Φοιτητικές Εκλογές: Χρειάζεται πάλη για την ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος

Στις 18 Μάη 2016 πραγματοποιήθηκαν οι φετινές φοιτητικές και σπουδαστικές εκλογές σε όλες τις σχολές της χώρας, ύστερα από απόφαση του «απερχόμενου ΚΣ της ΕΦΕΕ» που παίρνει αποφάσεις με βάση τους συσχετισμούς που διαμορφώθηκαν 20 χρόνια πριν. (Το τελευταίο Πανσπουδαστικό συνέδριο της Εθνικής Φοιτητικής Ένωσης Ελλάδας (ΕΦΕΕ) πραγματοποιήθηκε το 1995).

Οι φετινές φοιτητικές εκλογές έγιναν με τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση.  Σε αυτές τις φοιτητικές εκλογές ενισχύθηκαν φαινόμενα στο φοιτητικό χώρο τα οποία διαμορφώνονται τα τελευταία χρόνια και τα οποία τείνουν να αποκτήσουν, αν δεν το έχουν ήδη κάνει, μόνιμα χαρακτηριστικά: Πρώτον, η ακόμα μεγαλύτερη αποχή (ήταν ήδη μεγάλη όλα τα προηγούμενα χρόνια). Είναι χαρακτηριστικό ότι η πτώση της συμμετοχής σε σχέση με τη προηγούμενη χρονιά υπολογίζεται περίπου 10-15%. Στα αποτελέσματα που ανάρτησαν το ΜΑΣ («Κ»ΚΕ) και η νΚΑ (νεολαία του ΝΑΡ) στο διαδίκτυο εμφανίζεται να έχουν ψηφίσουν λιγότεροι από 60.000 φοιτητές των ΑΕΙ. Σύμφωνα με το «Βήμα» η συμμετοχή κυμάνθηκε στο 50%. («Βήμα», 18/5/2016).  Δεύτερο, η ανυπαρξία εκλογοαπολογιστικών γενικών συνελεύσεων πριν από τις εκλογές. Από τα στοιχεία που έχουμε από όλη την Ελλάδα δεν φαίνεται να πραγματοποιήθηκε εκλογοαπολογιστική συνέλευση σε κανένα σύλλογο.

Σε αυτά τα φαινόμενα έρχεται να προστεθεί η ακύρωση των φοιτητικών εκλογών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, μετά από επεισόδια που έγιναν στο χώρο του Πανεπιστημίου. Περιορισμένα επεισόδια έγιναν και στα κτήρια της Νομικής και του Χημείου του Πανεπιστημίου Αθηνών («Βήμα», 18/5/2016).

Έντονες υπήρξαν και οι πολιτικές ανακατατάξεις. Σε μεγάλο βαθμό το φοιτητικό προοδευτικό κίνημα πληρώνει τη γραμμή του πολιτικού και ιδεολογικού προσανατολισμού που του δίνουν οι αστικές αντιδραστικές και ρεφορμιστικές παρατάξεις, τον κοινοβουλευτικό μεσσιανισμό που δυνάμωσε στις γραμμές του τα τελευταία 2-3 χρόνια μέχρι να ανεβεί ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες εντάθηκαν.

Η αντιδραστική  παράταξη της ΔΑΠ τα προηγούμενα χρόνια πρωτοστάτησε την κατάργηση του Παν. Ασύλου, στην ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, υπήρξε επίσημος συνομιλητής των αστικών κυβερνήσεων και παραδοσιακά καλλιέργησε ρατσιστικές, εθνικιστικές αντιλήψεις στους φοιτητές και ταυτόχρονα επιδόθηκε σε αντιδημοκρατικές και αυταρχικές ενέργειες. Είναι ξεκάθαρο ότι στο εσωτερικό της υπάρχουν και δρουν φασιστικές ομάδες. Η ΔΑΠ φέτος διασπάστηκε. Η ομάδα Παπαμιμίκου, κάνοντας εσωκομματική αντιπολίτευση, και ως αντίδραση στη διάλυση της ΟΝΝΕΔ από την Κ. Μητσοτάκη, κατέγραψε ξεχωριστά ψηφοδέλτια σε περίπου 100 σχολές. Στα αρνητικά είναι ότι το άθροισμα των δυο παρατάξεων της ΝΔ πλησίασε ή ξεπέρασε πανελλαδικά το 40%.

Οι εκπρόσωποι της ΑΡΕΝ, πρώην παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ, πρωταγωνίστησαν κυριολεκτικά το προηγούμενο διάστημα στο να προτάσσουν τον κοινοβουλευτικό δρόμο ως λύση στα προβλήματα της νεολαίας. Η ΑΡΕΝ ουσιαστικά διαλύθηκε λίγα χρόνια μετά τη συγκρότησή της. Η διάδοχη παράταξη, το Bloco έλαβε περίπου 0,8% το οποίο αντιστοιχεί σε λιγότερες από 600 ψήφους στα ΑΕΙ. Είναι ουσιαστικά πρώτη φορά τα τελευταία 30 χρόνια όπου κυβερνών κόμμα βρίσκεται χωρίς φοιτητική παράταξη να το στηρίζει. Είναι επίσης, η πρώτη φορά όπου μαζικό σχήμα με αναφορές στην αριστερά βρίσκεται χωρίς συνδικαλιστικό εκφραστή στα Πανεπιστήμια.

Η ΠΚΣ (παράταξη της ρεφορμιστικής «Κ»ΝΕ)  παρέμεινε τρίτη δύναμη έχοντας στασιμότητα στα ποσοστά της και νέα μείωση στον απόλυτο αριθμό ψήφων που κατέγραψε. Η ΠΚΣ δεν έχει καμία αυτοτελή παρουσία στα Πανεπιστήμια αλλά αντίθετα εκφράζεται μέσω του ΜΑΣ (Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών) το οποίο, σε πολλές περιπτώσεις, στο προηγούμενο διάστημα προσπάθησε να διασπάσει τους φοιτητικούς συλλόγους και να δημιουργήσει νέους.

Σε πολλές σχολές πραγματοποιήθηκε καιροσκοπική ένωση των ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ-ΑΡΔΙΝ η οποία είναι έκφραση σε επίπεδο σπουδάζουσας της πρόσφατης κοινής συμπόρευσης των ρεφορμιστών ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΛΑΕ. Το συνολικό εγχείρημα είχε μικρή πτώση σε ποσοστά από το άθροισμα των δυνάμεων που την απαρτίζουν και ξεκάθαρη μείωση σε ψήφους. Στο εσωτερικό των ΕΑΑΚ συνυπάρχουν τροτσκιστικές και νεοτροτσικιστικές αντιλήψεις με πλήθος άλλων αντιδραστικών αναθεωρητικών ρευμάτων.

Η κατάσταση που διαμορφώνεται δείχνει και το μέγεθος της δυσκολίας που υπάρχει για την ανασυγκρότηση του φοιτητικού και νεολαιίστικου κινήματος αλλά και πόσο επιταχτικό είναι να γίνει αυτό.

Το φοιτητικό κίνημα δέχθηκε ισχυρό πλήγμα στη δομή του. Το προηγούμενο διάστημα, υπήρξαν ανακατατάξεις στη σύνθεση της σπουδάζουσας νεολαίας και ταυτόχρονα θεσμοθετήθηκαν από την αστική τάξη εργαλεία που να εμποδίζουν παραδοσιακές μορφές πάλης του φοιτητικού κινήματος. Για παράδειγμα, οι διαγραφές φοιτητών, η περαιτέρω εντατικοποίηση των σπουδών, η διάλυση των κοινωνικών παροχών, η αύξηση της ανεργίας στους νέους έχει περιορίσει σε ένα βαθμό το πλήθος του ενεργού φοιτητικού σώματος. Την ίδια ώρα όμως εκφράζονται πλέον πιο ανοιχτά οι ταξικές διαφορές μέσα στον φοιτητικό κόσμο. Μπορεί οι μορφές πάλης όπως η κατάληψη να περιορίζονται από την ένταση της αυταρχικότητας (στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο μηνύθηκαν φοιτητές, στο Φυσικό Ηράκλειου φοιτητές πήγαν στα δικαστήρια, κλπ.) αλλά ταυτόχρονα ωριμάζουν οι αντικειμενικές συνθήκες για να εμφανιστούν νέες μορφές οργάνωσης, για να διεκδικήσει η πλειοψηφία των φοιτητών τα δικαιώματά της, για να παίξει η σπουδάζουσα νεολαία ενεργό ρόλο στις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις, πρωταρχικά στο χώρο της νεολαίας αλλά και γενικότερα.

Καθήκον όλων των νέων κομμουνιστών – σπουδαστών είναι να παλέψουν για να ξαναζωντανέψουν οι διαδικασίες των φοιτητικών συλλόγων και να γυρίσουν την πλάτη στις παρατάξεις που τους διασπούν (καλώντας κάθε μια δικιά της συνέλευση) ή εκφυλίζουν τις Γενικές Συνελεύσεις και τις συλλογικές διαδικασίες. Πρέπει να παλέψουν οργανωμένα για ΕΝΙΑΙΕΣ Γενικές Συνελεύσεις των Φοιτητικών Συλλόγων και να διασφαλίσουν την δημοκρατική τους λειτουργία, αντιπαλεύοντας ταυτόχρονα τις φασιστικές αντιλήψεις που προωθούνται στη νεολαία. Μέσα από αυτή τη δράση αλλά και μέσα από την ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση με αστικές και ρεφορμιστικές αντιλήψεις σε όλο το φάσμα των ιδεολογικών και πολιτικών ζητημάτων μπορεί να ανασυνταχθεί το νεολαιίστικο κίνημα στη βάση των δικών του αναγκών και διεκδικήσεων, να συμπορευθεί με την εργατική τάξη και το λαό για μια νικηφόρα πορεία.