Γιάννης Καραστάθης: Η υπονόμευση των αναθεωρητών και η ανατροπή της σοβιετικής εξουσίας

Η ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΗ ΤΩΝ ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΩΝ ΚΑΙ Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

1. Η Απόφαση του του 20ου Συνέδριου του ΚΚΣΕ στις 14-18/2/1956

Ας γνωριστούμε με τα βασικότερα, τα κύρια σημεία της πολιτικής απόφασης του οππορτουνιστικού - αναθεωρητικού αυτού Σώματος, που είναι: Η πλήρης εγκατάλειψη της επαναστατικής Στρατηγικής, παραπέρα ανάπτυξης και δυναμώματος του σοσιαλιστικού συστήματος μέχρι το 1956 και η αντικατάστασή της με την οππορτουνιστική - συνθηκολόγηση Στρατηγική πλήρους υποταγής στους ιμπεριαλιστές και διάλυση του σοσιαλιστικού συστήματος, που ήταν ανέκαθεν και οι μύχιοι πόθοι όλων των φανερών και καμουφλαρισμένων εχθρών του σοσιαλισμού: Τρότσκι, Μπουχάριν, Καμένιεφ, Ζηνόβιεφ κ.ά., με καταστρεφτικές συνέπειες για τα διεθνές εργατικό κίνημα, την ασφάλεια και την ειρήνη όλου του κόσμου.

Σχετικά με το ειρηνικό πέρασμα στο σοσιαλισμό. Η απόφαση λέει:

«Αποτελεί πλήρη, νομοτελειακό γεγονός ότι οι μορφές περάσματος των καπιταλιστικών χωρών στο σοσιαλισμό, θα είναι στο μέλλον όλα και περισσότερο διάφορες και ποικίλες... Σε μια σειρά καπιταλιστικές χώρες η εργατική τάξη με επικεφαλής το πρωτοπόρο τμήμα της, έχει πράγματι κάτω από τις σύγχρονες συνθήκες τη δυνατότητα να συνενώσει κάτω από την καθοδήγησή, της, τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού και να εξασφαλίσει τη μεταβίβαση των βασικών μέσων παραγωγής στα χέρια του λαού. Τα δεξιά αστικά κόμματα και οι υποστηριζομενες από αυτά κυβερνήσεις, όλα και συχνότερα χρεοκοπούν. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η εργατική τάξη., συσπειρώνοντας γύρω της τους εργαζόμενους αγρότες τους πλατείς κύκλους των διανοουμένων, όλες τις πατριωτικές δυνάμεις... έχει τη δυνατότητα να νικήσει τις αντιδραστικές, αντιλαϊκές δυνάμεις, να καταχτήσει σταθερή πλειοψηφία στα κοινοβούλια και να το μετατρέψει από όργανο της αστικής δημοκρατίας σε όργανο της πραγματικής λαϊκής θέλησης» (Απόφαση, σελ. 11) .

Όταν η κούφια φρασεολογία και η δημαγωγία δεν είναι οππορτουνισμός, αποπροσανατολισμός, συνθηκολόγηση και προδοσία, τότε μπορούνε οι κύριοι «ανανεωτές» να μας πούνε τι είναι;

Την απάντηση σ' αυτούς τους τιποτένιους, φανφαρόνους τη δίνει ο ίδιος ο Β. Ι. Λένιν, λέγοντας ότι, για το γκρέμισμα της αστικής - καπιταλιστικής εξουσίας χρειάζονται τρεις κύριες ιδέες: «Η συμμαχία των εργατών και αγροτών, Τα Εθνικό πρόβλημα και, Η δικτατορία του προλεταριάτου». («Ιστορία των Τριών Διεθνών», σελ. 431, Ελ. έκδ. και Μ. Ι . Καλίνιν ομιλία στο 5ο Συνέδριο της ΚΔ στο Λονδίνο τα 1924, σελ. 8).

Τα ερώτημα είναι  ποιόν αναθεωρούν εδώ οι αναθεωρητές το Στάλιν για και το Λένιν μαζί; Εναντίον του οποίου όμως, το 1956, φοβούνται ακόμα να στρέφουν τα πυρά τους, αλλά καραδοκούν, λοχεύοντας σαν τις οχιές να το κάνουν την κατάλληλη γι' αυτούς στιγμή, όταν θα έχουν πια εξοντωθεί όλα τα παλιά στελέχη.

Στην εξωτερική πολιτική: «Το Συνέδριο βάζει στην ΚΕ του ΚΚΣΕ τα ακόλουθα καίθήκοντα, στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής:

— Να εφαρμόζει ακλόνητα τη λενινιστική πολιτική, της ειρηνικής συνύπαρξης κρατών, ανεξάρτητα από το κοινωνικό καθεστώς.

— Να παλαίψει δραστήρια για την υπόθεση της ειρήνης και της ασφάλειας των λαών, για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης μεταξύ των κρατών, πετυχαίνοντας τη μετατροπή της μέχρι τώρα χαλάρωσης της διεθνούς έντασης, σε σταθερή ειρήνη.

— Να ενισχύει με όλα τα μέσα τις αδελφικές σχέσεις με την Κινέζικη Λαϊκή Δημοκρατία και με όλες τις λαϊκο-δημοκρατικές χώρες.

— Να ενισχύει τη φιλία και τη συνεργασία με τους αδελφούς λαούς της Ο.Λ.Δ. Γιουγκοσλαβίας.

— Να αναπτύσσει και να ενισχύει τις φιλικές σχέσεις με τη Φινλανδία, Αυστρία, Σουηδία και άλλες ουδέτερες χώρες.

— Να ασκεί δραστήρια πολιτική για την παραπέρα βελτίωση των σχέσεων με τις Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής, την Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία, Δυτική Γερμανία, Ιαπωνία, Περσία, Τουρκία, Πακιστάν κ.ά.

— Να αναπτύσσει και να ενισχύει τους αδελφικούς δεσμούς του σοβιετικού λαού με τους εργαζόμενους όλων των χωρών.

— Να παρακολουθεί άγρυπνα τις δολοπλοκίες των κύκλων εκείνων που δεν ενδιαφέρονται για τη χαλάρωση της διεθνούς έντασης, να ξεσκεπάζει έγκαιρα τις υπονομευτικές ενέργειες των εχθρών της ειρήνης».

Εδώ σ' αυτό το συμβιβαστικό - συμφιλιωτικό, με τους ιμπεριαλιστές ιδιαίτερα, τους αμερικάνους, κείμενο - απόφαση, δίνεται όλα το περίγραμμα της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής της καθοδήγησης του μετασταλινικού, οππορτουνιστικού ΚΚΣΕ. Σ' αυτό καθορίστηκαν τα άμεσα, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα καθήκοντα, που δεν είναι άλλα από την κατάλυση σε συνεργασία και με τη βοήθεια από τα έξω, της σοβιετικής εξουσίας στην ΕΣΣΔ και όπου αλλού αυτό τα κατορθώ­σουν, στην καταστολή των λαϊκών επαναστάσεων και την παρεμπόδι­ση εγκαθίδρυσης Λαΐκο - δημοκρατικής εξουσίας, σε άλλες χώρες του κόσμου. Στην απόφαση δίνονται άμεσες πλην σαφείς κατευθύνσεις και οδηγίες για την υπονόμευση της ενότητας των επαναστατικών κομμου­νιστικών και εργατικών κομμάτων, με τη δημιουργία φραξιονιστικών ομάδων μέσα σ' αυτά, και στόχο την υπόσκαψη της ενότητάς τους. Σε συνέχεια το διασυρμό και την εξόντωση ευσυνείδητων και αφοσιωμένων στελεχών. Τη δυσφήμηση, διάβρωση και τελικά τη διάλυση του σο­σιαλιστικού στρατοπέδου και των κομμουνιστικών κομμάτων, που ήταν και παραμένει το καρφί στα μάτια, ο κύριος στόχος των καπιταλιστών και των εχθρών κάθε απόχρωσης από την ίδρυσή τους ακόμα.

Στο 20ο Συνέδριο έχουν την αφετηρία τους όλα τα δεινά που θα ακολουθήσουν από το 1956 και δω, για τα κομμουνιστικό και απελευ­θερωτικό κίνημα των λαών, τοπικά και διεθνώς. Ποιο συγκεκριμένα:

1. Στα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής οι νέοι «ηγέτες» τα θα­λάσσωσαν σε όλη τη γραμμή. Στα δε ζητήματα, του αφοπλισμού, της ειρήνης γενικά και της ειρηνικής συνύπαρξης χωρών με διαφορετικό κοι­νωνικό σύστημα ειδικότερα, έχουμε απαράδεκτη υποχώρηση από στε­ρεωμένες θέσεις που αναγκαστικά τις είχανε δεχτεί και οι εχθρικές προς το σοσιαλισμό κυβερνήσεις για να μην απομονωθούν από τους λα­ούς τους, και πλήρη υποταγή στα κελεύσματα και τις πιέσεις των αν­τιδραστικών ρεβανσιστών που αναπάντεχα αναθάρρησαν. Με δυο λέ­ξεις, αποτυχία και καταστροφή.

Το γιγάντιο κίνημα της Ειρήνης, έργο του Στάλιν, που έβαλε σε κίνηση τις πιο ετερόκλητες δυνάμεις και δραστηριοποίησε εκατοντά­δες εκατομμύρια ανθρώπους πάνω στον Πλανήτη μας, οι μετασταλινικές ηγεσίες το αποπροσανατόλισαν, τα αδρανοποίησαν και στερνά το χαντάκωσαν γιατί η πολιτική που ακολούθησαν ήταν και είναι πολιτι­κή συμβιβασμού, πολιτική ολότελα λαθεμένη.

Ενώ η πολιτική του ΚΚΣΕ, μέχρι το 20ο Συνέδριο και η θέση του Στάλιν ήταν σωστή, ξεκάθαρη, κατανοητή γι αυτό και υποστηρίζονταν από το σοβιετικό λαό και τις προοδευτικές δυνάμεις όλου του κόσμιου. Και αυτό αποδείχνεται με γεγονότα.

Στις αρχές του 1952 μια ομάδα αμερικάνων δημοσιογράφων εξου­σιοδοτημένη από πενήντα διευθυντές εφημερίδων, αποτάνθηκε στο Στά­λιν να απαντήσει σε ορισμένες ερωτήσεις σχετικά με τη διεθνή κατά­σταση.

Δημοσιογράφοι, ερώτηση : Είναι μήπως ο τρίτος παγκόσμιος πό­λεμος τώρα πιο κοντά από ότι δυο - τρία χρόνια πριν;

Απάντηση Στάλιν : ΟΧΙ Δ ΕΝ ΕΙΝΑΙ ...

Ερώτηση: Θεωρείτε χρήσιμη μια συνάντηση των αρχηγών των μεγάλων δυνάμεων;

Απάντηση : Πιθανόν Θα έφερνε όφελος η συνάντηση των αρχηγών των μεγάλων δυνάμεων. Θεωρώ κατάλληλη τη στιγμή για τη συνένωση της Γερμανίας.

Ερώτηση : Πάνω σε ποια βάση είναι δυνατή η συνύπαρξη του καπιταλισμού και του κομμουνισμού;

Απάντηση: «Η ειρηνική συνύπαρξη του καπιταλισμού και του κομμουνισμού ειναι απολύτως δυνατή όταν υπάρχει αμοιβαία θέληση να συνεργαστούν. Όταν υπάρχει προθυμία να εκτελούν τις υποχρεώσεις που ανέλαβαν. Όταν τηρούν την αρχή της ισοτιμίας και της μη επέμβασης στις εσωτερικές υποθέσεις των άλλων κρατών». (Β.Μπ. «Εισήγηση στην Κομ. συνδιάσκεψη Γυναικείων στελεχών», σ. 5-6, Μάης 1952) . Έτσι εννοούσε η παλιά καθοδήγηση και ο Στάλιν την ειρηνική συνύπαρξη.

Πώς την εφαρμόζουν αυτήν την συνύπαρξη οι αναθεωρητές της Μόσχας μετά τα 1956; Σαν πλήρη υποταγή της ΕΣΣΔ και των Λαϊκών Δημοκρατιών στους καπιταλιστές και την παράδοση της Ανατολικής Σοσιαλιστικής Γερμανίας, με όλον τον εξοπλισμό της, ακόμα και τα «καθυστερημένης τεχνολογίας» Μίγκ 29, στα νύχια των ρεβανσιστών.

2. Στο ζήτημα της Ειρήνης. Στο ειδικό κεφάλαιο γράφω αναλυτικά τη θέση του ΚΚΣΕ και τις Σοβιετικής κυβέρνησης ως το 1956, καθώς και τον εύστοχο ορισμό του Ι .Β. Στάλιν για την Ειρήνη. Εδώ, συμπληρωματικά αναφέρω τα εξής: Και μόνο τα 603,5 και πάνω εκατομμύρια υπογραφών μιας τεράστιας στρατιάς από ανθρώπους κάθε ιδεολογικής τοποθέτησης, χρώματος, φυλής και Θρησκείας που συγκεντρώθηκαν το 1951 και υπόγραψαν για να γίνει το Σύμφωνοι Ειρήνης των πέντε μεγάλων δυνάμεων, σε συνδυασμό και με τη διεθνή Συνδιάσκεψη για την υπεράσπιση του παιδιού στη Βιέννη από τον κίνδυνο ενός νέου πολέμου. Καθώς και η απόφαση του Παγκόσμιου Συμβουλίου Ειρήνης την 1 Απρίλη 1952 στο Όσλο που αναφέρει : «Η πάλη των λαών πρέπει να κάνει υποχρεωτική την απαγόρευση των όπλων μαζικής εξόντωσης... Ότι οι λαοί που δοκίμασαν πάνω τους όλες τις συνέπειες της πολιτικής του πολέμου και της εξαθλίωσης απόχτησαν συνείδηση της δύναμής τους, δείχνουν την πλατείά, τη δημιουργική και όχι δογματική, πολιτική του Στάλιν και ταυτόχρονα την ικανότητά του να συγκινεί, να πείθει, να οργανώνει και να κινητοποιεί εκατομμύρια ανθρώπους πάνω στη γη, γύρω από ζωτικότατης σημασίας ζητήματα όπως αυτά του αφοπλισμού, της ειρήνης και άλλα, γεγονότα που δεν κατόρθωσε κανένας άλλος πολιτικός ηγέτης και αρχηγός κράτος να πετύχει μέχρι σήμερα.

Αυτή η ορθή πολιτική, παράλληλα με την υπερσύγχρονη αμυντική θωράκιση: της ΕΣΣΔ και των σοσιαλιστικών χωρών, είχαν αποφασιστική επίδραση στις εξελίξεις της διεθνούς κατάστασης, έβαζαν φραγμό στις τυχοδιωχτικές ενέργειες των ιμπεριαλιστών, στην πρώτη γραμμή των αμερικάνων, επίδοξων κοσμοκρατόρων, πλανηταρχών... να δημιουργούν πότε εδώ και πότε εκεί νέες εστίες πολέμου, μα προπαντός συνέβαλαν αποφασιστικά στην αποτροπή του τρίτου παγκόσμιου πολέμου.

Στις παραπάνω επιτυχίες και επιτεύγματα της πολιτικής του Στάλιν, τι έχουν να παρουσιάσουν, στα σοβιετικό λαό, στους λαούς του κόσμου, οι νάνοι της διπλωματίας : Χρουστσιώφ, Μπρέζνιεφ, Γκορμπατσιώφ, Γιέλτσιν, Γιάκοβλεφ, Σεβαρνάτζε κ.ά., εκτός από αποτυχίες, ανασφάλεια, επανάληψη των πολέμων, διάλυση και εξευτελισμο!

3. Σχετικά με την «προσωπολατρεία» η πολιτική απόφαση αναφέρει: «Το 20ο Συνέδριο θεωρεί ότι η ΚΕ συμπεριφέρθηκε πολύ σωστά απέναντι στην προσωπολατρεία που η διάδοσή της περιόριζε το ρόλο της συλλογικής ηγεσίας μέσα στο κόμμα και συχνά οδηγούσε σε σοβαρές παραλείψεις». (αποφ. σ. 22).

Επειδή οι φραξιονιστές, δημοκόποι επανέρχονται ξανά και ξανά στο ζήτημα της «προσωπολατρείας», επαναλαμβάνοντας τα ίδια χιλιο-ειπωμένα, σαθρά επιχειρήματα για εγκλήματα κλπ., στο επόμενα κεφάλαια θα αναφερθώ και γω λεπτομερέστερα στο θέμα, όχι όμως με επινοημένα, αλλά με συγκεκριμένα στοιχεία, για το ποιοι ήταν αυτοί οι κύριοι που υποτίθεται, ότι έβλεπαν τις παραβιάσεις της σοσιαλιστικής νομιμότητας από τον Στάλιν. Και οι οποίοι όχι μόνο δεν εναντιώνονταν στην πολιτική των εκκαθαρίσεων 1936-1938, αλλά αντίθετα υπερθεμάτιζαν και υπεράσπιζαν με ζήλο αυτήν την πολιτική, παρουσιάζονταν μάλιστα οι ίδιοι αυστηρότεροι του Στάλιν, του Υπουργού εσωτερικών Φ.Ε. Τζερτζίνσκι, του Α.Α. Ζντάνοφ, ταν γενικού εισαγγελέα Βυσίνσκι, των στρατοδικών Νιικοτσένκο, Γκολιακόφ κ.ά. Και πως τώρα, σε μια νέα ιστορική καμπή περάσματος από τον σοσιαλισμό στον κομμουνισμό, απότομα ξεθηκάρωσαν κατά της πολιτικής του Στάλιν, κατά της δικής... τους πολιτικής; Ο κάθε καλόπιστος άνθρωπος δικαιολογημένα αναρωτιέται: Ποια σοβαρότητα, τι γόητρο και τι κύρος μπορεί να έχει ένα ανώτατα στέλεχος, μια ηγεσία όταν τη μια γίνεται υποστηριχτής, υμνητής και κόλακας και την άλλη δημαγωγός, υβριστής και συκοφάντης;

Σ' ένα του άρθρα ο Β. Ι . Λένιν έγραφε γι' αυτούς τους τύπους:

«...Στην πολιτική οι βρισιές κρύβουν συχνά την έλλειψη ιδεών και την ολοκληρωτική, τη βλακώδη ανικανότητα των υβριστών και συκοφαντών».

Είμαι, όμως, άραγε μόνο βλάκες και συκοφάντες οι αντίπαλοι του Στάλιν; 'Οχι! Αυτό θα ήταν εγκληματικό λάθος να το δεχτούμε. Είναι πρώτα δεδηλωμένοι εχθροί του σοσιαλισμού και της εργατο - αγροτικής εξουσίας και μετά και εχθροί του Στάλιν.

Θα ήταν όντως ασύγκριτα μικρό τα κακό και απειροελάχιστη η ζημιά αν η φραξιονιστική ομάδα τον Χρουστιώφ, έβγαζε αποτυχημένο ή και εχθρό το Στάλιν και τον εκτελούσε δέκα φορές και, μαζί μ' αυτόν και άλλα εκατό, διακόσια ή χίλια ακόμα στελέχη, αρκεί να μην έθιγαν, να μη δυναμίτιζαν τα θεμέλια τον σοσιαλισμού, να μη διέλυαν τα επαναστατικά κομμουνιστικά κόμματα, να μη κατέστρεφαν τα σοσιαλιστικό στρατόπεδο, αλλά να συνέβαλε στο θρίαμβό του. Τότε και οι αδικοσκοτωμένοι σύντροφοι θα «αισθάνονταν» ικανοποιημένοι, αφού το σύστημα για τα οποίο αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν, επικράτησε. Το ίδιο αίσθημα κατείχε και μας τους πολιτικούς κρατούμενους στη Σιβηρία και τις άλλες Λαϊκές χώρες. Θα προτιμούσαμε να εκτελέσουν εμάς, 50-100 αγωνιστές κρατούμενους και το σ. Νίκο Ζαχαριάδη, αρκεί να μην γίνονταν αυτός ο χαλασμός και να μην κατέστρεφαν το ηρωικό μας Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας.

Σκοπός όμως των σοβιετικών και ελλήνων οππορτουνιστών - φραξιονιστών - λιγκβινταριστών ήταν και είναι να διασύρουν το σοσιαλιστικό σύστημα, να το απονευρώσουν και τελικά να το θάψουν. Αυτό τα νόημα έχει και η δήλωση του Χρουστσιόφ, αμέσως μετά το θάνατο του Στάλιν : «Αχ! να πέθαινε α Στάλιν δέκα χρόνια πριν!», δηλαδή τα 1943, στην πιο κρίσιμη καμπή του πολέμου. Θαυμάστε έκφραση ηγέτη... σοσιαλιστή... με ανθρώπινο πρόσωπο!!! Και αναρωτιέται ο απλός άνθρωπος, ποίοι επιθυμούσαν τότε το θάνατο του Στάλιν; Φυσικά όχι ο σοβιετικός λαός ούτε οι σκλαβωμένοι λαοί τον κόσμου, αλλά οι εχθροί της ελευθερίας και της ειρήνης, ο Χίτλερ. Φανταστείτε την περίοδο εκείνη επικεφαλής του Σοβιετικού κράτους και του Κόκκινου στρατού να βρίσκονται αυτοί οι φασουλήδες Χρουστσιόφ, Μπρέζνιεφ, Γκορμπατσιόφ, Γέλτσιν, Γιάκοβλεφ, Σιεβαρνάτζε και η παρέα τους, θα την είχανε καταστρέφει από τότε τη Μεγάλη χώρα των Σοβιέτ.

Και ύστερα από όλα αυτά, σου λένε, δεν είναι πράχτορες του εχθρού και συνεχιστές της παλιάς αντικομμουνιστικής σπείρας των Τρότσκι, Κάμενιεφ, Ζηνόβιεφ, Μπουχάριν κ.ά. μέσα στις γραμμές του ΚΚΣΕ και των άλλων κομμουνιστικών κομμάτων!! (Στοιχεία από την «Ζεμίν Ζιμπάο» της 6.7.1964 και πραχτικά Συνδιάσκεψης της Μόσχας, 6.7.1937, σελ. 11-16).

ΓΙΑΝΝΗΣ Β. ΚΑΡΑΣΤΑΘΗΣ «ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΛΙΝΙΚΗ-ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΥΣΤΕΡΙΑ», Αθήνα 1993, σελ. 140-145