ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ ΣΤΙΣ ΠΡΩΗΝ ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΧΩΡΕΣ ΤΟΥ ΠΑΛΙΝΟΡΘΩΜΕΝΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΓΚΕΟΡΓΚΙ ΝΤΙΜΙΤΡΟΦ ΑΠ ΤΙΣ ΠΡΟΔΟΤΙΚΕΣ ΑΣΤΙΚΟ-ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΧΡΟΥΣΤΣΟ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦΙΚΕΣ ΚΛΙΚΕΣ

Στις αρχές της δεκαετίας του ΄50 του περασμένου αιώνα και μετά το θάνατο-δολοφονία του ΙΩΣΉΦ ΣΤΑΛΙΝ η ταξική πάλη στο εσωτερικό της Σοβιετικής Ένωσης μεταξύ των επαναστατικών και αντεπαναστατικών δυνάμεων – που στον ιδεολογικο-πολιτικό τομέα εκφράζονταν ως πάλη μεταξύ του επαναστατικού μαρξισμού δηλ. του λενινισμού-σταλινισμού και του αντεπαναστατικού αστικού ιδεολογικο-πολιτικού ρεύματος του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού (=παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας) – οξύνθηκε στο έπακρο μ’ αποκορύφωμα την ήττα των επαναστατικών δυνάμεων, τη βίαιη πραξικοπηματική ανατροπή της ΔΙΧΤΑΤΟΡΊΑΣ του ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ, τη νίκη και το θρίαμβο-επικράτηση της χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης, καθοδηγούμενης απ’ την αστικο-ρεβιζιονιστική προδοτική σοσιαλδημοκρατική κλίκα των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ-Μικογιάν-Σουσλόφ κλπ. – αντεπαναστατική ανατροπή που εγκαινίασε το πισωδρομικό προτσές της κατάργησης του σοσιαλισμού-κομμουνισμού και τη σταδιακή παλινόρθωση του καπιταλισμού, η οποία ολοκληρώθηκε στα μέσα της δεκαετίας του ΄60 με τις καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικές μεταρρυθμίσεις των Σεπτέμβρη-Οχτώβρη 1965.

Η παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση οργανώθηκε, σχεδιάστηκε συνειδητά και καθοδηγήθηκε απ’ την αποστάτρια ηγετική χρουστσο-μπρεζνιεφική αντικομμουνιστική ομάδα του αστικού πλέον ΚΚΣΕ δηλ. τη χρουστσο-μπρεζνιεφική ιδεολογικο-πολιτική κατεύθυνση, ίδια κατεύθυνση μ’ εκείνη της σημερινής ηγεσίας του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ (που τώρα ισχυρίζεται ότι τάχα έχει ως στόχο το «σοσιαλισμό», ενώ τότε τον κατεδάφισε υποστηρίζοντας με «νύχια και με δόντια» τη χρουστσοφική κλίκα) και ΟΧΙ η χρουστσο-«ευρωκομμουνιστική» κατεύθυνση (ΣΥΡΙΖΑ), που, ως γνωστόν, δεν υπήρξε σ’ αυτές τις χώρες (βέβαια και οι δυο κατευθύνσεις οδηγούν αναπόφευκτα και σ’ όλα τα επίπεδα κατευθείαν απ’ το σοσιαλισμό στον καπιταλισμό).

Αμέσως, την ίδια περίοδο, η αντικομμουνιστική χρουστσο-μπρεζνιεφική ηγετική ομάδα οργάνωσε και καθοδήγησε τη ρεβιζιονιστική αντεπανάσταση και στις τότε Λαϊκές Δημοκρατίες: ανέτρεψε τη Λαϊκή Εξουσία (= Διχτατορία του Προλεταριάτου) και σύντριψε τις επαναστατικές δυνάμεις με ανοιχτή, ωμή και βίαιη επέμβαση, προωθώντας στην εξουσία αστικο-ρεβιζιονιστικές δυνάμεις τύπου αντεπαναστατικών ομάδων Νagy-Kadar στην Ουγγαρία, W.Gomulka στην Πολωνία (αποφυλάκισε τους προδότες Νagy-Kadar, W.Gomulka, κλπ.) και καθυπόταξε τις συμβιβασμένες, στη νέα αντικομμουνιστική ιδεολογικο-πολιτική κατεύθυνση, κλίκες των Novotny-Ulbricht-Ceausescu-Shivkov, εγκαινιάζοντας έτσι την παλινόρθωση του καπιταλισμού σ’ ολόκληρο το ρεβιζιονιστικό πλέον στρατόπεδο. Η ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ στην Ουγγαρία, Πολωνία, Ρουμανία, Τσεχοσλοβακία, Βουλγαρία και Ανατολική Γερμανία ΔΕΝ ήταν έργο των ιμπεριαλιστών: ήταν πρωταρχικά, ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ και ΜΟΝΟ, έργο των χρουστσο-μπρεζνιεφικών ρεβιζιονιστών σοσιαλδημοκρατών – που βάδισαν στα χνάρια του γνωστού μαντρόσκυλου των ιμπεριαλιστών ρεβιζιονιστή-τροτσκιστή ΤΙΤΟ – με κύριο στήριγμα τις εσωτερικές αντεπαναστατικές ρεβιζιονιστικές-σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις, ενώ στη συνέχεια συμπαρατάχθηκε με τη ρεβιζιονιστική αντεπανάσταση η παραδοσιακή αντίδραση αυτών των χωρών, έχοντας βέβαια και τη στήριξη του διεθνούς ιμπεριαλισμού, παρά τις όποιες ενδοαστικές-ενδοιμπεριαλιστικές αντιθέσεις-συγκρούσεις. Όσοι επαναστάτες ηγέτες αντιστάθηκαν παραμερίστηκαν βίαια και τέθηκαν υπό αυστηρή κράτηση όπως ο Vulko Tscherwenkov, κλπ., άλλοι όπως οι Κ.Gottwald, B.Bierut δολοφονήθηκαν-δηλητηριάστηκαν, ενώ ο M.Rakosi συνελήφθηκε και εξορίστηκε στη Σοβιετική Ένωση, άγνωστο που, και στη συνέχεια εξοντώθηκε όπως και ο αγαπημένος ηγέτης του ΚΚΕ ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ. Μάλιστα ο μεγάλος Ουγγρος κομμουνιστής ηγέτης Μ.Rakosi μας πληροφορεί στις «ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ» του, ότι οι επεμβάσεις της ηγετικής κλίκας των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ στα εσωτερικά αυτών των χωρών δεν άρχισαν με το 20^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956) αλλά πολύ νωρίτερα, δηλ. την «ημέρα της κηδείας του ΣΤΑΛΙΝ» (Επιστολή του Ervin Roznyai στον Kurt Gossweiler 24.08.2005, στο: «Offen-siv» 7/2006).

Στο εσωτερικό της Σοβιετικής Ένωσης η προδοτική φασιστική κλίκα των Χρουστσοφ-Μπρεζνιεφ συνέχισε και έντεινε τη ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ καταπίεση σε βάρος των επαναστατικών δυνάμεων (συλλήψεις, φυλακίσεις, εξορίες, δολοφονίες, εκτελέσεις, ψυχιατρεία, απαγορεύσεις, κλπ.), ενώ ο επαναστατικός μαρξισμός δηλ. ο λενινισμός-σταλινισμός απαγορεύτηκε και τέθηκε σε μόνιμο μακροχρόνιο διωγμό. Στα πλαίσια της διαβόητης «αποσταλινοποίησης» δηλ. απομαρξιστικοποίησης της σοβιετικής κοινωνίας εξαπόλυσε μια πρωτοφανή σε έκταση και σφοδρότητα – τη μεγαλύτερη στην ιστορία της ανθρωπότητας – γκεμπελίστική συκοφαντική λασπολογική επίθεση στον ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ («εγκλήματα», χονδροειδέστατα ψεύδη, «προσωπολατρία», κλπ) έκαψε και πολτοποίησε a la Hitler εκατομμύρια τόμους έργων του, προχώρησε στη ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ απαγόρευση εκτύπωσης και κυκλοφορίας των έργων του για σχεδόν 40 ολόκληρα χρόνια ως τη διάλυση της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης το 1990-91, αλλά και στη ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ των έργων επαναστατών μαρξιστών δηλ. λενινιστών-σταλινιστών, μεταξύ των οποίων και του ΓΚΕΟΡΓΚΙ ΝΤΙΜΙΤΡΟΦ, ενώ εκδίδονταν και κυκλοφορούσαν ένα σωρό αντιδραστικά αστικά και φασιστικά βιβλία – απόδειξη κι’ αυτό ότι σε αυτές τις χώρες είχε ανατραπεί η Διχτατορία του Προλεταριάτου, και αντικατασταθεί από τη Διχτατορία της νέας μπουρζουαζίας δηλ. το «κράτος όλου του λαού», είχε καταργηθεί ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός και παλινορθωθεί πλέρια ο καπιταλισμός, δεν κυριαρχούσε πλέον η εργατική τάξη αλλά η νέα αστική τάξη (συγκροτημένη απ’ τα υπολείμματα των παλιιών εκμεταλλευτριών τάξεων, τα εκφυλισμένα ρεβιζιονιστικά και ρεφορμιστικά στοιχεία αλλά και τα νεο-δημιουργημένα αστικά στοιχεία).

***

Έτσι ενώ ο Ντιμιτρόφ στο γράμμα του προς την σύνταξη του βουλγάρικου περιοδικού «Φιλοσοφική Σκέψη», ανάμεσα στα άλλα, γράφει: «χωρίς επαναστατική θεωρία δεν μπορεί να υπάρξει επαναστατική πράξη, όπως το έχουν υπογραμμίσει τόσες φορές ο μεγάλος Λένιν και ο συνεχιστής του έργου του Στάλιν» (Μ. Ρόζενταλ/Π. Γιούντιν: «Φιλοσοφικό Λεξικό», σελ 36, Αθήνα 1963, μεταφρασμένο από την ρώσικη έκδοση του 1955, όπως αναφέρεται στη σελ. 92 του ίδιου «Λεξικού»), στον 3^ο τόμο των «Διαλεχτών έργων» (σε τρεις τόμους) του Γκ. Ντιμιτρόφ, έκδοση Βερολίνου-DDR 1958 διαβάζουμε: «χωρίς επαναστατική θεωρία δεν μπορεί να υπάρξει επαναστατική πράξη, όπως το έχει υπογραμμίσει τόσες φορές ο μεγάλος Λένιν» (Γκ. Ντιμιτρόφ: «Διαλεχτά Έργα», τόμος 3ος, σελ. 366, Βερολίνο- DDR 1958). Η φράση «και ο συνεχιστής του έργου του Στάλιν» έχει ΦΑΣΙΣΤΙΚΑ λογοκριθεί-απαλειφθεί. Στο νέο βέβαια ρεβιζιονιστικό σοβιετικό «Φιλοσοφικό Λεξικό» του Ρόζενταλ, (Μόσχας 1975 και ελληνική έκδοση του 1976 εκδ. «Γνώσεις») ΔΕΝ αναφέρονται καθόλου τα ονόματα του Στάλιν και του Ντιμιτρόφ, ενώ αναφέρονται ένα σωρό άλλων αντιδραστικών χωρίς να παραλείπονται και τα ονόματα των Μπέρνσταϊν και Κάουτσκυ.

Στο βιβλίο Γκ. Ντιμιτρόφ: «Η Δίκη για τον εμπρησμό του Ράϊχστακ, Ντοκουμέντα, Γράμματα, Σημειώσεις», Μόσχα 1942, έκδοση στα γερμανικά του εκδοτικού για ξενόγλωσση λογοτεχνία» διαβάζουμε: «είμαι πραγματικά ένας ενθουσιώδης οπαδός και θαυμαστής του σοβιετορούσικου Κομμουνιστικού Κόμματος, γιατί αυτό το κόμμα κυβερνάει την πιο μεγάλη χώρα του κόσμου, το ένα έκτο της γης, και με επικεφαλής τον Μεγάλο μας ηγέτη Στάλιν οικοδομεί τόσο ηρωϊκά και με επιτυχία το σοσιαλισμό» (Γκ. Ντιμιτρόφ: «Ο εμπρησμός του Ράϊχστακ», σελ. 57, Μόσχα 1942). Σ' όλες τις μετά το 1956 ανατολικογερμανικές εκδόσεις, αλλά και ΟΛΩΝ των χωρών του παλινορθωμένου καπιταλισμού, διαβάζουμε: «είμαι πραγματικά ένας ενθουσιώδης οπαδός και θαυμαστής του σοβιετικού Κομμουνιστικού Κόμματος, γιατί αυτό το κόμμα κυβερνάει την πιο μεγάλη χώρα του κόσμου, το ένα έκτο της γης και οικοδομεί με τόσο ηρωϊσμό και επιτυχία το σοσιαλισμό» (Γκ. Ντιμιτρόφ: «Ο εμπρησμός του Ράϊχστάγκ», σελ. 72, Βερολίνο-DDR 1972 και 1978): έχει ΦΑΣΙΣΤΙΚΑ λογοκριθεί-απαλειφθεί η φράση: «και με επικεφαλής τον Μεγάλο μας ηγέτη Στάλιν». Τα ίδια διαβάζουμε και στην ελληνική έκδοση που η μετάφρασή της έχει γίνει από την έκδοση του Βερολίνου-DDR 1961, σελ. 74, εκδόσεις "Νέοι Χρόνοι", Αθήνα 1967.

Στην Εισήγηση στο «7^ο συνέδριο της ΚΔ» (Μόσχα 25 Ιούλη - 20 Αυγούστου 1935) ο Γκ. Ντιμιτρόφ λέει: «κομμουνιστές που πιστεύουν, ότι όλα αυτά δεν έχουν σχέση με την υπόθεση της εργατικής τάξης, που δεν κάνουν τίποτε, για να φωτίσουν τις εργαζόμενες μάζες ιστορικά πιστά, με πραγματικά μαρξιστικό, λενινιστικό-σταλινικό πνεύμα το παρελθόν του ίδιου τους του λαού ...»(«Πρωτόκολλο του 7^ου συνεδρίου της ΚΔ», τόμος 1^ος, σελ. 369, Stuttgart 1976). Στην έκδοση 1958 του Βερολίνου-DDR καθώς και στις ελληνικές εκδόσεις «Αρίων» Αθήνα 1973 και «Πορεία» Αθήνα 1978 που η μετάφραση έχει γίνει από την έκδοση του Βερολίνου-DDR 1958 διαβάζουμε: «κομμουνιστές που πιστεύουν, ότι όλα αυτά δεν έχουν σχέση με την υπόθεση της εργατικής τάξης, που δεν κάνουν, τίποτε για να φωτίσουν τις εργαζόμενες μάζες ιστορικά πιστά, με πραγματικό μαρξιστικό, λενινιστικό-μαρξιστικό πνεύμα το παρελθόν του ίδιου τους του λαού ...» (Γκ, Ντιμιτρόφ: «Διαλεχτά Έργα», τόμος 2^ος, σελ. 606, Βερολίνο-DDR 1958, και ελληνικές εκδόσεις "Αρίων" .1973 και "Πορεία" 1978, Γκ. Ντιμιτρόφ: «Ο φασισμός», σελ. 98). Και εδώ έχει ΦΑΣΙΣΤΙΚΑ λογοκριθεί-απαλειφθεί η λέξη «σταλινικό» και έχει τοποθετηθεί ανοήτως η λέξη «μαρξιστικός» δυο φορές, δηλ. «μαρξιστικό, λενινιστικό-μαρξιστικό πνεύμα» (!). Εδώ οι σοσιαλφασίστες αντικομμουνιστές των Th. Shivkov-W.Ulbricht έχουν χάσει τελείως κάθε αίσθηση γελοίου.

Σ' άλλο σημείο της «Εισήγησης» ο Ντιμιτρόφ γράφει: «δεν θα είμασταν επαναστάτες μαρξιστές, λενινιστές, άξιοι μαθητές των Μαρξ-Ενγκελς-Λένιν-Στάλιν ...» («Πρωτόκολλο του 7^ου συνεδρίου της ΚΔ», τόμος 1ος, σελ. 378, Stuttgart 1976). Στην έκδοση των ανατολικογερμανών ρεβιζιονιστών Ulbrich-Honecker (αλλά και των Βούλγαρων κλπ.) διαβάζουμε: «δεν θα είμασταν επαναστάτες μαρξιστές - λενινιστές, άξιοι μαθητές των Μαρξ -Ενγκελς και Λένιν» (Γκ. Ντιμιτρόφ, Διαλεχτά έργα τόμος 2^ος, σελ. 623, Βερολίνο-DDR 1958 και στις δυο ελληνικές εκδόσεις σελ. 141): έχει ΦΑΣΙΣΤΙΚΑ λογοκριθεί-απαλειφθεί η λέξη «Στάλιν».

Αλλού γράφει: «και τα θέλουμε όλα αυτά γι' αυτό, επειδή η εργατική τάξη μόνο μ' αυτόν τον τρόπο θα είναι ικανή, επικεφαλής όλων των εργαζομένων, συνενωμένη σε μια επαναστατική στρατιά εκατομμυρίων που να καθοδηγούνται από την Κομμουνιστική Διεθνή με έναν τόσο μεγάλο, σοφό τιμονιέρη, όπως ο ηγέτης μας Στάλιν να εκπληρώσει την ιστορική της αποστολή - να εξαφανίσει από το πρόσωπο της γης το φασισμό και μαζί μ' αυτό τον καπιταλισμό» («Πρωτόκολλο του 7^ου συνεδρίου της ΚΔ», τόμος 1^ος, σελ. 380, Stuttgart 1976). Στην έκδοση του 1958 Βερολίνο-DDR και στις ελληνικές εκδόσεις διαβάζουμε: «και τα θέλουμε όλα αυτά γι' αυτό, επειδή η εργατική τάξη μόνον μ' αυτόν τον τρόπο θα είναι ικανή, επικεφαλής όλων των εργαζομένων, συνενωμένη σε μια επαναστατική στρατιά εκατομμυρίων που να καθοδηγούνται από την Κομμουνιστική Διεθνή, να εκπληρώσει την ιστορική της αποστολή - να εξαφανίσει από το πρόσωπο της γης το φασισμό και μαζί μ' αυτό τον καπιταλισμό»(Γκ. Ντιμιτρόφ: «Διαλεχτά Έργα», τόμος 2^ος, σελ. 625, Βερολίνο-DDR 1958, ελληνικές εκδόσεις σελ. 116): έχει ΦΑΣΙΣΤΙΚΑ λογοκριθεί-απαλειφθεί η φράση: «με έναν τόσο μεγάλο, σοφό τιμονιέρη, όπως ο ηγέτης μας Στάλιν».

Σ' άλλο μέρος της «Εισήγησής» του ο Ντιμιτρόφ γράφει: «η πολιτική και η ταχτική μεγαλοφυΐα του Λένιν και του Στάλιν φαίνεται καλύτερα και καθαρότερα...» («Πρωτόκολλο του 7^ου συνεδρίου της ΚΔ», τόμος 2ος, σελ.735, Stuttgart 1976). Στην έκδοση του 1958 του Βερολίνου-DDR και στις ελληνικές εκδόσεις διαβάζουμε: «η πολιτική και η ταχτική μεγαλοφυΐα του Λένιν φαίνεται καλύτερα και καθαρότερα...» (Γκ. Ντιμιτρόφ: «Διαλεχτά Έργα», τόμος 2^ος, σελ.648, Βερολίνο-DDR 1958,ελληνικές εκδόσεις σελ. 139): έχει ΦΑΣΙΣΤΙΚΑ λογοκριθεί-απαλειφθεί η φράση «και του Σταλιν».

Ο Ντιμιτρόφ γράφει: «και με ακούραστη δουλειά να καταχτήσει την ισχυρή, γόνιμη, παντοδύναμη μπολσεβίκικη θεωρία, τη Διδασκαλία των Μαρξ-Ενγκελς-Λένιν-Στάλιν» («Πρωτόκολλο του 7ου συνεδρίου της ΚΔ», τόμος 2^ος, σελ. 743, Stuttgart 1976). Στην έκδοση του 1958 Βερολίνο-DDR και στις ελληνικές εκδόσεις διαβάζουμε: «και με ακούραστη δουλειά να καταχτήσει την ισχυρή, γόνιμη, παντοδύναμη μπολσεβίκικη θεωρία, τη Διδασκαλία των Μαρξ-Ενγκελς και Λένιν» (Γκ. Ντιμιτρόφ: «Διαλεχτά Έργα», τόμος 2^ος, σελ. 662, Βερολίνο 1958, και ελληνικές εκδόσεις σελ. 152): έχει ΦΑΣΙΣΤΙΚΑ λογοκριθεί-απαλειφθεί η λέξη «Στάλιν»

Ο Γκ. Ντιμιτρόφ γράφει: «πρέπει να ξέρουμε να συνδέουμε τη μεγάλη Διδασκαλία των Μαρξ-Ενγκελς-Λένιν-Στάλιν με σταλινική σταθερότητα στη δουλειά και τον αγώνα, με σταλινική σταθερή αδιαλλαξία Αρχών απέναντι στον ταξικό εχθρό και τους αποστάτες της γραμμής του μπολσεβικισμού, με σταλινική τόλμη μπροστά στις δυσκολίες, με σταλινικό επαναστατικό ρεαλισμό» («Πρωτόκολλο του 7^ου συνεδρίου της ΚΔ», τόμος 2^ος, σελ.744,Stuttgart 1976). Στην έκδοση του 1958 του Βερολίνου-DDR και στις ελληνικές εκδόσεις διαβάζουμε: «πρέπει να ξέρουμε να συνδέουμε τη μεγάλη Διδασκαλία των Μαρξ, Ένγκελς και Λένιν με σταθερότητα στη δουλειά και στον αγώνα, με σταθερή αδιαλλαξία Αρχών απέναντι στον ταξικό εχθρό και τούς αποστάτες της γραμμής του μπολσεβικισμού, με τόλμη μπροστά στις δυσκολίες, με επαναστατικό ρεαλισμό» (Γκ. Ντιμιτρόφ: «Διαλεχτά Έργα», τόμος 2^ος, σελ. 664, Βερολίνο-DDR 1958, ελληνικές εκδόσεις σελ.154): έχει ΦΑΣΙΣΤΙΚΑ λογοκριθεί-απαλειφθεί η λέξη «Σταλιν» και 2 φορές η λέξη «σταλινική» και μια φορά η λέξη «σταλινικό».

Ο Ντιμιτρόφ γράφει: «η εργατική τάξη έχει μια ισχυρή οργανωμένη πρωτοπορία, την Κομμουνιστική Διεθνή. Αυτή έχει τον δοκιμασμένο και αναγνωρισμένο, μεγάλο και σοφό ηγέτη Στάλιν» («Πρωτόκολλο του 7^ου συνεδρίου της ΚΔ», τόμος 2ος, σελ.746, Stuttgart 1976). Στην έκδοση του 1958 Βερολίνο-DDR και στις ελληνικές εκδόσεις διαβάζουμε: «η εργατική τάξη έχει μια ισχυρή, οργανωμένη επαναστατική πρωτοπορία την Κομμουνιστική Διεθνή» (Γκ. Ντιμιτρόφ: «Διαλεχτά Έργα», τόμος 2^ος , σελ. 667, Βερολίνο-DDR 1958, και ελληνικές εκδόσεις σελ.157): έχει ΦΑΣΙΣΤΙΚΑ λογοκριθεί-απαλειφθεί η φράση: «Αυτή έχει τον δοκιμασμένο και αναγνωρισμένο, μεγάλο και σοφό ηγέτη Στάλιν».

Ο Ντίμιτρόφ γράφει: «γι' αυτό ας αντηχήσει ακόμα δυνατώτερα από αυτό το βήμα σ' ολόκληρο τον κόσμο το σύνθημα αγώνα της Κομμουνιστικής Διεθνούς, η έκκληση των Μαρξ, Ενγκελς, Λένιν και Στάλιν: Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!» («Πρωτόκολλο του 7^ου συνεδρίου της ΚΔ», τόμος 2^ος, σελ.746, Stuttgart 1976). Στην έκδοση του 1958 Βερολίνο-DDR και στις ελληνικές εκδόσεις διαβάζουμε: «γι' αυτό ας αντηχήσει ακόμα δυνατότερα από αυτό το βήμα σ' ολόκληρο τον κόσμο το σύνθημα αγώνα της Κομμουνιστικής Διεθνούς, η έκκληση των Μαρξ, Ενγκελς και Λένιν: Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!» (Γκ. Ντιμιτρόφ, Διαλεχτά Έργα, τόμος 2^ος, σελ.668, Βερολίνο 1958 και ελληνικές εκδόσεις, σελ. 157): έχει ΦΑΣΙΣΤΙΚΑ λογοκριθεί-απαλειφθεί η φράση «και Σταλιν»

Και τέλος ο Ντιμιτρόφ γράφει: «είμαστε μαθητές του Μαρξ και του Ενγκελς,του Λένιν και του Στάλιν» («Πρωτόκολλο του 7^ου συνεδρίου της ΚΔ», τόμος 2^ος, σελ.977, Stuttgart 1976). Στην έκδοση του 1958 Βερολίνο-DDR διαβάζουμε: «είμαστε μαθητές των Μαρξ, Ενγκελς, και Λένιν» (Γκ. Ντιμιτρόφ: «Διαλεχτά Έργα», τόμος 2^ος , σελ. 683, Βερολίνο-DDR 1958): έχει ΦΑΣΙΣΤΙΚΑ λογοκριθεί-απαλειφθεί η φράση «και το Στάλιν». Στις ελληνικές εκδόσεις δεν υπάρχει αυτό το απόσπασμα γιατί δεν έχει μεταφραστεί.

Το «Πρωτόκολλο του 7^ου συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς» από το οποίο παρατέθηκαν τα παραπάνω αποσπάσματα είναι ακριβής ανατύπωση έκδοσης του 1935.Επίσης το κείμενο της «Εισήγησης» του Γκ. Ντιμτρόφ που περιέχεται σ' αυτό το «Πρωτόκολλο» είναι ακριβώς το ίδιο με το κείμενο μιας άλλης έκδοσης της «Εισήγησης» του Γκ. Ντιμιτρόφ με τίτλο: «Η εργατική τάξη ενάντια στο φασισμό», Prometheus Verlag, Straßburg 1935».

Μια απλή σύγκριση των αποσπασμάτων που παρατέθηκαν αρκεί για να διαπιστώσει κανείς ότι οι προδοτικές ρεβιζιονιστικές φασιστικές χρουστσο-μπρεζνιεφο-γκορμπατσοφικές κλίκες που κυριάρχησαν στις ρεβιζιονιστικές χώρες του παλινορθωμένου Καπιταλισμού δεν είχαν απαγορεύσει μόνο την έκδοση και κυκλοφορία των έργων του Μεγάλου ΣΤΑΛΙΝ για σχεδόν 40 ολόκληρα χρόνια (1953-1991) αλλά άσκησαν και ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ στο έργο του Γκεόργκι Ντιμιτρόφ αλλά και άλλων επαναστατών μαρξιστών δηλ. λενινιστών-σταλινιστών.

Τέλος, στα «Διαλεχτά Έργα» (σε 3 τόμους) έχει παραληφθεί σκόπιμα το μεγάλο και σπουδαιότατο άρθρο που έγραψε ο Ντιμιτρόφ, το Δεκέμβρη του 1939, για τα 60χρονα του Μεγάλου ΣΤΑΛΙΝ με τίτλο «Ο Σταλιν και το διεθνές προλεταριάτο» (περιέχεται στο: Georgi Dimitroff: «Aus Reden und Schriften», Stern-Verlag, Wien 1950, σελ. 78-90) και με την ευκαιρία ας απαντήσουμε σαν επαναστάτες κομμουνιστές δηλ. μαρξιστές-λενινιστές-σταλινιστές, στο πνεύμα του Ντιμιτρόφ, στις επιθέσεις ενάντια στο ΣΤΑΛΙΝ των σημερινών χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατών («Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ, κλπ), λακέδων της ντόπιας ξενόδουλης-εθελόδουλης αστικής τάξης και της ιμπεριαλιστικής ΕΕ – ιδιαίτερα στους σοσιαλδημοκράτες-τροτσκιστές της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ που τελευταία έχουν εντείνει στο έπακρο τις αντιδραστικές λυσσαλέες τους επιθέσεις, από αντεπαναστατική χρουστσοφική-τροτσκιστική σκοπιά, ενάντια στο διεθνές επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα των Komintern-Kominform-ΚΚΕ και ΣΤΑΛΙΝ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, όπως είχε απαντήσει εκείνος στους παλιούς προδότες σοσιαλδημοκράτες λακέδες της εποχής του:

«Οι σοσιαλδημοκράτες λακέδες μας αποκαλούν συχνά «σταλινιστές» και πιστεύουν, ότι μ’ αυτό προσβάλλουν τους κομμουνιστές. Όμως εμείς οι κομμουνιστές είμαστε υπερήφανοι γι’ αυτόν τον χαρακτηρισμό, όπως είμαστε υπερήφανοι και για τον χαρακτηρισμό «λενινιστές». Για τον προλετάριο επαναστάτη δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή από το να είναι ένας αληθινός λενινιστής, ένας αληθινός σταλινιστής, από το να είναι ως το τέλος πιστός οπαδός του Λένιν και του Στάλιν. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία για έναν κομμουνιστή από το να αγωνίζεται κάτω από την καθοδήγηση του μεγάλου Στάλιν για το θρίαμβο της δίκαιης υπόθεσης του προλεταριάτου.

Δε μπορεί ο καθένας να είναι σταλινιστής. Ο τιμητικός χαρακτηρισμός ενός λενινιστή-σταλινιστή πρέπει να αποχτιέται με μπολσεβίκικη πάλη, με μπολσεβίκικη σταθερότητα, με αφοσίωση μέχρι αυταπάρνηση για την υπόθεση της εργατικής τάξης. Η λενινιστική-σταλινική φρουρά των αγωνιστών του προλεταριάτου, που αποτελεί το χρυσό απόθεμα του εργατικού κινήματος του κόσμου, μεγαλώνει από μέρα σε μέρα, διευρύνει τις γραμμές της και βρίσκεται σε άνοδο σ’ όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου. Μόνο αυτοί οι αγωνιστές, και όχι οι αξιοπεριφρόνητοι σοσιαλδημοκράτες λεκέδες του ιμπεριαλισμού, εκφράζουν τα συμφέροντα και τις ανάγκες της εργατικής τάξης και αυτή η ένδοξη φρουρά των αγωνιστών θα οδηγήσει το διεθνές προλεταριάτο με τη σημαία των Μάρξ-Ενγκελς-Λένιν-Στάλιν στη νίκη πάνω στις δυνάμεις του παλιού κόσμου.

Οι μπολσεβίκοι όμως γνωρίζουν, ότι η νίκη δεν έρχεται ποτέ μόνη της, ότι θα πρέπει να προετοιμαστεί και να κερδηθεί. Κοντά στον Στάλιν να διδασκόμαστε τον δημιουργικό μαρξισμό, κοντά στον Στάλιν να διδασκόμαστε την οικοδόμηση του μπολσεβίκικου κόμματος, κοντά στον Στάλιν να μαθαίνουμε πως δυναμώνει κανείς κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες τη σύνδεση με τις μάζες, κοντά στον Στάλιν να μαθαίνουμε να διεξάγουμε την πάλη ενάντια στο σοσιαλδημοκρατισμό, κοντά στον Στάλιν να διδασκόμαστε την επαναστατική τόλμη και τον επαναστατικό ρεαλισμό, κοντά στον Στάλιν να διδασκόμαστε να είμαστε άφοβοι στην πάλη και ανελέητοι ενάντια στον ταξικό εχθρό, κοντά στον Στάλιν να μαθαίνουμε πως με αλύγιστη θέληση ξεπερνάει κανείς όλες τις δυσκολίες και νικά τον εχθρό, κοντά στον Στάλιν να μαθαίνουμε να είμαστε ως το τέλος πιστοί στην υπόθεση του προλεταριακού διεθνισμού. Αυτά είναι η πιο σπουδαία προϋπόθεση για την προετοιμασία και την κατάκτηση της νίκης της εργατικής τάξης» (GEORGI DIMITROV: «Ο Στάλιν και το διεθνές προλεταριάτο» (1939), στα 60χρονα της γέννησής του).