλειψη όλων των εκμεταλλευτριών τάξεων δεν συνάντησε μόνο τη λυσσαλέα αντίσταση, τη σκληρή ταξική πάλη και την αντεπαναστατική βία των εκμεταλλευτριών τάξεων αλλά και την ανοιχτή και κρυφή υπονόμευση και πάλη των διαφόρων οπορτουνιστών που κάποιοι ωρύονταν ότι η εφαρμογή της ΝΕΠ σήμαινε εγκατάλειψη τάχα των στόχων της προλεταριακής επανάστασης του Οχτώβρη άλλοι όπως οι τροτσκιστές κατέβαλαν κάθε προσπάθεια να σπάσουν τη συμμαχία εργατιάς-αγροτιάς με στόχο να ματαιωθούν οι επαναστατικές αλλαγές, ενώ οι μπουχαρινικοί αγωνίζονταν για τη διατήρηση της εκμεταλλεύτριας τάξη των κουλάκων, κλπ. κλπ.

Οι τυχόν επικράτηση αυτών των αντιμαρξιστικών οπορτουνιστικών απόψεων θα είχε από τότε διακόψει τις επαναστατικές αλλαγές και θέσει την οικονομία της Σοβ. Ένωσης στην τροχιά του καπιταλιστικού δρόμου.

14. Όλες οι ως τότε επαναστατικές αλλαγές και νίκες που σημειώθηκαν στη Σοβ. Ένωση στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού απαιτούσαν και επέβαλλαν την τροποποίηση του πρώτου αλλά παλιού πλέον, ξεπερασμένου πια απ’ τις οικονομικο-κοινωνικές εξελίξεις μιας ολόκληρης 12ετίας, Συντάγματος του 1924, πράγμα που έγινε με το νέο Σύνταγμα, το οποίο ψηφίστηκε απ’ το 8ο έκτακτο συνέδριο των Σοβιέτ στις 5 Δεκέμβρη του 1936 που αποτύπωσε και κατοχύρωσε νομοθετικά τη νέα σοσιαλιστική πραγματικότητα και στο οποίο ανάμεσα στα άλλα αναφέρεται ότι « η Ένωση Σοσιαλιστικών Σοβιετικών Δημοκρατιών είναι ένα σοσιαλιστικό κράτος των αργατών και των αγροτών» ότι την «πολιτική βάση της ΕΣΣΔ αποτελούν τα Σοβιέτ των βουλευτών των εργαζομένων, που αναπτύχθηκαν και δυνάμωσαν σαν αποτέλεσμα της ανατροπής της εξουσίας των γαιοκτημόνων και καπιταλιστών και της κατάχτησης της Διχτατορίας του Προλεταριάτου» και ότι την «οικονομική βάση της ΕΣΣΔ αποτελούν το σοσιαλιστικό οικονομικό σύστημα και η σοσιαλιστική ιδιοχτησία στα εργαλεία και μέσα παραγωγής, που ισχυροποιήθηκαν σαν αποτέλεσμα της διάλυσης του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος, της κατάργησης της ατομικής ιδιοχτησίας στα μέσα παραγωγής και την εξάλειψη της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο».

15. Ο σοσιαλισμός που συνέχισε να οικοδομείται στη Σοβ. Ένωση ως το θάνατο-δολοφονία του ΣΤΑΛΙΝ και που αποτελεί την πρώτη ή κατώτερη φάση του ίδιου κοινωνικο-οικονομικού Σχηματισμού, του κομμουνιστικού κοινωνικο-οικονομικού Σχηματισμού, διαφέρει ριζικά και είναι διαμετρικά αντίθετος απ’ το καπιταλιστικό εκμεταλλευτικό σύστημα.

Ο κ α π ι τ α λ ι σ μ ό ς, σύμφωνα με την ανάλυση του ΜΑΡΞ στο «Κεφάλαιο», είναι η ανώτατη και τελευταία μορφή εμπορευματικής παραγωγής με δυο βασικά χαρακτηριστικά: α) όλα τα μέσα παραγωγής μετατρέπονται σε εμπορεύματα, β) ακόμα και η εργατική δύναμη γίνεται εμπόρευμα, οπότε η εμπορευματική παραγωγή μόνο στον καπιταλισμό παίρνει καθολικό χαρακτήρα: «ο καπιταλισμός είναι εμπορευματική παραγωγή στην ανώτατη βαθμίδα ανάπτυξής της, όταν και η εργατική δύναμη γίνεται εμπόρευμα»(ΛΕΝΙΝ): «τα ουσιώδη γνωρίσματα του καπιταλισμού είναι (1) η εμπορευματική παραγωγή σαν γ ε ν ι κ ή μορφή της παραγωγής... μόνο στην καπιταλιστική παραγωγή η μορφή αυτή του προϊόντος εργασίας είναι γ ε ν ι κ ή... το δεύτερο γνώρισμα του καπιταλισμού (2) είναι ότι η εμπορευματική παραγωγή δεν παίρνει μόνο το προϊόν της εργασίας, αλλά και η ίδια εργασία, δηλ. η εργατική δύναμη του ανθρώπου» (ΛΕΝΙΝ).

Το καπιταλιστικό σύστημα χαρακτηρίζεται στον:

Κοινωνικο-πολιτικό τομέα: από την ύπαρξη της διχτατορίας της αστικής τάξης με τη μορφή του αστικού κοινοβουλευτικού πολυκομματικού πολιτικού συστήματος και εκείνη της φασιστικής διχτατορίας και από την ύπαρξη δυο βασικών κοινωνικών ανταγωνιστικών τάξεων Μπουρζουαζίας-Προλεταριάτου, με διαμετρικά αντίθετα ταξικά συμφέροντα – αντίθεση που αποτελεί τη βασική αντίθεση του καπιταλισμού – και άρχουσα τάξη τη μπουρζουαζία που κατέχει την πολιτική εξουσία και έχει στα χέρια της το δικό της κράτος, το αστικό κράτος-όπλο για την καταπίεση της εργατικής τάξης και την περιφρούρηση της εξουσίας και της καπιταλιστικής ιδιοχτησίας.

Ιδεολογικο-πολιτικό τομέα: από την κυριαρχία των ιδεαλιστικών φιλισοφικών θεωριών και απόψεων – ιδεολογία της κυρίαρχης αντιδραστικής αστικής τάξης.

Οικονομικό τομέα: από την κατοχή και συγκέντρωση των μέσων παραγωγής στα χέρια των καπιταλιστών που εκμεταλλεύονται τη μισθωτή εργασία, ενώ το προλεταριάτο στερείται μέσων παραγωγής: και ακριβώς επειδή οι εργάτες δεν έχουν μέσα παραγωγής είναι υποχρεωμένοι να πουλάνε την εργατική τους δύναμη στους καπιταλιστές ιδιοχτήτες για να μπορούν να ζήσουν. Επομένως ο καπιταλισμός χαρακτηρίζεται από την καπιταλιστική ιδιοχτησία στα μέσα παραγωγής (ατομική-κρατική) – καπιταλιστική ιδιοχτησία που αποτελεί τη βάση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής – και από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, σύστημα στο οποίο η εργατική τάξη, οι εργαζόμενοι αγρότες και όλες οι πλατιές λαϊκές μάζες δε δουλεύουν για τον εαυτό τους, αλλά για την τάξη των εκμεταλλευτών καπιταλιστών: «οι ιδιοκτήτες απλής εργατικής δύναμης, οι ιδιοκτήτες κεφαλαίου και ιδιοκτήτες γης, οι αντίστοιχες πηγές εισοδήματος των οποίων είναι ο μισθός εργασίας, το κέρδος και η γαιοπρόσοδος, δηλαδή οι μισθωτοί εργάτες, οι καπιταλιστές και οι γαιοκτήμονες αποτελούν τις τρεις μεγάλες τάξεις της σύγχρονης κοινωνίας, που βασίζεται στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής» (ΜΑΡΞ). «Με τη λέξη α σ τ ι κ ή τ ά ξ η εννοούμε την τάξη των σύγχρονων καπιταλιστών που είναι κάτοχοι των κοινωνικών μέσων παραγωγής και που εκμεταλλεύονται την μισθωτή εργασία. Με τη λέξη π ρ ο λ ε τ α ρ ι ά τ ο εννοούμε την τάξη των σύγχρονων μισθωτών εργατών που, επειδή δεν κατέχουν καθόλου δικά τους μέσα παραγωγής, είναι αναγκασμένοι να πουλούν την εργατική τους δύναμη για να μπορούν να ζήσουν» (ΕΝΓΚΕΛΣ).

Ο καπιταλισμός χαρακτηρίζεται από τη βασική αντίφαση που συνίσταται στον κοινωνικό χαρακτήρα του προτσές της παραγωγής και στην ατομική καπιταλιστική μορφή της ιδιοποίησης και λειτουργεί στη βάση των δικών του αντικειμενικών οικονομικών νόμων: νόμος της Υπεραξίας και του καπιταλιστικού Κέρδους, που είναι ο βασικός οικονομικός νόμος του καπιταλισμού: «η παραγωγή υπεραξίας ή η απόκτηση κέρδους είναι ο απόλυτος νόμος αυτού του τρόπου παραγωγής» (ΜΑΡΞ) (η υπεραξία προέρχεται από την εκμετάλλευση των εργατών και δημιουργείται στη σφαίρα της παραγωγής), νόμος του Ανταγωνισμού και Αναρχία της Παραγωγής, γενικός νόμος της καπιταλιστικής Συσσώρευσης και της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου, νόμος του μέσου ποσοστού Κέρδους και της τιμής Παραγωγής, νόμος της Αξίας που ρυθμίζει την παραγωγή στον καπιταλισμό αλλά και την οικονομία γενικότερα, κλπ. – νόμοι που όλοι τους εκφράζουν σχέσεις εκμετάλλευσης. Επιπλέον συνοδεύεται από τα γνωστά και αναπόφευχτα-σύμφυτα φαινόμενα των κρίσεων, ανεργίας, πληθωρισμού, ακρίβειας, απόλυτης εξαθλίωσης, κλπ. κλπ..

Ο σ ο σ ι α λ ι σ μ ό ς της Σοβιετικής Ένωσης της περιόδου 1936-1953 – πρώτη-κατώτερη φάση της κομμουνιστικής κοινωνίας – μετά την οικοδόμησης της οικονομικής του βάσης με τις δυο μορφές σοσιαλιστικής ιδιοχτησίας (κρατική – συνεταιριστική-κολχόζνικη) ήταν ένα ριζικά διαφορετικό και διαμετρικά αντίθετο σύστημα απ’ τον καπιταλισμό και χαρακτηρίζονταν στον:

Κοινωνικο-πολιτικό τομέα: από την ύπαρξη της Διχτατορίας του Προλεταριάτου, που καθοδηγούνταν απ’ το επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης, το ΚΚΣΕ, το οποίο δεν μοιράζονταν την εξουσία με κανένα άλλο κόμμα, από την εξάλειψη όλων των εκμεταλλευτριών τάξεων και την ύπαρξη δυο φιλικών τάξεων εργατιάς-αγροτιάς και τη λαϊκή διανόηση. Στη μη ανταγωνιστική αλλά ταξική σοσιαλιστική κοινωνία η ταξική πάλη συνεχίζονταν και διαρκώς οξύνονταν – ταξική πάλη που διεξάγονταν κατά των υπολειμμάτων των εκμεταλλευτριών τάξεων και των νέων αστικών στοιχείων που αναπόφευχτα γεννιόνταν κατά τη μεταβατική περίοδο. Στην ίδια ιστορική περίοδο εξακολουθούσαν να υπάρχουν ανταγωνιστικές και μη ανταγωνιστικές αντιθέσεις.

Ιδεολογικό τομέα: κυρίαρχη ιδεολογία σ’ εκείνη τη φάση ανάπτυξης στης σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής κοινωνίας ήταν η επαναστατική ιδεολογία της εργατικής τάξης: ο μαρξισμός-λενινισμός-σταλινισμος.

Οικονομικό τομέα: 1. από την ύπαρξη-δημιουργία της κοινωνικής σοσιαλιστικής ιδιοχτησίας με τις δυο μορφές της: α) κρατική σοσιαλιστική ιδιοχτησία (κρατικές επιχειρήσεις, Σοφχόζ, ΜΤΣ) β) συνεταιριστική-κολχόζνική σοσιαλιστική ιδιοχτησία (Κολχόζ, βιοτεχνίες, αρτέλ) – η δημιουργία της οποίας προϋποθέτει την κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοχτησίας (ατομικής-κρατικής) και την εξάλειψη των δυο βασικών χαρακτηριστικών γνωρισμάτων του καπιταλισμού δηλ. τη μετατροπή των μέσων παραγωγής και της εργατικής δύναμης σε εμπορεύματα και έτσι σ’ εκείνη τη φάση ανάπτυξης του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση: α) τα μέσα παραγωγής και β) η εργατική δύναμη δεν ήταν εμπορεύματα

2. τα μέσα παραγωγής δεν είναι πλέον ατομική ιδιοχτησία των καπιταλιστών αλλά είναι κοινωνική σοσιαλιστική ιδιοχτησία, ανήκουν στην εργατική τάξη που τα κατέχει-ελέγχει σαν τάξη μέσω της Διχτατορία του Προλεταριάτου.

3. από την εξάλειψη της εκμετάλλευσης, των οικονομικών κρίσεων, της ανεργίας κλπ..

4. από την εξάλειψη όλων των αντικειμενικών οικονομικών νόμων του καπιταλισμού: νόμος της Υπεραξίας και του Κέρδους, νόμος του Ανταγωνισμού και της Αναρχίας της Παραγωγής, νόμος του μέσου ποσοστού Κέρδους και καπιταλιστικής Τιμής Παραγωγής, κλπ. και την εξάλειψη όλων των οικονομικών κατηγοριών που συνδέονται με τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής (κεφάλαιο, υπεραξία, τιμή παραγωγής, κέρδος του κεφαλαίου, κλπ.) και την εμφάνιση, ύπαρξη και δράση νέων οικονομικών νόμων: βασικός οικονομικός νόμος του σοσιαλισμού, νόμος της σχεδιομετρικής αναλογικής ανάπτυξης, νόμος της διανομής ανάλογα με την εργασία, κλπ.

5. ο νόμος της Αξίας (=νόμος της εμπορευματικής παραγωγής) δεν καθόριζε, δεν ρύθμιζε πλέον την παραγωγή στο σοσιαλισμό σε κείνη την ιστορική περίοδο ούτε κατένειμε την εργασία και τα μέσα παραγωγής στους διάφορους κλάδους παραγωγής της οικονομίας, όπως συμβαίνει στο καπιταλισμό. Σ’ αυτή τη φάση ανάπτυξης του σοσιαλισμού ρυθμιστής της παραγωγής της σοσιαλιστικής οικονομίας ήταν ο νόμος της σχεδιομετρικής αναλογικής ανάπτυξης, η δε κατανομή της εργασίας και των μέσων παραγωγής (μηχανές, εργαλειομηχανές, αγροτικές μηχανές, τρακτέρ, μέταλλα πετρέλαιο, κάρβουνο,κλπ.) γίνονταν με βάση το κεντρικό Σχέδιο στα πλαίσια του κεντρικού σχεδιασμού ολόκληρης της οικονομίας.

Η ύπαρξη και περιορισμένη δράση του νόμου της Αξίας απορρέει απ’ την ύπαρξη ακόμα εμπορευματικής παραγωγής στο σοσιαλισμό εξαιτίας της προσωρινής διατήρησης των δυο σοσιαλιστικών μορφών ιδιοχτησίας (κρατικής-συνεταιριστικής-κολχόζνικής). Η σύνδεση μεταξύ των δυο μορφών σοσιαλιστικής ιδιοχτησίας γίνονταν με αγοραπωλησία.

Ο ΣΤΑΛΙΝ αναλύοντας την οικονομία της Σοβ. Ένωσης εκείνης της περιόδου ορθά διαπίστωνε:

πρώτο, ότι η εμπορευματική παραγωγή, σ’ εκείνη τη φάση ανάπτυξης, ήταν ξεχωριστού είδους: «μια εμπορευματική παραγωγή ξεχωριστού είδους, εμπορευματική παραγωγή χωρίς καπιταλιστές, που έχει να κάνει βασικά με εμπορεύματα των ενωμένων σοσιαλιστών παραγωγών (κράτος, κολχόζ, συνεταιρισμοί)» (ΣΤΑΛΙΝ),

δεύτερο, ότι η σφαίρα δράσης της ήταν περιορισμένη: «η σφαίρα δράσης της είναι περιορισμένη στα αντικείμενα ατομικής κατανάλωσης» (ΣΤΑΛΙΝ),

τρίτο, ότι «η σφαίρα δράσης του νόμου της Αξίας στη χώρα μας είναι αυστηρά περιορισμένη και ο νόμος της Αξίας δεν μπορεί να παίζει στο καθεστώς μας το ρόλο του ρυθμιστή της παραγωγής» (ΣΤΑΛΙΝ).

Επιπλέον για την παραπέρα πορεία προς τον κομμουνισμό υπογράμμιζε:

πρώτο, «η Αξία, όπως και ο νόμος της Αξίας, είναι μια ιστορική κατηγορία, που συνδέεται με την ύπαρξη της εμπορευματικής παραγωγής» (ΣΤΑΛΙΝ),

δεύτερο, «με την εξαφάνιση της εμπορευματικής παραγωγής θα εξαφανιστεί και η Αξία με τις μορφές της και ο νόμος της Αξίας» (ΣΤΑΛΙΝ),

τρίτο, «η εμπορευματική κυκλοφορία είναι ασυμβίβαστη με την προοπτική του περάσματος από το σοσιαλισμό στον Κομμουνισμό» (ΣΤΑΛΙΝ).

16. Σοσιαλισμός-Κομμουνισμός. Σαν δυο φάσεις-βαθμίδες του ίδιου κοινωνικο-οικονομικού Σχηματισμού – του κομμουνιστικού κοινωνικο-οικονομικού Σχηματισμού – έχουν κοινά χαρακτηριστικά γνωρίσματα αλλά και διαφορές.

Σ’ αντίθεση με τον καπιταλισμό, ο Σοσιαλισμός (εννοείται μετά την οικοδόμηση της οικονομικής του βάσης) και ο Κομμουνισμός έχουν κοινά σημεία: πρώτο, βασίζονται και οι δυο στην κοινωνική σοσιαλιστική ιδιοχτησία στα μέσα παραγωγής (γη, επιχειρήσεις και τα άλλα μέσα παραγωγής δεν ανήκουν σε ατομικούς ιδιοχτήτες αλλά είναι κοινή ιδιοχτησία όλων των εργαζομένων), δεύτερο, σαν αποτέλεσμα της κατάργησης της ατομικής ιδιοχτησίας στα μέσα παραγωγής δεν υπάρχουν στο σοσιαλισμό και στον κομμουνισμό εκμεταλλεύτριες τάξεις και εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, τρίτο, και στις δυο φάσεις του κομμουνισμού κυριαρχεί ο σχεδιασμός της οικονομίας και δεν υπάρχουν πλέον αναρχία στην παραγωγή, κρίσεις, ανεργία, κλπ. – φαινόμενα σύμφυτα στον καπιταλισμό, τέταρτο, τόσο στο σοσιαλισμό όσο και στον κομμουνισμό βασικός σκοπός της παραγωγής είναι η μέγιστη δυνατή ικανοποίηση των διαρκώς αυξανόμενων υλικών και πολιτιστικών αναγκών.

Όμως υπάρχουν και διαφορές μεταξύ του Σοσιαλισμού και του Κομμουνισμού: πρώτο, η κοινωνική ιδιοχτησία στο σοσιαλισμό υπάρχει με δυο μορφές σοσιαλιστικής ιδιοχτησίας (κρατικής – συνεταιριστικής-κολχόζνικης), ενώ στον κομμουνισμό εξαλείφονται-συνενώνονται οι δυο μορφές σε μια: την ενιαία κομμουνιστική ιδιοχτησία στα μέσα παραγωγής, δεύτερο, στο σοσιαλισμό υπάρχουν ακόμα δυο μη ανταγωνιστικές τάξεις (εργατιά-αγροτιά) και ταξικές διαφορές, ενώ στο κομμουνισμό εξαλείφονται εντελώς οι τάξεις, πρόκειται για την αταξική κομμουνιστική κοινωνία τρίτο, στο σοσιαλισμό υπάρχουν ακόμα περιορισμένα η εμπορευματική παραγωγή και οι σχέσεις Εμπόρευμα-Χρήμα εξαιτίας της ύπαρξης των δυο μορφών ιδιοχτησίας που με τη συνένωσή τους στον κομμουνισμό σε ενιαία κομμουνιστική ιδιοχτησία θα εξαλειφθούν εντελώς η εμπορευματική παραγωγή και οι εμπορευματο-χρηματικές σχέσεις και δεν θα υπάρχει προφανώς χρήμα, τέταρτο, στο σοσιαλισμό υπάρχουν διαφορές μεταξύ πόλης-χωριού, μεταξύ πνευματικής-χειρωνακτικής εργασίας κλπ., διαφορές που στον κομμουνισμό ουσιαστικά εξαλείφονται.

Στο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ ισχύει η Αρχή: «απ’ τον καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του, στον καθένα ανάλογα με τη δουλειά του», ενώ στον ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ η Αρχή: «ο καθένας ανάλογα με τις ικανότητές του, στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του».

17. Τέλος, είναι γνωστό ότι ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός ακόμα και απ’ τα πρώτα χρόνια της εμφάνισής του ως θεωρίας δέχθηκε σφοδρές εχθρικές επιθέσεις αλλά και αργότερα αμφισβητήθηκε έντονα η δυνατότητα οικοδόμησής του απ’ τους αστούς οικονομολόγους απολογητές του καπιταλισμού με πρωτοστάτη τον Ludwig von Mises, που βροντόφωνα αναφωνούσε δεκαετίες ολόκληρες «σοσιαλισμός σημαίνει το τέλος της ορθολογικής οικονομίας», εννοώντας μ’ αυτό το τέλος του καπιταλισμού, τους Max Weber, Friedrich A. Hayek κλπ. Στις δεκαετίες του ΄20-΄30 έγιναν πολλές συζητήσεις στις οποίες οι απόψεις των αντιδραστικών αστών οικονομολόγων ανασκευάστηκαν και επιπλέον διαψεύστηκαν από την ίδια την πορεία της πρακτικής οικοδόμησης του σοσιαλισμού-κομμουνισμού στη Σοβιετική Ένωση των ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ. Οι αντιδραστικές αυτές απόψεις – επίθεση της αντιδραστικής αστικής τάξης στο σοσιαλισμό-κομμουνισμό – έχουν τις απαρχές τους στα μέσα του 19ο αιώνα (1854) και στο θεμελιωτή της θεωρίας της «οριακής χρησιμότητας» Hermann Heinrich Gossen για να περάσουν αργότερα στον N.G. Pierson, Enrico Barone, Wilfredo Pareto, Lionel Robins, A.P.Lerner, Georg Halm, κλπ., κλπ..

Κάποιοι άλλοι όμως όπως ο αμερικανός αστός καθηγητής Raymond T. Bye, αναφερόμενος στο σύστημα σχεδιασμού της οικονομίας της Σοβιετικής Ένωσης, συμπέραινε: «είναι μια θαυμάσια αντίληψη και μια πραγματική πρόκληση απέναντι στον καπιταλισμό. Όταν οι σοσιαλιστές μπορούν και αποδεικνύουν τη δυνατότητα μιας συγκεντρωτικής σχεδιασμένης οικονομίας και ενός συγκεντρωτικού συντονισμού του βιομηχανικού συστήματος, τότε πρέπει κανείς να θέσει το ερώτημα, αν ο καπιταλισμός δε θα μπορούσε να βρει ένα δρόμο για να ενσωματώσει αυτές τις μέθοδες στο σύστημά του, αν δε θέλει να παραχωρήσει τη θέση του στο σοσιαλισμό. («American Economic Review», Μάρτης 1928)

Είναι επίσης πασίγνωστο ότι οι διάφοροι αστοί και ρεβιζιονιστές θεωρητικοί (σοσιαλδημοκράτες, τροτσκιστές, κλπ.) αμφισβήτησαν την οικοδόμηση και ύπαρξη του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση των ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ. Για πληροφόρηση των νεότερων ας αναφερθεί μόνο η πιο χαρακτηριστική περίπτωση, εκείνη της προδοτικής σοσιαλδημοκρατίας που τη δεκαετία του ΄30 βασική της θέση είχε ότι στη Σοβιετική Ένωση δεν υπάρχει σοσιαλισμός, ενώ οι διάφοροι θεωρητικοί της είχαν πετύχει το ακατόρθωτο: η κάθε ομάδα να έχει και τη δική της άποψη, π.χ. οι K.Kautsky, E.Vandervelde κλπ. ισχυρίζονταν ότι στη Σοβ. Ένωση κυριαρχεί ο κρατικός καπιταλισμός, οι O.Bauer, κλπ., ότι κυριαρχεί κρατικός καπιταλισμός με στοιχεία σοσιαλισμού, οι O.Leichter, Fr. Adler κλπ., η Σοβ. Ένωση δεν έχει σοσιαλισμό, γιατί δεν έχει «ελευθερία». Ακόμα και ο ρεβιζιονιστής-τροτσκιστής, αποστάτης και πράκτορας του διεθνούς ιμπεριαλισμού Τίτο χαρακτήριζε τη σοσιαλιστική Σοβιετική Ένωση της εποχής του ΣΤΑΛΙΝ «ιμπεριαλιστική» χώρα, τη στιγμή που ο ίδιος είχε μετατρέψει τη Γιουγκοσλαβία σε αποικία του ιμπεριαλισμού και σε φασιστική διχτατορία.

Αυτά τα αστικά, σοσιαλδημοκρατικά και Τιτοϊκά, μυθεύματα ανασκευάστηκαν πειστικά απ’ το διεθνές επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα της εποχής των ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ-ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ αλλά και διαψεύστηκαν απ’ την πραγματικότητα της Σοβιετικής Ένωσης.

Όμως όλοι οι ρεφορμιστές σοσιαλδημοκράτες ηγέτες, τροτσκιστές, Τιτοϊκοι κλπ., που αμφισβήτησαν με διάφορους τρόπους την ύπαρξη του σοσιαλισμού στη Σοβ. Ένωση, πέρα απ’ τις αντιμαρξιστικές «ηχηρές» σαπουνόφουσκες περί «ύπαρξης εκμετάλλευσης», «εκμεταλλευτριών τάξεων», «καπιταλισμού», κλπ. στη Σοβ. Ένωση του ΣΤΑΛΙΝ – και μετά την οικοδόμηση της οικονομικής βάσης του σοσιαλισμού – δεν μπόρεσαν και δεν έχουν να παρουσιάσουν απολύτως καμιά επιστημονική ανάλυση της κοινωνίας της Σοβ. Ένωσης εκείνης της περιόδου δηλ. μια ανάλυση απ’ τη σκοπιά του επαναστατικού μαρξισμού τόσο των σχέσεων παραγωγής και των ταξικών σχέσεων όσο και του εποικοδομήματος, χωρίς την οποία προφανώς τίποτα δεν μπορεί να τεκμηριωθεί.

Όσοι το επιχείρησαν (Tony Cliff, κλπ.), και ένας απ’ αυτούς, ο Charles Bettelheim (παρά τις ικανότητες και γνώσεις) όχι μόνο κατέληξε στην απομάκρυνση του απ’ το μαρξισμό αλλά επιπλέον πέτυχε και να αυτογελοιοποιηθεί στα βαθιά γεράματα του. Τυπικά δείγματα χαμηλού επιπέδου και αυτογελοιοποίησης είναι τα άρθρα του «η ιδιαιτερότητα του σοβιετικού καπιταλισμού» στη «Μηνιαία Επιθεώρηση» (Νο 50/1987) και δυο κείμενά του σε πρόσφατη μετάφραση δημοσιευμένα στο περιοδικό «ΟΥΤΟΠΙΑ» (Νο 77/2007, σελ. 49-72), στα οποία η «ανάλυσή» του κορυφώνεται στο συμπέρασμα της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας δηλ. την ύπαρξη στη Σοβιετική Ένωση ενός «καπιταλισμού ιδιαίτερου τύπου, που τον ονομάζω κομματικό καπιταλισμό» (σελ.58). Ας προσεχθεί ιδιαίτερα ο «αξιοθαύμαστος» για την πρωτοτυπία του «επιστημονικός» όρος «κομματικός» για το χαρακτηρισμό οικονομικού συστήματος, «όρος» που δεν μπορεί τόσο αυτός καθαυτός όσο και το απελπιστικά χαμηλό επίπεδο, σε σχέση με παλιότερα βιβλία του πέρα απ’ τις όποιες απόψεις του, αυτών των αντιμαρξιστικών του άρθρων να προκαλούν «γοερό» γέλιο-θρήνο για το κατάντημα του πάλαι ποτέ διάσημου οικονομολόγου και γνώστη αυτών των θεμάτων. Η μόνη «συμβολή» του Ch. Bettelheim, σε σχέση με την περί «καπιταλισμού» θέση της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας, είναι οι λέξεις «ιδιαίτερου τύπου» και «κομματικός» (!!!). Δυστυχώς και το βιβλίο του πρόωρα χαμένου αγωνιστή Κώστα Κάππου δεν κινείται σε καλύτερο επίπεδο και αποτελεί μια αποτυχημένη προσπάθεια.

Τα ίδια σοσιαλδημοκρατικά μυθεύματα επαναλαμβάνουν και κάποιοι «αγουροξυπνημένοι» απ’ το χρουστσοφικό λήθαργο ημιμαθείς-αγράμματοι (πάνω σε αυτό το θέμα) νεόκοποι τροτσκίζοντες δημοσιογραφίσκοι (τα «γραπτά» τους προδίδουν χοντροειδή άγνοια της παλιότερης και νεότερης βιβλιογραφίας) που συσπειρώνονται γύρω απ’ το «ΠΡΙΝ» και την «κ. ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ».

Αυτοί με κομπασμό νεοφώτιστου, καμαρωτοί-καμαρωτοί και κατενθουσιασμένοι οι ίδιοι με τα σοσιαλδημοκρατικά «ευρήματά» τους περιφέρουν, αναπόδεικτους ισχυρισμούς-μυθεύματα του τύπου «η ποιοτική αντιδραστική τομή, η οποία αντιστρέφει το βέλος του Οκτώβρη, αρχίζει στα τέλη της δεκαετίας του ΄20, συνεχίζεται και παγιώνεται στη δεκαετία του ΄30… η κοινωνία αυτή δεν ήταν σοσιαλιστική. Η Σοβιετική κοινωνία μετατράπηκε σε μια ταξική εκμεταλλευτική κοινωνία με ιδιόμορφες, ιδιότυπες καπιταλιστικές σχέσεις, χωρίς αυτοτελή ιστορική προοπτική» («ΠΡΙΝ» 13/1/2008, σελ. 16) (μετατράπηκε, λοιπόν, η Σοβιετική κοινωνία σε μια «ταξική-εκμεταλλευτική κοινωνία», λες και πριν τη δεκαετία του ’30 ήταν «αταξική κομμουνιστική κοινωνία»!!!) και ακόμα ότι «ποτέ στη Σοβιετική Ένωση δεν υπήρχε σοσιαλισμός» και ότι «αυτά τα μέτρα ο Στάλιν και η ηγεσία του ΚΚΣΕ τα θεώρησε ήδη σοσιαλισμό – α΄ φάση της κομμουνιστικής κοινωνίας, αλλά αυτός ο σοσιαλισμός δεν είναι» τάχα «ο σοσιαλισμός του Μαρξ, του Ένγκελς και του Λένιν» αλλά «ο σοσιαλισμός του Κάουτσκι» («Λαϊκός Δρόμος» 12/1/2008, σελ. 9) και γράφονται τέτοιες αερολογίες όταν είναι γνωστό ότι ο Κάουτσκι θεωρούσε ακριβώς αυτή η Σοβιετική Ένωση «καπιταλιστική» χώρα.

Διαβάστε Περισσότερα »