Η Λατινική Αμερική είναι η σκηνή ενός νέου κύματος κοινωνικής διαμαρτυρίας. Πρόκειται για την αντίδραση των εργατών, της νεολαίας και των λαών στις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, στις αντιλαϊκές πολιτικές, στη διαφθορά των ανώτερων κυβερνητικών κλιμακίων, την παράδοση των πλοτοπαραγωγικών πηγών στο ξένο κεφάλαιο, κοντολογίς, στα παλιά και τα νέα οικονιμικά και πολιτικά προγράμματα που αποσκοπούν στη διαώνιση της εξουσίας του κεφαλαίου.
Η σημερινή πάλη ξεπερνάει την προσωρινή και μειωμένη πάλη που εκδηλώθηκε, ιδιαίτερα σ΄εκείνες τις χώρες όπου κάποιες κυβερνήσεις, που αποκαλούνταν προοδευτικές, δημιούργησαν προσδοκίες και ελπίδες ότι τα πράγματα θ’ αλλάξουν προς όφελος των εργατών και των λαών, αλλά που μετά από μερικά χρόνια αποδείχθηκαν ότι βρίσκονταν στην υπηρεσία της μιάς ή της άλλης μερίδας της αστικής τάξης και του ξένου κεφαλαίου.
Όπως αναμενόνταν, διαπιστώνουμε ότι υπάρχει ένα είδος πολιτικής συμφωνίας μεταξύ των κυβερνήσεων της περιοχής πάνω σε βασικά χαρακτηριστικά οικονομικής και πολιτικής διαχείρησης καθώς επίσης και στην εφαρμογή φορολογικών μέτρων που ταλαιπωρούν την εργατική τάξη με άμεσους και έμμεσους φόρους, την υποστήριξη της εξορυκτικής βιομηχανίας ως μέσου για την απόκτηση οικονομικής επιφάνειας, την εφαρμογή μεταρρυθμίσεων σε διάφορους τομείς, όπως της εργασίας, που στοχεύουν στην νομιμοποίηση της καπιταλιστικής υπερεκμετάλλευσης και στην φαλκίδευση του δικαιώματος των εργατών να οργανωθούν σε ελεύθερα συνδικάτα.
Συμφωνούν, επίσης, και στην εφαρμογή μέτρων κοινωνικού ελέγχου μέσα από την προώθηση δικαστικών μεταρρυθμίσεων και νόμων που, στο όνομα της δημόσιας ασφάλειας, ουσιαστικά στοχεύουν στην ποινικοποίηση της κοινωνικής διαμαρτυρίας.
Με τη βοήθεια, σ’ ορισμένες περιπτώσεις, ξεκάθαρα νεοφιλεύθερων προγραμμάτων και «προοδευτικών» κοινωνικών προγραμμάτων που αναφέρονται κάποιες φορές ακόμα και στην επανάσταση και τον σοσιαλισμό, οι αστικές μερίδες που βρίσκονται στην εξουσία επιδιώκουν να ξεκινήσουν μια διαδικασία καπιταλιστικού εκσυγχρονιμού στην περιοχή που θα τους επιτρέψει να πραγματοποιήσουν υψηλότερα επίπεδα συσώρευσης και να αποκτήσουν καλύτερα μέσα για να παρέμβουν στην παγκόσμια καπιταλιστική αγορά. Σ’ αυτήν την διαδικασία, παρατηρούμε την μείωση της πολιτικής επιρροής των ΗΠΑ οι οποίες παραδοσιακά θεωρούσαν την Λατινική Αμερική και την Καραϊβική ως την «πίσω αυλή» τους και την επιθετική διείσδυση του κινεζικού ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου. Έτσι, στις περισσότερες χώρες, γινόμαστε μάρτυρες μιας επαναδιαπραγμάτευσης της ξένης εξάρτησης.
Μέσα στη δείνη μιας σοβαρής οικονομικής κρίσης που συντάραξε την παγκόσμια οικονομία, οι χώρες σ’ αυτήν την περιοχή κατάφεραν ν’ αποφύγουν κάποιες από τις συνέπειές της χάρη στις υψηλές τιμές των πρώτων υλών που παράγουν καθώς και στις καθιερωμένες φορολογικές πολιτικές που επέτρεψαν στις περισσότερες κυβερνησεις να βασιστούν σε επαρκή οικονομικά μέσα και να ξεκινήσουν ένα κοινωνικό πρόγραμμα το οποίο στο μυαλό μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού έχει δημιουργήσει την φαντασίωση ότι ζούν σε καιρούς αλλαγής αποκοιμίζοντας το μαχητικό τους πνεύμα.
Και όμως, η αυτή η κατάσταση αρχίζει ν’ αλλάζει. Η συσσωρευμένη δυσαρέσκεια και ο πόθος εκατομμυρίων εργατών, αγροτών, γυναικών, νέων και άλλων για αλλαγή γίνονται ολοένα και πιο αισθητά και ξεσπάει.
Αυτό μας δείχνει ο αγώνας που διεξάγει η αυτές τις μέρες η νεολαία και ο λαός της Βραζιλίας και που κατέβασε στους δρόμους μέσα σε δύο βδομάδες δυο εκατομμύρια ανθρώπους. Δεν είναι τα 20 σέντς (η αύξηση της τιμής του λεωφορείου) που προκάλεσε τις συγκρούσεις. Ο λαός έχει απηυδύσει με την διαφθορά, τους χαμηλούς μισθούς, την εκποίηση των πετρελαϊκών πόρων στο ξένο κεφάλαιο και θέλει νοσοκομεία, δουλειές, σχολεία και αξιοπρεπή στέγαση. Ο λαός απορρίπτει την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και αρνείται να δεχτεί να ξοδεύονται εκατομμύρια δολλάρια για το Παγκόσμιο Κύπελλο από το οποίο κάποιες μικρές ντόπιες ομάδες και τα διάφορα ξένα μονοπώλια θα αποκομίσουν τεράστια κέρδη. Η νεολαία πήρε τους δρόμους παραμερίζοντας την καταπίεση, την δήθεν συμφιλιωτική στάση της κυβέρνησης και την κυβερνητική προειδοποίηση να κάτσει φρόνιμα γιατί οι διαδηλώσεις μπορεί να οδηγήσουν σε πραξικόπημα, μια προειδοποίηση που είχε σκοπό να εμποδίσει το δικαίωμα των διαδηλώσεων.
Για μήνες, η χιλιανή νεολαία διεξάγει ένα μαζικό και μαχητικό αγώνα. Προβάλλουν ακλόνητα αιτήματα γύρω από εκπαιδευτικά ζητήματα και, ταυτόχρονα, συγκρούονται με την κυβέρνηση του Σεμπαστιάνο Πινέϊρα. Αυτός ο αγώνας ενθάρρυνε και άλλες κοινωνικές ομάδες να παλαίψουν για τα δικά τους αιτήματα προκαλώντας μια πολιτική κρίση που προμηνύει την ήττα στις επερχόμενες εκλογές των δυνάμεων που βρίσκονται στην εξουσία.
Στην Αργεντινή, ο αγώνας των εργατών στις πόλεις και στην ύπαιθρο, της νεολαίας, των δημοσίων υπαλλήλων και των ανέργων επίσης μεγαλώνει.
Σε αρκετές χώρες, όπως η Βολιβία, το Περού, το Εκουαδόρ και η Κολομβία, οι αγώνες εναντίον των πολιτικών εξόρυξης, και ιδιαίτερα εναντίον στις εξορύξεις μεγάλης κλίμακας που προκαλούν τεράστια ζημιά στο περιβάλλον και στις τοπιοκές κοινωνίες και που αποτελούν την πηγή κερδών εκατομμυρίων για τις ξένες καπιταλιστικές επιχειρήσεις, παίρνουν σχήμα και αποκτούν δύναμη. Προβάλλουν επίσης την απαίτηση για καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, για πρόσβαση στην υγεία την εκπαίδευση, για διατήρηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και καταδικάζουν την ποινικοποίηση της κοινωνικής διαμαρτυρίας.
Στην Κεντρική Αμερική, οι αγώνες των αγροτών και των κατοίκων των λαϊκών γειτονιών (στην Ονδούρα), των συνταξιούχων (στην Νικαράγουα) και των δημοσίων υπαλλήλων (στην Κόστα Ρίκα) βρίσκονται επίση σε εξέλιξη.
Στην Δομινικανή Δημοκρατία, ξεχωρίζουν ο αγώνας των εκπαιδευτικών για την εφαρμογή των κρατικού προυπολογισμού για την παιδεία όπως και οι λαϊκές κινητοποίησεις ενάντια στις ξένες εταιρίες εξόρυξης που λεηλατούν τον πλούτο της χώρας και ενάντια στην σκανδαλώδη διαφθορά στα ανώτατα κυβερνητικά κλιμάκια.
Οι εκπαιδευτικοί, η φοιτητιή νεολαία και οι εργάτες σε αρκετές κρατικές επιχειρήσεις το Μεξικό έχουν μπεί επικεφαλείς σε μεγάλες μαχητικές δράσεις ενάντια στην τωρινή και την προηγούμενη κυβέρνηση που και οι δυο ήταν τυφλά όργανα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών του ΔΝΤ.
Η πολιτική πάλη στην Βενεζουέλα, στην οποία συμμετέχουν μεγάλα τμήματα των μαζών, στοχεύει καθαρά στην υπεράσπιση των κατακτήσεων που επιτεύχθηκαν κατά την διάρκεις της διακυβέρνησης από τον Ούγκο Τσάβεζ, σ΄αντιπαράθεση με την δεξιά που προσπαθεί να τις πάρει πίσω και στην διεκδίκηση περισσότερο ριζοσπατικών κοινωνικών και πολιτικών μέτρων προς όφελος των εργατών και του λαού.
Οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας που ξεσπούν στην Λατιική Αμερική, μαζί μ΄εκείνες στην Ευρώπη, την Βόρεια Αφρική και σ’ άλλα μέρη του κόσμου μας δείχνουν ένα κόσμο σε αναστάτωση.
Σ΄αυτές τις συνθήκες, τα Μαρξιστικά-Λενινιστικά κόμματα καταθέτουν τις πολιτικές τους προτάσεις και τις δράσεις τους που αποβλέπουν στην συσπείρωση των επαναστατικών δυνάμεων. Σε πολλούς απ΄τους προαναφερόμενους αγώνες, είμαστε παρόντες και έχουμε το ρόλο μας. Έχουμε συναίσθηση, όμως, ότι πρέπει να αναπτύξουμε πολύ περισσότερο την δουλειά μας προκειμένου να βάλουμε αυτούς τους αγώνες στο μονοπάτι που οδηγεί στο θρίαμβο της επανάστασης και του σοσιαλισμού.
Ως αποτέλεσμα της μεγάλης επίθεσης που έχει εξαπολύσει ο ιμπεριαλισμός, η δεξιά, ο ρεβιζιονισμός και ο οπορτουνισμός, οι εργάτες και οι λαοί δείχνουν έντονη ιδεολογική υποχωρητικότητα που τους οδηγεί να εμπιστεύονται τα συνθήματα και τα κοινωνικά προγράμματα που δεν ξεπερνούν τον ορίζοντα του ρεφορμισμού και της αστικής δημοκρατίας.
Η δουλειά μας είναι να αναστραφεί αυτή η κατάσταση και να προσελκύσουμε τις μάζες προς επαναστατικές πολιτικές και στις προτάσεις στρατηγικής που διατυπώνουμε στην σημερινή κατάσταση. Γι΄αυτό το σκοπό θα εντείνουμε τις προσπάθειές μας στην διαφωτισιτική δράση και την μαζική δουλειά.
Θα συνεχίσουμε να παλεύουμε μαζί με τους λαούς μας, διεκδικώντας την πολιτική ηγεσία και οδηγώντας τους προς νέες, ανώτερες μορφές πάλης για τα υλικά και πολιτικά τους αιτήματα, ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, έτσι ώστε να διαδραματίσουν το θεμελιώδη επαναστατικό ρόλο που η ιστορία τους έχει επιφυλάξει.
Θα δώσουμε δύναμη στο λαϊκό κίνημα προάγοντας την ενότητά του τόσο στο κοινωνικό επίπεδο όσο και στο επίπεδο των πολιτικών οργανώσεων της αριστεράς.
Η αφοσίωσή μας στην επανάσταση και στο σοσιαλισμό προβάλει την ανάγκη να επιτύχουμε πιο γρήγορα την ισχυροποίηση και την ανάπτυξη της κομματικής μας δομής. Οι πολιτικές συγκυρίες απαιτούν από τις οργανώσεις μας μεγαλύτερη ικανότητα στο σχεδιασμό πολιτικών που θα αγκαλιαστούν απ’ τις μάζες. Την ίδια στιγμή, όμωσμ χρειαζόμαστε επαρκείς δυνάμεις για την υλοποίησή τους.
Οι εργάτες και οι λαοί της Αμερικής και όλου του κόσμου προκαλούν τους εξουσιαστές, αναζητούν την αλλαγή και παλεύουν για αυτήν. Εμείς, οι Μαρξιστές-Λενινιστές έχουμε την ευθύνη να αγωνιστούμε μαζί τους ώστε να ευοδωθούν αυτές οι αλλαγές και να θριαμβεύσει η επανάσταση και ο σοσιαλισμός.
Κίτο, Ιούλιος 2013
Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα (Βραζιλία)Κομμουνιστικό Κόμμα Κολομβίας (μαρξιστικό-λενινιστικό)
Κομμουνιστικό Κόμμα Εργασίας – Δομινικανή Δημοκρατία
Μαρξιστικό-Λενινιστικό Κόμμα Ισημερινού
Κομμουνιστικό Κόμμα Μεξικό (μαρξιστικό-λενινιστικό)
Περουβιανό Κομμουνιστικό Κόμμα (μαρξιστικό-λενινιστικό)
Μαρξιστικό-Λενινιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα Βενεζουέλας
Δημοσιεύτηκε στην En Marcha #1620, 19-25 Ιουλίου 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου