Τετάρτη 29 Μαρτίου 2017

ΜΛΚΚ Εκουαδόρ: Ψήφος ενάντια στον Κορρεϊσμό και διατήρηση της ταξικής ανεξαρτησίας

Τετάρτη 15 Μάρτη 2017

Η απόφαση που πήραν διάφορες λαϊκές και αριστερές οργανώσεις να ψηφίσουν ενάντια στον Κορρεϊσμό στο δεύτερο γύρο των εκλογών, κάτι που οδηγεί αναγκαστικά σε ψήφο υπέρ του Γκιγιέρμο Λάσσο, πέραν της αναγνώρισης από πλευράς πλατιών λαϊκών στρωμάτων ως μιας στάσης ορθής, έχει επίσης προκαλέσει και παρεξηγήσεις, σοκ και κριτικές διαφόρων ειδών. Το τελευταίο ήταν προβλέψιμο γιατί δεν είναι πάντοτε εύκολο να γίνει κατανοητή μία απόφαση συγκρουσιακή, όμως και εξαιτίας της δράσης της αστικής τάξης και του ψευτοαριστερού οπορτουνισμού που πάντοτε προσπαθούν να πετάξουν λάσπη ενάντια στις επαναστατικές οργανώσεις.

Στο προηγούμενο φύλλο, είχαμε διατυπώσει κάποια στοιχεία που τεκμηριώνουν τον επαναστατικό χαρακτήρα αυτής της στάσης. Προσθέτουμε σε αυτή την ανάλυση μία ακόμα πτυχή: αυτή η πολιτική συνάδει με την αρχή της διατήρησης της ταξικής ανεξαρτησίας.

Πρώτα από όλα, χρειάζεται να αποσαφηνίσουμε ότι ταξική ανεξαρτησία δεν είναι συνώνυμο με έναν απομονωτισμό έναντι των πολιτικών γεγονότων που δημιουργούνται στην κοινωνία. Αντίθετα, οι επαναστατικές οργανώσεις έχουν την υποχρέωση να εμπλέκονται στην πολιτική ζωή της χώρας και να απαντούν σε όλα τα προβλήματα που παρουσιάζονται σε αυτή. Οι σκοποί που επιδιώκονται με αυτή την πολιτική να επιτευχθούν μας επιτρέπουν να εντοπίσουμε την ουσία της, την ταξική της φύση.

Μία ταξική πολιτική είναι προσανατολισμένη στην υπεράσπιση των οικονομικών, πολιτικών και κοινωνικών συμφερόντων μίας συγκεκριμένης τάξης: αν αυτή η τάξη βρίσκεται στην εξουσία, ταυτόχρονα η ταξική πολιτική είναι προσανατολισμένη στην υπεράσπιση της κατάστασής της ως κυρίαρχης τάξης· αν δεν κατέχει την εξουσία στα χέρια της, η πολιτική της έχει κύριο στόχο να την κατακτήσει.

Στην πορεία της πολιτικής ζωής μπορεί να υπάρχουν στιγμές κατά τις οποίες οι κοινωνικές τάξεις – ή τμήματα αυτών – με συμφέροντα αντιτιθέμενα, συμπίπτουν σε συγκεκριμένα πολιτικά κριτήρια, όμως κάθε μία με τα δικά της ιδιαίτερα σχέδια και σκοπούς. Ας πάρουμε ως παράδειγμα το ίδιο το οποίο αναφέραμε στο προηγούμενο φύλλο: την πάλη του λαού του Εκουαδόρ η οποία προκάλεσε την πτώση των κυβερνήσεων Μπουκάραμ, Μάχουαντ και Γκουτιέρες. Σε όλα αυτά τα γεγονότα είχε σημειωθεί στο στρατόπεδο της αστικής τάξης μία διάσπαση: ένα τμήμα της τους υποστήριζε και ένα άλλο διάκειτο υπέρ της αποπομπής τους για την πρόκληση μίας αλλαγής με ένα νέο εκπρόσωπο της ίδιας της αστικής τάξης, όπως και, πράγματι, συνέβη. Οι εργαζόμενοι και οι λαοί του Εκουαδόρ πάλεψαν για να ανατρέψουν αυτές τις κυβερνήσεις λόγω του αντιλαϊκού τους χαρακτήρα και συνέπεσαν στιγμιαία με ένα τμήμα της αστικής τάξης το οποίο επεδίωκε το ίδιο όμως με άλλους σκοπούς. Σημαίνει αυτό ότι το λαϊκό κίνημα έδρασε χάνοντας την ταξική του ανεξαρτησία; Τη στιγμή που οι εργαζόμενοι διαπίστωναν ότι υπήρχε διάσπαση στην αστική τάξη έπρεπε να παρατήσουν τον αγώνα τους για να μη χάσουν την “ανεξαρτησία” τους και να αφήσουν η πολιτική κρίση να επιλυθεί αποκλειστικά από τις αστικές ομάδες; Με κανέναν τρόπο. Οι εργαζόμενοι και ο λαός διεξήγαγαν αυτούς τους αγώνες καθοδηγούμενοι από τα δικά τους συμφέροντα· η σύμπτωση σε αυτό το σκοπό με ένα τμήμα της αστικής τάξης δεν αφαίρεσε το λαϊκό χαρακτήρα από το κίνημα, όχι μόνο λόγω του χαρακτήρα όσων πάλευαν, αλλά και λόγω των διεκδικήσεων που είχαν. Θα ήταν ένα τρομερό λάθος η εγκατάλειψη του αγώνα για να μην “εμφανιστούμε ενωμένοι” με ένα τμήμα της αστικής τάξης, ένα λάθος το οποίο θα είχε επίσης προκαλέσει μία πολιτική ήττα στο οργανωμένο λαϊκό κίνημα και στο λαό γενικά.

Ένα παρόμοιο φαινόμενο έχουμε και σήμερα. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών, καθοδηγούμενοι από μια πολιτική ταξικής ανεξαρτησίας, οι εργαζόμενοι και ο λαός πάλεψαν για να βάλουν ένα τέλος στη σημερινή κυβέρνηση λόγω του αντιλαϊκού της χαρακτήρα. Κι αυτό ήταν μια διαδικασία που έφτασε να διαμορφώσει ως και μια πολιτικοεγκλογική πρόταση, την Εθνική Συμφωνία για την Αλλαγή (ANC), για να τελειώσουμε εκλογικά με την κυβέρνηση του Κορρεϊσμού. Σε αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή, ο λαός πρέπει να εγκαταλείψει την πάλη του ενάντια στον Κορρεϊσμό και να του δώσει το ελευθέρας ώστε να διατηρηθεί για μια νέα περίοδο στην εξουσία και να συνεχίσει να επιτίθεται στο οργανωμένο λαϊκό κίνημα; Εγκαταλείποντας την πάλη ενάντια στο τμήμα εκείνο της αστικής τάξης που βρίσκεται στην εξουσία (από φόβο μη συμπέσουμε συγκυριακά με ένα άλλο τμήμα της αστικής τάξης), στην πράξη ευνοούμε όσους όλα αυτά τα χρόνια αποδείχθηκαν ως ο κύριος πολιτικός εχθρός του οργανωμένου λαϊκού κινήματος και των αριστερών.

Κατά την άποψή μας, αυτή η πάλη πρέπει να συνεχιστεί και να διατηρήσει τους ίδιους στόχους που την γέννησαν: να αφήσουμε πίσω ένα καθεστώς το οποίο σοβαρά έπληξε από ιδεολογικής και πολιτικής σκοπιάς το εργατικό και λαϊκό κίνημα. Η ανάκαμψη του εργατικού κινήματος έχει στρατηγικά χαρακτηριστικά – δηλαδή, σε σχέση με τους τελικούς στόχους της πάλης της εργατικής τάξης -, πολύ διακριτά και πάνω από όλα αντίθετα με τα συμφέροντα της αστικής τάξης ως τάξης, δηλαδή, και του τμήματός της εκείνου που σήμερα στηρίζει το Γκιγιέρμο Λάσσο, φυσικά.

Βρισκόμαστε, επομένως, ενώπιον ενός νέου επεισοδίου στο οποίο, εκκινώντας από διαφορετικά ταξικά συμφέροντα, δημιουργείται μία σύμπτωση ανάμεσα σε ένα τμήμα της αστικής τάξης και τις πολιτικές σημαίες που υψώνει το λαϊκό κίνημα. Δεν πρόκειται για μια πολιτική συμφωνιών ή συμμαχιών, πολλώ δε μάλλον δεν υπάρχουν διαπραγματεύσεις ανάμεσα στο λαϊκό και αριστερό μπλογκ με την υποψηφιότητα Λάσσο. Η ταξική ανεξαρτησία εκδηλώνεται ξεκάθαρα, το λαϊκό κίνημα και οι Αριστερές επιδιώκουν να διαλύσουν αυτό το ανάχωμα που τους εμποδίζει να προχωρήσουν πιο γρήγορα στη διαδικασία της οργάνωσης των επαναστατικών δυνάμεων.
Καμία προσδοκία δεν υπάρχει ότι ο Λάσσο θα δημιουργήσει μία κυβέρνηση που να ευνοεί τα συμφέροντα των εργαζομένων και του λαού, εκτός από τη δέσμευσή του (η οποία, στην πραγματικότητα, είναι μία συγκυριακή πολιτική ανάγκη για αυτόν) να σεβαστεί κάποια πολιτικά δικαιώματα που σήμερα περιέστειλε ο Κορρεϊσμός, και τα οποία θα αξιοποιήσει ο λαός για να εντείνει την πάλη του για να ικανοποιηθούν οι ανάγκες του.

Άρθρο στην εφημερίδα Εn Marcha, όργανο της Κεντρικής Επιτροπής του Μαρξιστικού Λενινιστικού Κομμουνιστικού Κόμματος Εκουαδόρ, φ. 1763, 15 Μάρτη 2017.
Διαβάστε Περισσότερα »

Τρίτη 28 Μαρτίου 2017

Απ’ τις ογκώδεις μαχητικές διαδηλώσεις υπεράσπισης του Στάλιν στη Γεωργία: Τιφλίδα

Σελίδες απ’ την επαναστατική πάλη των λαών της ΕΣΣΔ ενάντια στους προδότες χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές

8 Μάρτη - Η συνάντηση στην πλατεία Λένιν και στο Μνημείο του Στάλιν. Κλιμάκωση της βίας και η Οργάνωση από το "Κέντρο"
Το πρωί της 8ης Μαρτίου [1956], στο μέρος της πόλης [της Τυφλίδας] όπου υπήρχαν φοιτητικές εστίες, κάποιος ανακοίνωσε ότι τα λάβαρα είχαν αρχίσει να αφαιρούνται από το Μνημείο του Στάλιν. Σε απάντηση, ένα μεγάλο γκρουπ από σχεδόν 1.000 φοιτητές συγκεντρώθηκε στο μνημείο. Η πόλη πρακτικά σταμάτησε να λειτουργεί. Κάποιοι απλά δεν πήγαν στη δουλειά, ενώ άλλοι οι οποίοι πήγαν στη συνέχεια έφυγαν για να κατέβουν στο δρόμο. Όλες οι προγραμματισμένες ακροαματικές διαδικασίες του Ανώτατου Γεωργιανού Δικαστηρίου ακυρώθηκαν [...]

Φορτηγά γύρισαν στην πόλη γεμάτα κόσμο που ανέμιζε σημαίες και πορτραίτα των Λένιν-Στάλιν και φώναζε "Λένιν-Στάλιν", "Ζήτω ο Στάλιν!" [....]

Οι διαδηλώσεις μαζικοποιήθηκαν. Μια μερίδα από περίπου 3.000 άτομα συγκεντρώθηκε στην πλατεία Λένιν απέναντι από το κτήριο της Κεντρικής Επιτροπής του Γεωργιανού Κομμουνιστικού Κόμματος. Μια άλλη μερίδα 4.000 ατόμων συγκεντρώθηκε στο Μνημείο Στάλιν κοντά στο ποτάμι κρατώντας πορτραίτα των Λένιν, Στάλιν, Μολότοφ [...]

Vladimir Kozlov (μετάφραση στην αγγλική MacKinnon, Elaine McClarnand, 2002. Επανέκδοση: 2015), Mass Uprisings in the USSR: Protest and Rebellion in the Post-Stalin Years, σελ. 116
Διαβάστε Περισσότερα »

Δευτέρα 27 Μαρτίου 2017

Τουρκία: Ολοταχώς προς σουλτανικό καθεστώς

Σεΐτ Αλντογάν*
 
Στις 16 Απρίλη στην Τουρκία θα γίνει δημοψήφισμα για αλλαγή πολιτεύματος. Καταργείται ο Πρωθυπουργός και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας γίνεται ο επικεφαλής της κυβέρνησης με απεριόριστο κύρος. Ταυτόχρονα, οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να καταργήσει την κυβέρνηση, να αποφασίσει για εκλογές. Σχεδόν όλο το δικαστικό σώμα, οι διοικήσεις των Πανεπιστημίων και η διοίκηση άλλων κρατικών υπηρεσιών διορίζεται απ’ τον Πρόεδρο. Απ’ την άλλη, μπορεί να κυβερνά με προεδρικά διατάγματα. Με λίγα λόγια ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας γίνεται το παν και καταργείται η λαϊκή βούληση.
Κατά τη γνώμη του Ερντογάν, της κυβέρνησης και του κεφαλαίου, η Τουρκία χρειάζεται μια τέτοια αλλαγή για «ανάπτυξη, σταθερότητα, κοινωνική ειρήνη» κ.α. Οι μηχανές της μαύρης προπαγάνδας δουλεύουν στο φουλ. Ο Ερντογάν κατηγορεί οποιαδήποτε αντιπολίτευση που θα ψηφίσει ΟΧΙ ότι είναι «τρομοκράτες, εθνικοί προδότες, ξένος δάκτυλος και συμφέροντα». Ύστερα απ’ τις απαγορεύσεις και τις διώξεις, το 95% των ΜΜΕ ελέγχεται απ’ τον Ερντογάν και την κυβέρνηση. Ακόμα και το χασμουρητό τους διαδίδεται με ζωντανές εκπομπές. Απ’ την άλλη όμως, σχεδόν σε καθημερινή βάση απαγορεύονται όλες οι διαδηλώσεις υπέρ του ΟΧΙ, έχουμε συλλήψεις και διώξεις.
Ο λογαριασμός είναι απλός. Εάν κερδίσουν στο δημοψήφισμα σημαίνει ότι ο Ερντογάν θα είναι ο σουλτάνος στις εκλογές του 2019 με την εφαρμογή 5+5 δηλ. ο Ερντογάν μέχρι τα 75 του χρόνια θα είναι ο σουλτάνος. Εάν καταφέρει να κερδίσει άλλη μία εκλογική αναμέτρηση πάει στα 80. Δηλ. μέχρι το 2035 εξασφαλίζεται η προεδρία και  κυβέρνηση του Ερντογάν. Γι’ αυτό το ‘ορεκτικό’ σχέδιο η μερίδα του κεφαλαίου που εκπροσωπεί ο Ερντογάν τρίβει τα χέρια της από χαρά.
Το 2002 ο αριθμός των δισεκατομμυριούχων σε δολάρια ήταν μόλις 6. Σήμερα έχουν ξεπεράσει τους 40. Το 2008 ο βασικός μισθός στην Τουρκία ήταν 410 δολάρια και σήμερα είναι 390. Δηλ. μέσα στα χρόνια που κυβέρνησε ο Ερντογάν συσσωρεύτηκε μεγάλο κεφάλαιο δημιουργώντας πολύ μεγάλο πλούτο στα χέρια λίγων. Εκατομμύρια εργάτες και εργαζόμενοι ζουν σε μεσαιωνικές συνθήκες, όπου εκτός των δημοσίων υπηρεσιών έχει καταργηθεί σχεδόν το 8ωρο. Εφαρμόζονται τα σχέδια του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, απ’ το ελαστικό ωράριο έως τις ιδιωτικοποιήσεις – εργολαβίες. Κάθε δυνατή παρέμβαση των εργαζομένων απαγορεύεται με δικαστικές αποφάσεις και επιστράτευση.
Απ’ την άλλη μεριά αυτή η κατάσταση συνοδεύεται απ’ την πολιτική κατάσταση στην Τουρκία. Γίνονται συλλήψεις των συνδικαλιστών και εκλεγμένων εκπροσώπων του λαού, απαγορεύονται ΜΜΕ που δεν είναι στο πλευρό τους, βομβαρδίζονται πόλεις, χωριά και περιοχές, διώκονται δημόσιοι υπάλληλοι, καταργούνται δικαιώματα με προεδρικά διατάγματα. Μπορεί να φανταστεί κανείς τι θα γίνει όταν θα αποκτήσει το νόμιμο σουλτανικό καθεστώς.
Το καθεστώς προχωρεί συνεχώς στην συντηρητικοποίηση της κοινωνίας χρησιμοποιώντας κάθε είδος ισλαμικού φονταμενταλισμού, τουρκικού εθνικισμού. Το τελευταίο χρονικό διάστημα ο Ερντογάν και η κυβέρνηση της Άγκυρας ανοίγουν μέτωπο παντού και επενδύουν πάνω σ’ αυτό. Η ένταση στα Ίμια, η στρατιωτική παρέμβαση στη Συρία και οι τριβές που ανοίχτηκαν τις τελευταίες μέρες με τις ευρωπαϊκές  χώρες και την κοινή γνώμη αυτών. Εδώ και μέρες σύσσωμη η κυβέρνηση και ο Ερντογάν κάνουν καθημερινές ανακοινώσεις ενάντια στη Γερμανία, Ολλανδία, Αυστρία κ.α. και τους κατηγορούν για ναζισμό και φασισμό. Δηλ. ξεχνούν το φασισμό που υλοποιούν αλλά ανακαλύπτουν φασισμό στην Ευρώπη κατηγορώντας τους ότι τα δημοκρατικά δικαιώματα και οι κατακτήσεις έχουν καταργηθεί. Φυσικά δεν χρειάζεται να πούμε τη στιγμή που κάνουν αυτές τις ανακοινώσεις τί γίνεται στην Τουρκία και το Κουρδιστάν.
Είναι φανερό πως ο Ερντογάν ανοίγοντας αυτό το μέτωπο με τις ευρωπαϊκές χώρες, προσπαθεί να συσπειρώσει τις ψήφους εκατομμυρίων Τούρκων και Κούρδων μεταναστών που ζουν σ’ αυτές τις χώρες. Ταυτόχρονα αποκτάει δυνατότητα να κάνει προπαγάνδα περί ελευθερίας και δημοκρατίας που δεν υπάρχει στη χώρα του.
Η στάση  που κρατούν οι χώρες της Ευρώπης μέχρι ένα σημείο ευνοεί αυτή τη συσπείρωση. Γι’ αυτό ο Ερντογάν δήλωσε ότι, το ΟΧΙ τους εμείς το μετατρέπουμε σε ΝΑΙ.
Έχει σχεδόν ένα μήνα για το δημοψήφισμα. Ο Ερντογάν επενδύει στην κρατική τρομοκρατία και στην προπαγάνδα περί θρησκείας και έθνους. Όμως αυτή τη στιγμή τα στοιχεία δείχνουν ότι η μεγάλη μερίδα της κοινωνίας, των εργατών, εργαζομένων δεν δέχονται αυτή την αλλαγή. Μέσα το μέτωπο αυτό είναι και μια σημαντική μερίδα των δεξιών -φιλελευθέρων κομμάτων, οι αντίπαλοι ισλαμιστές του Ερντογάν, κεμαλιστές κ.α. Καταρχήν το κυβερνών κόμμα, σε καθημερινή σχεδόν βάση χτυπάει και στο καρφί και στο πέταλο αλλά δεν μπορεί να εξηγήσει την ανάγκη για αλλαγή του πολιτεύματος. Ακόμα και η δεξιά βάση αναρωτιέται, αφού η κυβέρνηση έχει πλειοψηφία και μπορεί να κάνει τα πάντα, τότε γιατί η αλλαγή του πολιτεύματος, γιατί η κατάργηση της Βουλής;
Ο Ερντογάν και η κυβέρνηση αντιλαμβάνεται αυτή τη μεγάλη αντίδραση του κόσμου γι’ αυτό αυξάνουν την ένταση, την πίεση και την τρομοκρατία. Πολλές φορές μπορεί κανείς να βγάλει συμπέρασμα απ’ τις επιφυλακτικές δηλώσεις τους. Όπως εάν δεν βγει το ΝΑΙ η Τουρκία πάει προς «εσωτερικό πόλεμο», «αστάθεια», «πολιτική κρίση» κ.α. Είναι περιττό να πούμε ότι όλη η αριστερά και το κουρδικό κίνημα κάνουν ένα ηρωικό αγώνα υπέρ του ΟΧΙ παρ’ όλη την τρομοκρατία.
Απέχουμε ένα μήνα απ’ το δημοψήφισμα και για την συγκυρία της Τουρκίας αυτό είναι μεγάλο χρονικό διάστημα. Περιμένουμε ενδεχομένως μεγάλες προβοκάτσιες, κρατική τρομοκρατία, απειλές, συλλήψεις και εντάσεις καθώς και μεγάλη νοθεία την ώρα του δημοψηφίσματος. Με λίγα λόγια θα χρησιμοποιήσουν κάθε μέσον και τρόπο για να κερδίσουν το δημοψήφισμα.

*Δημοσιογράφος, ανταποκριτής της Εβρενσέλ στην Αθήνα/Ελλάδα
Αναδημοσίευση από pandiera.gr
Διαβάστε Περισσότερα »

Κυριακή 26 Μαρτίου 2017

Μήνυμα προς την Επίσημη Αντιπροσωπία της Λαϊκής Δημοκρατίας του Donetsk στην Ελλάδα από την Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55

Η σταλινική-ζαχαριαδική «Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55» χαιρετίζει  και στηρίζει τον αγώνα των λαών της Ουκρανίας ενάντια στο φασισμό–ναζι-φασισμό και τον ιμπεριαλισμό –αλληλεγγύη  αυτονόητη για τους επαναστάτες κομμουνιστές αλλά και για κάθε αντιιμπεριαλιστή και αντιφασίστα. Είναι τιμή μας να βρισκόμαστε δίπλα σε συναγωνιστές που δίνουν έναν σκληρό αντιφασιστικό αγώνα στο Donetsk και σε ολόκληρη την Ουκρανία.
 
Η σημερινή περίοδος χαρακτηρίζεται από μια διαρκή όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, αύξηση της επιθετικότητας των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων σε πρώτη γραμμή του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και πολεμικές συγκρούσεις σε διάφορα μέρη: Αφγανιστάν, Ουκρανία, Ιράκ, Συρία κλπ. αλλά και άνοδος των υπεραντιδραστικών δυνάμεων φασισμού και ναζι-φασισμού. Αυτά επαναφέρουν στο κέντρο της πολιτικής δράσης την πάλη του προλεταριάτου και των λαών ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και στο φασισμό.
 
Η πάλη αυτή όμως μπορεί να διεξάγεται σωστά ΜΟΝΟ όταν καθοδηγείται και στηρίζεται:  α. στη λενινιστική θεωρία του ιμπεριαλισμού και την εφαρμογή της στη σημερινή περίοδο, και β. στην αντιφασιστική γραμμή του 7ου Συνεδρίου (1935) της ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ, όπως αυτή εκφράζεται στην εισήγηση του Georgi Dimitrow, (με τις σημερινές ιδιομορφίες) στην οποία περιέχεται, πέραν των άλλων, και ο μαρξιστικός ορισμός του φασισμού: «ο φασισμός είναι η ανοιχτή τρομοκρατική διχτατορία των πιο αντιδραστικών, των πιο σοβινιστικών, των πιο ιμπεριαλιστικών στοιχείων του χρηματιστικού κεφαλαίου».
 
Ποτέ ξανά φασισμός!
Ζήτω ο προλεταριακός διεθνισμός!
21/3/2017
Διαβάστε Περισσότερα »

Σάββατο 25 Μαρτίου 2017

Επίσκεψη στον τάφο του συντρόφου επαναστάτη κομμουνιστή Λάμπρου Κατσάπα

Στις 11 Μάρτη, ημέρα Σάββατο, το μεσημέρι, σύντροφοι από τη Δυτική Ελλάδα επισκέφτηκαν το νωπό τάφο του πολυαγαπημένου μας συντρόφου Λάμπρου Κατσάπα στο χωριό Γολά Θεσπρωτίας αφήνοντάς του λίγα κόκκινα γαρύφαλλα.
Διαβάστε Περισσότερα »

ΟΧΤΩΒΡΙΑΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ – επιβεβαίωση της λενινιστικής θεωρίας της Προλεταριακής Επανάστασης

Η νικηφόρα πραγματοποίηση της Προλεταριακής Επανάστασης τον Οχτώβρη (7 Νοέμβρη) του 1917 στη Ρωσία με ηγετική δύναμη το επαναστατικό προλεταριάτο στη συμμαχία εργατιάς-αγροτιάς και κάτω απ’ την καθοδήγηση του επαναστατικού κόμματος των Μπολσεβίκων των ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ που άνοιξε μια νέα εποχή στην ιστορία της ανθρωπότητας: εγκαινίασε το πέρασμα του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού στο σοσιαλισμό και την έναρξη της οικοδόμησης της νέας σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής κοινωνίας, επιβεβαίωσε:
Πρώτο, την αναγκαιότητα και το αναπόφευχτο της προλεταριακής επανάστασης και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού: «η ταξική πάλη οδηγεί σε τελευταία ανάλυση στην κομμουνιστική Επανάσταση» και ότι επιπλέον «οδηγεί αναγκαστικά στη Δ ι χ τ α τ ο ρ ί α τ ο υ Π ρ ο λ ε τ α ρ ι ά τ ο υ» και ότι αυτή «αποτελεί μονάχα το πέρασμα στην κ α τ ά ρ γ η σ η ό λ ω ν τ ω ν τ ά ξ ε ω ν και σε μιαν α τ α ξ ι κ ή κ ο ι ν ω ν ί α» (ΜΑΡΞ), δηλ. την κομμουνιστική κοινωνία.
Δεύτερο , το αναπόφευχτο της αντικατάστασης του καπιταλισμού απ’ το σοσιαλισμό-κομμουνισμό: : «ακριβώς όπως ο καπιταλισμός διαδέχτηκε τη φεουδαρχία, έτσι και ο Σοσιαλισμός θα διαδεχθεί αναπόφευκτα τον καπιταλισμό» (ΜΑΡΞ).
Τρίτο , επιβεβαίωσε την ορθότητα της μαρξιστικής θεωρίας της επανάστασης, ειδικότερα τη λενινιστική-σταλινική θεωρία της Προλεταριακής Επανάστασης.
Όπως είναι γνωστό, ο ΜΑΡΞ που «αντιλαμβάνεται την εξέλιξη των οικονομικών κοινωνικών σχηματισμών σαν φυσικοϊστορικό προτσές», μελετώντας και αναλύοντας τον καπιταλισμό της προμονοπωλιακής περιόδου, ακριβέστερα «τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και τις σχέσεις παραγωγής και ανταλλαγής που αντιστοιχούν σ’ αυτόν», ανακάλυψε τους αντικειμενικούς οικονομικούς νόμους που διέπουν τη λειτουργία του και «επιβάλλονται με σιδερένια αναγκαιότητα» – αποκάλυψε το «μυστικό της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης» και τις ασυμφιλίωτες Αντιφάσεις του, καταδεικνύοντας ταυτόχρονα και τον «ιστορικά παροδικό χαρακτήρα του καπιταλιστικού συστήματος» μα και το αναπόφευκτο της αντικατάστασής του από το Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό.
Αργότερα ο ΛΕΝΙΝ την πρώτη δεκαπενταετία του 20ου αιώνα, μελετώντας το νέο στάδιο του καπιταλισμού, το μονοπωλιακό καπιταλισμό δηλ. τον ιμπεριαλισμό ανακάλυψε, μεταξύ άλλων, και το νόμο της ανισόμετρης οικονομικής και πολιτικής ανάπτυξη του καπιταλισμού: «η ανισόμετρη οικονομική και πολιτική ανάπτυξη είναι απόλυτος νόμος του καπιταλισμού»(ΛΕΝΙΝ), διατυπώνοντας συνάμα και τη λενινιστική θεωρία της Προλεταριακής Επανάστασης, σημειώνοντας πως απ’ αυτόν το νόμο: «βγαίνει πως είναι δυνατή η νίκη του σοσιαλισμού στην αρχή σε λίγες ή ακόμη και σε μία μονάχα, χωριστά παρμένη καπιταλιστική χώρα». Και αλλού: «η ανάπτυξη του καπιταλισμού συντελείται στον ανώτατο βαθμό ανισόμετρα στις διάφορες χώρες. Κι’ ούτε μπορεί να γίνει διαφορετικά στις συνθήκες της εμπορευματικής παραγωγής. Από δω βγαίνει το αναπόφευκτο συμπέρασμα: ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να νικήσει ταυτόχρονα σ’ ό λ ε ς τις χώρες. Θα νικήσει αρχικά σε μια ή σε μερικές χώρες και οι υπόλοιπες θα παραμείνουν για ένα διάστημα αστικές ή προαστικές»(ΛΕΝΙΝ).
Και ακριβώς στη βάση αυτής της ανάλυσης ξέσπασε η Οχτωβριανή Επανάσταση, επιβεβαιώνοντας συνάμα την ορθότητα της λενινιστικής θεωρίας της Προλεταριακής Επανάστασης.
Όμως για την οργάνωση και την προετοιμασία της προλεταριακής επανάστασης – πέρα απ’ τους καθημερινούς αγώνες της εργατικής τάξης για την υπεράσπιση των ταξικών της συμφερόντων – για το επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα είναι γενικότερα αναγκαία (σ’ αντιπαράθεση μ’ όλα τα οπορτουνιστικά ρεύματα):
1. Η αναγνώριση του προλεταριάτου ως της πιο επαναστατικής τάξης της καπιταλιστικής κοινωνίας, της ιστορικής του αποστολής και του ηγεμονικού του ρόλου στην επανάσταση (στη συμμαχία εργατικής τάξης-φτωχής αγροτιάς): «Μόνο το προλεταριάτο είναι τάξη αληθινά επαναστατική»(Κ. ΜΑΡΞ). «Η μεγάλη κοσμοϊστορική σημασία που προσέφεραν ο Μαρξ και ο Ένγκελς βρίσκεται στο ότι υπόδειξαν στους προλετάριους όλων των χωρών το ρόλο τους, το καθήκον τους, την αποστολή τους: να ξεσηκωθούν πρώτοι στον επαναστατικό αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο, να συνενώσουν γύρω τους στον αγώνα αυτό όλους τους εργαζόμενους και εκμεταλλευόμενους» (ΛΕΝΙΝ). Το προλεταριάτο, ο νεκροθάφτης του καπιταλισμού, δεν είναι απλά μια καταπιεσμένη και εκμεταλλευόμενη τάξη, αλλά πρώτα απ’ όλα η πιο επαναστατική τάξη της καπιταλιστικής κοινωνίας που ιστορική της αποστολή έχει την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού: «Το κύριο στη διδασκαλία του Μαρξ είναι ότι φώτισε τον κοσμοϊστορικό ρόλο του προλεταριάτου σαν δημιουργού της σοσιαλιστικής κοινωνίας» (ΛΕΝΙΝ). Από τότε η εργατική τάξη έχει «γράψει στη σημαία της το ε π α ν α σ τ α τ ι κ ό σύνθημα: «κ α τ ά ρ γ η σ η τ ο υ σ υ σ τ ή μ α τ ο ς τ η ς μ ι σ θ ω τ ή ς ε ρ γ α σ ί α ς» (ΜΑΡΞ).
2. Αναγνώριση της αναγκαιότητας ύπαρξης μαζικού επαναστατικού Κόμματος νέου τύπου, εκφραστή, οργανωτή και καθοδηγητή των αγώνων του προλεταριάτου.
3. Αναγνώριση του καθοδηγητικού ρόλου του Κομμουνιστικού Κόμματος στην επανάσταση σαν οργανωτή και καθοδηγητή της.
Αλλά παρόλα αυτά η επανάσταση στη Ρωσία, τον Οχτώβρη του 1917, θα ήταν αδύνατη χωρίς την ύπαρξη επαναστατικής κατάστασης σ’ εκείνη την ιστορική περίοδο, όπως σημειώνει ο ΛΕΝΙΝ για την επανάσταση γενικά:
«Η επανάσταση είναι αδύνατη χωρίς επαναστατική κατάσταση, μα κάθε επαναστατική κατάσταση δεν οδηγεί σε επανάσταση». Βασικά γνωρίσματά της είναι: «1) η αδυναμία των κυρίαρχων τάξεων να διατηρήσουν σε αναλλοίωτη μορφή την κυριαρχία τους, η μια είτε η άλλη κρίση των «κορυφών», η κρίση της πολιτικής της κυρίαρχης τάξης που δημιουργεί ρωγμή απ’ όπου εισχωρεί η δυσαρέσκεια και αναβρασμός των καταπιεζόμενων τάξεων. Συνήθως, για να ξεσπάσει η επανάσταση δεν είναι αρκετό «τα κάτω στρώματα να μην θέλουν», μα χρειάζεται ακόμα και οι «κορυφές να μη μπορούν» να ζήσουν όπως παλιά. 2) επιδείνωση, μεγαλύτερη από τη συνηθισμένη, της ανέχειας και της αθλιότητας των καταπιεζομένων τάξεων. 3) Σημαντικό ανέβασμα, για τους παραπάνω λόγους, της δραστηριότητας των μαζών, που σε «ειρηνική» εποχή αφήνουν να τις ληστεύουν ήσυχα, ενώ σε καιρούς θύελλας τραβιούνται τόσο απ’ όλες τις συνθήκες της κρίσης, ό σ ο κ ι’ α π ό τ ι ς «κ ο ρ υ φ έ ς», σε αυτοτελή ιστορική δράση.
Χωρίς αυτές τις αντικειμενικές αλλαγές, που δεν εξαρτούνται ούτε από τη θέληση ορισμένων χωριστών ομάδων και κομμάτων, μα ούτε και από τη θέληση ορισμένων χωριστών τάξεων, η επανάσταση είναι, κατά γενικό κανόνα, αδύνατη. Το σύνολο αυτών των αντικειμενικών αλλαγών είναι εκείνο που ονομάζεται επαναστατική κατάσταση»(ΛΕΝΙΝ).
Ο λενινισμός-σταλινισμός θεωρεί ταυτόσημες τις έννοιες «πολιτική κρίση» - «επαναστατική κρίση»: «Στην εισήγηση εμείς δεν κάναμε διάκριση ανάμεσα στην πολιτική και στην επαναστατική κρίση. Για μας οι έννοιες αυτές είναι ταυτόσημες» (Μανουίλσκι: ΧΙ Ολομέλεια της ΕΕ της ΚΔ, Μάρτης 1931)
Η Οχτωβριανή επανάσταση επιβεβαίωσε και τις παρακάτω μαρξιστικές θέσεις, σ’ αντιπαράθεση με τις αντιμαρξιστικές ρεφορμιστικές της παλιάς προδοτικής σοσιαλδημοκρατίας αλλά και της νέας χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας (20ο Συνέδριο, Φλεβάρης 1956, «ειρηνικός δρόμος» κλπ. )καθώς και των άλλων οπορτουνιστικών ρευμάτων:
α. Βίαιη-ένοπλη επανάσταση. Η ανατροπή της διχτατορίας της αστικής τάξης και η κατάληψη της πολιτικής εξουσίας απ’ το προλεταριάτο, όταν σε περίοδο επαναστατικής κατάστασης ξεσπάσει η προλεταριακή επανάσταση, μπορεί να επιτευχθεί μόνο με επαναστατική βία, με ένοπλο αγώνα που αποτελεί και την ανώτατη μορφή της επαναστατικής ταξικής πάλης: «Το προλεταριάτο θεμελιώνει την κυριαρχία του με τη βίαιη ανατροπή της αστικής τάξης» (ΜΑΡΞ/ΕΝΓΚΕΛΣ). Η ταξική πάλη μεταξύ εκμεταλλευτών και εκμεταλλευομένων – βασική κινητήρια δύναμη της κοινωνικής ανάπτυξης σ’ όλες τις ταξικές κοινωνίες – στην εποχή της προλεταριακής επανάστασης παίρνει «αναπόφευχτα και αναπότρεπτα σε όλες τις χώρες τη μορφή του εμφυλίου πολέμου» (ΛΕΝΙΝ) και πως το «να πιστεύει κανείς ότι μια τέτοια επανάσταση μπορεί να γίνει ειρηνικά, μέσα στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας, που είναι προσαρμοσμένη στην κυριαρχία της αστικής τάξης» σημαίνει ότι «απαρνιέται ξετσίπωτα και απροκάλυπτα την προλεταριακή επανάσταση»(ΣΤΑΛΙΝ). Ο Λένιν υπογράμμιζε ότι «η ανάγκη της συστηματικής διαπαιδαγώγησης των μαζών στο πνεύμα αυτής και μόνο αυτής της άποψης για τη βίαιη επανάσταση βρίσκεται στη βάση όλης διδασκαλίας του Μαρξ και του Ένγκελς» και ειρωνευόμενος χαρακτήριζε τους οπορτουνιστές του καιρού του «σκουριασμένους σχολαστικούς και αποβλακωμένες μούμιες» που κλαψουρίζουν επειδή «οι λαοί περνάνε το σχολειό του εμφυλίου πολέμου» (ΛΕΝΙΝ). «Κάθε σκέψη... για ειρηνικό πέρασμα στο σοσιαλισμό μέσω μεταρρυθμίσεων δεν αποτελεί μόνο τη μεγαλύτερη μικροαστική βλακεία, αλλά και ανοιχτή εξαπάτηση των εργατών, εξωραϊσμό της καπιταλιστικής μισθωτής σκλαβιάς, απόκρυψη της αλήθειας»... «Μόνο η βίαιη ανατροπή της αστικής τάξης, η δήμευση της ιδιοχτησίας της, η καταστροφή απ’ τη βάση ως την κορυφή όλου του αστικού κρατικού μηχανισμού, του κοινοβουλευτικού, του δικαστικού, του στρατιωτικού, του γραφειοκρατικού, του διοικητικού, του δημοτικού κ.α. ... - μόνο τα μέσα αυτά είναι σε θέση να εξασφαλίσουν την πραγματική υποταγή όλης της τάξης των εκμεταλλευτών»(ΛΕΝΙΝ).
β. Συντριβή του αστικού κράτους. Μετά τη νίκη της επανάστασης είναι οπωσδήποτε αναγκαία η συντριβή, το τσάκισμα της αστικής κρατικής μηχανής (αστικός στρατός, αστυνομία, ασφάλεια, δικαστήρια, γραφειοκρατική ιεραρχία, κλπ.), που «είναι προκαταρκτικός όρος κάθε πραγματικής λαϊκής επανάστασης»(ΜΑΡΞ) και αποτελεί το «κυριότερο δίδαγμα του μαρξισμού στο ζήτημα των καθηκόντων του προλεταριάτου στην επανάσταση σε σχέση με το κράτος»(ΛΕΝΙΝ). «Η αντικατάσταση του αστικού κράτους με το προλεταριακό είναι αδύνατη χωρίς τη βίαιη επανάσταση» και επιπλέον είναι αδύνατη με «την καλυτέρευση της κρατικής μηχανής» και επιτυγχάνεται μόνο με «τη συντριβή, την καταστροφή της αστικής κρατικής μηχανής», συμπέρασμα που «είναι το κύριο, το βασικό στη διδασκαλία του μαρξισμού για το κράτος»(ΛΕΝΙΝ). «Ο νόμος της βίαιης επανάστασης του προλεταριάτου, ο νόμος της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής, σαν προκαταβολικός όρος για μια τέτοια επανάσταση, είναι νόμος αναπόφευχτος» (Ι.Β. ΣΤΑΛΙΝ).
Η προλεταριακή επανάσταση και η κατάχτηση της εξουσίας απ’ το προλεταριάτο είναι αδύνατη τόσο χωρίς τον ένοπλο αγώνα όσο και «χωρίς τη βίαιη καταστροφή της αστικής κρατικής μηχανής και την αντικατάστασή της με μια καινούρια» και πως «η απελευθέρωση της εργαζόμενης τάξης είναι αδύνατη όχι μονάχα χωρίς μια βίαιη επανάσταση, μα και χωρίς τη συντριβή του μηχανισμού της κρατικής εξουσίας που έχει δημιουργήσει η κυρίαρχη τάξη»(ΛΕΝΙΝ).
Οι δυο παραπάνω μαρξιστικές θέσεις, πέρα απ’ την εφαρμογή στην πράξη κατά την πορεία της προλεταριακής επανάσταση του Οχτώβρη στη Ρωσία, επαναλαμβάνονται αργότερα και στο «ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ»(1928) της Γ’ Κομμουνιστικής Διεθνούς»:
«Η κ α τ ά χ τ η σ η τ η ς ε ξ ο υ σ ί α ς α π’ τ ο π ρ ο λ ε τ α ρ ι ά τ ο δεν είναι ειρηνική «κατάχτηση» της έτοιμης αστικής κρατικής μηχανής με την εξασφάλιση της πλειοψηφίας στο κοινοβούλιο.
Η μπουρζουαζία εφαρμόζει κάθε μέσο βίας και τρομοκρατίας για να διαφυλάξει και να στερεώσει τη ληστρική της ιδιοχτησία και την πολιτική της κυριαρχία. Η μπουρζουαζία, όπως και στα περασμένα χρόνια η φεουδαρχική αριστοκρατία δεν μπορεί να παραχωρήσει την ιστορική της θέση στη νέα τάξη χωρίς την πιο απεγνωσμένη και την πιο λυσσασμένη πάλη. Γι’ αυτό η βία της μπουρζουαζίας μπορεί να τσακιστεί μόνο με την αποφασιστική χρησιμοποίηση της βίας του προλεταριάτου. Η κατάχτηση της εξουσίας απ’ το προλεταριάτο είναι η βίαιη καταστροφή της καπιταλιστικής εξουσίας, η σ υ ν τ ρ ι β ή της καπιταλιστικής κρατικής μηχανής (αστικός στρατός, αστυνομία, γραφειοκρατική ιεραρχία, δικαστήρια, κοινοβούλιο, κλπ.) και η α ν τ ι κ α τ ά σ τ α σ ή τ η ς μ ε ν έ α όργανα προλεταριακής εξουσίας, που είναι πρώτ’ απ’ όλα όργανα κατάπνιξης των εκμεταλλευτών»(ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ Γ’ ΚΔ). Η εργατική τάξη δε μπορεί ποτέ να χρησιμοποιήσει το αστικό κράτος.
Δεν είναι ποτέ δυνατή η κατάληψη της πολιτικής εξουσίας απ’ το προλεταριάτο χωρίς βίαιη-ένοπλη επανάσταση και χωρίς τη συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής όπως ισχυρίζεται το προδοτικό αντεπαναστατικό ρεύμα του διεθνούς χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού (20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, Φλεβάρης 1956: δρόμος «απόχτησης σταθερής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας»(!), σελ. 41-42) και οι ντόπιοι εκπρόσωποί του σοσιαλδημοκράτες ηγέτες των «Κ»ΚΕ-Συνασπισμού, επαναλαμβάνοντας-αναμασώντας τις αντιμαρξιστικές θέσεις της παλιάς αντεπαναστατικής σοσιαλδημοκρατίας.
γ. Εγκαθίδρυση Διχτατορίας του Προλεταριάτου. Η εργατική τάξη δε μπορεί να υπερασπίσει και διατηρήσει την πολιτική της εξουσία ούτε πολύ περισσότερο να οικοδομήσει τη σοσιαλιστική-κομμουνιστική κοινωνία χωρίς την εγκαθίδρυση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου. Όμως «η διχτατορία του προλεταριάτου δε μπορεί να γεννηθεί σαν αποτέλεσμα της ειρηνικής ανάπτυξης της αστικής κοινωνίας και της αστικής δημοκρατίας», δε «γεννιέται πάνω στη βάση των αστικών θεσμών, μα στην πορεία της συντριβής τους». «Μπορεί να γεννηθεί μονάχα σαν αποτέλεσμα της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής, του αστικού στρατού, του αστικού υπαλληλικού μηχανισμού, της αστικής αστυνομίας»(ΣΤΑΛΙΝ).
Τέλος, απ’ τον προαναφερόμενο νόμο της «ανισόμετρης οικονομικής και πολιτικής ανάπτυξης του καπιταλισμού» (ΛΕΝΙΝ) και της νίκης αρχικά του σοσιαλισμού σε «μια ή σε περισσότερες χώρες» απορρέει και θεμελιώνεται η λενινιστική-σταλινική αντίληψη της οικοδόμησης του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού σε μια μόνο χώρα: «το νικηφόρο προλεταριάτο αυτής της χώρας, απαλλοτριώνοντας τους καπιταλιστές και οργανώνοντας στη χώρα του τη σοσιαλιστική παραγωγή, θα ορθωνόταν ενάντια στον υπόλοιπο κόσμο, τον καπιταλιστικό κόσμο, παίρνοντας μαζί του τις καταπιεζόμενες τάξεις των άλλων χωρών…»(ΛΕΝΙΝ) – θέση καταφανέστατα του ΛΕΝΙΝ, και ΟΧΙ απλά μόνο «του Στάλιν», όπως ΨΕΥΔΕΣΤΑΤΑ ισχυρίζονται οι αντεπαναστάτες τροτσκιστές, για να επιτίθενται μόνο στο ΣΤΑΛΙΝ και ΟΧΙ στους ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ (ο ΣΤΑΛΙΝ απλά στη συνέχεια την υιοθέτησε και την υπεράσπισε με συνέπεια).
Η οικοδόμηση της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής κοινωνίας είναι δυνατή – όπως έδειξε και η πρακτική οικοδόμηση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού στη Σοβιετική ‘Ένωση των ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ ως το 1953 – μόνο με την ύπαρξη και διατήρηση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου ως τον Κομμουνισμό και την αντίστοιχη μεταβατική περίοδο, που κι’ αυτή εκτείνεται ως τον Κομμουνισμό: «ανάμεσα στην καπιταλιστική και την κομμουνιστική κοινωνία βρίσκεται η περίοδος της επαναστατικής μετατροπής της μιας στην άλλη. Και σ’ αυτή την περίοδο αντιστοιχεί μια πολιτική μεταβατική περίοδος, που το κράτος της δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο παρά η ε π α ν α σ τ α τ ι κ ή δ ι χ τ α τ ο ρ ί α τ ο υ π ρ ο λ ε τ α ρ ι ά τ ο υ» (ΜΑΡΞ) και όχι ως το Σοσιαλισμό, όπως ισχυρίζονται οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές διαστρεβλώνοντας τους ΜΑΡΞ-ΛΕΝΙΝ (22ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, σελ. 206, 1961)και απορρίπτοντας το μαρξισμό. «Η Διχτατορία του Προλεταριάτου δεν μπορεί να πραγματοποιείται διαφορετικά παρά μόνο μέσω του κομμουνιστικού κόμματος» (ΛΕΝΙΝ), το οποίο «δεν μοιράζεται και δεν πρέπει να μοιράζεται την καθοδήγηση με άλλα κόμματα» (ΣΤΑΛΙΝ).
Η βίαιη πραξικοπηματική ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου αρχές δεκαετίας του 1950 αμέσως μετά το θάνατο-δολοφονία του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ απ’ την προδοτική ρεβιζιονιστική-σοσιαλδημοκρατική ομάδα των Χρουστσοφ-Μικογιάν-Μπρεζνιεφ κλπ. διέκοψε την οικοδόμηση του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού στη Σοβιετική Ένωση και συνάμα αποτέλεσε την απαρχή της σταδιακής παλινόρθωσης του καπιταλισμού που ολοκληρώθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1960.
Διαβάστε Περισσότερα »

Παρασκευή 24 Μαρτίου 2017

Για την 25η Μαρτίου 1821

Το ελληνικό έθνος, απλώνοντας τις ρίζες του στο βυζαντινό μεσαίωνα, πήρε τη βασική του διαμόρφωση κάτω από την κυριαρχία των σουλτάνων. Ζυμώθηκε κι ανδρώθηκε μέσα σε ατελείωτη σειρά από εθνικούς και δημοκρατικούς αγώνες. Και την απελευθερωτική του επανάσταση τη θέλησε και την άρχισε σαν εθνικοδημοκρατικό ξεσκλάβωμα από την οθωμανική υποδούλωση και τη φαναριώτικη και κοτζαμπασίδικη εκμετάλλευση και όχι μονάχα για τους έλληνες, αλλά και για όλους τους βαλκανικούς λαούς. Έτσι τραγούδησε και δούλεψε την επαναστατική ιδέα ο Ρήγας ο Βελεστινλής, έτσι προετοίμασε το 21 η Φιλική Εταιρία. (Νίκος Ζαχαριάδης, ΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΚΕ, 1939)
Να ερευνήσουμε και φωτίσουμε επιστημονικά τις πηγές και τις αρχές του νεοελληνικού έθνους, ανατρέποντας την αντεπιστημονική αστικοτσιφλικάδικη θέση για ενότητα του ελληνικού έθνους από την Αρχαία Ελλάδα, μέσα από την Ελληνιστική εποχή και τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, ως τις μέρες μας με το νεοελληνικό έθνος, θέση που το μαύρο μέτωπο σήμερα ξαναζεσταίνει (βλ. Δ. Ζακυνθινού «Η ενότης της Ελληνικής Ιστορικής Παραδόσεως», περιοδ. «Νέα Εστία», τεύχος 441, 1 Νοέμβρη 1945), για να διαιωνίσει τα χάλια και το χαντάκωμα όπου έφερε τον τόπο μας η αστικοτσιφλικάδικη πολιτική, εξυπηρετώντας ντόπια και ξένα πλουτοκρατικά συμφέροντα. Το νεοελληνικό έθνος, δημιούργημα των νεότερων χρόνων, άρχισε να διαμορφώνεται μέσα στους κόλπους του ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους, κι από την εποχή που το ανατολικό αυτό Ρωμαϊκό κράτος διαμορφώθηκε σε μια νέα, άσχετη με την παλιά ρωμαϊκή αυτοκρατορία, την ιστορική επίσης Βυζαντινή αυτοκρατορία, για να πάρει την οριστική του εθνική συνείδηση και συγκρότηση στα χρόνια της τουρκοκρατίας, στην πάλη ενάντια στον Οθωμανό καταχτητή και το ρωμιό κοτζαμπάση συνεργάτη του κατακτητή. Η αρχαιοελληνική κληρονομιά, πανανθρώπινη στην ουσία της, όχι μόνο δεν αποτελεί ελληνικό μονοπώλιο, μα αντίθετα εμείς πήραμε απόξω. – από τους ξένους, Γερμανούς, Γάλλους, Άγγλους, Ολλανδούς κ.α. – τα αρχαιοελληνικά φώτα, και όπως έλεγε ένας γνωστός καθηγητής μας, ο δρόμος προς την Ακρόπολη περνά από το Παρίσι , το Βερολίνο κλπ και όχι από την Πλάκα. Η Ελλάδα που για αυτήν η «Μεγάλη Ιδέα» διεκδικεί το μονοπώλιο της αρχαιοελληνικής κληρονομιάς είναι από τις πιο καθυστερημένες χώρες στη μελέτη και αξιοποίηση της κληρονομιάς αυτής. Σχετικά με τη Βυζαντινή αυτοκρατορία, αυτή ποτέ δεν υπήρξε ελληνική, αντίθετα, στα ιδεολογικά της βάθρα στάθηκε αρνητής και διώχτης του αρχαιοελληνικού πνεύματος. Και την προοδευτική π.χ. θρησκευτική χριστιανική παράδοση του Βυζαντίου, τη συνεχίζουν σήμερα πολύ καλύτερα και πιότερο από μας οι άλλοι ορθόδοξοι λαοί. Οι νεοελληνικές εθνικές παραδόσεις, τραγούδια, διηγήσεις, χοροί, πανηγύρια, προλήψεις, ήθη, έθιμα στο βασικό και αποφασιστικό τους μέρος ανάγονται στην περίοδο της εθνικής νεοελληνικές διαμόρφωσης και σχετίζονται άμεσα είτε έμμεσα με την ανάπτυξη των καινούργιων, των καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων, σχετίζονται δηλαδή με τη γέννηση , την ανάπτυξη, τη διαμόρφωση της αστικής νεοελληνικής συνείδησης και συγκρότησης. Από αυτή βασικά την εθνική μας ιστορία – που παραμόρφωσε και διαστρέβλωσε η αστοτσιφλικάδικη μεγαλοϊδεάτικη ιδεολογία – αντλούμε εμείς και την πίστη για τη δημιουργικότητα, τη ζωντάνια, το μέλλον, την αναγέννηση και την πρόοδο του έθνους μας, και όχι από τη σύνδεση και αναγωγή του στην κοινωνία των δούλων της Αρχαίας Ελλάδας και των δουλοπάροικων του Βυζαντίου. (Νίκος Ζαχαριάδης, Ο ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ-ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, 1946)
Oι σημερινές «μεταμοντέρνες Αφηγήσεις» του πατενταρισμένου χρουστσοφικού σοσιαλδημοκράτη Μ.Μαϊλη δεν είναι ούτε μαρξιστικές ούτε μοντέρνες: είναι οι παμπάλαιες πασίγνωστες αντιμαρξιστικές «απόψεις» των τροτσκιστών (Π.Πουλιόπουλου, κλπ.) και του ««μαρξιστή» ιστορικού της μπουρζουαζίας» Γιάννη Κορδάτου σχετικά με την επανάσταση του ΄21 και το ρόλο της αστικής τάξης σ’ αυτή, που: ισχυρίζονταν – χωρίς καμιά ΑΝΑΛΥΣΗ – ότι στην Ελλάδα πραγματοποιήθηκε αστική επανάσταση «ανάλογη» δήθεν της αστικής γαλλικής επανάστασης του 1789, αρνούνταν την ΕΞΑΡΤΗΣΗ της χώρας απ’ το ξένο κεφάλαιο και τον προδοτικό ρόλο της αστικής τάξης, διαφήμισαν την «επαναστατικότητα»-«προοδευτικότητά» της, συγκαλύπτοντας και εξωραΐζοντας τον ξενόδουλο χαρακτήρα της, κλπ.. Αποκτά έτσι επίκαιρο ενδιαφέρον η πολεμική αντιπαράθεση μεταξύ Ζεύγου-ΚΚΕ και του τροτσκιστή Κορδάτου – αντιπαράθεση χαρακτηριστική για την εντελώς εξόφθαλμη και κραυγαλέα αδυναμία του Γ.Κορδάτου (Γ.Κορδάτος: «Παραχαράκτες κειμένων και κομπογιαννίτες του μαρξισμού», στο: «Νέα Επιθεώρηση, Νο 7-22/1933-34, σελ.179-187 και Νο 8-23/1934, σελ. 250-251) να απαντήσει στη μαρξιστική κριτική του Γιάννη Ζεύγου απ’ τις στήλες της «ΚΟΜΕΠ» σε σειρά άρθρων με πρώτο: «Ο «Μαρξιστής» Γ.Κορδάτος ιστορικός της μπουρζουαζίας» («ΚΟΜΕΠ», Νο 20/1933, σελ. 19-24 και η συνέχεια στα: Νο 21/1933, σελ 26-34, Νο 22/1933 σελ. 13-23, Νο 23/1933, σελ. 7-14, Νο2/1934 σελ. 8-15) (συμπληρωματικά: Γιάννη Κορδάτου: «Ιστορία της νεότερης Ελλάδας», τόμος Β+Γ, σελ. 7-12, και σελ. 8 αντίστοιχα, Αθήνα 1957, με αιχμή πάντα το Ν.Ζαχαριάδη, διανθισμένη μ’ εκείνες τις αξιοθαύμαστες (!) «ψευτοαριστερές παρωπίδες… της φάμπρικας του σταλινισμού», τους «φετφάδες», κλπ., που χαλούσαν προφανώς την «επαναστατική» εικόνα της αστικής τάξης που προπαγάνδισε κατά κόρον ο τροτσκιστής Γ.Κορδάτος). (Ανασύνταξη, Γενάρης 2012)

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Διαβάστε Περισσότερα »

ΜΛ ΚΚ Ισημερινού: Το άκυρο στο 2ο γύρο των προεδρικών εκλογών – ένας επιφανειακός ριζοσπαστισμός


Η τέχνη της επαναστατικής πολιτικής έγκειται στην ικανότητα να κατανοούμε με απόλυτη αντικειμενικότητα την πραγματικότητα που υπάρχει σε μια συγκεκριμένη στιγμή στην κοινωνία και, μπροστά σε αυτή, να καθορίζουμε μία ορθή στάση – σύμφωνη με τις ιδεολογικόπολιτικές αρχές – η οποία να συμβάλλει στην υλοποίηση των στρατηγικών στόχων, δηλαδή, στην περίπτωσή μας, στην κατάκτηση της εξουσίας από πλευράς της εργατικής τάξης για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού.

Με τη μια ή την άλλη διατύπωση, ανάμεσα σε όσους θεωρούν εαυτόν αριστερό σίγουρα υπάρχει συμφωνία με την παραπάνω πρόταση. Ωστόσο, κατά την υλοποίησή της, παρουσιάζονται δυσκολίες, γιατί σε διάφορες περιστάσεις ο βολονταρισμός και ο υποκειμενισμός επικρατούν της αντικειμενικής ανάλυσης. Αυτό δυστυχώς συμβαίνει στις τάξεις κάποιων αριστερών και δημοκρατικών διανοούμενων, οι οποίοι επιδιώκουν να επαναλάβουν την πολιτική στάση που το λαϊκό κίνημα και οι αριστερές οργανώσεις υιοθέτησαν σε προηγούμενες εκλογές, παρότι λάμβαναν χώρα σε διαφορετική συγκυρία.

Με μια επιφανειακή στάση ταξικής ανεξαρτησίας καλούν σε άκυρη ψήφο, γιατί “δεν είναι δυνατό να δώσουμε ψήφο σε έναν τραπεζίτη”. Αν δει κανείς τυπικά το πολιτικό σκηνικό της χώρας, δηλαδή χωρίς να λάβει υπόψη, μεταξύ άλλων, τον συσχετισμό των υπαρχουσών δυνάμεων και τη δυνατότητα της πρόκλησης μίας αλλαγής σε αυτόν, που με κάποιο τρόπο να δημιουργεί καλύτερες συνθήκες για δράση και αγώνα· τις ιδεολογικές, πολιτικές και οργανωτικές συνθήκες στις οποίες βρίσκεται το λαϊκό κίνημα· τις αντιθέσεις στους κόλπους της κυρίαρχης τάξης· την κατάσταση πνευμάτων των μαζών οι οποίες επιδιώκουν μια αλλαγή στη χώρα, τότε είναι εξηγήσιμο το ότι καταλήγουν σε ένα τέτοιο συμπέρασμα, επιφανειακά ριζοσπαστικό, όμως εσφαλμένο.

Η άκυρη ψήφος είναι ένα από τα χαρτιά με τα οποία παίζει ο Κορρεϊσμός. Αν δεν του είναι εφικτό να αποσπάσει την ψήφο του εκλογικού σώματος, επιδιώκει αυτή, τουλάχιστον, να μην πάει στον αντίπαλό του, για τον οποίο αναπτύσει έναν πολιτικό λόγο δήθεν αντιολιγαρχικό.

Το σημερινό πολιτικό σκηνικό της χώρας είναι τέτοιο που η απόφαση για φραγμό στο δρόμο του Κορρεϊσμού μέσω της ψήφισης του Λάσσο ανταποκρίνεται πλήρως στις πολιτικές ανάγκες του εργατικού και λαϊκού κινήματος και στην πραγματική δυνατότητα της πρόκλησης μιας αλλαγής στο συσχετισμό των πολιτικών δυνάμεων της χώρας, από την οποία να μπορεί το εργατικό και λαϊκό κίνημα να επωφεληθεί για να προχωρήσει τη διαδικασία ανασύνθεσης των δυνάμεών του, ώστε να συνεχίσει τον αγώνα για τα δικά του ιδιαίτερα συμφέροντα. Είναι μία ψήφος αναγκαστική, όμως αναγκαία.

Το κύριο άρθρο της εβδομαδιαίας εφημερίδας Εn Marcha, οργάνου του Μαρξιστικού – Λενινιστικού Κομμουνιστικού Κόμματος Εκουαδόρ, φύλλο 1763,15-21 Μάρτη 2017.

Μετάφραση: parapoda.wordpress.com


Διαβάστε Περισσότερα »

Πέμπτη 23 Μαρτίου 2017

Απ’ τις ογκώδεις μαχητικές διαδηλώσεις υπεράσπισης του Στάλιν στη Γεωργία: Σουχούμι και Μπατούμι

Σελίδες απ’ την επαναστατική πάλη των λαών της ΕΣΣΔ ενάντια στους προδότες χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές

 5-9 Μάρτη 1956: Σουχούμι και Μπατούμι

Τα γεγονότα στο Σουχούμι, την πρωτεύουσα της αυτόνομης δημοκρατίας της Αμπχαζίας εντός της Γεωργίας, αποτελούν μία αντανάκλαση των γεγονότων στη Γεωργία αν και έλαβαν μία λιγότερο επιθετική μορφή. Ωστόσο, και εδώ έχουμε έμμεσες αποδείξεις συντονισμού σε εθνικό επίπεδο αυθόρμητων αντιδράσεων και κινητοποιήσεων. Κατά τη διάρκεια του πρωινού της 5ης Μαρτίου 1956. Γεωργιανοί μαθητές κραδαίνοντας λάβαρα ξεκίνησαν να συγκεντρώνονται στο κεντρικό πάρκο του Σουχούμι κοντά στο μνημείο του Στάλιν, η προσέλευση κόσμου συνεχίστηκε μέχρι τις 9 Μαρτίου.

Καθημερινά κάποιος από τη συνάντηση έφερνε 20 με 30 λίτρα κρασιού από ένα τοπικό εστιατόριο στο πάρκο και τα έχυναν στο μνημείο σε ένα είδος τελετής. Καθημερινά το πλήθος γύρω από το μνημείο άρχισε να αυξάνει φτάνοντας το ύψος των 2.000 ατόμων. Ήταν μια συνεχής κατάσταση από ομιλίες και αναγνώσεις ποιημάτων κατά τη διάρκεια του βραδινού της 6ης Μαρτίου οι αρχές διέταξαν μια ρωσίδα που εργάζονταν σε ένα ανθοπωλείο να αφαιρέσει τα λουλούδια και τα στεφάνια τα οποία ήταν τοποθετημένα στο μνημείο του Στάλιν. Το πλήθος όμως επιτέθηκε στη γυναίκα και μόνο τελικά η επέμβαση αστυνομικών στο πάρκο κατάφερε να την απομακρύνει από κείνο το σημείο και μετά οι συμμετέχοντες στη συγκέντρωση έβαλαν τη δικιά τους περιφρούρηση στο μνημείο. Στις 8 Μαρτίου οι συμμετέχοντες έστησαν προβολείς και με στόχο να προστατευτούν από τη βροχή έστησαν και 2 σκηνές. Μαθητές, φοιτητές και ενήλικες έκαναν βάρδιες μέχρι αργά το βράδυ.

Στις 9 Μαρτίου στις 1:00 στο Σουχούμι όπως επίσης σε ολόκληρη την Γεωργία οι αρχές οργάνωσαν επίσημη συγκέντρωση. Αλλά όπως και στην Τιφλίδα, το συγκεντρωμένο πλήθος αρνήθηκε να διαλυθεί με τη λήξη της τελετής και οι ομιλίες συνεχίστηκαν. Μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων αποσπάστηκε από το πλήθος και σταματούσε τα αυτοκίνητα λέγοντας τους οδηγούς να κορνάρουν. Αυτοί που αρνούνταν χτυπήθηκαν. [...]

Στην πόλη του Μπατούμι, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Γεωργίας, η κατάσταση παρέμενε ήρεμη. Στις 5 Μαρτίου έγινε μια μάλλον ειρηνική διαδήλωση γύρω από άγαλμα του Στάλιν, όπως σε ολόκληρη τη Γεωργία εκείνη τη μέρα, κυρίως από μαθητές και νεολαία. Στις 9 Μαρτίου στις 1:00 το μεσημέρι η τελετή μνήμης που οργανώθηκε από τις αρχές συνεχίστηκε και μετά την επίσημη λήξη της σχεδόν μέχρι τα μεσάνυχτα όπου το πλήθος διαλύθηκε.

Vladimir Kozlov (μετάφραση στην αγγλική MacKinnon, Elaine McClarnand, 2002. Επανέκδοση: 2015), Mass Uprisings in the USSR: Protest and Rebellion in the Post-Stalin Years, σελ. 131–132
Διαβάστε Περισσότερα »

Τετάρτη 22 Μαρτίου 2017

ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ! 25η Διεθνής Κατασκήνωση Αντιφασιστικής και Αντιιμπεριαλιστικής Νεολαίας

Τιμή: 3 ευρώ
Στις 10 Αυγούστου, του 2016, ολοκληρώθηκε η 25η Διεθνής Κατασκήνωση της Αντιφασιστικής και Αντιιμπεριαλιστικής Νεολαίας (CIJAA), η οποία ξεκίνησε στις 3 Αυγούστου στον Άγιο Δομίνικο, της Δομινικανής Δημοκρατίας, με το σύνθημα: Για την αλληλεγγύη, την ειρήνη και την ελευθερία, στην οποία  εκατοντάδες νέοι, δημοκρατικοί, προοδευτικοί, οικολόγοι, αριστεροί, φεμινίστριες, αντιφασίστες, αντιιμπεριαλιστές και επαναστάτες συναντηθήκαμε για να αναλύσουμε τις πραγματικότητες των  λαών του Πουέρτο Ρίκο, του Εκουαδόρ, της Αϊτής, των Ηνωμένων Πολιτειών, του Καναδά, της Κολομβίας, της Αγγλίας, της Βενεζουέλας, της Τουρκίας, της Γερμανίας, της Βραζιλίας, του Μεξικού.

Οι αποφάσεις της Διεθνούς Κατασκήνωσης μαζί με τις εκθέσεις των εθνικών αντιπροσωπειών συμπεριλαμβάνονται σ' αυτή την έκδοση ώστε να μπορεί ο κάθε νέος και η κάθε νέα να αποκτήσει μια εικόνα για τους προβληματισμούς και τα ζητήματα που κυριαρχούν.

Οι συζητήσεις που πραγματοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια της Κατασκήνωσης αντικατοπτρίζουν τα κοινά προβλήματα που έχουμε οι νέοι άνθρωποι στον κόσμο:  ανεργία, εκμετάλλευση,  έλλειψη πρόσβασης στην εκπαίδευση, διακρίσεις και  ποινικοποίηση, μεταξύ άλλων, στα οποία  το καπιταλιστικό σύστημα μας βάζει σε μόνιμη βάση ,ίδια όπως άλλους κοινωνικούς τομείς του καθενός από τους λαούς μας.

 ***

Παραγγελίες μπορούν να γίνονται μέσω email στη διεύθυνση anasintaxi@yahoo.com. Η παράδοση γίνεται με αντικαταβολή (+ΕΞΟΔΑ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ).

Παρακαλούμε στο email να περιλαμβάνεται όνομα, επώνυμο, διεύθυνση (με ταχ. κώδικα) και, αν είναι δυνατόν, και ένα τηλέφωνο για συνεννόηση.
Διαβάστε Περισσότερα »

Τρίτη 21 Μαρτίου 2017

ΜΛ ΚΚ Ισημερινού: Να συνεχίσουμε τον αγώνα για το τέλος του Κορρεϊσμού, αυτή τη φορά στο εκλογικό πεδίο

Αναμφισβήτητα, τα αποτελέσματα των εκλογών της ερχόμενης 2ας Απρίλη θα δώσουν αρκετή τροφή για συζητήσεις που θα διαρκέσουν πολύ καιρό. Ειδικά αν ο Κορρεϊσμός εκδιωχτεί από την εξουσία, κάτι που θα σημαίνει έτσι το τέλος ενός σχεδίου το οποίο γεννήθηκε ως μια προοδευτική και δημοκρατική πολιτική και τελείωσε καθιστάμενο μια αυταρχική κυβέρνηση, η οποία έχει παραδοθεί στο διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και εκπροσωπεί ένα τμήμα της αστικής τάξης το οποίο, για δικούς του λόγους, έδωσε ώθηση σε μια διαδικασία καπιταλιστικού εκσυγχρονισμού και εντατικοποίησης των επιπέδων εκμετάλλευσης των εργαζομένων.
Και θα έχουμε πολλά να λέμε, επίσης, για την πολιτική απόφαση που διάφορες κοινωνικές οργανώσεις, αριστερά κόμματα και κινήματα έλαβαν, η οποία μπορεί να συνοψιστεί με αυτά τα λόγια: συνέχιση του αγώνα για να τελειώνουμε με τον Κορρεϊσμό, αυτή τη φορά στο εκλογικό επίπεδο, ψηφίζοντας ενάντια στο δίδυμο Μορένο – Γκλας.

Στις σημερινές πολιτικές συνθήκες, η ψήφος για να βάλουμε ένα τέλος στον Κορρεϊσμό σημαίνει πως πρέπει να το κάνουμε υπέρ του Γκιγιέρμο Λάσσο. Είναι μία ψήφος αναγκαστική, υποχρεωτική από τις περιστάσεις, καθώς, το πολιτικό σενάριο σήμερα παρουσιάζεται με τον ακόλουθο τρόπο: αν ψηφίζουμε κατά του Κορρεϊσμού ή υπέρ του. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Ακόμα και η άκυρη ψήφος, η οποία επιφανειακά θα σήμαινε απόρριψη και των δύο υποψηφίων, σε αυτή την περίσταση ευνοεί τον Κορρεϊσμό λόγω του τρόπου με τον οποίο οι ψήφοι κατανεμήθηκαν στον πρώτο γύρο και στo ανώτατο όριο αύξησης της κυβερνητικής υποψηφιότητας.

Όσοι βλέπουν αυτή την απόφαση με επιφανειακό τρόπο, βλέπουν μόνο το συμπληρωματικό στοιχείο (ψήφος υπέρ του Λάσσο) και όχι το ουσιαστικό (να βάλουμε τέλος στον Κορρεϊσμό). Κατά τη διάρκεια αυτών των ετών, οι κοινωνικές οργανώσεις, τα κινήματα και τα κόμματα της αριστεράς βάδισαν στο δρόμο της λαϊκής αντιπολίτευσης προς την κυβέρνηση γιατί αυτή μπήκε σε μια διαδικασία δεξιοποίησης, η οποία την έφτασε στην κατάσταση να είναι ένα από τα πιο αυταρχικά καθεστώτα των τελευταίων ετών, κάτι το οποίο προξένησε τη μεγαλύτερη ζημιά στο εργατικό και λαϊκό κίνημα κατά τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες, για να μην πάμε την ανάλυσή μας ακόμα πιο πίσω χρονικά.

Καμία από τις νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις του παρελθόντος δεν θέσπιε μια εργατική νομοθεσία τόσο αντεργατική όπως έκανε η σημερινή, ούτε συνολικά πέτυχε μια τόσο σοβαρή ιδεολογικό-πολιτική επίδραση στο λαϊκό κίνημα (στη βάση της καταστολής και της εξαπάτησης), όπως σήμερα, επιτρέποντας στην αστική τάξη να πετύχει την “κυβερνησιμότητα” που τόσο προσέμενε, η οποία δεν είναι άλλο παρά ένα περιβάλλον στο οποίο τα λαϊκά αιτήματα καθηλώνονται ενώ οι κυρίαρχες τάξεις αυξάνουν τον πλούτο τους αυξάνοντας την εκμετάλλευση των εργαζομένων. Αρκεί να δούμε τα επίσημα στατιστικά στοιχεία τα οποία αποδεικνύουν ότι κατά τη διάρκεια αυτών των “επαναστατικών” χρόνων μεγάλωσαν τα έσοδα των τραπεζιτών και των μεγάλων επιχειρηματιών γενικά όπως και τα επίπεδα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Εξαιτίας αυτού, στην πορεία του αγώνα ενάντια στην κυβέρνηση προέκυψε και γιγαντώθηκε το σύνθημα “Κάτω ο Κορρέα, Κάτω!”, το οποίο φώναξαν εκατοντάδες χιλιάδες πολιτών του Εκουαδόρ στους δρόμους. Ως συνέπεια του σημερινού συσχετισμού δυνάμεων στην κοινωνία του Εκουαδόρ και τη σημερινή συγκυρία της εκλογικής διαδικασίας, ο μόνος τρόπος για να πετύχουμε αυτό το στόχο σήμερα είναι μέσω της κάλπης. Θα πρέπει να αφήσουμε να χαθεί η ευκαιρία; Έχασε την ισχύ του το σύνθημα “Κάτω Κορρέα, Κάτω!”;

Η πολιτική του να βάλουμε φραγμό στον Κορρεϊσμό σημαίνει μια ορθή αξιοποίηση των ενδοαστικών αντιθέσεων, εκφράζει μια ορθή εκτίμηση και εντοπισμό του ποιος σε μια συγκεκριμένη στιγμή είναι ο κύριος εχθρός των εργαζομένων και του λαού και ενάντια σε ποιον πρέπει να συγκεντρώσουμε όλες τις δυνάμεις για να τον νικήσουμε, χωρίς να σταματήσουμε να βλέπουμε ότι δεν πρόκειται για το μοναδικό εχθρό και ότι, μετά την ήττα του, η μάχη θα συνεχιστεί ενα΄ντια σε άλλες δυνάμεις που στην πορεία της ταξικής πάλης θα καταστούν κύριος εχθρός. Αυτό δεν σημαίνει ότι στο Λάσσο αποδίδεται στάτους εκπροσώπου των συμφερόντων των εργαζομένων και του λαού: όπως οι υποψήφιοι της AP ( σ. parapoda: Συμμαχίας “Χώρα” του Κορρέα), αποτελούν την προσωποποίηση των εκπροσώπων της αστικής τάξης ως τάξης, ωστόσο – εξαιτίας της τεράστιας κοινωνικής πίεσης που υπάρχει στη χώρα – είναι υποχρεωτικό να διαλύσουμε το αυταρχικό εποικοδόμημα που έχτισε ο Κορρεϊσμός, και οι χαραμαδες δημοκρατίας που θα ανοίξουν από αυτή τη νίκη μπορούν και πρέπει να αξιοποιηθούν από το λαϊκό κίνημα για την πολιτική του ανάκαμψη και ανάπτυξη.

Ας δούμε τη συμπεριφορά του κινήματος των μαζών και των δυνάμεων της αριστεράς σε άλλες περιστάσεις, όπως ήταν για παράδειγμα τα ξεσπάσματα ενάντια στους Μπουκάραμ, Μάχουαντ ή Γκουτιέρες. Σε κανένα από αυτά τα επεισόδια δεν είχε το λαϊκό κίνημα επαρκή δύναμη ώστε να εγκαθιδρύσει μια κυβερνηση που να εκπροσωπεί τους εργαζομένους, και ήταν προβλέψιμο ότι η έξοδος από την πολιτική κρίση που προκαλούταν από τον αγώνα των μαζών θα διευθετούταν μέσω από τα θεσμικά κανάλια, όπως και πράγματι συνέβη, προκαλώντας την αντικατάσταση του ενός αστού από έναν άλλον της ίδιας τάξης στην κυβέρνηση. Το ερώτημα είναι αν, εξαιτίας αυτού, το λαϊκό κίνημα πρέπει να εγκαταλείψει την πάλη για να ανατρέψει αυτές τις κυβερνήσεις. Όχι. Σίγουρα όχι. Ήταν βασική για την ανάπτυξη του εργατικού και λαϊκού κινήματος η επίτευξη αυτών των νικών, έστω και εν γνώσει του ότι οι υλικές συνθήκες ζωής δεν θα άλλαζαν και η πάλη θα έπρεπε να συνεχιστεί σε νέες συνθήκες ενάντια σε άλλη κυβέρνηση η οποία, ούτως ή άλλως, εκπροσωπούσε τα ίδια συμφέροντα που εκπροσωπούσε και η ανατραπείσα.
Από άποψη μορφής, η πάλη του λαού ώστε σήμερα να βάλει ένα τέλος στην αντιλαϊκή κυβέρνηση της “επανάστασης των πολιτών” δεν είναι παρόμοια με αυτές που προαναφέρθηκαν, όμως στην ουσία της είναι. Ο θρίαμβος του Κορρεϊσμού στις κάλπες θα σήμαινε μια σοβαρή πολιτική ήττα για τα λαϊκά στρώματα που όλα αυτά τα χρόνια είχαν παλέψει ενάντια στον αυταρχισμό και υπέρ της δημοκρατίας, ενάντια στην ποινικοποίηση της κοινωνικής διαμαρτυρίας, ενάντια στη διαφθορά και στην παράδοση της χώρας στο ξένο κεφάλαιο· η πολιτική επίδραση στο οργανωμένο λαϊκό κίνημα θα ήταν μεγάλη και, έχουμε ήδη την εμπειρία όλων αυτών των ετών με τον Κορρέα στην εξουσία.

Το αντίθετο, δηλαδή, η ήττα του διδύμου Μορένο – Γκλας ενθαρρύνει όσους με διάφορες μορφές συγκρούστηκαν με την κυβέρνηση και πάλεψαν για να της βάλον ένα τέλος. Επομένως, όχι μόνο είναι σωστό αλλά επίσης και απαραίτητο να αρνηθούμε την ψήφο προς τον Κορρεϊσμό και, ταυτόχρονα, να προετοιμαστούμε για νέες μάζες, σε διαφορετικές συνθήκες, ενάντια σε μια νέα κυβέρνηση η οποία θα πρέπει να αντιμετωπίσει τα αιτήματα των εργαζομένων και των λαών. 
 
 Άρθρο στην εβδομαδιαία εφημερίδα του ΜΛΚΚ Εκουαδόρ En Marcha, φύλλο 7 Μάρτη http://www.pcmle.org/EM/spip.php?article8018

Μετάφραση: parapoda. wordpress.com
Διαβάστε Περισσότερα »

Δευτέρα 20 Μαρτίου 2017

Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα ισχύει η «σαρία»

Όταν στην Ελλάδα ισχύει η «σαρία», οι ευρωπαίοι/ες θα πρέπει να  πάψουν να μιλούν για τον «πολιτικό πολιτισμό της Ευρώπης», τα δικαιώματα των γυναικών και τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό.

Σε όλη την ελληνική επικράτεια οι περιουσιακές, προσωπικές σχέσεις των συζύγων, η λύση του γάμου διέπονται από τον Αστικό Κώδικα και τις διατάξεις του οικογενειακού δικαίου ανεξάρτητα από τη θρησκεία, το δόγμα, το τυπικό του γάμου (πολιτικός ή θρησκευτικός).

Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, ισχύει «ο ιερός μουσουλμανικός νόμος» στις ελληνίδες και στους έλληνες μουσουλμάνους της Θράκης.

Το αναχρονιστικό αυτό καθεστώς έχει επισημανθεί από Διεθνείς Οργανισμούς (Ο.Η.Ε.- έκθεση 2000 για την Ανθρώπινη Εξέλιξη…), από έγκυρους νομικούς έχει τονιστεί η αντισυνταγματικότητα αυτής της ρύθμισης, κοινωνικοί και γυναικείοι φορείς (φεμινιστικές και γυναικείες οργανώσεις) επισημαίνουν την καταστρατήγηση της αρχής της ισονομίας και της ισοπολιτείας, καταγγέλλουν τη χειραγώγηση των γυναικών, την αναχαίτιση της προσωπικής και κοινωνικής ανάπτυξής των γυναικών ενός γεωγραφικού διαμερίσματος της Ελλάδας.

Αυτό το ιδιότυπο και ιδιόρρυθμο καθεστώς στηρίζεται σε κακή ερμηνεία της Συνθήκης της Λωζάνης για τους κατοίκους των περιοχών που προσαρτήθηκαν στην Ελλάδα το 1913, ενώ από το 1926 στην Τουρκία ο Κεμάλ Ατατούρκ εισήγαγε τον ελβετικό αστικό κώδικα, ο οποίος ισχύει μέχρι σήμερα.

Μουσουλμάνοι υπάρχουν σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια, οι ελληνίδες και οι έλληνες μουσουλμάνοι που υπόκειται στην εξουσία του διορισμένου Μουφτή είναι μόνο αυτοί που κατοικούν στην Θράκη.

Στα Βαλκάνια μόνο στην Ελλάδα ο Μουφτής (ο ερμηνευτής του ισλαμικού δικαίου) έχει θρησκευτικές και δικαστικές αρμοδιότητες.

Ο διαχωρισμός του κράτους από τη θρησκεία και η εφαρμογή αστικού δικαίου για τις προσωπικές, κληρονομικές σχέσεις των συζύγων, τη λύση του γάμου, την επιμέλεια των παιδιών κ.λ.π. έχει γίνει σε πολλές ισλαμικές χώρες εδώ και χρόνια. Τουρκία 1926, Ιορδανία 1951, Συρία 1953, Τυνησία 1956 …

Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα ισχύει η «σαρία» !!!

Καλούμε τις γυναίκες του ευρωκοινοβουλίου, τις γυναίκες του φεμινιστικού και γυναικείου κινήματος να αγωνιστούμε όλες μαζί για να εφαρμοστούν στην πράξη οι αρχές της ισοπολιτείας, της ισονομίας.

Να αγωνιστούμε ενάντια στο σεξισμό, για την ανατροπή όλων των συνθηκών που χειραγωγούν τις γυναίκες και τους στερούν το αυτονόητο δικαίωμα της αξιοπρέπειάς τους και της ανάπτυξής τους.  

Αδέσμευτη Κίνηση Γυναικών
Κέντρο Έρευνας Γυναικείων Θεμάτων (κ.ε.γυ.θε.)
Τελέσιλλα, Ελληνικό Φεμινιστικό Δίκτυο
Ινστιτουτο Ισότητας
DIDF-Kadin Komüsyonu ( Γερμανία)
DAY-MER Kadin Komisyon ( Αγγλία)
Gazi Osman Pasa Kadin Kultur Ve Dayanisma Dernegi (Tουρκία)
Balikesir Kadin Kultur Evi (Tουρκία)
BEKEV (Τουρκία)
Bundesverband der Migrantinnen in Deutschland e.V ( Γερμανία )
Shoqjate e Grave Vlonjate (Αλβανία)

Αδέσμευτη Κίνηση Γυναικών
Ασκληπιου 109 – Αθήνα 11472
Διαβάστε Περισσότερα »

Τετάρτη 15 Μαρτίου 2017

Ισημερινός: Απόφαση του Εθνικού Συμβουλίου της Λαϊκής Ενότητας: Στο δεύτερο γύρο: “Κάτω ο Κορρέα! Κάτω!”

Απόφαση του Εθνικού Συμβουλίου της Λαϊκής Ενότητας 

Στο δεύτερο γύρο: “Κάτω ο Κορρέα! Κάτω!”

1. Στις 19 Φλεβάρη, ο λαός του Εκουαδόρ ψήφισε κατά πλειοψηφία υπέρ της αλλαγής, απορρίπτοντας τον απολυταρχισμό, την οικονομική κρίση και τη διαφθορά. Η ψήφος στην Εθνική Συμφωνία για την Αλλαγή αποτελεί τμήμα της θέλησης του λαού ο οποίος στους δρόμους και στις κάλπες είπε όχι στη συνέχεια αυτής της κατάστασης.

2.Στις 2 Απρίλη, στο δεύτερο γύρο, οι πολίτες του Εκουαδόρ αντιμετωπίζουμε ένα δίλημμα, ένα πραγματικό δημοψήφισμα, πρέπει να αποφασίσουμε αν θα συνεχίσει να βρίσκεται στην εξουσία ο Κορρεϊσμός, αν θα συνεχίσει ή όχι αυτό το απολυταρχικό καθεστώς το οποίο επί 10 χρόνια δίωκε τους δασκάλους, τους αυτόχθονες, τους εργαζόμενους, τους περιβαλλοντιστές, ένα καθεστώς το οποίο έστειλε στην ανεργία εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριώτες, το οποίο στέρησε την πρόσβαση στο πανεπιστήμιο στη νεολαία. Μία κυβέρνηση η οποία υποθήκευσε την εθνική κυριαρχία, η οποία παρέδωσε τις κύριες πηγές πετρελαίου σε ξένες επιχειρήσεις, η οποία χρέωσε τη χώρα με όρους βλαπτικούς προς το εθνικό συμφέρον. Μία κυβέρνηση την οποία θα θυμόμαστε ως την πιο διεφθαρμένη στην ιστορία.

3.Σε αυτή τη συγκεκριμένη συγκυρία, η Λαϊκή Ενότητα παίρνει θέση στο πλευρό του λαού, για να αντιμετωπίσει και να νικήσει τον κύριο εχθρό της Πατρίδας και της Δημοκρατίας. Υιοθετούμε το σύνθημα “Κάτω ο Κορρέα! Κάτω!”, για να βάλουμε ένα τέλος σε αυτό το καταστροφικό πολιτικό σχέδιο. Εδώ δεν χωρούν ημίμετρα, το λευκό ή το άκυρο δεν είναι επιλογή, καθώς ευνοεί, στην τελική, το Λένιν Μορένο. Στις σημερινές συνθήκες, για να ηττηθεί ο Κορρεϊσμός χρειάζεται να ψηφιστεί ο Γκιγιέρμο Λάσσο.

4.Αυτή είναι μία ψήφος για να φύγει ο Κορρεϊσμός και δεν σημαίνει επ’ ουδενί προσχώρηση στην προγραμματική πρόταση του Γκιγιέρμο Λάσσο.

5.Από την πρώτη κιόλας μέρα της νέας κυβέρνησης, η Λαϊκή Ενότητα μαζί με το λαό θα κινητοποιηθεί για να απαιτήσει:
-Έρευνα και τιμωρία όλων των διεφθαρμένων.
-Τερματισμό στην ποινικοποίηση των κοινωνικών αγωνιστών
-Άμεση σύγκληση μίας Λαϊκής Διαβούλευσης και Συντακτικής Συνέλευσης για να διαλυθεί το εποικοδόμημα του απολυταρχισμού και να τσακιστεί η διαφθορά.
-Αποκατάσταση της νομικής προσωπικότητας της Εθνικής Ένωσης Εκπαιδευτικών (UNE) και την επιστροφή των κονδυλίων για την ανεργία (Fondos de Cesantia), άνοιγμα των σχολείων που έκλεισαν.
-Ελεύθερη πρόσβαση της νεολαίας στα πανεπιστήμια.
-Μορατόριουμ στην εξορυκτική και πετρελαϊκή βιομηχανία, υπεράσπιση των πηγών ύδρευσης.
-Σεβασμό στον πολυεθνοτικό χαρακτήρα της χώρας και τα συλλογικά δικαιώματα.
-Πλήρη ισχύ στις πολιτικές ελευθερίες, όπως την ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι και της έκφρασης.
-Ανάκτηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, της νεολαίας, των δασκάλων, των γυναικών
-Υπεράσπιση της αυτονομίας της κοινωνικής ασφάλισης και επιστροφή των κονδυλίων της, σεβασμό στην Αγροτική Κοινωνική Ασφάλιση
-Πλήρη κυριαρχία, η οποία προϋποθέτει τον έλεγχο στα συμβόλαια που συνάφθηκαν στην πετρελαϊκή και εξορυκτική βιομηχανία, όπως και το εξωτερικό χρέος, κατά τα 10 τελευταία χρόνια.
5.Ευχαριστούμε τους συμπατριώτες που ψήφισαν τον Πάκο Μονκάγιο και τις λίστες της Εθνικής Συμφωνίας για την Αλλαγή, όπως και τις λίστες “2” της Λαϊκής Ενότητας. Θα συνεχίσουμε να εργαζόμαστε και να παλεύουμε για ένα καλύτερο Εκουαδόρ, θα βρισκόμαστε στους δρόμους και τις πλατείες, χέρι – χέρι με το λαό μας.
Geovanni Atarihuana
Πανεθνικός Επικεφαλής
Mery Zamora
Πρώτη Αναπληρώτρια
Sebastián Cevallos
Δεύτερος αναπληρωτής
Ángel Orna
Γραμματέας

Μετάφραση: https://parapoda.wordpress.com/
Διαβάστε Περισσότερα »

Τρίτη 14 Μαρτίου 2017

Friedrich Engels: Ομιλία στον τάφο του ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ

54karl_marx
Στις 14 του Μάρτη το απόγευμα, στις τρεις παρά τέταρτο έπαψε να σκέφτεται ο μεγαλύτερος σύγχρονος στοχαστής. Μόλις τον είχαμε αφήσει μονάχο του δυό λεπτά και τον βρήκαμε όταν ξαναμπήκαμε στο δωμάτιό του ήσυχα αποκοιμισμένο στην πολυθρόνα του – αλλά για πάντα. 

Είναι αδύνατο να εκτιμήσουμε τι έχασε το μαχητικό ευρωπαϊκό και αμερικάνικο προλεταριάτο, τι έχασε η ιστορική επιστήμη με το θάνατο αυτού του ανθρώπου. Πολύ γρήγορα θα γίνει αισθητό το κενό που δημιούργησε ο θάνατος αυτού του γίγαντα.

Όπως ο Δαρβίνος ανακάλυψε το νόμο εξέλιξης της οργανικής φύσης, έτσι ο Μαρξ ανακάλυψε το νόμο εξέλιξης της ανθρώπινης ιστορίας: το σκεπασμένο ίσαμε τώρα με ιδεολογικά επιστρώματα απλό γεγονός, ότι οι άνθρωποι, πριν απ’ όλα, πρέπει να τρώνε, να πίνουν, να έχουν κατοικία και να ντύνονται προτού αρχίσουν να ασχολούνται με την πολιτική, την επιστήμη, την τέχνη, τη θρησκεία κλπ. Ότι επομένως η παραγωγή των άμεσων υλικών μέσων συντήρησης και κατά συνέπεια η κάθε φορά βαθμίδα της οικονομικής ανάπτυξης ενός λαού, η μιας χρονικής περιόδου, αποτελεί τη βάση, απ’ όπου εξελίχθηκαν οι κρατικοί θεσμοί, οι αντιλήψεις για το δίκαιο, την τέχνη, ακόμα και οι θρησκευτικές παραστάσεις των ανθρώπων αυτής της εποχής, τη βάση απ’ όπου επομένως πρέπει να εξηγηθούν και όχι αντίθετα – όπως συνέβαινε ίσαμε τώρα.

Μα αυτό δεν είναι όλο. Ο Μαρξ ανακάλυψε επίσης τον ειδικό νόμο κίνησης του σημερινού κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής και της αστικής κοινωνίας που προέρχονταν απ’ αυτόν. Με την ανακάλυψη της υπεραξίας, φωτίστηκαν με μιας όλα, ενώ όλες οι προηγούμενες έρευνες, τόσο των αστών οικονομολόγων, όσο και των σοσιαλιστών κριτικών είχαν πλανηθεί στο σκοτάδι. 

Δυό τέτιες ανακαλύψεις θα ήταν αρκετές για μια ζωή, και θα ήταν ευτυχής εκείνος που θα αξιωνόταν να κάνει έστω και μια τέτια ανακάλυψη. Ο Μαρξ όμως έκανε πρωτότυπες ανακαλύψεις σε κάθε τομέα που ερεύνησε – ακόμα και στα μαθηματικά – και τέτιοι τομείς υπήρξαν πάρα πολλοί και δεν υπάρχει ούτε ένας μέσα σ’ αυτούς που να τον ερεύνησε μόνον επιφανειακά. Τέτιος ήταν ο άνθρωπος της επιστήμης. Αυτό όμως δεν ήταν το βασικό στο έργο του. Η επιστήμη ήταν για τον Μαρξ μια ιστορία κινητήρια, επαναστατική δύναμη. Όσο μεγάλη χαρά κι αν αισθανόταν για κάθε νέα ανακάλυψη σε οποιαδήποτε θεωρητική επιστήμη, που δε μπορούσε ίσως να προβλεφθεί ακόμα καθόλου η πρακτική της εφαρμογή – αισθανόταν μια εντελώς αλλιώτικη χαρά όταν επρόκειτο για μια ανακάλυψη που επιδρούσε αμέσως επαναστατικά στη βιομηχανία και γενικά στην ιστορική εξέλιξη. Έτσι παρακολούθησε επισταμένα την πορεία των ανακαλύψεων στον τομέα του ηλεκτρισμού και τελευταία τις ανακαλύψεις του Μαρκ Ντεπρέ.

Γιατί ο Μαρξ ήταν προπάντων επαναστάτης. Ο πραγματικός σκοπός της ζωής του ήταν να βοηθήσει με έναν οποιοδήποτε τρόπο στην ανατροπή της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας και των κρατικών θεσμών που έχει δημιουργήσει, να πάρει μέρος στην απελευθέρωση του σύγχρονου προλεταριάτου, που αυτός του έδωσε για πρώτη φορά τη συνείδηση της θέσης του και των αναγκών του, τη συνείδηση των όρων της χειραφέτησής του. Ο αγώνας ήταν το στοιχείο του. Και αγωνίστηκε με πάθος, με επιμονή, με επιτυχία, όσο λίγοι. Η πρώτη «Εφημερίδα του Ρήνου» 1842, το παρισινό «Φόρβερτς» 1844, «Η Γερμανική εφημερίδα των Βρυξελλών» 1847, «Η Νέα εφημερίδα του Ρήνου» 1848-49, «Το Βήμα της Νέας Υόρκης» από το 1852 έως το 1861 – και χώρια ένα πλήθος από μαχητικά βιβλιαράκια, δουλειά σε συλλόγους στο Παρίσι, στις Βρυξέλλες και στο Λονδίνο, έως ότου ήρθε τελικά σαν στεφάνωμα του συνόλου, η μεγάλη «Διεθνής των Εργατών» - αληθινά ένα ακόμα αποτέλεσμα, που γι’ αυτό μπορούσε να περηφανεύεται ο δημιουργός του – κι αν ακόμα δεν είχε κάνει τίποτε άλλο. 

Να γιατί είχαν μισήσει και συκοφαντήσει τον Μάρξ περισσότερο από κάθε άλλον άνθρωπο της εποχής του. Τον απέλαυναν κυβερνήσεις απολυταρχικές και δημοκρατικές. Αστοί, συντηρητικοί και δημοκράτες των άκρων συναγωνίζονταν αναμεταξύ τους ποιος θα τον δυσφημήσει περισσότερο. Όλα αυτά τα παραμέριζε σα να ήταν ιστός αράχνης, δεν τους έδινε σημασία και δεν απαντούσε παρά μόνο σε μεγάλη ανάγκη.

Και πέθανε τιμημένος, αγαπημένος, τον κλάψανε εκατομμύρια επαναστάτες συνεργάτες του, που κατοικούν σ’ όλη την Ευρώπη και την Αμερική, από τα ορυχεία της Σιβηρίας έως την Καλιφόρνια. Και τολμώ να πω: μπορεί να είχε πολλούς αντιπάλους, όμως δύσκολο είναι να πούμε πως είχε έστω και έναν προσωπικό εχθρό.

Το όνομά του και το έργο του θα ζήσουν στους αιώνες!

Λόγος που εκφωνήθηκε από τον Φρίντριχ Ένγκελς αγγλικά στο νεκροταφείο του Χάϊγκεϊτ στις 18 του Μάρτη 1883.
Δημοσιεύτηκε στα γερμανικά στο «Σοσιαλδημοκράτη» της 22 του Μάρτη 1883

Σύμφωνα με το «Σοσιαλδημοκράτη»

Από Εφημερίδα ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, αρ.φύλ. 365 (1-15/03/2012)
Διαβάστε Περισσότερα »

Κυριακή 12 Μαρτίου 2017

Η νίκη της μεγάλης Οχτωβριανής Επανάστασης και η επιτυχής οικοδόμηση του σοσιαλισμού

Η νίκη της μεγάλης Οχτωβριανής Επανάστασης και η επιτυχής οικοδόμηση του σοσιαλισμού -

Η πρώτη-σημαντικότερη ιστορική επαλήθευση και επιβεβαίωση της ορθότητας της επιστημονικής κοσμοθεωρίας του Μαρξ

Αναδημοσίευση από Ανασύνταξη,  αρ. φύλ. 263 1-15 Δεκέμβρη 2007

Στις 7 του Νοέμβρη συμπληρώθηκαν 90 χρόνια από τη Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, το μεγαλύτερο γεγονός του 20ου αιώνα, από τον επαναστατικό ξεσηκωμό των εργατών, αγροτών και στρατιωτών και την εγκαθίδρυση του πρώτου προλεταριακού κράτους στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Η νικηφόρα έκβαση της Προλεταριακής Επανάστασης στη Ρωσία άνοιξε μια νέα εποχή στην ιστορία της ανθρωπότητας και αποτέλεσε την πρώτη ιστορική επαλήθευση και επιβεβαίωση της ορθότητας της επιστημονικής κοσμοθεωρίας του Μαρξ σε τρία βασικά ζητήματα:
Πρώτο , σχετικά με την ιστορική αναγκαιότητα και το αναπόφευκτο της προλεταριακής επανάστασης και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού. Ότι «η ταξική πάλη οδηγεί σε τελευταία ανάλυση στην κομμουνιστική Επανάσταση» (Μαρξ). Η ιστορική αναγκαιότητα και το αναπόφευκτο της προλεταριακής επανάστασης έχουν τη ρίζα τους στις αντικειμενικές νομοτέλειες ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων και στη σύγκρουσή τους με τις ξεπερασμένες παραγωγικές σχέσεις του τελευταίου ανταγωνιστικού οικονομικο-κοινωνικού σχηματισμού, του καπιταλισμού. Όπως έγραφε ο Μαρξ: «ακριβώς όπως ο καπιταλισμός διαδέχτηκε τη φεουδαρχία, έτσι και ο Σοσιαλισμός θα διαδεχθεί αναπόφευκτα τον καπιταλισμό».
Δεύτερο , σχετικά με την πρακτική εφαρμογή του επιστημονικού σοσιαλισμού που από τους αστούς ιδεολόγους θεωρούνταν ουτοπία και ανεφάρμοστος. Ως τη νίκη της Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης ο σοσιαλισμός ήταν μια επιστημονική θεωρία που δεν είχε δοκιμαστεί-εφαρμοστεί στην πράξη. Με την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην Σοβιετική Ένωση των Λένιν-Στάλιν αποδεικνύεται για πρώτη φορά ότι ο σοσιαλισμός δεν αποτελεί μόνο επιστημονική θεωρία αλλά είναι και ένα κοινωνικό-οικονομικό σύστημα που μπορεί να εφαρμοστεί και που ταυτόχρονα υπερέχει του καπιταλιστικού συστήματος.
Με αυτό τον τρόπο διαψεύδονται οι ισχυρισμοί των αστών ιδεολόγων και οικονομολόγων ότι η σοσιαλιστική οικονομία είναι τάχα μια «ανορθολογική» οικονομία (εννοώντας μ’ αυτό την απουσία ύπαρξης και κυριαρχίας της ατομικής ιδιοκτησίας, της αγοράς και του ανταγωνισμού) και επομένως δεν μπορεί να νικήσει και να υπάρξει (N.G. Pierson, L.v. Mises, M. Weber, A. Weber, κλπ.).
Τρίτο , σχετικά με το ότι η οικοδόμηση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού είναι δυνατή μόνο στη βάση της αυστηρής τήρησης και εφαρμογής των Αρχών του επαναστατικού μαρξισμού. Η μη σωστή διεξαγωγή της ταξικής πάλης κατά των αντεπαναστατικών και εχθρικών προς το σοσιαλισμό δυνάμεων μετά τη δολοφονία του Στάλιν οδήγησε στη νίκη και επικράτηση της χρουστσωφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης.
Η νίκη της Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης επιβεβαίωσε επίσης όλες τις θέσεις της λενινιστικής-σταλινικής θεωρίας της Προλεταριακής Επανάστασης :
Πρώτο , επιβεβαίωσε ότι το επαναστατικό προλεταριάτο, η κυριότερη και αποφασιστική δύναμη της επανάστασης, σε στενή συμμαχία με τη φτωχή αγροτιά είναι η ηγετική δύναμη της Προλεταριακής Επανάστασης.
Δεύτερο , επιβεβαίωσε την αναγκαιότητα ύπαρξης επαναστατικού κόμματος εξοπλισμένου με την κοσμοθεωρία των Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν-Στάλιν ως οργανωτή και καθοδηγητή της επανάστασης που δεν μοιράζεται την ηγεσία της επανάστασης με άλλα κόμματα.
Τρίτο , επιβεβαίωσε ότι ο δρόμος της βίαιης ένοπλης επανάστασης είναι ο μόνος δρόμος για την ανατροπή του καπιταλισμού.
Τέταρτο , επιβεβαίωσε την αναγκαιότητα της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής ως απαραίτητου όρου και προϋπόθεσης για την εγκαθίδρυση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου, «που θα την καθοδηγεί μόνο ένα κόμμα, το κόμμα των κομμουνιστών, που δεν θα μοιράζεται και δεν θα πρέπει να μοιράζεται την καθοδήγηση μ’ άλλα κόμματα» (Στάλιν).
Πέμπτο , επιβεβαίωσε ότι η Διχτατορία του Προλεταριάτου είναι απαραίτητη για ολόκληρη την μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό.
Τα συνταρακτικά γεγονότα του Οχτώβρη του 1917, κατά τις «10 μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο», δεν ήρθαν ως κεραυνός εν αιθρία.Έπειτα από τρία χρόνια εμπλοκής στον ιμπεριαλιστικό Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ρωσία βρισκόταν σε απελπιστική κατάσταση. Ο ρωσικός στρατός, άθλια εφοδιασμένος και κάτω από μια ανίκανη ηγεσία είχε, κυριολεκτικά,κομματιαστεί από τους Γερμανούς. Το σάπιο τσαρικό καθεστώς συγκλονίστηκε συθέμελα και τελικά έπεσε. Το Φλεβάρη, απηυδισμένοι στρατιώτες ξεχύθηκαν κατά χιλιάδες από το μέτωπο στις πόλεις όπου μαζί με τους εργάτες εξανάγκασαν τον τσάρο Νικόλαο το Β΄ σε παραίτηση. Σχηματίστηκε μια Προσωρινή Κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Αλεξάντερ Κερένσκυ. Η πτώση, όμως, της απολυταρχίας σηματοδότησε μόνο την αρχή της επανάστασης.
Η Προσωρινή Κυβέρνηση δεν έδωσε σημασία στο σύνθημα «Ειρήνη, Ψωμί, Γη» που δονούσε τη μεγάλη χώρα και έκφραζε τις άμεσες ανάγκες και τους μακροχρόνιους πόθους των εκατομμυρίων απόκληρων και πεινασμένων Ρώσων. Το γεγονός αυτό έφερε σε δύσκολη θέση τους Μενσεβίκους και τους Εσέρους, τα κόμματα που συμμετείχαν στη Προσωρινή Κυβέρνηση διότι την ίδια στιγμή αποτελούσαν τις ηγετικές δυνάμεις στα Σοβιέτ, τα εκλεγμένα όργανα των επαναστατημένων εργατών, αγροτών και στρατιωτών. Την ίδια ώρα, η επιρροή των Μπολσεβίκων στα Σοβιέτ, και γενικά στους εργάτες, αύξανε συνεχώς. Σε αντίθεση με τα αστικά και τα σοσιαλιστικά κόμματα, οι Μπολσεβίκοι παρέμεναν προσηλωμένοι στα ανεκπλήρωτα καθήκοντα της επανάστασης του Φλεβάρη. Κάτι περισσότερο: σε μια περίοδο που η Προσωρινή Κυβέρνηση και η αντίδραση προσπαθούσαν να βρουν διάφορα προσχήματα για να ματαιώσουν τη σύγκληση της Συντακτικής Συνέλευσης, οι Μπολσεβίκοι, προχωρώντας ένα βήμα παραπέρα, τάχθηκαν υπέρ της μεταβίβασης όλης της εξουσίας στα Σοβιέτ.
Το Σεπτέμβρη του 1917 τα πράγματα έφτασαν σε κρίση.Ο Κερένσκυ, ερχόμενος σε ρήξη με το γενικό αίσθημα, σχημάτισε κυβέρνηση συμπεριλαμβάνοντας εκπροσώπους των εκμεταλλευτριών τάξεων. Εξαιτίας αυτού του γεγονότος, οι Εσέροι και οι Μενσεβίκοι έχασαν, για πάντα, την εμπιστοσύνη του λαού. Σχεδόν ταυτόχρονα, εκδηλώνεται στρατιωτικό πραξικόπημα υπό την ηγεσία του τσαρικού στρατηγού Κορνίλοφ με σκοπό την κατάπνιξη της επανάστασης. Η Κεντρική Επιτροπή του Κόμματος των Μπολσεβίκων κάλεσε τους εργάτες, τους στρατιώτες και τους ναύτες να υπερασπιστούν την επανάσταση τους. Όλα αυτά τα γεγονότα έφεραν το ζήτημα της ένοπλης εξέγερσης στο προσκήνιο. Κατόπιν εντολής του Λένιν, σχηματίστηκε ένα Κομματικό Κέντρο με επικεφαλής τον Στάλιν για να καθοδηγήσει την εξέγερση.
Μέχρι το πρωί της 7ης Νοέμβρη (25 Οχτώβρη με το Παλιό Ημερολόγιο), το τηλεφωνικό κέντρο, το τηλεγραφείο, ο ραδιοφωνικός σταθμός, οι γέφυρες πάνω από το Νέβα, ο σιδηροδρομικός σταθμός είχαν πέσει στα χέρια του επαναστατημένου προλεταριάτου. Η έδρα της Προσωρινής Κυβέρνησης, τα Χειμερινά Ανάκτορα, είχαν επίσης καταληφθεί. Το σύνθημα για την έφοδο δόθηκε με μια ομοβροντία του καταδρομικού Αβρόρα. Η εξέγερση στέφθηκε από απόλυτη επιτυχία. Στις 10 π.μ. η Στρατιωτική Επαναστατική Επιτροπή εξέδωσε την ιστορική διακήρυξη του Λένιν προς τους πολίτες της Ρωσίας όπου ανακοινώθηκε η πτώση της Προσωρινής Κυβέρνησης και η μεταβίβαση της κρατικής εξουσίας στα Σοβιέτ. Το ίδιο βράδυ, το Δεύτερο Πανρωσσικό Συνέδριο των Σοβιέτ άνοιξε πανηγυρικά την αυλαία του στο Σμόλνυ. Εκεί, ανακηρύχτηκε και επίσημα η μεταβίβαση όλης της εξουσίας, κεντρικής και τοπικής, στα Σοβιέτ.
Χάρη στον ηρωισμό, την αφοσίωση και αυταπάρνηση των πιο πρωτοπόρων εργατικών μαζών και τη μαχητική καθοδήγηση των Μπολσεβίκων, η φλόγα της Οχτωβριανής Επανάστασης απλώθηκε μέσα σχεδόν σ’ ένα μήνα σ’ όλες τις περιοχές της κεντρικής Ρωσίας. Στη Μόσχα, στο Νόβγοροντ, και αλλού ανατράπηκε-συντρίφτηκε το αστικοκαπιταλιστικό κράτος και εγκαθιδρύθηκε η νέα προλεταριακή εξουσία
Ο μεγάλος επαναστάτης στοχαστής Λένιν εφαρμόζοντας δημιουργικά και αναπτύσσοντας παραπέρα τη θεωρία του μαρξισμού στις συνθήκες του καιρού του, φώτισε το δρόμο προς την Οχτωβριανή Επανάσταση η οποία εξάλειψε τα φεουδαρχικά υπολείμματα, απελευθέρωσε δεκάδες λαούς από τα δεσμά του κτηνώδους τσαρικού καθεστώτος, κοινωνικοποίησε τα μέσα παραγωγής και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές και εγκαθίδρυσε την εργατο-αγροτική εξουσία. Η Οχτωβριανή Επανάσταση, το πιο σημαντικό γεγονός του 20ου αιώνα, άλλαξε το ρου της ανθρώπινης ιστορίας. Για πρώτη φορά, απ’ τη χαραυγή του πολιτισμού, το πανάρχαιο όνειρο των εκμεταλλευόμενων εργαζόμενων μαζών έγινε πραγματικότητα: καταργήθηκε η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Και κάτι περισσότερο: οι καταπιεζόμενες μάζες έγιναν για πρώτη φορά αφέντες της γης και της μοίρας τους.
Η Οχτωβριανή Επανάσταση αφύπνισε τα εκατομμύρια των εργαζόμενων μαζών σε όλο τον κόσμο και συντάραξε τα θεμέλια του βάρβαρου καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού. Βοήθησε τους λαούς των καπιταλιστικών χωρών, πρώτα απ’ όλα της Βρετανίας, της Γαλλίας και της Γερμανίας, να συνειδητοποιήσουν την ματαιότητα του ιμπεριαλιστικού πολέμου που εξυπηρετούσε μόνο τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών κυρίαρχων κύκλων. Στη μια χώρα μετά την άλλη, δημιουργήθηκαν κομμουνιστικά κόμματα τα οποία υιοθετούσαν τις επαναστατικές Αρχές και την τακτική των Μπολσεβίκων. Η ταξική πάλη μεταξύ της αστικής τάξης και του προλεταριάτου οξύνθηκε ακόμα πιο πολύ. Σε κάποιες, μάλιστα, περιπτώσεις όπως στην Ουγγαρία και τη Γερμανία ξέσπασαν σοσιαλιστικές επαναστάσεις που κατέληξαν στην εγκαθίδρυση βραχύχρονων Σοβιετικών Δημοκρατιών. Οι λαοί των χωρών που βρισκόταν κάτω από τον αποικιοκρατικό ζυγό όπως η Κίνα, η Περσία και η Ινδία, ξεσηκώθηκαν επίσης ενάντια στους δυνάστες τους. Το παγκόσμιο αποικιοκρατικό σύστημα εισήλθε σε μια παρατεταμένη περίοδο βαθιάς κρίσης πουέφερε τελικά την κατάρρευσή του μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η Οχτωβριανή Επανάσταση εγκαινίασε μια νέα εποχή στην ιστορία της ανθρωπότητας: την εποχή της Δικτατορίας του Προλεταριάτου, την εποχή της μετάβασης από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Οι ρώσοι εργάτες κάνοντας «έφοδο στους ουρανούς» άνοιξαν τον δρόμο για να ακολουθήσουν και τα αδέλφια τους στις άλλες χώρες. Όπως έγραψε, ο Λένιν: «εμείς αρχίσαμε αυτό το έργο. Το πόσο θα διαρκέσει και ποιάς χώρας το προλεταριάτο θα το τελειώσει δεν είναι σημαντικό. Το σημαντικό είναι ότι ο πάγος έσπασε, ο δρόμος άνοιξε και η πορεία χαράχθηκε». Η Οχτωβριανή Επανάσταση έφερε τη γέννηση του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην παραπέρα ανάπτυξή του: οδήγησε στη δημιουργία της Τρίτης Διεθνούς (1919-1943) η οποία αντικατέστησε την χρεοκοπημένη και προδοτική Δεύτερη Διεθνή. Από τότε και στο εξής η Τρίτη Διεθνής εξελίχθηκε σε μια δύναμη την οποία ο ιμπεριαλισμός υποχρεώθηκε να υπολογίζει σε όλα του τα σχέδια. Έγινε το επιτελείο της Παγκόσμιας Προλεταριακής Επανάστασης. Τα Κομμουνιστικά Κόμματα, ως μέλη της Τρίτης Διεθνούς, επωφελήθηκαν από την πλούσια επαναστατική εμπειρία των Μπολσεβίκων και κατάφεραν να παίξουν καθοδηγητικό ρόλο στην πάλη των εργατών στις χώρες τους.
Ηγέτες, σαν τους Λένιν και Στάλιν,που πραγματοποιούν τέτοιους άθλους γεννιούνται ίσως μια φόρα στα χίλια χρόνια. «Ηγέτες» δεν είναι αυτοί που τους αναγορεύοτν οι κάθε λογής τυχοδιώκτες, εκμεταλλευτές και μαφιόζοι. Ηγέτες είναι αυτοί που έχουν πίστη και αφοσίωση σε ιδανικά τα οποία εκφράζουν τα αληθινά συμφέροντα και τους μύχιους πόθους των, εξαθλιωμένων από την εκμετάλλευση και καταπίεση, μαζών. Ο Λένιν μαζί με τον Στάλιν σύντριψε τα κατάλοιπα των τσαρικών στρατιών και τις ορδές της επέμβασης που στάλθηκαν από τις ιμπεριαλιστικές χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, στη χώρα των Σοβιέτ προκειμένου να ανατρέψουν την προλεταριακή εξουσία. Μετά το θάνατο του Λένιν, ο Στάλιν ορκίστηκε μπροστά από το φέρετρό του μεγάλου ηγέτη να συνεχίσει το έργο του. Κράτησε τον όρκο του κατά γράμμα μέχρι το τέλος.
Ως ηγέτης του ΚΚΣΕ και των λαών της Σοβιετικής Ένωσης, ο Στάλιν έφερε με επιτυχία σε πέρας την Λενινιστική πολιτική της εκβιομηχάνισης και της κολεκτιβοποίησης με την πραγματοποίηση των πεντάχρονων σχεδίων ξεπερνώντας, απίστευτες δυσκολίες και προβλήματα. Τίποτε όμως απ’ όλα αυτά δεν ήταν δυνατό να επιτευχθεί χωρίς την μονολιθική ενότητα των Μπολσεβίκικου Κόμματος. Ο Στάλιν την διατήρησε όντως ως «κόρη οφθαλμού», συντρίβοντας ιδεολογικά και πολιτικά όλες τις οπορτουνιστικές φράξιες που αντιτίθονταν στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού· τις ομάδες του Τρότσκι, του Ζινόφιεβ, του Κάμενεφ και του Μπουχάριν και όλων εκείνων που αποδείχτηκε ότι δεν ήταν τίποτε άλλο παρά κοινοί εγκληματίες, δολιοφθορείς, δολοφόνοι, μίσθαρνα όργανα στην υπηρεσία του ιμπεριαλισμού και του φασισμού. Ο Στάλιν οδήγησε το Κόμμα και τους λαούς της Σοβιετικής Ένωσης σε τεράστιες επιτυχίες σ’ όλους τους τομείς: στην οικονομία, στην άμυνα, στην παιδεία, στην υγεία, στο πολιτισμό, στις επιστήμες, στην έρευνα και την τεχνολογία. Σε μια δεκαετία περίπου, η χώρα μεταμορφώθηκε σε οικονομική και στρατιωτική υπερδύναμη. Ο Στάλιν, το ΚΚΣΕ και η Σοβιετική Ένωση έγιναν θρύλος και άστρο ελπίδας και περηφάνιας για όλη την ανθρωπότητα.
Η βιομηχανική και στρατιωτική ισχύς που αποκτήθηκε χάρη στα τρία πρώτα πεντάχρονα επέτρεψε στο σοβιετικό λαό να καταγάγει τον μεγαλύτερο θρίαμβο όλων των αιώνων: τη συντριβή του ναζισμού, του φασισμού στον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο. Συγκριτικά με τους συμμάχους της, η Σοβιετική Ένωση σήκωσε το μεγαλύτερο βάρος του πολέμου πληρώνοντας βαρύτατο τίμημα γι’ αυτό. Τούτο το ιστορικά επιβεβαιωμένο γεγονός, γίνεται περισσότερο φανερό από το μέγεθος των ανθρωπινών απωλειών – πάνω από 25 εκατομμύρια – καθώς και από την πρωτοφανή έκταση της καταστροφής που υπέστη η Σοβιετική χώρα.
Αμέσως μετά τη Μεγάλη Νίκη, οι ηρωικοί και περήφανοι λαοί της Σοβιετικής Ένωσης πραγματοποίησαν νέους άθλους εργασίας περατώνοντας την ανοικοδόμηση της τεράστιας πατρίδας τους από το 1945 μέχρι το 1952. Όμως, ο εσωτερικός ταξικός εχθρός, μολονότι νικημένος, δεν είχε τελείως εξαλειφθεί. Καθ’ όλη τη διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου και της ανοικοδόμησης της κατεστραμμένης χώρας, η μαύρη αντίδραση, οι κρυπτο-φασίστες και οι αντεπαναστάτες ρεβιζιονιστές, μέσα από τις μαζικές οργανώσεις και τις γραμμές του ΚΚΣΕ, υπονόμευαν το έργο του Κόμματος και του Σοβιετικού Κράτους χρησιμοποιώντας όλες τις μεθόδους, ακόμα και την τρομοκρατία. Δολοφόνησαν τον Ζντάνοφ και τον Σερμπακόφ το 1948 και τον ίδιο τον Στάλιν το 1953. Γι’ αυτόν το σκοπό, επιστράτευσαν μια ομάδα γιατρών στρατολογημένων από μια μυστική οργάνωση στις ΗΠΑ που αποστολή της ήταν η δολοφονία των ηγετών, διακεκριμένων επιστημόνων και αξιωματούχων από τις Λαϊκές Δημοκρατίες και άλλες προοδευτικές χώρες. Τα θύματα αυτής της σπείρας των γιατρών, που αριθμούσε περί τα 70 μέλη στη Σοβιετική Ένωση, ήταν πολλά. Παρόλο που όλοι τους συνελήφθησαν, αργότερα αθωωθήκαν και αφέθηκαν ελεύθεροι επί Χρουστσόφ εκτός από εννέα που είχαν ήδη εκτελεστεί για το θάνατο του Ζντάνοφ και του Στάλιν.
Μετά τη δολοφονία του Στάλιν και ολόκληρης σειράς άλλων παραγόντων του κόμματος και του κράτους όπως οι Φρούραρχοι Μόσχας και Κρεμλίνου, τα 29 ανώτατα στελέχη της κρατικής Ασφάλειας, πλήθος άλλων στελεχών στις Δημοκρατίες της Σοβιετικής Ένωσης, ολόκληρης σειράς ηγετών των Λαϊκών Δημοκρατιών, όπως του Βίλχελμ Πικ από τη Γερμανία, του Κλέμεντ Γκότβαλντ από τη Τσεχοσλοβακία, του Μπόλεσλαβ Μπιερούτ από τη Πολωνία, του Βούλκο Τσερβένκοφ από τη Βουλγαρία, του Ματίας Ράκοσι από τη Ουγγαρία, κλπ. και του Νίκου Ζαχαριάδη του ΚΚΕ.
Πίσω απ’ όλα αυτά τα εγκλήματα βρίσκονταν η αντεπαναστατική ομάδα των Ν. Χρουστσόφ, Α. Μικογιάν, Μ. Σουσλόφ και άλλων που συνωμοτούσαν εναντίον της Σοβιετικής εξουσίας, του σοσιαλισμού και απέβλεπαν στην παλινόρθωση του καπιταλισμού. Το να βγουν ανοιχτά όμως υπέρ αυτών των σκοπών, από το 1953, θα ισοδυναμούσε με αυτοκτονία. Ήταν υποχρεωμένοι να προχωρήσουν σταδιακά προσέχοντας σε κάθε βήμα τους. Το πιο σημαντικό ήταν να βρουν να χτυπήσουν ένα στόχο που θα εξυπηρετούσε έμμεσα τα μοχθηρά σχέδιά τους. Αυτός ο στόχος δεν ήταν άλλος από τον ίδιο τον Στάλιν και το κοσμο-ιστορικής σημασίας έργο του. Καταδικάζοντας το Στάλιν και τα δήθεν «λάθη» και «υπερβολές» του οι κρυπτο-φασίστες ρεβιζιονιστές καταδίκασαν τον επαναστάτη κομμουνιστή ηγέτη που ενσάρκωνε τον ίδιο το θρίαμβο του σοσιαλισμού όχι μόνο στην ΕΣΣΔ αλλά και στο ένα τρίτο του κόσμου.
Το επόμενο βήμα ήταν η επίσημη αναθεώρηση του Μαρξισμού-Λενινισμού που άρχισε με το 20ο Συνέδριο («ειρηνικό πέρασμα στο σοσιαλισμό», κλπ) και συνεχίστηκε με τις αποφάσεις του 22ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ («παλλαϊκό κράτος» κλπ). Από αυτή τη στιγμή ο ρεβιζιονισμός κατέλαβε και επίσημα την πολιτική εξουσία, προχώρησε στην εφαρμογή του οικονομικού του προγράμματος. Πρόκειται από μια σειρά από, αρχικά, μεμονωμένα οικονομικά μέτρα (όπως π.χ. η διάλυση των μηχανοτρακτερικών σταθμών και η παραχώρηση του εξοπλισμού τους στα κολχόζ) αμέσως μετά το 20ο Συνέδριο (ταυτόχρονα δηλαδή με την ανατροπή της διχτατορίας του προλεταριάτου) που συνεχίστηκαν με αποκορύφωμα τις διαβόητες μεταρρυθμίσεις Κοσύγκιν, το 1964-65, που όλες μαζί, αυτές οι καπιταλιστικού χαρακτηρα μεταρπυθμίσεις, άνοιξαν το δρόμο στη σταδιακή παλινόρθωση του καπιταλισμού και τελικά οδήγησαν στην πλήρη εξάλειψη του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση στα τέλη της δεκαετίας του ΄60, μετατρέποντάς την, έτσι, από κέντρο της παγκόσμιας επανάστασης σε κέντρο της παγκόσμιας ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης.
Μερικά από τα υπόλοιπα πολιτικά ανοσιουργήματα του Χρουστσόφ είναι και τα εξής :
α) αντικατάσταση με διώξεις όλου του στελεχιακού δυναμικού του ΚΚΣΕ στο 98% (Κοζλόφ: στο βιβλίο του το 1958 Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΣΕ),
β) αντικατάσταση και αποστράτευση όλου του σώματος των επίλεκτων αξιωματικών σε όλες τις βαθμίδες και όπλα των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας, αντικατάσταση με αυτόμολους στα χιτλερικά στρατεύματα και πολιτσάι (=ταγματασφαλίτες) κατά 92% (Κοζλόφ),
γ) αντικατάσταση όλου του μηχανισμού σ' όλους τους κλάδους παραγωγής και βαθμίδες, στην παιδεία, στην υγεία, στον πολιτισμό, στα ινστιτούτα έρευνας, κλπ. κατά 94% (Κοζλόφ),
δ) διάλυση του Παγκόσμιου Κινήματος Ειρήνης,
ε) βίαιη επέμβαση και διάλυση, καταστροφή του κομμουνιστικού κινήματος σ' όλο τον κόσμο,
στ) εγκαθίδρυση πολιτικής και συστήματος διαφθοράς, κατάχρησης, εξαγοράς, αχαλίνωτη χρήση αλκοολικών, μέθης, εγκληματικότητα σ' όλες τις κοινωνίες του σοσιαλιστικού μπλοκ,
ζ) δημιουργία καπιταλιστικής προνομιούχας κάστας (νομενκλατούρας) σ' όλους τους τομείς της κοινωνίας, η) διαφθορά της συνείδησης όλων των λαών των σοσιαλιστικών χωρών,
θ) εισαγωγή του κοσμοπολιτισμού και επίδειξη του καπιταλιστικού τρόπου ζωής και κουλτούρας στις σοσιαλιστικές κοινωνίες,
ι) αμαύρωση, χυδαία σπίλωση, εξύβριση και μηδενισμός, και παραχάραξη του έργου και της ιστορίας του ηρωικού ΚΚΣΕ της ηγεσίας του και του σοβιετικού λαού,
κ) βίαιη απόσπαση δηλώσεων μετανοίας (1.000 δηλώσεις την ημέρα στην εφημερίδα "Πράβδα"), στο πρότυπο Μανιαδάκη, από στελέχη και παράγοντες της επιστήμης της παραγωγής, του κόμματος, κλπ, κλπ.
Διαβάστε Περισσότερα »