Από εφημερίδα Ανασύνταξη:
- Αρ. Φύλ. 131 1-15 Απρίλη 2002
- Αρ. Φύλ. 132 15-30 Απρίλη 2002
- Αρ. Φύλ. 133 1-15 Μάη 2002
- Αρ. Φύλ. 134 15-31 Μάη 2002
- Αρ. Φύλ. 135 1-15 Ιούνη 2002
β. Η ανατροπή των βάσεων του επιστημονικού σοσιαλισμού μετά τη δολοφονία του Στάλιν (5.3.53) από τη χρουστσοφικη αντεπαναστατική κλίκα
Ο θάνατος-δολοφονία του Στάλιν αποτέλεσε την αρχή του τέλους του επιστημονικού σοσιαλισμού με τα απανωτά πλήγματα, που του κατάφερε η αντεπαναστατική-οπορτουνιστική ομάδα των Μικογιάν, Σουσλόφ, Μπρέζνιεφ, κ.α με επικεφαλής τον τσαρλατάνο, πρώην τροτσκιστή Ν. Χρουστσόφ (Φ. Τσούγιεφ: «Εκατόν σαράντα συζητήσεις με τον Μόλοτοφ», σ.492, Μόσχα 1991).
Όμως το όνομα του Στάλιν επέλεξε η αντεπαναστατική κλίκα του Χρουστσόφ για να ανατρέψει, σταδιακά, τον επιστημονικό σοσιαλισμό και να αμαυρώσει το ανεκτίμητης κοινωνικής προσφοράς, παγκόσμιας εμβέλειας ιστορικό του έργο.
Το 1° πλήγμα ενάντια στον επιστημονικό σοσιαλισμό, ο Χρουστσόφ το κατάφερε με το 20° συνέδριο το Φλεβάρη του 1956 με τις ανατρεπτικές αναθεωρητικές θέσεις: 1) «ειρηνική συνύπαρξη» με τον ιμπεριαλισμό, αντί ανειρήνευτης πάλης εναντίον του. 2) «ειρηνικό πέρασμα απ' τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό» για να πραγματοποιηθεί το αντίθετο «ειρηνικό πέρασμα» από το σοσιαλισμό στον καπιταλισμό ύστερα από 35 χρόνια (1990-91). 3) «ειρηνική συνεργασία μεταξύ σοσιαλισμού-καπιταλισμού» αντί ανειρήνευτης ταξικής πάλης εναντίον του καπιταλισμού, και 4) η περιβόητη «μυστική έκθεση» η οποία δεν προβλεπόταν, στην ημερήσια διάταξη και την επέβαλε αιφνιδιαστικά και εκβιαστικά ο Χρουστσόφ στο Π.Γ. της ΚΕ του ΚΚΣΕ στη διάρκεια των εργασιών του συνεδρίου. Αυτή η «μυστική» έκθεση, που ύστερα από τρεις μήνες, πουλιόταν για 300 δολ. στους δρόμους της Βαρσοβίας και είχε την επικεφαλίδα: «Η απόστεψη της προσωπολατρίας του Στάλιν» με την ασύλληπτη συκοφαντική εκστρατεία κατά της προσωπικότητας του μεγάλου Στάλιν και με την εκκωφαντική προβολή της από τα παγκόσμια ιμπεριαλιστικά ΜΜΕ, και με επί χρόνια διάρκεια της, σε συνδυασμό με τις παραπάνω διάτρητες, από οπορτουνισμό αναθεωρητικές θέσεις, αποτέλεσαν εκρηκτική ύλη μεγατόνων, η οποία κατάστρεψε όλες τις επαναστατικές δομές του επιστημονικού σοσιαλισμού εφόσον: 1) διασπάστηκε ανεπανόρθωτα το αραγές μέχρι τότε διεθνές επαναστατικό κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα με σχεδόν απόλυτη απώλεια της μαχητικότητας του.'2) Έγινε το αγεφύρωτο σχίσμα ανάμεσα στις δύο σοσιαλιστικές υπερδυνάμεις, την ΕΣΣΔ και την ΛΔ Κίνας, το καμάρι και η ελπίδα του διεθνούς επαναστατικού κινήματος. 3) Διαλύθηκε και απαγορεύτηκε ουσιαστικά το περίφημο και δυναμικότατο Παγκόσμιο Κίνημα Ειρήνης, που ακόμη και ο ύμνος της Ειρήνης απαγορεύτηκε να τραγουδιέται. 4) Διασπάστηκαν κατακόρυφα, μηδενός εξαιρουμένου, όλα τα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα σ' όλο τον κόσμο, πολλά απ' τα οποία ουσιαστικά διαλύθηκαν, όπως το ΚΚ ΗΠΑ από 70.000 μέλη, έμειναν... 7.000, καθώς και το ΚΚΕ διαλύθηκε με μαζικές διαγραφές της συντριπτικής πλειοψηφίας των μελών μαζί με τον αρχηγό του Ν. Ζαχαριάδη, που πέθανε εξόριστος στα βάθη της Σιβηρίας. ενώ διαλύθηκε και τυπικά με απόφαση της αναθεωρητικής ΚΕ της 8ης Ολομέλειας 1958. Αντικαταστάθηκαν οι ηγεσίες όλων των ΚΚ στις σοσιαλιστικές χώρες της Ευρώπης, πραξικοπηματικά από το Χρουστσόφ, οι οποίες ήταν αντίθετες στο οπορτουνιστικό του ξεσάλωμα. Μέχρι και φυλακισμένοι για αντεπαναστατική δράση έγιναν ΓΓ Κομμάτων, όπως: Β. Γκομούλκα στην Πολωνία, Ιμρε Νάγια και Γιάνος Καντάρ στην Ουγγαρία. Τα πρώτα αποτελέσματα αναθεώρησης των επαναστατικών αρχών είναι οι αντεπαναστάσεις σε Ουγγαρία και Πολωνία τον Οκτώβρη 1956. 5) Η απελευθέρωση και αποκατάσταση, χωρίς διάκριση, όλης της έγκλειστης αντεπανάστασης, για αντεπαναστατικές πράξεις, από το προλεταριακό κράτος, αναπτέρωσε το ηθικό της εσωτερικής αντεπανάστασης και αναζωογόνησε τις ελπίδες ανατροπής του επιστημονικού σοσιαλισμού, της παγκόσμιας ιμπεριαλιστικής αντίδρασης, που από κοινού άρχισαν να ανασυντάσσονται σε ενιαίο αντισοσιαλιστικό μέτωπο. Πρέπει να υπογραμμιστεί, ότι η εσωτερική αντεπανάσταση με κύριους εκφραστές, τους τροτσκιστές, στη γενική επίθεση, που εξαπέλυσε για την ανατροπή της Σοβιετικής εξουσίας από το 17° Συνέδριο του ΚΚ(μπ.) (1934), μια μέθοδος επίτευξης του σκοπού της, ήταν και η κατασυκοφάντηση τίμιων, δοσμένων στη ΜΟΣΕ αγωνιστών ως «εχθρών του λαού», οπότε μέσα στη σύγχυση της αδυσώπητης ταξικής πάλης, που επικράτησε, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν απ' τους αντεπαναστάτες τροτσκιστές, οι οποίοι κρατούσαν θέσεις κλειδιά σ' όλους τους μηχανισμούς κράτους και κόμματος, ανεξέλεγκτοι.
Για πολλές τέτοιες περιπτώσεις γράφει ο βετεράνος του ΚΚΣΕ Μπαϊμπακοφ στο βιβλίο του «40 χρόνια στην κυβέρνηση», που αδιαλείπτως, υπηρέτησε ο ίδιος. Ενδεικτικό παράδειγμα αποτελεί ο τρεις φορές ήρωας της ΕΣΣΔ, ο 2ος στην τάξη πολεμικών υπηρεσιών στο Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο 1941-45, μετά το στρατάρχη Ζούχοφ, στρατάρχης Ροκοσόβσκι, (ο οποίος είχε φυλακιστεί και βασανιστεί σαν «εχθρός του λαού») και αποφυλακίστηκε μετά την επίθεση του Χίτλερ κατά της ΕΣΣΔ, και απευθείας ανάλαβε διοικητής μονάδων στο μέτωπο με το βαθμό του συνταγματάρχη, που προείχε. Καμία τέτοια διαλογή μεταξύ αδίκως και δικαίως κρατουμένων δεν έγινε, αλλά όλοι χαρακτηρίστηκαν από το Χρουστσόφ «θύματα της σταλινικής θηριωδίας». Μόνο, που «ξέχασε» να συμπληρώσει τα θύματα της δικής του θηριωδίας, όντας Α' Γραμματέας του ΚΚ Ουκρανίας και Α' Γραμματέας της ΚΟ Μόσχας, καθώς και πρόεδρος της «Τριάδας», που αποφάσιζε για την τύχη των «εχθρών του λαού» έστειλε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης 54.000 άτομα, μεταξύ των οποίων 19 από τους 21 διοικητές μεραρχιών στην Ουκρανία. (Φ. Τσουγιεφ: «Εκατόν σαράντα συζητήσεις με τον Μόλοτοφ», σ.433, Μόσχα 1991).
Ενδεικτική είναι και η στοχοπροσήλωσή του στο έργο της εξόντωσης των «εχθρών του λαού», όταν σε συνάντηση του με το Στάλιν του έδειξε μια μακροσκελή κατάσταση ονομάτων και ο Στάλιν του παρατήρησε, ότι «δεν μπορεί τόσοι πολλοί να είναι οι «εχθροί του λαού» και θα πρέπει να επανεξετασθεί το όλο ζήτημα, ο Χρουστσόφ του απάντησε. «δεν μπορείτε να διανοηθείτε σύντροφε Στάλιν, πόσοι πολλοί είναι!» (Φ.Τσούγιεφ, «Εκατόν σαράντα συζητήσεις με τον Μόλοτοφ», σ.432, Μόσχα 1991).
Ύστερα απ' όλα όσα επακολούθησαν, με κύριο πρωταίτιο, τον πρώην τροτσκιστή Χρουστσόφ, μπαίνει το ερώτημα: τίνος εντολές εκτελούσε τότε με τις σκληρές καταδίκες σε βάρος των «εχθρών του λαού»; Της ΜΟΣΕ, ή της αντεπανάστασης την οποία νεκρανάστησε και βοήθησε να παίξει τον ανατρεπτικό της ρόλο; Η πρόστυχη συμπεριφορά του Χρουστσόφ στην όλη αντεπαναστατική - αντισοβιετική - αντί — σταλινική του δράση συμπεριλαμβάνει σαφείς αλλά ψευδείς, ισχυρισμούς με σκοπό να προσδώσει αληθοφάνεια στην αντεπαναστατική του ρήξη με τον επιστημονικό σοσιαλισμό. Όπως: 1) Η «Ειρηνική συνύπαρξη είναι λενινιστική θέση» Ποτέ και πουθενά ο Λένιν δεν χρησιμοποίησε αυτή τη φράση. 2) Ότι «ο Στάλιν έκρυψε από το κόμμα τη «διαθήκη» του Λένιν, που τον επέκρινε». Εξαιτίας αυτού του γεγονότος ο Στάλιν το 1924 και το 1927 υπέβαλε αίτηση παραίτησης απ' τη θέση του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚ(μπ) και η ΚΕ του το αρνήθηκε, υποχρεώνοντας τον να μείνει στη θέση του. (Φ. Τσουγιεφ: «Εκατόν σαράντα συζητήσεις με τον Μόλοτοφ», σ. 193, Μόσχα 1991). Όλα ήταν γνωστά στο κόμμα και το Χρουστσόφ ιδιαίτερα.
Το 2° πλήγμα της χρουστσοφικής αντεπανάστασης δόθηκε στην Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ τον Ιούλη 1957, όταν το ΠΓ τον καθαίρεσε από Α' Γραμματέα της ΚΕ και του ανάθεσε το υπουργείο Γεωργίας. Έκανε μια κίνηση απειθαρχίας, αφού νωρίτερα είχε αντικαταστήσει, την πλειοψηφία των μελών της ΚΕ με υποστηριχτές του, αλλά κυρίως με την άμεση υποστήριξη του τότε υπουργού άμυνας στρατάρχη Ζούκοφ, τον οποίο ύστερα από τρεις μήνες αντικατέστησε ερήμην, όταν βρισκόταν σε πτήση από Βελιγράδι προς Μόσχα. Τότε διέγραψε και ανακήρυξε «αντικομμουνιστική ομάδα» την παλιά φρουρά Μολότοφ, Καγκάνοβιτς, Μαλένκοφ, Σεπίλοφ, Περβούχιν, καθώς κατηγόρησε και τον Βοροσίλοφ για συνεργασία μαζί τους. Από τότε χωρίς εμπόδια, προχώρησε στην πλήρη ισοπέδωση των βάθρων της ΜΟΣΕ στο 22° συνέδριο (Οχτώβρης 1961), όπου κατάφερε το 3° οριστικό πλήγμα αφού: 1) Κατάργησε την δικτατορία του προλεταριάτου, υποκαθιστώντας την απ' τη διάτρητη οπορτουνιστική επινόηση του - τό λεγόμενο «παλλαϊκό κράτος». 2) Κατάργησε την επαναστατική δομή του ΚΚΣΕ, μετατρέποντας το σε «κόμμα όλου του λαού», όπου γρήγορα μεταβλήθηκε σε ευρύ χώρο της αντεπανάστασης. 3) Εξαπόλυσε νέα αντισταλινική εκστρατεία με στόχο την έξωση του βαλσαμωμένου σώματος του Στάλιν από το μαυσωλείο. Την πρόταση για την έξωση υποχρέωσε να την κάνει ο Α' Γραμματέας του ΚΚ Γεωργίας Μζαναβάντζε, ο οποίος για να αποφύγει την Λαϊκή κατακραυγή επινόησε τον τρόπο: έφαγε αποβραδίς τόσο παγωτό που το πρωί είχε χάσει τη φωνή του. (Φ. Τσούγιεφ «Εκατόν σαράντα συζητήσεις με τον Μόλοτοφ», σ.367, Μόσχα 1991). Ο Χρουστσόφ έξαλλος τον κατσάδιασε και ανέθεσε την πρόταση στο Σπιριντόνοφ, επίσης σταλινικό, αλλά, λόγω κομματικής πειθαρχίας έκανε την πρόταση. Νύχτα με περικυκλωμένη την Κόκκινη Πλατεία από ισχυρές δυνάμεις, το σώμα του Στάλιν ενταφιάστηκε δίπλα στο Μαυσωλείο. 4) Εγκρίθηκε το «Πρόγραμμα οικοδόμησης του κομμουνισμού ως το 1980». Πρόκειται για το πιο βολονταριστικό, τυχοδιωκτικό σχέδιο,, που άρχισε η παταγώδης χρεοκοπία του, ύστερα από 8 μήνες εφόσον τον Ιούνη 1962: α) ανέβασε τις τιμές στο κρέας, αλλαντικά, βούτυρο, γαλακτομικά - κατά 30-35%, β) ξέσπασαν μαχητικές απεργίες σε πολλές βιομηχανίες εξαιτίας της ανόδου των τιμών, ενώ στην πόλη Νοβοτσερκάσκ και ορυχείο Τιρμι-Τάου (Καζαχστάν) επενέβηκε ο στρατός με θύματα σε νεκρούς και τραυματίες εργάτες, γ) τον Οχτώβρη 1963, ύστερα από τις τυμπανοκρουσίες για υπερπαραγωγή σιτηρών στις χέρσες γαίες του Καζαχστάν, σαν κεραυνό, εν αιθρία εξαφανίστηκε το ψωμί απ' όλη τη χώρα, ακόμη και από τη Μόσχα. Πανικόβλητος ο Χρουστσόφ δίνει εντολή να πουληθούν στο Λονδίνο 700 τόνοι ράβδοι χρυσού για να αγοραστεί σιτάρι από ΗΠΑ Καναδά, Αργεντινή, Γαλλία και... Τουρκία. Έκτοτε η ΕΣΣΔ έγινε ταχτικός εισαγωγέας σιτηρών. Η ιμπεριαλιστική προπαγάνδα χλευάζει το σοσιαλισμό, δ) το 1962 με πρωτοβουλία του Χρουστσόφ, που συμφώνησε και ο Κάστρο, στην Κούβα εγκαταστάθηκαν σοβιετικοί πύραυλοι. Η ΣΙΑ τους αποκαλύπτει. Αρχίζει η πιο επικίνδυνη αντιπαράθεση μεταξύ Χρουστσόφ-Κένεντι με αμοιβαία τελεσίγραφα. Τελικά ο Χρουστσόφ υποχωρεί πανικόβλητος. Εν αγνοία του Κάστρο συμφωνεί, ώστε αμερικανοί επόπτες επί τόπου να ελέγξουν την απομάκρυνση των πυραύλων. Ο Κάστρο οργίζεται και απορρίπτει ασυζητητί την είσοδο των αμερικανών στην Κούβα. Η λύση για τον έλεγχο γίνεται πάνω στα σοβιετικά πλοία που μεταφέρουν πίσω τους πυραύλους στα διεθνή ύδατα, όπου οι αμερικανοί ανοίγουν τα αμπάρια, "φωτογραφίζουν τους πυραύλους και ταπεινώνουν το γόητρο της ΕΣΣΔ.
Στο εσωτερικό της χώρας γίνεται το ασύλληπτο: διαφθορά, εκφυλισμός, μαύρη αγορά, κλοπές της κρατικής περιουσίας, αλκοολική επιδημία, κυρίως απ' τα κομματικά και κρατικά στελέχη.
Δημιουργείται η «κόκκινη μπουρζουαζία» η νομενκλατούρα με το δικό της απαραβίαστο καθεστώς διαβίωσης: ειδικά καταστήματα τροφίμων, ρούχων, φαρμακεία, νοσοκομεία, θέρετρα, κατοικίες σε περιφραγμένα τετράγωνα με φύλακες στις εισόδους. Όλα τα αγαθά σε τιμή κόστους και άριστης ποιότητας.
Η αναθεώρηση της σοσιαλιστικής παραγωγής με την επιβολή των «υλικών κινήτρων» και του «κέρδους» διαβρώνει και αποδιοργανώνει βαθμιαία τις σοσιαλιστικές παραγωγικές σχέσεις. Αναδύονται οι καπιταλιστικές ενδείξεις ατομικού πλουτισμού παντοιοτρόπως, σε βάρος της λαϊκής οικονομίας και του εργαζόμενου λαού, ο οποίος ακαθοδήγητος χάνει τον προσανατολισμό του. Εκείνο, που είναι πια διάφανο είναι ότι ο λαός έχασε την πίστη του στα σοσιαλιστικά Ιδανικά. Του την σκότωσε ο Χρουστσοφισμός.
Ωστόσο ο ορκισμένος Χρουστσόφ «ποτέ πια προσωπολατρίες», γιγαντώνει την δική του κατάπτυστη προσωπολατρία.
Τηλέμαχος Λαδόπουλος
Περίοδος Μπρέζνιεφ
Η κατάσταση στη χώρα γίνεται έκρυθμη! Οι συνεργάτες του Χρουστσόφ για να αποφύγουν τα χειρότερα και για τον εαυτό τους, οργανώνουν συνωμοσία εναντίον του και τον καθαιρούν στις 14.10.64. Τον κριτικάρουν για επουσιώδη ζητήματα κεκλεισμένων των θυρών, του δίνουν 700 ρούβλια το μήνα σύνταξη και με μια ολιγόλογη ανακοίνωση «πληροφορούν» το λαό ότι «λόγω ασθένειας υπόβαλλε παραίτηση». Αγνοούν την παλλαϊκή κατακραυγή που απαιτεί να τον περάσουν από δίκη.
Την κομματική ηγεσία ανάλαβε ο αρχισυνωμότης, Λ. Μπρέζνιεφ. αναντίστοιχου πνευματικού επιπέδου των απαιτήσεων του πόστου ΓΓ της ΚΕ.
Γρήγορα εκδηλώθηκε μια ακόρεστη τάση μεγαλοφάνειας για ανυπερέτητες πολεμικές και πολιτικές δόξες, μιμούμενος κατά γράμμα τον προκάτοχο του Χρουστσόφ σ1 όλα: στα 4 μετάλλια του ήρωα της σοσιαλιστικής εργασίας, στην επανέκδοση της ιστορίας του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, όπου υπογραμμίζεται ο καθοριστικός του ρόλος στην επίτευξη της νίκης.
Το στήθος του στεγανοποιείται από αναρίθμητα τενεκεδένια «εύσημα» ανάλογων δήθεν υπηρεσιών, τα -οποία δεν αποχωρίζεται και τα προβάλλει, όπως το μικρό παιδί, τα αγαπημένα του παιχνίδια. Ακόμα, όταν πια βαριά-άρρωστος τον κρατούσαν για τους λόγους τους. εκείνοι, που τους βόλευε η κατάστασή του, σ' αυτό το απερίγραπτο χάλι τον ανήγαγαν σε... στρατάρχη από υποστράτηγο, που ήταν στο τέλος του πολέμου και τον πρόβαλαν στην τηλεόραση με στολή. Τον ίδιο βαθμό είχε ζητήσει και ο Χρουστσόφ, όμως αρνήθηκαν να υπογράψουν οι στρατάρχες πολέμου.
Η επιλογή του Μπρέζνιεφ στη θέση του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΣΕ, όπως είχε διαρρεύσει τότε, αλλά και με κύριο άρθρο της εφ. «Πράβντα» στην 1.11.64, όπου ήταν καταπέλτης κατά του χρουστσοφισμού, με απαίτηση την επανάκτηση των ισοπεδωμένων επαναστατικών αρχών, ήταν ένας συμβιβασμός ανάμεσα στους απομείναντες σταλινικούς και τη διανόηση=αντεπανάσταση, που αντιδρούσε, Ο Μπρέζνιεφ κάτι ψέλλισε για μερική αποκατάσταση του Στάλιν, χωρίς καμία εντελώς αλλαγή στα θεμελιώδη επαναστατικά ζητήματα, που είχε καταργήσει ο Χρουστσόφ. Ατόφιο και αμετάβλητο παρέλαβε και εφάρμοσε με θρησκευτική ευλάβεια, το χρουστσοφικό οπορτουνισμό σ1 όλες τις λεπτομέρειες μαζί και την οικοδόμηση του κομμουνισμού ως το 1980. Π.χ. μετά την απομάκρυνση του Χρουστσόφ στον γιορτασμό της επετείου της ΜΟΣΕ το 1964 κλήθηκε και πήρε μέρος ο Τζου-Εν Λάϊ με την ελπίδα να βρει τρόπο αποκατάστασης των κομματικών και διακρατικών σχέσεων. Για να συνομιλήσει μαζί του επέλεξαν τον αμετανόητο χρουστσοφικό Α. Μικογιάν, ο οποίος ανακοίνωσε στον Κινέζο ηγέτη ότι «η πολιτική του ΚΚΣΕ προς το ΚΚΚ παραμένει η ίδια, που είχε, χαράξει ο Νικήτας Σεργκέγιεβιτς». Ο Τζου-Εν Λάι έφυγε άπραγος. Το Μάρτη του 1969, ξέσπασε ο πόλεμος στον ποταμό Ουουρίγια τη νησίδα Νταμάνσκι, μεταξύ ΕΣΣΔ και ΛΔΚ.
Έτσι, μια αντικειμενική καταγραφή της γενικής κατάστασης της 16χρονης εποχής του Μπρέζνιεφ (1964-1982), ήταν μια πιστή αντιγραφή και συνέχεια της 10χρονης (1954-1964) της χρουστσοφικής με την συνεχώς φθίνουσα κι πορεία ανάπτυξης της οικονομίας, καταλήγοντας στην επισημασμένη «στασιμότητα» στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του '70, έναντι των 9-12 % (3 ετήσιας ανάπτυξής της, στα μεταπολεμικά χρόνια της σταλινικής εποχής, ο Ενδεικτική ήταν η «πρόοδος» στην κατανάλωση αλκοόλ κατά κεφαλή του πληθυσμού, όπου από 3,5 λίτρα επί Στάλιν, ο Χρουστσόφ την έφτασε στα 10 και ο Μπρέζνιεφ στα 18 λίτρα, μέσος όρος για την ΕΣΣΔ, και 23 λίτρα για τη Ρωσική Ομοσπονδία (Έκθεση γενικής κατάστασης της ΕΣΣΔ Ουγκλόφ και Ιτσ. Κάκοφ για την ΚΕ του ΚΚΣΕ, 1987).
Όμως, εκεί, που συνέβαλαν κατα-στρεπτικά και καταλυτικά για την τελική διάλυση της ΕΣΣΔ, ήταν η αριθμητική αύξηση των μελών του ΚΚΣΕ - του λεγόμενου «Κόμματος όλου του λαού». Από 4 περίπου εκατομμύρια μέλη που το παρέδωσε ο Στάλιν, ο Χρουστσόφ το αύξησε στα 12 και ο Μπρέζνιεφ στα 19 εκατομμύρια. Κατ' αυτόν τον τρόπο δόθηκε η ευκαιρία στην αντεπανάσταση να εισβάλλει σ' αυτό, να το αλώσει και να καταπολεμήσει τη Σοβιετική εξουσία από «κατοχυρωμένες θέσεις» μέσα στο Κόμμα. Δεν είναι τυχαίο, όχι από το 1977, σύμφωνα με απόρρητη εισήγηση του αρχηγού της Κα-Γκε-Μπε Γ. Αντρόποφ, η ΣΙΑ αρχίζει να στρατολογεί τους πράκτορες «επιρροής»απ-ό σοβιετικούς πολίτες, να τους εκπαιδεύει μέσα στη Σοβιετική Ένωση, και να τους τοποθετεί σε θέσεις κλειδιά του κομματικού και κρατικού μηχανισμού. Αποκορύφωμα αυτής της ανήκουστης προδοτικής διάβρωσης, αποτελεί το γεγονός, όταν η ΣΙΑ τοποθετεί στο ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΣΕ, τους πιο πιστούς πράκτορες της, με κορωνίδα της επιτυχίας της, την ανάδειξη, με νόμιμες διαδικασίες, τον πρώτο την τάξη πράκτορα της, από το 1970, τη βδελυρότερη μορφή του είδους στην ανθρώπινη ιστορία Μ. Γκορμπατσόφ, στη θέση προέδρου της ΕΣΣΔ και ΓΓ του ΚΚΣΕ!
Η άλλη, αποτρόπαια πράξη του Μπρέζνιεφ, εμπαιγμού και ασελγείας σε βάρος των 285 εκατομμυρίων του Σοβιετικού λαού, ήταν ότι, όταν πια έγινε ολοφάνερη η παταγώδης χρεοκοπία της οικοδόμησης του περιβόητου χρουστσοφικού κομμουνισμού το 1980, που και αυτός μαζί με όλους τους ομοϊδεάτες του συνέργησαν στα μέγιστα γι' αυτό, έσπευσε να καλύψει με μια καινούργια «επιστημονικοφανή» απάτη, την εξαρχής, δόλια, βολονταριστική εξαπάτηση του μεγάλου Σοβιετικού λαού. Επινόησε κάτι σατανικό, ότι, δήθεν, πριν την οικοδόμηση του κομμουνισμού, προηγείται, δήθεν το στάδιο του «αναπτυγμένου σοσιαλισμού», το οποίο δεν μπορούσε να προβλέψει ο Μαρξ, όμως κάπου υπαινίσσονταν για κάτι τέτοιο. Πουθενά βέβαια στα γραπτά του Μαρξ, τέτοιος υπαινιγμός δεν υπάρχει. (Φ. Τσούγεφ: «Εκατόν σαράντα συζητήσεις με τον Μόλοτοφ», Μόσχα 1991, σελ 436). Πρόκειται για μια άθλια αποποίηση των βαρύτατων ευθυνών των υπαίτιων χρουστσοφικών αναθεωρητών, που επί 20 χρόνια επιβουλεύονταγ τα αγνά αισθήματα του Σοβιετικού λαού, υποσχόμενοι τον «επίγειο παράδεισο» του κομμουνισμού και όταν πια ήρθε το θαυματουργό 1980, αντί της υποσχόμενης, «κομμουνιστικής αφθονίας», ακόμη και σ' αυτή την πρωτεύουσα - τη Μόσχα - ήταν περιζήτητες και οι πατάτες - έκλεισαν τον κύκλο με νέα απάτη.
Κανείς δεν θεώρησε αναγκαίο, μεταξύ των οποίων και ο ίδιος ο Μπρέζνιεφ, να βγει και να ζητήσει, έστω μια απλή συγνώμη, για τον ανεπανάληπτο διασυρμό των ιδεολογικών αισθημάτων του Σοβιετικού λαού, εξαιτίας αυτής της άνευ προηγουμένου χρεοκοπίας, του πιο διαφημισμένου σχεδίου «οικοδόμησης του Κομμουνισμού», θέτοντας και υπό αμφισβήτηση τα μελλοντικά ιδανικά όλης της ανθρώπινης εξέλιξης. Το 1980 τίποτα δεν θύμιζε τον εκκωφαντικό θόρυβο της 20χρονης αναγωγής του και κατάδειξης του, σαν αρχής ξεκινήματος της κομμουνιστικής κοινωνίας. Ούτε μνεία. Σαν να μην υπήρξε ποτέ τέτοιο άδοξο και αμαρτωλό παρελθόν. Είναι ένα δείγμα αχαρακτήριστης συμπεριφοράς, που διέπει τους τυχοδιώκτες του χρουστσοφισμού !
Στις 9.11.82 ο Μπρέζνιεφ απεβίωσε, αφήνοντας πίσω του μια ξεχαρβαλωμένη οικονομία με φανερά τα στοιχεία καπιταλιστικής Παλινόρθωσης, μια πανίσχυρη μαφία, που ελέγχει σχεδόν τα πάντα, μια αντεπανάσταση, που προχωράει ακάθεκτη στον τελικό της σκοπό σίγουρη, όσο ποτέ άλλοτε. Έναν λαό προδομένο και εγκαταλελειμμένο στο έλεος της κλοπής, της μαύρης αγοράς συναλλάγματος, που τον κατέστησαν αδιάφορο για τις μελλοντικές του τύχες και δυστυχώς με μια θανάσιμη για τη Σοβιετική εξουσία και τον ίδιο φρούδα ελπίδα, πιστεύοντας στις διακηρύξεις, θεωρούσε, ότι όποιος και να ανεβεί στην εξουσία δεν θα τολμήσει να θίξει τις βασικές καταχτήσεις που εξασφάλισε η ΜΟΣΕ, αν κι αυτές είχαν παραμορφωθεί απ' τη οπορτουνιστική λαίλαπα, ίσχυαν ακόμη στη φόρμα. Αυτό ήταν το μοιραίο λάθος του, πως όλα τα επιβουλεύονταν η επιτιθέμενη αντεπανάσταση, για την οποία κανείς δεν τον ενημέρωνε. Ζούσε με το αήττητο πνεύμα της σταλινικής εποχής και του επιστημονικού σοσιαλισμού, ο οποίος προ πολλού είχε ανατραπεί ουσιαστικά, από ένα συνονθύλευμα καπιταλιστικής παλινόρθωσης, κάτω από σοσιαλιστική επίφαση συγκάλυψης.
Ο Γ. Αντρόποφ, αρχηγός έως τότε της Κα-Γκε-Μπε, που έγινε ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΣΕ, ήταν ο πιο άρτια πληροφορημένος για την γενική άσχημη κατάσταση της χώρας. Έκανε κάποιες προσπάθειες να διορθώσει την κατάσταση, αλλά αφενός, βρήκε την σθεναρή αντίσταση της πανίσχυρης μαφίας, της νομενκλατούρας και της οργανωμένης πλέον αντεπανάστασης μέσα και έξω από το ΚΚΣΕ και αφετέρου το ξεκαθάρισμα της νοσηρότατης κατάστασης, αντί να το αρχίσει από την κορυφή, το άρχισε από τα κάτω, κυνηγώντας τους παραβάτες της εργατικής πειθαρχίας (αλκοολικούς, κοπανατζήδες, κλπ.). Έτσι, οι κύριοι υπεύθυνοι της διάλυσης της χώρας έμειναν ανενόχλητοι ουσιαστικά, να συνεχίσουν το δολιοφθόρο έργο τους. Εκείνη η μεγάλη παράλειψη του μοναδικά καλά πληροφορημένου, τέως αρχηγού της Κα-Γκε-Μπε, για τη δράση της αντεπανάστασης και των πρακτόρων «επιρροής», για τους οποίους ο ίδιος είχε ενημερώσει με απόρρητη έκθεση του την ηγεσία της χώρας στα τέλη του 1977, όπως απόδειξαν οι τραγικές εξελίξεις στη συνέχεια, δεν τον απασχόλησε. Δεν κατάγγειλε στο λαό τον θανάσιμο κίνδυνο που ελλόχευε. Δεν έκανε καμία προειδοποίηση, να προϊδεάσει το λαό, τις υγιείς δυνάμεις, που υπήρχαν και ανοιχτά να τις καλέσει όχι απλώς να επαγρυπνούν, αλλά να ξεσηκωθούν και να συντρίψουν την αντεπανάσταση. Η κατάσταση τότε ήταν σίγουρη ανατρέψιμη! Αδιανόητο γιατί δεν το έπραξε αυτό σαν πρώτο βήμα ξεκινήματος. Μια εκδοχή μπορεί να είναι η άσχημη κατάσταση της υγείας του, που βέβαια δεν τα δικαιολογεί όλα, μια και δέχτηκε να αναλάβει αυτή τη βαριά κατάσταση της χώρας, γιατί να μη δώσει το καίριο χτύπημα στον κίνδυνο Νο 1 στην καταστολή της αντεπανάστασης; Μάλλον δεν θα ήταν και ο ίδιος έτοιμος για τέτοια αναμέτρηση.
Τηλέμαχος Λαδόπουλος
Τελευταία περίοδος
Μετά το θάνατο του Αντρόποφ την Άνοιξη του 1984, στη θέση του εκλέχτηκε ο Κ. Τσερνιένκο, αναδειγμένος από τον Μπρέζνιεφ στο ΠΓ της ΚΕ, ο οποίος στον ένα χρόνο θητείας του, το μόνο που πρόλαβε να κάνει, ήταν η αποκατάσταση στο ΚΚΣΕ του «αντικομματικού» Β.Μ. Μολότοφ, που είχε διαγράψει ο Χρουστσόφ το 1957. Πάντως, ο αιφνίδιος θάνατος του, στις αρχές του 1985, καθώς και του πρώην υπουργού Άμυνας Δ. Ουστίνοφ, κατά τα μετέπειτα δημοσιεύματα, επρόκειτο για υγιείς ανθρώπους, που κατάρρευσαν, φωτογραφίζοντας την ενοχή της αντεπανάστασης.
Ο θάνατος του Τσερνιένκο, σηματοδότησε την μετάβαση της ήδη διαβρωμένης, αλλά τυπικά Σοβιετικής εξουσίας, εξ' ολοκλήρου στα χέρια της αντεπανάστασης με άμεσο διαχειριστή της τον έμπιστο πράκτορα της ΣΙΑ και αρχηγό της αντεπανάστασης Μ. Γκορμπατσόφ. Πρώτα σαν ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΣΕ και στη συνέχεια και εκλεγμένου πρόεδρου της ΕΣΣΔ. Ποτέ και πουθενά στην παγκόσμια ιστορία, τέτοιο παράτολμο σε ολική και άπειρες διαστάσεις τερατούργημα δεν έχει ανάλογο της. Και μάλιστα μεταξύ των δυο υπερδυνάμεων θανάσιμης ταξικής αντιπαράθεσης, που υποτίθεται, πως η εσωτερική περιφρούρηση, ειδικά για την ΕΣΣΔ, που είχε επιβεβαιωθεί ιστορικά η απόλυτη σιγουριά ασφαλιστικών δικλείδων, ότι διέθετε, να αλωθεί κατά κράτος, με νόμιμες εκλογές, αναδείχνοντας στα ύπατα αξιώματα εξουσίας ένα άγνωστο πρότυπο ανήκουστης προδοτικής ολκής και παγκόσμιας εμβέλειας το ελεεινό ανθρωποειδές Γκορμπατσόφ! Σ' αυτό «μωραίνει ο Κύριος», όχι μόνο και τόσο μέσα από το κόμμα, που άλλαξε την όψη και τη δομή του κόσμου, εκτράφηκε μια τόσο βλοσυρή αντεπαναστατική. αδίσταχτη προσωπικότητα, αλλά στο πόσο αλλοτρίωσε, διέβρωσε και διολίσθησε από το πρωτότυπο επαναστατικό κόμμα ο εγκληματικός χρουστσωφισμός, ώστε αντεπανάσταση να προτείνει τον αρχηγό της στην ύπατη εξουσία και να εκλέγεται παμψηφεί!!!
Ύστερα απ' αυτό το κύριο επίτευγμα της αντεπανάστασης τα πάντα έγιναν προγραμματισμένα και κατά στάδια τελικής άλωσης, ότι είχε απομείνει όρθιο. Το ξεκίνημα έγινε με μια ανούσια κενόλογη μαρξιστολογία, με σκοπό την εισαγωγή της αμερικανόπνευστης περεστρόικας σαν σωτήρια λύση για τη σοσιαλιστική οικονομία και την ΕΣΣΔ.
Μάλιστα, ο πατριάρχης πάσης ιστορικής προδοσίας Γκορμπατσόφ αφειδώλευτα μοίρασε επαίνους και εύσημα στο... Στάλιν, πως χωρίς αυτόν η ΕΣΣΔ δε θα ήταν αυτή που ήταν. Συνάμα, το 1986 άρχισε ένα μπαράζ μεγάλων καταστροφών, όπου από τα τέλη Απρίλη ως εον Οκτώβρη συμβαίνουν: Τσερνομπίλ, σύγκρουση επιβατικής αμαξοστοιχίας με εμπορική στην περιοχή του Κούρσκ, σύγκρουση κρουαζιερόπλοιου με φορτηγό στη Μαύρη θάλασσα, έκρηξη αγωγού φυσικού αερίου την ώρα που είχε σταθμεύσει τραίνο επιβατικό δίπλα, στη Σιβηρία. Και στα 4 ατυχήματα τα θύματα ήταν συνολικά χιλιάδες. Τέλος γίνεται πυρκαγιά σε πυρηνοκίνητο υποβρύχιο στη Καραβαϊκή θάλασσα. Μόλις κατορθώνει να σωθεί το πλήρωμα. Το υποβρύχιο βυθίζεται με όλο τον πυραυλικό εξοπλισμό.
Ξαφνικά ξεσπάει, μετά το 1987, μια άνευ προηγουμένου αντισταλινική σταυροφορία για τις δήθεν «θηριωδίες του Στάλιν». Με τον κανόνα της αριθμητικής προόδου, άρχισαν να αυξάνουν, ο ένας μετά τον άλλον, οι πωρωμένοι συκοφάντες, τα υποτιθέμενα θύματα, χωρίς καν να διανοούνται την γελοιότητα, που έφταναν: την πρώτη αύξηση την έκανε η Ελεονόρα Ρούζβελτ, συζ. του προέδρου Ρούζβελτ, όταν το 1952 επισκέφθηκε την ΕΣΣΔ και απαίτησε να της δοθεί ο αριθμός των κρατουμένων, όπου και της τον έδωσαν: 2.352.000. Της φάνηκαν λίγοι. Επιστρέφοντας στις ΗΠΑ, τους «υπολόγισε» 10 εκατομμύρια. Ο Δ. Βολκογκόνοφ το 1988 τους έκανε 20 εκατομμύρια, ο Ρ. Μεντβέντιεφ 40 εκατομμύρια και ο εισηγητής μιας αντεπαναστατικής σύναξης στην κόκκινη πλατεία της Μόσχας τον Αύγουστο του 1990 70 εκατομμύρια. Ενώ κάποιος «θεωρητικός» τον ίδιο καιρό στην εφημερίδα «Αργκουμέντι ί φάκτι», συνυπολογίζοντας και αυτούς που θα γεννιόνταν από τους εκτελεσμένους τους ανέβασε στα 110 εκατομμύρια. Αυτό σημαίνει, ότι όλος ο ενεργός πληθυσμός της Ρωσίας εξοντώθηκε. Τότε ποιος σύντριψε το χιτλερικό φασισμό, ποιος ανόρθωσε σε χρόνο ρεκόρ την καταστρεμμένη οικονομία μετά τον πόλεμο;
Αυτοί οι συνειρμοί ήταν ανεπιθύμητοι για την αντεπανάσταση. που βρισκόταν στην τελική φάση κατεδάφισης των υπολειμμάτων της Σοβιετικής Εξουσίας και έπρεπε, μέσο της αποχαύνωσης, να ολοκληρωθεί, όχι μόνο ο λήθαργος του ήδη απεγνωσμένου λαού, αλλά και η συστράτευσή του για τη μετάβαση στην περιβόητη «Δημοκρατία». Η προφητική πρόβλεψη του Στάλιν στην πλήρη επαλήθευση της: «Όταν πεθάνω, στον τάφο μου θα ρίξουν πολλά σκουπίδια, όμως ο άνεμος της ιστορίας θα τα σκορπίσει...».
Ο Γκορμπατσόφ, μετά τη συνάντηση του με τον Μπους στη Μάλτα το Δεκέμβρη του 1988, όπου πήρε τις οδηγίες ανατρεπτικής δράσης των σοσιαλιστικών χωρών, αρχίζει το έργο του στις αρχές Μάη 1989 από τη ΛΔΚ, όπου η επίσκεψη του εμπνέει την αντεπαναστατική εκδήλωση στην πλατεία «Ουράνιας Γαλήνης» του Πεκίνου, αλλά συντρίβεται και ο υποδαυλιστής φεύγει άπραγος. Ξεχύνεται στην Ευρώπη. Η ΣΙΑ, Μοσάντ σε στενή συνεργασία με τον πάπα Παύλο-Ιωάννη II, Πολωνό, που επιλέχτηκε εμφανώς, επί τούτου το 1978, για πρώτη φορά στα 2000 χρόνια, μη Ιταλός στον παπικό θρόνο, μέσω της καθολικής εκκλησίας, έχουν μετατρέψει την Πολωνία σε αντεπαναστατικό άντρο, πλήρους προμήθειας αντεπαναστατικού υλικού και χρημάτων. Έχουν ήδη σ' όλες τις Λ. Δημοκρατίες, γίνει τα λεγόμενα «λαϊκά μέτωπα», υπό πλήρη έλεγχο της αντεπανάστασης. Μέσα στα 1989 η αντεπανάσταση, σε αγαστή συνεργασία με τον Ιούδα Γκορμπατσόφ γίνεται εξουσία στις χώρες: Ουγγαρία, Τσεχοσλοβακία, Πολωνία, Βουλγαρία. Το 1990 ξεπουλάνε οι Σεβαρνάντζε-Γκορμπατσόφ αντί 80 δισεκατομμύρια μάρκα συνεργούν στη δολοφονία του ζεύγους Τσαουσέσκου στη Ρουμανία, ενώ και με τη βοήθεια της Νέας Δημοκρατίας, ο Μπερίσια ανεβαίνει στην εξουσία της Αλβανίας. Απομένει η Σοβιετική Ένωση, καθοδηγούμενη από τους αρχιπράκτορες της ΣΙΑ, της Μοσάντ, κ.ά., αλλά εδώ τα πράγματα θέλουν άλλο χειρισμό. Πρόκειται για πυρηνική υπερδύναμη και μια τυχόν εμφύλια σύρραξη, εγκυμονούσε καταστροφικές συνέπειες για αφεντικά και υποτελείς.
Γι' αυτό ο δόλιος Γκορμπατσόφ εξουδετερώνει ένα προς ένα τα πιθανά εμπόδια για μια αναίμακτη επέλαση της αντεπανάστασης: 1) αποπέμπει από την ΚΕ και αντικαθιστά με δικούς του 150 παλιά μέλη της, με την καθιέρωση ορίου ηλικίας για τα καθοδηγητικά όργανα τα 60 χρόνια. 2) Υποδαυλίζει τις εθνικιστικές τάσεις μέσα στο στρατό και αποδιοργανώνει το αξιόμαχο του με ποικίλους τρόπους. 3) Οι πράκτορες του υποκινούν αιματηρές συγκρούσεις παντού στις Βαλτικές χώρες, στον Καύκασο, στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, στο Μπακού και Σομγκάϊτ, μεταξύ αντζέρων και αρμενίων, στο Τατζικιστάν. Όλη η αχανής χώρα περνάει σε κατάσταση «κινούμενης άμμου», όπου ρέει αίμα, και παρουσιάζονται ατέρμονες εθνικιστικές συγκρούσεις, δεκάδες χιλιάδες εσωτερικοί πρόσφυγες... Κυριαρχεί ένα χάος απογοήτευσης και θλίψης για όλους τους λαούς της ΕΣΣΔ... Η ιμπεριαλιστική και η αντεπαναστατική προπαγάνδα κυριολεκτικά λυσσομανάει, βρίζει και ασελγεί σε βάρος των ιερών και οσίων της ΜΟΣΕ. Κατασυκοφαντεί τους προλεταριακούς συγγραφείς Γκόρκι, Μαγιακόφσκι, Φαντέγιεφ, προβάλλοντας τους αντιδραστικούς Μπούνιν, κ.ά. Καμία αντίκρουση από τον κομματικό Τύπο, ο οποίος ή συναινεί, με ελάχιστες εξαιρέσεις, ή σιωπά. Στην τηλεόραση ατέρμονες συζητήσεις από εκπροσώπους της αντεπανάστασης οι οποίοι καμουφλάρονται, ως εκπρόσωποι ποικιλώνυμων κομμάτων, που μόλις ανακοίνωσαν την ύπαρξη τους. Θέματα συζητήσεων: τα. «ανθρώπινα δικαιώματα», που στέρησε η ΜΟΣΕ, η «Δημοκρατία», η «ελευθερία του ατόμου», ο «πολιτισμός» με πρότυπα της Δύσης. Ακόμα μοναρχικοί ντυμένοι με στολές τσαρικών αξιωματικών ζητάν συνάντηση με τον πρωθυπουργό Παύλοφ και του θέτουν τα αιτήματα τους. Όλες οι υπόγειες διαβάσεις και είσοδοι στο Μετρό της Μόσχας έχουν πλημμυρίσει από χυδαίες φωτογραφίες πορνό που πουλιούνται, με 3 ρούβλια η μία. Πλανόδιοι ..., πουλάν έξω απ' τα βιβλιοπωλεία και στους δρόμους της Μόσχας τη Βίβλο, αντί 50-60 ρουβλίων, όταν επιστημονικά και λογοτεχνικά έργα πουλιόταν με 2-3 ρούβλια. Τον ίδιο καιρό, το Καλοκαίρι και το Φθινόπωρο του '90, μπροστά στο άγαλμα του Πούσκιν, 500 μέτρα απ' το Κρεμλίνο και απ' το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη εκδηλώνουν φασίστες με τη σβάστικα και η πολιτικοφυλακή τους περιφρουρεί να μην τους λιντζάρουν οι βετεράνοι του Πατριωτικού Πολέμου και ο λαός, που δεν αντέχει την ιταμή πρόκληση.
Όλα τα παραπάνω είναι αποτέλεσμα της κατάργησης του άρθρου 6 του Σοβιετικού Συντάγματος, από τον πράκτορα της ΣΙΑ και αρχιπροδότη Γκορμπατσόφ για τη «δημιουργία πλουραλιστικής κοινωνίας στην ΕΣΣΔ».
Οι ενέργειες του Γκορμπατσόφ και Σεβαρνάντζε είναι αποκαλυπτικές. Πουλάν στους αμερικάνους πλούσια σε αλιεία και πετρέλαιο θαλάσσια περιοχή στην Καμτσάτκα. Στις διαπραγματεύσεις για τον αφοπλισμό, χωρίς να ενημερώνουν το Γ Επιτελείο, συμπεριλαμβάνουν και καταργούν τους πυραύλους «ΟΚΑ», οι οποίοι δεν προβλέπονταν απ' την συμφωνία, ήταν μοναδικοί στο είδος και δεν διέθεταν τίποτα παρόμοιο οι αμερικάνοι. Καταργούν τον μοναδικό σταθμό παρακολούθησης στο διάστημα στο Κρασνογιάρσκ, χωρίς να καταργηθεί ούτε ένας από τους τρεις παρόμοιους αμερικανικούς. Παραλύει το αντιπυραυλικό ενιαίο σύστημα της ΕΣΣΔ. Το Μάρτη του 1991 σε συνεδρίαση του Ανωτάτου Σοβιέτ ο αρχηγός της Κα-Γκε-Μπε Β. Κριουτσκόφ διαβάζει κατάλογο πρακτόρων «επιρροής» που του είχε παραδώσει διπλός πράκτορας... με 28 ονόματα, μεταξύ των οποίων, ο πασίγνωστος πράκτορας της ΣΙΑ από το 1958 Α. Γιάκοβλεφ, ο μετέπειτα πρωθυπουργός χου Γέλτσιν Ε. Πριμακόφ, ο ακαδημαϊκός Γ. Αρμπάτοφ, κ.α. Ο Γκορμπατσόφ του λέει: «και τι θέλετε να επαναλάβουμε το 1937,». Και τον Α. Γιάκοβλεφ από μέλος της ΚΕ τον κάνει μέλος του ΠΓ και του αναθέτει μάλιστα... την ιδεολογική δουλειά του ΚΚΣΕ. Τέτοιες αποκαλυπτικές προδοτικές ενέργειες του Γκορμπατσόφ είναι τόσες πολλές και περνάνε απαρατήρητες, ώστε ορισμένοι να καταλήγουν στο συμπέρασμα, πως διέθετε μυστικιστικές, παραφυσικές, σατανικές ικανότητες, που δήθεν, τύφλωναν τους πάντες και εκλάμβαναν τις προδοσίες σαν ορθές πράξεις. Πρόκειται βέβαια για θλιβερό άλλοθι αβυσσαλέου οπορτουνιστικού λήθαργου και τίποτα περισσότερο!! Ναι. Αυτό το συνονθύλευμα εντατικής καπιταλιστικοποίησης με την ψευδεπίγραφη σοσιαλιστική πρόσοψη, που του διατηρούσε η αντεπανάσταση για να κρύβει το πρόσωπο της - κατάρρευσε! και ο λαός δεν είχε λόγους να το στηρίξει. Αλλά τι σχέση είχε αυτό που κατάρρευσε με την θριαμβευτική παρουσία του επιστημονικού σοσιαλισμού του Λένιν-Στάλιν, που αποκλειστικά επιβουλεύεται η ιμπεριαλιστική προπαγάνδα, αδιαλείπτως, 12 χρόνια τώρα;
Το Μάρτη επίσης του 1991 ο Γκορμπατσόφ συναινεί στη δημιουργία Κρατικής Επιτροπής Έκτακτης Ανάγκης (ΚΕΕΑ), η οποία χρησιμοποιείται από την αντεπανάσταση για την κατάληψη της εξουσίας, από τον διεστραμμένο Γέλτσιν με το πραξικόπημα στις 19.8.91, όπου μέλη της ΚΕΕΑ, όπως ο τότε Πρωθυπουργός Παύλοφ, δηλώνουν, πως δεν έδωσαν διαταγή να μπουν τα τανκς στη Μόσχα. Αρχίζει υπό την αιγίδα του Κίσινγκερ και του αρχηγού της ΣΙΑ... με αναντίρρητο πρόσταγμα στο θλιβερό Γέλτσιν, ότι «το συμφέρον της Ρωσίας είναι να ακολουθεί απαρέγκλιτα τις υποδείξεις των ΗΠΑ». Προς «αποφυγή παρεξηγήσεων» η γελτσινική καμαρίλα πλαισιώνεται από 30.000 και πλέον αμερικανούς «συμβούλους»!! Το Δεκέμβρη 1991 οι Γέλτσιν, Κραβτσούκ και Σουσκέβιτς διαλύουν την ΕΣΣΔ.
Επακολουθεί χάος στα πάντα. Αναρίθμητες μαφίες μαζί με τους ξένους «προστάτες» ληστεύουν και λυμαίνονται τα πάντα και τους πάντες. Μια επιταχυνόμενη πλήρης αθλιότητα καλύπτει με το μαύρο πέπλο της την πάλαι ποτέ κραταιά υπερδύναμη.
Στις 4.10.93 ο Γέλτσιν, με υπόδειξη των επικυρίαρχων του και με τη βοήθεια πρακτόρων της ΣΙΑ, Μοσάντ, κ.α., δια πυρός και σιδήρου εξοντώνει στο «Λευκό Οίκο» το Ανώτατο Σοβιέτ. Η αντεπανάσταση ολοκληρώνεται... Η ανελέητη καπιταλιστική βαρβαρότητα, πάει να ισοπεδώσει πράγματα και συνειδήσεις. Όμως ο αιματοβαμμένος ψευτοτσάρος Γέλτσιν, με αναλωμένη την προδοτική του ισχύ, μέσα στην απροσπέλαστη αθλιότητα ενός εξαπατημένου λαού, αναζητεί, με οδηγό τον εφιάλτη της εγκληματικής του καριέρας, την συναλλαγή ακολασίας με το θρόνο του εγκάθετου, με όρο την απονομή ασυλίας του. Ο Β. Πούτιν αποδέχεται την ετερόκλητη, κραυγαλέα συναλλαγή και τον διαδέχεται! Η ροή των πραγμάτων μένει αμετάβλητη. Αγρία καπιταλιστικοποίηση!
Τηλέμαχος Λαδόπουλος
Γ. Τι μέλλει γίγνεσθαι;
Η εξουδετέρωση της ΕΣΣΔ με τον πιο άνανδρο και δόλιο τρόπο - της προδοσίας -ύστερα από την παταγώδη αποτυχία χρήσης όλων των άλλων μέσων βίαιης αναμέτρησης με τον επιστημονικό σοσιαλισμό, είναι γελοίο, από άποψη ιστορικού δικαίου, να θεωρείται «νίκη» του ιμπεριαλισμού, εφόσον η νομοτελειακή αναγκαιότητα του σοσιαλισμού, όχι μόνο δεν διαψεύστηκε, αλλά επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά με την ανικανότητα του ιμπεριαλισμού να τον αντιμετωπίσει με όλες τις ισότιμες αντιπαραθέσεις. Συνεπώς, πρόκειται για βίαιη ανακοπή, της ήδη μεταβιβαζόμενης, μετά την νίκη της ΜΟΣΕ το 1917, ανθρωπότητας προς το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Το ανεκτίμητο κόστος αυτής της βίαιης ανακοπής για την ανθρωπότητα προβάλλεται με την επιταχυνόμενη επιδείνωση των παλαιών και την πολλαπλάσια συσσώρευση καινούργιων προβλημάτων με κατακλυσμιαίες απειλητικές προεκτάσεις για την ύπαρξη ζωής στον πλανήτη Γη. Το περιβαλλοντικό, το επισιτιστικό, το πληθυσμιακό και τα πολυάριθμα παράγωγα τους, είναι απόρροια πολιτικό-οικονομικής υφής και όχι επιστημονικό-τεχνολογικής. Π.χ. το περιβαλλοντικό κυρίως, προέρχεται από την στρεβλή επιλογή καύσης οργανικών καυσίμων για παραγωγή τεχνητής ενέργειας, ειδικά ηλεκτρικής, λόγω των αμύθητων κερδών, που εξασφαλίζουν αυτά στα μονοπώλια καυσίμων, αφήνοντας στο περιθώριο την αξιοποίηση αναρίθμητων, φιλικών προς το περιβάλλον, πηγών ενέργειας, σύντηξης, που είχε δρομολογηθεί από τους σοβιετικούς επιστήμονες με ανεξάντλητη πρώτη ύλη το νερό, όπου 1 λίτρο περιέχει ενέργεια ισοδύναμη με 350 λίτρα βενζίνης.
Ότι αφορά το επισιτιστικό, εδώ κραυγάζει το μαζικό έγκλημα του ιμπεριαλισμού σε βάρος της πλειοψηφίας των 6 δισεκατομμυρίων ανθρώπων της Γης, που λιμοκτονούν, όταν από το 1993 είχε γίνει γνωστό και επαναλήφθηκε στις 6/4/01 από την ΝΕΤ το γεγονός, ότι παράγονται τρόφιμα για να τραφούν 12 δισεκατομμύρια άνθρωπο! Και αυτό επιβεβαιώνεται απ' την σύγκρουση αύξησης του παγκοσμίου πληθυσμού και παραγωγικότητας της εργασίας στα τελευταία 30 χρόνια, όπου από 3,2 δισεκατομμύρια ο πληθυσμός έφτασε τα 6 δισεκατομμύρια ούτε καν διπλασιάστηκε, ενώ, βάσει υπολογισμών η παραγωγικότητα εργασίας αυξήθηκε πάνω από 120 φορές.
Ταυτόχρονα, το Παγκόσμιο Εθνικό Προϊόν (ΠΕΠ) από 4 τρισεκατομμύρια το 1976, το 2000 ξεπέρασε τα 28. Ωστόσο, η εξαθλίωση, παρά την ασήμαντη αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού αγγίζει τα 60%. Και αυτό επειδή το 80% του παραπάνω ΠΕΠ το ιδιοποιείται το 20 % του παγκόσμιου πληθυσμού. Πιο συγκεκριμένα: το 1% (δηλαδή τα 6 εκατομμύρια) του παγκόσμιου πληθυσμού ιδιοποιείται το 80% του ΑΕΠ. Ενώ 3 μεγιστάνες μόνο, κατέχουν τόσο χρήμα, όσο οι κρατικοί προϋπολογισμοί 48 αναπτυσσόμενων χωρών με πληθυσμό 700 εκατομμυρίων ανθρώπων. Μια άλλη ενδιαφέρουσα διάσταση, που εμπεριέχεται σ' αυτή την εκρηκτική, αλματώδη αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας, είναι πως αυτό επιτυγχάνεται με την υλοποίηση μόνο των 12% των ήδη έτοιμων επιστημονικο-τεχνικών εφευρέσεων, λόγω ανικανότητας να αντέξει το ιμπεριαλιστικό εκμεταλλευτικό κατεστημένο το βάρος της υπερπαραγωγής, με ασύλληπτες διαστάσεις ανεργίας και των περιορισμένων δομών των βάθρων του κατεστημένου, που είναι η αγοραπωλησία.
Η άλλη πτυχή του ίδιου φαινομένου συνίσταται στο γεγονός, ότι με τις ήδη σήμερα δομές παραγωγής υλικών αγαθών είναι δυνατή η πλήρη εξασφάλιση των αναγκών της ανθρωπότητας με 2ωρη ημερήσια απασχόληση όλου του ενεργού πληθυσμού της Γης!
Στις 20/4/01, από τηλεοπτικό κανάλι μεταδόθηκε, πως τρεις σούπερ μεγιστάνες του πλούτου κατέχουν περιουσίες: ο πρώτος αμερικάνος 24 τρισεκατομμύρια δολάρια, ο 205 επίσης αμερικανός -16 τρισεκατομμύρια και ο 3°* Σαουδάραβας - 11 τρισεκατομμύρια δολάρια. Πρόκειται για φρενίτιδα πρωτοφανούς συσσώρευσης πλούτου, όπου ωχριά και αυτή η φυσική ζούγκλα, εφόσον εκεί η συμπεριφορά των αλληλότροφων κατοίκων της, ρυθμίζεται αυστηρά, με το νόμο του κορεσμού της πείνας κάθε φορά, που προκύπτει η ανάγκη, χωρίς καμία σχεδόν φροντίδα συσσώρευσης. Αυτοί, λοιπόν, οι καθόλα κοινοί άνθρωποι με τις κοινές καταναλωτικές ανάγκες, προς τι αυτή η άπειρη απληστία;
Ποιοι νόμοι φύσης ή κοινωνίας μπορούν να καλύψουν αυτό το αβυσσαλέο μένος τους προς τον απροσμέτρητο πλουτισμό, όταν είναι περιστοιχισμένοι από μανιασμένους ωκεανούς ανθρώπινης απερίγραπτης αθλιότητας;
Και σ' αυτό το φόντο της δυσβάσταχτης, εκκωφαντικά κραυγάζουσας κοινωνικής αθλιότητας ανισοτήτων, οι κυβερνήτες -εντολοδόχοι αυτών των άπληστων θλιβερών όντων, πόσο πρέπει να είναι πωρωμένοι, ανάλγητοι όπου με αμέτρητα τερτίπια επικαλούνται την «ανυπέρβλητη ανάγκη» αφαίμαξης των ήδη αφαιμαγμένων προ πολλού εξαθλιωμένων λαϊκών μαζών, μέσω της κατακρεούργησης των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, της αύξησης των ορίων ηλικίας συντάξεων, το μοίρασμα της κάθε θέσης εργασίας σε δυο - τρία άτομα; Καθόλου δεν έχουν κατά νου τι πράττουν και για ποιανού όφελος; Για το δικό τους!!! Αν σ' αυτή την επιταχυνόμενη συμπίεση των ορίων επιβίωσης των, μη εχόντων, πλειοψηφιών του παγκόσμιου πληθυσμού, προστεθούν και τα επίσης αυξανόμενα με επιδημική μορφή δεινά όπως: πείνα, ναρκωτικά, δουλεμπόριο, πορνεία, σωματεμπορία, παιδική εργασία, παιδεραστία, μετανάστευση 3% (180 εκατομμύρια) του παγκόσμιου πληθυσμού, πανανθρώπινη εξαθλίωση, με αδιάκοπους, πολυάριθμους πολέμους σε μόνιμη βάση διεξαγωγή τους στον πλανήτη, με 23 εκατομμύρια νεκρούς στη μεταπολεμική περίοδο. Ακόμα την επανεμφάνιση των θεωρούμενων εξαφανισμένων ασθενειών δίπλα στις υπάρχουσες, ελονοσίας, ιδιαίτερα ανησυχητικής εξάπλωσης σε 2 δισεκατομμύρια - το 1/3 του παγκόσμιου πληθυσμού - ανθρώπους, της φυματίωσης, (που βάσει επιστημονικών ανακοινώσεων, ύστερα από εξάμηνη εντατική θεραπεία με τα υπάρχοντα φάρμακα, ο βάκιλός του Κόχ εμφανίστηκε πιο ενδυναμωμένος, απ' ότι πριν τη-θεραπεία), το Έιτζ, τον Καρκίνο, τις καρδιακές παθήσεις, κλπ., αλλά και τις κατά 6% αυξήσεις ετησίως φυσικών καταστροφών, λόγω κλιματολογικών αλλαγών (πλημμυρών, ξηρασιών, πυρκαγιών, σεισμών), η γενική εικόνα του μέλλοντος διαγράφεται άκρως προβληματική για την επιβίωση της πλειοψηφίας της ανθρωπότητας. Μια μόνο εκδοχή - μη έγκαιρης αναχαίτισης της φυματίωσης, μπορεί να «απαλείψει» σειρά κρίσιμων προβλημάτων όπως η πληθυσμιακή έκρηξη με τα 90 εκατομμύρια ετήσια αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού, και τα άμεσα συναφή - το επισιτιστικό. Ωστόσο, αν αυτό δεν συμβεί, η αύξηση του παγκόσμιου-πληθυσμού, βάσει πολλών δημογραφικών ερευνών θα κορεστεί στο επίπεδο των 11-13 δισεκατομμυρίων ανθρώπων στο διάστημα 2075-2100.
Τηλέμαχος Λαδόπουλος
Αυτό είναι το «πανωπροίκι», που απολαμβάνει σήμερα η ανθρωπότητα, κυρίως εξαιτίας της ανατροπής του επιστημονικού σοσιαλισμού και της ΕΣΣΔ, σαν καθοριστικών, ρυθμιστικών παραγόντων στο διεθνή στίβο κοινωνικών εξελίξεων. Για παράδειγμα οι κοινωνικές παροχές, που υποχρεώθηκαν να δώσουν τα καπιταλιστικά κράτη, κάτω απ' την απειλή επέκτασης της ΜΟΣΕ και στις χώρες τους, τις οποίες εσπευσμένα άρχισαν να παίρνουν πίσω την επόμενη της ανατροπής της ΕΣΣΔ, παρ' ότι με δημαγωγικό στόμφο βεβαίωναν, πως μετά την ανατροπή της «Αυτοκρατορίας του κακού» - της ΕΣΣΔ, η ανθρωπότητα θα έμπαινε στον παράδεισο, για να βρεθεί ουσιαστικά στη σημερινή επίγεια κόλαση της «Νέας Τάξης Πραγμάτων», όμοια με την μητρική της την χιτλερική «Νέα Τάξη», ως προς τον «Πανάγιο» σκοπό την παγκόσμια κυριαρχία. Με μια ασύγκριτη υπεροχή: αν η χιτλερική «Νέα Τάξη» έστησε 1100 στρατόπεδα συγκέντρωσης με 18 εκατομμύρια εγκλείστους σ' αυτά, 12 εκατομμύρια των οποίων θανατώθηκαν εκεί, η σύγχρονη «Νέα Τάξη» μετέβαλλε όλον τον πλανήτη σε ένα στρατόπεδο θανάτου, χωρίς ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα, ψηλές σκοπιές με λυκόσκυλα, κλπ. Σήμερα όλ' αυτά τα «καθήκοντα» υψίστης ανθρωπιστικής αποστολής τα εκτελεί το ΝΑΤΟ, όπου επιβάλλει την «ειρήνη» νεκροταφείου, αφού, όπως στη Γιουγκοσλαβία το 1998, ο πλανητάρχης Κλίντον, σε αγαστή συνεργασία με το Ευρωπαϊκό σινάφι του, εφάρμοσε την ληστρική στρατηγική του μέλλοντος προς το Μιλόσεβιτς προτείνοντας του: «ή μου τα δίνεις όλα, ή σε εξοντώνω και στα παίρνω όλα». Και αν αυτό δεν σημαίνει νεκρανάσταση της πιο στυγνής βαρβαρότητας, μαζί και με την άρνηση του Μπους να εφαρμόσει τη συμφωνία του Κιότο, που υπόγραψε ο προκάτοχος του, για τη μείωση του διοξειδίου του άνθρακα για να μην ερημωθεί ο πλανήτης, τότε θα πρόκειται για την «Δευτέρα Παρουσία» του Παντοδύναμου... Τα «Θαύματα» θα είναι πειστικότερα στο μέλλον, βάσει απόρρητης σύσκεψης των μεγαλοκρατούντων του κόσμου στο Σαν-Φραγγίσκο του 1995 με πρόεδρο το «γίγαντα» πάσης προδοσίας Γκορμπατσόφ. Εκεί κατατέθηκε η επιστημονική πρόβλεψη, που έκανε το Χ. Κολ να ανασηκωθεί από τη θέση του στο άκουσμα, πως στο 2010-2015, θα έχουν εργασία το 15-20% του παγκόσμιου εργατικού δυναμικού. Ήδη σήμερα το 2001 μιλούν για πρωτοφανή φαινόμενο: χρεοκοπούν και κλείνουν επιχειρήσεις τεχνολογικής αιχμής, πετώντας στο δρόμο δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους.
Κορυφώνεται η τάση γιγαντοποιήσεων, μέσω συγχωνεύσεων και ενοποιήσεων, ολόκληρων βιομηχανικών κλάδων σε διεθνή κλίμακα με κάθετες μειώσεις του εργατικού δυναμικού σε συνολικό ύψος παγκόσμια εκατοντάδες χιλιάδες. Η καρδιά της καπιταλιστικής μηχανής - τα χρηματιστήρια - συχνότατα μπλοκάρονται από κυκλοφορική ανεπάρκεια ρευστού «αίματος» (χρήματος) και ανοιχτά πια μιλούν πως το 2001 οι προβλεπόμενοι δείχτες ανάπτυξης θα μειωθούν κατά 1-2 ποσοστιαίες μονάδες από τις 3-3,5 που αναμένονταν... Πιο δυνατά μιλούν για επερχόμενη παγκόσμια οικονομική κρίση... Το χάος στο σύνολο του παγκόσμιου στίβου του γίγνεσθαι, διογκώνεται. Ούτε οι «πανέξυπνες» ηλεκτρονικές συσκευές, ούτε το αξιοθαύμαστό διαδίκτυο με τις θαυματουργές δυνατότητες του, είναι σε θέση να αποτρέψουν πλέον για πολύ το μοιραίο του αμαρτωλού, ιμπεριαλιστικού κατεστημένου. Μέσα στη δίνη της πάγκοσμιοποίησης της δυστυχίας, της πείνας, της φτώχειας, της αθλιότητας στον ένα πόλο, τη χλιδή, την αλαζονεία, τον αμύθητο πλούτο και το άφθονο αίμα στον άλλο, αντιμέτωπος με τις διογκούμενες συνεχώς στρατιές του Σιάτλ... του Κεμπέκ, της Γένοβας θα διαγράφεται η επιταχυνόμενη επιθανάτια τροχιά, που θα τα σβήσει δια παντός από το κοινωνικό στερέωμα, ακριβώς, θάβοντας τον εαυτό του μέσα στην πανίσχυρη πολεμόχαρη παρουσία του.
Η μόνιμη και συνεχώς εντεινόμενη αχαλίνωτη πολεμική υστερία που διέπει τον αμερικάνικο (και τον παγκόσμιο) ιμπεριαλισμό με την προ πολλού (πριν της 11.9.01) προγραμματισμένη επίθεση του στο Αφγανιστάν ενάντια στα πρώην δημιουργήματα του - τους Τάλιμπαν και τον ΣΙΑΘρεμένο Μπιν Λάντεν με τη διάτρητη πρόφαση-«καταπολέμηση της τρομοκρατίας», αφενός μεν σηματοδότησε έναν χωρίς τέλος αδιάκοπο μονόπλευρο και με πολυάριθμους στόχους πόλεμο, αλλά και επιβεβαίωσε για πολλοστή φορά και την πηγαία αιτία της άκρας αρπαχτικής του συμπεριφοράς - τον πολεμόγονο νόμο της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης του Λένιν. Δηλαδή, το νόμο που εκφράζει την μόνιμη εναγώνια και ακατάβλητη ιμπεριαλιστική τάση αναδιανομής του ήδη αναδιανεμημένου αναρίθμητες φορές πλανήτη σε νέες σφαίρες επιρροής με ενεργειακά αποθέματα πετρελαίου, αερίου καταναλωτικής διάρκειας, περίπου 100 χρόνων, που διαθέτει στην προκειμένη περίπτωση η Κεντρική Ασία, η οποία παρέμεινε εκτός άμεσου ιμπεριαλιστικού ελέγχου, πριν την εισβολή στο Αφγανιστάν. Επίσης και μεγάλων αποθεμάτων, ουρανίου, έγχρωμων και μη μετάλλων, χρυσού, κ.α.
Όμως δεν πρέπει να ξεχνάν οι επίδοξοι σύγχρονοι ιμπεριαλιστές κοσμοκράτορες ότι εξαιτίας αυτού ακριβώς του νόμου ανισόμετρης ανάπτυξης των καπιταλιστικών χωριών, που προκαλεί το θανάσιμο άγριο ανταγωνισμό μεταξύ τους στην επίμονη, καθέκαστη βίαιη αναδιανομή του ήδη αναδιανεμημένου κόσμου για αρπαγή καινούργιων πρώτων υλικών και καυσίμων, προκλήθηκαν όχι μόνο οι δυο αιματηρότεροι Παγκόσμιοι Πόλεμοι Α' και Β', και τα αντίστοιχα επακόλουθα τους: η νικηφόρα Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση στην τσαρική Ρωσία το 1917 και η επέκταση της στο 1/3 του κόσμου το 1945! Και'τα δυο αυτά κόσμο— γονικά γεγονότα έγιναν δυνατά επίσης βάσει ενεργοποίησης του ίδιου αυτού νόμου, που αποκάλυψε ο Λένιν και πλήρως απορρέουν και οφείλουν την εμφάνιση τους και εδραίωση τους σ' αυτόν.
Η μεγαλύτερη ψευδολογία της ιστορίας για τη, δήθεν, «κατάρρευση» του κομμουνισμού, που στόχευε στην στυγνή εξαπάτηση των εργαζομένων όλου του κόσμου, με διπλό όφελος για το θύτη ιμπεριαλισμό, εφόσον ο όρος «κατάρρευση» σημαίνει μη βιωσιμότητα του σοσιαλισμού, επομένως μήνυμα στους λαούς: «πάψτε να αγωνιζόσαστε για κάτι που κατάρρευσε, μη βιώσιμο. Το μοναδικό βιώσιμο σύστημα είναι ο καπιταλισμός. Υποταχθείτε δια παντός στον αιώνα του άπαντα». Η καραμέλα της «κατάρρευσης» συμβόλιζε, ταυτόχρονα «έπαθλο νίκης» δήθεν, στον ψυχρό πόλεμο και «σκιάχτρο» για τους προδομένους λαούς της ΕΣΣΔ και όλου του κόσμου. Και, όταν πια για όσους το πίστεψαν ο μοναδικός πάντα αρχιπροδότης της παγκόσμιας ιστορίας Γκορμπατσόφ, για δικούς του λόγους, διεκδικώντας πάλι την μοναδικότητα του είδους, αυτοξεμασκαρεύτηκε λέγοντας: «Το όνειρο της ζωής μου ήταν να συντρίψω τον κομμουνισμό...» και εξηγεί πως το πέτυχε (εφημερίδα «Εργαζόμενη Ρωσία» 31.3.2000), ομολογία, που καταρρίπτει την ψευδολογία της «αυτοκαταρρευσης» του κομμουνισμού και ανελλιπώς αποκρύφτηκε από όλα τα παγκόσμια ΜΜΕ καθώς και απ' τα ελληνικά με ελάχιστες εξαιρέσεις. Που χάθηκε η ευγλωττία και η ευαισθησία των αναρίθμητων αντικομμουνιστικών στρατιών «ανεξάρτητων» κονδυλοφόρων; Που εξαφανίστηκε το «καθήκον αντικειμενικής ενημέρωσης» της κοινής γνώμης;
Την ίδια τύχη αποσιώπησης τυγχάνει και το γεγονός της «θριαμβευτικής επανόδου των κομμουνιστών στην εξουσία στη Μολδαβία» όπως τη χαρακτήρισε στις 27.2.01 ο τηλεοπτικός σταθμός ΝΤΒ της Μόσχας.
Έτσι καταρρέει ο μύθος της «κατάρρευσης του κομμουνισμού», που καταθορυβεί τους οργανωτές και εκτελεστές της ανατροπής του επιστημονικού σοσιαλισμού και της ίδιας της ΕΣΣΔ. Ενώ παράλληλα οι δημοσκοπήσεις στη Ρωσία δείχνουν πως το 76% νοσταλγεί τη Σοβιετική εξουσία και το 66% αναγνωρίζει την ηγετική μορφή του Λένιν.
Η απάτη, η ασέλγεια πάνω στις πανανθρώπινες αξίες της ΜΟΣΕ, που επί δέκα χρόνια επιβουλεύονται όλοι οι εχθροί της άρχισαν να καταρρέουν ανεπανόρθωτα. Η αχαλίνωτη υποκρισία για τα «ανθρώπινα δικαιώματα», τις «ατομικές ελευθερίες» και τα άλλα δολώματα, που χρησιμοποιήθηκαν από τη ΣΙΑ και την αντεπανάσταση για να υποδουλώσουν τους λαούς της πρώην ΕΣΣΔ, αφού τα δοκίμασαν στο πετσί τους, τους τα επιστρέφουν, αφού κατάλαβαν, ότι χωρίς την λαϊκή κρατική φροντίδα για εξασφάλιση, μόνιμης φτηνής στέγης, μόνιμης εργασίας, δωρεάν υγείας, δωρεάν παιδείας, παροχή εργατικών αδειών κ.α. ευεργετημάτων, δεν υπάρχει ούτε δημοκρατία, ούτε ανθρώπινα δικαιώματα, ούτε ατομικές ελευθερίες, ούτε ανεξαρτησία. Αυτή η επανακατανόηση αυτών των ανεκτίμητων επαναστατικών σοσιαλιστικών αξιών, απ' όσους τις απωλέσαν κάτω από μια ωμή, βίαιη πλύση εγκεφάλου είναι ανυπέρβλητο κίνητρο για την επιστροφή, σε οριστική βάση, στο δρόμο της ΜΟΣΕ.
Οι φρούδες ελπίδες του ιμπεριαλισμού για παγκόσμια κυριαρχία, με τη συναίνεση των πρώην λαών της ΕΣΣΔ ή και με τη βία εξανεμίζονται ταχύτατα και οριστικά. Τα πολυάριθμα κρισιακά φαινόμενα, που δημιούργησε και προαναφέρθηκαν στοιχειωδώς μετατρέπονται σε μπούμερανγκ για την ύπαρξη του, εφόσον απώλεσε κάθε ικανότητα λύσης τους, παρά μόνο στην παραπέρα όξυνση τους συντελεί. Η επανασύνταξη των παγκοσμίων επαναστατικών δυνάμεων, με επικεφαλής τους κομμουνιστές, με οδηγό την ΜΟΣΕ για την επαναφορά στο δρόμο του επιστημονικού σοσιαλισμού αποτελεί τη μόνη σωτήρια λύση για την ανθρωπότητα και την απαλλαγή της απ' το θανατηφόρο εναγκαλισμό της απ' τον ιμπεριαλισμό.
Τηλέμαχος Λαδόπουλος
Τέλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου