Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2015

Ντμίτρι Μανουίλσκι: Ο Μεγάλος Θεωρητικός του Κομμουνισμού

Ο ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ-ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΣ – η διδασκαλία των Μαρξ, Ένγκελς και Λένιν, που αναπτύχθηκε και συμπληρώθηκε από τον Σύντροφο Στάλιν – είναι η επιστημονική κοσμοαντίληψη της διεθνούς εργατικής τάξης, της τάξης που κέρδισε μια ιστορική νίκη στο ένα έκτο του κόσμου, της τάξης, που, στηριζόμενη σε αυτή την νίκη, προορίζεται να ανατρέψει τον καπιταλισμό και να οικοδομήσει μια νέα, Κομμουνιστική, κοινωνία. Ο Μαρξισμός-Λενινισμός είναι η πιο επαναστατική θεωρία που υπήρξε πότε στην ιστορία της ανθρωπότητας. Είναι η πιο εξελιγμένη θεωρία, δοκιμασμένη στο καμίνι των μαχών που διεξάγουν ο εργαζόμενος λαός της ΕΣΣΔ και η εργατική τάξη σε όλο τον κόσμο. Ο πραγματικός Μαρξισμός μπορεί μόνο να είναι δημιουργικός Μαρξισμός, γιατί ο ίδιος είναι προϊόν της λειτουργίας των νόμων της διαλεκτικής εξέλιξης, γιατί όχι μόνο εξηγεί τον κόσμο άλλα δίνει και το κλειδί για την αλλαγή του κόσμου.
Όλο το νέο υλικό που συνεισέφερε και συνεισφέρει ο Σύντροφος Στάλιν στον Μαρξισμό δεν μπορεί να εξεταστεί ξεχωριστά από την ζωντανή του, την οργανική του σύνδεση του με ότι άφησαν κληρονομιά στην ανθρωπότητα οι Μαρξ και Ένγκελς και με ότι συνεισέφερε ο Λένιν στον εμπλουτισμό του Μαρξισμού. Ο διαλεκτικός και ιστορικός υλισμός, η επιστήμη των νόμων εξέλιξης της καπιταλιστικής κοινωνίας, η Μαρξιστική ιδέα της Διχτατορίας του Προλεταριάτου, η στρατηγική και οι τακτικές της εργατικής τάξης στην περίοδο του προ-μονοπωλιακού καπιταλισμού – όλο αυτό το τεράστιο απόθεμα ιδεών και απόψεων που άφησαν κληρονομιά ο Μαρξ και ο Ένγκελς στο προλεταριάτο αποτελεί το γρανιτένιο θεμέλιο πάνω στο οποίο ο Λένιν και ο Στάλιν, οι εξέχοντες συνεχιστές της έργου των ιδρυτών του Επιστημονικού Σοσιαλισμού, οικοδόμησαν την διδασκαλία τους. Ο Λένιν και ο Στάλιν ανέπτυξαν και εμπλούτισαν τις διδασκαλίες του Μαρξ και του Ένγκελς και έδωσαν στο προλεταριάτο μια νέα, αναλυτική θεωρία της σοσιαλιστικής επανάστασης η οποία φωτίζει το δρόμο της πάλης της εργατικής τάξης για τον κομμουνισμό και για όλα τα ζητήματα στρατηγικής και τακτικών του προλεταριάτου της περιόδου πριν την κατάληψη της εξουσίας από το προλεταριάτο, της περιόδου της εγκαθίδρυσης της Διχτατορίας του Προλεταριάτου και της κατάπνιξης της αντίστασης των εκμεταλλευτριών τάξεων, της περιόδου της οικοδόμησης του σοσιαλισμού και της περιόδου της ολοκλήρωσης τη αταξικής κοινωνίας και της σταδιακής μετάβασης από τον σοσιαλισμό στον κομμουνισμό. Η θεωρία των Λένιν – Στάλιν για την σοσιαλιστική επανάσταση είναι μια ενιαία και ολοκληρωμένη ιδεολογία αχώριστη από την ιδεολογία του Μαρξ και του Ένγκελς, είναι συνέχιση και ανάπτυξη των απόψεών τους. Δουλεύοντας σε στενή συνεργασία την επεξεργασία αυτής της θεωρίας μέσα στις μάχες για τον σοσιαλισμό, ο καθένας από τους Λένιν και Στάλιν συνεισέφερε σε αυτή τη θεωρία το δικό του ανεξάρτητο μερίδιο δημιουργικής δουλειάς.
Η συνεισφορά του Λένιν σε αυτή την θεωρία, μέσω της οποίας εμπλούτισε τον Μαρξισμό, εξηγείται με εμβρίθεια σκέψης, με ατσάλινη λογική και εξαιρετική σαφήνεια στο κλασσικό έργο του Συντρόφου Στάλιν, Οι Βάσεις του Λενινισμού, που έγινε εγχειρίδιο για τους Κομμουνιστές σε όλες τις χώρες. Αλλά αυτό το βιβλίο δεν είναι μόνο παρουσίαση των απόψεων του Λένιν• είναι από τα μεγαλύτερα έργα δημιουργικού Μαρξισμού, έργο που αναπτύσσει παραπέρα τον Μαρξισμό-Λενινισμό.
 Στη πορεία περισσότερων των δυο δεκαετιών, όταν ήταν ακόμα στην ζωή ο Λένιν, ο Σύντροφος Στάλιν ανέπτυξε τα ίδια ζητήματα για τα οποία εργάστηκε ο Λένιν• τα ανέπτυξε όχι μόνο ως αληθινός μαθητής, φίλος και συμπολεμιστής του Λένιν, αλλά, κινούμενος στον δικό του ανεξάρτητο δρόμο, έφτασε στα ίδια συμπεράσματα που έφτασε και ο Λένιν. Τα πρώτα του άρθρα ενάντια στον Αναρχισμό και οι άλλες θεωρητικές εργασίες του, γραμμένες ακόμα στην πρώτη δεκαετία του τωρινού αιώνα, βοήθησαν στο ανέβασμα της πάλης της φιλοσοφίας του Μαρξισμού σε υψηλότερα επίπεδα. Τα αξιοσημείωτα άρθρα του Συντρόφου Στάλιν για το εθνικό ζήτημα και τα έργα του που ασχολούνται με το αποικιακό ζήτημα έγιναν η βάση της διδασκαλίας των Λένιν – Στάλιν για τις εφεδρείες της επανάστασης.
Ολόκληρη η πορεία που διήνυσε η χώρα μας για την μετατροπή της από Ρωσία της ΝΕΠ σε σοσιαλιστική Ρωσία φωτίστηκε από τον ισχυρό προβολέα της θεωρητικής σκέψης του Στάλιν. Χάρη στην θεωρητική και πρακτική εποικοδομητική δουλειά του Συντρόφου Στάλιν, ο Μαρξισμός-Λενινισμός σήμερα είναι ο Μαρξισμός όχι μόνο της εποχής του ιμπεριαλισμού και των προλεταριακών επαναστάσεων αλλά και της εποχής της νίκης του σοσιαλισμού στο ένα έκτο του κόσμου.
* * *
Όπως γνωρίζουμε, ο Μαρξ και ο Ένγκελς ήταν οι δημιουργοί της διαλεκτικής μεθόδου, του φιλοσοφικού και ιστορικού υλισμού. Στο διάσημο έργο του, Υλισμός και Εμπειριοκριτικισμός, ο Λένιν, ενώ ασχολείται με την αποφασιστική απόρριψη των προσπαθειών αναθεώρησης των φιλοσοφικών απόψεων των Μαρξ και Ένγκελς, γενίκευσε τις πιο πρόσφατες ανακαλύψεις της επιστήμης, κυρίως στη σφαίρα των φυσικών επιστημών, εφοδίασε τον Μαρξισμό με αυτές τις ανακαλύψεις και ενίσχυσε τις θεωρητικές βάσεις του Κομμουνισμού. Το εμπνευσμένο έργο του Συντρόφου Στάλιν για τον Διαλεκτικό και Ιστορικό Υλισμό, που το έγραψε για την Ιστορία του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης [Διεθνείς Έκδοτες, Νέα Υόρκη], που είναι γεμάτο από ζωντανά παραδείγματα της κοινωνικής ζωής και της ταξικής πάλης, αποκαλύπτει νέες πλευρές της φιλοσοφίας του Μαρξισμού και χρησιμεύει σαν κίνητρο για την πρόοδο της θεωρητικής Μαρξιστικής σκέψης όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και πολύ πιο πέρα από αυτήν. Εκατομμύρια διανοούμενοι εργαζόμενοι και εργάτες σε όλο το κόσμο θα πάρουν την θεωρητική τους εκπαίδευση και το θεωρητικό τους ατσάλωμα μέσω αυτού του κλασσικού έργου του Συντρόφου Στάλιν.
Ο Σύντροφος Στάλιν διακρίθηκε ως αξεπέραστος δάσκαλος της Μαρξιστικής διαλεκτικής σε όλες τις διάφορες κρατικές δραστηριότητές του στη σφαίρα της οικονομικής και πολιτικής ζωής και στη σφαίρα των σχέσεων της σοσιαλιστικής χώρας με τον καπιταλιστικό κόσμο. Οι μελλοντικές γενιές θα μελετούν την Μαρξιστική διαλεκτική όχι μόνο στα θεωρητικά έργα του Συντρόφου Στάλιν, αλλά και στην ιστορία όλης της επαναστατικής του δράσης και στο τεράστιο έργο του ως πολιτικός – ιστορία που είναι αναγκαίο να γραφτεί και Θα γραφτεί από τους γιους του ταλαντούχου Λαού μας.
Πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο του 1914-1918 η Σοσιαλδημοκρατία της Δυτικής Ευρώπης διακήρυσσε την πιστή τήρηση του ιστορικού υλισμού στα λόγια• αλλά έσκυψαν το κεφάλι τους μοιρολατρικά στον καπιταλισμό, μεγαλοποιώντας τη ζωτικότητά του, την εξουσία του και των ευκαιριών του για αντίσταση. Στους νόμους του ιστορικού υλισμού είδαν μόνο μια εξωτερική στοιχειώδη δύναμη που συντρίβει την ανθρώπινη θέληση• αγνόησαν τον ενεργό ρόλο της εργατικής τάξης. Η άποψη του Συντρόφου Στάλιν για τους νόμους της ιστορικής αναγκαιότητας, η οποία διαπερνά ολόκληρη την επαναστατική του δράση και το επαναστατικό του έργο, είναι εντυπωσιακό παράδειγμα δημιουργικού Μαρξισμού, που αναγνωρίζει τον τεράστιο ρόλο της συνειδητής επίδρασης που ασκεί ο λαός στην πορεία των γεγονότων, στην πορεία της ιστορίας του.
Στην σημερινή χρονική περίοδο είναι ο Σύντροφος Στάλιν, περισσότερο από κάθε άλλον, που συνετά λαμβάνει υπόψη τα αντικειμενικά εμπόδια που ορθώνονται στο δρόμο της επαναστατικής διάθεσης της εργατικής τάξης, των επιθυμιών του σοσιαλιστικού κράτους• αλλά ταυτόχρονα είναι ο Σύντροφος Στάλιν, περισσότερο από κάθε άλλον, που με τόλμη θέτει επαναστατικά καθήκοντα για την αλλαγή του προσώπου του κόσμου και του προσανατολισμού της ιστορικής εξέλιξης στον επιθυμητό δρόμο.
Ξέρουμε ότι ο Λένιν έκανε μια τεκμηριωμένη Μαρξιστική ανάλυση του ιμπεριαλισμού ως το τελευταίο στάδιο του καπιταλισμού και αποκάλυψε τις αντιθέσεις του και τους όρους του αναπόφευκτου αφανισμού του. Ο Σύντροφος Στάλιν, στηριζόμενος στα διδάγματα του Λένιν για τον ιμπεριαλισμό, επεξεργάστηκε τα ζητήματα της Μαρξιστικής θεωρίας για την περίοδο της γενικευμένης κρίσης του καπιταλισμού, ξεσκέπασε την εντεινόμενη καταστροφική φύση της οικονομικής κρίσης που βαθαίνει και οξύνει την κρίση όλου του καπιταλιστικού συστήματος, συνέτριψε την θεωρία της “αιώνιας ευημερίας” και του “οργανωμένου καπιταλισμού”, απέδειξε επιστημονικά την προσωρινή καπιταλιστική σταθεροποίηση και αποκάλυψε όλες τις σύμφυτες αντιθέσεις που οδηγούν στην όξυνση της πάλης ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές και σε νέους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.
Ο Σύντροφος Στάλιν αποκάλυψε τις αλλαγές που λαμβάνουν χώρα στο πολιτικό εποικοδόμημα του καπιταλισμού• ξεσκέπασε την φύση των ιδιαίτερων μορφών του πολιτικού αντιδραστικού χαρακτηριστικού του καπιταλισμού την εποχή της αποσύνθεσής του, που ονομάζεται φασισμός.
Απέδειξε ότι αυτήν την μορφή αντίδρασης δεν την χωρίζει κάποιο τοίχος από την λεγόμενη αστική δημοκρατία• γιατί ο φασισμός και η “αστική δημοκρατία” έχουν κοινή βάση – το σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, για αυτό δεν υπάρχει καμιά ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στον φασισμό και την “αστική δημοκρατία” - και οι δυο είναι αποκλειστικά και μόνο μορφές της δικτατορίας της αστικής τάξης. Δίδαξε στους Μαρξιστές όλων των χωρών ότι η όξυνση της αντίδρασης δεν είναι μόνο αποτέλεσμα των αδυναμιών της εργατικής τάξης, του γεγονότος ότι οι δυνάμεις της είναι διασκορπισμένες από την ηττοπαθή και προδοτική δράση της ανώτερης ηγεσίας των Σοσιαλδημοκρατικών Κομμάτων, αλλά ότι αυτή η αντίδραση ταυτόχρονα είναι αποτέλεσμα της αδυναμίας της αστικής τάξης, που δεν μπορεί πια να κυβερνήσει με τις παλιές μεθόδους του κοινοβουλευτισμού ο οποίος σκοπό έχει να κρύψει από τις μάζες του λαού την πραγματική ταξική φύση της δικτατορίας της αστικής τάξης.
Μια από τις υπηρεσίες που προσέφερε ο Λένιν ήταν ότι, από την ανάλυση του ιμπεριαλισμού ως το μονοπωλιακό στάδιο του καπιταλισμού, έβγαλε ως συμπέρασμα τον νόμο της όξυνσης της ανισομερούς ανάπτυξης του καπιταλισμού στην εποχή του ιμπεριαλισμού. Στηριζόμενος στην ανισομερή ανάπτυξη του καπιταλισμού, ο Λένιν αποκάλυψε άλλη μια αλήθεια που εμπλούτισε την επιστήμη του Μαρξισμού, απέδειξε το αδύνατο της ταυτόχρονης νίκης του σοσιαλισμού σε όλες τις χώρες και την δυνατότητα μιας τέτοιας νίκης σε κάποιες χώρες η ακόμα και σε μια μόνο χώρα.
Από αυτή την θέση του Λένιν βγήκε το συμπέρασμα, πρώτα-πρώτα, ότι η εργατική τάξη επικεφαλής όλων των εκμεταλλευομένων μπορεί να σπάσει ένα κρίκο της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας – τον πιο αδύναμο – και αυτός ο αδύναμος κρίκος μπορεί να είναι μια χώρα που, αν και καθυστερημένη οικονομικά, βιώνει τις πιο καταστροφικός συνέπειες των εσωτερικών και εξωτερικών αναταραχών του καπιταλιστικού συστήματος• δεύτερο, ότι, παρά την τεχνολογική και οικονομική καθυστέρηση της Ρωσίας, στάθηκε δυνατή ο οικοδόμηση του σοσιαλισμού σε αυτή με τις προσπάθειες των ίδιων των Σοβιετικών εργατών και αγροτών, με την προϋπόθεση ότι η ξένη επέμβαση δεν εμπόδισε την πραγματοποίηση αυτού του ιστορικού καθήκοντος παγκόσμιας σημασίας.
Ο Σύντροφος Στάλιν υπερασπίστηκε αυτή την θέση του Λένιν ενάντια στους πράκτορες του εχθρού που προσπαθούσαν να φοβίσουν τους Μπολσεβίκους με την τεχνολογική και οικονομική καθυστέρηση της Ρωσίας, με τις δυσκολίες της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην Ρωσία, που πρόβλεπαν την αναπόφευκτη κατάρρευση της συμμαχίας ανάμεσα στην εργατική τάξη και την αγροτιά και υποστήριζαν ότι το νεαρό Σοβιετικό κράτος δεν μπορούσε να αντέξει μόνο του το βάρος των δυνάμεων του καπιταλιστικού κόσμου που το περικύκλωναν. Απέδειξε ότι η Τροτσκιστο-Μπουχαρινο-Ζηνοβιεφική συμμορία στην πραγματικότητα δούλευε για την παλινόρθωση του καπιταλισμού και προσπαθούσε να παραδώσει την Σοβιετική χώρα στους ξένους ιμπεριαλιστές ληστές για να την καταστρέψουν και λεηλατήσουν.
Χρησιμοποιώντας την πείρα της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην Ε.Σ.Σ.Δ., ο Σύντροφος Στάλιν απόδειξε την εγκυρότητα της Λενινιστικής θέσης, και, επικεφαλής του Κόμματος και του Σοβιετικού λαού, την έκανε πραγματικότητα, την έκανε ακρογωνιαίο λίθο της στρατηγικής του παγκόσμιου προλεταριάτου, της στρατηγικής της προλεταριακής επανάστασης. Ανύψωσε αυτή τη θέση του Λένιν σε ένδοξα ύψη και την έκανε αφετηρία ολόκληρης της πολιτικής του σοσιαλιστικού κράτους, την βάση της νίκης του σοσιαλισμού στον ιστορικό ανταγωνισμό ανάμεσα στους δυο κόσμους.
Ανέπτυξε αυτή την θέση του Λένιν παραπέρα και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι είναι δυνατή η οικοδόμηση του κομμουνισμού στην Ε.Σ.Σ.Δ. ενώ υπάρχει η περικύκλωση του καπιταλιστικού κόσμου. Απόδειξε ότι αυτή η θέση του Λένιν είναι όχημα που ωθεί το απελευθερωτικό κίνημα της εργατικής τάξης σε όλες τις χώρες, ότι είναι ισχυρό μέσο ενίσχυσης του προλεταριακού διεθνισμού• γιατί η επανάσταση στην νικηφόρα χώρα δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά βάση που υπηρετεί την επιτάχυνση της νίκης του προλεταριάτου στις άλλες χώρες. Απόδειξε ότι η θέση εκείνων που απορρίπτουν την δυνατότητα νίκης του σοσιαλισμού σε μια μόνο χώρα αποτελεί προδοσία του προλεταριακού διεθνισμού, επειδή:
“. . . αλυσοδένει, αντί να απελευθερώνει, την πρωτοβουλία ξεχωριστών χωρών που, λόγω ορισμένων ιστορικών συνθηκών, έχουν την ευκαιρία να διασπάσουν το μέτωπο του καπιταλισμού μόνες τους• δεν ξεσηκώνουν δραστήρια επίθεση ενάντια στο κεφάλαιο σε ξεχωριστές χώρες, αλλά ενθαρρύνουν την παθητική αναμονή της στιγμής της παγκόσμιας κορύφωσης• γιατί καλλιεργούν μέσα στους προλεταρίους των διαφόρων χωρών όχι το πνεύμα της επαναστατικής αποφασιστικότητας, αλλά την διάθεση αμφιβολίας όπως ο Άμλετ στο ζήτημα 'τι και αν οι άλλοι δεν μας υποστηρίζουν;'”.
* * *
Μαζί με τον Λένιν ο Σύντροφος Στάλιν δημιούργησε το Κόμμα νέου τύπου, μαζί με τον Λένιν καθοδήγησαν αυτό το Κόμμα στην θύελλα του καπιταλισμού και εγκαθίδρυσαν την Διχτατορία του Προλεταριάτου. Ανέπτυξε παραπέρα τα διδάγματα του Λένιν για το Κόμμα και τα εφάρμοσε στις συνθήκες της θριαμβευτικής οικοδόμησης του σοσιαλισμού. Εξόπλισε αυτό το Κόμμα νέου τύπου με την πείρα της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην Ε.Σ.Σ.Δ. και το βοήθησε να γίνει όχι μόνο εμπροσθοφυλακή της εργατικής τάξης αλλά εμπροσθοφυλακή όλου του εργαζόμενου λαού στην πάλη του για την σταθεροποίηση και ανάπτυξη του σοσιαλιστικού συστήματος. Το καθάρισε από την οπορτουνιστική βρωμιά, από τους πράκτορες του ταξικού εχθρού, ενίσχυσε την μονολιθική του φύση και την ενότητα στις γραμμές του. Καθώς προχωρούσε η οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας, δημιούργησε αταλάντευτες εγγυήσεις ενάντια στη διάσπαση αυτού του Κόμματος, επέκτεινε τις επαφές του με τον εργαζόμενο λαό προωθώντας νέα αποσπάσματα Κομματικών και μη κομματικών Μπολσεβίκων σκληραγωγημένων στον αγώνα, προωθώντας νέες δυνάμεις αφοσιωμένος με ανιδιοτέλεια στην υπόθεση του κομμουνισμού, ανεβάζοντας το θεωρητικό επίπεδο του Κόμματος, διαπαιδαγωγώντας τις γραμμές του στο πνεύμα του Μαρξισμού-Λενινισμού.
Η θεωρία του Λένιν για την Διχτατορία του Προλεταριάτου είναι η ραχοκοκαλιά της θεωρίας των Λένιν-Στάλιν για την σοσιαλιστική επανάσταση. Ο Στάλιν επεξεργάστηκε αυτή τη θεωρία από κοινού με τον Λένιν. Μετά το θάνατο του Λένιν συστηματοποίησε και συγκέντρωσε σε ένα ενιαίο σύνολο τον τεράστιο θεωρητικό πλούτο των απόψεων του Λένιν για αυτό το ζήτημα, ολοκληρώνοντας επίσης ένα τεράστιο όγκο δημιουργικής δουλειάς μόνος του, έργο το οποίο προώθησε παραπέρα τα διδάγματα του Λένιν για την Διχτατορία του Προλεταριάτου.
Ο Σύντροφος Στάλιν έκανε ακόμα παραπάνω: ανάπτυξε αυτή την θεωρία παίρνοντας υπόψη την περίοδο οικοδόμησης του σοσιαλισμού που σημαδεύτηκε από την αποφασιστική επίθεση ενάντια στα καπιταλιστικά στοιχεία, την προσέλκυση εκατομμυρίων ατομικών αγροτικών νοικοκυριών στο έργο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, την εξάλειψη των κουλάκων σαν τάξη και τον μετασχηματισμό της Σοβιετικός οικονομίας με τα υπολείμματα του καπιταλισμού – οικονομία που δεν ήταν ακόμα πλέρια σοσιαλιστική – σε σοσιαλιστική οικονομία.
Ο Σύντροφος Στάλιν επεξεργάστηκε το ζήτημα των τρόπων και των μέσων για την παραπέρα επέκταση της κοινωνικής βάσης της Διχτατορίας του Προλεταριάτου και την παραπέρα σταθεροποίηση της τελευταίας. Δίδαξε ότι η σοσιαλιστική εκβιομηχάνιση θα ενίσχυε τη θέση της εργατικής τάξης στη Σοβιετική κοινωνία και θα ενίσχυε τον ηγετικό ρόλο της εργατικής τάξης στο κράτος και στα άλλα τμήματα του εργαζόμενου λαού στην πάλη για το σοσιαλισμό. Δίδαξε ότι με την κολεκτιβοποίηση της γεωργίας το Κόμμα έβαλε νέο αταλάντευτο οικονομικό θεμέλιο για τη συμμαχία ανάμεσα στην εργατική τάξη και την αγροτιά, και ότι αυτό το θεμέλιο έκανε αυτή τη συμμαχία ακατάλυτη και σταθερή σαν γρανίτη. Δίδαξε ότι εφαρμόζοντας σωστή εθνική πολιτική το Κόμμα θα έβαζε τέλος στον εθνικό αλληλοσπαραγμό που ήταν χαρακτηριστικό της προεπαναστατικής περιόδου και θα ένωνε τα έθνη που κατοικούν στην Ε.Σ.Σ.Δ. σε μια ενωμένη αδελφική οικογένεια. Και το Κόμμα του Λένιν και του Στάλιν εφάρμοσε στην ζωή τα διδάγματα του Στάλιν, σφυρηλάτησε την πρωτοφανή ηθική και πολιτική ενότητα του Σοβιετικού λαού, ξεσήκωσε νέο κύμα Σοβιετικού πατριωτισμού και κατά συνέπεια σταθεροποίησε την Διχτατορία της εργατικής τάξης.
Παίρνοντας σα βάση τις κοινωνικές αλλαγές που έγιναν στην χώρα μας σαν αποτέλεσμα της νίκης του σοσιαλισμού, ο Σύντροφος Στάλιν επεξεργάστηκε ιδιαίτερους τρόπους για την ανάπτυξη της Διχτατορίας της εργατικής τάξης – που πάντα αντιπροσώπευε την πιο πλατιά δημοκρατία για τον εργαζόμενο λαό – σε πανεθνική σοσιαλιστική δημοκρατία, δημοκρατία που ποτέ μέχρι τώρα δεν γνώρισε η ανθρωπότητα. Το σημαντικότερο ντοκουμέντο της εποχής μας – το Σταλινικό Σύνταγμα, που ενσάρκωσε τα σοσιαλιστικά επιτεύγματα που τα σημαντικότερα μυαλά της ανθρωπότητας πάντα ονειρεύονταν, για τα οποία οι καλύτεροι γιοι της εργατικής τάξης πολέμησαν και πέθαναν, τα οποία οι σκλάβοι της Ρώμης και οι συντεχνίες μαθητευομένων και όλη η καταπιεσμένη ανθρωπότητα μέσα στους αιώνες ψηλαφούσαν μέσα στα όνειρα τους – αυτό το ντοκουμέντο αντιπροσωπεύει επίσης και μια νέα σελίδα στα διδάγματα της Διχτατορίας του Προλεταριάτου.
Με καταπληκτική διορατικότητα ο Σύντροφος Στάλιν πρόβλεψε τις άγριες μορφές πάλης στις οποίες θα κατέφευγαν, την εποχή της Διχτατορίας της εργατικής τάξης, οι εχθρικές τάξεις που εξαλείφονταν από την επίθεση του σοσιαλισμού. Δίδαξε ότι η εξάλειψη των εκμεταλλευτριών τάξεων είναι διαλεκτικό προτσές – σκληρός αγώνας ανταγωνισμών, πάλη ανάμεσα στο νέο που γεννήθηκε και στο παλιό που πεθαίνει, ένα προτσές που το νέο βγαίνει νικητής και σαν αποτέλεσμά του η κοινωνία προχωρά σε ανώτερο επίπεδο της εξέλιξης της.
Δίδαξε ότι ο δρόμος στο σοσιαλισμό δεν περνά μέσα από “το καταλάγιασμα της ταξικής πάλης” άλλα μέσα από την όξυνσή της, όχι μέσω της χαλάρωσης της Διχτατορίας του Προλεταριάτου αλλά μέσω της ενίσχυσής της προς κάθε κατεύθυνση. Δίδαξε ότι η δύναμη της αντίστασης του εχθρού δεκαπλασιάζεται γεγονός που οφείλεται στο ότι η Ε.Σ.Σ.Δ. είναι περικυκλωμένη από τον καπιταλιστικό κόσμο. Δίδαξε ότι όσο πιο μάταιη γίνεται η αντίσταση των εχθρικών στοιχείων τόσο πιο αδίστακτες είναι οι μέθοδοι που καταφεύγουν• μην έχοντας υποστήριξη μέσα στη χώρα, μπαίνουν στην υπηρεσία των εκμεταλλευτριών τάξεων ξένων κρατών και μετατρέπονται σε συμμορία κατασκόπων, πεμπτοφαλαγγιτών και δολοφόνων που στέλνονται από τις ξένες μυστικές υπηρεσίες στη Χώρα του Σοσιαλισμού.
Ο Μαρξ και Ένγκελς έδωσαν στα έργα τους μια γενική ιδέα της μελλοντικής κομμουνιστικής κοινωνίας. Οι μεγαλειώδεις απόψεις των Μαρξ και Ένγκελς, που μαρτυρούν τη μεγάλη προφητική δύναμη των ιδρυτών του επιστημονικού σοσιαλισμού, χρησίμευσαν σαν κατευθυντήρια γραμμή για τα θεωρητικά έργα και την πρακτική δράση του Λένιν και του Στάλιν στον αγώνα τους για τη νίκη της εργατικής τάξης, για το σοσιαλισμό. Ο Λένιν, αυτός ο μεγάλος στοχαστής, έδειξε με την ξεκάθαρη οικονομική του πολιτική τον δρόμο προς τον σοσιαλιστική οικονομία• στη διάσημη λακωνική του φράση - “Κομμουνισμός είναι η Σοβιετική εξουσία συν
εξηλεκτρισμός” – έδωσε την έννοια της σοσιαλιστικής εκβιομηχάνισης• με το σχέδιο της "Κρατικής Επιτροπής για τον Εξηλεκτρισμό της Ρωσίας” πρόβλεψε τα μελλοντικά Σταλινικά Πεντάχρονα Πλάνα• στο συνεταιριστικό του σχέδιο έδειξε τον δρόμο, που μετά έγινε η λεωφόρος μέσω της οποίας τα εκατομμύρια αγροτών άρχισαν να βαδίζουν στον δρόμο του σοσιαλισμού.
Εδραιώνοντας ισχυρή συμμαχία μέσα στους κόλπους της εργατικής τάξης, στηριζόμενος στους φτωχούς αγρότες και στη μεσαία αγροτιά προετοίμασε τους ορούς για την νίκη της οικοδόμησης του σοσιαλισμού.
Στηριζόμενος στις γενικές απόψεις του Μαρξ και του Ένγκελς και στα έργα του Λένιν, ο Σύντροφος Στάλιν ανέπτυξε το γενικό περίγραμμα του Λένιν για την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας στην Ε.Σ.Σ.Δ.. Έδωσε στις απόψεις του Λένιν συγκεκριμένο περιεχόμενο και έκανε την οικοδόμηση του σοσιαλισμού υπόθεση για την οποία ενδιαφέρονταν εκατοντάδες εκατομμύρια εργατών, αγροτών και διανοουμένων. Ξεδίπλωσε το μεγάλο σχέδιο των σοσιαλιστικών μετασχηματισμών, η πραγματοποίηση του οποίου άλλαξε το πρόσωπο της Σοβιετικής Ένωσης. Σήμερα δεν είναι πια η χώρα των “πέντε οικονομικών σχηματισμών” για τις οποίες μίλησε ο Λένιν• δεν είναι πια η χώρα του “Πολεμικού Κομμουνισμού” που κατέστρεψε ορυχεία και σταμάτησε την λειτουργιά εργοστάσιων• ούτε η χώρα της περιόδου της ΝΕΠ όταν η εργατική τάξη, ενώ κρατούσε τις θέσεις κλειδιά, επέτρεψε, με συγκεκριμένους όρους, την ανάπτυξη των καπιταλιστικών στοιχείων στο οικονομικό της σύστημα• ούτε η χώρα που υπήρχαν, παράλληλα με τη σοσιαλιστική βιομηχανία, εκατομμύρια μικρών ατομικών αγροτικών νοικοκυριών. Σήμερα είναι η χώρα του Νικηφόρου Σοσιαλισμού, με πανίσχυρη βιομηχανία, με κολεκτιβοποιημένη γεωργία που αναπτύσσεται με αμείωτο ρυθμό στη μεγαλύτερη κλίμακα στον κόσμο, με κοινωνικοποιημένο εμπόριο στα χέρια του κράτους, των συλλογικών οργανισμών και των συλλογικών αγροτικών νοικοκυριών.
Ο Στάλιν έδωσε το κλειδί για τη λύση της αντίθεσης ανάμεσα στη Σοβιετική εξουσία, τη πιο προοδευτική εξουσία στην ιστορία της ανθρωπότητας και το χαμηλό τεχνολογικό και οικονομικό επίπεδο της Σοβιετικής χώρας που κληρονόμησε από το παλιό τσαρικό φεουδαρχικό και καπιταλιστικό σύστημα. Έλυσε αυτήν την αντίθεση μέσω της σοσιαλιστικής εκβιομηχάνισης της χώρας.
Ο Σύντροφος Στάλιν έδωσε το κλειδί για τη λύση μιας άλλης αντίθεσης – την αντίθεση ανάμεσα στη σοσιαλιστική βιομηχανία, που εξάλειψε τα καπιταλιστικά στοιχεία και των μικρών αγροτικών νοικοκυριών, που γεννούσαν αυτά τα στοιχεία κάθε μέρα και ώρα και αποτελούσαν πραγματικό κίνδυνο παλινόρθωσης του καπιταλισμού στην Ε.Σ.Σ.Δ. Με την καθοδήγηση του Συντρόφου Στάλιν πραγματοποιήθηκε ένας από τους μεγαλύτερους σοσιαλιστικούς μετασχηματισμούς - “μια βαθειά επανάσταση, άλμα από μια παλιά ποιοτική κατάσταση σε μια νέα ποιοτική κατάσταση, ισοδύναμη ως προς τα αποτελέσματά του με την επανάσταση του Οκτώβρη του 1917.” (Ιστορία του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης, σελ. 305).
Αυτές οι σημαντικότατες αντιθέσεις ξεπεράστηκαν μέσω της σοσιαλιστικής εκβιομηχάνισης και της υλοποίησης του συστήματος του συλλογικού αγροτικού νοικοκυριού και σαν αποτέλεσμα δημιουργήθηκαν οι εσωτερικές εγγυήσεις για την οικοδόμηση της αταξικής κοινωνίας και τη βαθμιαία μετάβαση από το σοσιαλισμό στον κομμουνισμό.
Με την καθοδήγηση του Συντρόφου Στάλιν δημιουργήθηκαν οι όροι για τη λύση της σημαντικότατης αντίθεσης της τωρινής περιόδου – της αντίθεσης ανάμεσα στη Σοβιετική Ένωση και τον καπιταλιστικό κόσμο που την περιβάλλει. Δημιουργήθηκαν με την ασταμάτητη δουλειά ενίσχυσης της άμυνας της χώρας μας, αποτέλεσμα του γεγονότος ότι η Ε.Σ.Σ.Δ. πέτυχε την τεχνολογική και οικονομική ανεξαρτησία από τον καπιταλιστικό κόσμο, με την ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική του Σοβιετικού κράτους που εκμεταλλεύεται τους ανταγωνισμούς στο στρατόπεδο των ιμπεριαλιστών, με τη Σοβιετική Ένωση να γίνεται ισχυρή βάση υποστήριξης του απελευθερωτικού κινήματος των εργαζομένων όλων των χωρών
Ο Στάλιν επεξεργάστηκε τα θεωρητικά προβλήματα σε σχέση με την οικοδόμηση του σοσιαλισμού ως πρώτη φάση του κομμουνισμού. Σε κάθε στάδιο οικοδόμησης του σοσιαλισμού διατύπωσε, στη βάση της ανάλυσης των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών της δεδομένης συγκεκριμένης κατάστασης, τα συνθήματα που κινητοποιούν τις μάζες για το ξεπέρασμα των εσωτερικών διαλεκτικών αντιθέσεων και για την πρόοδο της Σοβιετικής χώρας ακόμα πιο μπροστά προς τον σοσιαλισμό. Απόδειξε ότι αυτές οι διαλεκτικές αντιθέσεις δεν λύνονται αυθόρμητα, “από μόνες τους”, αλλά με τη δραστήρια επιρροή που ασκεί το Κόμμα, το Σοβιετικό κράτος και τα συνδικάτα, μέσω της αποφασιστικής επίθεσης από την εργατική τάξη ενάντια στα καπιταλιστικά στοιχεία. Διετύπωσε τους διάσημους έξι όρους της οικονομικής ανάπτυξης της Σοβιετικής Ένωσης, επεξεργάστηκε το ζήτημα του ρόλου του χρήματος, της λογιστικής των επιχειρήσεων, του Σοβιετικού εμπορίου σε συνθήκες σοσιαλισμού και ξεσκέπασε τον ολέθριο χαρακτήρα των διάφορων φανταστικών σχεδίων για την κατάργηση του χρήματος και το πέρασμα στην άμεση ανταλλαγή των αγαθών στις συνθήκες που επικρατούν στην πρώτη, κατώτερη φάση του κομμουνισμού. Ξεσκέπασε την αντεπαναστατική ουσία της μικροαστικής ισότητας και απόδειξε την τσιγκούνικη, κουλάκικη φύση της που είναι ενάντια στον σοσιαλισμό.
Υλοποιώντας το συνεταιριστικό σχέδιο του Λένιν κατηύθυνε το μεγάλο κίνημα των μαζών των αγροτών για συλλογικά αγροτικά νοικοκυριά στο δρόμο της δημιουργίας αγροτικών αρτέλ, που συνδυάζουν σωστά, τα δημόσια και προσωπικά συμφέροντα του συλλογικού αγρότη. Απέρριψε τις Αριστερίστικες διαστρεβλώσεις στην ανάπτυξη των συλλογικών αγροτικών νοικοκυριών. Απέδειξε ότι μόνο μέσω της μορφής του αγροτικού αρτέλ του συλλογικού αγροτικού νοικοκυριού η αγροτιά θα φτάσει στην ανώτερη μορφή συλλογικής καλλιέργειας – στην αγροτική κομμούνα. Αλλά η κομμούνα θα καταφέρει να επιβιώσει μόνο όταν θα ξεπηδήσει στηριζόμενη στην ανεπτυγμένη τεχνική και στην αφθονία αγαθών.
Ξεκινώντας από την υλική βάση του σοσιαλισμού που βασικά είχε ήδη οικοδομηθεί, ο Σύντροφος Στάλιν έδειξε τους δρόμους για το πέρασμα από τον Σοσιαλισμό στον Κομμουνισμό, και έτσι ανέπτυξε παραπέρα τη θεωρία της σοσιαλιστικής επανάστασης. Στο Δέκατο Όγδοο Συνέδριο του Κόμματος διατύπωσε το σύνθημα: να φτάσουμε και να ξεπεράσουμε τις καπιταλιστικές χώρες οικονομικά όπως, δηλαδή, επίσης και όσον αφορά τον όγκο της παραγωγής ανά κεφαλή του πληθυσμού.
Έβαλε στο Κόμμα το καθήκον καλλιέργειας νέας σοσιαλιστικής διανόησης, τονίζοντας το ρόλο της και τη σημασία της στον παραπέρα μετασχηματισμό της χώρας μας. Αποκάλυψε τα βλαστάρια του κομμουνισμού στο Σταχανοφικό κίνημα, διακρίνοντας σε αυτό το κίνημα ένα τρόπο εξάλειψης της διαφοράς ανάμεσα στην πνευματική και χειρωνακτική δουλειά. Μας δίδαξε ότι στη Ε.Σ.Σ.Δ., όπου ο άνθρωπος δεν είναι πια σκλάβος των κοινωνικών σχέσεων τις οποίες δεν ελέγχει, αλλά συνειδητός δημιουργός των κοινωνικών σχέσεων, είναι ο λαός που απέκτησε καλή γνώση της τεχνικής η οποία παίζει αποφασιστικό ρόλο για το κάθε τι.
* * *
Ο Μαρξ και ο Ένγκελς αποκάλυψαν την ταξική φύση του κράτους• έδειξαν ότι από τότε που εμφανίστηκαν στην κοινωνία οι τάξεις το κράτος ήταν πάντα οργάνωση της κυρίαρχης τάξης, οργάνωση μιας χούφτας εκμεταλλευτών, της μειοψηφίας, για την καταπίεση των εκμεταλλευομένων, που είναι η πλειοψηφία του πληθυσμού. Ο Λένιν στο έργο του, Κράτος και Επανάσταση, υπερασπίστηκε τα διδάγματα του Μαρξ και του Ένγκελς για το κράτος εναντίον του εκχυδαϊσμού τους και των διαστρεβλώσεών τους από τους οπορτουνιστές και τσάκισε τις επίδοξες θεωρίες των Σοσιαλδημοκρατών ρεφορμιστών για τη φύση του κράτους σαν οργάνωση που “στέκεται πάνω από τάξεις”, επίδοξες θεωρίες που ταυτόχρονα υιοθετήθηκαν από τους ιδεολόγους του αποκαλούμενου ολοκληρωτικού κράτους.
Ποιο είναι το καινούργιο που πρόσθεσε ο Σύντροφος Στάλιν στη Μαρξιστική-Λενινιστική θεωρία του κράτους; Στην πορεία πολλών δεκαετιών οι Μαρξιστές υποστήριζαν την άποψη του Ένγκελς για την αταξική κοινωνία, στην οποία δεν θα υπήρχε καμιά καταπίεση ή καταστολή, η ανάγκη για κρατική εξουσία θα εξαφανίζονταν και ότι η μετατροπή των μέσων παραγωγής σε δημοσία ιδιοκτησία θα ήταν η τελευταία αυτοτελής πράξη τους κράτους σαν τέτοιου.
Ο Σύντροφος Στάλιν έδειξε ότι αυτή η άποψη του κράτους στην περίοδο μετάβασης από το Σοσιαλισμό στον Κομμουνισμό, η οποία βασίστηκε στην υπόθεση ότι ο σοσιαλισμός θα νικούσε ταυτόχρονα σε όλες τις χώρες, δεν ταιριάζει στην ιστορική εμπειρία της Ε.Σ.Σ.Δ. Ξεκινώντας από το γεγονός ότι ο σοσιαλισμός νίκησε στην Ε.Σ.Σ.Δ. και ότι έγινε η αρχή για τη βαθμιαία μετάβαση από τον Σοσιαλισμό στον Κομμουνισμό και προχωρώντας παραπέρα από το γεγονός ότι ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα δυο παγκόσμια συστήματα – τον κόσμο του σοσιαλισμού και τον κόσμο του καπιταλισμού – αυξάνεται σε ένταση, ο Σύντροφος Στάλιν διατύπωσε νέα θέση, που λέει ότι ακόμα και στην αταξική κοινωνία, σε μια χώρα στην οποία ο Κομμουνισμός θα νικήσει, το κράτος δεν μπορεί να σβήσει όσο η χώρα είναι περικυκλωμένη από τον καπιταλιστικό κόσμο, αν και θα αλλάξουν οι μορφές και λειτουργίες αυτού του κράτους.
* * *
Πρέπει να γραφτεί ωστόσο η ιστορία του έργου του Συντρόφου Στάλιν για την υπόθεση της διεθνούς εργατικής τάξης και η συνεισφορά του σε αυτήν, ως δάσκαλός της και καθοδηγητής της. Η διδασκαλία του Συντρόφου Στάλιν συνδέεται μέσω αόρατων νημάτων με τα εκατομμύρια των εργατών και του άλλων εργαζομένων στις καπιταλιστικές χώρες. Στις ομιλίες του και στις εκθέσεις του οι υποστηρικτές του Μαρξισμού – Λενινισμού σε όλο τον κόσμο βρίσκουν βαθιές αναλύσεις των διεθνών υποθέσεων, σωστή εκτίμηση της διάταξης των ταξικών δυνάμεων, ξεκάθαρη προοπτική για την παραπέρα πρόοδο. Στις ομιλίες του βρίσκουν την απάντηση στο ζήτημα όπως το τι πρέπει να γίνει και ποια πολίτικη να εφαρμοστεί για μπει τέλος στην αντίδραση, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και στον καπιταλισμό.
Όλο το νέο που συνεισέφερε ο Σύντροφος Στάλιν στη θεωρία του Μαρξισμού – Λενινισμού είναι τώρα απόκτημα όχι μόνο των εργαζομένων της χώρας μας - είναι απόκτημα όλης της διεθνούς εργατικής τάξης. Η Λενινιστική – Σταλινική θεωρία της σοσιαλιστικής επανάστασης, που συνοψίζεται σε όλη την τεράστια πείρα της πατρίδας του νικηφόρου σοσιαλισμού, είναι σαν πυρσός που φωτίζει το δρόμο του προλεταριάτου στις καπιταλιστικές χώρες που παλεύουν για την ανατροπή του καπιταλισμού.
Η διεθνής σημασία των διδαγμάτων του Λένιν και του Στάλιν έγκειται και στο γεγονός επίσης ότι αυτά συνοδεύονται από τη δημιουργία της νέας, Κομμουνιστικής κοινωνίας• ότι επηρεάζουν τεράστιες μάζες λαών, κατευθύνουν την πορεία της πρώτης σοσιαλιστικής επανάστασης στον κόσμο, επιβεβαιώνονται από την πείρα της και αντιπροσωπεύουν ιδανικό συνδυασμό μεγάλης θεωρίας με τεράστια επαναστατική πράξη. Για αυτό, όπως είπε ο Σύντροφος Μολότοφ, “τα ονόματα του Λένιν και του Στάλιν εμπνέουν μεγάλες ελπίδες σε κάθε γωνιά του κόσμου και αντηχούν σαν κάλεσμα αγώνα για την ειρήνη και την ευτυχία των εθνών, αγώνα για την πλέρια χειραφέτηση από τον καπιταλισμό.”
Τα χρόνια θα περάσουν. Δεν θα μείνει ούτε λιθαράκι του καταραμένου καπιταλιστικού συστήματος, με τους πολέμους του, την αντίδρασή του, την βία του, την βαρβαρότητα και τη σκλαβιά. Στη μνήμη των λαών τα χρόνια του καπιταλισμού θα μείνουν σαν φρικτός εφιάλτης.
Αλλά τα διδάγματα του Στάλιν θα είναι ζωντανά στις καρδιές και στη μνήμη της απελευθερωμένης ανθρωπότητας. Στα διδάγματα των τεσσάρων πρωταγωνιστών του Κομμουνισμού – του Μαρξ, του Ένγκελς, του Λένιν και του Στάλιν – ο άνθρωπος της μελλοντικής κομμουνιστικής κοινωνίας θα βρίσκει απόψεις και κίνητρο για να εμπνέεται στη δουλειά του. Θα εμφανιστούν νέοι τιτάνες, άνθρωποι αποτελεσματικής δημιουργικότητας, σκέψης και αλύγιστης θέλησης, που θα συμπληρώσουν τη μεγάλη διδασκαλία του Μαρξισμού – Λενινισμού με την πείρα της πάλης της χειραφετημένης ανθρωπότητας για να δαμάσει τις τυφλές δυνάμεις της φύσης. Θα συνεχίσουν την υπόθεση για την οποία ο Σύντροφος Στάλιν αφιερώνει το μυαλό του, την καρδιά του, όλη του τη ζωή.
« Η Κομμουνιστική Διεθνής», τ.1/Γενάρης 1940

Δεν υπάρχουν σχόλια: