Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2013

«Έφυγε» ο υπεραιωνόβιος θρυλικός στρατηγός του Βιετναμέζικου λαού Vo Nguyen Giap

Vo Nguyen Giap_6Στις 4 Οχτώβρη έπαψε να χτυπά η γενναία καρδιά του υπεραιωνόβιου θρυλικού κομμουνιστή στρατηγού του Βιετναμέζικου λαού Βο Νγκιέν Γκιάπ. Άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 102 χρονών στο στρατιωτικό νοσοκομείο της πρωτεύουσας του Βιετνάμ, Ανόϊ (είχε γεννηθεί στις 25 Αυγούστου 1911).

Ο Γκιάπ προσχώρησε στο κομμουνιστικό κίνημα του Βιετνάμ σε πολύ νεαρή ηλικία και συνέβαλε στην ανάπτυξη του Κομμουνιστικού Κόμματος του Βιετνάμ (Ινδοκίνας), κάτω από την καθοδήγηση του Ho-chi-Minh, μα πρωτίστως συνέβαλε τα μέγιστα στην ίδρυση και ανάπτυξη του λαϊκού επαναστατικού στρατού: «το κόμμα ίδρυσε, οργάνωσε και προσανατόλισε ιδεολογικά το στρατό» (Vo Nguyen Giap: Volkskrieg-Volksarmee», σελ.108, Μόναχο 1968, έκδοση στα Γαλλικά: Hanoi 1961).

Στην πολυετή ένοπλη πάλη του λαϊκού επαναστατικού στρατού του Βιετνάμ ενάντια στους Ιάπωνες μιλιταριστές και τους Γάλλους και Αμερικανούς ιμπεριαλιστές αναδείχθηκε σε στρατιωτική ιδιοφυΐα αλλά και σε θρυλική μορφή του ένοπλου εθνικο-απελευθερωτικού αγώνα των καταπιεσμένων λαών σε παγκόσμια κλίμακα, σε «φόβο και τρόμο» των ιμπεριαλιστών, κυρίως των Γάλλων και Αμερικανών ιμπεριαλιστών που υπέστησαν καταστροφικές ήττες στα πεδία των μαχών του Βιετνάμ.

Στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα ο ιδιοφυής επαναστάτης στρατηγός, επικεφαλής του λαϊκού στρατού, πέτυχε να συντρίψει τα γαλλικά στρατεύματα στη λαμπρή και μεγάλης ιστορικής σημασίας μάχη στο Dien Bien Phu (1954) του Βορείου Βιετνάμ, ενώ στα μέσα της δεκαετίας του ΄70 (Απρίλης 1975) να νικήσει τη μεγαλύτερη πολεμική μηχανή εκείνης της εποχής, τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, μπαίνοντας θριαμβευτικά στη Σαϊγκόν. Αυτή είναι η δεύτερη, ακόμα μεγαλύτερης και παγκόσμιας ιστορικής σημασίας, νίκη του εθνικο-απελευθερωτικού κινήματος μα και ταυτόχρονα η πρώτη επαίσχυντη και συντριπτική ήττα της μεγαλύτερης ιμπεριαλιστικής δύναμης του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα από έναν μικρό λαό, το γενναίο και ηρωϊκό λαό του Βιετνάμ.

general-vo-nguyen-giap-1911-2013-448757-6454018420131013063545500Για τη λαμπρή ιστορική μάχη-νίκη στο Dien Bien Phu ο Γκιάπ σημείωνε: «η στρατιωτική καθοδήγηση της εκστρατείας του Dien Bien Phu, ακριβέστερα της εκστρατείας το χειμώνα του 1953 και την άνοιξη του 1954 σήμαινε μια επιτυχία της επαναστατικής στρατιωτικής γραμμής του μαρξισμού-λενινισμού, εφαρμοσμένης στη συγκεκριμένη κατάσταση του επαναστατικού πολέμου στο Βιετνάμ» (Vo Nguyen Giap: Volkskrieg-Volksarmee», σελ.143, Μόναχο 1968, έκδοση στα Γαλλικά: Hanoi 1961). Ακόμα: «η νίκη στο Dien Bien Phu στη χειμερινή-ανοιξιάτικη εκστρατεία του 1954 είναι η πιο θρυλική νίκη που πέτυχαν ο στρατός μας και ο λαός μας στη μακρόχρονη αντίσταση ενάντια στην ιμπεριαλιστική επίθεση. Στο Dien Bien Phu τα στρατεύματά μας κατάφεραν να καταστρέψουν το πιο ισχυρότερο φρούριο του εχθρού στην Ινδοκίνα και να θέσουν εκτός μάχης 16.000 άνδρες, απ’ τα πιο εμπειροπόλεμα στρατεύματα. Στη χειμερινή-ανοιξιάτικη εκστρατεία και στα συντονισμένα μέτωπα οι απώλειες του αντιπάλου ανήλθαν συνολικά σε 110.000 άνδρες» (στο ίδιο σελ. 167).

Ορθά υπογραμμίζει ο Γκιάπ ότι η λαμπρή ιστορική νίκη του Dien Bien Phu «δεν ήταν μόνο μια νίκη για το λαό μας, είναι επίσης και μια νίκη για όλες τις υπανάπτυκτες χώρες που αγωνίζονται να απελευθερωθούν απ’ το ζυγό των ιμπεριαλιστών και των αποικιοκρατών. Εκεί βρίσκεται η σημασία της»: «Dien Bien Phu, αυτός ο οδηγός του εθνικού απελευθερωτικού αγώνα του λαού μας και των αδύναμων λαών της γης, θα επιδράσει στα απελευθερωτικά κινήματα των λαών της Ασίας, Αφρικής και Λατινικής Αμερικής, που ξεσηκώνονται για να γίνουν κύριοι των χωρών τους και της δική τους τύχης» (στο ίδιο σελ. 168).

Αν αυτή ήταν η σημασία της νίκης του Dien Bien Phu (1954), η σημασία της ήττας του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στα μέσα της δεκαετίας του ΄70 ήταν ακόμα πολύ μεγαλύτερη και παγκόσμιας ιστορικής σημασίας, γιατί έδειξε στην πράξη ότι ο ιμπεριαλισμός δεν είναι αήττητος και ότι και ένας μικρός λαός μπορεί να νικήσει ακόμα και τη μεγαλύτερη ιμπεριαλιστική δύναμη και να εκδιώξει τα κατακτητικά στρατεύματα απ’ τη χώρα του.

Ο στρατηγός Γκιάπ και το κόμμα του Βιετνάμ είχαν πάντα στο κέντρο της προσοχής τα «προβλήματα της επαναστατικής βίας και της ένοπλης πάλης»: «το ζήτημα της βίας παραμένει, όπως διδάσκει ο μαρξισμός-λενινισμός, για κάθε επανάσταση, αδιάφορα ποια, ένα πρωταρχικό πρόβλημα, παραμένει ο οδηγός για την εγκαθίδρυση της επαναστατικής κυριαρχίας. «Ο μοναδικός δρόμος για την απελευθέρωση είναι ο ένοπλος αγώνας των μαζών» (Πρόγραμμα δράσης του Κομμουνιστικού Κόμματος Ινδοκίνας)» (Vo Nguyen Giap: Volkskrieg-Volksarmee», σελ.61, Μόναχο 1968, έκδοση στα Γαλλικά: Hanoi 1961).

Όσον αφορά την επιλογή της κατάλληλης στιγμής της εξέγερσης ο Γκιάπ σημειώνει: «ο Ι.Στάλιν στην αναφορά του για την εξέγερση έχει υπογραμμίσει την επιλογή της κατάλληλης στιγμής ως έναν από τους ουσιώδεις όρους για την επιτυχία μιας εξέγερσης: «η στιγμή θα πρέπει να επιλεγεί σωστά για το αποφασιστικό χτύπημα, αφετηριακή στιγμή της εξέγερσης πρέπει να είναι εκείνη, όπου η κρίση έχει φτάσει στο αποκορύφωμά της, όταν η πρωτοπορία είναι αποφασισμένη να αγωνιστεί ως το τέλος, όταν οι εφεδρείες είναι έτοιμες να υποστηρίξουν την πρωτοπορία και όταν ο πανικός στις γραμμές του εχθρού βρίσκεται στο υψηλότερο σημείο»» (στο ίδιο, σελ. 73).

Σήμερα αλλά και για το μέλλον, το μεγάλο μα και σημαντικότατο Δίδαγμα για τους λαούς και την εργατική τάξη απ’ τη νικηφόρα ένοπλη πάλη του βιετναμέζικού λαού, υπό την καθοδήγηση του επαναστατικού κόμματός του, ήταν, είναι και παραμένει: χωρίς ε π α ν α σ τ α τ ι κ ή β ί α, χωρίς μ α ζ ι κ ό έ ν ο π λ ο α γ ώ ν α οι λαοί δεν μπορούν να αποτινάξουν το ζυγό της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης ούτε το προλεταριάτο να αποτινάξει την καπιταλιστική σκλαβιά δηλ. να συντρίψει τη δικτατορία της αντιδραστικής αστικής τάξης και να τσακίσει ολοκληρωτικά την αστική κρατική μηχανή, να καταλάβει την πολιτική εξουσία και να εγκαθιδρύσει τη νέα επαναστατική του Εξουσία, τη Διχτατορία του Προλεταριάτου ή την «επαναστατική δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς» (ΛΕΝΙΝ), ανάλογα με το χαρακτήρα της επανάστασης.

Διαβάστε Περισσότερα »

Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

Νέες απολύσεις στο “Ριζοσπάστη” στα τέλη Οκτωβρίου

Απολύθηκαν οι δημοσιογράφοι Νίκος Μπογιόπουλος και Γιάννης Φωτούλας.

Διαβάστε Περισσότερα »

ΑΝΤΙΣΟΒΙΕΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΣΟΒ. ΕΝΩΣΗΣ

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΠΡΕΣΒΕΥΤΗ ΣΤΗ ΜΟΣΧΑ

Η δημοσίευση του σοβιετικού συντάγματος ήταν επόμενο να προκαλέσει αφρούς λύσσας των αντιδραστικών εφημερίδων. [...]

Στην "Πρωία" η πρεσβευτής στη Μόσχα αντιγράφει το μεγαλύτερο μέρος της συνομιλίας του Στάλιν με τον διακεκριμένο Αμερικανό δημοσιογράφο Χόβαρτ, για να κάνει πνεύμα της κακιάς ώρας. Ο Στάλιν στη συνέντευξή του είχε πει ότι στη Σοβιετική Ένωση υπάρχει μόνο η τάξη των εργαζομένων εργατών, αγροτών, υπαλλήλων και διανοούμενων όπου δεν υπάρχουν εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι, δεν μπορεί να υπάρξουν πολλά κόμματα παρά μόνο ένα. Ωστόσο όμως ο εκλογικός αγώνας θα είναι πολύ ζωηρός, γιατί κάθε σοβιετικός πολίτης μπορεί να καταψηφίσει τον υποψήφιο εκείνο που δεν φρόντισε να ικανοποιήσει τις αυξανόμενες ανάγκες των εργαζομένων της περιφέρειας, που δεν έκτισε καλό σχολείο, που δεν καλυτέρεψε τις συνθήκες κατοικία, που δεν βοήθησε να κάνει τη δουλειά πιο άνετη, τη ζωή πιο ευχάριστη και πολιτισμένη.

Ριζοσπάστης, 24 Ιουνίου 1936, σελ. 1

Σημ. Η συνέντευξη του Στάλιν στον Roy Howard (1/3/1936) δημοσιεύτηκε στην Πράβδα 5/3/1936 και υπάρχει στον τόμο Verfassung der USSR, σελ. 11-18, σειρά “Erbe und Gegenwart” v. 2, εκδ. “Kultur und Volk”, Zurich, Ιούνης 1945, επιμέλεια: Konrad Farner και Eugen Weder

Διαβάστε Περισσότερα »

Το προσχέδιο προϋπολογισμού προάγγελος νέων σκληρών μέτρων και μεγαλύτερης εξαθλίωσης των πλατιών λαϊκών μαζών

Το προσχέδιο προϋπολογισμού που κατέθεσε η κυβέρνηση σηματοδοτεί την συνέχιση και την κλιμάκωση της άγριας αστικής - αντιλαϊκής πολιτικής για τον επόμενο χρόνο, με έμφαση στην γενική φορομπηχτική επιδρομή , στην περιστολή των δημοσίων επενδύσεων, στις λεγόμενες «διαρθρωτικές αλλαγές», με επιτακτικό στόχο τις απολύσεις στο δημόσιο (παλιό και νέο κύμα) και τις μεθοδεύσεις για καταργήσεις δημοσίων υπηρεσιών και οργανισμών. Η φθινοπωρινή επιθεώρηση της Τρόικα - ιμπεριαλιστικών κέντρων, που διακόπηκε για να επαναληφθεί τις αμέσως επόμενες ημέρες, επικεντρώνει, όπως επίμονα έχουμε επισημάνει, στο - κρίσιμο για τους επόμενους σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστικών κέντρων και της ξεπουλημένης ντόπιας αστικής τάξης - ζήτημα του «χρηματοδοτικού κενού» των επόμενων χρόνων, δημιουργώντας στημένο σκηνικό «διαπραγμάτευσης» σχετικά με τον υπολογισμό του, με την κυβέρνηση να μιλά, όπως διαρρέεται, για περίπου 500 εκ. και την Τρόικα για 2 δισ.

Το λεγόμενο «χρηματοδοτικό κενό» αποτελεί την απαραίτητη βάση και το άλλοθι των διεθνών κέντρων και των ντόπιων συνεργατών τους, τόσο για τα νέα μέτρα - στο νέο έτος, όσο και για την σταθεροποίηση και κλιμάκωση της πολιτικής βαθιάς εξάρτησης, με την αναμενόμενη λήξη των μνημονιακών δόσεων και την διασφάλιση διατήρησης του «καθεστώτος επιτήρησης» της χώρας μας, όπως απερίφραστα δήλωσε ο επίτροπος οικονομικών της Ε.Ε Όλι Ρεν, αλλά και άλλοι ευρωενωσιακοί παράγοντες. Η επίκληση από την συγκυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου, μικρού «πρωτογενούς πλεονάσματος» - σαν αποτέλεσμα της άγριας μακρόχρονης ταξικής οικονομικής πολιτικής λαϊκής εξόντωσης και κοινωνικής διάλυσης, δεν δείχνει να επηρεάζει σημαντικά τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Σε διαρκή εκκρεμότητα παραμένει και το ζήτημα του εξωτερικού «χρέους» της χώρας, καθώς η πρόσφατη σύνοδος ΔΝΤ - Παγκόσμιας τράπεζας στην Ουάσιγκτον επιβεβαίωσε - τουλάχιστον επί του παρόντος - σοβαρή απόκλιση σχεδιασμών και επιδιώξεων μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κέντρων.

Την ίδια ώρα, μελέτη του παρατηρητήριου κοινωνικών και οικονομικών εξελίξεων του Ινστιτούτου της ΓΣΕΕ, εκτιμά πως μέχρι το 2016 η ανεργία θα έχει διαμορφωθεί στο 34%, ενώ επισημαίνει ότι το 27,4% ανεργίας του περασμένου Μάρτη, αποτελεί το μεγαλύτερο που έχει καταγραφεί σε δυτική καπιταλιστική χώρα τα τελευταία 30 χρόνια..Η επίθεση ενάντια στο βιοτικό επίπεδο του εργαζόμενου - άνεργου λαού, της νεολαίας και των συνταξιούχων συνεχίζεται σφοδρή και σε συνθήκες αστικής εργασιακής ζούγκλας, χωρίς συμβάσεις, με περικοπές επιδομάτων ανεργίας, με υπουργικές αποφάσεις για ακριβότερα φάρμακα και υποβάθμιση της παροχής στοιχειώδους υγείας του λαού, με φτηνά γενόσημα φάρμακα και ακριβά χαράτσια πρόσβασης στην στοιχειώδη νοσοκομειακή περίθαλψη.

Η κατάσταση, όπως διαμορφώνεται και εξελίσσεται, δίνει δυνατότητες για ξεκάθαρα συμπεράσματα.

1) Η πολιτική ολοσχερούς εξάρτησης και λαϊκής εργατικής εξόντωσης συνεχίζεται με εντεινόμενους ρυθμούς και χωρίς «ενδιάμεσες» φάσεις, δημιουργώντας και διαμορφώνοντας σύγχρονα οικονομικά και κοινωνικά δεδομένα.

2) Καταρρίπτονται και καταρρέουν οι αντιλαϊκές - αντεργατικές - αντιεπιστημονικές και συσκοτιστικές θεωρίες του χρουστσοφικού σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ για «αναβαθμισμένη στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα»(!) χώρα και ντόπια αστική τάξη, θεωρίες που λειτουργούν αποπροσανατολιστικά και υπονομευτικά στο λαϊκό εργατικό κίνημα και την προοπτική του, αλλά και ο μύθος της «αλληλεξάρτησης»(!) Ελλάδας-Γερμανίας-Γαλλίας, κλπ. που σημαίνει ανοιχτή άρνηση της εξάρτησης και παραίτηση απ’ την αντιιμπεριαλιστική πάλη για αποτίναξή της (αφού υποτίθεται πως τάχα δεν υπάρχει), ενώ ταυτόχρονα σημαίνει υιοθέτηση και πέρασμα στη θέση-μύθο των μεγαλοαστικών κομμάτων (μοναρχοφασιστική ΝΔ,ΠΑΣΟΚ, κλπ.) περί δήθεν «ισότιμης συμμετοχής»(!) της χώρας στην ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση. Επιπλέον συγκαλύπτουν και εξωραΐζουν τον ξενόδουλο χαρακτήρα της ντόπιας αντιδραστικής αστικής τάξης, αποκρύπτουν, δικαιολογούν και την ξεπλένουν απ’ τις προδοσίες της στα μάτια της εργατικής τάξης και του λαού. Αντίθετα, επιβεβαιώνεται ο βαθιά εξαρτημένος χαρακτήρας και ρόλος της ντόπιας - ξεπουλημένης αστικής τάξης και η αυξημένη εξάρτηση της εγχώριας καπιταλιστικής οικονομίας από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, τις πολυεθνικές και τους διεθνείς καπιταλιστικούς οργανισμούς.

3) Εκφράζονται, επιβεβαιώνονται και αποκαλύπτονται τα αδιέξοδα των σοσιαλδημοκρατικών πολιτικών τύπου Τσίπρα - ΣΥΡΙΖΑ, για την «Ευρώπη και την ΕΕ των λαών», με το σύνολο των γεγονότων και των εξελίξεων στο ευρωενωσιακό - ευρωζωνικό επίπεδο και διεθνώς, να ξεκαθαρίζουν το τοπίο.

4) Αποκαλύπτονται οι θεωρίες, οι πολιτικές και οι πρακτικές πολλών και διαφόρων σχημάτων της λεγόμενης εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που θολώνουν και αποκρύπτουν τον χαρακτήρα των βασικών προβλημάτων, συμβάλλοντας στον αποπροσανατολισμό και την αποδυνάμωση της κατεύθυνσης και της προοπτικής του λαϊκού κινήματος της χώρας.

Μπαίνει ακόμα πιο άμεσα, επιτακτικά και ζωντανά το θέμα της ανάπτυξης των λαϊκών αγώνων αντίστασης στην εξάρτηση και την λαϊκή εξαθλίωση, του πολιτικού - ιδεολογικού αγώνα ενάντια στις συσκοτιστικές θεωρίες και θέσεις, αλλά και της γενικότερης ανάπτυξης του λαϊκοδημοκρατικού κινήματος και το δυνάμωμα της αντιιμπεριαλιστικής πάλης με σημαία-σύνθημα: «Έξω η Ελλάδα, ΕΔΩ και ΤΩΡΑ, από ΕΥΡΩ-ΟΝΕ-ΕΕ».

Διαβάστε Περισσότερα »

Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013

Καταλήψεις Σχολείων και Μαθητοδικεία

Τέλη Σεπτέμβρη ξέσπασαν σε όλη τη χώρα καταλήψεις σε δεκάδες σχολεία οι οποίες έφτασαν και τις 250 σε μια μέρα και σε πολλές περιπτώσεις κράτησαν πάνω από δυο εβδομάδες. Οι φετινές καταλήψεις δεν ήταν σαν αυτές των προηγούμενων χρόνων. Στο επίκεντρο του αγώνα βρέθηκε από τη μια το "Νέο Σχολείο" των μεγαλύτερων ταξικών φραγμών που μετατρέπει τα σχολεία σε εξεταστικά κέντρα και από την άλλη τα δεκάδες συσσωρευμένα και νέα προβλήματα των σχολειών που προέκυψαν από τις συγχωνεύσεις-κλεισίματα, τις καταργήσεις ειδικοτήτων των ΕΠΑΛ, τα εκπαιδευτικά κενά, τις απολύσεις σχολικών φυλάκων, τα εγκαταλειμμένες αίθουσες κλπ.

Οι μαθητές που μπήκαν με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα στον αγώνα και πρωτοστάτησαν στις καταλήψεις ήταν από σχολεία και περιοχές που πλήττονται περισσότερο από την αντιλαϊκή πολιτική. Μαθητές φτωχών περιοχών και μαθητές των ΕΠΑΛ. Καταλήψεις έκαναν ακόμα και γονείς οι οποίοι αντιδρούν στις άθλιες συνθήκες των σχολείων.

Η κυβέρνηση απάντησε για ακόμη μια φορά με αυταρχισμό, καλλιεργώντας κλίμα τρομοκρατίας.

Σε πολλά σχολεία Διευθυντές Δευτεροβάθμιας πήραν εντολή να σπάσουν τις καταλήψεις ενώ σε τρία κατειλημμένα λύκεια της Καστοριάς έγινε εισβολή από τις Ομάδες Πρόληψης και Καταστολής Εγκλήματος (ΟΠΚΕ).

Ακόμα πιο ακραία ήταν η αντίδραση ενάντια στις καταλήψεις των ΕΠΑΛ. Στο ΕΠΑΛ Ηγουμενίτσας έγιναν δέκα συλλήψεις και στο 1ο ΕΠΑΛ Λαμίας στήθηκαν μαθητικοδικεία-εξπρές που καταδίκασαν ανήλικους μαθητές σε 20 μέρες φυλακής. Tο γεγονός φανερώνει το βαθμό φασιστικοποίησης του κράτους, το αποκρουστικό του πρόσωπο, ενάντια σε όσους αγωνίζονται

Διαβάστε Περισσότερα »

Σταλινικό Σύνταγμα

Μ’ αφορμή την παρουσίαση-αναδημοσίευση ορισμένων κειμένων που αναφέρονται στο Σταλινικό Σύνταγμα του 1936 είναι εκ νέου αναγκαία μια εντελώς σύντομη αναφορά στην επιστημονική έννοια «σταλινισμός» και στην αντιμαρξιστική έννοια της διαβόητης «προσωπολατρίας», επειδή κατά καιρούς εμφανίστηκαν αντιλήψεις απ’ τους χρουστσοφικούς προδότες που αποδίδουν την έννοια «σταλινισμός» στους αστούς-ιμπεριαλιστές όπως κάνουν οι λακέδες του ντόπιου κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ: η έννοια αυτή «εκπορεύεται από τους ιμπεριαλιστές» («Ρ» 5/3/1993) και διάφορους άλλους, όπως π.χ. ο Άγγλος Bill Bland που από αφέλεια και σύγχυση ή και δόλο αποδίδει στο Χρουστσόφ το χαρακτηρισμό «σταλινικό σύνταγμα» και την έννοια «σταλινισμός» ή ακόμα χειρότερα: συνδέει την επιστημονική μαρξιστική έννοια «σταλινισμός», που χρησιμοποιούνταν από ολόκληρο το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα ως το 1953, με τη διαμετρικά αντίθετη αστική έννοια της «προσωπολατρίας», την οποία αποφασιστικά απορρίπτουν οι επαναστάτες μαρξιστές δηλ. οι λενινιστές-σταλινιστές.

Η έννοια «σταλινισμός» είναι μια επιστημονική έννοια, στην οποία εκφράζεται η παραπέρα ανάπτυξη του μαρξισμού-λενινισμού απ’ το Στάλιν – σ’ όλα τα βασικά ζητήματα της επαναστατικής κοσμοθεωρίας του προλεταριάτου – σε «Μαρξισμό-Λενινισμό-Σταλινισμό» δηλ. «σταλινισμός είναι ο Μαρξισμός-Λενινισμός της εποχής του σοσιαλισμού» και «ο σταλινισμός θεωρητικά φώτισε το δρόμο του σοσιαλισμού και πρακτικά τον πραγματοποίησε» (Ν.ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ, 1939), ενώ ο Δ.ΓΛΗΝΟΣ στο άρθρο του «ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ-ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΣ-ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΣ» σημειώνει: «ο Στάλιν, στην εποχή της ανοικοδόμησης της σοσιαλιστικής κοινωνίας στις συνθήκες της πάλης με τον αντιδραστικό φασισμό, πλούτισε το Μαρξισμό-Λενινισμό με πλήθος στοιχεία που αναπτύχθηκαν στις καινούριες κοινωνικές συνθήκες. Ο μαρξισμός, κοσμοθεωρία και ζωντανή μέθοδος του προλεταριάτου και του κομμουνιστικού κόμματος αναπτυγμένος σε λενινισμό-σταλινισμό, δίνει τη μοναδική σωστή γνώση του κόσμου και το δρόμο δράσης για την αλλαγή του προς το συμφέρο της κοινωνικής προόδου.» («Κομμουνιστική Επιθεώρηση», Ιούνης 1943).

Κι ακριβώς γι’ αυτή του τη συμβολή δηλ. την παραπέρα ανάπτυξη του μαρξισμού-λενινισμού στις νέα συνθήκες, το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα της Γ’ Κομμουνιστικής Διεθνούς συμπεριέλαβε τον ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ στους κλασικούς του μαρξισμού. Ως το 1953-56 για ολόκληρο το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα(μαζί και για το ΚΚΕ 1918-55)) οι κλασικοί του μαρξισμού ήταν: ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ-ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ (τους οποίους σήμερα αποδέχονται μόνο οι επαναστάτες μαρξιστές, απορρίπτοντας προφανώς και την αντισταλινική «λαθολογία» των χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατών και των μαοϊκών ρεβιζιονιστών αλλά και των άλλων οπορτουνιστών).

Αντίθετα η έννοια της «προσωπολατρίας» απορρίπτεται αποφασιστικά και κατηγορηματικά απ’ τους επαναστάτες μαρξιστές δηλ. λενινιστές-σταλινιστές επειδή:

  1. είναι εντελώς ξένη προς το Μαρξισμό,

  2. είναι μια αστική έννοια,

  3. είναι μια «γελοία και αντεπιστημονική έννοια» (KONRAD FARNER 1963): «οι Ρώσοι δεν μπορούν να ορίσουν την έννοια της «προσωπολατρίας», αυτή είναι για μένα μια γελοία, αντεπιστημονική έννοια» (“Neutralitaet”, 1 Jahrgang, No 3, σελ.9, Δεκέμβρης 1963)

  4. συνιστά ιδεαλιστική αντίληψη της ιστορίας.

Διαβάστε Περισσότερα »

Πέθανε ο Mariano Viñuales, ένας ακούραστος αγωνιστής κατά του φασισμού

mariano2

Την Κυριακή 13 Οκτωβρίου πέθανε ο Mariano Viñuales, Huesca γνωστός για τον αγώνα του κατά του Φράνκο και του φασισμού. Υπήρξε παράδειγμα αφοσίωσης και πίστης στην υπεράσπιση των δημοκρατιών αξιών από το 1936.

Ο Mariano Viñuales το 1936 εντάχθηκε στις τάξεις του Στρατού, της 4ης Μεραρχίας, της 137ης Ταξιαρχία. Συμμετείχε στις μάχες του μετώπου της Αραγονίας. Τον Οκτώβριο του 1938 πληγώθηκε στη μάχη του Έμπρο και από εκεί βρέθηκε στην εξορία. Ο Mariano, μετά την επιστροφή του από την εξορία συνέχισε να μάχεται μέσα από την γραμμές του ΚΚ Ισπανίας.

Βρέθηκε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και στη συνέχεια αναγκάστηκε να ενταχθεί στα γερμανικά τάγματα εργασίας, το 1943 υπήρξε μέλος της γαλλικής Αντίστασης, το 1944, προσπάθησε να επιστρέψει ένοπλος στο Huerto, με την ομάδα των αγωνιστών Rafael Borja, Rafael Calatayud, και άλλων. Συνελήφθη, πέρασε στρατοδικείο και καταδικάστηκε το 1945 σε φυλάκιση 12 χρόνια και 1 ημέρα. Έκτεισε έξι χρόνια ποινής, 1 στο Torrero και 5 στη φυλακή του San Miguel de los Reyes της Βαλένθια.

Ο αντιφασίστας μαχητής, ο οποίος σε ηλικία 90 ετών συμμετείχε σε όλες τις πράξεις πορείες διαμαρτυρίες χρησιμοποιώντας δεκανίκια, ήταν δηλομένος μαρξιστής-λενινιστής, υπερασπίστηκε τον ιστορικό ρόλο του συντρόφου Στάλιν, αναγνωρίζοντας ταυτόχρονα ότι “ο Santiago Carrillo και κάποια άλλοι πρόδωσαν και διέλυσαν το Κομμουνιστικό Κόμμα. Ολόκληρη η ζωή του ταυτίστηκε με την εργατική και λαϊκή πάλη μέχρι το τέλος.

Καλό ταξίδι Mariano!

Ζήτω η Δημοκρατία!
Για το σοσιαλισμό!
Ζήτω ο μαρξισμός-λενινισμός!

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2013

Ιστορικό Γράμμα Νίκου Ζαχαριάδη - μαχητικό πανεθνικό-πατριωτικό εγερτήριο σάλπισμα κατά των φασιστών επιδρομέων

grammaΠΡΟΣ ΤΟ ΛΑΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Ο φασισμός του Μουσολίνι χτύπησε την Ελλάδα πισώπλατα, δολοφονικά και ξετσίπωτα με σκοπό να την υποδουλώσει και εξανδραποδίσει. Σήμερα όλοι οι έλληνες παλαίβουμε για τη λευτεριά, την τιμή, την εθνική μας ανεξαρτησία. Η πάλη θα είναι πολύ δύσκολη και πολύ σκληρή. Μα ένα έθνος που θέλει να ζήσει πρέπει να παλαίβει, αψηφώντας τους κινδύνους και τις θυσίες. Ο λαός της Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στο φασισμό του Μουσολίνι. Δίπλα στο κύριο μέτωπο και Ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ, ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ.

Κάθε πράκτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα. Στον πόλεμο αυτό που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δόσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη. Έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα, πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της δουλιάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ’ ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό.

Όλοι στον αγώνα, ο καθένας στη θέση του και η νίκη θάναι νίκη της Ελλάδας και του λαού της. Οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου στέκουν στο πλευρό μας.
Αθήνα 31 του Οχτώβρη 1940
ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ
Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ

***
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
28 Οχτώβρη 1940 - Ποιος πραγματικά είπε το "ΟΧΙ"









Διαβάστε Περισσότερα »

Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2013

Το νέο Σοβιετικό Σύνταγμα: Όποιος δε δουλεύει δεν τρώει

Το νέο Σοβιετικό Σύνταγμα

Όποιος δε δουλεύει δεν τρώει

[...] το βαρύ πυροβολικό των χαραμοφάηδων εκμεταλλευτών πήρε τέλος στο πι και φι, έμεινε όμως το πολυάριθμο ελαφρύ πυροβολικό των μικρών, τα λαίμαργα μπουλούκια των τζορμπατζήδων κουλάκων στο χωριό, ο έμπορος σπεκουλάντης στις πόλεις.

Ο Λένιν είπε πολλές φορές πόσο δύσκολο ήταν να ξεβρωμίσει η κοινωνία των εργαζομένων και απ' αυτά τα μικρά, αλλά όχι λιγότερο επικίνδυνα παράσιτα. Η "γενική γραμμή του κόμματος" τους άνοιξε αμείλικτο πόλεμο, πόλεμο ζωής και θανάτου. Πέρασαν κοντά είκοσι χρόνια, και η "γενική γραμμή" στα χέρια του Στάλιν, αυτού του ανθρώπου που δεν ξέρει τι θα πει ήττα - νίκησε πέρα για πέρα. ΣΤΟ ΕΝΑ ΕΚΤΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΛΕΟΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ, ΟΥΤΕ ΜΕΓΑΛΟΙ, ΟΥΤΕ ΜΙΚΡΟΙ, ΟΥΤΕ ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΙ. Η Σοβιετική κοινωνία έγινε μια αποκλειστική ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ, του δουλευτάδων, της φάμπρικας, του χωριού, του γραφείου, της επιστήμης.

"Ριζοσπάστης", 25/6/1936, σελ. 3

Διαβάστε Περισσότερα »

67 χρόνια απ' τη συγκρότηση του Γενικού Αρχηγείου Ανταρτών (28.10.1946)

 

Αναδημοσιεύουμε ένα άρθρο “Ανασύνταξη”, Αρ. Φύλ. 144 15-31 Οχτώβρη 2002

56 χρόνια απ' τη συγκρότηση του Γενικού Αρχηγείου Ανταρτών (28.10.1946)

Ο ΟΡΚΟΣ ΤΟΥ ΜΑΧΗΤΗ

«Εγώ, παιδί του λαού της Ελλάδας και μαχητής του ΔΣΕ, ορκίζομαι να πολεμήσω με το όπλο στο χέρι, να χύσω το αίμα μου και να δώσω και την ίδια μου τη ζωή για να διώξω απ’ τα χώματα της πατρίδας μου και τον τελευταίο ξένο καταχτητή. Για να εξαφανίσω κάθε ίχνος φασισμού. Για να εξασφαλίσω και να υπερασπίσω την εθνική ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας μου. Για να εξασφαλίσω και να υπερασπίσω τη δημοκρατία, την τιμή, την εργασία, την περιουσία και την πρόοδο του λαού μου.

Ορκίζομαι να ’μαι καλός, γενναίος και πειθαρχικός στρατιώτης, να εχτελώ όλες τις διαταγές των ανωτέρων μου, να τηρώ όλες τις διατάξεις του κανονισμού και να κρατώ τα μυστικά του ΔΣΕ.

Ορκίζομαι να’ μαι υπόδειγμα καλής συμπεριφοράς προς το λαό, φορέας και εμψυχωτής στη λαϊκή ενότητα και συμφιλίωση και να αποφεύγω κάθε πράξη που θα με εκθέτει και θα με ατιμάζει , σαν άτομο και σαν μαχητή. Ιδανικό μου έχω τη λεύτερη και ισχυρή δημοκρατική Ελλάδα και την πρόοδο και ευημερία του λαού.

Και στην υπηρεσία του ιδανικού μου θέτω το όπλο μου και τη ζωή μου.

Αν ποτέ φανώ επίορκος και από κακή πρόθεση παραβώ τον όρκο μου ας πέσει πάνω μου αμείλικτο το τιμωρό χέρι της πατρίδας και το μίσος και η καταφρόνια του λαού μου.»

Στις 28 Οκτώβρη 1946 συγκροτήθηκε- ιδρύθηκε το «Γενικό Αρχηγείο Ανταρτών» και με τη διαταγή αριθ. 19 της 27/12/1946 ο αντάρτικος στρατός ονομάστηκε «Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας» (ΔΣΕ). Παρακάτω αναδημοσιεύουμε την ιστορική διαταγή ίδρυσης του «Γενικού Αρχηγείου Ανταρτών».

«ΓΕΝΙΚΟ ΑΡΧΗΓΕΙΟ ΑΝΤΑΡΤΩΝ ΕΠΙΤΕΛΙΚΟ ΓΡΑΦΕΙΟ 1 ΑΡΙΘ.ΠΡΩΤ.1

Η στυγνή δίωξη των αγωνιστών και του δημοκρατικού λαού από τον αγγλόδουλο μοναρχοφασισμό και τα όργανά του, που ανάγκασαν χιλιάδες δημοκράτες να βγούνε στα βουνά για να υπερασπίσουν τη ζωή τους, οδήγησε στη σημερινή ανάπτυξη του αντάρτικου κινήματος.

Έχοντας υπόψη ότι είναι ώριμη πια η ανάγκη της δημιουργίας συντονιστικού οργάνου για το συντονισμό και την καθοδήγηση του όλου αντάρτικου αγώνα

Αποφασίζουμε

Τη δημιουργία του Γενικού Αρχηγείου Ανταρτών, στο οποίο θα υπάγονται τα αρχηγεία Ανταρτών Μακεδονίας, Θεσσαλίας, Ηπείρου, Ρούμελης.

Σταθμός Διοίκησης Γενικού Αρχηγείου

28 Οκτώβρη 1946»

Σημείωση

Η συγκρότηση του Γενικού Αρχηγείου του ΔΣΕ (28/10/1946) διαψεύδει και τους παρακάτω ψευδείς ισχυρισμούς των χρουστσωφικών ρεβιζιονιστών ηγετών της κλίκας των Κολιγιάννη – Παρτσαλίδη - Βαφειάδη – Δημητρίου – Φλωράκη – Τσολάκη, κλπ. Και των «αντιχρουστσωφικών»(!) αντιζαχαριαδικών της ΟΜΛΕ Πολύδωρου Δανιηλίδη – Γαβρίλου Παπαδόπουλου - Χοτζέας – Ιορδανίδη και των σημερινών κομματιών της (ΚΚΕ μ-λ, Μ-Λ ΚΚΕ, Α/συνέχεια κλπ.)

Διαψεύδει

Πρώτο, τους μύθους περί «15μηνης» ‘η 17ηνης καθυστέρησης» του δεύτερου αντάρτικου (1946-49):

α) Ηγεσία «Κ»ΚΕ: «15 ολάκερους μήνες οι κομματικές οργανώσεις δεν είχαν σαφή προσανατολισμό και περίμεναν οδηγίες για την ανάπτυξη του ένοπλου αγώνα» («40 χρόνια του ΚΚΕ 1918-58, σελ.646, «Πολιτικές και λογοτεχνικές εκδόσεις, 1958).

β) Ηγεσία ΟΜΛΕ: «Δεκαεφτά ολόκληρους μήνες ύστερα από την απόφαση της 2ης ολομέλειας της ΚΕ για προσανατολισμό προς ανάπτυξη ένοπλου αγώνα, δηλ. του Ιούλη του 1947. Φυσικά, η ευθύνη βαραίνει πριν απ’ όλα το Ζαχαριάδη» ( Θέσεις της ΚΕ της ΟΜΛΕ για τα 56 χρόνια απ’ την ίδρυση του ΚΚΕ» σελ. 32-33, «Ιστορικές Εκδόσεις», Αθήνα ,1975). Εδώ οι «αντιχρουστσωφικοί της ΟΜΛΕ αποδεικνύονται «χρουστσοφικότεροι» των χρουστσωφικών ηγετών του «Κ»ΚΕ στις συκοφαντικές επινοήσεις εις βάρος του Νίκου Ζαχαριάδη , αφού αυξάνουν κατά 2 μήνες τη λεγόμενη «καθυστέρηση», δηλ. από 15 σε 17 μήνες!!! Αθεράπευτος και της πιο χυδαίας μορφής αντιζαχαριαδισμός.

Δεύτερο, τους μύθους πως το Κόμμα με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη δεν είχε δήθεν «ξεκαθαρίσει την κύρια μορφή του αγώνα» και πως τάχα «δεν χρησιμοποίησε τον ένοπλο αγώνα για την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας».

α) Ηγεσία «Κ»ΚΕ: «δεν ξεκίνησε αποφασιστικά το νέο ένοπλο αγώνα με αποτέλεσμα να χαθεί πολύτιμος χρόνος…Δεν είχε ξεκαθαρίσει για αρκετό χρονικό διάστημα την κύρια μορφή του αγώνα αν ήταν ένοπλη ή ειρηνική..»( «Ρ», 26/8/2001)

β) Ηγεσία Μ-Λ ΚΚΕ: «Ο ένοπλος αγώνας 1946-49 χρησιμοποιήθηκε όχι σαν η ανώτερη εκείνη μορφή πάλης, που θα όφειλε να οδηγήσει στην κατάχτηση της πολιτικής εξουσίας απ’ το επαναστατικό κίνημα, αλλά σαν ένα μέσο πίεσης για να εξαναγκαστεί ο μοναρχοφασισμός να αποδεχτεί μια «έντιμη δημοκρατική λύση «του εσωτερικού προβλήματος» ( «ΛΑΪΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ» 10 Οκτωβρίου 2002, σελ. 18). Οι νάνοι δεξιοί οπορτουνιστές ηγετίσκοι, εκτός από τη θλιβερή φήμη των λασπολόγων του Ζαχαριάδη, διεκδικούν τώρα κι εκείνη των αδίστακτών διαστρεβλωτών της γραμμής και δράσης του ΚΚΕ 1918- 55 με επικεφαλής το μεγάλο και αλύγιστο μπολσεβίκο κομμουνιστή ηγέτη Νίκο Ζαχαριάδη.

Σχετικά με τον πρώτο μύθο της λεγόμενης «καθυστέρησης» του αντάρτικου – μύθος προερχόμενος από τον αποστάτη Μ. Βαφειάδη – πέρα από τη σαφή εντολή του Κόμματος για ανάπτυξη μαζικού αντάρτικου απ' τον Ιούλη του 1946 (βλ. ομιλία Κολιγιάννη στην 3η συνδιάσκεψη Οκτώβρης 1950 και μαρτυρίες Γ. Μπλάνα (Κίσσαβος), Γ. Μαλτέζου (Τζουμερκιώτης), Γ. Βοντίσιου (Γούσια), κλπ.) – ανάπτυξη που ως γνωστό σαμποταρίστηκε (φανερα και κρυφά) απ’ τα υπολείμματα της δεξιάς οπορτουνιστικής Σιαντικής ηγεσίας στο Κόμμα με «πρώτο και καλύτερο» τον Μ. Βαφειάδη και την παρέα του – έρχεται τώρα η συγκρότηση του Γενικού Αρχηγείου Ανταρτών, λίγους μήνες (3) αργότερα, να τον διαψεύσει – συγκρότηση – ίδρυση που προφανώς έγινε όχι για να επιβραδύνει – «καθυστερήσει»(!) μα ακριβώς αντίθετα: να επιταχύνει την ανάπτυξη μαζικού αντάρτικου.

Όσον αφορά τους δύο τελευταίους μύθους – πέρα από την απόφαση της 2ης Ολομέλειας του ΚΚΕ (12.2.1946) για ένοπλο αγώνα και τη σαφή εντολή του Κόμματος για μαζικό αντάρτικο από τον Ιούλη του 1945- είναι φανερό πως η ενοποίηση των Αρχηγείων σ’ ένα Αρχηγείο δηλ. στο «Γενικό Αρχηγείο Ανταρτών» τον Οκτώβρη του 1946 διαψεύδει και αυτούς τους ψευδείς ισχυρισμούς των χρουστσωφικών ρεβιζιονιστών του «Κ»ΚΕ και των «αντιχρουστσοφικών» δεξιών οπορτουνιστών αντιζαχαριαδικών του Μ-Λ ΚΚΕ. Η ίδρυση του Γενικού Αρχηγείου Ανταρτών δεν έγινε γιατί δεν είχε ξεκαθαρίσει η «κύρια μορφή του αγώνα «μα αντίθετα επειδή ακριβώς είχε ξεκαθαρίσει ότι η ένοπλη πάλη ήταν η κύρια μορφή του αγώνα, κι αυτό το στόχο κλήθηκε να προωθήσει η συγκρότηση του «Γενικού Αρχηγείου των Ανταρτών». Ούτε αποφασίστηκε η συγκρότηση του επειδή «ο ένοπλος αγώνας 1946- 49 δεν χρησιμοποιήθηκε σαν η ανώτερη μορφή πάλης για την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας «αλλά ακριβώς για να εκπληρώσει αυτόν τον στόχο, γιατί αν ήταν να χρησιμοποιηθεί σαν «ένα μέσο πίεσης για να εξαναγκαστεί ο μοναρχοφασισμός να αποδεχτεί μια «έντιμη δημοκρατική λύση» του εσωτερικού προβλήματος», όπως ισχυρίζονται ψευδόμενοι (διαστρεβλώνοντας προκλητικά τη γραμμή του Κόμματος ) οι ηγετίσκοι του Μ-Λ ΚΚΕ, θα αρκούσαν γι’ αυτό το σκοπό τα μεμονωμένα Αρχηγεία.

Κλείνοντας αξίζει να σημειωθεί πως οι «Θέσεις της ΚΕ της ΟΜΛΕ» αποτελούν πιστή αντιγραφή ως προς το περιεχόμενο (φραστικά μόνο διαφέρουν) των «Θέσεων» της προδοτικής κλίκας των Κολιγιάννη – Παρτσαλίδη -Δημητρίου – Φλωράκη κλπ. Όπως αυτές διατυπώνονται στο «Γράμμα της ΚΕ του ΚΚΕ (Απρίλης 1956), στο «Σαράντα Χρόνια του ΚΚΕ (1918-58), σελ. 642-665., Επιλογή Ντοκουμέντων , «Πολιτικές και Λογοτεχνικές Εκδόσεις 1958»

Διαβάστε Περισσότερα »

28 Οχτώβρη 1940 - Ποιος πραγματικά είπε το "ΟΧΙ"

Ποιος πραγματικά είπε το "ΟΧΙ"

"Θα ρίψουμε μερικές τουφεκιές για την τιμή των όπλων"

Στις 28 Οκτώβρη 1940 στις 5.30 το πρωί πολυάριθμες ιταλικές φασιστικές δυνάμεις επιτίθενται σε όλο το μήκος των ελληνοαλβανικών συνόρων , από τις βουνοκορφές του Γράμμου ως τις παραλιακές ακτές του Ιονίου Πελάγους (Ιόνιο ως τη λίμνη Πρέσπα), προηγήθηκε εντατική προπαρασκευή πυροβολικού και σφοδρός βομβαρδισμός της αεροπορίας τους.

Ο αιφνιδιασμός και η μεγάλη υπεροχή τους σε αριθμητική δύναμη και με σύγχρονα πολεμικά μέσα είχε ως αποτέλεσμα να εισβάλλουν στο ελληνικό έδαφος από πολλά σημεία. Η υπεροχή των ιταλικών δυνάμεων κυρίως σε πυροβολικό, άρματα κα ι αεροπορία ήταν συντριπτική. (βλ.σελ.2(1)).

«Ο Ελληνικός στρατός πρόβαλε ηρωική αντίσταση παντού αναπληρώνοντας με το μαχητικό του φρόνημα και την ασύγκριτη ανδρεία του τις ανεπαρκείς δυνάμεις και την τέλεια σχεδόν ανυπαρξία αεροπορίας και αρμάτων μάχης»(βλ. σελ 63 (2)). Την ίδια περίοδο , Οκτώβρης 1940, σε έκθεση του ΓΕΣ μεταξύ άλλων σημειώνεται «…αντιαεροπορικόν ουχί επαρκές. Αντιαρματικόν τοιούτον διετίθετο ελάχιστόν… Γενικώς από απόψεως τροφίμων και νομής κατά την κήρυξιν του πολέμου, δεν υπήρχον αποθέματα γενικής εφεδρείας. Αι ανάγκαι του στρατού εκστρατείας απήτουν μέγαν αριθμόν αυτοκινήτων ανερχομένων εις 7.000 περίπου έναντι των υπαρχόντων 600 της Στρατιωτικής Υπηρεσίας… Κατά την έναρξιν του πολέμου η Ελληνική Αεροπορία διέθετεν εις καλήν κατάστασιν τον κάτωθι αριθμόν αεροσκαφών : 38 αεροσκάφη διώξεως, 9 αεροσκάφη ελαφρού βομβαρδισμού και αναγνωρίσεως, 18 βομβαρδισμού, 50 παρατηρήσεως και στρατιωτικής συνεργασίας…» (βλ. σελ. 65 (2))έναντι 400 αεροσκαφών βομβαρδισμού – διώξεως των ιταλών (βλ. σελ. 2 (1)).

Ο πόλεμος αυτός απέδειξε τον ηρωισμό και το αντιφασιστικό πνεύμα των ελλήνων αλλά και απομυθοποίησε τη χυδαία προπαγάνδα της δικτατορίας του Ι. Μεταξά, η οποία επί μια τετραετία είχε ως στόχο την εξαπάτηση του λαού ( πέρα από την ωμή βία, τρομοκρατία, φυλακές, εξορίες κλπ) και προσπαθούσε να του καλλιεργήσει την ψευδή εντύπωση ότι μεριμνούσε ανελλιπώς για τον εξοπλισμό του στρατού και την ασφάλεια της χώρας.

Η δοκιμασία του πολέμου απέδειξε την απροετοιμασία της χώρας προς τον πόλεμο, την οποία αναγκάστηκαν να ομολογήσουν αργότερα κορυφαίοι στρατιωτικοί ηγήτορες των κατά ξηρά και θάλασσα μονάδων στα απομνημονεύματά τους (Παπάγος, ναύαρχος Σακκελαρίου κ.α ) και κυρίως έφερε σε φως τις τρομερές λαθροχειρίες της δικτατορίας στον πολυδιαφημιζόμενο έρανο για την ενίσχυση της αεροπορίας. Εκατομμύρια επί εκατομμυρίων είχαν «φαγωθεί», είχαν καταχραστεί.

Η Ελλάδα μπήκε στον πόλεμο διαθέτονας μερικά απαρχαιωμένα γαλλικής και πολωνικής κατασκευής αεροπλάνα, τα οποία το δημόσιο είχε προμηθευτεί πριν της δικτατορίας του Ι. Μεταξά. (βλ. σελ 12 (3))

Πριν από την επίθεση είχε προηγηθεί ιταλικό τελεσίγραφο στον τότε δικτάτορα Ι. Μεταξά στις 28/10/1940 στις 3.00 το πρωί από τον ιταλό πρέσβη στην Αθήνα Γράτσι, το οποίο και απέρριψε.

¨Ήταν ένα κυνικό διπλωματικό έγγραφο με σκηνοθετημένες κατηγορίες και αξιώσεις για παραχωρήσεις εδαφικών στρατηγικών σημείων της χώρας μας, που καμιά κυβέρνηση στον κόσμο δεν μπορούσε να δεχτεί.

Τίποτε πιο φυσικό να το απορρίψει και ο Μεταξάς ( βλ. σελ.53 (2)). Ανάμεσα στα άλλα στο τελεσίγραφο τονίζονταν τα εξής : «… το δικαίωμα να καταλάβει δια των ενόπλων αυτής δυνάμεων ( Ιταλίας) δια την διάρκεια της σημερινής προς την Αγγλία ρήξεως, ορισμένα στρατηγικά σημεία του ελληνικού εδάφους» (βλ.σελ 178(4)). Φυσικά ο Ι. Μεταξάς δεν μπορούσε να κάνει και διαφορετικά διότι αν δεχόταν το τελεσίγραφο τότε θα ανατρεπόταν από το Βασιλιά και τους άγγλους που τον είχαν τοποθετήσει δικτάτορα για να υπερασπίσει τα συμφέροντά τους την περίοδο αυτή απέναντι στην Ιταλία.

Αλλά το σημαντικότερο ο αδούλωτος και αλύγιστος λαός μας θα συνέχιζε τον αγώνα κάτι που φυσικά έκανε με ηρωισμό και αυταπάρνηση λέγοντας το πραγματικό ΟΧΙ στη φασιστική εισβολή γράφοντας με το αίμα του νέες σελίδες ηρωισμού και θυσιών κάτω από δύσκολες συνθήκες, λάσπη , χιόνια, βροχές, πείνα, κρυοπαγήματα και μύριες άλλες κακουχίες στα αλβανικά βουνά – μέτωπο.

Αλλά και στη συνέχεια στην κατοχή και στην Εθνική Αντίσταση με επικεφαλής τα ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, ΕΠΟΝ κάτω από την καθοδήγηση του ΚΚΕ. Ο Ι, Μεταξάς απέρριψε το τελεσίγραφο χωρίς όμως να πιστεύει στη νίκη του ελληνικού λαού, αλλά για να ριχτούν απλά μερικές τουφεκιές για την τιμή των όπλων. Στις 30. 10.1940 δήλωνε στους δημοσιογράφους: «Αλλά υπάρχουν στιγμές κατά τις οποίες ένας λαός οφείλει, αν θέλει να μείνει μεγάλος, να είναι ικανός να πολεμήσει έστω και χωρίς καμιάν ελπίδα νίκης» (βλ. σελ. 181(4) και σελ.56(2)).

Στο ίδιο πνεύμα ο αρχηγός του ΓΕΣ Α. Παπάγος λίγες μέρες πριν την ιταλική επίθεση είχε δηλώσει στον επιτελάρχη του ΤΣΔΜ συνταγματάρχη Γεωργούλη ότι αν μας επιτεθούν οι Ιταλοί «θα ρίψωμεν μερικές τουφεκιές δια την τιμήν των όπλων»(βλ. σελ 181(4)). Η δικτατορία του Μεταξά δεν πολεμούσε ούτε για τη δόξα αλλά μόνο γιατί έπρεπε και δεν μπορούσε να κλάνει αλλιώς, να ρίξει μόνο μερικές τουφεκιές για την τιμή των όπλων.

Σχετικά με αυτό ο υποστράτηγος Π. Πετρόπουλος , Διευθυντής τότε του ΙΙΙ Γραφείου επιχειρήσεων της VIII Μεραρχίας που αντιμετώπισε το κύριο βάρος της εχθρικής επίθεσης στην Ήπειρο, γράφει: «Η Ανώτατη ηγεσία δεν επίστευεν εις την νίκην, αλλά ήθελεν να ρίψωμεν μερικούς πυροβολισμούς δια την τιμήν των όπλων μας» (βλ.(5)-σελ.56(2)-σελ 79(6)).

Διαμετρικά αντίθετη ήταν η στάση του λαού.

Όταν το πρωί στις 28/10/1940 μαθεύτηκε από τις εφημερίδες και το ραδιόφωνο η ιταλική επίθεση , η ψυχραιμία, το θάρρος και η αποφασιστικότητα κυριαρχούσε στο λαό. Όχι μόνο οι έφεδροι καλούνταν στα όπλα αλλά χιλιάδες εθελοντές όλων των ηλικιών έτρεχαν να παρουσιαστούν στα κέντρα επιστράτευσης που ορίστηκαν σε όλη τη χώρα, στα οποία σχηματίστηκαν τεράστιες ουρές.

Στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη και σε άλλες πόλεις συγκροτήθηκαν αυθόρμητα μεγάλες διαδηλώσεις αποδοκιμασίας της φασιστικής Ιταλίας και του δικτάτορα Μουσολίνι , κλπ (βλ. σελ 58(2)). Όλη αυτή η εικόνα της μεγαλοπρέπειας του λαού για την πάλη και την νίκη που πραγματικά είπε όχι στα χιονισμένα βουνά της Αλβανίας, τρόμαξε το δικτάτορα Ι. Μεταξά, που στο ημερολόγιό του έγραφε: «Με ανησυχεί η υπεραισιόδοξος κοινή γνώμη» (βλ. σελ 181 (4)) Ο λαός ενωμένος, παρά τις καταπιέσεις, τις φυλακές, τις εξορίες, τις πικρίες, τους διαχωρισμούς από το φασιστικό καθεστώς της 4ης Αυγούστου, βρέθηκε έτοιμος να πολεμήσει τους επιδρομείς παρά τη φιλοφασιστική και φιλοναζιστική προπαγάνδα του καθεστώτος (βλ. σελ 181-2 (4)), το οποίο καλλιεργούσε και επέβαλε το θαυμασμό στα φασιστικά καθεστώτα της Ιταλίας και της Γερμανίας. «Ο ελληνικός λαός εκλήθη να αντιμετωπίση τον ιταλικόν φασισμόν και τον γερμανικόν εθνικοσοσιαλισμόν, αφού επί μία τετραετία εδιδάσκετο ότι τα καθεστώτα ταύτα ήσαν αι μορφαί πολιτικής διακυβερνήσεως του μέλλοντος» (βλ. σελ 474-475- σελ 143 )

Αλλά και την τελευταία στιγμή ο Μεταξάς όχι μόνο δεν πίστευε στη νίκη αλλά και είχε αυταπάτες ότι δεν θα μας επιτεθεί η Ιταλία.

Το γεγονός αυτό φαίνεται στις σημειώσεις του προσωπικού του ημερολογίου, ανεξάρτητα που όλα τα τηλεγραφήματα από τις Πρεσβείες που έφταναν μιλούσαν για επίθεση. Χαρακτηριστικό είναι το παρακάτω που έστειλε ο Ι. Πολίτης από τη Ρώμη στις 23/10.1940 «κατά πληροφορίας στρατιωτικής πηγής προστίθεται ήδη και χρονικός προσδιορισμός μεταξύ 25 και 28 τρέχοντος δια την εκδήλωσίν της εναντίον της Ελλάδος ενεργείας». ( Βλ.σελ. 176 (4))

Φυσικά πριν η ηγεσία του ΓΕΣ με την κατάληψη της Αλβανίας από την Ιταλία τον Απρίλη του 1939 έβλεπε τον κίνδυνο της ιταλική επίθεση χωρίς όμως ο Μεταξάς να παίρνει μέτρα όταν του ζητήθηκε. Χαρακτηριστικά στο ημερολόγιό του στις 9/10/1940 έγραφε « « Παπαδήμας, Παπάγος. Εξωφρενικά αιτήματα! Επιστράτευσις, προμήθεια 584 εκατομμύρια!..» (βλ. σελ.149(4)).

Είχε προηγηθεί βομβαρδισμός στις 12.7.1940 από τρία ιταλικά αεροπλάνα του βοηθητικού του Ελληνικού Στόλου «Ωρίων» καθώς και στο αντιτορπιλικό «Ύδρα». Στις 30.7.1940 ρίχνονται 4 βόμβες εναντίον ελληνικού αντιτορπιλικού στον Κορινθιακό. Στις 2.8. 1940 ιταλικό αεροπλάνο ρίχνει βόμβες εναντίον πλοίου της οικονομικής αστυνομίας 1 χιλ. από το φάρο της Λαγούσας. Στις 15.8.1940 βυθίζεται το καταδρομικό «Έλλη».

Από την πλευρά της δικτατορίας για να μην εξοργίσει το Μουσολίνι και να μην μεγαλώσει την ανησυχία της ελληνικής κοινή γνώμης απαγορεύεται να δημοσιευτεί οποιαδήποτε πληροφορία για τις ιταλικές προκλήσεις (βλ.154.(4)).Έγιναν βέβαια διακοινώσεις διαμαρτυρίας στην Ιταλία, αλλά Ιταλοί τους «έγραψαν» κανονικά γιατί είχαν τα σχέδιά τους.

Οι αυταπάτες του Μεταξά συνεχίζονταν όταν ακόμη μετά τον τορπιλισμό του «Έλλη» στις 15.8.1940 ο Παπάγος με την ιδιότητα του αρχηγού του ΓΕΣ του ζήτησε να παρθούν ορισμένα μέτρα. Ο Μεταξάς τα απέρριψε, αλλά για να δικαιολογήσει τη στάση του απευθύνθηκε στη Γερμανία του Χίτλερ για να τον συμβουλευτεί, που φυσικά η απάντηση από τη Γερμανία ήταν αρνητική, να μην κάνει τίποτε» (βλ. 49-50(2)).

Ο Παπάγος σημειώνει : «Ουδέποτε η κυβέρνησις μεταξύ των σκοπών της μιας προπαρασκευής είχε θέσει και τον της αντιμετωπίσεως ενός πολέμου κατά της Ιταλίας. Οπότε όμως τον Απρίλιο του 1939 τα ιταλικά στρατεύματα κατέλαβαν την Αλβανίαν, το ζήτημα της αντιμετωπίσεως του ιταλικού κινδύνου εν αμέσω ή προσεχεί μέλλοντι ετίθετο πλέον όμως από στρατιωτικής πλευράς» (βλ. σελ. 78 (6)).

Ανακεφαλαιώνοντας όλα αυτά για το ποιος είπε πραγματικά το ΟΧΙ αλλά και απαντώντας σε όλους εκείνους τους απολογητές και υμνητές της δικτατορίας του Ι. Μεταξά, που θέλουν να τον παρουσιάσουν σαν έναν άνθρωπο με αρετές, με θάρρος και αποφασιστικότητα, αλλά και αμέσως μετά την κήρυξιν του πολέμου, ο γνωστός ιστορικός Γ. Κορδάτος γράφει σε δημοσιεύματά του:

«.. Ο Μεταξάς κανένα ΟΧΙ δεν είπε στον Ιταλό πρεσβευτή. Το ΟΧΙ το είπε ο ελληνικός λαός και στο αλβανικό μέτωπο και ύστερα στον καιρό της κατοχής με την Εθνική Αντίσταση…Ο Μεταξάς δεν έπαιξε τον ιστορικό ρόλο που καλούσαν οι περιστάσεις να παίξει. Ως την τελευταία στιγμή έλπιζε πως ο Μουσολίνι δεν θα μας επιτίθονταν , γιατί πολλά περίμενε από τον Χίτλερ που τον πίστευε για φίλο και προστάτη της Ελλάδας! Γι ‘ αυτό όταν στις 4 το πρωί της 28 Οκτώβρη 1940 τον ξύπνησε ο Ιταλός Πρεσβευτής Γκράτσι για να του επιδώσει το τελεσίγραφο δεν κατάλαβε περί τίνος επρόκειτο – έτσι διηγείται ο Γκράτσι που κατά τα άλλα γράφει με πολλή συμπάθεια για το Μεταξά - άρχισε τις φιλοφρονήσεις. Άμα δε διάβασε το τελεσίγραφο ούτε αγρίεψε, ούτε κράτησε την ψυχραιμία του, ούτε βρήκε δύο λέξει από εκείνες που μένουν ιστορικές για να πει για λογαριασμό της Ελλάδας, παρά δάκρυσε.. (βλ.(8),σελ.57-58(2)). Όταν τελείωσε το διάβασμα του φασιστικού τελεσιγράφου( διηγείται ο ιταλός πρεσβευτής Γκράτσι) «κοίταξε κατάματα το Γκράτσι και με συγκινημένη αλλά σταθερή φωνή του είπε στα γαλλικά: ώστε έχω πόλεμο»! (βλ.σελ.58(2)).

Με το ξέσπασμα του πολέμου οι 600 δεσμώτες κομμουνιστές της Ακροναυπλίας με υπόμνημά τους στις 29 Οκτώβρη 1940 διεκδικούσαν την τιμή να υπερασπίσουν την πατρίδα προτάσσοντας τα στήθη τους στους εισβολείς, πολεμώντας στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Η δικτατορία απέρριψε το υπόμνημά τους απαντώντας αρνητικά.

Ανάλογα υπομνήματα στάλθηκαν από τους φυλακισμένους και εξόριστους από την Κέρκυρα, Φολέγανδρο, Κίμωλο, Σίκινο, Ασβεστοχώρι, κλπ τα οποία απορρίφθηκαν από τη δικτατορία (βλ. (9)).Η αρνητική απάντηση της δικτατορίας είχε ως αποτέλεσμα πολλοί δεσμώτες αγωνιστές στους τόπους εξορίας να πεθάνουν από τη φοβερή πείνα του 1941. Εκατοντάδες άλλοι να παραδοθούν από τη δικτατορία στα κατοχικά στρατεύματα και να εκτελεστούν από τους Γερμανούς στην Καισαριανή στην Αθήνα, στο στρατόπεδο Παύλου Μελά στη Θεσσαλονίκη και σε άλλα σημεία. Το σημαντικότερο από όλα όμως που ήταν η συνισταμένη της τοποθέτησης των κομμουνιστών της Ελλάδας, αλλά και κάθε προοδευτικού ανθρώπου για τον πόλεμο και την φασιστική εισβολή ήταν το ανοιχτό γράμμα προς το λαό της Ελλάδας του ΓΓ του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη , το οποίο γράφτηκε στα κρατητήρια της Γενικής Ασφάλειας υπό τύπο μανιφέστου προς τον ελληνικό λαό και δημοσιεύτηκε στον τύπο στις 2/11/1940.

Το Γράμμα του Νίκου Ζαχαριάδη ήταν ξεκάθαρο και χωρίς περιστροφές. Έβαζε ζήτημα προοπτικής «μια καινούργια Ελλάδα της δουλιάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό». Ουσιαστικά το γράμμα έθετε τις βάσεις για τη δημιουργία του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ), που ακολουθήθηκε στη συνέχεια και γιγαντώθηκε στο λαό για τη χιλιάκριβη τη λευτεριά. (Το ιστορικό Γράμμα του Ζαχαριάδη δημοσιεύεται παραπάνω).

Με την κατάληψη της Ελλάδας από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής τον Απρίλη 1941 ο Νίκος Ζαχαριάδης παραδόθηκε από την Ελληνική Ασφάλεια στους γερμανούς και μεταφέρθηκε στο Νταχάου από το οποίο απελευθερώθηκε το 1945 και επέστρεψε στην Ελλάδα στα τέλη Μάη του ίδιου έτους.

Ο πόλεμος του 1940-41 με τους ιταλούς χωρίζεται από το ΓΕΣ σε τρεις χρονικές περιόδους.

Η πρώτη αφορά το διάστημα 28/10/1940 έως τις 13/11/1040 κατά το οποίο έχουμε την επίθεση της Ιταλίας, την κατάληψη ελληνικών εδαφών και στη συνέχεια οι ελληνικές δυνάμεις έως τις 13/11/1940 είχαν αποκαταστήσει στο μεγαλύτερο μέρος το εθνικό έδαφος, στην περιοχή της Κόνιτσας και τις διαβάσεις των συνόρων. Παράλληλα από 1-13/11/1940 στη ΒΔ Μακεδονία οι Ελληνικές δυνάμεις με αντεπιθέσεις πέτυχαν να καταλάβουν υψώματα πέρα από τα σύνορα.

Η δεύτερη περίοδος είναι από 14/11/1940 έως 6/1/1941. Έχουμε γενικά αντεπίθεση των ελληνικών δυνάμεων με εντυπωσιακά αποτελέσματα (βλ.σελ 3-4 (1)).

Η Τρίτη περίοδος είναι από 7/1/1941 έως τις 26/3/1941. Στο διάστημα αυτό στον κεντρικό τομέα του μετώπου έγιναν οι σκληρότεροι και οι πιο αιματηροί αγώνες των Ελλήνων και Ιταλών. Κατά τη διάρκεια αυτή σημειώθηκαν πάρα πολλές μεγάλες επιθέσεις των ιταλών, χωρίς να σπάσουν την άμυνα των ελλήνων. Στη συνέχεια , ως τις 9/4/1941 που διατάχθηκε η αναστολή των πολεμικών επιχειρήσεων στο Αλβανικό μέτωπο λόγω της γερμανικής εισβολής η κατάσταση στο μέτωπο δεν παρουσίασε αξιόλογες μεταβολές ( βλ. σελ 5-7(1))

Στις 6/4/1941 στις 5.15 το πρωί άρχισε αιφνιδιαστικά η γερμανική επίθεση στην Ελλάδα και στη Νότια Γιουγκοσλαβία με αποτέλεσμα στις 9/4/1941 στις 8 το πρωί η Θεσσαλονίκη να παραδίδεται στα γερμανικά στρατεύματα κατοχής και στις 27/4/1941 στις 8.10 το πρωί να μπαίνουν στην Αθήνα.

Έως τις 30/4/1941 καταλήφθηκε η ηπειρωτική Ελλάδα και μέχρι τις 5/8/1941 σε συνεργασία με τους Ιταλούς τα διάφορα νησιά και στις 20-31/5/1941 διεξήχθη η Μάχη της Κρήτης. Κατά το διάστημα αυτό στις 21/4/1941 ο επικεφαλής στρατηγός Γ. Τσολάκογλου και με τις ευλογίες του μητροπολίτη Ιωαννίνων Σπυρίδωνα υπέγραψε συνθηκολόγηση με τους γερμανούς, οι οποίοι διόρισαν πρώτο κατοχικό πρωθυπουργό τον Γ. Τσολάκογλου. Την άλλη μέρα της συνθηκολόγησης ο Βασιλιάς και η κυβέρνησή του με πρωθυπουργό τώρα τον Εμμ. Τσουδερό που είχε διοριστεί την προηγούμενη, την κοπάνισε στην Κρήτη και στη συνέχεια στην Αίγυπτο, φυσικά με γεμάτα τα μπαγκάζια τους με χρήμα και χρυσό. Την περίοδο αυτή μέσα στις πολλές πράξεις προδοσίας, αποσύνθεσης και διάλυσης που χαρακτηρίζουν τους κύριους φορείς και ανώτερους τιτλούχους του καθεστώτος της Αθήνας, τις τελευταίες εκείνες μέρες πριν την είσοδο των γερμανών στην Αθήνα σημειώθηκε μια από τις πιο ατιμωτικές και απάνθρωπες πράξεις τους. Παράδωσαν τους πρώτους αντιστασιακούς, τους πρώτους αγωνιστές του αντιφασιστικού και εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος,2000 περίπου εξόριστους και φυλακισμένους δεσμώτες του ελληνικού μοναρχοφασισμού στους γερμανούς εισβολείς από τους οποίους τους πιο πολλούς τους εκτέλεσαν σε διάφορα σημεία της χώρας (βλ.σελ 108(2)).

Με την επίθεση των ιταλών στις 28/10/1940 κι ενώ τα παιδιά του λαού πολεμούσαν κάτω από μύριες δυσκολίες και χύνανε το αίμα τους για τη λευτεριά, στην Αθήνα κάποιοι άλλοι το γλεντούσαν . Πρόκειται για τους αξιωματούχους της φασιστικής νεολαίας της ΕΟΝ του Ι. Μεταξά οι οποίοι γύριζαν με τις κούρσες στην Αθήνα με μαύρες στολές και τις γυαλιστερές τους μπότες, γλεντούσαν στα πολυτελή γραφεία τους με το κονιάκ, τα σύκα, τα γλυκά που πρόσφερε ο λαός για τους φαντάρους, σπαταλώντας τα λεφτά που έδινε ο κόσμος από το υστέρημά του.

Συνέχιζαν την κραιπάλη τους με άφθονο κρασί και ποτό στα οργιαστικά τους συμπόσια των βαθμοφόρων της ΕΟΝ. Μετά την κατάρρευση βρέθηκαν ολόκληρες αποθήκες της ΕΟΝ με δέματα συγκεντρωμένα από την αρχή του πολέμου που οι «ηγέτες» της φασιστικής νεολαίας περίμεναν την κατάλληλη ευκαιρία να τα πουλήσουν, όσα είχαν μείνει βέβαια, διότι τα περισσότερα τα είχαν ήδη δώσει στο εμπόριο ή τα είχαν μοιράσει μεταξύ τους.

Την ίδια στιγμή που ο ελληνικός λαός έκανε ένα τιτάνιο αντιφασιστικό αγώνα ενάντια των δύο αυτοκρατοριών του Χίτλερ και του Μουσολίνι, οι «πατριώτες» της ΕΟΝ επιδίδονταν με μανία στο μοίρασμα της περιουσίας της Οργάνωσης, η οποία είχε γίνει από τη φορολογία και το αίμα του καταδυναστευόμενου λαού. Έπιπλα πολυτελή από μαόνι, βελούδινες κουρτίνες, λουξ πολυθρόνες, ντιβάνια, γραφομηχανές, ντουλάπια, ραδιογραμμόφωνα, ποδήλατα μοιράζονταν μέσα σε ένα «σκληρό αγώνα» για τη λεία ανάμεσα στους μεγιστάνες της ΕΟΝ.

Αυτή ήταν η περίφημη ηγεσία της φασιστικής νεολαίας του Ι. Μεταξά που την καθοδηγούσε ο ίδιος και θα δημιουργούσε «μια Ελλάδα νέα», η οποία διαλύθηκε σαν χάρτινος πύργος πριν ακόμη μπουν οι Γερμανοί κατακτητές στη χώρα μας.

Φυσικά δεν βρέθηκε ούτε ένας πυρήνας, ούτε μια ομάδα, ούτε ένα ανώτατο στέλεχος της ΕΟΝ που να αισθανθεί το εθνικό του καθήκον, να προσπαθήσει να δημιουργήσει μια ομάδα, κάτι να κάνει , να προβάλλει αντίσταση στους κατακτητές. Αντίθετα υπάρχουν πάρα πολλά ονόματα από αυτούς που είχαν γίνει ανοιχτά συνεργάτες των κατακτητών , όπως ο σκληρός πυρήνας της ΕΟΝ, που εντάχθηκε στη φασιστική ΕΣΠΟ, η οποία χρηματοδοτούνταν από τη Γκεστάπο και τους χρησιμοποιούσε ως καταδότες(βλ.14) και ήταν φυσικό και επόμενο , διότι αυτά τα στελέχη κουβαλούσαν μέσα τους αντιλαϊκό, αντιδημοκρατικό και αντικομμουνιστικό δηλητήριο επειδή διαπαιδαγωγούνταν από τη φάλαγγα του Ι. Μεταξά. Αντίθετα από το κομμάτι εκείνα που απελευθερώθηκα από τα δεσμά της φασιστικής ΕΟΝ και κυρίως εκείνο που καταδίκαζε, βασάνιζε, και δολοφονούσε το καθεστώς της 4ης Αυγούστου του Ι. Μεταξά και τους ονόμαζε «προδότες» (βλ. σελ 201-202(2)) οργανώθηκε η αντίσταση της νεολαίας στα πλαίσια της Εθνικής Αντίστασης του ΕΑΜ ,η θρυλική ΕΠΟΝ ,με 640.000 νεολαίους αγωνιστές σε όλη τη χώρα κατά τη διάρκεια της κατοχής 1940-41.

Κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου 1940-41 σκοτώθηκαν 11.911(οπλίτες,αξιωματικοί) και εξαφανίστηκαν 1.342,συνολικά 13.253. Κατά τη διάρκεια του ελληνο-γερμανικού πολέμου (μαζί και η μάχη της Κρήτης) σκοτώθηκαν 1.437 και εξαφανίστηκαν 458. Στους δύο αυτούς πολέμους συνολικά σκοτώθηκαν 13.348 και εξαφανίστηκαν 1.800 σύνολο δηλαδή 15.148 οπλίτες και αξιωματικοί (βλ.σελ15-16(1)).

Την ιστορία την φτιάχνουν και τη γράφουν οι λαοί με τους αγώνες τους, το αίμα τους και τη δράση τους. Φυσικά ο ρόλος της προσωπικότητας του ηγέτη είναι σημαντικός κάτι που ο Μεταξάς ως δικτάτορας δεν μπορούσε να είναι διότι με τη βία και την απάτη καλλιεργούσε για 4 χρόνια στο λαό τα φασιστικά, ναζιστικά πρότυπα χωρίς να πιστεύει στο λαό αλλά ούτε και στη νίκη και φυσικά όμως φοβόταν το λαό , ο οποίος είπε το πραγματικό «ΟΧΙ» πρώτα στο αλβανικό μέτωπο με τους ιταλούς και στη συνέχεια με τους γερμανούς και μετά στην κατοχή με την αντίσταση των ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, ΕΠΟΝ για τη χιλιάκριβη τη λευτεριά.

Εξάλλου τα στελέχη της κυβέρνησης Μεταξά και όλος ο περίγυρος του Βασιλιά φρόντισαν γρήγορα να την κοπανήσουν στην Αίγυπτο με γεμάτες βαλίτσες από χρήματα. Κλείνοντας το κεφάλαιο αυτό αξίζει να παραθέσουμε δύο αποσπάσματα για τη νίκη του ελληνικού λαού στον πόλεμο του 1940-41. “ Συνηθίζουμε να λέμε: «οι έλληνες πολεμούν σαν ήρωες», στο μέλλον θα λέμε «οι ήρωες πολεμούν σαν έλληνες»” (βλ(12)). Παράλληλα οι σοβιετικοί δήλωναν : «Επολεμήσατε άοπλοι εναντίον πάνοπλων και νικήσατε. Επολεμήσατε μικροί εναντίον μεγάλων και επικρατήσατε. Δεν ήτο δυνατον να γίνει αλλοιώς, διότι είσθε έλληνες. Ως ρώσοι εκερδίσαμε χάριν εις την θυσίαν σας χρόνον δια να αμυνθώμεν. Σας ευγνωμονούμεν,» (βλ.13)

Τέλος, αξίζει να υπογραμμιστεί ότι η κυρίαρχη αντιδραστική αστική τάξη στην πιο κρίσιμη στιγμή για το λαό και τον τόπο πρόδωσε τα εθνικά συμφέροντα και συνεργάστηκε με τους ναζιφασίστες κατακτητες.


Βιβλιογραφία:

1) Αγώνες και νεκροί του Ελληνικού στρατού κατά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο1940-45,Έκδοση της Διευθύνσεως Ιστορίας Στρατού (ΓΕΣ) Αθήνα 1990

2) 1940-45 Ιστορία της Αντίστασης τόμος Α’(επιμέλεια Β.Γεωργίου) «Αυλός», Αθήνα 1979

3) Τάσος Βουρνάς: Ιστορία της Νεώτερης και Σύγχρονης Ελλάδας, τομ. Γ’ εκδ. Πατάκη (Τρίτη έκδοση) Αθήνα 1999

4) Λιναρδάτος Σπύρος: Ο Ιωάννης Μεταξάς και οι μεγάλες δυνάμεις (1936-1940) εκδ. Προσκήνιο (Β’ έκδοση), Αθήνα 1993.

5) Εφημερίδα «Ακρόπολις» 28/10/1959, Αθήνα.

6) Στ’ άρματα! Στ’ άρματα! Ιστορία της Εθνικής Αντίστασης τομ Α’ εκδ. Γιαννικός Αθήνα (ΧΧ).

7) Δάφνης Γρ. Η Ελλάς μεταξύ δύο πολέμων τομ. Β’

8) Γ. Κορδάτος: Το Φασιστικό τελεσίγραφο και το «Όχι» του Μεταξά

9) «Ριζοσπάστης», 28/10/1945, Αθήνα

10) «Η Αυγή» 28/10/1966, Αθήνα

11) Εφημερίδα «Ελεύθερον Βήμα», 2/11/1940, Αθήνα

12) Λιναρδάτος Σπύρος: 4η Αυγούστου, Β’ ‘εκδοση, Θεμέλιο, Αθήνα 1980

13) Εφημερίδα "Manchester Guardian", 19/4/1941, Αγγλία

14) Ραδιοφωνικός Σταθμός Μόσχας, 27/4/1942 ΕΣΣΔ

15) Κωστόπουλος Τάσσος: Οι ‘Ελληνες οπαδοί του Ράιχ, εφημερίδα "Πολεμικός Τύπος", φυλ.23/2002

Διαβάστε Περισσότερα »

Παρέμβαση της ΚΙΝΗΣΗΣ για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ 1918-55 στη σύσκεψη της ΠΑΑΣ

261020131462Μετά την ανοιχτή χρεοκοπία της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας – ορατή τουλάχιστον από το 2006 – που οδήγησε στο γνωστό διεθνή οικονομικό έλεγχο της χώρας από: ΔΝΤ-ΕΚΤ-Κομισιόν και την εγκατάσταση των εκπροσώπων τους στην Αθήνα, διαμορφώθηκε μια νέα κατάσταση που, μεταξύ άλλων, χαρακτηρίζεται από:

1) παραπέρα βάθεμα αλλά και πληρέστερη-ασφυκτικότερη ιμπεριαλιστική εξάρτηση της χώρας,

2) παρατεταμένη οικονομική κρίση που δεν πρόκειται για «κρίση υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου» (αντιμαρξιστική άποψη) αλλά για κυκλική καπιταλιστική κρίση υπερπαραγωγής,

3) μια χωρίς προηγούμενο επίθεση των μεγάλων ισχυρών μονοπωλίων της ιμπεριαλιστικής ΕΕ και του ντόπιου κεφαλαίου που κορυφώνεται στην εκμηδένιση των κατακτήσεων της εργατικής τάξης και των πλατιών λαϊκών μαζών αλλά και την απότομη και ραγδαία χειροτέρευση της κατάστασής τους, ενώ οι τεράστιες περικοπές των «πάντων» (μισθών, συντάξεις, κλπ.), η εκτίναξη στα ύψη της μαζικής ανεργίας, ιδιαίτερο στους νέους, ο πληθωρισμός, οι τεράστιες αυξήσεις τιμών, η ληστρική φορολογία, κλπ. τις καταδικάζουν στην πείνα και την εξαθλίωση, βαθαίνοντας στο έπακρο το προτσές της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου και των πλατιών λαϊκών μαζών,

4) το εν εξελίξει ξεπούλημα του πλούτου της χώρας στο ξένο αλλά και στο ντόπιο κεφάλαιο,

5) το διαρκές βάθεμα της φασιστικοποίησης της κοινωνικής ζωής που εκδηλώνεται, μεταξύ άλλων, τόσο με τις χιλιάδες δολοφονικές επιθέσεις πανελλαδικά των χιτλερικών αποβρασμάτων ναζι-φασιστών της «Χρυσής Αυγής» ενάντια σε μετανάστες εργάτες και έλληνες αντιφασίστες (μαζί με 5 δολοφονίες με τελευταία εκείνη του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα) αλλά και με τον ολόπλευρο εκφασισμό του αστικού κράτους (αστυνομία, στρατός, δικαιοσύνη, κλπ) και το φασιστικό πογκρόμ «ανακατάληψης των πόλεων» του εθνικιστικού-ρατσιστικού δίδυμου Σαμαρά-Δένδια ως την επίσημη συμμετοχή του ναζι-φασιστικού ΛΑΟΣ-Καρατζαφέρη στην κυβέρνηση Παπαδήμου και των γνωστών ναζι-φασιστών Βορίδη-Γεωργιάδη-Πλεύρη, που τώρα πέρασαν ανοιχτά στο αδελφό τους κόμμα, τη μοναρχοφασιστική ΝΔ.

Στη νέα σημερινή κατάσταση της χώρας, η τωρινή στρατηγική επιλογή του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου και της ξενόδουλης αντιδραστικής αστικής τάξης αλλά και των εκπροσώπων των ευρωπαϊκών μονοπωλίων είναι: παραμονή της Ελλάδας σε ΕΥΡΩ-ΟΝΕ-ΕΕ. Αυτή έχει εκφραστεί επανειλημμένα τόσο απ’ τα μεγαλοαστικά κόμματα(ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, κλπ.) αλλά και απ’ τον πρόεδρο του ΣΕΒ Δασκαλόπουλο παραμονές εκλογών του 2012: «Ευρώπη ή χάος» όσο και απ’ τους διάφορους ηγέτες της ιμπεριαλιστικής ΕΕ.

Με τη στρατηγική αυτή του κεφαλαίου ευθυγραμμίζονται πλήρως τόσο τα μεγαλοαστικά κόμματα (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, κλπ.) όσο και τα ρεφορμιστικά κόμματα της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας («Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ, κλπ.) αλλά και σειρά εξωκοινοβουλευτικές Οργανώσεις που παραιτήθηκαν απ’ την αντιιμπεριαλιστική πάλη για την έξοδο της χώρας απ’ την ΕΕ που εκφράζεται στην αντιιμπεριαλιστική θέση-σύνθημα: «ΕΞΩ Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΠ’ ΤΗΝ ΕΕ», που παλιότερα, όταν η Ελλάδα δεν ήταν μέλος της ΕΟΚ, για τους αντιιμπεριαλιστές-κομμουνιστές είχε τη μορφή: «ΟΧΙ στη σύνδεση της Ελλάδας με την ΕΟΚ» (κάποιοι παραπέμπουν την αποχώρηση απ’ την ΕΕ στο μακρινό μέλλον της «επανάστασή τους»).

Σε πλήρη αντιπαράθεση με τη στρατηγική του κεφαλαίου, η «Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55» θεωρεί ότι η μοναδική διέξοδος που έχει σήμερα μπροστά της η εργατική τάξη και όλοι οι εργαζόμενοι είναι η αμφισβήτηση της καταστροφικής επιλογής του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου: παραμονής της Ελλάδας σε ΕΥΡΩ-ΟΝΕ-ΕΕ και η διεξαγωγή και ανάπτυξη της ταξικής πάλης – σε συνδυασμό με την πάλη για την υπεράσπιση των ταξικών τους συμφερόντων – για άμεση ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ της Ελλάδας, ΕΔΩ και ΤΩΡΑ, απ’ την ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση (μαζί και από ΕΥΡΟ-ΟΝΕ). Οι σημερινές αρνητικές εξελίξεις στη χώρα με κορυφαία τη χρεοκοπία της οικονομίας και οι εξόφθαλμα δυσμενέστερες εξελίξεις στις σχέσεις Ελλάδας-ΕΕ κατέστησαν το αντιιμπεριαλιστικό σύνθημα της εργατικής τάξης και του λαού «έξω η Ελλάδα απ’ την ΕΕ» όχι μόνο ένα υπερώριμο αίτημα αλλά το θέτουν και στο κέντρο της σημερινής πολιτικής δράσης της εργατικής τάξης και του λαού ως άμεσο στόχο πάλης για την αποχώρηση της Ελλάδας απ’ την ιμπεριαλιστική ΕΕ και την ανάπτυξη πλατιού αντιιμπεριαλιστικού κινήματος. Κι αυτό επειδή η σημερινή αντιιμπεριαλιστική πάλη:

Πρώτο, αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της γενικότερης αντιιμπεριαλιστικής πάλης για την οριστική και πλήρη, μελλοντικά, απαλλαγή της χώρας απ’ την εξάρτησή της (οικονομική-πολιτική-στρατιωτική) απ’ τις διάφορες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις,

Δεύτερο, είναι αναγκαία και συνδέεται αναπόσπαστα με την αποτελεσματική απόκρουση και ματαίωση των επιθέσεων του κεφαλαίου ενάντια στις κατακτήσεις των εργαζομένων, αφού οι επιθέσεις αυτές δεν προέρχονται μόνο από το ντόπιο αλλά και από το ξένο κεφάλαιο, προέρχονται κατευθείαν και από ΔΝΤ-ΕΚΤ-Κομισιόν,

Τρίτο, είναι αναγκαία και συνδέεται αναπόσπαστα με την αποτελεσματική απόκρουση και ματαίωση των επιθέσεων του κεφαλαίου ενάντια στο βιοτικό επίπεδο των πλατιών λαϊκών μαζών αφού κι’ αυτές δηλ. όλα τα αντιλαϊκά μέτρα δεν προέρχονται μόνο από το ντόπιο αλλά και από το ξένο κεφάλαιο, προέρχονται κατευθείαν και από ΔΝΤ-ΕΚΤ-Κομισιόν,

Τέταρτο, συνδέεται άμεσα με τη ματαίωση του εν εξελίξει ξεπουλήματος του πλούτου της χώρας στο ξένο αλλά και στο ντόπιο κεφάλαιο,

Πέμπτο, συνδέεται άμεσα με το πρόβλημα της υπεράσπισης της εθνικής ανεξαρτησίας, πάνω στο οποίο «πατά» η παραπλανητική δημαγωγική προπαγάνδα όλων των εθνικιστών και ναζι-φασιστών («Χρυσή Αυγή», ΛΑΟΣ, κλπ.), που εδώ και καιρό έχει πάρει επικίνδυνες διαστάσεις.

Χωρίς τα παραπάνω σημεία δεν νοείται αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση, καταντά κενή περιεχομένου.

26 Οχτώβρη 2013

ΚΙΝΗΣΗ για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ 1918-55

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2013

D.N.Pritt: Η ΔΙΚΗ ΖΗΝΟΒΙΕΦ (1936) ΜΕΡΟΣ Β’

Η ΔΙΚΗ ΖΗΝΟΒΙΕΦ (1936)

Denis Nowell Pritt (22.9.1887-23.5.1972)

Διαπρεπής άγγλος νομικός και βουλευτής 1935-1950

Μέρος Α’

NPG x75665; Denis Nowell Prittσυνέχεια από «ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ» αρ.φυλ. 388 Ιούλη 2013

Ας αρχίσουμε απ’ το να ξεκαθαρίσουμε για το τι συνιστά ομολογία. Δεν θα πρέπει να παραπλανηθεί κανείς απ’ τον όρο «ομολογία» ή απ’ τη σύνδεσή του με την εξαναγκασμένη, και χωρίς βάση, ομολογία ενοχής ούτε να κρίνει κάποια ομολογία χωρίς να αναλύσει με ακρίβεια την φύση και το αποτέλεσμα των λέξεων που χρησιμοποιούνται σ’ αυτή. Σκέτες ομολογίες ενοχής μπορεί να ποικίλλουν σε μεγάλο βαθμό σε πειστικότητα, όχι μόνο σε σχέση με τις περιστάσεις υπό τις οποίες δίνονται, αλλά και ανάλογα με την στάση του εκάστοτε παρατηρητή. Αλλά όταν ο κατηγορούμενος δίνει μια μακροσκελή και λεπτομερή περιγραφή των κινήσεων και των συνομιλιών του η οποία βρίσκεται σε συμφωνία με τις περιγραφές άλλων που κατηγορούνται για παρεμφερείς κινήσεις και που έχουν πάρει μέρος σε μερικές ή όλες από τις ίδιες συνομιλίες, δύο πράγματα πρέπει σχεδόν αναγκαστικά να συμβαίνουν: Το πρώτο είναι ότι η ομολογία γίνεται πολύ πιο πειστική ως προς το άτομο που την πραγματοποιεί και το δεύτερο είναι ότι κάθε τέτοια ομολογία σε ανοιχτή δίκη μπορεί να χρησιμοποιηθεί, αν χρειαστεί, ως αποδεικτικό στοιχείο που εμπλέκει και τα άλλα άτομα των οποίων οι κινήσεις και οι συνομιλίες περιγράφονται συγκεκριμένα από το ομολογούν άτομο τόσο με την ιδιότητα του μάρτυρα όλων αυτών των κινήσεων και συνομιλιών όσο και με την ιδιότητα ενός ανθρώπου που παραδέχεται την ενοχή του. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, στην παρούσα υπόθεση, προκύπτει, μετά από προσεχτική μελέτη, ότι οι μαρτυρίες διαφόρων κατηγορουμένων επιβεβαιώνονται σε σημαντικό βαθμό. Για παράδειγμα, η εισαγγελική αρχή ισχυρίστηκε ότι δυο απ’ τους κατηγορούμενους είχαν μια συνομιλία στην οποία χρησιμοποιήθηκε μια παρά πολύ ενοχοποιητική φράση. Και οι δυο εν λόγω κατηγορούμενοι – που δεν ήταν καθόλου φιλικοί ο ένας προς τον άλλο – παραδέχτηκαν ότι μια τέτοια συνομιλία είχε γίνει και συμπεριλάμβανε τις συγκεκριμένες ενοχοποιητικές λέξεις αλλά ο καθένας υποστήριξε ότι ήταν ο άλλος που τις χρησιμοποίησε. Δεν απαιτεί μεγάλη εμπειρία στην ζύγιση των αποδεικτικών στοιχείων για να συνειδητοποιήσει κανείς ότι μια τέτοια περίσταση όπως αυτή προσφέρει σημαντικές αποδείξεις της ενοχής, και σημαντική ενίσχυση της παραδοχής ενοχής, του ενός ή και των δύο εν λόγω κατηγορουμένων.

Έτσι, αυτό το πιο σημαντικό μέρος της μελέτης των επικρίσεων – και δεν νομίζω ότι χρειάζεται να απολογηθώ επειδή αναφέρθηκα σ’ αυτές με κάποια λεπτομέρεια – έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που δείχνει ότι τα αποδεικτικά στοιχεία ήταν αρκετά ισχυρά, ότι οι κατηγορούμενοι όταν ήρθαν αντιμέτωποι με αυτά, έχοντας την ευκαιρία να το εξετάσουν και ν’ αλλάξουν γνώμη, επέλεξαν να δηλώσουν ένοχοι. Ήταν έμπειροι, ευφυείς, και μορφωμένοι άνδρες, και είπαν ότι ήταν ένοχοι. Αυτό θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το τέλος της υπόθεσης. Αλλά για πολλούς απ’ τους κριτικούς είναι μάλλον η αρχή. Οι ομολογίες, ισχυρίζονται, μπορεί να έχουν αποσπαστεί με την βία, με απειλές ή με υποσχέσεις και, όπως φαίνεται, καλούμαστε να κάνουμε μια τέτοια υπόθεση. Το να υποθέτει κανείς αυτό που προσπαθεί να αποδείξει είναι απ’ τα πιο παλιά ρητορικά κόλπα και, σίγουρα, απαλλάσσει κάποιον από πολύ κόπο. Γνωρίζουμε, φυσικά, ότι η απόσπαση ομολογιών με τέτοιες μεθόδους αποτελεί κοινή πρακτική σε πολλές χώρες. Μερικοί από εμάς ήταν υποχρεωμένοι να μελετήσουν προσεχτικά εκείνες τις διατάξεις σχετικά με τις ποινικές διαδικασίες στην Βρεττανική Ινδία που αποσκοπούσαν να καταργήσουν τέτοιες μεθόδους καθώς και την επιτυχία ή την αποτυχία αυτών των διατάξεων. Ποιό στοιχείο, όμως, υπάρχει που να δείχνει ότι κάτι παρόμοιο συνέβη και στη συγκεκριμένη υπόθεση; Δεν πρόκειται ν’ αναφερθώ στους επαίνους προς την σοβιετική ποινική διαδικασία από ανθρώπους που, έχοντας προσωπική εμπειρία από ανακρίσεις που διενεργήθηκαν από τις αστυνομία ή τις δικαστικές αρχές της Σοβιετικής Ένωσης και όντας ελεύθεροι να μιλήσουν χωρίς να διαστρεβλώσουν τα γεγονότα, βεβαίωσαν ότι καμία μέθοδος «τρίτου βαθμού» δεν εφαρμόστηκε στην περίπτωσή τους. Ούτε ζητάω να δοθεί κάποιο ιδιαίτερο βάρος στον έπαινο που ο ίδιος προσωπικά αισθάνομαι την ανάγκη να αποδώσω στην μεγάλη αίσθηση δημοσίου καθήκοντος και στο υψηλό φρόνημα που εισέπραξα κατά την διάρκεια κατ’ ιδίαν συζητήσεων με διάφορους αξιωματούχους που επέβλεπαν τέτοιου είδους ανακρίσεις κατηγορουμένων. Νομίζω αρκεί, στην προκειμένη περίπτωση, να περιοριστεί κανείς στην εξέταση των περιστάσεων της παρούσας υπόθεσης. Μου φαίνεται ξεκάθαρο, για μια σειρά λόγων, πως οτιδήποτε που έχει τον χαρακτήρα αναγκαστικής ομολογίας είναι εγγενώς αδύνατο. Όσον αφορά τους περισσότερους απ’ τους κατηγορουμένους, θα πρέπει να θυμόμαστε ότι πρόκειται για επίμονους και πάρα πολύ πεπειραμένους επαναστάτες για ανθρώπους που ξέραν καλύτερα από τον καθένα, λόγω προσωπικής εμπειρίας, τα περισσότερα είδη φυλακών και ανακρίσεων και που, πάνω απ’ όλα, ήταν πλήρως εξοικειωμένοι με την νοοτροπία και τον τρόπο σκέψης των αρχών που ασχολήθηκαν μ’ αυτήν την υπόθεση. Αν ήταν στην πρακτική του Λαϊκού Επιτροπάτου Εσωτερικών Υποθέσεων, το οποίο κληρονόμησε το προσωπικό και τις λειτουργίες της G.P.U., ν’ αποσπά ομολογίες με απατηλές υποσχέσεις επιεικούς μεταχείρισης (τις οποίες δεν γνωρίζω ούτε πιστεύω στην ύπαρξη), κανένας σίγουρα δεν θα ήταν περισσότερο ικανός, στις συνθήκες της παρούσας υπόθεσης, να εκτιμήσει την πλήρη αχρηστία αυτών των υποσχέσεων από τους πεπειραμένους επαναστάτες τους οποίους είδα στο εδώλιο. Αν, πάλι, ήταν στην πρακτική του Επιτροπάτου να αποσπά ομολογίες με τη βία (που δεν νομίζω να πιστεύει αρμόδιος παρατηρητής), κανένας, πάλι, δεν θα ήταν περισσότερο ικανός να αντέξει μια τέτοια συμπεριφορά και στη συνέχεια να την εκθέσει ενώπιον όλου του κόσμου με την σίγουρη ελπίδα να δυσφημήσει τους εχθρούς του και να κερδίσουν συμπάθεια για τον εαυτό του. Εάν χρησιμοποιούνταν οποιαδήποτε απάτη, απλή ή περίπλοκη, προκειμένου να παγιδευτεί οποιοσδήποτε από αυτούς τους ανθρώπους σε ομολογία, σίγουρα αυτοί είχαν τις περισσότερες ικανότητες από οποιονδήποτε άλλον στη κόσμο για να εντοπίσουν και ν’ αποφύγουν την πλεκτάνη.

Ήταν, επιπλέον, προφανές στον καθένα που παρακολούθησε τη δίκη ότι οι ομολογίες, όπως έγιναν προφορικά μέσα στο δικαστήριο, δεν θα μπορούσαν να ήταν αποτέλεσμα μαγειρέματος ή πρόβας. Το στήσιμο μιας τέτοια φάρσας δεν θα ξεπερνούσε, αναμφίβολα, τις πνευματικές δυνάμεις συνηθισμένων ανθρώπων αν είχαμε την περίπτωση ενός μικρού συνόλου καλά καθορισμένων περιστατικών που θα μπορούσαν να απομνημονευτούν και να παπαγαλιστούν από ένα ή δύο άτομα χωρίς καμία βάση αλήθειας. Αλλά στην παρούσα υπόθεση, εμπλέκονταν δεκαέξι άτομα και συμπεριλαμβάνονταν δεκάδες διάλογοι και περιστατικά που έλαβαν χώρα στην διάρκεια πολλών ετών και σε τοποθεσίες που εκτείνονταν σε χιλιάδες μίλια, με τη συμμετοχή πότε του ενός, των δύο, των τριών ή περισσοτέρων απ’ τους κατηγορούμενους. Ακόμα και στους σχετικά αργούς ρυθμούς μιας αγγλικής δίκης, αμφιβάλλω αν πάνω από ένας ή δύο απ’ τους κατηγορούμενους θα μπορούσαν να αφομοιώσουν επιτυχώς τον ρόλο τους σε μια τέτοια φάρσα χωρίς να φανερωθεί το όλο εγχείρημα για δεκαέξι απλά δεν υπήρχε καμία ελπίδα. Η διαδικασία, όμως, σ’ ένα σοβιετικό δικαστήριο προχωρά με μεγάλη ταχύτητα, εν μέρει διότι απουσιάζουν οι τυπικότητες, εν μέρει διότι οι δικαστές δεν χρειάζεται να κρατούν λεπτομερείς σημειώσεις και εν μέρει διότι δεν υπάρχουν ένορκοι. Η διαδικασία στην παρούσα δίκη δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Και στη μέση της εξέτασης ενός απ’ τους κατηγορούμενους, όταν αυτός είπε κάτι το οποίο ενέπλεκε κάποιον άλλο ή αρνιόταν κάτι το οποίο κάποιος άλλος είχε καταθέσει πριν, τότε αυτός ο άλλος σηκώνονταν όρθιος – είτε μόνος του, αυθόρμητα, είτε μετά από κλήση του εισαγγελέα – και τότε το ζήτημα θα γίνονταν αντικείμενο αντιπαράθεσης με διασταυρούμενα πυρά ερωτήσεων-απαντήσεων, ισχυρισμών και κόντρα ισχυρισμών. Μήνες πρόβας απ’ τους καλύτερους ηθοποιούς δεν θα μπορούσε να καταστήσει ικανούς τους συμμετέχοντες σε ένα τέτοιο διαγωνισμό ν’ αντέξουν παραπάνω από δέκα λεπτά χωρίς ν’ αποκαλύψουν τον ψεύτικο χαρακτήρα του. Ούτε κανένας σκηνοθέτης θα διακινδύνευε την διάλυση της φάρσας επιτρέποντας να παιχτεί πιο γρήγορα. Η υιοθέτηση αυτής της διαδικασίας (συνηθισμένης, φυσικά, στη Σοβιετική Ένωση) χωρίς κανένας απ’ τους πιο επίδοξους κριτικούς να εντοπίσει κάποια παρασπονδία, αποτελεί την πιο πειστική απόδειξη της αυθεντικότητας της δίκης. Παρατήρησα, σε μια επιφανή εφημερίδα, τη δήλωση ότι οι κατηγορούμενοι φαίνονταν να επαναλαμβάνουν ένα καλά αφομοιωμένο μάθημα σαν να ήταν υπνωτισμένοι αλλά δεν μπορώ να καταλάβω πως ο οποιοσδήποτε ανταποκριτής, οσοδήποτε μακριά και αν βρισκόταν απ’ την αίθουσα του δικαστηρίου, θα μπορούσε να σχηματίσει μια τέτοια εντύπωση. Εκτιμώ περισσότερο τον ανταποκριτή μιας Συντηρητικής Κυριακάτικης εφημερίδας στη Μόσχα ο οποίος ανέφερε: «Είναι μάταιο να νομίζει κανείς ότι η δίκη ήταν στημένη και οι κατηγορίες χαλκευμένες. Οι κατηγορίες της κυβέρνησης εναντίον των κατηγορουμένων είναι αυθεντικές».

Ακόμα ένα ουσιαστικό σημείο το οποίο συνηγορεί υπέρ της αυθεντικότητας των ομολογιών είναι η παντελής απουσία εκείνου του χαρακτηριστικού της δικαστικής διαδικασίας στις περισσότερες χώρες (συμπεριλαμβανομένου και της Αγγλίας) όπου είναι συνηθισμένο να προβάλλεται ο ισχυρισμός περί αντικανονικά αποσπώμενων ομολογιών: την προσπάθεια, δηλαδή, του κατηγορουμένου να αναιρέσει το σύνολο ή μέρος της ομολογίας του σε κάποιο στάδιο της δίκης. Θα πρέπει να επαναλάβουμε ότι όση εξυπνάδα ή θάρρος και αν χρειάζονταν για μια τέτοια αναίρεση, οι κατηγορούμενοι σ’ αυτή την υπόθεση τα είχαν και τα δύο. Και είχαν επίσης, σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ όλους, την εμπειρία ή τη κοινή λογική που απαιτούνταν για να γίνει κατανοητό στους ίδιους ότι για όσο καιρό οι ομολογίες τους παρέμεναν αδιαμφισβήτητες οι πιθανότητες να γλιτώσουν το θάνατο ήταν για τους περισσότερους απ’ αυτούς απειροελάχιστες. Και αξίζει το κόπο να συνειδητοποιήσουμε πόσες ευκαιρίες είχαν για μια τέτοια αναίρεση. Θα μπορούσαν να το κάνουν αμέσως αφού διαβάστηκε το κατηγορητήριο. Αν ήταν στην επιλογή τους ν’ αφήσουν αυτή την ευκαιρία να περάσει, θα μπορούσαν να το κάνουν όταν καθένας απ’ αυτούς εξετάστηκε ξεχωριστά στη διάρκεια των τριών πρώτων ημερών της δίκης. Στη διάρκεια αυτών των εξετάσεων, ο κάθε κατηγορούμενος είχε τη δυνατότητα να σηκωθεί όρθιος και να απευθυνθεί στο δικαστήριο, ενώ κάποιος άλλος κατηγορούμενος ήταν στην πραγματικότητα υπό εξέταση, σχεδόν όποτε και για όσο ήθελε προκειμένου να διευκρινίσει, να αντικρούσει, να επαυξήσει ή να τροποποιήσει. Επίσης, στο τέλος αυτών των εξετάσεων – και πριν την τελική αγόρευση του εισαγγελέα – καθένας απ’ τους δεκαέξι κατηγορουμένους κλήθηκε, σύμφωνα με τη συνήθη διαδικασία, για την απολογία του. Απ’ τη στιγμή, βέβαια, που δεν απολογούνταν, με τη στενή έννοια για κάτι, και δεδομένου ότι η σοβιετική διαδικασία, κατά γενικό κανόνα, δίνει πάντα στους κατηγορουμένους το δικαίωμα να έχουν τον τελευταίο λόγο, ήταν αρκετά φυσικό και λογικό να προτιμήσουν να μην πουν τίποτα σ’ αυτό το στάδιο όταν ο εισαγγελέας θα είχε κάθε ευκαιρία ν’ απαντήσει σε οτιδήποτε δήλωναν αλλά να κρατήσουν αυτά που ήθελαν να πουν για το τέλος. Και τότε, λοιπόν, όταν ο εισαγγελέας είχε ολοκληρώσει την τελική αγόρευσή του – που ήταν σθεναρή σε περιεχόμενο μολονότι ήρεμη και συγκρατημένη σε μορφή – καθένας απ’ τους δεκαέξι είχε το δικαίωμα του τελευταίου λόγου, το δικαίωμα ν’ απευθυνθεί στο δικαστήριο ελεύθερα και για όσο χρόνο ήθελε. Φυσικά, άσκησαν αυτό το δικαίωμα. Μερικοί μίλησαν σύντομα, άλλοι περισσότερο. Μερικοί απευθυνθήκαν στο δικαστήριο, όπως είχαν καθήκον να κάνουν, ενώ άλλοι, με αρκετή ειλικρίνεια, γύρισαν την πλάτη προς την έδρα και απευθυνθήκαν προς το κοινό που βρίσκονταν στην αίθουσα του δικαστηρίου χωρίς να εγκληθούν στην τάξη επειδή έκαναν κάτι τέτοιο. Οι διακοπές αυτών των ομιλιών απ’ τον εισαγγελέα ή το δικαστήριο δεν ανάλωσαν ούτε το ένα δέκατο του χρόνου. Εάν, με όλες τις παραπάνω διαδοχικές ευκαιρίες, αυτοί οι πολυμήχανοι, έμπειροι και γενναίοι άντρες (ανεξάρτητα απ’ τα εγκλήματά τους) ούτε που υπονόησαν να αποσύρουν κάποιο μέρος της ομολογίας τους (εκτός απ’ τον Χόλτζμαν ο οποίος, όπως ο Σμιρνόφ, δήλωσε εξαρχής ότι αρνείται άμεση συνέργεια σε τρομοκρατικές ενέργειες μολονότι το είχε παραδεχτεί κατά την διάρκεια της ανάκρισης) ή ότι κάτι ακατάλληλο είχε συμβεί κατά την προσαγωγή τους. Και ας θυμηθούμε ότι αν είχε επιστρατευτεί το παλιομοδίτικο κόλπο με το οποίο προκαλείς τον Α να ομολογήσει λέγοντάς του ο Β ήδη ομολόγησε και το οποίο δεν είχε εντοπιστεί έγκαιρα, θα είχε εντοπιστεί αναπόφευκτα στην ακροαματική διαδικασία. Και αν, πάνω απ’ όλα, αυτή η στάση της μη απόσυρσης των ομολογιών συνεχίστηκε μέχρι το τέλος της δίκης οπότε ο εισαγγελέας ζήτησε με έμφαση την θανατική ποινή για όλους τους κατηγορουμένους και η φύση της υπόθεσης έκανε αδύνατη τη διατήρηση κάποιων ελπίδων για επιείκεια – εκτός ίσως για έναν ή δύο απ’ αυτούς – τότε το αβίαστο συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι ομολόγησαν επειδή ήταν ένοχοι και χωρίς τη χρήση απειλών, υποσχέσεων ή ανακριτικών μεθόδου τρίτου βαθμού. Πως δικαιολογείται τότε ο ισχυρισμός ενόσο γνωστού επικριτή ότι οι ομολογίες ήταν «άχρηστες για τις περιστάσεις». Μα οι ίδιες οι περιστάσεις, πάνω απ’ όλα, δείχνουν ότι πρέπει να είναι αυθεντικές. Γιατί δεν θα πρέπει να υποθέσουμε, για ανθρώπους σαν κι’ αυτούς, ότι ο λόγος που δεν είπαν τίποτα εναντίον της κυβέρνησης και εναντίον των ανακριτών, ούτε τίποτα υπέρ των ίδιων (εννοεί: των κατηγορουμένων), είναι ότι δεν υπήρχε τίποτα να ειπωθεί; Και για να έχουμε καλό ερώτημα, πού υπάρχει κάποια βάση για τον κατηγορηματικό ισχυρισμό, ο οποίος προέρχεται από μια πολύ διακεκριμένη πλευρά, ότι «οι ομολογίες αποσπάστηκαν με μέσα που δεν έχουν ακόμη αποκαλυφθεί»; Καταλαβαίνω ότι είναι δυνατόν να λαμβάνεται ως δεδομένο, και χωρίς απόδειξη, ότι οι «ομολογίες αποσπάστηκαν», γιατί η εμπειρία μου έχει δείξει πόσο περίεργα μπορεί να επιχειρηματολογούν ακόμα και έξυπνοι άνθρωποι. Αλλά προς τί αυτό το παράπονο για το ότι «δεν έχουν αποκαλυφθεί»; Οι κατηγορούμενοι, φυσικά, θα μπορούσαν να έχουν αποκαλύψει πώς έγινε και ομολόγησαν. Και πραγματικά, στην ουσία, αποκάλυψαν ότι ομολόγησαν γιατί ήταν ένοχοι και δε μπορούσαν να αποφύγουν την καταδίκη. Αλλά, προφανώς, ο παραπάνω επικριτής έχει την απαίτηση να δημοσιευτούν μέσα που χρησιμοποιήθηκαν κατά την ανάκριση. Αποτελεί, όμως, μέρος των καθηκόντων των δικαστικών αρχών να δημοσιεύουν εκθέσεις που να περιγράφουν επακριβώς πώς διενεργήθηκαν οι προκαταρκτικές ανακρίσεις για τις οποίες εκείνοι που έχουν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον και την καλύτερη πληροφόρηση, δηλαδή οι κατηγορούμενοι, δεν έχουν κανένα παράπονο; Μπορεί να μας αναφέρει κάποια χώρα στην οποία τούτο έχει γίνει ή έστω απαιτηθεί; Είναι πολύ έμπειρος και ευφυής για να κάνει παρατηρήσεις που δεν έχουν κανένα νόημα αλλά δυσκολεύομαι πολύ να καταλάβω ποιό είναι το νόημα αυτής της παρατήρησης.

Αλλά δεν αναφέρθηκαν όλοι οι λόγοι απόρριψης αυτών των κριτικών. Απομένει μια απάντηση που απαιτεί κάποια προσοχή για να διατυπωθεί και να κατανοηθεί αλλά, τούτης δοθείσας, είναι τόσο πειστική όσο οποιαδήποτε άλλη. Αυτή η απάντηση βρίσκεται στην μελέτη του λίγο-πολύ πρόσφατου παρελθόντος τεσσάρων εκ των κατηγορουμένων: του Ζινόβιεφ, του Κάμενεφ, του Γιεβντοκίμοφ και του Μπακάγιεφ. Τα γεγονότα αυτού του παρελθόντος δείχνουν πως αυτοί οι τέσσερις άνδρες κατείχαν, και σε πολύ σημαντικές περιστάσεις εφάρμοσαν, την σοφή τακτική – όταν βρέθηκαν αντιμέτωποι με στοιχεία που ξεκάθαρα τους εμπλέκουν – να ομολογήσουν ανοικτά μόνο ότι δεν μπορούσαν να αποφύγουν και τίποτα παραπάνω, ανεξάρτητα απ’ το πόσα περισσότερα μπορεί να είχαν διαπράξει στην πραγματικότητα.

Στη παρούσα υπόθεση, φυσικά, ερχόμενοι αντιμέτωποι με τα στοιχεία, ομολόγησαν όλοι ότι εμπλέκονται στην δολοφονία το Κίροφ στο Λένινγκραντ τον Δεκέμβριο του 1934 αλλά είναι σημαντικό να παρακολουθήσουμε, βήμα προς βήμα, το ιστορικό της αποκάλυψης της ενοχής τους και την ομολογία της. Η πρώτη δίκη για τον θάνατο του Κίροφ διεξάχθηκε στις 25 Δεκεμβρίου 1934 με βάση τις κατηγορίες εναντίον του φυσικού και δεκατριών άλλων ατόμων που εμπλέκονταν άμεσα. Αυτές οι κατηγορίες δεν αφορούσαν κανένα από τους τέσσερις προαναφερόμενους (Ζινόβιεφ, Κάμενεφ, Γιεβντοκίμοφ και του Μπακάγιεφ) διότι δεν προέκυψαν ενοχοποιητικά στοιχεία εις βάρος τους – μολονότι έγιναν έρευνες σχετικά με τις δραστηριότητές τους. Ας κάνουν μια παύση και ας αναλογιστούν τη βαρύτητα αυτών των γεγονότων οι πιο ένθερμοι απ’ τους επικριτές της παρούσας δίκης. Αν οι απόψεις οι οποίες εκφράζουν για τη σοβιετική δικαστική διαδικασία με τόση ευκολία, αλλά χωρίς καμία προφανή βάση, ήταν ορθές, αν ο Στάλιν και οι συνεργάτες του ήταν το είδος ανθρώπων που θα οργάνωναν μια συνομωσία προκειμένου να εξασφαλίσουν τη δικαστική δολοφονία των παλιών αντιπάλων τους και αν οι ομολογίες μπορούσαν να αποσπαστούν τόσο εύκολα όσο υποστηρίζουν, τότε μια μικρή «λεπτομέρεια», όπως η έλλειψη στοιχείων, σίγουρα δεν θα αποθάρρυναν τις διωκτικές αρχές σ’ εκείνο το στάδιο. Υποψιάζονταν τους τέσσερις άνδρες. Η ομολογία, η καταδίκη και η τιμωρία τους, εκείνη τη χρονική στιγμή, θα είχε την μεγαλύτερη δυνατή αξία από άποψη γοήτρου και προπαγάνδας. Και η στιγμή ήταν, ψυχολογικά, η πιο κατάλληλη για ασυνείδητα άτομα να μεθοδεύσουν την εξάλειψη της αντιπολίτευσης. Τέτοια άτομα, όπως ισχυρίζονται οι επικριτές ότι ήταν και ο Στάλιν, δεν θα δίσταζαν ούτε για μια στιγμή. Θα είχαν αποσπάσει μια ομολογία, που ήταν κάτι αρκετά απλό να γίνει. Χρειάζονταν μόνο μια υπόσχεση για επιείκεια ή κάποιο άλλο απλό κόλπο όπως να τους πουν ότι κάποιος μεταξύ τους είχε ομολογήσει. Μια δόση του περίφημου φαρμάκου – που επινοήθηκε από έναν απ’ τους πιο αδίστακτους συκοφάντες στον καιρό της δίκης της Metro-Vickers - που ανάγκαζε τους ανθρώπους να πουν την αλήθεια, ψέματα ή οτιδήποτε άλλο. Λίγος υπνωτισμός ή λίγα βασανιστήρια ή μια απλή χάλκευση στοιχείων. Τίποτε δεν φαινόταν να ήταν δυνατό να τους εμποδίσει να κάνουν οτιδήποτε απ’ όλα αυτά παρά μόνο η επιθυμία να διεξάγουν μια δίκαιη και κανονική δίκη. Παρόλα αυτά, οι σοβιετικές αρχές, ακριβώς σαν να ήταν πολιτισμένοι άνθρωποι, μην έχοντας κανένα στοιχείων εναντίον των τεσσάρων ανδρών, δεν τους απήγγειλαν καμία κατηγορία. Και αφού δεν υπήρχαν στοιχεία με τα οποία να έρθουν αντιμέτωποι, οι τέσσερις δεν ομολόγησαν φυσικά. Ο Ζινόφιεβ, μάλιστα έστειλε στην Πράβδα μια κάπως υμνητική νεκρολογία για τον άνθρωπο στο φόνο του οποίου αργότερα ομολόγησε συνενοχή χωρίς να δημοσιευτεί. Λίγο, όμως, μετά τη δίκη των δεκατεσσάρων ατόμων, οι ανακριτικές αρχές ανακάλυψαν επιπλέον στοιχεία και στις 13 Ιανουαρίου του 1935 οι τέσσερις άνδρες, μαζί με άλλους, κατηγορήθηκαν για το έγκλημα της συμμετοχής στο «Κέντρο της Μόσχας», μια τρομοκρατική οργάνωση που βρίσκονταν σ’ επαφή με το «Κέντρο του Λένινγκραντ» το οποίο ήταν υπεύθυνο για την δολοφονία του Κίροφ. Δεν υπήρχε ακόμα τίποτα για να δείξει ότι κάποιος από αυτούς είχε είτε συναινέσει είτε δώσει οδηγίες για τη δολοφονία. Και, αντιμέτωποι με τα τότε διαθέσιμα στοιχεία, οι τέσσερις άνδρες σκόπιμα, και χωρίς αμφιβολία πολύ σοφά, ομολόγησαν ότι θα μπορούσε να αποδειχθεί και πολύ λιγότερο, βέβαια, από ό, τι στη συνέχεια ανακαλύφθηκε. Και δεν καταδικάστηκαν καν σε θάνατο, όπως θα μπορούσε να είχε γίνει, αλλά σε φυλάκιση. Όσον αφορά τον Ζινόβιεφ και τον Κάμενεφ, δεν θα ήταν άδικο να αποδώσουμε αυτή την επιείκεια στο σεβασμό στις υπηρεσίες τους προς την επανάσταση αλλά θα πρέπει τότε να θυμίσουμε ότι τούτη όπως και άλλες περιπτώσεις επιείκειας προς αυτούς τους δύο άνδρες και τους συνεργάτες τους δεν συμβιβάζονται με τον ισχυρισμό ότι αναζητούνταν δικαιολογίες για να τους εξολοθρεύσουν. Πότε, ίσως, δεν είχαν λιγότερη πολιτική βαρύτητα ως σοβαρή αντιπολίτευση – ανεξάρτητα απ’ την επικινδυνότητα τους ως υποκινητές ατομικών δολοφονιών – απ’ ότι είχαν το 1936. Δεν φαίνεται να υπάρχει κανένας λόγος να αμφισβητήσει κανείς ούτε την αυθεντικότητα των ομολογιών τους τον Ιανουάριο του 1935 ούτε την ορθότητα των ανακρίσεων που οδήγησαν σ’ αυτές. Και αν έτσι έχουν τα πράγματα, είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί τέτοιες αμφιβολίες πρέπει να εκφράζονται για τις ομολογίες του 1936 ή για τις μεθόδους απόκτησής τους. Οι ομολογίες τους, λοιπόν, φαίνεται ν’ αποτελούν μέρος μια συνετής τακτικής που ακολουθήθηκε συστηματικά από ψύχραιμους και καθαρά σκεπτόμενους ανθρώπους: αφήνουν, δηλαδή, τους ανακριτές να τους δείξουν ,τι μπορεί να στοιχειοθετηθεί και αυτοί θα ομολογήσουν αυτό ακριβώς και τίποτα περισσότερο.

συνεχίζεται

Διαβάστε Περισσότερα »

Τζωρτζ Όργουελ: Αντικομουνιστής, πράκτορας μυστικών υπηρεσιών, κοινός χαφιές και καταδότης κομμουνιστών -αντιφασιστών

«ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ», Αρ. Φύλ. 165 1-15 Σεπτέμβρη 2003

Μ’ αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννηση του αντιδραστικού άγγλου συγγραφέα Τζωρτζ Όργουελ προβάλλεται και στον ντόπιο αστική τύπο («Καθημερινή», 27.7.2003, «Ελευθεροτυπία», 29.8.2003, κλπ.) το «έργο» αυτού του φανατικού αντικομμουνιστή και θανάσιμου εχθρού του σοσιαλισμού-κομμουνισμού από διάφορους αντισταλινικούς κονδυλοφόρους που συνδέονται με το χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό όπως Θ. Γιαλκέτσης, Μ. Τζιαντζή, κλπ. που υπηρετούν επαξίως την αντιδραστική αστική τάξη. Διαφημίζουν δε τον ίδιο σαν «αριστερο», «σοσιαλιστή», «αντιιμπεριαλιστή» κλπ..

Ο Τ. Όργουελ. πρώην αξιωματικής της βρετανικής αυτοκρατορικής αστυνομίας για 6 χρόνια στη Βιρμανία (1922-1927), αφού κατά την ολιγόμηνη παραμονή του στην Ισπανία πολέμησε τους ισπανούς κομμουνιστές και το αντιφασιστικό κίνημα στο πλευρό των τροτσκιστών του Εργατικού Κόμματος Μαρξιστικής Ενοποίησης (POUM), επέστρεψε στην Αγγλία και δούλεψε στο ΒBC ως το 1943, δηλ. κατά τη διάρκεια του πολέμου, θέση απ' την οποία παραιτήθηκε επειδή υποστήριζε την άποψη, ότι Βρετανία πρέπει να συμμαχήσει με την χιτλερική Γερμανία για να πολεμήσει την ΕΣΣΔ και συντρίψει το σοσιαλισμό. Νωρίτερα, αρχές του πολέμου, το 1940 όταν σε εφημερίδα της Βρετανίας παρουσίασε το έργο του Χίτλερ «Ο Αγών μου» και ευαγγέλιο του ναζισμού, δε δίστασε σε σχόλιό του να γράψει: «Θέλω να το πω εδώ πως δεν κατόρθωσα να μισήσω το Χίτλερ. Υπάρχει κάτι το συγκινητικό σ' αυτόν» !!!

Τα έργα του, απ’ το «Φόρος τιμής στην Καταλονία» ως τα περιβόητα και κακόφημα «Η φάρμα των ζώων» και το «1984» διαπνέονται από σφοδρότατο αντικομμουνισμό και στρέφονται απροκάλυπτα ενάντια στο σοσιαλισμό-κομμουνισμό που οικοδομούνταν στη Σοβιετική Ένωση την εποχή του Στάλιν.

Πρώτος και βασικός εχθρός του Όργουελ δεν ήταν ο καπιταλισμός και η φασιστική διεθνής ιμπεριαλιστική αντίδραση της εποχής του αλλά ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο τα έργα του αυτά, αμέσως μετά την έκδοσή τους, βρήκαν θερμότατη υποδοχή στους πιο αντιδραστικούς κύκλους της κυρίαρχης μπουρζουαζίας των μεγάλων ιμπεριαλιστικών χωρών (Αμερική-Αγγλία, κλπ ), έγιναν σημαία της διεθνούς αντίδρασης ενάντια στο σοσιαλισμό-κομμουνισμό, μεταφέρθηκαν στον κινηματογράφο για πλατύτερη διάδοση, με χρηματοδότησή της CIA που διέθεσε μεγάλα χρηματικό ποσά.

Είχε απόλυτο δίκιο ο βρετανός αντιδραστικός εκδότης του έργου του Όργουελ που όταν διάβασε σε χειρόγραφο το «1984» έγραψε ότι πρόκειται για «ένα βιβλίο τρόμου το οποίο αν γυριστεί και μια ταινία τρόμου βασισμένη σ’ αυτό, το «1984» θα μπορούσε να εγγυηθεί για τα χίλια χρόνια την ασφάλεια όλων των χωρών που απειλούνται από τον κομμουνισμό» !!!

Ο Τζωρτζ Όργουελ δεν ήταν μόνο ένας αντιδραστικός αντικομμουνιστής συγγραφέας αλλά ήταν επίσης και κοινός χαφιές των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών και καταδότης αντιφασιστών και κομμουνιστών διανοουμένων και καλλιτεχνών.

Η περίπτωση της κατάδοσης, που επανέρχεται πάλι στη δημοσιότητα μ' αφορμή τα 100 χρονια από τη γέννησή του, είναι γνωστή από παλιότερα με τη δημοσιοποίηση στα μέσα Ιούλη 1996 σειράς φακέλων απ’ τα αγγλικά δημόσια Αρχεία, σχετικών με τη δράση της «Ιnformation Research Department» (IRD) μυστικής υπηρεσίας συνδεδεμένης με το Φόρεϊν Όφις. Τότε ο Βέρναντ Κρίκ, βιογράφος του Όργουελ, είχε δηλώσει στην «Γκάρντιαν» ότι ο συγγραφέας είχε πράγματι στη διάθεσή του ένα «σημειωματάριο υπόπτων που περιελάμβανε 89 ονόματα» («Ελευθεροτυπία» 12.7.1996). Ο κατάλογος των ονομάτων δεν έχει ως τώρα δοθεί ολόκληρος στη δημοσιότητα, όμως μια σειρά ονομάτα που περιέχονται σ' αυτόν έχουν γίνει γνωστά από δημοσιεύματα του '96 και της «Γκάρντιαν» (21 Ιούνη 2003), όπως εκείνα των Mπέρναντ Σο, Όρσον Γουέλς, Τσάρλι Τσάπλιν, Γκόρτον Τσάϊλτ, Τζον Στάϊνμπεκ, Ο' Κέϊσι, Σεσίλ Ντέϊ-Λιούϊς, Εντ. Καρ, Τζ. Πρίσλεϊ, κλπ. Εκείνες τις μέρες του 1996 ο διάσημος άγγλος ιστορικός Κρίστοφερ Χιλ, που πέθανε πέρυσι, είχε δηλώσει για τον Όργουελ ότι ο οδυνηρή γι' αυτόν αποκάλυψη επιβεβαίωσε τις χειρότερες υποψίες του για τον Όργουελ που πάντα τον θεωρούσε διπρόσωπο.

Τον Τζωρτζ Όργουελ. αυτόν τον αντιδραστικό αντικομμουνιστή συγγραφέα και θανάσιμο εχθρό του σοσιαλισμού-κομμουνισμού πρόβαλε επανειλημμένα και διαφήμισε κατά διαστήματα θετικά ο «Ριζοσπάστης» χαρακτηρίζοντάς τον μάλιστα «επαναστάτη»(!). Να ένα μικρό δείγμα γραφής Του «Ριζοσπάστη» μ' αφορμή την παρουσίαση του Όργουελ, τον Γενάρη του '96, απ' την ΕΤ-3: «Στην πέννα του επιστράτευσε όλη τη μαχητικότητά του γράφοντας ασταμάτητα φλογερά άρθρα και επαναστατικά δοκίμια...Έγραψε σε ηλικία μόλις 47 χρόνων, το προφητικό του μυθιστόρημα «1984». Ένα μυθιστόρημα του σφράγισε τον αιώνα μας με την καταδίκη της εφιαλτικής εικόνας του ολοκληρωτικού γραφειοκρατικού συστήματος. Ο Όργουελ ήταν επαναστάτης που με αίσθημα ευθύνης βίωσε τις απογοητεύσεις» («Ρ» 6-7.1996). Με την έννοια «ολοκληρωτικό γραφειοκρατικό σύστημα» (!) ο «Ριζοσπάστης», όπως και ο Όργουελ, εννοούν το σοσιαλισμό-κομμουνισμό που οικοδομούνταν στη Σοβιετική Ένωση την εποχή του Στάλιν.

Αργότερα πάλι ο «Ριζοσπάστης» (17.11.2001 σελ. 35, 24.11.2001. σελ 33) παρά και τις αποκαλύψεις για το χαφιέδικο ρόλο τον Όργουελ συνεχίζει να διαφημίζει το αντιδραστικό αντικομουνιστικό έργο του «1984».
Διαβάστε Περισσότερα »

Παρασκευή 18 Οκτωβρίου 2013

ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ: Απεργία 6/11

24ωρη Γενική Απεργία για τις 6 Νοέμβρη κήρυξαν ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ.

Διαβάστε Περισσότερα »

Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 2013

ΓΣΕΕ: Πανεργατική απεργία 6/11

Πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 16 Οκτωβρίου η συνεδρίαση της Ολομέλειας της Διοίκησης της ΓΣΕΕ. Κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης καθορίστηκε το πλαίσιο απεργιακών αιτημάτων και δράσεων της Συνομοσπονδίας για το επόμενο διάστημα και αποφασίστηκε: Η πραγματοποίηση 24ωρης Γενικής Απεργίας στις 6 Νοεμβρίου 2013 και συλλαλητήριο στις 11π.μ στο πεδίον του Αρεως.

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυριακή 6 Οκτωβρίου 2013

Κυκλοφορεί η εφημερίδα Ανασύνταξη αρ.φυλ. 390Β (1-30/9/2013)

201309B-1ofyllo

ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΚΕΝΤΡΩΝ αλλά και του ντόπιου κεφαλαίου

Παρακολουθούσαν, παρακολουθούν και θα συνεχίσουν να παρακολουθούν τους αγωνιστές

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Από την ιστορία της ταξικής πάλης στην ΕΣΣΔ (1933)

Η ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΜΟΣΧΑΣ ΚΑΙ Ο ΑΣΤΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ

Η ΑΓΟΡΕΥΣΗ ΤΟΥ Σ. ΒΙΣΙΝΣΚΥ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ ΤΟΥ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΚΑΤΗΓΟΡΕΙ ΤΟΥΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΥΣ ΓΙΑ ΣΑΜΠΟΤΑΖ, ΚΑΤΑΣΚΟΠΙΑ, ΚΛΠ.

Σκίτσο του Νέου Ριζοσπάστη για τις δίκες των σαμποταριστών (1933)

ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕ ΤΗ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΠΑΤΡΙΔΑ ΣΑΣ! - ΠΟΙΟΙ ΟΡΓΑΝΩΝΟΥΝ ΤΟ ΑΝΤΙΣΟΒΙΕΤΙΚΟ ΣΑΜΠΟΤΑΖ

Από την ιστορία της ταξικής πάλης στην ΕΣΣΔ (1933)

ΟΙ ΣΑΜΠΟΤΑΡΙΣΤΕΣ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΣΑΝ ΜΙΚΡΑ ΣΚΟΥΛΙΚΙΑ

ΠΡΟΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ Η ΔΙΚΗ ΤΩΝ ΣΑΜΠΟΤΑΡΙΣΤΩΝ ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ - ΑΠΕΙΛΗ ΤΩΝ ΑΓΓΛΩΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΩΝ

Η ΑΠΕΙΛΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΟΒΙΕΤΙΚΗΣ ΕΠΕΜΒΑΣΗΣ

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Συνεχίστηκαν και το καλοκαίρι οι απολύσεις στο «Ριζοσπάστη»

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΤΙΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

Μήνυμα αλληλεγγύης στη Mery Zamora

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυκλοφορεί η εφημερίδα Ανασύνταξη αρ.φυλ. 390 (1-30/9/2013)

Διαβάστε Περισσότερα »

Η ΑΠΕΙΛΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΟΒΙΕΤΙΚΗΣ ΕΠΕΜΒΑΣΗΣ

Νέος Ριζοσπάστης, 20/4/1933, σελ. 1

Η ΑΠΕΙΛΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΟΒΙΕΤΙΚΗΣ ΕΠΕΜΒΑΣΗΣ

Η δίκη των σαμποταριστών της Μόσχας, που τελείωσε χτες, πρέπει να τραβήξει την προσοχή της εργατικής τάξης της χώρας μας.

Στη δίκη αυτή χύθηκε άπλετο φως στα μυστικά σχέδια του αγγλικού ιμπεριαλισμού κατά της Σοβ. ένωσης, της πατρίδας των εργατών και των εργαζομένων όλου του κόσμου. Στη δίκη αυτή αποκαλύφθηκε ότι ο Άγγλος μηχανικός Φώρτον υπήρξε οργανωτής οικονομικής και στρατιωτικής κατασκοπίας και καταστροφής πολλών σοβιετικών σταθμών ηλεκτροπαραγωγής. Ότι ο Μονχάουζ συγκέντρωνε μυστικές στρατιωτικές πληροφορίες. Ότι γενικά όλοι οι Άγγλοι και Ρώσοι μηχανικοί σαμποταριστές ενήργουν σαμποτάζ, διαφθορά με δωροδοκίες, κι' ετοίμαζαν την καταστροφή του μεγαλύτερου υδροηλεκτρικού σταθμού όλου του κόσμου, που είναι το καμάρι και η ψυχή όλης της σοβιετικής οικονομίας, του Ντνιεπροστρόι. Η προλεταριακή δικαιοσύνη, παρά το κύμα της συκοφαντίας και τις απειλητικές προκλήσεις, έστησε στο σκαμνί τους σαμποταριστές, ξέσκισε τη μάσκα κι' έδειξε ότι πίσω από τους Άγγλους μηχανικούς κρύβεται η αγγλική κυβέρνηση και το αγγλικό Γεν. Επιτελείο, που ΕΤΟΙΜΑΖΑΝ ΤΙΣ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ, ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΟΥΝ ΤΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΣΣΔ.

Εδώ και τρία χρόνια, με τη δίκη των σαμποταριστών του Σαχτ και του βιομηχανικού κόμματος, αποκαλύφθηκε ένα ολόκληρο σχέδιο καταστροφής των ανθρακωρυχείων του Ντόνετς που διευθύνονταν από το γαλλικό Γεν. Επιτελείο και που συνδυάζονταν μ' ένα ΣΧΕΔΙΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗΣ ΕΠΕΜΒΑΣΗΣ κατά της ΕΣΣΔ. Το ίδιο επαναλαμβάνεται και σήμερα με επί κεφαλής αυτή τη φορά τους Άγγλους ιμπεριαλιστές.

Η δίκη της Μόσχα έχει τεράστια σημασία για την εργατική τάξη και τους εργαζόμενους όλου του κόσμου. Δείχνει όλη τη λύσσα και το απεριόριστο μίσος ενός κόσμου που πεθαίνει μπροστά στη νικηφόρα σοσιαλιστική ανοικοδόμηση που συντελείται στο ένα έκτο της γης και σε τι εγκλήματα καταφεύγουν οι ιμπεριαλιστές για να διατηρήσουν την ύπαρξή τους και να γκρεμίσουν το κράτος των εργατών και των χωρικών, τη Σοβ. Ένωση.

Δείχνει ακόμα πόσο ηλεκτρισμένη είναι η ατμόσφαιρα και άμεσος ο κίνδυνος της αντισοβιετικής επέμβασης. Ο Άγγλος πρεσβευτής Υβέυ από μέρες τώρα εγκατέλειψε τη Σοβ. Ένωση απειλώντας ότι θα ληφθούν αντίποινα σε περίπτωση καταδίκης των μηχανικών. [...]

Διαβάστε Περισσότερα »

Η ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΜΟΣΧΑΣ ΚΑΙ Ο ΑΣΤΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ

[...] Με τη δίκη της Μόσχα ξεσκεπάστηκε ότι ο Γκούσερ διευθυντής του κεντρικού ηλεκτρικού εργοστασίου, που ανήκε άλλοτε στις τάξεις του λευκού στρατού ΕΝΕΡΓΟΥΣΕ ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΚΟΠΕΙΑ, ΟΤΙ Ο ΥΠΟΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΤΟΥ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟΥ ΣΛΑΤΟΥΣΤ ΣΟΚΟΛΩΦ ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ Ε ΤΟΥΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΥΣ ΜΑΚΝΤΟΛΑΛΔ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΝΕ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΕΣ ΠΟΥ ΤΙΣ ΑΝΕΚΟΙΝΩΝΕ ΣΤΟ ΘΩΡΤΟΝ, ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΝ ΕΠΙ ΚΕΦΑΛΗΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΟΒΙΕΤΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΚΟΠΕΙΑΣ. ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΘΩΡΤΟΝ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΕ ΟΤΙ ΠΗΡΕ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΚΑΤΑΣΚΟΠΕΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΛΕΜΙΚΑ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΑ ΠΟΥΤΙΛΩΦ-ΣΛΑΤΟΥΣΤ κλπ.

Αποδείχτηκε έτσι από τις καταθέσεις των ίδιων των μηχανικών ότι Ο ΑΓΓΛΙΚΟΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΓΓΛΙΚΟ ΓΕΝΙΚΟ ΕΠΙΤΕΛΕΙΟ ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΑΝΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗΣ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΕΙ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΟΒΙΕΤΙΚΗΣ ΕΠΕΜΒΑΣΗΣ ΕΝΕΡΓΟΥΣΕ ΑΠΟ ΚΑΙΡΟ ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΚΟΠΕΙΑ ΜΕΣΩ ΤΩΝ ΕΝ ΜΟΣΧΑ ΠΡΑΚΤΟΡΩΝ ΤΟΥ. [...]

Νέος Ριζοσπάστης, 15/4/1933, σελ. 1

Διαβάστε Περισσότερα »