Γενικές εκλογές 2015: ορόσημο για τη “δεύτερη μεταπολίτευση”
Οι
εκλογές της “αλλαγής” μετά βίας έδωσαν εκπλήξεις: παρά τις 5
εκατομμύρια ψήφους και τις 83 έδρες που έχασε ο παλιός δικοματισμός,
πάλι το Λαϊκό Κόμμα βγήκε νικητής, ενώ αποκρυσταλλώνονται τα πρώτα
βήματα του νέου δικομματισμού, ο οποίος αποτελείται από τα μπλοκ Λαϊκού
Κόμματος και Πολιτών, από τη μιά, και Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος
Ισπανίας και Ποδέμος, από την άλλη.
Στην πραγματικότητα, η θεαματική εκτόξευση των “αναδυόμενων” κομμάτων
(με πάνω από 8,5 εκατομμύρια ψήφους) δεν αποκρύπτει το κύριο γεγονός:
ότι, όπως η μεγάλη πλειοψηφία των υποψηφίων και των έμμισθων διαφημιστών
υπογραμμίζει, αυτό που γεννιέται δεν είναι άλλο από τη “δεύτερη
μεταπολίτευση” (“όλα αλλάζουν για να παραμείνουν τα ίδια”), την οποία
έχουμε καταγγείλει σε πολλές περιστάσεις, από τότε που άρχισε να παίρνει
μορφή με την ανάδυση του λεγόμενου “ciudadanismo” (σ.parapoda:του
ρεύματος που μιλά για “πολίτες”). Όλοι οι ηγέτες αυτού του
δικομματισμού συμφωνούν στην ανάγκη διαλόγου και στην ανάγκη “να δώσουν
τα χέρια”. Το περισσότερο που έχουν φτάσει οι “αναδυόμενοι” να απαιτούν
είναι “συνταγματικές αλλαγές” ως προϋπόθεση για μια υπερψήφιση του νέου
προέδρου της κυβέρνησης (Ιγκλέσιας) ή να αρνούνται να ψηφίσουν το Ραχόι ή
το Σάντσεθ (Ριβέρα). Όμως, αν η στήριξη των Ποδέμος στο Σάντσεθ
καθίσταται εύκολα αχρείαστη, σύμφωνα με την εκλογική αριθμητική και τη
θέση του μηχανισμού του Σοσιαλιστικού Κόμματος (και ειδικά της Σουζάνα
Ντίας, της νικήτριας αυτών των εκλογών σε αυτό το κόμμα, η οποία ανοιχτά
αντιτίθεται σε συμφωνίες με εξ αριστερών κόμματα), η αποχή των Πολιτών
μπορεί να καταστήσει εφικτή την ανάδειξη του Ραχόι στην πρωθυπουργία,
επιβεβαιώνοντας το ρόλο τους ως δεκανίκι του Λαϊκού Κόμματος για να
προωθηθούν “οι μεταρρυθμίσεις που η Ισπανία έχει ανάγκη”.
Η
σαφήνεια της Ντίαζ, όπως και η θέληση για συνεργασία με το Λαϊκό Κόμμα
για τη συνέχιση των κεντρικών πτυχών της κρατικής πολιτικής (όπως
ξεκαθάρισε ο Γκαρθία Πέτζ (σ.parapoda:από το Σοσιαλιστικό Κόμμα, μέχρι
πρόσφατα δήμαρχος Τολέδο)), καθιστούν ξεκάθαρο ότι η επιλογή του
Σοσιαλιστικού Κόμματος είναι η διευκόλυνση της υλοποίησης των αποφάσεων
που έχουν ήδη ληφθεί στις Βρυξέλλες, και όχι το ρίσκο με πειράματα που
μπορούν να προκαλέσουν ανησυχία στα χρηματιστήρια, όπως έχει
προειδοποιήσει άλλος ένας καθεστωτικός δημιουργός κοινής γνώμης.
Πράγματι, το μήνυμα το οποίο οι καθεστωτικοί κονδυλοφόροι έχουν στείλει
στο Σάντσεθ είναι ομόφωνο: να μη μπλοκάρει το σχηματισμό κυβέρνησης από
το Λαϊκό Κόμμα και να προωθήσει συμφωνίες για να δώσει σταθερότητα στο
σύστημα.
Αναφορικά
με την Ενωμένη Αριστερά – Λαϊκή Ενότητα, ενώ πράγματι υπέστη προφανείς
αδικίες κατά την προεκλογική περίοδο, πλήρωσε τις συνέπειες χρόνων
διστακτικής πολιτικής και εσφαλμένων, στην καλύτερη των περιπτώσεων,
δηλώσεων. Μια αμφισημία η οποία προσπάθησε να μιμηθεί αυτό που
εκπροσωπούν τα πολιτικά ρεύματα των “πολιτών”, παρότι αρκετοί υποψήφιοι
και πάρα πολλοί τίμιοι αγωνιστές πάλεψαν ενάντια στο ρεύμα για να
παρουσιάσουν μια υποψηφιότητα αντιμοναρχική και ταξική.
Έτσι,
όλα τείνουν να δείξουν πως οι ελπίδες που αρκετοί είχαν εναποθέσει σε
μια πιθανή συγκυβέρνηση από τις “Αριστερές” σύντομα θα ματαιωθούν.
Επιπροσθέτως, με τους προϋπολογισμούς εγκεκριμένους και την υποθήκευση
να έχει βρει συνταγματικό καταφύγιο για την αποπληρωμή των πιστωτών
(άρθρο 135), λίγα μπορεί κανείς να ελπίζει για μια αντιπολίτευση που θα
μπορούσε να ασκήσει το Σοσιαλιστικό Κόμμα, το οποίο ήδη έχει υπάρξει ως
εφαρμοστής των εντολών της ολιγαρχίας. Θα έχουν μια πιο βολική θέση οι
Ποδέμος, που μπορούν να κρύβονται πίσω από ένα πειθαρχημένο και
“υπεύθυνο” Σοσιαλιστικό Κόμμα, για να ασκούν “αντιπολίτευση εξ
αριστερών”, χωρίς να λερώνουν τα χέρια τους σε τομείς “του κράτους”, και
να ολοκληρώσουν έτσι το προσπέρασμα: όμως, στο μεταξύ, οι διοικήσεις
“της αλλαγής” σε δήμους και αυτόνομες περιφέρειες θα αντιμετωπίζουν
οικονομικούς περιορισμούς που θα επιβάλλει το Μονκλόα (σ.parapoda: η
έδρα του πρωθυπουργού) και, σε κάθε περίπτωση, οι του Ποδέμος δε θα
κάνουν τίποτε παρά να παρατείνουν το χρόνο μέχρι να ανακαλύψουν τη
σκληρή πραγματικότητα: ότι η αποστράτευση του λαού και η αποδιοργάνωση
της αριστεράς είναι ένα ακριβό τίμημα που οι πέντε εκατομμύρια ψηφοφόροι
τους έχουν πληρώσει για να επιτευχθούν τέτοια αδύναμα πολιτικά
αποτελέσματα.
Ωστόσο,
αναμφίβολα, υπάρχει χώρος για ελπίδα. Παρότι το νέο πολιτικό σκηνικό
δεν είναι, εκ των προτέρων, το πιο ευνοικό για μια γρήγορη αποσύνθεση
της σοσιαλδημοκρατίας και των “κινημάτων των πολιτών”· παρότι είναι
προφανές πως η θεσμοποιημένη διαφθορά χαίρει σημαντικής εκλογικής
στήριξης, χάρη στα εκτεταμένα πελατειακά δίκτυα και την αποστράτευση και
αποπολιτικοποίηση οι οποίες έχουν κληρονομηθεί από το φρανκισμό και
έχουν ενταθεί κατά τα χρόνια της κατευθυνόμενης δημοκρατίας· παρότι,
τέλος, καθίσταται προφανές πως ο ρεβιζιονισμός και η σοσιαλδημοκρατία
έχουν οδηγήσει τη μεγάλη μάζα των εργαζομένων να αποδίδει στην ψήφο του
μια άμεση αξία χρήσης, με τα απογοητευτικά αυτά αποτελέσματα που
γνωρίζουν όλοι κατά τα τελευταία 40 χρόνια, παρ’ όλα αυτά, οι εκλογές
της 20ής Δεκέμβρη αποτέλεσαν ένα βήμα εμπρός, προς την αποσαφήνιση της
κατάστασης και την οριοθέτηση των αντίστοιχων στρατοπέδων. Επιπρόσθετα
σε αυτό, θα βαρύνουν περισσότερο οι συνέπειες από τα νέα αντιλαϊκά μέτρα
που οι Βρυξέλλες εδώ και καιρό απαιτούν και των οποίων η έναρξη της
εφαρμογής, που είχε αναβληθεί ως τώρα, δεδομένης της σειράς εκλογών που
τώρα τελειώνει, δεν παίρνει άλλη παράταση. Ανοίγει, επομένως, μια νέα
φάση, στην οποία είναι απαραίτητο να προωθηθεί η ανασύνθεση των δυνάμεων
που διάκεινται υπέρ της ρήξης και στην οποία, ταυτόχρονα, θα είναι
απαραίτητη η διεξαγωγή έντονης πάλης ενάντια στον οπορτουνισμό των
πολιτικών κινημάτων “των πολιτών” τα οποία, όπως το Σοσιαλιστικό Κόμμα
τη δεκαετία του ’80, επιθυμούν να αποτελούν το “κοινό σπίτι” της
αριστεράς για ν ατην παραδώσουν χειροπόδαρα δεμένη στην ολιγαρχία.
Απέναντι
σε αυτά τα δύο καθήκοντα, οι μαρξιστές-λενινιστές θα διεξάγουμε μια
σκληρή δουλειά και θα εργαστούμε για τη στράτευση του μεγαλύτερου
δυνατού αριθμού αγωνιστών και οργανώσεων, για την ενότητα των
κομμουνιστών και για το σχηματισμό ενός Λαϊκού Μετώπου για τη
Δημοκρατία.
21 Δεκέμβρη 2015
Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας (μαρξιστικό – λενινιστικό)
Κομμουνιστική Νεολαία Ισπανίας (μαρξιστική – λενινιστική)
Μετάφραση: parapoda.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου